Na mijn laatste blogbericht van 14/02/2011 ben ik hier nog eens met een update van mijn gezondheidssituatie.
Nadat mijn bovenarm was afgeknakt door mij te willen verplaatsen in mijn bed via mijn triangle, hadden ze meerdere oorzaken in gedachten.
Een bacterie of infectie ten gevolge van levercirrose. Door een scan af te nemen van mijn witte bloedcellen (door middel van een radioactieve vloeistof in te spuiten), zagen ze dat dit niet de oorzaak kon zijn. Dus hebben ze dan mijn bovenarm een tweede maal geopereerd (deze keer via een inwendige plaat van net onder de schouder tot de elleboog).
Vervolgens dachten ze dat het mogelijks een stressfractuur was als gevolg van het te intensief sporten, waardoor er barstjes waren ontstaan in het bot.
Maar pas enkele weken later (toen ik al een tijd terug thuis was), lieten ze mij weten dat ze waarschijnlijk de juiste oorzaak hadden gevonden, via gedane bloedtesten en scans.
Een goedaardige tumor op de rechterbijnier zorgde ervoor dat die constant voor een overproductie zorgde van cortisol, ook wel gekend als het syndroom van Cushing.
De symptomen die daarmee gepaard gaan klopten dan ook met hetgeen ik had:
Een opgezwollen gezicht, buik en benen.
Afname van spierkracht in de armen.
Bult bovenaan de rug.
Botten die zeer broos worden.
Om zeker te zijn welke bijnier de slechte was, en ook om te weten wat er allemaal moest verwijderd worden, heb ik op maandag 28 maart, drie dagen doorgebracht in Marias Voorzienigheid in Kortrijk, voor allerhande testen en bloedafnames.
Op 27 april hebben ze dan mijn rechterbijnier verwijderd, waarna ik nog een week ben moeten blijven, om mijn cortisone waarden op de voet te blijven volgen, en die via medicatie op peil te houden. Want mijn linkerbijnier was volledig stil gevallen, doordat die rechterbijnier zon overproductie aanmaakte.
Na die week was ik eindelijk weer in mijn vertrouwde omgeving, en was het hopen dat mijn linkerarm zich zo snel mogelijk zou herstellen. Maar met op die linkerarm te slapen was mijn pols weer serieus achteruit gegaan. Zo zat en zit ik nog steeds met een verlamming, waardoor ik mijn arm onvoldoende kan gebruiken.
Intussen stelde zich een nieuw probleem. Ter hoogte van mijn linkerheup zat er een serieuze dikte, waardoor mijn been niet genoeg meer kon gemobiliseerd worden, en ik onmogelijk transfers kon doen. Toen ik op consultatie moest voor mijn bovenarm, heb ik dat probleem aangekaart bij de dokter, en na radiografie bleek inderdaad dat zich daar spontaan bot had gevormd. Dus heb ik hem gevraagd of hij dat ook kon verwijderen.
Op 7 juli moet ik dus om 9u binnen in Marias Voorzienigheid in Kortrijk, voor een eenmalige bestraling van mijn linkerbovenbeen en heup. En de dag erna wordt ik dan om 7u30 verwacht in St. Maartens voor de operatie. Ze gaan dat bot wegkappen, en dan zou ik nog een week moeten blijven om te zien of er zich geen complicaties voortdoen.
Hopelijk kan ik daarna geleidelijk aan beginnen te denken aan mijn herstel, maar er bevindt zich ook nog een serieuze doorligwonde op mijn rechterbil die misschien nog operatief zal moeten hersteld worden. En ik ga dan ook zo snel mogelijk moeten kunnen recht staan aan mijn standingtafel want de pezen aan de achterkant van mijn knieën zijn serieus verkort.
Met sporten hou ik al zeker geen rekening meer voor dit jaar, laat staan dat ik ooit nog ga kunnen handbiken. Intussen ligt er ook al een pak stof op mijn wagen, want met mijn arm die nog onvoldoende hersteld is, kan ik geen transfers doen. Dus is het telkens met een ambulance dat ik vervoerd moet worden als ik op consultatie moet.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
