Alsof de duivel ermee gemoeid is.
Donderdag ben ik om 9u naar de kliniek moeten gaan voor bestraling ter hoogte van mijn linkerheup.
Dit om ervoor te zorgen dat er niet langer kalk wordt aangemaakt, nadat ze het operatief gaan verwijderen.
Rond 13u waren we terug thuis, maar voelde ik me niet echt goed.
Bleek dat ik met koorts zat.
Dus heb ik de dokter gebeld om te vragen wat er moest gebeuren, want de dag erna gingen ze me opereren.
Ik dacht dat het van die bestraling was, dat ik koorts had, maar al snel bleek dat ik waarschijnlijk met een blaasinfectie zat.
Daarvoor kreeg ik antibiotica en heb ik ook ne dafalgan genomen, om toch maar goed te zijn om de operatie op vrijdag te kunnen laten doorgaan.
Gans die donderdagnacht geen oog dicht gedaan, liggen zweten en maar niet in slaap geraken.
Om 5u30 ben ik me beginnen klaar te maken, want rond 6u45-7u ging de ambulance hier al staan, want ik werd om 7u30 verwacht in de kliniek.
Maar terwijl ik in mijn rolstoel zat te wachten op de ambulance, werd ik alsmaar slechter en slechter.
Tot ik uiteindelijk niet meer recht kon zitten, en ik de ambulance en het ziekenhuis heb moeten afbellen.
Want mocht ik toch hebben doorgezet om mee te gaan, dan was ik gegarandeerd van mijne sus gedraaid.
Eerst ga ik ervoor zorgen dat ik koortsvrij blijf en dan is het kijken voor een nieuwe afspraak te maken, om opnieuw te bestralen en de dag erna te opereren.
Ik dacht dat het kwam door de bestraling die ik die dag heb gekregen, maar blijkbaar kwam het door een virus in mijn water,
Jeuk in rechtervoorarm 06/09/2011
Ik zit al een week met enorme jeuk op mijn arm en schouder (het ergst op mijn rechterkant) en nu zit het zelfs rood en brandt het redelijk.
Dus heb ik vanmorgen bloed laten nemen en toen het eruit kwam was het bijna zwart van kleur.
Op die rechterarm kwam er telkens (doordat er een vloeistofbaan gekwetst is geraakt bij het steken van een naald) een ophoping van vocht die men de eerste keren uittrok met een injectienaald, maar na verloop van tijd duwde ik zelf dat vocht naar omhoog tot dat het verstopte kanaal klakte en het vocht zich verdeelde over de rest van mijn voorarm.
Waarschijnlijk niet echt gezond, want ik denk dat het daardoor komt dat mijn arm zo gloeit en rood zit.
Hopelijk krijg ik snel de resultaten van mijn bloed en kan de operatie gewoon doorgaan.
Maar echt zuiver zag het er niet uit, toch maar een raar zicht als uw bloed bijna zwart ziet.
Ziekte van Addison 11/08/ 2011
Zopas terug van een consultatie in de kliniek, voor de diagnose te weten, na het verwijderen van mijn rechter bijnier. Doordat ik met het syndroom van Cushing (overproductie van cortisol door een bijnier) zat, hebben ze zo'n 3 maanden terug, mijn rechter bijnier operatief verwijderd.
Maar daardoor viel de toevoer van cortisol volledig weg, waardoor ik dit in eerste instantie moest compenseren via medicatie (25mg cortisone/dag).
Na die 3 maanden blijkt nu, aan de hand van mijn bloedwaarden, dat mijn linker bijnier (die volledig stil lag door de overproductie) nog steeds geen cortisol aanmaakt.
Dit noemen ze de ziekte van Addison (een tekort van cortisol), waardoor ik nu waarschijnlijk voor de rest van mijn dagen cortisone ga moeten innemen.
Het voordeel van het verwijderen van die bijnier is wel dat mijn gezicht terug vermagerd is, de bubbel ter hoogte van mijn nek verdwenen is en mijn doorligwonde elke maand kleiner wordt.
Nu nog zorgen dat mijn water terug kiemvrij is, en dan kan ik een afspraak maken om het aangemaakt bot boven op mijn linkerbeen te laten wegkappen.
