Na mijn zesdaagse van 19 tot en met 24 mei, was mijn zitvlak zodanig gekwetst door verhitting dat de bovenhuid volledig weg geschroeid was. Dus had ik wijselijk besloten om enige dagen rust in te lassen, en van zodra ik kon, ijs te leggen en betadine aan te brengen.
Vrijdag 28 mei ben ik dan opnieuw van start gegaan, 167km in 6u37 (25,24km/u) en dit ondanks dat er een redelijke wind stond. Het plan was om de zaterdag ook goed te handbiken, maar daar ben ik moeten van afstappen, nadat mijn ma via een spiegel, mijn zitvlak had laten zien. Ik had nooit gedacht dat het zo erg ging zijn, de bovenste huid was volledig weg, en er kwam volop brandwater uit.
Dus was ik even de wanhoop nabij, wetende dat ik gedurende lange tijd mijn zitvlak de nodige rust ging moeten gunnen om het weer wat te laten genezen. Ik ben dan op zoek gegaan op het internet, of er niets bestond om mijn zitvlak een betere bescherming te bieden.
Uiteindelijk ben ik terecht gekomen bij Reskin, een pleister, speciaal ontwikkeld voor duursporters, in samenwerking met het brandwondencentrum van Neder-over-Heembeek en de universiteit van Gent. Deze zorgt ervoor dat er geen wrijvingen meer mogelijk zijn (rekbaar en lucht doorlatend), in tegenstelling tot Compeed en Melolin pleisters, die ik altijd gebruikte.
Ze zijn wel redelijk duur, maar zolang ik ermee geholpen ben, kan de prijs me niet echt schelen. Op de site van Reskin België, kan ik enkel een A4 formaat bestellen (want de wonde heeft een afmeting van 10 op 15cm) die groot genoeg is om dan te versnijden naar de gepaste vorm.
Maar in Nederland bestaat er een rol van 35cm breed en kunt ge zelf kiezen hoeveel ge wilt. Dus heb ik direct 1,5 meter besteld aan 1,47 /cm² wat op 220 komt. Uit die anderhalve meter kan ik dan 30 stukken snijden, die ik op hun beurt telkens 5x kan hergebruiken. Daarmee kan ik het ganse jaar handbiken, dus dan is die 220 niet zoveel geld.
Aangezien ik graag woensdag of ten laatste donderdag wilde handbiken, en ik zonder die Reskin pleister het niet meer aandurfde om nog te rijden, heb ik in afwachting van de levering vanuit Nederland, al een A4 formaat besteld via mijn apotheker. Maandag besteld (zowel bij de apotheker, alsook via overschrijving naar Nederland), en donderdagmorgen was de A4 Reskin pleister al geleverd bij de apotheek, waardoor ik 's middags toch ben kunnen gaan handbiken.
Dus ben ik rond 12u30 vertrokken, en was het 20u tegen dat ik terug thuis was. Rond 14u ook nog langs geweest bij mijne velomaker om mijn banden wat bij te blazen en de versnellingen bij te regelen. Kheb er direct weer 167 gedaan, want het moest als test dienen voor die Reskin pleister.
Ik verwachtte nu ook wel niet dat het met die pleister direct zou verbeteren, maar het was wel de bedoeling dat het niet meer ging verslechteren. Nadat ik gegeten en gedoucht had, heeft mijn ma die pleister afgetrokken, en was het inderdaad een wereld van verschil. Geen bloed meer aan de pleister (zoals het met die voorgaande pleisters wel het geval was) en het zat ook zo rood niet meer.
Dus de eerste indruk was zeer positief en zeker zijn geld waard. De 2e dag ben ik al rond 11u kunnen vertrekken, waardoor ik wat meer km's kon rijden, aangezien het terug 20u ging zijn vooraleer ik thuis ging arriveren.
Ik ben eerst 7x naar Kortrijk en terug gereden, en vervolgens nog tot in Nevele gereden, om dan in het terugkeren wind mee te hebben. Maar na een goeie 100 km begon de vermoeidheid me toch wel wat parten te spelen.
