Vrijdag 1 maart, exact 15 jaar geleden van mijn auto-accident
Nu mijn laatste bericht al dateert van april 2012, ben ik hier eindelijk nog eens terug met een stand van zaken, wat betreft mijn gezondheidstoestand. April vorig jaar was mijn laatste operatie, nl. het inwendig aanbrengen van een baclofenpomp om de spasmen enigszins controleerbaar te houden. Intussen is er weeral bijna een jaar voorbij dus werd het tijd voor een evaluatie.
Wat betreft de functionaliteit van die baclofenpomp, mijn spasmen zijn op sommige momenten van de dag nog zeer hevig, maar dit is vooral te wijten aan de 2 doorligwonden, waarmee ik al een tijd sukkel. Op de achterkaak van mijn rechterbil zit ik al 2 jaar met een doorligwonde, die intussen al wel wat verkleint is na het verwijderen van mijn bijnier (die teveel cortisone aanmaakte). En op mijn linkerbil zit die doorligwonde er al zo'n half jaar.
Door die doorligwonden (die ik gelukkig niet voel aangezien ik verlamd ben tot aan mijn tepelhoogte) heb ik natuurlijk weer veel last van spasmen (ondanks die baclofenpomp). Tijdens het slapen is het aangewezen om zo weinig mogelijk op die wonden te liggen, maar aangezien ze op beide kanten zitten, kan ik niet anders dan afwisselend op de linkerkant, de rug en de rechterkant te liggen, waardoor die wonden niet sneller kunnen herstellen. Volledig op mijn rug liggen gaat niet door de gebroken wervels die sinds mijn ongeval nog steeds los in mijn rug zitten. En op de buik kan ik al helemaal niet slapen, want mijn borstbeen werd gebroken tijdens het ongeval, en door een operatie aan mijn hart (sept. '98) zitten er nog steeds ijzerdraden in mijn borst.
Mijn 2 verpleegsters komen elke dag om beurt langs om op mijn bed mijn rug te wassen, en mijn doorligwonden te verzorgen en verbanden op te leggen. Daardoor kan ik ook niet douchen, want dan zou ik telkens mijn verbanden moeten laten verversen. Dus was ik mij noodgedwongen op mijn bed, met een wasbekken en washandjes.
Aangezien het immens traag evolueert ben ik eind vorig jaar langs gegaan bij een plastisch chirurg, om te zien wat er mogelijk was om die wonden sneller te zien genezen. Ik had de foto's mee van mijn wonden, zodat hij een goed beeld had van hoe het er allemaal uitzag. Daarna heeft hij de mogelijkheden voorgelegd, om mijn situatie te verbeteren.
Een eerste optie was een operatie met huidtransplantatie, maar dan was ik genoodzaakt om minimaal 3 weken in mijn bed, op mijn rug te blijven liggen. Iets wat dus onmogelijk is aangezien ik slechts enkele uren op mijn rug kan blijven liggen, laat staan 3 weken. Een tweede optie was een operatie, waarbij ze die wonde slechts gingen zuiveren, maar daarmee is ze nog niet dicht. Ook dat zou mij verplichten om lange tijd niet op die kant te liggen (waar de operatie werd gedaan) en gedurende weken in mijn bed te blijven.
Dus aangezien deze 2 mogelijkheden onmogelijk zijn in mijn huidige situatie, hebben we in onderling overleg beslist om alles voorlopig on hold te zetten, en af te wachten hoe de wonden evolueren. Sowieso wordt het een werk van lange duur (aangezien die éne wonde er al 2 jaar zit). Door die problemen is het ook niet aangewezen om te handbiken, want dan belast ik die wonden nog meer, waardoor ze zeker niet gaan verbeteren.
Er zit dan momenteel niet veel meer op dan van dag tot dag te leven, en veel geduld te hebben. Mijn goesting om veel buiten te komen en ergens naartoe te trekken is dan ook ver te zoeken. Het enige waarvoor ik buiten kom, is om naar het AZ Kortrijk te gaan om mijn baclofenpomp elke 3 maanden te laten hervullen. Daarvoor moet ik op de afgesproken dag rond de middag present zijn in het AZ, en na een uur komt de gespecialiseerde dokter langs in de kamer, om de weinige hoeveelheid vloeistof er met een lange naald doorheen de buik, uit te trekken, en vervolgens een verse hoeveelheid weer in te spuiten.
Komende vrijdag word ik voor de derde keer verwacht, om mijn pomp te hervullen. Een speciale dag want vrijdag 1 maart zal het exact 15 jaar zijn dat ik mijn ongeval heb gehad. Misschien moet ik maar een fles bubbels meenemen om te klinken op mijn 15e verjaardag? 15 jaar die ik er nog bij heb gekregen, aangezien ik met mijn accident (1 maart '98) zeer kritiek was, en niet veel kans werd toegedicht om het te halen.
Het is nu al van november 2010 geleden dat ik nog zelfstandig, op mijn eentje ben buiten gekomen. Dus ook niet meer met mijn wagen heb gereden. Bijgevolg heb ik mijn autoverzekering stopgezet, tot wanneer ik weer in staat ben (en ook de goesting heb) om ermee te rijden.
Momenteel hou ik me dan thuis voornamelijk bezig met het bekijken van films en TV-programma's, wat werken op de laptop en de kranten (of magazines) lezen. Niet echt boeiend voor iemand die een normaal leven kan leiden, maar vervelen doe ik me niet.
Aangezien ik sinds mijn operaties (vanaf jan. 2011) vele tijd heb doorgebracht in het ziekenhuisbed, heb ik destijds een verblijfsonde laten inbrengen, omdat ik 's nachts niet om het uur uit mijn bed zou moeten om te sonderen. Daardoor is mijn blaasinhoud serieus verkleint, waardoor ik nu maar zo'n 100cl kan ophouden. Dus is het niet aangewezen om nu weer over te schakelen naar gewoon sonderen, omdat ik teveel ongemakken zou hebben. Het is maar de vraag hoe ik dat op termijn ga oplossen? Een vraag waar ik me nu nog niet mee bezig hou.
Zoals ik al eerder zei, ik leef nu gewoon van dag tot dag, en toekomstplannen zijn dan ook niet aan mij besteed. Maar de moraal is nog steeds opperbest ondanks de vele ongemakken.
P.S.: Ik ging eerst mijn foto's van mijn doorligwonden in bijlage bijvoegen, maar de foto's zijn niet echt appetijtelijk, waardoor ik het jullie zal besparen.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