Verwijderen van een stuk bot uit mijn bovenbeen 13/09/ 2011
Op di 13 september is de operatie van mijn bovenbeen, die gepland stond voor 8 juli, eindelijk kunnen doorgaan.
Aangezien ze maar één keer een zelfde plek mogen bestralen(en ik dus al die bestraling heb gehad in juli), was het niet nodig om de dag ervoor binnen te komen.
s Morgens heb ik tegen 7u30 ingecheckt in de St. Maartens kliniek,, en rond 9u45 zijn ze me komen halen om mij te opereren aan mijn linker bovenbeen.
Maar voor de operatie heb ik de dokter gevraagd of hij gelijktijdig ook mijn rechter voorarm kon opensnijden, want daar stapelde zich steeds vocht op onder de huid.
Mijn linkerbovenbeen hebben ze open gesneden omdat er daar bot moest verwijderd worden die zich daar sinds begin januari gevormd had.
En daardoor kon ik mijn been niet voldoende optrekken om mijn transfers te doen.
Ze hebben er een stuk bot uitgehaald van een vuist groot, en vervolgens de snee van een kleine 20cm weer dicht gemaakt met een 25 tal nietjes.
Rond 10u zijn ze eraan begonnen, en rond 17u lag ik terug op de kamer.
Doordat ik na de operatie veel bloed ben verloren, hebben ze mij twee maal extra bloedzakjes toegediend.
Want mijn bloeddruk stond maar aan 9/4 en normaal heb ik 11/6.
Nu ik geen cortisone meer aanmaak ben ik ook veel flauwer, en moet ik via medicatie een hogere dosis krijgen bij een operatie.
Tijdens het zoeken van een ader (om een drain in aan te brengen voor de verdoving), ben ik na zeven(!) pogingen wat onwel geworden, en hebben ze een zuurstofmasker opgezet, om me vervolgens te verdoven.
En de eerste avond ben ik in mijn bed ook bijna van mijn sus gedraaid, waarna ze mij extra medicatie hebben toegediend.
In mijn rechter voorarm hebben ze een insnede gemaakt en een plastiekje van 8cm in aangebracht om het vocht er telkens te laten uitkomen.
En sinds gisteren hebben ze dat vervangen door er een wiek in te steken die elke dag ververst moet worden.
Wel een beetje een raar gevoel als ze dat in en uit doen, maar nu ook niet zo erg om er traantjes voor te laten.
Na vijf dagen mocht ik de zaterdagmorgen al naar huis , omdat er geen complicaties waren en ook omdat ik op de afdeling 'kort verblijf' lag, en dat altijd de zaterdagmiddag dicht gaat.
Eenmaal thuis moest het wel elke dag ververst worden (intussen al 3 wonden, want ik had ook al lange tijd een doorligwonde op mijn rechterbil.
Maar het deed goed om weer in mijn eigen vertrouwde bedje te kunnen slapen.
Bursitis van de elleboog
Komt het door dat metalen plaatje die in mijn geopereerde linker bovenarm zit, maar feit is wel dat ik zowat elke maand last heb van bursitis aan mijn elleboog.
Wat is dat nu vraag u zich af.
Elleboog bursitis is veroorzaakt door een ontsteking van de bursa achteraan op het ellebooggewricht,ze bevindt zich tussen de huid en het bot van de elleboog. Ze wordt veelal veroorzaakt door een val of door een te langdurig druk op de elleboog (steunen op een hard oppervlak).
De enige oplossing is met een spuit het vocht uit te trekken, en vervolgens wat cortisone in te spuiten.
De eerste keer zat er slechts één druppel vocht in, maar de 2e keer heeft ze er 2 spuiten vocht uit getrokken.
Maar doordat ze met die naald zat te koteren in mijn elleboog, tot al het vocht eruit was, voelde ik me wel wat flauwtjes, mede door een gebrek aan cortisone.
Toen ze mijn bloeddruk nam had ik 7.
Ik zei: "Da's normaal, meestal heb ik maar 6 of 7 van kleine bloeddruk."
Zegt ze:"Het is wel uw grote bloeddruk die op 7 staat."
Maar na een paar minuutjes voelde ik me al wa beter.
Ik ga me er blijkbaar moeten bij neerleggen dat ik elke maand wat vocht uit mijn elleboog ga moeten laten verwijderen.
