Nadat ik in het weekend van 12 en 13 juni nog eens aardig wat kilometers heb gereden (181 en 175), heb ik daarna wegens omstandigheden een goeie week rust moeten inlassen.
Mijn zitvlak lag ondanks de Reskin pleister waar ik nu gebruik van maak, volledig open, met immens veel spasmen in de benen tot gevolg. Het weer was ook niet echt super, dus was het een ideaal moment om het tijdens die week rust wat te laten helen. En na die 2 handbike dagen had ik ook wat last van overbelasting aan mijn polsen, ondanks de polsverstevigers die ik altijd aanheb.
Maar gedurende die week voelde ik dat er weer iets op til was met mijn lichaam, en ja hoor, zaterdag zat ik plots met wat koorts, en zondagavond had ik zelfs 39,5°C (iets wat ik nog niet veel heb gehad, aangezien ik in normale omstandigheden maar max. 36°C heb).
Dinsdag 22 juni, was het al veel beter weer dan de week voordien, dus wilde ik graag gaan handbiken. Maar aangezien ik verre van in orde was (maandagavond nog altijd koorts), had ik tegen 'la mama' gezegd dat ik enkel ging kijken om samen met haar mijn handvatten te voorzien van anti-slip tape voor een betere grip en om mogelijks zonder handschoenen te kunnen rijden, zodat mijn handen ook kunnen meebruinen.
En na 14uur ging ik dan ook langs gaan bij mijne velomaker om mijn banden te blazen, zodat hij op punt stond om tijdens de warme dagen mijn kilometers af te haspelen. Door het goeie weer (en ook omdat het al meer dan een week geleden was dat ik was gaan handbiken) heb ik mijn voornemen laten varen, en ben ik al van in de voormiddag gaan rijden.
Ik heb mijn ma wel moeten beloven dat ik tegen 15u30 ging thuis zijn, dus heb ik er maar 81 kunnen rijden. Door de korte afstand heb ik wa meer doorgegeven en had ik een gemiddelde van 26,72 (zonder in het rood te gaan).
Het moet me blijkbaar goed gedaan hebben om te gaan handbiken, want de koorts bleef 's avonds achterwege. Dus kon ik woensdag opnieuw probleemloos starten. Er stond iets meer wind en het was ook een stuk warmer dan dinsdag.
Met als gevolg dat de drukkende warmte toch wel wat meer in de kleren kroop en mijn gemiddelde een pak lager lag (24,92). Ik heb er 170 gedaan, wat toch niet slecht is. Of het gezond is in die warme omstandigheden, waarschijnlijk niet, maar zolang ik niet doodval is het ok.
Donderdag was het nog wat warmer en ook dan heb ik het niet kunnen laten om er 170 te rijden. Wel niet geforceerd qua snelheid (24,65), want dit was nu van minder belang. Intussen ook een mooi kleurke opgedaan. Enkel mijn polsen zijn nog spierwit door die banden die ik aanheb.
Door dat dorstig weer is het belangrijk om genoeg te drinken (iets wat ik vroeger te weinig deed). Nu heb ik 2 grote drinkpullen van 1,5 liter water mee met wat Carbo energie bijgevoegd. En dan ook nog een half literke extran, afgelangd met water. Eten doe ik nog altijd te weinig, of zelfs niet. Ik heb een energiereep en een energiegelleke mee, maar die blijven meestal onaangeroerd..
Dus dat is al 3,5kg + mijne rugzak (sondage, zonnecrème, 3 propere T-shirts) die ook nog eens een 3,5kg weegt. 7kg ballast kan al tellen om mee te sleuren als ik ga gaan rijden, maar als ge 7 uur onderweg zijt, moet ge zorgen dat ge op alles voorzien zijt.
Gisteren was ik om 11u25 vertrokken, en aangezien mijn ma pas rond 19u30 ging thuis zijn, moest ik ervoor zorgen dat ik lang genoeg reed. Thuis gekomen, gegeten en gedoucht en vervolgens mijne nest in om wa tv te kijken. Maar ik had redelijk warm, dus toch maar eens mijn temperatuur genomen, meer dan 38°C Blijkbaar iets van ne zonneslag opgelopen.
Direct in korte tijd 2 dafalgans genomen zodat het tegen 's morgens weer in orde ging zijn, maar nee hoor, toen ik opstond was het nog steeds 38°C. Dus heb ik noodgedwongen een dagje rust ingelast. Hopelijk kan ik morgen weer handbiken, al zal ik mij dan misschien beperken tot een 150km. Want in die hitte is het niet echt gezond (ja ik weet het, maar het is sterker dan mezelf).
Na 38 ritten zit ik nu aan 5456km, en het is voorzien om eind juni 6000km te hebben (wat me wel gaat lukken). Ik heb nog tot en met woensdag en ook volgende week voorspellen ze goed weer.
Mijn situatie waarin ik verzeild ben geraakt door een auto-ongeval.
Welkom op mijn Blogpagina. Hier ga ik u op de hoogte houden van mijn dagelijkse bezigheden en dan voornamelijk van mijn handbike prestaties. Maar eerst een woordje uitleg wie die persoon juist is waarvan ge straks zijn blogberichten gaat lezen.
