Vrijdag 1 maart, exact 15 jaar geleden van mijn auto-accident
Nu mijn laatste bericht al dateert van april 2012, ben ik hier eindelijk nog eens terug met een stand van zaken, wat betreft mijn gezondheidstoestand. April vorig jaar was mijn laatste operatie, nl. het inwendig aanbrengen van een baclofenpomp om de spasmen enigszins controleerbaar te houden. Intussen is er weeral bijna een jaar voorbij dus werd het tijd voor een evaluatie.
Wat betreft de functionaliteit van die baclofenpomp, mijn spasmen zijn op sommige momenten van de dag nog zeer hevig, maar dit is vooral te wijten aan de 2 doorligwonden, waarmee ik al een tijd sukkel. Op de achterkaak van mijn rechterbil zit ik al 2 jaar met een doorligwonde, die intussen al wel wat verkleint is na het verwijderen van mijn bijnier (die teveel cortisone aanmaakte). En op mijn linkerbil zit die doorligwonde er al zo'n half jaar.
Door die doorligwonden (die ik gelukkig niet voel aangezien ik verlamd ben tot aan mijn tepelhoogte) heb ik natuurlijk weer veel last van spasmen (ondanks die baclofenpomp). Tijdens het slapen is het aangewezen om zo weinig mogelijk op die wonden te liggen, maar aangezien ze op beide kanten zitten, kan ik niet anders dan afwisselend op de linkerkant, de rug en de rechterkant te liggen, waardoor die wonden niet sneller kunnen herstellen. Volledig op mijn rug liggen gaat niet door de gebroken wervels die sinds mijn ongeval nog steeds los in mijn rug zitten. En op de buik kan ik al helemaal niet slapen, want mijn borstbeen werd gebroken tijdens het ongeval, en door een operatie aan mijn hart (sept. '98) zitten er nog steeds ijzerdraden in mijn borst.
Mijn 2 verpleegsters komen elke dag om beurt langs om op mijn bed mijn rug te wassen, en mijn doorligwonden te verzorgen en verbanden op te leggen. Daardoor kan ik ook niet douchen, want dan zou ik telkens mijn verbanden moeten laten verversen. Dus was ik mij noodgedwongen op mijn bed, met een wasbekken en washandjes.
Aangezien het immens traag evolueert ben ik eind vorig jaar langs gegaan bij een plastisch chirurg, om te zien wat er mogelijk was om die wonden sneller te zien genezen. Ik had de foto's mee van mijn wonden, zodat hij een goed beeld had van hoe het er allemaal uitzag. Daarna heeft hij de mogelijkheden voorgelegd, om mijn situatie te verbeteren.
Een eerste optie was een operatie met huidtransplantatie, maar dan was ik genoodzaakt om minimaal 3 weken in mijn bed, op mijn rug te blijven liggen. Iets wat dus onmogelijk is aangezien ik slechts enkele uren op mijn rug kan blijven liggen, laat staan 3 weken. Een tweede optie was een operatie, waarbij ze die wonde slechts gingen zuiveren, maar daarmee is ze nog niet dicht. Ook dat zou mij verplichten om lange tijd niet op die kant te liggen (waar de operatie werd gedaan) en gedurende weken in mijn bed te blijven.
Dus aangezien deze 2 mogelijkheden onmogelijk zijn in mijn huidige situatie, hebben we in onderling overleg beslist om alles voorlopig on hold te zetten, en af te wachten hoe de wonden evolueren. Sowieso wordt het een werk van lange duur (aangezien die éne wonde er al 2 jaar zit). Door die problemen is het ook niet aangewezen om te handbiken, want dan belast ik die wonden nog meer, waardoor ze zeker niet gaan verbeteren.
Er zit dan momenteel niet veel meer op dan van dag tot dag te leven, en veel geduld te hebben. Mijn goesting om veel buiten te komen en ergens naartoe te trekken is dan ook ver te zoeken. Het enige waarvoor ik buiten kom, is om naar het AZ Kortrijk te gaan om mijn baclofenpomp elke 3 maanden te laten hervullen. Daarvoor moet ik op de afgesproken dag rond de middag present zijn in het AZ, en na een uur komt de gespecialiseerde dokter langs in de kamer, om de weinige hoeveelheid vloeistof er met een lange naald doorheen de buik, uit te trekken, en vervolgens een verse hoeveelheid weer in te spuiten.
Komende vrijdag word ik voor de derde keer verwacht, om mijn pomp te hervullen. Een speciale dag want vrijdag 1 maart zal het exact 15 jaar zijn dat ik mijn ongeval heb gehad. Misschien moet ik maar een fles bubbels meenemen om te klinken op mijn 15e verjaardag? 15 jaar die ik er nog bij heb gekregen, aangezien ik met mijn accident (1 maart '98) zeer kritiek was, en niet veel kans werd toegedicht om het te halen.
Het is nu al van november 2010 geleden dat ik nog zelfstandig, op mijn eentje ben buiten gekomen. Dus ook niet meer met mijn wagen heb gereden. Bijgevolg heb ik mijn autoverzekering stopgezet, tot wanneer ik weer in staat ben (en ook de goesting heb) om ermee te rijden.
Momenteel hou ik me dan thuis voornamelijk bezig met het bekijken van films en TV-programma's, wat werken op de laptop en de kranten (of magazines) lezen. Niet echt boeiend voor iemand die een normaal leven kan leiden, maar vervelen doe ik me niet.
Aangezien ik sinds mijn operaties (vanaf jan. 2011) vele tijd heb doorgebracht in het ziekenhuisbed, heb ik destijds een verblijfsonde laten inbrengen, omdat ik 's nachts niet om het uur uit mijn bed zou moeten om te sonderen. Daardoor is mijn blaasinhoud serieus verkleint, waardoor ik nu maar zo'n 100cl kan ophouden. Dus is het niet aangewezen om nu weer over te schakelen naar gewoon sonderen, omdat ik teveel ongemakken zou hebben. Het is maar de vraag hoe ik dat op termijn ga oplossen? Een vraag waar ik me nu nog niet mee bezig hou.
Zoals ik al eerder zei, ik leef nu gewoon van dag tot dag, en toekomstplannen zijn dan ook niet aan mij besteed. Maar de moraal is nog steeds opperbest ondanks de vele ongemakken.
P.S.: Ik ging eerst mijn foto's van mijn doorligwonden in bijlage bijvoegen, maar de foto's zijn niet echt appetijtelijk, waardoor ik het jullie zal besparen.
Hier ben ik dan eindelijk met mijn eerste blogbericht van het nieuwe jaar.
Intussen zijn we al april, maar in mijn eerste maanden van 2012 is er dan ook nog niet al teveel gebeurd.
Na mijn vele operaties van vorig jaar zat ik dus met het probleem dat de spasmen in mijn benen zodanig verergerd waren, dat ik onmogelijk nog mijn plan kon trekken.
Zowel bij het doen van transfers van en naar de rolstoel, het aankleden op bed, mijn douche nemen en autorijden, alles was onmogelijk geworden.
Waardoor er niets anders opzat dan te opteren om een baclofenpomp te laten steken.
Die zorgt er dan voor dat er een dagelijkse hoeveelheid baclofenvloeistof wordt gestuurd naar mijn benen, via een katheter in mijn ruggenmerg.
Eind januari heb ik het besluit genomen om het zo snel mogelijk te laten uitvoeren, en na een consultatie bij de betreffende arts, werd ik verwacht op 20 februari in de Kennedylaan in het A.Z. Kortrijk.
Maandag 20 febr.: 's Namiddags werd ik verwacht voor enkele testen betreffende het plaatsen van een baclofenpomp.
In een eerste fase hebben ze de huidige staat van mijn spasmen in mijn benen getest.
De dag erna moest ik nuchter blijven voor de operatie.
Dus ik maar wachten in mijn bed, en uiteindelijk zijn ze me om 15u komen halen voor de operatie.
In de operatiezaal hebben ze mij in een zijkamertje binnen gereden, en heeft de anesthesist mij een epidurale gegeven, en is hij vervolgens begonnen met het steken van de katheter in mijn ruggenmerg.
Na een kwartiertje was hij daar al klaar mee, en kon de verpleging mij al komen halen om naar de kamer terug te brengen.
Toen ik hem zei dat ik content was dat het zo snel verlopen was, en ik eindelijk wat ging kunnen gaan eten en drinken op de kamer, vroeg hij mij waarom ik dat nog niet eerder had gedaan.
Blijkbaar was er dus een mis communicatie, want ik moest helemaal niet nuchter zijn (want ik werd niet verdoofd, op die epidurale na).
Eenmaal die katheter bevestigd was, hebben ze dan gedurende 3 dagen telkens een minuscule hoeveelheid baclofen ingespoten (telkenmale met een gelijke kleine dosis verhoogd).
Zo kon er duidelijk vastgesteld worden of zon eventuele pomp wel efficiënt was voor mij.
Want het zou nutteloos zijn om dat in te planten, als er geen verbetering is.
Ondanks de kleine dosis was er na de derde dag al een duidelijke verbetering merkbaar.
En na die derde dag mocht die katheter terug verwijderd worden, en kon ik vrijdag 24 febr. weer huiswaarts keren.
Toen iedereen (dokter, kiné, ikzelf) het er over eens was dat zon pomp voor mij een serieuze verbetering ging zijn, hebben we een datum vastgelegd om de definitieve operatie te laten doorgaan.
Die operatie wordt dan door een neurochirurg uitgevoerd.
Aja, iets wat ik ook nog wil meegeven.
De maandag toen ik binnen kwam in de kliniek, hebben ze mij op zon weegstoel gezet.
Sinds mijn accident (1 maart 98) had ik nog geen enkele keer de gelegenheid gehad om mij te laten wegen.
Vroeger woog ik zon 68kg voor 1m84.
Maar door de problemen met mijn bijnier die teveel cortisone aanmaakte, was ik vorig jaar serieus toegenomen in de breedte.
Na mijn laatste operatie (september 2011) ben ik wel goed op mijn gewicht beginnen te letten, zodat ik al dat overtollig spek snel weer kwijt geraak.
Dus ik op diene weegstoel (met kleren en schoenen aan) : 60,7kg !!!
Mijn dag kon al direct niet meer kapot :p
Dinsdag 20 maart: In de namiddag werd ik verwacht voor de definitieve operatie.
Ik zag er wel naar uit, want zolang die benen oncontroleerbaar waren, kon ik geen vooruitgang maken.
De woensdagmorgen zijn ze me al om 7u komen halen, en rond 7u30 ging bij mij het licht uit, toen de verdoving begon te werken, die ze me hadden toegediend op de operatietafel.
Het is altijd wel bibberen als ge daar eerst een kwartier ligt te wachten tot de dokter er is, want in zon operatiezaal is het ijskoud.
Toen ik (in de recovery) wakker werd, was het 9u20, en rond 10u was ik voldoende stabiel om weer naar mijn kamer gebracht te worden.
Pijn had ik niet, want die baclofenpomp hebben ze tegen de binnenkant van mijn buik bevestigd.
En alles wat onder tepelhoogte gebeurt, voel ik niet doordat ik verlamd ben :D
Wel kreeg ik af en toe een flacon Voltaren, voor de eventuele pijn tot een minimum te beperken.
Doordat er geen complicaties waren, kreeg ik al een dag na mijn operatie, mijn ontslag uit het ziekenhuis.
Donderdag 22 maart ben ik in de namiddag, thuis geland, maar doordat ik met mijn cortisone tekort, moet opletten om niet van mijne sus te gaan, heb ik mij direct in mijn bed mogen leggen.
Want ik voelde mij helemaal nog niet zo goed, maar ik wilde perse naar huis, waar alles toch beter voorhanden is.
Nu ik thuis was, had ik ook geen pijnstillende flacons niet meer.
Maar de koppijn, veroorzaakt door mogelijk een lek in mijn ruggenmerg, speelde me wel serieus parten.
