Hier ben ik dan eindelijk met mijn eerste blogbericht van het nieuwe jaar.
Intussen zijn we al april, maar in mijn eerste maanden van 2012 is er dan ook nog niet al teveel gebeurd.
Na mijn vele operaties van vorig jaar zat ik dus met het probleem dat de spasmen in mijn benen zodanig verergerd waren, dat ik onmogelijk nog mijn plan kon trekken.
Zowel bij het doen van transfers van en naar de rolstoel, het aankleden op bed, mijn douche nemen en autorijden, alles was onmogelijk geworden.
Waardoor er niets anders opzat dan te opteren om een baclofenpomp te laten steken.
Die zorgt er dan voor dat er een dagelijkse hoeveelheid baclofenvloeistof wordt gestuurd naar mijn benen, via een katheter in mijn ruggenmerg.
Eind januari heb ik het besluit genomen om het zo snel mogelijk te laten uitvoeren, en na een consultatie bij de betreffende arts, werd ik verwacht op 20 februari in de Kennedylaan in het A.Z. Kortrijk.
Maandag 20 febr.: 's Namiddags werd ik verwacht voor enkele testen betreffende het plaatsen van een baclofenpomp.
In een eerste fase hebben ze de huidige staat van mijn spasmen in mijn benen getest.
De dag erna moest ik nuchter blijven voor de operatie.
Dus ik maar wachten in mijn bed, en uiteindelijk zijn ze me om 15u komen halen voor de operatie.
In de operatiezaal hebben ze mij in een zijkamertje binnen gereden, en heeft de anesthesist mij een epidurale gegeven, en is hij vervolgens begonnen met het steken van de katheter in mijn ruggenmerg.
Na een kwartiertje was hij daar al klaar mee, en kon de verpleging mij al komen halen om naar de kamer terug te brengen.
Toen ik hem zei dat ik content was dat het zo snel verlopen was, en ik eindelijk wat ging kunnen gaan eten en drinken op de kamer, vroeg hij mij waarom ik dat nog niet eerder had gedaan.
Blijkbaar was er dus een mis communicatie, want ik moest helemaal niet nuchter zijn (want ik werd niet verdoofd, op die epidurale na).
Eenmaal die katheter bevestigd was, hebben ze dan gedurende 3 dagen telkens een minuscule hoeveelheid baclofen ingespoten (telkenmale met een gelijke kleine dosis verhoogd).
Zo kon er duidelijk vastgesteld worden of zon eventuele pomp wel efficiënt was voor mij.
Want het zou nutteloos zijn om dat in te planten, als er geen verbetering is.
Ondanks de kleine dosis was er na de derde dag al een duidelijke verbetering merkbaar.
En na die derde dag mocht die katheter terug verwijderd worden, en kon ik vrijdag 24 febr. weer huiswaarts keren.
Toen iedereen (dokter, kiné, ikzelf) het er over eens was dat zon pomp voor mij een serieuze verbetering ging zijn, hebben we een datum vastgelegd om de definitieve operatie te laten doorgaan.
Die operatie wordt dan door een neurochirurg uitgevoerd.
Aja, iets wat ik ook nog wil meegeven.
De maandag toen ik binnen kwam in de kliniek, hebben ze mij op zon weegstoel gezet.
Sinds mijn accident (1 maart 98) had ik nog geen enkele keer de gelegenheid gehad om mij te laten wegen.
Vroeger woog ik zon 68kg voor 1m84.
Maar door de problemen met mijn bijnier die teveel cortisone aanmaakte, was ik vorig jaar serieus toegenomen in de breedte.
Na mijn laatste operatie (september 2011) ben ik wel goed op mijn gewicht beginnen te letten, zodat ik al dat overtollig spek snel weer kwijt geraak.
Dus ik op diene weegstoel (met kleren en schoenen aan) : 60,7kg !!!
Mijn dag kon al direct niet meer kapot :p
Dinsdag 20 maart: In de namiddag werd ik verwacht voor de definitieve operatie.
Ik zag er wel naar uit, want zolang die benen oncontroleerbaar waren, kon ik geen vooruitgang maken.
De woensdagmorgen zijn ze me al om 7u komen halen, en rond 7u30 ging bij mij het licht uit, toen de verdoving begon te werken, die ze me hadden toegediend op de operatietafel.
Het is altijd wel bibberen als ge daar eerst een kwartier ligt te wachten tot de dokter er is, want in zon operatiezaal is het ijskoud.
Toen ik (in de recovery) wakker werd, was het 9u20, en rond 10u was ik voldoende stabiel om weer naar mijn kamer gebracht te worden.
Pijn had ik niet, want die baclofenpomp hebben ze tegen de binnenkant van mijn buik bevestigd.
En alles wat onder tepelhoogte gebeurt, voel ik niet doordat ik verlamd ben :D
Wel kreeg ik af en toe een flacon Voltaren, voor de eventuele pijn tot een minimum te beperken.
Doordat er geen complicaties waren, kreeg ik al een dag na mijn operatie, mijn ontslag uit het ziekenhuis.
Donderdag 22 maart ben ik in de namiddag, thuis geland, maar doordat ik met mijn cortisone tekort, moet opletten om niet van mijne sus te gaan, heb ik mij direct in mijn bed mogen leggen.
Want ik voelde mij helemaal nog niet zo goed, maar ik wilde perse naar huis, waar alles toch beter voorhanden is.
Nu ik thuis was, had ik ook geen pijnstillende flacons niet meer.
Maar de koppijn, veroorzaakt door mogelijk een lek in mijn ruggenmerg, speelde me wel serieus parten.
Zodanig dat ik tot zondagavond aan mijn bed gekluisterd was, en ik een beroep moest doen op Dafalgan Forte.
Intussen is het een week geleden dat ik geopereerd ben, en behoort mijn hoofdpijn ook tot het verleden.
Nu nog een weekje geduld tot mijn buiknaad (5cm) volledig dicht is, en dan kan ik stilaan beginnen met mijn armen te trainen.
Een mooi zicht is het niet met zon baclofenpomp in mijn buik, maar als ik ermee geholpen ben om weer zelfstandig te zijn, dan neem ik het er graag bij.
Eind april moet ik op controle bij de neurochirurg, die dan de nodige vloeistof zal bijregelen, via een uitwendig bakje, waarmee hij die inwendige pomp kan instellen.
Ik heb hieronder ook wat fotos bijgevoegd van voor en na de operatie.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
