Nadat ik vorig jaar (23 november) noodgedwongen ben moeten stoppen met handbiken, wegens teveel pijn in de linkerarm en een longoedeem (vochtophoping tussen de longen), lag ik compleet stil op sportgebied waardoor ik rap wat kilos was bijgekomen, ondanks dat ik op mijn voeding lette.
Ik vond het dan ook wel raar dat ik volledig opgeblazen was ter hoogte van mijn buik en gezicht, het was gewoon te extreem .Ik leek wel op dat konijntje Stamperke uit de film Bambi met zijn bolle wangen.
Begin december heb ik dan fotos moeten laten nemen van mijn ingewanden en daaruit bleek dat het er niet echt goed uit zag. Toen al wilde men me laten opnemen in de kliniek, maar dat heb ik dan pertinent geweigerd omdat ik vreesde dat het voor een lange periode kon zijn en ik geen zin had om de feestdagen door te brengen in de kliniek.
Dan hebben ze beslist om het eerst te proberen via vochtafdrijvende medicatie en antibiotica. Dus heb ik nog eens goed kunnen eten tijdens de feestdagen(2x fondue en 2x gourmet, telkens met frieten).
Maar mijn linkerarm bleef maar pijn doen waardoor ik genoodzaakt was om zware dafalgan forte bruistabletten te nemen om de pijn wat te verzachten en op die manier de slaap te kunnen vatten. Op den duur werkten ze maar gedurende een tweetal uur meer, terwijl je er op een dag maar max 4 mag innemen. Door de pijn in mijn arm was ik ook niet meer in staat om mijn transfers te doen van mijn bed naar mijn rolstoel of in mijn auto, waardoor ik niets meer kon doen. Dus bestond mijn dag enkel uit opstaan, tv kijken, wat op de pc bezig zijn, eten en terug slapen.
Zondagavond 9 januari was ik wat aan het kijken naar miss België op Vijf TV, toen ik plots onophoudelijk moest beginnen te hoesten, gevolgd door het uitbraken van stinkende (gans de kamer rook naar etter) en oranje- rood uitziende fluimen. Het werd steeds erger waardoor mijn ma de dokter erbij gehaald heeft en die zag de ernst van de situatie in (en eigenlijk moest ik in december al opgenomen worden, maar toen had ik nog geweigerd).
Dus heeft hij direct contact opgenomen met spoed en is de MUG mij komen halen om mij dringend over te brengen naar Kortrijk. Deze keer was ik zodanig slecht dat ik gewillig ben meegegaan.
In de spoed heb ik dan eerst tal van onderzoeken moeten ondergaan om te zien wat de mogelijke oorzaken konden zijn en vervolgens hebben ze me overgebracht naar het AZ Groeninge aan de Kennedylaan. De eerste dagen hebben ze mij zware antibiotica-baxters gegeven om die bacterie te bestrijden, alsook sondevoeding aangezien ik niets mocht eten. Na een drietal dagen ging het al iets beter en waren de meeste fluimen al verdwenen. Blijkbaar zat ik ook met Ascites (vocht die zich opstapelt over het ganse lichaam en gezicht)als gevolg van levercirrose. De dokter heeft de tweede dag wel nog een acitespunctie doorgevoerd met een lange naald, rechtstreeks in de lever, om zo nog eens 150ml van dat vuil levervocht te verwijderen. Op de verschillende scans en fotos bleek dat ik met een abces rond de lever zat en dat gans de lever ontstoken zat en ook de longen en de milt aangetast waren.
Na 2 weken waren mijn bloedwaarden en levertesten al veel verbeterd, waardoor het voorzien was dat ik op maandag 24 januari het ziekenhuis ging mogen verlaten, om dan thuis verder medicatie te nemen tot het terug volledig in orde was.
Maar gedurende die 2 weken in het ziekenhuis kon ik nog steeds niet veel gebruik maken van mijn linkerarm waar ik nog steeds geregeld stekende pijn in had. Maar om de verpleging zo weinig mogelijk van last te zijn, forceerde ik me wel om me tijdens de nacht zelf op mijn rug te draaien om zo te kunnen sonderen. Dan belde ik wanneer ik gedaan had, zette het deksel op mijn plaspulle en draaide ik mezelf terug op mijn zij om verder te slapen. Ze wisten dat ze zich dan niet hoefden te haasten om het weg te gieten in het toilet.