Zodanig dat ik tot zondagavond aan mijn bed gekluisterd was, en ik een beroep moest doen op Dafalgan Forte.
Intussen is het een week geleden dat ik geopereerd ben, en behoort mijn hoofdpijn ook tot het verleden.
Nu nog een weekje geduld tot mijn buiknaad (5cm) volledig dicht is, en dan kan ik stilaan beginnen met mijn armen te trainen.
Een mooi zicht is het niet met zon baclofenpomp in mijn buik, maar als ik ermee geholpen ben om weer zelfstandig te zijn, dan neem ik het er graag bij.
Eind april moet ik op controle bij de neurochirurg, die dan de nodige vloeistof zal bijregelen, via een uitwendig bakje, waarmee hij die inwendige pomp kan instellen.
Ik heb hieronder ook wat fotos bijgevoegd van voor en na de operatie.
Alsof de duivel ermee gemoeid is.
Donderdag ben ik om 9u naar de kliniek moeten gaan voor bestraling ter hoogte van mijn linkerheup.
Dit om ervoor te zorgen dat er niet langer kalk wordt aangemaakt, nadat ze het operatief gaan verwijderen.
Rond 13u waren we terug thuis, maar voelde ik me niet echt goed.
Bleek dat ik met koorts zat.
Dus heb ik de dokter gebeld om te vragen wat er moest gebeuren, want de dag erna gingen ze me opereren.
Ik dacht dat het van die bestraling was, dat ik koorts had, maar al snel bleek dat ik waarschijnlijk met een blaasinfectie zat.
Daarvoor kreeg ik antibiotica en heb ik ook ne dafalgan genomen, om toch maar goed te zijn om de operatie op vrijdag te kunnen laten doorgaan.
Gans die donderdagnacht geen oog dicht gedaan, liggen zweten en maar niet in slaap geraken.
Om 5u30 ben ik me beginnen klaar te maken, want rond 6u45-7u ging de ambulance hier al staan, want ik werd om 7u30 verwacht in de kliniek.
Maar terwijl ik in mijn rolstoel zat te wachten op de ambulance, werd ik alsmaar slechter en slechter.
Tot ik uiteindelijk niet meer recht kon zitten, en ik de ambulance en het ziekenhuis heb moeten afbellen.
Want mocht ik toch hebben doorgezet om mee te gaan, dan was ik gegarandeerd van mijne sus gedraaid.
Eerst ga ik ervoor zorgen dat ik koortsvrij blijf en dan is het kijken voor een nieuwe afspraak te maken, om opnieuw te bestralen en de dag erna te opereren.
Ik dacht dat het kwam door de bestraling die ik die dag heb gekregen, maar blijkbaar kwam het door een virus in mijn water,
Jeuk in rechtervoorarm 06/09/2011
Ik zit al een week met enorme jeuk op mijn arm en schouder (het ergst op mijn rechterkant) en nu zit het zelfs rood en brandt het redelijk.
Dus heb ik vanmorgen bloed laten nemen en toen het eruit kwam was het bijna zwart van kleur.
Op die rechterarm kwam er telkens (doordat er een vloeistofbaan gekwetst is geraakt bij het steken van een naald) een ophoping van vocht die men de eerste keren uittrok met een injectienaald, maar na verloop van tijd duwde ik zelf dat vocht naar omhoog tot dat het verstopte kanaal klakte en het vocht zich verdeelde over de rest van mijn voorarm.
Waarschijnlijk niet echt gezond, want ik denk dat het daardoor komt dat mijn arm zo gloeit en rood zit.
Hopelijk krijg ik snel de resultaten van mijn bloed en kan de operatie gewoon doorgaan.
Maar echt zuiver zag het er niet uit, toch maar een raar zicht als uw bloed bijna zwart ziet.
Ziekte van Addison 11/08/ 2011
Zopas terug van een consultatie in de kliniek, voor de diagnose te weten, na het verwijderen van mijn rechter bijnier. Doordat ik met het syndroom van Cushing (overproductie van cortisol door een bijnier) zat, hebben ze zo'n 3 maanden terug, mijn rechter bijnier operatief verwijderd.
Maar daardoor viel de toevoer van cortisol volledig weg, waardoor ik dit in eerste instantie moest compenseren via medicatie (25mg cortisone/dag).
Na die 3 maanden blijkt nu, aan de hand van mijn bloedwaarden, dat mijn linker bijnier (die volledig stil lag door de overproductie) nog steeds geen cortisol aanmaakt.
Dit noemen ze de ziekte van Addison (een tekort van cortisol), waardoor ik nu waarschijnlijk voor de rest van mijn dagen cortisone ga moeten innemen.
Het voordeel van het verwijderen van die bijnier is wel dat mijn gezicht terug vermagerd is, de bubbel ter hoogte van mijn nek verdwenen is en mijn doorligwonde elke maand kleiner wordt.
Nu nog zorgen dat mijn water terug kiemvrij is, en dan kan ik een afspraak maken om het aangemaakt bot boven op mijn linkerbeen te laten wegkappen.
Verwijderen van een stuk bot uit mijn bovenbeen 13/09/ 2011
Op di 13 september is de operatie van mijn bovenbeen, die gepland stond voor 8 juli, eindelijk kunnen doorgaan.
Aangezien ze maar één keer een zelfde plek mogen bestralen(en ik dus al die bestraling heb gehad in juli), was het niet nodig om de dag ervoor binnen te komen.
s Morgens heb ik tegen 7u30 ingecheckt in de St. Maartens kliniek,, en rond 9u45 zijn ze me komen halen om mij te opereren aan mijn linker bovenbeen.
Maar voor de operatie heb ik de dokter gevraagd of hij gelijktijdig ook mijn rechter voorarm kon opensnijden, want daar stapelde zich steeds vocht op onder de huid.
Mijn linkerbovenbeen hebben ze open gesneden omdat er daar bot moest verwijderd worden die zich daar sinds begin januari gevormd had.
En daardoor kon ik mijn been niet voldoende optrekken om mijn transfers te doen.
Ze hebben er een stuk bot uitgehaald van een vuist groot, en vervolgens de snee van een kleine 20cm weer dicht gemaakt met een 25 tal nietjes.
Rond 10u zijn ze eraan begonnen, en rond 17u lag ik terug op de kamer.
Doordat ik na de operatie veel bloed ben verloren, hebben ze mij twee maal extra bloedzakjes toegediend.
Want mijn bloeddruk stond maar aan 9/4 en normaal heb ik 11/6.
Nu ik geen cortisone meer aanmaak ben ik ook veel flauwer, en moet ik via medicatie een hogere dosis krijgen bij een operatie.
Tijdens het zoeken van een ader (om een drain in aan te brengen voor de verdoving), ben ik na zeven(!) pogingen wat onwel geworden, en hebben ze een zuurstofmasker opgezet, om me vervolgens te verdoven.
En de eerste avond ben ik in mijn bed ook bijna van mijn sus gedraaid, waarna ze mij extra medicatie hebben toegediend.
In mijn rechter voorarm hebben ze een insnede gemaakt en een plastiekje van 8cm in aangebracht om het vocht er telkens te laten uitkomen.
En sinds gisteren hebben ze dat vervangen door er een wiek in te steken die elke dag ververst moet worden.
Wel een beetje een raar gevoel als ze dat in en uit doen, maar nu ook niet zo erg om er traantjes voor te laten.
Na vijf dagen mocht ik de zaterdagmorgen al naar huis , omdat er geen complicaties waren en ook omdat ik op de afdeling 'kort verblijf' lag, en dat altijd de zaterdagmiddag dicht gaat.
Eenmaal thuis moest het wel elke dag ververst worden (intussen al 3 wonden, want ik had ook al lange tijd een doorligwonde op mijn rechterbil.
Maar het deed goed om weer in mijn eigen vertrouwde bedje te kunnen slapen.
Bursitis van de elleboog
Komt het door dat metalen plaatje die in mijn geopereerde linker bovenarm zit, maar feit is wel dat ik zowat elke maand last heb van bursitis aan mijn elleboog.
Wat is dat nu vraag u zich af.
Elleboog bursitis is veroorzaakt door een ontsteking van de bursa achteraan op het ellebooggewricht,ze bevindt zich tussen de huid en het bot van de elleboog. Ze wordt veelal veroorzaakt door een val of door een te langdurig druk op de elleboog (steunen op een hard oppervlak).
De enige oplossing is met een spuit het vocht uit te trekken, en vervolgens wat cortisone in te spuiten.
De eerste keer zat er slechts één druppel vocht in, maar de 2e keer heeft ze er 2 spuiten vocht uit getrokken.
Maar doordat ze met die naald zat te koteren in mijn elleboog, tot al het vocht eruit was, voelde ik me wel wat flauwtjes, mede door een gebrek aan cortisone.
Toen ze mijn bloeddruk nam had ik 7.
Ik zei: "Da's normaal, meestal heb ik maar 6 of 7 van kleine bloeddruk."
Zegt ze:"Het is wel uw grote bloeddruk die op 7 staat."
Maar na een paar minuutjes voelde ik me al wa beter.
Ik ga me er blijkbaar moeten bij neerleggen dat ik elke maand wat vocht uit mijn elleboog ga moeten laten verwijderen.
Wat betreft mijn wonden...
Die op mijn linker bovenbeen is sinds begin november dicht, dus ben ik begonnen met standing te doen.
Mijn doorligwonde op mijn rechterbil verkleint ook elke maand, en daar denk ik dat het binnen 3 à 4 maand misschien dicht gaat zijn.
In mijn rechtervoorarm is die wiek ook verleden tijd, en is het gaatje gedicht, zonder dat er zich nog vocht onder bevindt.
Op 28/10 ben ik ook nog eens op controle moeten gaan bij de neuroloog, omdat ik na mijn 2 operaties aan mijn linkerbovenarm, een verlamming aan mijn hand en voorarm had opgelopen.
Hij wist niet wat hij zag, nadat het de laatste keer nog bijna volledig verlamd was, was het nu zo goed als hersteld. Enkel één spier in mijn voorarm blijft verlamd.
Situatie op dit moment.
Na 5 operaties in 2011: 2x rechterbovenarm, rechter bijnier verwijderd, bot verwijderd uit linkerbovenbeen, en wiek gestoken in rechter voorarm, een evaluatie.
Sinds begin november ben ik begonnen met geleidelijk aan recht te staan aan mijn 'standing' tafel.
Doordat ik vaak lang gekluisterd was aan mijn bed, zijn de pezen aan de achterkant van mijn knieën, zodanig verkort dat ik mijn benen niet meer volledig kan strekken als ik op mijn bed lig.
Intussen sta ik gemiddeld zon 2u45 à 3u en dit in 2x (s morgens en s namiddags)
Om ervoor te zorgen dat mijn voeten op hun plaats blijven staan wanneer ik recht kom, heb ik wel de hulp nodig van 'la mama'.
Maar eenmaal ik recht sta gaat het wel al heel goed.
Soms moet ik een klein stukje chocolade eten om wat aan te sterken.
Want die bloedsomloop is totaal anders dan wanneer ik gewoon in mijn stoel zit.
Doordat ik dit jaar veel tijd heb doorgebracht in de kliniek en ik niets van sport meer mocht doen, ben ik al mijn kracht verloren.
Daar waar ik in het begin van het jaar nog volledig opgeblazen was (buik, gezicht) omwille van het syndroom van Cushing (bijnier die een overproductie van cortisone aanmaakte), heb ik nu, na het wegnemen van die bijnier, een tekort aan cortisone, en is mijn buik en gezicht terug normaal geworden.
Maar aangezien ik niets van sport mag doen, let ik wel enorm op mijn voeding, zodat ik niet te dik wordt. Zonder de spieren die ik voorheen toch wel wat had opgebouwd, gelijk ik nu op zo'n manneke uit Biafra. En doordat ik al het ganse jaar niet buiten kan, zie ik er lijkbleek uit.