Wat betreft mijn wonden...
Die op mijn linker bovenbeen is sinds begin november dicht, dus ben ik begonnen met standing te doen.
Mijn doorligwonde op mijn rechterbil verkleint ook elke maand, en daar denk ik dat het binnen 3 à 4 maand misschien dicht gaat zijn.
In mijn rechtervoorarm is die wiek ook verleden tijd, en is het gaatje gedicht, zonder dat er zich nog vocht onder bevindt.
Op 28/10 ben ik ook nog eens op controle moeten gaan bij de neuroloog, omdat ik na mijn 2 operaties aan mijn linkerbovenarm, een verlamming aan mijn hand en voorarm had opgelopen.
Hij wist niet wat hij zag, nadat het de laatste keer nog bijna volledig verlamd was, was het nu zo goed als hersteld. Enkel één spier in mijn voorarm blijft verlamd.
Situatie op dit moment.
Na 5 operaties in 2011: 2x rechterbovenarm, rechter bijnier verwijderd, bot verwijderd uit linkerbovenbeen, en wiek gestoken in rechter voorarm, een evaluatie.
Sinds begin november ben ik begonnen met geleidelijk aan recht te staan aan mijn 'standing' tafel.
Doordat ik vaak lang gekluisterd was aan mijn bed, zijn de pezen aan de achterkant van mijn knieën, zodanig verkort dat ik mijn benen niet meer volledig kan strekken als ik op mijn bed lig.
Intussen sta ik gemiddeld zon 2u45 à 3u en dit in 2x (s morgens en s namiddags)
Om ervoor te zorgen dat mijn voeten op hun plaats blijven staan wanneer ik recht kom, heb ik wel de hulp nodig van 'la mama'.
Maar eenmaal ik recht sta gaat het wel al heel goed.
Soms moet ik een klein stukje chocolade eten om wat aan te sterken.
Want die bloedsomloop is totaal anders dan wanneer ik gewoon in mijn stoel zit.
Doordat ik dit jaar veel tijd heb doorgebracht in de kliniek en ik niets van sport meer mocht doen, ben ik al mijn kracht verloren.
Daar waar ik in het begin van het jaar nog volledig opgeblazen was (buik, gezicht) omwille van het syndroom van Cushing (bijnier die een overproductie van cortisone aanmaakte), heb ik nu, na het wegnemen van die bijnier, een tekort aan cortisone, en is mijn buik en gezicht terug normaal geworden.
Maar aangezien ik niets van sport mag doen, let ik wel enorm op mijn voeding, zodat ik niet te dik wordt. Zonder de spieren die ik voorheen toch wel wat had opgebouwd, gelijk ik nu op zo'n manneke uit Biafra. En doordat ik al het ganse jaar niet buiten kan, zie ik er lijkbleek uit.
De breuk van mijn linker bovenarm is redelijk goed genezen. Maar dat plaatje die ze hebben bevestigd van net onder de schouder, tot net boven de elleboog zorgt er wel voor dat ik elke maand last heb van bursitis in mijn elleboog, maar met een spuit is dat rap verholpen.
Ik ben nu al meer dan een maand bezig met intensief recht te staan en nog steeds zijn die spasmen in mijn benen, oncontroleerbaar.
Daardoor heb ik mijn besluit genomen om na Nieuwjaar een baclofenpomp te laten steken.
Dat is een bakje met vloeistof die de spieren van mijn benen lam legt, en dat brengen ze onderhuids aan in mijn buik.
Want nu kan ik niets zelfstandig doen. Ik ben afhankelijk van een verpleegster of mijn ma, om mij te kleden, mijn transfers in en uit mijn bed te doen en dergelijke.
Pas wanneer die spieren uit mijn benen eindelijk kalm zijn, ga ik werk kunnen maken van terug zelfstandig te worden.
Dus met sporten hou ik zeker nog geen rekening.
Maar ik verlies er de moed niet door.
Eerst goed eten met de feestdagen Fondu en Gourmet, en dan op naar mijn eerste operatie van 2012.
Vergeet ook niet te kijken hieronder naar enkele mooie(?) foto's van mijn wonden. Zorg wel dat je niet pas gegeten hebt. Bij deze wens ik nu al aan iedereen prettige feestdagen toe en een gelukkig en gezond 2012!
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