En dan, op zondagmorgen 23 januari (een dag voor ik naar huis mocht) omstreeks 1u40 sloeg het noodlot toe. Ik had mij op mijn rug gedraaid om te sonderen en vervolgens heb ik mij wat opgetrokken via mijn linkerarm (die ik toch alweer iets kon gebruiken)aan mijn triangle van mijn bed om op mijn zij te liggen. Dus ik neem diene triangle vast en plots hoor ik een krak en valt mijn arm naar beneden. Rats afgeknakt ter hoogte van mijn bovenarm, als een dorre tak. De pijn was niet te harden, dus ik direct op mijn bel geduwd en beginnen te roepen zodat ze niet dachten dat het was om mijn plaspulle uit te gieten. Ik lag op een kamer apart, helemaal op het einde van de gang waardoor het toch nog 5 heeft geduurd vooraleer ze de kamer binnen kwamen.
Vervolgens vroegen ze me hoe dit zomaar kon breken en hebben ze de spoeddienst opgebeld en gevraagd wat ik mocht toegediend krijgen om de pijn wat te verzachten. Dit heeft zeker nog eens 20 geduurd dat ik lag te kronkelen van de pijn, enkel door mijn arm wat te laten rusten op mijn borst en mijn ademhaling onder controle te houden was het te harden. Ik heb zelfs nog op mijne gsm de nummers opgezocht van mijn zus en broer, want ik wilde niet dat ze mijn ma overstuur gingen maken door ze s nachts het slechte nieuws te melden.Uiteindelijk hebben ze me dan op den brancard gelegd maar telkens ze me moesten transfereren grepen ze me bij diene bovenarm waardoor ik het uitschreeuwde van de pijn.
Eerst heb ik gedurende meerdere uren nog tal van onderzoeken en scans moeten ondergaan (telkens transfers waarbij ze mijn arm moesten vastnemen).En daarna hebben ze mij in een kamer gelegd in Marias Voorzienigheid, waar ik nog steeds met mijn gebroken arm lag af te zien. Ze gingen eerst wachten tot de dag erna om mijn arm te opereren omdat ze niet juist wisten waardoor die arm zo makkelijk was afgeknakt. Ze dachten dat het mogelijks door een infectie of bacterie in de arm was waardoor het bot zo broos was. En dan mocht men zeker niet inwendig een plaat steken in mijn arm wegens het gevaar op verdere uitzaaiingen.
Maar doordat ze ook wel begrepen dat de pijn te erg was hebben ze dan toch de beslissing genomen om het te opereren (na meer dan 12 uur), maar dan uitwendig via een osteofix waarmee ze de botbreuk tegen elkaar konden bevestigen. Zon osteofix steekt langs de buitenkant uit met een viertal pinnen die aan elkaar bevestigd worden met een soort handvat. Dit zorgde ervoor dat de pijn draaglijk werd, en via zware verdoving zelfs goed meeviel.
Dinsdag 25 januari had ik dan een afspraak in het Hospitaal aan de Reepkaai in Kortrijk (dit was al mijn derde kliniek waar ik telkens heen en weer geslingerd werd, op dat gebied is het AZ Groeninge project een totale ramp qua structuur).Ik had er een afspraak om 8 uur maar toen ik er met de brancard van de ambulance toekwam was er geen bed voorhanden en hebben ze mij dan maar op een massagetafel gelegd waar ik bijna niet op kon en ik volledig roerloos moest blijven liggen om er niet van te vallen. Ook was het veel te hard waardoor ik al rap pijn had aan de wervels die los zitten in mijn rug.
Na goed een uur wachten, en nadat ze mij hadden ingespoten met een radioactieve vloeistof hebben ze mij dan in afwachting van een Leucocyten-scintigrafie (een scan om de witte bloedcellen te detecteren) op een bed gelegd en naar de dagopname in de geriatrie gebracht waar ik tot 16 uur ben verbleven vooraleer de uitgebreide scan kon uitgevoerd worden.
Uit die testen en te zien aan hun reacties van de verschillende dokters leek het er niet al te goed uit te zien. Telkens ik wat meer uitleg vroeg ontweken ze mijn vraag en draaiden ze zelfs de monitor zodat ik de beelden niet kon mee volgen. Vervolgens gingen ze dan ook nog eens wat verder gaan overleggen zodat ik zeker niets kon opvangen van hun gesprek. Ze waren dan ook enkele datums gaan opvragen in hun bestanden met soortgelijke verschijnselen, één uit 1996 en één uit 2008. Ik had me er dan al bij neergelegd dat het weleens een terminale situatie kon zijn.
Want eerst ging ik de dag erna nog een extra botscan moeten ondergaan, maar ze zeiden dat het niet meer nodig was (was dit goed nieuws of niet?).