De breuk van mijn linker bovenarm is redelijk goed genezen. Maar dat plaatje die ze hebben bevestigd van net onder de schouder, tot net boven de elleboog zorgt er wel voor dat ik elke maand last heb van bursitis in mijn elleboog, maar met een spuit is dat rap verholpen.
Ik ben nu al meer dan een maand bezig met intensief recht te staan en nog steeds zijn die spasmen in mijn benen, oncontroleerbaar.
Daardoor heb ik mijn besluit genomen om na Nieuwjaar een baclofenpomp te laten steken.
Dat is een bakje met vloeistof die de spieren van mijn benen lam legt, en dat brengen ze onderhuids aan in mijn buik.
Want nu kan ik niets zelfstandig doen. Ik ben afhankelijk van een verpleegster of mijn ma, om mij te kleden, mijn transfers in en uit mijn bed te doen en dergelijke.
Pas wanneer die spieren uit mijn benen eindelijk kalm zijn, ga ik werk kunnen maken van terug zelfstandig te worden.
Dus met sporten hou ik zeker nog geen rekening.
Maar ik verlies er de moed niet door.
Eerst goed eten met de feestdagen Fondu en Gourmet, en dan op naar mijn eerste operatie van 2012.
Vergeet ook niet te kijken hieronder naar enkele mooie(?) foto's van mijn wonden. Zorg wel dat je niet pas gegeten hebt. Bij deze wens ik nu al aan iedereen prettige feestdagen toe en een gelukkig en gezond 2012!
Na mijn laatste blogbericht van 14/02/2011 ben ik hier nog eens met een update van mijn gezondheidssituatie.
Nadat mijn bovenarm was afgeknakt door mij te willen verplaatsen in mijn bed via mijn triangle, hadden ze meerdere oorzaken in gedachten.
Een bacterie of infectie ten gevolge van levercirrose. Door een scan af te nemen van mijn witte bloedcellen (door middel van een radioactieve vloeistof in te spuiten), zagen ze dat dit niet de oorzaak kon zijn. Dus hebben ze dan mijn bovenarm een tweede maal geopereerd (deze keer via een inwendige plaat van net onder de schouder tot de elleboog).
Vervolgens dachten ze dat het mogelijks een stressfractuur was als gevolg van het te intensief sporten, waardoor er barstjes waren ontstaan in het bot.
Maar pas enkele weken later (toen ik al een tijd terug thuis was), lieten ze mij weten dat ze waarschijnlijk de juiste oorzaak hadden gevonden, via gedane bloedtesten en scans.
Een goedaardige tumor op de rechterbijnier zorgde ervoor dat die constant voor een overproductie zorgde van cortisol, ook wel gekend als het syndroom van Cushing.
De symptomen die daarmee gepaard gaan klopten dan ook met hetgeen ik had:
Een opgezwollen gezicht, buik en benen.
Afname van spierkracht in de armen.
Bult bovenaan de rug.
Botten die zeer broos worden.
Om zeker te zijn welke bijnier de slechte was, en ook om te weten wat er allemaal moest verwijderd worden, heb ik op maandag 28 maart, drie dagen doorgebracht in Marias Voorzienigheid in Kortrijk, voor allerhande testen en bloedafnames.
Op 27 april hebben ze dan mijn rechterbijnier verwijderd, waarna ik nog een week ben moeten blijven, om mijn cortisone waarden op de voet te blijven volgen, en die via medicatie op peil te houden. Want mijn linkerbijnier was volledig stil gevallen, doordat die rechterbijnier zon overproductie aanmaakte.
Na die week was ik eindelijk weer in mijn vertrouwde omgeving, en was het hopen dat mijn linkerarm zich zo snel mogelijk zou herstellen. Maar met op die linkerarm te slapen was mijn pols weer serieus achteruit gegaan. Zo zat en zit ik nog steeds met een verlamming, waardoor ik mijn arm onvoldoende kan gebruiken.
Intussen stelde zich een nieuw probleem. Ter hoogte van mijn linkerheup zat er een serieuze dikte, waardoor mijn been niet genoeg meer kon gemobiliseerd worden, en ik onmogelijk transfers kon doen. Toen ik op consultatie moest voor mijn bovenarm, heb ik dat probleem aangekaart bij de dokter, en na radiografie bleek inderdaad dat zich daar spontaan bot had gevormd. Dus heb ik hem gevraagd of hij dat ook kon verwijderen.
Op 7 juli moet ik dus om 9u binnen in Marias Voorzienigheid in Kortrijk, voor een eenmalige bestraling van mijn linkerbovenbeen en heup. En de dag erna wordt ik dan om 7u30 verwacht in St. Maartens voor de operatie. Ze gaan dat bot wegkappen, en dan zou ik nog een week moeten blijven om te zien of er zich geen complicaties voortdoen.
Hopelijk kan ik daarna geleidelijk aan beginnen te denken aan mijn herstel, maar er bevindt zich ook nog een serieuze doorligwonde op mijn rechterbil die misschien nog operatief zal moeten hersteld worden. En ik ga dan ook zo snel mogelijk moeten kunnen recht staan aan mijn standingtafel want de pezen aan de achterkant van mijn knieën zijn serieus verkort.
Met sporten hou ik al zeker geen rekening meer voor dit jaar, laat staan dat ik ooit nog ga kunnen handbiken. Intussen ligt er ook al een pak stof op mijn wagen, want met mijn arm die nog onvoldoende hersteld is, kan ik geen transfers doen. Dus is het telkens met een ambulance dat ik vervoerd moet worden als ik op consultatie moet.
Nadat ik vorig jaar (23 november) noodgedwongen ben moeten stoppen met handbiken, wegens teveel pijn in de linkerarm en een longoedeem (vochtophoping tussen de longen), lag ik compleet stil op sportgebied waardoor ik rap wat kilos was bijgekomen, ondanks dat ik op mijn voeding lette.
Ik vond het dan ook wel raar dat ik volledig opgeblazen was ter hoogte van mijn buik en gezicht, het was gewoon te extreem .Ik leek wel op dat konijntje Stamperke uit de film Bambi met zijn bolle wangen.
Begin december heb ik dan fotos moeten laten nemen van mijn ingewanden en daaruit bleek dat het er niet echt goed uit zag. Toen al wilde men me laten opnemen in de kliniek, maar dat heb ik dan pertinent geweigerd omdat ik vreesde dat het voor een lange periode kon zijn en ik geen zin had om de feestdagen door te brengen in de kliniek.
Dan hebben ze beslist om het eerst te proberen via vochtafdrijvende medicatie en antibiotica. Dus heb ik nog eens goed kunnen eten tijdens de feestdagen(2x fondue en 2x gourmet, telkens met frieten).
Maar mijn linkerarm bleef maar pijn doen waardoor ik genoodzaakt was om zware dafalgan forte bruistabletten te nemen om de pijn wat te verzachten en op die manier de slaap te kunnen vatten. Op den duur werkten ze maar gedurende een tweetal uur meer, terwijl je er op een dag maar max 4 mag innemen. Door de pijn in mijn arm was ik ook niet meer in staat om mijn transfers te doen van mijn bed naar mijn rolstoel of in mijn auto, waardoor ik niets meer kon doen. Dus bestond mijn dag enkel uit opstaan, tv kijken, wat op de pc bezig zijn, eten en terug slapen.
Zondagavond 9 januari was ik wat aan het kijken naar miss België op Vijf TV, toen ik plots onophoudelijk moest beginnen te hoesten, gevolgd door het uitbraken van stinkende (gans de kamer rook naar etter) en oranje- rood uitziende fluimen. Het werd steeds erger waardoor mijn ma de dokter erbij gehaald heeft en die zag de ernst van de situatie in (en eigenlijk moest ik in december al opgenomen worden, maar toen had ik nog geweigerd).
Dus heeft hij direct contact opgenomen met spoed en is de MUG mij komen halen om mij dringend over te brengen naar Kortrijk. Deze keer was ik zodanig slecht dat ik gewillig ben meegegaan.
In de spoed heb ik dan eerst tal van onderzoeken moeten ondergaan om te zien wat de mogelijke oorzaken konden zijn en vervolgens hebben ze me overgebracht naar het AZ Groeninge aan de Kennedylaan. De eerste dagen hebben ze mij zware antibiotica-baxters gegeven om die bacterie te bestrijden, alsook sondevoeding aangezien ik niets mocht eten. Na een drietal dagen ging het al iets beter en waren de meeste fluimen al verdwenen. Blijkbaar zat ik ook met Ascites (vocht die zich opstapelt over het ganse lichaam en gezicht)als gevolg van levercirrose. De dokter heeft de tweede dag wel nog een acitespunctie doorgevoerd met een lange naald, rechtstreeks in de lever, om zo nog eens 150ml van dat vuil levervocht te verwijderen. Op de verschillende scans en fotos bleek dat ik met een abces rond de lever zat en dat gans de lever ontstoken zat en ook de longen en de milt aangetast waren.
Na 2 weken waren mijn bloedwaarden en levertesten al veel verbeterd, waardoor het voorzien was dat ik op maandag 24 januari het ziekenhuis ging mogen verlaten, om dan thuis verder medicatie te nemen tot het terug volledig in orde was.
Maar gedurende die 2 weken in het ziekenhuis kon ik nog steeds niet veel gebruik maken van mijn linkerarm waar ik nog steeds geregeld stekende pijn in had. Maar om de verpleging zo weinig mogelijk van last te zijn, forceerde ik me wel om me tijdens de nacht zelf op mijn rug te draaien om zo te kunnen sonderen. Dan belde ik wanneer ik gedaan had, zette het deksel op mijn plaspulle en draaide ik mezelf terug op mijn zij om verder te slapen. Ze wisten dat ze zich dan niet hoefden te haasten om het weg te gieten in het toilet.
En dan, op zondagmorgen 23 januari (een dag voor ik naar huis mocht) omstreeks 1u40 sloeg het noodlot toe. Ik had mij op mijn rug gedraaid om te sonderen en vervolgens heb ik mij wat opgetrokken via mijn linkerarm (die ik toch alweer iets kon gebruiken)aan mijn triangle van mijn bed om op mijn zij te liggen. Dus ik neem diene triangle vast en plots hoor ik een krak en valt mijn arm naar beneden. Rats afgeknakt ter hoogte van mijn bovenarm, als een dorre tak. De pijn was niet te harden, dus ik direct op mijn bel geduwd en beginnen te roepen zodat ze niet dachten dat het was om mijn plaspulle uit te gieten. Ik lag op een kamer apart, helemaal op het einde van de gang waardoor het toch nog 5 heeft geduurd vooraleer ze de kamer binnen kwamen.
Vervolgens vroegen ze me hoe dit zomaar kon breken en hebben ze de spoeddienst opgebeld en gevraagd wat ik mocht toegediend krijgen om de pijn wat te verzachten. Dit heeft zeker nog eens 20 geduurd dat ik lag te kronkelen van de pijn, enkel door mijn arm wat te laten rusten op mijn borst en mijn ademhaling onder controle te houden was het te harden. Ik heb zelfs nog op mijne gsm de nummers opgezocht van mijn zus en broer, want ik wilde niet dat ze mijn ma overstuur gingen maken door ze s nachts het slechte nieuws te melden.Uiteindelijk hebben ze me dan op den brancard gelegd maar telkens ze me moesten transfereren grepen ze me bij diene bovenarm waardoor ik het uitschreeuwde van de pijn.
Eerst heb ik gedurende meerdere uren nog tal van onderzoeken en scans moeten ondergaan (telkens transfers waarbij ze mijn arm moesten vastnemen).En daarna hebben ze mij in een kamer gelegd in Marias Voorzienigheid, waar ik nog steeds met mijn gebroken arm lag af te zien. Ze gingen eerst wachten tot de dag erna om mijn arm te opereren omdat ze niet juist wisten waardoor die arm zo makkelijk was afgeknakt. Ze dachten dat het mogelijks door een infectie of bacterie in de arm was waardoor het bot zo broos was. En dan mocht men zeker niet inwendig een plaat steken in mijn arm wegens het gevaar op verdere uitzaaiingen.