Ik ben dus Helmut Vanhaezebrouck uit Lauwe, een 38 jarige levensgenieter die door een spijtig auto-ongeval op 1 maart 1998 voor het leven verlamd is geraakt.
Na een zwaar weekend en de combinatie van uitgaan, werken en sporten ben ik op zondagavond rond 23u30 in slaap gesukkeld achter het stuur van mijn wagen en ben ik 4x over kop gegaan ter hoogte van de E17 in Kortrijk en vervolgens ben ik zo’n 30 meter uit de wagen geslingerd geweest. Ze hebben mij dan over gebracht naar het St.-Niklaas hospitaal in Kortrijk, waar ze niet over de nodige middelen beschikten om mijn leven te redden. Dus hebben ze dan besloten om mij naar het UZ Gent te versluizen, waar ik wel meer kans maakte om het te halen.
Daar heb ik 5 ½ week in het intensive gelegen waarvan 4 weken in een kunstmatige coma (aangezien mijn longen ingeklapt waren en ik dus niet zelfstandig kon ademen). Het is pas na die 4 weken dat ik stabiel genoeg was om een controle te ondergaan in de NMR om te zien welke breuken ik had opgelopen.
Pas dan hebben ze geconstateerd dat er 2 ruggenwervels gebroken waren ter hoogte van D3/D4 en ik dus definitief verlamd was tot aan borsthoogte. Ze hadden al enigszins een vermoeden, maar zelf hoopt ge toch dat het zo erg niet zal zijn en dat ge na een revalidatie terug zou kunnen beginnen te lopen met krukken.
Niets was minder waar toen het verdict viel en ik dus niet anders kon dan het te aanvaarden of mijn hoofd te laten hangen.
Aangezien ik altijd een positief ingesteld persoon ben geweest, koos ik resoluut voor het eerste. Na die 5 ½ week intensive heb ik nog een week op de longafdeling doorgebracht om vervolgens naar de revalidatie over geheveld te worden om aan mijn herstel te werken. Daar ben ik van halverwege april tot september verbleven en daarna heb ik een operatie van mijn hart laten doorvoeren. Er was namelijk een klep gescheurd door mijn ongeval en tevens had ik ook al van jongsaf aan een gaatje tussen mijn kamers, die ze maar achteraf geconstateerd hebben. Ze hebben een nieuwe klep gestoken, dat gaatje gedicht en bemerkt dat mijn hart door de klap verschoven was tot onder mijn linkeroksel. Iets wat ze blijkbaar nog niet veel zijn tegen gekomen.
Vervolgens heb ik thuis een zestal weken in mijn bed moeten stil blijven liggen, want mijn borstkas was genaaid dus kon ik onmogelijk trekken op mijn armen. Na die periode ben ik nog voor anderhalve maand terug gegaan naar de revalidatie om aan kracht bij te winnen.
Eind december 1998 ben ik uit de revalidatie ontslagen geweest en kon ik beginnen aan mijn 2e leven, maar nu in een rolstoel.
Aangezien ik al direct over een nieuwe wagen beschikte met gas en rem aan het stuur (kunnen aanschaffen via een grootse benefiet die vele vrienden en sympathisanten van me op poten hadden gezet en waarvoor dank) had ik de vrijheid om te doen en te gaan, wat en waar ik wou.
Zo duurde het niet al te lang voor ik de smaak van het uitgaan weer te pakken had. Ik ging dan ook elk weekend zwaar uit naar dancings in en rond het Gentse (Temple of ex-Boccaccio, Balmoral,…) en elders in het land (H20, Escape, Catacombes, Insomnia, Diejies,…)
Maar in 2006 heb ik na enkele gevaarlijke situaties, waarbij ik wederom in slaap sukkelde achter mijn stuur, toen ik rond 8 à 9 uur ’s morgens naar huis reed, besloten om definitief een punt te zetten achter mijn uitgangsperiode. Het werd te gevaarlijk en ik wilde mijn ouders niet langer nodeloos ongerust maken, nadat ze in 1998 al eens zo’n klap te verwerken kregen.
Begin 2006 had ik mij een handbike aangeschaft bij Double Performance in Nederland om intensiever te kunnen sporten. Het was een heel grote verbetering in vergelijking met mijn rolstoel + aankoppelwiel waar ik voordien mee reed. Nu kon ik een pak meer kilometers afleggen en tevens grotere snelheden halen. Jaarlijks deed ik dan ook zo’n 10 000km/jaar. Intussen zijn het er al jaarlijks zo’n 12 500km geworden, en rijd ik telkens afstanden tussen de 150 en 210 km met een gemiddelde die varieert tussen de 25 en 27km/u.
Vanaf nu gaat ge via blogberichten op de hoogte kunnen blijven van hoe ik het er vanaf breng. Mijn leven staat nu hoofdzakelijk in het teken van handbiken (voor een lief of andere bezigheden heb ik geen tijd), want bij goed weer rij ik zo’n 5 à 6x per week en dan ben ik telkens 5 à 8 uur onderweg.
Echt een boeiend leven heb ik dus niet meer, maar zolang ik kan sporten voel ik mij goed in mijn vel.
Als ge vragen of bemerkingen hebt kunt ge altijd een bericht nalaten en dan reageer ik zo spoedig mogelijk.