Die dag heb ik echt diep gezeten, dat het voor mij niet meer hoefde, eerst die miserie die ik daar had doorgemaakt wegens het ontbreken van een bed en vervolgens, de volgens mijn aanvoelen, slechte scanresultaten.
En de dag erna kreeg ik nog steeds geen duidelijk antwoord van de dokter of ze nu een infectie of bacterie hadden gevonden in mijn linkerarm en op andere plaatsen. Pas in de loop van woensdagavond kwamen ze mij vertellen dat ze de donderdag dan toch mijn arm gingen heropereren en inwendig een plaat gingen steken.
Blijkbaar was er toch geen sprake van een infectie. De eerste operatie met de externe osteofix was om de pijn wat draaglijker te maken maar het ging veel te lang duren vooraleer de breuk terug geheeld ging zijn. En dus hebben ze me de donderdag opnieuw geopereerd, deze keer inwendig met een plaat van boven tegen de schouder tot aan de elleboog, goed voor 46 haakjes.
Bij die 2 operaties van mijn bovenarm hebben ze wel enkele zenuwbanen geraakt waardoor ik mijn pols niet meer kan opheffen. De dokter had me er wel vooraf voor gewaarschuwd dat de zenuwbanen net op die breuklijn lagen en er dus een grote kans bestond dat er bepaalde functies gedeeltelijk konden verlamd geraken. Nu zit ik met een brace om de pols recht te houden en krijg ik elke dag kiné om dit terug zo goed mogelijk te krijgen.
Aangezien er dus geen infectie of bacterie op diene linkerarm zat, vermoed men dat het mogelijks om een stressfractuur gaat door teveel te handbiken. Daarom dat ik tijdens het jaar regelmatig pijn had aan mijn armen wanneer ik s avonds mijn transfers moest doen van en naar mijn bed. In plaats van rust in te lassen deed ik er wat flexium gel op en dronk ik een proteïne shake om de dag erna weer mijn kilometers te rijden. Maar intussen vormden er zich barstjes in mijn bot en dat veroorzaakte die stekende pijn.
Vervolgens ben ik op maandag 31 januari nog maar eens getransfereerd naar een andere kliniek St. Maartens) waardoor ik ze dan allemaal heb gehad. Ik was wel blij dat ik daar weg was uit Marias Voorzienigheid, want wat ik daar heb meegemaakt, dat wens ik niemand toe. Gelijk wat ik vroeg, het was hen allemaal teveel, ze hadden voor niets tijd (deels omdat ze onderbemand waren maar zeker ook omdat er daar veel zijn die volledig tegen hun zin kwamen werken).
Het was dan ook een verademing toen ik in het St. Maartens wel de nodige hulp kreeg en waar iedereen wel graag kwam werken. Daar heb ik dan tot zaterdag 12 februari gelegen, maar veel langer kon ik niet blijven aangezien ze nood hebben aan vrije kamers en ik daar enkel lag omdat ik omwille van mijn arm (die ik na de operatie 6 weken niet mag gebruiken) niet zelfstandig mijn plan kan trekken. Thuis heeft mijn ma een stalen verpleegster gehuurd van de thuiszorgwinkel om mij in en uit mijn bed te halen. En elke dag komt er een verpleegster langs en tijdens de week komt de kiné mijn arm uitrekken en oefeningen doen om mijn pols terug zo goed mogelijk te krijgen. Het kan evenwel 9 maanden duren vooraleer het terug deels in orde komt.
Mijn eerste prioriteit is nu om na die 6 weken mijn arm terug te kunnen gebruiken om transfers te doen (intussen is al de kracht verdwenen uit mijn armen) en weer wat zelfstandig te kunnen zijn. Want handbiken zal niet meer voor dit jaar zijn, laat staan dat ik ooit nog ga kunnen en mogen handbiken?
Nu is het nog een 4 tal weken sukkelen en afhankelijk zijn van iedereen en hopelijk kan ik dan geleidelijk aan de toekomst weer wat rooskleuriger tegemoet zien. Voor iemand die al verlamd is tot aan borsthoogte is het enigste wat nog rest mijn 2 armen en als ge er dan nog één niet van mag gebruiken, tja dan is dat dikke pech.
Maar we mogen nu ook niet al te neerslachtig zijn, er zijn er die veel ergere dingen meemaken. Elke situatie is anders, het komt erop aan dat ge er positief uitkomt.
P.S.: De 2 foto's in bijlage hieronder zijn van mijn bovenarm, dus gevoelige zieltjes zouden er misschien beter niet op klikken.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