Maar doordat ze ook wel begrepen dat de pijn te erg was hebben ze dan toch de beslissing genomen om het te opereren (na meer dan 12 uur), maar dan uitwendig via een osteofix waarmee ze de botbreuk tegen elkaar konden bevestigen. Zon osteofix steekt langs de buitenkant uit met een viertal pinnen die aan elkaar bevestigd worden met een soort handvat. Dit zorgde ervoor dat de pijn draaglijk werd, en via zware verdoving zelfs goed meeviel.
Dinsdag 25 januari had ik dan een afspraak in het Hospitaal aan de Reepkaai in Kortrijk (dit was al mijn derde kliniek waar ik telkens heen en weer geslingerd werd, op dat gebied is het AZ Groeninge project een totale ramp qua structuur).Ik had er een afspraak om 8 uur maar toen ik er met de brancard van de ambulance toekwam was er geen bed voorhanden en hebben ze mij dan maar op een massagetafel gelegd waar ik bijna niet op kon en ik volledig roerloos moest blijven liggen om er niet van te vallen. Ook was het veel te hard waardoor ik al rap pijn had aan de wervels die los zitten in mijn rug.
Na goed een uur wachten, en nadat ze mij hadden ingespoten met een radioactieve vloeistof hebben ze mij dan in afwachting van een Leucocyten-scintigrafie (een scan om de witte bloedcellen te detecteren) op een bed gelegd en naar de dagopname in de geriatrie gebracht waar ik tot 16 uur ben verbleven vooraleer de uitgebreide scan kon uitgevoerd worden.
Uit die testen en te zien aan hun reacties van de verschillende dokters leek het er niet al te goed uit te zien. Telkens ik wat meer uitleg vroeg ontweken ze mijn vraag en draaiden ze zelfs de monitor zodat ik de beelden niet kon mee volgen. Vervolgens gingen ze dan ook nog eens wat verder gaan overleggen zodat ik zeker niets kon opvangen van hun gesprek. Ze waren dan ook enkele datums gaan opvragen in hun bestanden met soortgelijke verschijnselen, één uit 1996 en één uit 2008. Ik had me er dan al bij neergelegd dat het weleens een terminale situatie kon zijn.
Want eerst ging ik de dag erna nog een extra botscan moeten ondergaan, maar ze zeiden dat het niet meer nodig was (was dit goed nieuws of niet?).
Die dag heb ik echt diep gezeten, dat het voor mij niet meer hoefde, eerst die miserie die ik daar had doorgemaakt wegens het ontbreken van een bed en vervolgens, de volgens mijn aanvoelen, slechte scanresultaten.
En de dag erna kreeg ik nog steeds geen duidelijk antwoord van de dokter of ze nu een infectie of bacterie hadden gevonden in mijn linkerarm en op andere plaatsen. Pas in de loop van woensdagavond kwamen ze mij vertellen dat ze de donderdag dan toch mijn arm gingen heropereren en inwendig een plaat gingen steken.
Blijkbaar was er toch geen sprake van een infectie. De eerste operatie met de externe osteofix was om de pijn wat draaglijker te maken maar het ging veel te lang duren vooraleer de breuk terug geheeld ging zijn. En dus hebben ze me de donderdag opnieuw geopereerd, deze keer inwendig met een plaat van boven tegen de schouder tot aan de elleboog, goed voor 46 haakjes.
Bij die 2 operaties van mijn bovenarm hebben ze wel enkele zenuwbanen geraakt waardoor ik mijn pols niet meer kan opheffen. De dokter had me er wel vooraf voor gewaarschuwd dat de zenuwbanen net op die breuklijn lagen en er dus een grote kans bestond dat er bepaalde functies gedeeltelijk konden verlamd geraken. Nu zit ik met een brace om de pols recht te houden en krijg ik elke dag kiné om dit terug zo goed mogelijk te krijgen.
Aangezien er dus geen infectie of bacterie op diene linkerarm zat, vermoed men dat het mogelijks om een stressfractuur gaat door teveel te handbiken. Daarom dat ik tijdens het jaar regelmatig pijn had aan mijn armen wanneer ik s avonds mijn transfers moest doen van en naar mijn bed. In plaats van rust in te lassen deed ik er wat flexium gel op en dronk ik een proteïne shake om de dag erna weer mijn kilometers te rijden. Maar intussen vormden er zich barstjes in mijn bot en dat veroorzaakte die stekende pijn.
Vervolgens ben ik op maandag 31 januari nog maar eens getransfereerd naar een andere kliniek St. Maartens) waardoor ik ze dan allemaal heb gehad. Ik was wel blij dat ik daar weg was uit Marias Voorzienigheid, want wat ik daar heb meegemaakt, dat wens ik niemand toe. Gelijk wat ik vroeg, het was hen allemaal teveel, ze hadden voor niets tijd (deels omdat ze onderbemand waren maar zeker ook omdat er daar veel zijn die volledig tegen hun zin kwamen werken).
Het was dan ook een verademing toen ik in het St. Maartens wel de nodige hulp kreeg en waar iedereen wel graag kwam werken. Daar heb ik dan tot zaterdag 12 februari gelegen, maar veel langer kon ik niet blijven aangezien ze nood hebben aan vrije kamers en ik daar enkel lag omdat ik omwille van mijn arm (die ik na de operatie 6 weken niet mag gebruiken) niet zelfstandig mijn plan kan trekken. Thuis heeft mijn ma een stalen verpleegster gehuurd van de thuiszorgwinkel om mij in en uit mijn bed te halen. En elke dag komt er een verpleegster langs en tijdens de week komt de kiné mijn arm uitrekken en oefeningen doen om mijn pols terug zo goed mogelijk te krijgen. Het kan evenwel 9 maanden duren vooraleer het terug deels in orde komt.
Mijn eerste prioriteit is nu om na die 6 weken mijn arm terug te kunnen gebruiken om transfers te doen (intussen is al de kracht verdwenen uit mijn armen) en weer wat zelfstandig te kunnen zijn. Want handbiken zal niet meer voor dit jaar zijn, laat staan dat ik ooit nog ga kunnen en mogen handbiken?
Nu is het nog een 4 tal weken sukkelen en afhankelijk zijn van iedereen en hopelijk kan ik dan geleidelijk aan de toekomst weer wat rooskleuriger tegemoet zien. Voor iemand die al verlamd is tot aan borsthoogte is het enigste wat nog rest mijn 2 armen en als ge er dan nog één niet van mag gebruiken, tja dan is dat dikke pech.
Maar we mogen nu ook niet al te neerslachtig zijn, er zijn er die veel ergere dingen meemaken. Elke situatie is anders, het komt erop aan dat ge er positief uitkomt.
P.S.: De 2 foto's in bijlage hieronder zijn van mijn bovenarm, dus gevoelige zieltjes zouden er misschien beter niet op klikken.
Hier ben ik nog eens met wat waarschijnlijk mijn laatste blogbericht van 2010 zal zijn.
Ik heb namelijk zeer slecht nieuws gekregen van mijn dokter na de resultaten te hebben gezien van mijn bloedonderzoek en mijn radiografie van mijn longen en mijn hart.
Op het gebied van gezondheid is het veruit het slechtste jaar geweest sedert ik in een rolstoel ben beland (maart '98). Het is een jaar geweest waarin ik regelmatig met allerlei medische problemen heb gesukkeld.
Zo was er die zware vorm van bloedarmoede en het grote ijzertekort waar ik eind juni 2 maanden last van gehad heb. Daardoor zat ik serieus achter op schema, maar vanaf september voelde ik me weer prima (ondanks dat ik nog steeds bloedarmoede had).
Dan heb ik een goeie inhaal beweging kunnen maken qua kilometers. Tot 1 november langs de Leie, en daarna nog een kleine 1500km op de rollen onder de carport, waardoor ik nu aan 12876km zit.
Maar twee weken terug zat ik met een zware overbelasting aan mijn linkerpols en -tricep, waardoor ik noodgedwongen rust heb moeten inlassen. En enkele dagen daarna ging het van kwaad naar erger. Op een morgen opgestaan met immense pijn in de nek, wegens te hoog gelegen met mijn hoofd tijdens het slapen.
Door dit alles deed het zelfs pijn om met mijn linkerarm ook maar iets te moeten opheffen, maar aangezien ik mijn armen nodig heb om mijn transfer van mijn bed naar mijn rolstoel te moeten doen en omgekeerd, kreeg mijn arm de tijd niet om te herstellen.
Tijdens die dagen voelde ik me ook niet echt super meer, en kreeg ik plots opkomende koorts en had ik last van kortademigheid, waardoor ik mijn bloed heb laten controleren. Daaruit is gebleken dat ik met een infectie zat (bovenop de bloedarmoede waar ik nog steeds mee sukkel), en na controle van mijn longen en hart heeft de dokter mij doorverwezen om röntgenfoto's te laten nemen.
Op die röntgenfoto's heeft men dan een ernstig gevaar ontdekt. Blijkt dat ik met een groot longoedeem (vocht tussen de longen) zit als gevolg van een slecht werkend hart. Mijn hart moet (mede als gevolg van die bloedarmoede en ook doordat er geen lucht meer rond de longen kan komen) veel te veel pompen, waardoor het ferm uitgezet is.
De symptomen van dit hartfalen zijn: * Dat ik volledig opgezwollen ben (benen, gezicht, buik) door de opstapeling van vocht. * Kortademig door het vocht rond mijn longen. * Snelle gewichtstoename
Blijkbaar heeft mijn nieuwe hartklep die ze na mijn ongeval in '98 hebben gestoken, zijn beste tijd gehad, of heb ik ze teveel belast tijdens het vele sporten. Normaal gezien moest ik dus binnen in de kliniek om dat vocht te laten verwijderen rondom mijn longen en testen te laten nemen van mijn hart. Maar ik heb geweigerd aangezien ik geen zin had om daar dan te moeten sukkelen om te douchen en naar het toilet te gaan.
Dus zijn we vervolgens met de dokter en de specialisten overeen gekomen dat ik thuis eerst probeer om dat vocht via medicatie te laten afkomen. Hopelijk met gunstig gevolg, want veel zin om binnen te gaan heb ik niet. Dan hoeft het voor mij niet meer.
Sowieso zal er binnen een tiental dagen een grote controle moeten gebeuren van mijn hart om te zien waardoor het zoveel moet pompen met als gevolg dat het zo uitgezet is. Allemaal geen goed nieuws in het vooruitzicht van de feestdagen, want nu mag ik geen zware inspanningen meer leveren, waardoor ik rap ga bijkomen.
Gelukkig ben ik iemand die niet rap zijn kop laat hangen, anders zat ik al lang met een depressie. Ik ga me er dan ook niet te druk in maken en gewoon proberen om tegen volgend jaar eindelijk weer wat gezond te geraken.
Bij deze wens ik jullie allen nu al prettige feesten en een gezond 2011.
Hier ben ik nog eens met een blogbericht. Wegens grote problemen met de gezondheid heb ik sinds vrijdag 9 juli, nog maar 11x kunnen gaan handbiken.
Ik ga het hele verhaal eens wat meer uit de doeken doen. Nadat ik eind juni een zware zonneslag heb opgedaan, voelde ik me altijd zo zwakjes en had ik telkens koorts en koppijn als ik was gaan handbiken. Dus heb ik mijn bloed laten controleren.
Een paar dagen later kreeg ik de resultaten die redelijk alarmerend waren. Ik zat namelijk met Anemie (bloedarmoede), en had tevens een groot ijzer tekort. Mijn hemoglobine (die rode bloedcellen aanmaakt) stond veel te laag, waardoor mijn hematocriet gezakt was van 39 naar 29 in één jaar tijd. Normaal gezien heb je als minimumwaarde 40.
