Nadat het door het regenweer alweer van vorige week donderdag geleden was, dat ik nog kon handbiken, ben ik er dinsdag weer aan begonnen. Mei is alvast een stuk minder gestart dan april waar we toch veel droge dagen hebben gekend. Dus is het zaak om te profiteren van de droge dagen, door dan wat meer kilometers af te haspelen.
Dinsdag heb ik (mede door de gure wind en de kou) er maar 92,5 kunnen rijden, want mijn ma (die dan telkens moet helpen om mij in en uit de handbike te helpen) moest nog ergens naartoe. Dus had ik haar beloofd om tegen 15u30 thuis te zijn. Langs de ene kant was ik tevreden dat ik toch weer had kunnen rijden, maar anderzijds knaagde het dat het er maar zoveel waren.
Daardoor had ik mezelf voorgenomen om er de woensdag wat meer te rijden. Mijn ma was de ganse dag thuis (de kleine gastjes van mijn oudste broer komen meestal de woensdag van 's middags tot in de vooravond), dus was het ideaal om mijn aantal kilometers gevoelig op te trekken.
Woensdag ben ik al om 10u15 kunnen vertrekken en na een vermoeiende doch deugddoende tocht van 150 km ben ik rond 17u25 (en 6u46 rijden) thuis gearriveerd. Er stond een stevige NO-wind en het was ook redelijk koud, waardoor ik (redelijk ingeduffeld) weinig kracht in de armen had. Ik presteer altijd een pak beter als het wat warmer is en ik dan met T-shirt zonder mouwen kan rijden, waardoor ik meer armvrijheid heb om mijn draaiende bewegingen te doen.
En dan heb ik ook nog steeds het probleem van een pijnlijk opspelende rug, door de veel te harde rugleuning. Ik ben in blijde verwachting van mijn tempur-rugleuning die besteld is, maar waar ik voorlopig nog geen nieuws van gekregen heb. Maar nu niet rijden is geen optie, dus is het de pijn verbijten en verstand op nul (wat voor mij niet zo moeilijk is). Daardoor moet ik soms wel een vitesse lager schakelen om zo wat minder druk te zetten op mijne rug.
Nu de wind vanuit de richting Gent komt, is het wel al eens interessanter om eerst richting Deinze - Nevele te rijden, want dan heb ik in het terugkeren wind mee. Maar nu heb ik ook het geluk dat het niet langer afgesloten is om langs de Leie in Kortrijk door te rijden richting Kuurne. Op die manier kan ik eerst over en weer rijden tussen Lauwe en de Groeningebrug in Kortrijk wat toch telkens zo'n 16km is (heen en terug). De heraanleg van de fietsroute in Kortrijk langs de Leie is dan ook in één woord schitterend!
Donderdag moest mijn ma weer rond 16u bij mijn pa langs gaan (die wegens een zware vorm van Alzheimer onlangs opgenomen is in het RVT in Rekkem). Dus ging ik weer maar tot 15u30 kunnen rijden, maar aangezien het er niet naar uit zag dat het ging regenen, heb ik haar direct gezegd dat ik ging blijven rijden tot ze terug was van Rekkem en dat het zeker na 18u ging zijn. Zo had ik tijd om voor mijn laatste dag (want vanaf vrijdag werd er regen voorspeld) tot nog eens aardig wat kilometers te doen.
Maar de woensdag had ik al gemerkt dat mijne remkabel zo goed als af was (gelukkig heb ik centraal nog een noodrem), en donderdag was het na een 30 tal km's al prijs dat hij volledig af was. Maar met een spanband heb ik hem vastgemaakt aan mijn vitessekabel waardoor ik er verder geen last van had.
Donderdag ben ik dus vertrokken om 11u en ben ik eerst 7x richting Kortrijk en terug gereden en vervolgens nog eens tot in Ooigem. Het weer was iets beter dan de 2 dagen ervoor (de zon kwam er meer door), maar warm was het nog steeds niet, en er stond nog altijd een strakke wind. Maar de hoofdzaak was dat ik mijn km's kon doen, mijn gemiddelde was deze keer van minder belang.
Ik heb er dan maar direct 160 gedaan om zo aan 403 km te geraken in 3 dagen. Wel heb ik er 7u03 over gedaan, wat veel is maar er waren verzachtende omstandigheden (koude, veel wind, pijnlijke rug). Rond 18u20 ben ik dan bij mijne velomaker langs gegaan voor ne nieuwe remkabel te steken, en tegen 19u15 was ik dan uiteindelijk thuis.
Gedurende die 7 uur eet en drink ik waarschijnlijk wel te weinig (2 magnesium suikers, 1 gewoon druivesuikerke, en een half energie gelleke + 1,5 liter water met wat Carbo Energie in). Maar ik voel dat mijn krachten er niet echt onder lijden.
Intussen zit ik na 19 ritten aan 2142km. Hopelijk kan ik deze maand nog aan 4000 geraken zodanig dat ik op schema zit om mijn beoogde 11000 à 12000km te halen tegen eind september-oktober.
Nu een paar dagen noodgedwongen rust inlassen, want bij regenweer is het niet te doen om te rijden met al dat opspattend water. En dan vlieg ik er volgende week weer in.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
