Vandaag voor de derde dag op rij gaan handbiken. Doordat ze vanaf vanavond regen voorspellen, had ik besloten om wat meer kilometers te rijden, want als de weg er nat bij ligt is het niet echt aangenaam om te handbiken. Dan krijg ik al het vuil en het opspattende water in mijn gezicht, dus dan verzaak ik liever om te rijden.
Het was nu al een drietal weken dat ik met een leeglopende tube zat, achteraan links, waardoor mijn ma telkens mijn band moest oppompen voor ik vertrok. En dan was het hopen dat hij zo lang mogelijk opgeblazen ging blijven, zodanig dat ik toch wat kilometers kon doen. Om geen risico te nemen reed ik telkens heen en terug van Lauwe tot Kortrijk, wat op den duur wel enigszins tegen steekt als ge dat traject zo'n 9 à 10 keer doet.
Maar woensdagavond is mijne fietsenmaker Karl Vanhoenacker van Cycli Imola mijne handbike komen halen om er de nieuwe Schwalbe Ultremo R1 banden op te steken. En na nog geen uur had hij hem al terug gebracht waardoor ik dus vandaag met de nieuwe banden (die nu 7,5 bar bevatten ipv 6bar op mijn Continentals) heb kunnen rijden. Het is dan ook een hemelsbreed verschil en nu hoef ik niet langer enkel maar tot Kortrijk en terug rijden.
Nu ik niet langer een excuus had om slechts 120 à 130km te rijden, wegens die leeglopende band, heb ik er wat meer gedaan. Om 11u15 ben ik vertrokken en rond 17u45 terug thuis geland na 150,8km in kop 6 uur. Mijn gemiddelde bedroeg (ondanks dat er redelijk wat wind stond en het al mijn 3e dag op rij was) 25,6 gedurende de eerste 100km en toen heb ik er de riem wat afgelegd en heb ik wat lager geschakeld want ik begon de vele kilometers wel te voelen. Op dat moment (na 115km) kwam ik ook Romain Ossieur tegen langs de Leie (een super triatleet die ondanks zijn leeftijd nog veel jonge snaken het nakijken geeft), en zei ik hem dat mijn pijp ver uit was en ik er niet zoveel meer ging rijden. Maar na enkele kilometers kwam ik er terug door en heb ik er toch nog 150,8 gereden. Mijn gemiddelde bedroeg uiteindelijk nog 25,13 wat aanvaardbaar is voor deze tijd van het jaar.
Zo heb ik er nu exact 400 afgelegd in 3 dagen en heb ik er voor deze week 640 gereden in 5 ritten (zie tabel met resultaten). Nu is het nog wachten tot ik mijn bestelde Tempur rugleuning en zitting heb, omdat ik vaak stekende pijn heb, door de huidige rugleuning die veel te hard geworden is. En van dan af ga ik weer mijn dagelijkse ritten van 130 tot 180 km kunnen afhaspelen. Dit jaar ga ik zelfs af en toe tot zo'n 200km afleggen, dan is het wel noodzaak om vroeg te vertrekken want ge moogt toch rekenen op een kleine 8 uur dat ik er over ga doen.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