Dus was het direct duidelijk waarom ik na een 25 à 50km al door mijn beste krachten heen zat en ik dan gewoon op karakter de rest van mijn km's afhaspelde. Echt gezond was het allemaal niet, en door telkens zovele km's te gaan handbiken maakte ik mijn lichaam meer en meer kapot.
Na verschillende onderzoeken in het hospitaal (hart, longen, darmen, maag,...) hebben ze me dan ijzerpillen voorgeschreven, die ik waarschijnlijk voor de rest van mijn dagen ga moeten nemen. Want nog steeds is het probleem van bloedarmoede niet opgelost, en volgende week moet ik opnieuw op onderzoek.
Intussen zijn mijn waarden weeral de goeie kant aan het opgaan en is mijn hematocriet weer gestegen naar 37. Het verschil is duidelijk merkbaar als ge ziet dat ik vorige week opnieuw een gemiddelde van 26,5 haalde, terwijl het in juli nog rond de 24 draaide.
Mijn voornemens om elke maand minimum 2000km te rijden, heb ik door die problemen dan ook moeten laten varen. Want sinds die 9e juli heb ik nog maar 1335 gereden, waardoor ik nu slechts aan 7755km zit. Maar nu rij ik maar maximum 125 à 135km ipv de 200 die ik vaak voorheen reed. Zo ben ik telkens thuis rond 16u ipv 19u vroeger, en heb ik nog iets van mijne dag.
Nu neem ik dus die ijzerpillen, en drink ik elke dag mijn glas vers fruitsap met Roosvisee Ferro (die ik via internet in Nederland besteld heb) om mijn ijzer tekort weg te werken. Ik voel me nu terug goed qua kracht en de constante koppijn is ook definitief verdwenen.
Intussen heb ik mij een nieuw fototoestel gekocht, want mijn vorige was al een paar jaar defect. Kging eerst kijken voor een dure HD-camera, maar aangezien ik dat nu nog niet direct nodig had, heb ik toch gekozen voor een Lumix fototoestel van Panasonic (DMC FS-30, 14mpx en 8x optische zoom).
Nu kan ik weer wat foto's trekken, maar ik ben er voorlopig nog niet in geslaagd om foto's van mezelf te laten trekken in mijne handbike. Maar ik heb, nadat ik vorige week mijn 125km er had opzitten, wel wat foto's getrokken van mooie locaties op mijn traject langs de Leie.
Als alles een beetje meezit ga ik morgen onder een stralend zonnetje mijn km's rijden en ga ik proberen om eindelijk (na 4 jaar), nog eens foto's van in mijne handbike te trekken.
Vorige week ben ik in 6 dagen tijd terug 5x kunnen gaan handbiken (581km) en was mijn gemiddelde serieus de hoogte ingegaan. Alleen heb ik deze keer wat tegenslag gehad met mijn materiaal. De woensdag na 65km plots allebei mijn kabels (rem en vitesse) rats af. Maar omdat mijne velomaker pas om 14u open was heb ik mijn kabels opgerold in een bolleke (zie foto) en nog 60km verder gereden op mijn zwaarste vitesse. De vrijdag platte band rechtsachter na 85km dus ben ik op mijn velg de laatste 10km naar mijne velomaker gereden, waarna hij mij opnieuw direct uit de nood heeft geholpen. Zo'n velomaker is uniek in Belgie, ik kan er (als hij open is tenminste) altijd direct terecht wanneer er zich een mechanisch probleem voort doet, waarvoor dank Carl.
Nadat ik donderdag 24/06 een serieuze zonneslag had opgelopen door zonder iets op mijn koppeke 170km te handbiken bij deze temperaturen, ben ik pas dinsdag opnieuw kunnen starten.
Zo heb ik zondag 27/06 ook niet kunnen deelnemen aan da handbike wedstrijdje in Lauwe, omdat ik tot zondagavond nog met 38° koorts zat en ook nog met veel pijn in de rug door mijn slechte rugleuning.
Aangezien ik maandag nog niet ging rijden ben ik met 'la mama' zo'n thermisch dri-fit mutske gaan kopen om te voorkomen dat ik nog een zonneslag zou oplopen. Dinsdag dan terug 150 km gereden, maar door de warmte (en de koorts van de voorbije dagen) was mijn gemiddelde niet echt super (24,57), maar het belangrijkste is om kilometers te rijden. Want met een ballast van 7kg (drank, propere T-shirts, zonnecrème, sondage) kunt ge moeilijk hoge snelheden halen, zoals bij wedstrijden.
Eerst heb ik nog zonder da mutske gereden, om mijn koppeke nog wa kleur te doen krijgen, maar na 85km vond ik het toch aangewezen om het op te zetten. Met of zonder mutske is er niet echt veel verschil qua warmte, daar het de wind goed doorlaat. Er zijn er die raar opkijken dat ik bij zo'n temperaturen met een muts rij, maar het is dan ook geen gewoon mutske.
Woensdag opnieuw vertrokken om mijn 150km te handbiken. Mijn gemiddelde was wederom maar 24,43. Tijdens de eerste 100km gaat het telkens redelijk vlot, maar na verloop van tijd begint de hitte een rol te spelen op de kracht in mijn armen. Toen ik bijna thuis was (op zo'n 7km) ben ik achteraan rechts plat gevallen, waardoor ik op mijn velg aan een 18km/u naar huis heb moeten rijden.
Rond 18u35 gearriveerd en direct mijne velomaker gebeld om te vragen wanneer het paste om ne nieuwe binnenband te steken. Ik kon niet binnen in huis, daar mijn ma weg was, en ik mijne sleutel niet mee had. Dus kon ik ook mijne transfer niet maken naar mijne rolstoel want die stond in de garage.
Karl liet weten dat zijn vrouw voor da laatste kwartier op de zaak ging letten en dat ie tot bij me thuis ging komen om ter plaatse een nieuwe binnenband te steken, terwijl ik in mijn handbike bleef zitten. Qua service bestaat er gewoon gene betere velomaker. Na 10' was de klus geklaard en kon ik de dag erna probleemloos weer gaan handbiken.
Donderdag ook mijn 151km gereden, maar het was ook al iets warmer dan de dagen ervoor dus wederom na verloop van tijd, de kracht die wegvloeit uit de armen. Dit keer was het al aangewezen om na 62km mijn mutske op te zetten, want het hoofd begon al aardig warm te draaien.
Aangezien ze vrijdag 2/07 in de late namiddag of vooravond serieus onweer voorspelden, en mijn ma na 16u weg moest, had ik haar gezegd dat ik voor 16u ging thuis zijn. Wel wat vroeger kunnen vertrekken (rond 10u15) waardoor ik toch tijd genoeg had om redelijk wat kilometers te doen.
Donderdag werd mijn tempur rugleuning en kussen thuis geleverd en hebben we het nog gemonteerd, zodat ik vrijdag kon starten met een veel zachtere rugleuning. En door die zitting heb ik nu ook veel minder spasmen in de benen, waardoor ik gedurende de eerste 35km niet zoveel meer moet stoppen om mijn knieën plat te krijgen.
De eerste 50 km zat ik aan een gemiddelde van 26,2. Na 70 km was het nog 25,5. Maar de laatste 20 km was ik door de verzengende hitte volledig uitgeput (tussen km 60 en 90 één liter drank uitgedronken), waardoor ik volledig in souplesse ben moeten verder rijden,om toch aan 101km te geraken.
Ondanks dat ik na 30 km al mijn mutske had aangetrokken, zat ik toch met 38,6° koorts toen ik thuiskwam. Na ne dafalgan is het uiteindelijk terug gezakt, maar het was sowieso voorzien om vandaag niet rijden. Vanmorgen nog een extra dri-fit mutske gaan kopen, want ik ben er zeer content over. Ik ben toch tevreden dat ik in de voorbije vier dagen, zo'n 553 km heb kunnen rijden.
Morgen ga ik normaal gezien weer rijden, en aangezien het volgende week ook goed weer zal zijn zullen de kilometers nu rap oplopen. Intussen zit ik iets over de 6000km na 42 ritten.
Nadat ik in het weekend van 12 en 13 juni nog eens aardig wat kilometers heb gereden (181 en 175), heb ik daarna wegens omstandigheden een goeie week rust moeten inlassen.
Mijn zitvlak lag ondanks de Reskin pleister waar ik nu gebruik van maak, volledig open, met immens veel spasmen in de benen tot gevolg. Het weer was ook niet echt super, dus was het een ideaal moment om het tijdens die week rust wat te laten helen. En na die 2 handbike dagen had ik ook wat last van overbelasting aan mijn polsen, ondanks de polsverstevigers die ik altijd aanheb.
Maar gedurende die week voelde ik dat er weer iets op til was met mijn lichaam, en ja hoor, zaterdag zat ik plots met wat koorts, en zondagavond had ik zelfs 39,5°C (iets wat ik nog niet veel heb gehad, aangezien ik in normale omstandigheden maar max. 36°C heb).
Dinsdag 22 juni, was het al veel beter weer dan de week voordien, dus wilde ik graag gaan handbiken. Maar aangezien ik verre van in orde was (maandagavond nog altijd koorts), had ik tegen 'la mama' gezegd dat ik enkel ging kijken om samen met haar mijn handvatten te voorzien van anti-slip tape voor een betere grip en om mogelijks zonder handschoenen te kunnen rijden, zodat mijn handen ook kunnen meebruinen.
En na 14uur ging ik dan ook langs gaan bij mijne velomaker om mijn banden te blazen, zodat hij op punt stond om tijdens de warme dagen mijn kilometers af te haspelen. Door het goeie weer (en ook omdat het al meer dan een week geleden was dat ik was gaan handbiken) heb ik mijn voornemen laten varen, en ben ik al van in de voormiddag gaan rijden.
Ik heb mijn ma wel moeten beloven dat ik tegen 15u30 ging thuis zijn, dus heb ik er maar 81 kunnen rijden. Door de korte afstand heb ik wa meer doorgegeven en had ik een gemiddelde van 26,72 (zonder in het rood te gaan).
Het moet me blijkbaar goed gedaan hebben om te gaan handbiken, want de koorts bleef 's avonds achterwege. Dus kon ik woensdag opnieuw probleemloos starten. Er stond iets meer wind en het was ook een stuk warmer dan dinsdag.
Met als gevolg dat de drukkende warmte toch wel wat meer in de kleren kroop en mijn gemiddelde een pak lager lag (24,92). Ik heb er 170 gedaan, wat toch niet slecht is. Of het gezond is in die warme omstandigheden, waarschijnlijk niet, maar zolang ik niet doodval is het ok.
Donderdag was het nog wat warmer en ook dan heb ik het niet kunnen laten om er 170 te rijden. Wel niet geforceerd qua snelheid (24,65), want dit was nu van minder belang. Intussen ook een mooi kleurke opgedaan. Enkel mijn polsen zijn nog spierwit door die banden die ik aanheb.
Door dat dorstig weer is het belangrijk om genoeg te drinken (iets wat ik vroeger te weinig deed). Nu heb ik 2 grote drinkpullen van 1,5 liter water mee met wat Carbo energie bijgevoegd. En dan ook nog een half literke extran, afgelangd met water. Eten doe ik nog altijd te weinig, of zelfs niet. Ik heb een energiereep en een energiegelleke mee, maar die blijven meestal onaangeroerd..
Dus dat is al 3,5kg + mijne rugzak (sondage, zonnecrème, 3 propere T-shirts) die ook nog eens een 3,5kg weegt. 7kg ballast kan al tellen om mee te sleuren als ik ga gaan rijden, maar als ge 7 uur onderweg zijt, moet ge zorgen dat ge op alles voorzien zijt.
