Hier ben ik nog eens met wat waarschijnlijk mijn laatste blogbericht van 2010 zal zijn.
Ik heb namelijk zeer slecht nieuws gekregen van mijn dokter na de resultaten te hebben gezien van mijn bloedonderzoek en mijn radiografie van mijn longen en mijn hart.
Op het gebied van gezondheid is het veruit het slechtste jaar geweest sedert ik in een rolstoel ben beland (maart '98). Het is een jaar geweest waarin ik regelmatig met allerlei medische problemen heb gesukkeld.
Zo was er die zware vorm van bloedarmoede en het grote ijzertekort waar ik eind juni 2 maanden last van gehad heb. Daardoor zat ik serieus achter op schema, maar vanaf september voelde ik me weer prima (ondanks dat ik nog steeds bloedarmoede had).
Dan heb ik een goeie inhaal beweging kunnen maken qua kilometers. Tot 1 november langs de Leie, en daarna nog een kleine 1500km op de rollen onder de carport, waardoor ik nu aan 12876km zit.
Maar twee weken terug zat ik met een zware overbelasting aan mijn linkerpols en -tricep, waardoor ik noodgedwongen rust heb moeten inlassen. En enkele dagen daarna ging het van kwaad naar erger. Op een morgen opgestaan met immense pijn in de nek, wegens te hoog gelegen met mijn hoofd tijdens het slapen.
Door dit alles deed het zelfs pijn om met mijn linkerarm ook maar iets te moeten opheffen, maar aangezien ik mijn armen nodig heb om mijn transfer van mijn bed naar mijn rolstoel te moeten doen en omgekeerd, kreeg mijn arm de tijd niet om te herstellen.
Tijdens die dagen voelde ik me ook niet echt super meer, en kreeg ik plots opkomende koorts en had ik last van kortademigheid, waardoor ik mijn bloed heb laten controleren. Daaruit is gebleken dat ik met een infectie zat (bovenop de bloedarmoede waar ik nog steeds mee sukkel), en na controle van mijn longen en hart heeft de dokter mij doorverwezen om röntgenfoto's te laten nemen.
Op die röntgenfoto's heeft men dan een ernstig gevaar ontdekt. Blijkt dat ik met een groot longoedeem (vocht tussen de longen) zit als gevolg van een slecht werkend hart. Mijn hart moet (mede als gevolg van die bloedarmoede en ook doordat er geen lucht meer rond de longen kan komen) veel te veel pompen, waardoor het ferm uitgezet is.
De symptomen van dit hartfalen zijn: * Dat ik volledig opgezwollen ben (benen, gezicht, buik) door de opstapeling van vocht. * Kortademig door het vocht rond mijn longen. * Snelle gewichtstoename
Blijkbaar heeft mijn nieuwe hartklep die ze na mijn ongeval in '98 hebben gestoken, zijn beste tijd gehad, of heb ik ze teveel belast tijdens het vele sporten. Normaal gezien moest ik dus binnen in de kliniek om dat vocht te laten verwijderen rondom mijn longen en testen te laten nemen van mijn hart. Maar ik heb geweigerd aangezien ik geen zin had om daar dan te moeten sukkelen om te douchen en naar het toilet te gaan.
Dus zijn we vervolgens met de dokter en de specialisten overeen gekomen dat ik thuis eerst probeer om dat vocht via medicatie te laten afkomen. Hopelijk met gunstig gevolg, want veel zin om binnen te gaan heb ik niet. Dan hoeft het voor mij niet meer.
Sowieso zal er binnen een tiental dagen een grote controle moeten gebeuren van mijn hart om te zien waardoor het zoveel moet pompen met als gevolg dat het zo uitgezet is. Allemaal geen goed nieuws in het vooruitzicht van de feestdagen, want nu mag ik geen zware inspanningen meer leveren, waardoor ik rap ga bijkomen.
Gelukkig ben ik iemand die niet rap zijn kop laat hangen, anders zat ik al lang met een depressie. Ik ga me er dan ook niet te druk in maken en gewoon proberen om tegen volgend jaar eindelijk weer wat gezond te geraken.
Bij deze wens ik jullie allen nu al prettige feesten en een gezond 2011.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