Het zat namelijk zo, dat ik zowel de woensdag- als de donderdagnacht maar een kleine 4u had kunnen slapen door een stel nieuwe marginale geburen, die het nodig vonden om tot 2 à 3u 's nachts een feestje te bouwen op hunne koer, grenzend aan de muur van mijn slaapkamer. De eerste nacht hebben we nog de flikken gebeld, omdat er volgens ons na 22u toch een zekere stilte moet zijn buiten, maar de 2 mannen met de kepie op, die dan uiteindelijk na een tijdje zijn langs gekomen, hebben zelfs de moeite niet gedaan om binnen te komen luisteren in mijn kamer. En nadat ze bij de geburen zijn binnen gegaan,waar ze ook al niets hebben ondernomen, zijn ze weer vertrokken. Na deze interventie is het lawaai zelfs nog toegenomen, waarvoor ne wegemeende 'Fuck You' aan de flikken (sorry voor de agenten die wel hun job graag doen en niet te lui zijn om te werken). De politie uw vriend zeggen ze dan!
De dag erna was het (hoe kan het ook anders als de flikken toch niet willen ingrijpen) weer van dat. Maar nu is het gedaan met de flikken te bellen, ik zal in het vervolg zelf wel maatregelen nemen. Ze mogen hun handjes samen vouwen, dat ik in ne rolstoel zit, anders ging het al lang prijs geweest zijn, want zo'n bende pipo's legde ik vroeger tussen mijne boterham als ontbijt.
Dit gezegd zijnde, ga ik nu weer verder met mijn rit van vrijdag. Toen ben ik op het eind afgekomen van Nevele in een goed tempo (want wind mee), maar de euforie was van korte duur. In Ooigem een doorstuik van het voorwiel, waardoor ik direct platte tube had. De laatste 19km waren dus aan een 12 à 15km/u naar huis op de velg, aangezien ik toch niemand kan bellen die mijn handbike in de auto krijgt. In plaats van 20u was het 20u45 tegen dat ik thuis was, na 201km.
Maar eerst heb ik mijne velomaker gebeld (het was toen 19u15) om te vragen of hij hem eventueel vrijdagavond laat of zaterdag kon komen halen bij me thuis om de voorband te stoppen. Gelukkig nam hij nog op, anders ging ik de zaterdag niet moeten handbiken (en net nu het zo'n goed weer was).
Nadat ik gegeten en gedoucht had, heeft mijn ma mijne pleister afgedaan, maar deze keer had hij blijkbaar wat dubbel gezeten, waardoor het opnieuw goed gekwetst was. Terug naar af, dacht ik toen, toch geen wonderpleister?
Zaterdagmiddag is mijne velomaker de handbike komen halen met zijne nieuwe pick-up, wat een machine, ne Toyota Tundra Crew Max Limited Edition 5.7 (zie enkele foto's van een zelfde model in bijlage onderaan), en rond 13u had ik hem al terug, waardoor ik om 13u15 kon vertrekken. Wederom was het de bedoeling om tot 20u te handbiken, want veel later is niet aangewezen, aangezien ik dan nog moet eten en douchen en het dan te laat is om de nodige rust te hebben, voor de dag nadien weer te sporten.
Opnieuw een 150km gereden, maar de laatste 30 begon ik serieus wat last te krijgen aan de rechterpols ('de muize' zoals de kinesisten zeggen, een overbelasting van spieren en pezen), en dit ondanks dat ik die polsverstevigers aan heb.
Nadat ik die polsverbanden had afgedaan kon ik gisterenavond niets meer opheffen met die arm, dus had het geen zin om vandaag te handbiken. Een geluk bij een ongeluk, vanmorgen begon het al direct te regenen, waardoor ik sowieso niet ging kunnen rijden.
Nu maar hopen dat de meeste pijn wat weg is tegen morgen, zodat ik nog eens aardig wat km's kan rijden. Het positieve was dan weer dat na dag drie, die pleister echt wel zijn nut bewezen heeft, niets van bloed of rood door verhitting. Het is duidelijk, als de pleister goed is aangebracht, en groot genoeg is, dan is het inderdaad een wondermiddel, waarmee ik ongestoord kan handbiken.
In die drie dagen met de Reskin pleister heb ik toch ook weer 518,4km afgelegd gedurende 20u49 en zit ik nu na 33 ritten aan 4677km. Qua test kan dit tellen, en de pleister krijgt van mij dan ook 'grote onderscheiding'. Op die manier ga ik dit jaar zeker mijn record breken qua aantal kilometers.
Normaal gezien kan ik nu nog 2x diezelfde Reskin pleister gebruiken en dan heb ik nog dat andere deel van dat A4 formaat waarmee ik ook 5x kan rijden. En morgen of ten laatste overmorgen verwacht ik de levering vanuit Nederland. Het leven lacht me weer toe, want geef toe, als het weer wa meezit en ge kunt sporten, dat zijt ge toch de gelukkigste mens op Aarde!
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