Gisteren was ik om 11u25 vertrokken, en aangezien mijn ma pas rond 19u30 ging thuis zijn, moest ik ervoor zorgen dat ik lang genoeg reed. Thuis gekomen, gegeten en gedoucht en vervolgens mijne nest in om wa tv te kijken. Maar ik had redelijk warm, dus toch maar eens mijn temperatuur genomen, meer dan 38°C Blijkbaar iets van ne zonneslag opgelopen.
Direct in korte tijd 2 dafalgans genomen zodat het tegen 's morgens weer in orde ging zijn, maar nee hoor, toen ik opstond was het nog steeds 38°C. Dus heb ik noodgedwongen een dagje rust ingelast. Hopelijk kan ik morgen weer handbiken, al zal ik mij dan misschien beperken tot een 150km. Want in die hitte is het niet echt gezond (ja ik weet het, maar het is sterker dan mezelf).
Na 38 ritten zit ik nu aan 5456km, en het is voorzien om eind juni 6000km te hebben (wat me wel gaat lukken). Ik heb nog tot en met woensdag en ook volgende week voorspellen ze goed weer.
Na mijn zesdaagse van 19 tot en met 24 mei, was mijn zitvlak zodanig gekwetst door verhitting dat de bovenhuid volledig weg geschroeid was. Dus had ik wijselijk besloten om enige dagen rust in te lassen, en van zodra ik kon, ijs te leggen en betadine aan te brengen.
Vrijdag 28 mei ben ik dan opnieuw van start gegaan, 167km in 6u37 (25,24km/u) en dit ondanks dat er een redelijke wind stond. Het plan was om de zaterdag ook goed te handbiken, maar daar ben ik moeten van afstappen, nadat mijn ma via een spiegel, mijn zitvlak had laten zien. Ik had nooit gedacht dat het zo erg ging zijn, de bovenste huid was volledig weg, en er kwam volop brandwater uit.
Dus was ik even de wanhoop nabij, wetende dat ik gedurende lange tijd mijn zitvlak de nodige rust ging moeten gunnen om het weer wat te laten genezen. Ik ben dan op zoek gegaan op het internet, of er niets bestond om mijn zitvlak een betere bescherming te bieden.
Uiteindelijk ben ik terecht gekomen bij Reskin, een pleister, speciaal ontwikkeld voor duursporters, in samenwerking met het brandwondencentrum van Neder-over-Heembeek en de universiteit van Gent. Deze zorgt ervoor dat er geen wrijvingen meer mogelijk zijn (rekbaar en lucht doorlatend), in tegenstelling tot Compeed en Melolin pleisters, die ik altijd gebruikte.
Ze zijn wel redelijk duur, maar zolang ik ermee geholpen ben, kan de prijs me niet echt schelen. Op de site van Reskin België, kan ik enkel een A4 formaat bestellen (want de wonde heeft een afmeting van 10 op 15cm) die groot genoeg is om dan te versnijden naar de gepaste vorm.
Maar in Nederland bestaat er een rol van 35cm breed en kunt ge zelf kiezen hoeveel ge wilt. Dus heb ik direct 1,5 meter besteld aan 1,47 /cm² wat op 220 komt. Uit die anderhalve meter kan ik dan 30 stukken snijden, die ik op hun beurt telkens 5x kan hergebruiken. Daarmee kan ik het ganse jaar handbiken, dus dan is die 220 niet zoveel geld.
Aangezien ik graag woensdag of ten laatste donderdag wilde handbiken, en ik zonder die Reskin pleister het niet meer aandurfde om nog te rijden, heb ik in afwachting van de levering vanuit Nederland, al een A4 formaat besteld via mijn apotheker. Maandag besteld (zowel bij de apotheker, alsook via overschrijving naar Nederland), en donderdagmorgen was de A4 Reskin pleister al geleverd bij de apotheek, waardoor ik 's middags toch ben kunnen gaan handbiken.
Dus ben ik rond 12u30 vertrokken, en was het 20u tegen dat ik terug thuis was. Rond 14u ook nog langs geweest bij mijne velomaker om mijn banden wat bij te blazen en de versnellingen bij te regelen. Kheb er direct weer 167 gedaan, want het moest als test dienen voor die Reskin pleister.
Ik verwachtte nu ook wel niet dat het met die pleister direct zou verbeteren, maar het was wel de bedoeling dat het niet meer ging verslechteren. Nadat ik gegeten en gedoucht had, heeft mijn ma die pleister afgetrokken, en was het inderdaad een wereld van verschil. Geen bloed meer aan de pleister (zoals het met die voorgaande pleisters wel het geval was) en het zat ook zo rood niet meer.
Dus de eerste indruk was zeer positief en zeker zijn geld waard. De 2e dag ben ik al rond 11u kunnen vertrekken, waardoor ik wat meer km's kon rijden, aangezien het terug 20u ging zijn vooraleer ik thuis ging arriveren.
Ik ben eerst 7x naar Kortrijk en terug gereden, en vervolgens nog tot in Nevele gereden, om dan in het terugkeren wind mee te hebben. Maar na een goeie 100 km begon de vermoeidheid me toch wel wat parten te spelen.
Het zat namelijk zo, dat ik zowel de woensdag- als de donderdagnacht maar een kleine 4u had kunnen slapen door een stel nieuwe marginale geburen, die het nodig vonden om tot 2 à 3u 's nachts een feestje te bouwen op hunne koer, grenzend aan de muur van mijn slaapkamer. De eerste nacht hebben we nog de flikken gebeld, omdat er volgens ons na 22u toch een zekere stilte moet zijn buiten, maar de 2 mannen met de kepie op, die dan uiteindelijk na een tijdje zijn langs gekomen, hebben zelfs de moeite niet gedaan om binnen te komen luisteren in mijn kamer. En nadat ze bij de geburen zijn binnen gegaan,waar ze ook al niets hebben ondernomen, zijn ze weer vertrokken. Na deze interventie is het lawaai zelfs nog toegenomen, waarvoor ne wegemeende 'Fuck You' aan de flikken (sorry voor de agenten die wel hun job graag doen en niet te lui zijn om te werken). De politie uw vriend zeggen ze dan!
De dag erna was het (hoe kan het ook anders als de flikken toch niet willen ingrijpen) weer van dat. Maar nu is het gedaan met de flikken te bellen, ik zal in het vervolg zelf wel maatregelen nemen. Ze mogen hun handjes samen vouwen, dat ik in ne rolstoel zit, anders ging het al lang prijs geweest zijn, want zo'n bende pipo's legde ik vroeger tussen mijne boterham als ontbijt.
Dit gezegd zijnde, ga ik nu weer verder met mijn rit van vrijdag. Toen ben ik op het eind afgekomen van Nevele in een goed tempo (want wind mee), maar de euforie was van korte duur. In Ooigem een doorstuik van het voorwiel, waardoor ik direct platte tube had. De laatste 19km waren dus aan een 12 à 15km/u naar huis op de velg, aangezien ik toch niemand kan bellen die mijn handbike in de auto krijgt. In plaats van 20u was het 20u45 tegen dat ik thuis was, na 201km.
Maar eerst heb ik mijne velomaker gebeld (het was toen 19u15) om te vragen of hij hem eventueel vrijdagavond laat of zaterdag kon komen halen bij me thuis om de voorband te stoppen. Gelukkig nam hij nog op, anders ging ik de zaterdag niet moeten handbiken (en net nu het zo'n goed weer was).
Nadat ik gegeten en gedoucht had, heeft mijn ma mijne pleister afgedaan, maar deze keer had hij blijkbaar wat dubbel gezeten, waardoor het opnieuw goed gekwetst was. Terug naar af, dacht ik toen, toch geen wonderpleister?
Zaterdagmiddag is mijne velomaker de handbike komen halen met zijne nieuwe pick-up, wat een machine, ne Toyota Tundra Crew Max Limited Edition 5.7 (zie enkele foto's van een zelfde model in bijlage onderaan), en rond 13u had ik hem al terug, waardoor ik om 13u15 kon vertrekken. Wederom was het de bedoeling om tot 20u te handbiken, want veel later is niet aangewezen, aangezien ik dan nog moet eten en douchen en het dan te laat is om de nodige rust te hebben, voor de dag nadien weer te sporten.
Opnieuw een 150km gereden, maar de laatste 30 begon ik serieus wat last te krijgen aan de rechterpols ('de muize' zoals de kinesisten zeggen, een overbelasting van spieren en pezen), en dit ondanks dat ik die polsverstevigers aan heb.
Nadat ik die polsverbanden had afgedaan kon ik gisterenavond niets meer opheffen met die arm, dus had het geen zin om vandaag te handbiken. Een geluk bij een ongeluk, vanmorgen begon het al direct te regenen, waardoor ik sowieso niet ging kunnen rijden.
Nu maar hopen dat de meeste pijn wat weg is tegen morgen, zodat ik nog eens aardig wat km's kan rijden. Het positieve was dan weer dat na dag drie, die pleister echt wel zijn nut bewezen heeft, niets van bloed of rood door verhitting. Het is duidelijk, als de pleister goed is aangebracht, en groot genoeg is, dan is het inderdaad een wondermiddel, waarmee ik ongestoord kan handbiken.
In die drie dagen met de Reskin pleister heb ik toch ook weer 518,4km afgelegd gedurende 20u49 en zit ik nu na 33 ritten aan 4677km. Qua test kan dit tellen, en de pleister krijgt van mij dan ook 'grote onderscheiding'. Op die manier ga ik dit jaar zeker mijn record breken qua aantal kilometers.
Normaal gezien kan ik nu nog 2x diezelfde Reskin pleister gebruiken en dan heb ik nog dat andere deel van dat A4 formaat waarmee ik ook 5x kan rijden. En morgen of ten laatste overmorgen verwacht ik de levering vanuit Nederland. Het leven lacht me weer toe, want geef toe, als het weer wa meezit en ge kunt sporten, dat zijt ge toch de gelukkigste mens op Aarde!
Woensdag 19/05: Gestart aan mijn handbike zesdaagse met als voorop gesteld doel 1000km af te leggen. Om 10u30 ben ik vertrokken en deze keer kon ik al direct starten met mijn T-shirt zonder mouwen. Er stond niet echt veel wind waardoor ik een goed gemiddelde kon aanhouden. Ik had het plan opgevat om gedurende die zes dagen, elke dag 150 à 160km af te leggen, maar meestal kan ik het dan toch niet laten om er wat meer te rijden. Dus heb ik er 185 gedaan, want het weer was te goed om al na 150km te stoppen. Door het goede weer had ik ook al een redelijk gemiddelde van 25,4km/u na 7u18 handbiken. Rond 18u30 geland, wat gegeten, gedoucht en bedje in om te recupereren voor de dag nadien.
Ik ben van plan om een sport- en voedingsspecialist te raadplegen om te weten wat ik best tot mij neem voor, tijdens en na het handbiken en ook doorheen de week, want nu ben ik op dat gebied echt wel niet goed bezig. Zo heb ik in de 7u18 dat ik gereden heb, 3 druivesuikers gegeten en een half energie flesje cola + nog geen anderhalve liter drank. Veel te weinig, dus wil ik graag nuttige info van vakmensen.
Om wat meer details te kunnen geven wanneer ik te rade ga bij een sportspecialist, heb ik nog eens mijn hartslagmeter aangedaan. Het eerste uur had ik een hartslag tussen de 155 en 170 wat redelijk veel is (maar door een operatie van mijn hart slaat het ook wel rapper). Nadien is het dan wel naar 140 à 150 gezakt. En qua calorieverbruik zat ik aan 759 cal/uur (berekend op basis van de hartslag), maar ik denk eerder dat het ergens tussen de 650 en 700 cal/uur moet draaien.
Donderdag 20/05: Doordat ik pas om 12uur ben kunnen vertrekken heb ik mij moeten beperken tot 165km zodat ik om 19u15 thuis ben gearriveerd. De eerste 90 km had ik nog een gemidd. van 26, en vervolgens kwam de wind meer opzetten waardoor het uiteindelijk nog zakte naar 25,11.
