Nadat ik donderdag 24/06 een serieuze zonneslag had opgelopen door zonder iets op mijn koppeke 170km te handbiken bij deze temperaturen, ben ik pas dinsdag opnieuw kunnen starten.
Zo heb ik zondag 27/06 ook niet kunnen deelnemen aan da handbike wedstrijdje in Lauwe, omdat ik tot zondagavond nog met 38° koorts zat en ook nog met veel pijn in de rug door mijn slechte rugleuning.
Aangezien ik maandag nog niet ging rijden ben ik met 'la mama' zo'n thermisch dri-fit mutske gaan kopen om te voorkomen dat ik nog een zonneslag zou oplopen. Dinsdag dan terug 150 km gereden, maar door de warmte (en de koorts van de voorbije dagen) was mijn gemiddelde niet echt super (24,57), maar het belangrijkste is om kilometers te rijden. Want met een ballast van 7kg (drank, propere T-shirts, zonnecrème, sondage) kunt ge moeilijk hoge snelheden halen, zoals bij wedstrijden.
Eerst heb ik nog zonder da mutske gereden, om mijn koppeke nog wa kleur te doen krijgen, maar na 85km vond ik het toch aangewezen om het op te zetten. Met of zonder mutske is er niet echt veel verschil qua warmte, daar het de wind goed doorlaat. Er zijn er die raar opkijken dat ik bij zo'n temperaturen met een muts rij, maar het is dan ook geen gewoon mutske.
Woensdag opnieuw vertrokken om mijn 150km te handbiken. Mijn gemiddelde was wederom maar 24,43. Tijdens de eerste 100km gaat het telkens redelijk vlot, maar na verloop van tijd begint de hitte een rol te spelen op de kracht in mijn armen. Toen ik bijna thuis was (op zo'n 7km) ben ik achteraan rechts plat gevallen, waardoor ik op mijn velg aan een 18km/u naar huis heb moeten rijden.
Rond 18u35 gearriveerd en direct mijne velomaker gebeld om te vragen wanneer het paste om ne nieuwe binnenband te steken. Ik kon niet binnen in huis, daar mijn ma weg was, en ik mijne sleutel niet mee had. Dus kon ik ook mijne transfer niet maken naar mijne rolstoel want die stond in de garage.
Karl liet weten dat zijn vrouw voor da laatste kwartier op de zaak ging letten en dat ie tot bij me thuis ging komen om ter plaatse een nieuwe binnenband te steken, terwijl ik in mijn handbike bleef zitten. Qua service bestaat er gewoon gene betere velomaker. Na 10' was de klus geklaard en kon ik de dag erna probleemloos weer gaan handbiken.
Donderdag ook mijn 151km gereden, maar het was ook al iets warmer dan de dagen ervoor dus wederom na verloop van tijd, de kracht die wegvloeit uit de armen. Dit keer was het al aangewezen om na 62km mijn mutske op te zetten, want het hoofd begon al aardig warm te draaien.
Aangezien ze vrijdag 2/07 in de late namiddag of vooravond serieus onweer voorspelden, en mijn ma na 16u weg moest, had ik haar gezegd dat ik voor 16u ging thuis zijn. Wel wat vroeger kunnen vertrekken (rond 10u15) waardoor ik toch tijd genoeg had om redelijk wat kilometers te doen.
Donderdag werd mijn tempur rugleuning en kussen thuis geleverd en hebben we het nog gemonteerd, zodat ik vrijdag kon starten met een veel zachtere rugleuning. En door die zitting heb ik nu ook veel minder spasmen in de benen, waardoor ik gedurende de eerste 35km niet zoveel meer moet stoppen om mijn knieën plat te krijgen.
De eerste 50 km zat ik aan een gemiddelde van 26,2. Na 70 km was het nog 25,5. Maar de laatste 20 km was ik door de verzengende hitte volledig uitgeput (tussen km 60 en 90 één liter drank uitgedronken), waardoor ik volledig in souplesse ben moeten verder rijden,om toch aan 101km te geraken.
Ondanks dat ik na 30 km al mijn mutske had aangetrokken, zat ik toch met 38,6° koorts toen ik thuiskwam. Na ne dafalgan is het uiteindelijk terug gezakt, maar het was sowieso voorzien om vandaag niet rijden. Vanmorgen nog een extra dri-fit mutske gaan kopen, want ik ben er zeer content over. Ik ben toch tevreden dat ik in de voorbije vier dagen, zo'n 553 km heb kunnen rijden.
Morgen ga ik normaal gezien weer rijden, en aangezien het volgende week ook goed weer zal zijn zullen de kilometers nu rap oplopen. Intussen zit ik iets over de 6000km na 42 ritten.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
