Hier ben ik nog eens met een blogbericht. Wegens grote problemen met de gezondheid heb ik sinds vrijdag 9 juli, nog maar 11x kunnen gaan handbiken.
Ik ga het hele verhaal eens wat meer uit de doeken doen. Nadat ik eind juni een zware zonneslag heb opgedaan, voelde ik me altijd zo zwakjes en had ik telkens koorts en koppijn als ik was gaan handbiken. Dus heb ik mijn bloed laten controleren.
Een paar dagen later kreeg ik de resultaten die redelijk alarmerend waren. Ik zat namelijk met Anemie (bloedarmoede), en had tevens een groot ijzer tekort. Mijn hemoglobine (die rode bloedcellen aanmaakt) stond veel te laag, waardoor mijn hematocriet gezakt was van 39 naar 29 in één jaar tijd. Normaal gezien heb je als minimumwaarde 40.
Dus was het direct duidelijk waarom ik na een 25 à 50km al door mijn beste krachten heen zat en ik dan gewoon op karakter de rest van mijn km's afhaspelde. Echt gezond was het allemaal niet, en door telkens zovele km's te gaan handbiken maakte ik mijn lichaam meer en meer kapot.
Na verschillende onderzoeken in het hospitaal (hart, longen, darmen, maag,...) hebben ze me dan ijzerpillen voorgeschreven, die ik waarschijnlijk voor de rest van mijn dagen ga moeten nemen. Want nog steeds is het probleem van bloedarmoede niet opgelost, en volgende week moet ik opnieuw op onderzoek.
Intussen zijn mijn waarden weeral de goeie kant aan het opgaan en is mijn hematocriet weer gestegen naar 37. Het verschil is duidelijk merkbaar als ge ziet dat ik vorige week opnieuw een gemiddelde van 26,5 haalde, terwijl het in juli nog rond de 24 draaide.
Mijn voornemens om elke maand minimum 2000km te rijden, heb ik door die problemen dan ook moeten laten varen. Want sinds die 9e juli heb ik nog maar 1335 gereden, waardoor ik nu slechts aan 7755km zit. Maar nu rij ik maar maximum 125 à 135km ipv de 200 die ik vaak voorheen reed. Zo ben ik telkens thuis rond 16u ipv 19u vroeger, en heb ik nog iets van mijne dag.
Nu neem ik dus die ijzerpillen, en drink ik elke dag mijn glas vers fruitsap met Roosvisee Ferro (die ik via internet in Nederland besteld heb) om mijn ijzer tekort weg te werken. Ik voel me nu terug goed qua kracht en de constante koppijn is ook definitief verdwenen.
Intussen heb ik mij een nieuw fototoestel gekocht, want mijn vorige was al een paar jaar defect. Kging eerst kijken voor een dure HD-camera, maar aangezien ik dat nu nog niet direct nodig had, heb ik toch gekozen voor een Lumix fototoestel van Panasonic (DMC FS-30, 14mpx en 8x optische zoom).
Nu kan ik weer wat foto's trekken, maar ik ben er voorlopig nog niet in geslaagd om foto's van mezelf te laten trekken in mijne handbike. Maar ik heb, nadat ik vorige week mijn 125km er had opzitten, wel wat foto's getrokken van mooie locaties op mijn traject langs de Leie.
Als alles een beetje meezit ga ik morgen onder een stralend zonnetje mijn km's rijden en ga ik proberen om eindelijk (na 4 jaar), nog eens foto's van in mijne handbike te trekken.
Vorige week ben ik in 6 dagen tijd terug 5x kunnen gaan handbiken (581km) en was mijn gemiddelde serieus de hoogte ingegaan. Alleen heb ik deze keer wat tegenslag gehad met mijn materiaal. De woensdag na 65km plots allebei mijn kabels (rem en vitesse) rats af. Maar omdat mijne velomaker pas om 14u open was heb ik mijn kabels opgerold in een bolleke (zie foto) en nog 60km verder gereden op mijn zwaarste vitesse. De vrijdag platte band rechtsachter na 85km dus ben ik op mijn velg de laatste 10km naar mijne velomaker gereden, waarna hij mij opnieuw direct uit de nood heeft geholpen. Zo'n velomaker is uniek in Belgie, ik kan er (als hij open is tenminste) altijd direct terecht wanneer er zich een mechanisch probleem voort doet, waarvoor dank Carl.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