Vrijdag 21/05: Voor mijne derde dag had ik mij voorgenomen om wat meer kms te doen en op die manier mooi op schema te zitten voor mijn streefdoel van 1000 km in 6 dagen. Dus heb ik er 200,8 gereden in 8u20. Ik ben deze keer om 11uur kunnen vertrekken en pas om 20 uur thuis geland. Eerst 8 keer tussen Lauwe en Kortrijk gereden en vervolgens ben ik nog naar Deinze gereden, om in het terug keren wind mee te hebben. Maar aangezien ik de laatste 5 km tegen wind richting Deinze mijne drank wilde sparen tot ik kon draaien, heb ik een klopke van de hamer gekregen, waardoor ik geen kracht meer had. Na wat druivesuikers en redelijk wat drank ben ik er na een tijdje weer doorgekomen, maar na 3 intensieve dagen was het na zoveel kms toch al een pak minder. Intussen ben ik ook serieus verbrand en zal het de volgende keer met factor 20 of 30 te doen zijn. Na 3 dagen zit ik al aan 550 km, dus nog minimum 450 te gaan in de komende drie dagen.
Zaterdag 22/05: Terug om 11u vertrokken, samen met mijne maat factor 20, want na vrijdag was ik serieus verbrand. Het was dan ook best van niet al teveel te bewegen tijdens het slapen, wat me goed gelukt is. Het voelde een pak beter aan met zon beschermingsfactor. Ik was van plan om er nu maar een 180 te doen aangezien ik tegen 19u wilde thuis zijn om dan s avonds naar de Champions League te kijken. Eerst 5 keer naar Kortrijk gereden (80km) en vervolgens tegen wind nog naar Lovendegem gefietst om dan in vliegende vaart naar huis te biken.
Wel weer veel te weinig gegeten en gedronken gedurende die 7u37 (drie druivesuikers + anderhalve liter water met carbo energie). Daarom dat ik dus dringend een sport- en voedingspecialist wil raadplegen.
Zondag 23/05: Zalig handbike weertje, niet teveel wind en een heerlijk zonnetje, waardoor ik een aardig gemiddelde. had. Na 50km 26,2 en na 140 nog 25,7. Vervolgens ben ik na mijn 8 keer Kortrijk nog naar Nevele gereden tegen wind om dan in het terugkeren dikwijls 30km/u te halen. Ik heb er ondanks dat het mijn 5e dag op rij was 210,2 gedaan in 8u13 (gemiddelde van 25,58) waarmee ik heel tevreden ben.
Wederom heb ik qua voeding niet voldoende ingenomen, 2 magnesium suikers en 3 druivesuikers en wat drank betreft, anderhalve liter water met carbo energie + een fles water met wat EPS (Energie Preload System van Maximize) in.
Het is wel tenenkrullend wanneer het een zomerse zondag is, dan haalt blijkbaar iedereen eens zijne velo buiten en denken ze direct dat de ganse baan enkel voor hen is. Als ge er dan net langs kunt (wanneer ze met verschillende over de breedte van de weg rijden) zijn ze zelfs nog niet beschaamd om van hun oren te maken dat ge zo dicht langs hen passeert.
Toen ik bijna in Bissegem was (op 5 km van thuis) heb ik ook nog een voorval gehad. Er liepen 2 paarden met jongedames op in een smal straatje langs de Leie en ik kwam afgereden met de handbike. Ik weet uit ondervinding dat paarden opgeschrikt kunnen worden van de draaiende beweging met mijn stuur, dus hou ik het telkens stil tot ik ze gepasseerd ben. Maar blijkbaar waren die paarden niet goed afgetraind om op de weg te komen, en is er één van de twee beginnen te steigeren, waarna het tegen een vrouwelijke fietser voor mij gebotst is. Die dame was gekwetst, maar ik ben uiteindelijk dan doorgereden aangezien er genoeg mensen mee waren met die vrouw om er zich over te ontfermen.
Uiteindelijk om 19u20 geland nadat ik om 10u40 was vertrokken. Maandag mijn laatste van mijn zesdaagse, en het zal nodig zijn want ik zit weer met een open wonde boven mijn zitvlak.
Maandag 24/05: 'The final day.' Ik had me voorgenomen om na de toch wel knappe prestatie van zondag, waarin ik 210km heb gereden met een gemiddelde van 25,58, het rustig aan te doen en wat meer te genieten van mijn rit bij een stralend weertje. Dus heb ik mezelf verplicht om gedurende de eerste keer Lauwe-Kortrijk in souplesse te rijden. Mijn gemiddelde bedroeg dan ook maar 24, waardoor ik al minder de drang ging hebben om naar de 26 of meer te willen streven. Na de eerste 50 km was het dan ook maar 24,4, nog altijd heel rustig aan en intussen genietend van het weer.
Vervolgens ben ik naar huis gereden omdat ik te lang moest wachten om te drinken, om zo mijn drank te sparen tot op het eind. Dus ben ik nog een half literke extran, afgelangd met water gaan halen. Zo kon ik bij dit warme weer toch iets rapper drinken. Maar toen ik weer herbegon ging het zodanig gemakkelijk dat mijn gemiddelde na die eerste trage 50 toch weer rond de 25,4 draaide. Op die manier was er uiteindelijk ook wat meer tijd om kms te rijden.
Mijn voorop gesteld doel was om tijdens mijn zesdaagse 1000km te handbiken, maar aangezien ik er na 5 dagen al 935 had, heb ik mijn streefdoel wat aangepast en ging ik voor de 1100km. Uiteindelijk heb ik er opnieuw 186,2 gedaan in 7u25 en was mijn gemiddelde toch 25,11.
Maar nu ligt mijn zitvlak volledig open door verhitting. Vorig jaar was het na een maand verplichte rust in oktober (door een overbelasting van de schouder) eindelijk dicht gegaan nadat ik er drie jaar mee gesukkeld had. En nu zit er dus opnieuw mee. Ik weet het, ik heb serieus overdreven, maar als ik mezelf een doel stel, dan houd ik me eraan.
Ik ga nu een drietal dagen rust inlassen en hopen dat het toch al iets verbetert, al vrees ik er voor. Een ander voornemen dat ik me gemaakt heb, was om tegen eind mei al 4000km te hebben, en aangezien ik nu al aan 3991,6 (gedurende 29 ritten) zit en er eind mei nog een paar handbike dagen zullen volgen, ga ik dat probleemloos halen.
Mijn gegevens kunt ge altijd opvolgen in het kader hier rechts onder, maar om u een beeld te geven van mijn zesdaagse, zijn dit de waarden: 1132,9km in 45u28 met een algemeen gemiddelde van 24,92. Als ik het calorieverbruik bereken dat ik tijdens deze zesdaagse heb verbrand, dan kom ik op zon 30712 calorieën. Wat zou ik daar allemaal voor kunnen eten, haha?
Ik ga nu met de problemen met mijn zitvlak, mijn maximum aantal km per rit proberen te beperken tot 150 of 160. Dan ben ik maar maximum een goe 6 uur onderweg, ipv 8 uur of meer Had ik de problemen niet met mijn zitvlak, dan zou ik probleemloos elke dag dat het droog blijft 200km kunnen handbiken.
In bijlage hieronder vind u enkele foto's van mijn polsverstevigers die ik heb laten maken, en van mijn polsen die in fasen gekleurd zijn. Foto's van mijn gehavend zitvlak zijn niet voor publicatie vatbaar!
Nadat ik vorig weekend niet ben kunnen gaan handbiken wegens het koude en regenachtige weer, heb ik maandag de draad terug opgenomen. Onze Frank (Deboosere) had gezegd dat het de dagen erna weer minder ging zijn, dus heb ik er van geprofiteerd om er wat meer te doen. Er was nochtans redelijk wat wind en het voelde zeer koud aan, waardoor de kracht in de armen en schouders direct een pak minder is.
Ik was al om 10u15 vertrokken, en rond 18u20 thuis gearriveerd na 185,5 km, mijn record qua aantal kilometers tot dusver. Eerst heb ik 7 keer van Lauwe naar Kortrijk gereden, om daarna nog eens tot in deinze te rijden (aangezien de wind uit het NO kwam en ik dus in het terugkeren wind in de rug had.
Dinsdag ben ik met 'la mama' naar Woodland gegaan in Marke, om een tuinhuis voor haar te kopen. Het is er één van 3 op 4,09m en als kleur heeft ze grijs genomen. We konden kiezen voor een houten planken vloer, of een gegoten betonnen vloer, maar aangezien ze het zelf niet gieten en we dus nog op zoek moesten gaan naar iemand die dit kon doen, hebben we voor het gemak voor de eerste optie gekozen. Ze gaan het nog voor de congé komen placeren, en dan ga ik eindelijk kunnen kijken voor ne BBQ te kopen, want zolang we geen plaats hadden om hem weg te zetten, kwam het er niet van.
Woensdag en donderdag was het ook nog geen weer om te handbiken, dus heb ik de weersvoorspellingen in gedachte, gewacht tot vrijdag om opnieuw te starten. Ik had me voorgenomen om in drie dagen redelijk wat afstanden te rijden. Met 450 km gedurende die dagen zou ik zeer tevreden zijn, dus dat kwam op 150 per dag.
Vrijdag heb ik er voor mijne eersten al 160 gereden en na 110km zat ik nog aan 25 gemiddeld. De overige 50 km waren iets meer in souplesse aangezien ik de dagen erna ook nog veel wilde rijden.
Zaterdag ben ik om 10u30 vertrokken en ben ik om 18u thuis gekomen na 170 km in 7u04 (wederom een aanvaardbaar gemiddelde van 25 tijdens de eerste 110 km). Nadat ik vrijdag lang getwijfeld had om in T-shirt zonder mouwen te rijden, maar het dan gelukkig niet gedaan heb, was het zaterdag wel doenbaar, waardoor ik direct meer bevrijdend kan rijden. Maar als ge zolang onderweg zijt koelt ge uiteindelijk wel weer af, waardoor het hoofdzaak is om geen moment stil te vallen.
Zondag was het dus de laatste van mijn driedaagse, en als ik mijn voornemens om in die drie dagen 450 km af te leggen, wilde volgen, moest ik er nog slechts 120 doen. Maar het zou al te belachelijk zijn om voor mijne laatsten dag er maar zo weinig te doen, dus had ik mijn grens verlegd van 450 naar 500 in drie dagen. Dat betekende dus nog 170 km op zondag.
Om 10 u10 was ik al kunnen vertrekken, want onze Frank had in de vooravond mogelijks regen voorspeld vanuit het Westen. Dus was het zaak om er vroeg aan te beginnen. Eerst heb ik 9 keer tussen Lauwe en de Groeninge brug in Kortrijk gereden (16 km heen en terug), aangezien de wind nu meer vanuit het Westen kwam en ik dan geen al te lange afstand tegen wind heb, wanneer ik tot in Deinze of verder zou rijden.
Er stond wel een pak meer wind dan de dagen ervoor, maar gelukkig was de zon af en toe van de partij, waardoor ik terug in T-shirt zonder mouwen kon rijden. Tegen wind reed ik wat meer op souplesse (om mezelf niet op te blazen) en met wind mee, kon ik probleemloos boven de 30 rijden, met pieken tot 35. Zo volgde er telkens na de inspanning (tegen wind) een lichte vorm van ontspanning (met de wind mee), waardoor het probleemloos vol te houden was ondanks dat het al mijn derde dag op rij was.
Na die 9 keer, zat ik aan 144 km, dus dacht ik bij mezelf, waarom niet wat meer kilometers doen dan die (in 2e instantie) vooropgestelde 170 km? Dus ben ik eerst tegen wind richting Halluin gereden, dan terug tot aan de brug in Menen, en van daar wederom tegen wind naar Komen. Dan had ik tijdens het afkomen van Komen wind in de rug en haalde ik op het laatst nog bij momenten 30 per uur.
Intussen zat ik aan 194 km toen ik aan de brug in Lauwe aankwam, dus ben ik voor die laatste zes kilometer nog eens 3 km tegen wind richting Menen gereden. Daar voelde ik wel dat het niet zo goed meer vlotte (het was intussen al 19u en door de koude wind heb ik terug een truitje meer moeten aantrekken).
Maar toen ik om 19u20 thuis arriveerde was de ontlading en mijn persoonlijke trots des te groter voor de geleverde inspanningen van de voorbije dagen. 200,2 km in 8u27 is dan ook een mooi persoonlijk record (tot dusver) en dit ondanks dat het al mijn derde dag op rij was.
Als ik nu de eindbalans opmaak, dan heb ik in die drie dagen 530 km afgelegd in 22u04. En als ik er maandag bijneem, dan heb ik er in de 4 ritten die ik deze week heb gereden 716,6 opzitten in 29u46. Het is bijna een Full Time, alleen word ik er niet voor betaald, maar de voldoening achteraf is er daarom niet minder op.
Ge kunt mijn statistieken altijd raadplegen langs de rechterkant van deze blogpagina, mochten er zijn die mijn verhaal in twijfel trekken.
Wat ik wel zou moeten veranderen (maar het blijft bij denken, maar niet doen), is dat ik veel te weinig eet en drink gedurende mijn ritten. Neem nu de rit van 200 km in 8u27, slechts 3 druivesuikers en een half energie gelleke, en qua drank had ik nog geen anderhalve liter binnen. Maar zolang er niet echt verval merkbaar is voel ik me er goed bij.
Vandaag en morgen neem ik 2 rustdagen en vanaf woensdag vlieg ik er weer in, al zal ik me dan waarschijnlijk beperken tot ritten van maximum 150 km. Intussen zit ik na 23 ritten toch al aan 2858,7 km.
Nadat het door het regenweer alweer van vorige week donderdag geleden was, dat ik nog kon handbiken, ben ik er dinsdag weer aan begonnen. Mei is alvast een stuk minder gestart dan april waar we toch veel droge dagen hebben gekend. Dus is het zaak om te profiteren van de droge dagen, door dan wat meer kilometers af te haspelen.
Dinsdag heb ik (mede door de gure wind en de kou) er maar 92,5 kunnen rijden, want mijn ma (die dan telkens moet helpen om mij in en uit de handbike te helpen) moest nog ergens naartoe. Dus had ik haar beloofd om tegen 15u30 thuis te zijn. Langs de ene kant was ik tevreden dat ik toch weer had kunnen rijden, maar anderzijds knaagde het dat het er maar zoveel waren.
Daardoor had ik mezelf voorgenomen om er de woensdag wat meer te rijden. Mijn ma was de ganse dag thuis (de kleine gastjes van mijn oudste broer komen meestal de woensdag van 's middags tot in de vooravond), dus was het ideaal om mijn aantal kilometers gevoelig op te trekken.
Woensdag ben ik al om 10u15 kunnen vertrekken en na een vermoeiende doch deugddoende tocht van 150 km ben ik rond 17u25 (en 6u46 rijden) thuis gearriveerd. Er stond een stevige NO-wind en het was ook redelijk koud, waardoor ik (redelijk ingeduffeld) weinig kracht in de armen had. Ik presteer altijd een pak beter als het wat warmer is en ik dan met T-shirt zonder mouwen kan rijden, waardoor ik meer armvrijheid heb om mijn draaiende bewegingen te doen.
En dan heb ik ook nog steeds het probleem van een pijnlijk opspelende rug, door de veel te harde rugleuning. Ik ben in blijde verwachting van mijn tempur-rugleuning die besteld is, maar waar ik voorlopig nog geen nieuws van gekregen heb. Maar nu niet rijden is geen optie, dus is het de pijn verbijten en verstand op nul (wat voor mij niet zo moeilijk is). Daardoor moet ik soms wel een vitesse lager schakelen om zo wat minder druk te zetten op mijne rug.
Nu de wind vanuit de richting Gent komt, is het wel al eens interessanter om eerst richting Deinze - Nevele te rijden, want dan heb ik in het terugkeren wind mee. Maar nu heb ik ook het geluk dat het niet langer afgesloten is om langs de Leie in Kortrijk door te rijden richting Kuurne. Op die manier kan ik eerst over en weer rijden tussen Lauwe en de Groeningebrug in Kortrijk wat toch telkens zo'n 16km is (heen en terug). De heraanleg van de fietsroute in Kortrijk langs de Leie is dan ook in één woord schitterend!
Donderdag moest mijn ma weer rond 16u bij mijn pa langs gaan (die wegens een zware vorm van Alzheimer onlangs opgenomen is in het RVT in Rekkem). Dus ging ik weer maar tot 15u30 kunnen rijden, maar aangezien het er niet naar uit zag dat het ging regenen, heb ik haar direct gezegd dat ik ging blijven rijden tot ze terug was van Rekkem en dat het zeker na 18u ging zijn. Zo had ik tijd om voor mijn laatste dag (want vanaf vrijdag werd er regen voorspeld) tot nog eens aardig wat kilometers te doen.
Maar de woensdag had ik al gemerkt dat mijne remkabel zo goed als af was (gelukkig heb ik centraal nog een noodrem), en donderdag was het na een 30 tal km's al prijs dat hij volledig af was. Maar met een spanband heb ik hem vastgemaakt aan mijn vitessekabel waardoor ik er verder geen last van had.
Donderdag ben ik dus vertrokken om 11u en ben ik eerst 7x richting Kortrijk en terug gereden en vervolgens nog eens tot in Ooigem. Het weer was iets beter dan de 2 dagen ervoor (de zon kwam er meer door), maar warm was het nog steeds niet, en er stond nog altijd een strakke wind. Maar de hoofdzaak was dat ik mijn km's kon doen, mijn gemiddelde was deze keer van minder belang.
Ik heb er dan maar direct 160 gedaan om zo aan 403 km te geraken in 3 dagen. Wel heb ik er 7u03 over gedaan, wat veel is maar er waren verzachtende omstandigheden (koude, veel wind, pijnlijke rug). Rond 18u20 ben ik dan bij mijne velomaker langs gegaan voor ne nieuwe remkabel te steken, en tegen 19u15 was ik dan uiteindelijk thuis.
Gedurende die 7 uur eet en drink ik waarschijnlijk wel te weinig (2 magnesium suikers, 1 gewoon druivesuikerke, en een half energie gelleke + 1,5 liter water met wat Carbo Energie in). Maar ik voel dat mijn krachten er niet echt onder lijden.
Intussen zit ik na 19 ritten aan 2142km. Hopelijk kan ik deze maand nog aan 4000 geraken zodanig dat ik op schema zit om mijn beoogde 11000 à 12000km te halen tegen eind september-oktober.
Nu een paar dagen noodgedwongen rust inlassen, want bij regenweer is het niet te doen om te rijden met al dat opspattend water. En dan vlieg ik er volgende week weer in.
Vandaag voor de derde dag op rij gaan handbiken. Doordat ze vanaf vanavond regen voorspellen, had ik besloten om wat meer kilometers te rijden, want als de weg er nat bij ligt is het niet echt aangenaam om te handbiken. Dan krijg ik al het vuil en het opspattende water in mijn gezicht, dus dan verzaak ik liever om te rijden.
Het was nu al een drietal weken dat ik met een leeglopende tube zat, achteraan links, waardoor mijn ma telkens mijn band moest oppompen voor ik vertrok. En dan was het hopen dat hij zo lang mogelijk opgeblazen ging blijven, zodanig dat ik toch wat kilometers kon doen. Om geen risico te nemen reed ik telkens heen en terug van Lauwe tot Kortrijk, wat op den duur wel enigszins tegen steekt als ge dat traject zo'n 9 à 10 keer doet.
Maar woensdagavond is mijne fietsenmaker Karl Vanhoenacker van Cycli Imola mijne handbike komen halen om er de nieuwe Schwalbe Ultremo R1 banden op te steken. En na nog geen uur had hij hem al terug gebracht waardoor ik dus vandaag met de nieuwe banden (die nu 7,5 bar bevatten ipv 6bar op mijn Continentals) heb kunnen rijden. Het is dan ook een hemelsbreed verschil en nu hoef ik niet langer enkel maar tot Kortrijk en terug rijden.
Nu ik niet langer een excuus had om slechts 120 à 130km te rijden, wegens die leeglopende band, heb ik er wat meer gedaan. Om 11u15 ben ik vertrokken en rond 17u45 terug thuis geland na 150,8km in kop 6 uur. Mijn gemiddelde bedroeg (ondanks dat er redelijk wat wind stond en het al mijn 3e dag op rij was) 25,6 gedurende de eerste 100km en toen heb ik er de riem wat afgelegd en heb ik wat lager geschakeld want ik begon de vele kilometers wel te voelen. Op dat moment (na 115km) kwam ik ook Romain Ossieur tegen langs de Leie (een super triatleet die ondanks zijn leeftijd nog veel jonge snaken het nakijken geeft), en zei ik hem dat mijn pijp ver uit was en ik er niet zoveel meer ging rijden. Maar na enkele kilometers kwam ik er terug door en heb ik er toch nog 150,8 gereden. Mijn gemiddelde bedroeg uiteindelijk nog 25,13 wat aanvaardbaar is voor deze tijd van het jaar.
Zo heb ik er nu exact 400 afgelegd in 3 dagen en heb ik er voor deze week 640 gereden in 5 ritten (zie tabel met resultaten). Nu is het nog wachten tot ik mijn bestelde Tempur rugleuning en zitting heb, omdat ik vaak stekende pijn heb, door de huidige rugleuning die veel te hard geworden is. En van dan af ga ik weer mijn dagelijkse ritten van 130 tot 180 km kunnen afhaspelen. Dit jaar ga ik zelfs af en toe tot zo'n 200km afleggen, dan is het wel noodzaak om vroeg te vertrekken want ge moogt toch rekenen op een kleine 8 uur dat ik er over ga doen.
Aangezien ik nu pas een blogpagina heb aangemaakt zal ik snel een overzicht geven van mijn eerdere handbike ritten die ik in 2010 al heb afgelegd. Tijdens de winter van 2008-2009 heb ik een vijftal maanden complete rust genomen, waardoor ik toch wel wat kilootjes was bijgekomen, en dat was duidelijk te zien aan mijn buikske, mede doordat mijn buikspieren door verlamming niet meer functioneren.
Daarom ben ik vanaf november 2009 (nadat het te koud werd om buiten te handbiken) telkens 2x per week gaan trainen naar het Sporta TWA center in Merelbeke, waar ik vanuit mijn rolstoel aan krachttraining kon doen. Zo verbruikte ik toch enigszins wat calorieen en kon ik mijn armen wat verstevigen voor wanneer ik weer op de baan kon rijden.
Doordat we een strenge winter hebben doorgemaakt, ben ik pas op 17 maart voor de eerste keer op de weg gaan handbiken. Vorig jaar was mijn eerste keer al op 5 maart en in 2008 waren er in februari al dagen van 20°. Dus nu lig ik wat achter op schema, maar als het weer vanaf nu wat mee zit zal ik rap de geleden schade terug hebben ingehaald.
Zo dit gezegd zijnde zal ik kort samen gevat mijn handbike ritten tot dusver uit de doeken doen. Begonnen op 17 maart en ik heb er direct 101 gereden aangezien ik achter lag op schema. Waarschijnlijk een beetje geforceerd want ik heb daarna wat rust moeten inlassen wegens last aan de armen.
De week erna ging het al wat beter maar door de frisse temperaturen en de krachtige wind waren mijn gemiddeldes nog niet om over naar huis te schrijven. Maar het belangrijkste was om kilometers af te leggen, de snelheid was bijzaak.
Ziehier het overzicht van mijn ritten tot dusver: * : Nieuwe banden laten opleggen (Schwalbe Ultremo R1)
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
