Gisteren zijn net voor zonsondergang de wolken gekomen en het heeft vannacht toch minstens een beetje geregend. Hier en daar nog een plas op de weg.
Na het uitchecken eerst nog een ommetje (120 km) naar Porcupine Gorge, een canyon in de buurt.
Daarna in rechte lijn naar Winton, geboorteplaats van het alom gekende volkslied Waltzing Mathilda en zelfverklaard Dinosaur Capital of Australia, 215 km. De wolken zijn nog wat blijven hangen, maar geen regenwolken meer, enkel witte schapenwolkjes. Het landschap aan beide zijden van de weg is opnieuw veranderd: een schier eindeloze vlakte met dor gras en slechts hier en daar een struik of boom.
Opnieuw verschillende dode kangoeroes op en langs de weg. Maar ze zijn blijkbaar niet de enige verkeersslachtoffers. Af en toe hangt aan een verkeerspaal een bosje plastic bloemen. Er staan nochtans voldoende infoborden die waarschuwen voor overdreven snelheid of vermoeidheid. Af en toe een pauze inlassen is inderdaad wel aan te raden, want de lange rechte en monotone weg neigt ernaar de aandacht te verslappen.
Als je dan als eens uitstapt valt opnieuw op hoe belachelijk warm het hier wel is.
Ik stop in het Mathilda Country Tourist Caravan Park, en huur er een cabin voor de volgende 2 nachten, misschien worden het er 3. De airco zal tot laat in de avond mogen draaien om de temperatuur op een comfortabele 25° te krijgen.
Nog even het centrum van het stadje in en wat inkopen doen, maar dat is het dan wel voor vandaag.
Morgen om 9.00 gaat het infocentrum open, en dan zien we wat er de volgende dagen op het programma staat.
Na het ontbijt is het opnieuw tijd om door te trekken. Ik krijg nog een lunchpakket mee, en vertrek rond 9.00 voor een tocht van zo'n 620 km, eindbestemming Hughenden. Ik kies voor de route via Charters Towers, de directe en kortere route is namelijk niet volledig geasfalteerd.
Het eerste stuk tot aan Conjuboy wordt blijkbaar intensief opgewaardeerd, want ik kom elvendertig wegwerkzaamheden tegen. Gelukkig met niet al te veel oponthoud. Sommigen zijn voorzien van verkeerslichten, op anderen houden mannen met grote lollies toezicht op welke richting kan doorrijden en wie moet wachten. Lijkt mij niet bepaald het meest plezante jobke, zo lekker in het zonnetje.
In Conjuboy stop ik even om te tanken.
De rest van de weg naar Charters Towers varieert van een perfect onderhouden, brede en biljartlaken effen 2 vaks weg tot een aan de randen afbrokkelende 1 vaks baan met net voldoende brede grindstroken aan beide zijden zodat 2 wagens kunnen kruisen. Ik kom er op dat moment gelukkig geen Roadtrain tegen. Er wordt in dat geval hoe dan ook aangeraden om bij het kruisen van deze gevaarten uiterst links te houden en mogelijks zelfs te stoppen. Hen het asfalt doen verlaten is geen goed idee, om het slingeren van de achterste oplegger te vermijden.
De zon schijnt ongenadig en er is geen wolkje te zien. De airco kan het nauwelijks bolwerken. Als ik even stop om het lunchpakket aan te spreken wordt het pas duidelijk hoe warm, zeg maar heet, het wel is. Gelukkig staat er wel flink wat wind, maar ik denk toch dat je effectief een ei kunt bakken op de weg.
Opnieuw kom ik vandaag ontelbare verkeersslachtoffers tegen, onder hen nu ook al een koe. Ze liggen er in allerlei stadia van ontbinding op en langs de weg, iets wat bij tijden ook een groot aantal roofvogels en aaseters aantrekt.
In Charters Towers stop ik even om enkele fotos te nemen en opnieuw te tanken (elke grote halte gebruiken om bij te tanken) en dan op weg naar Hughenden. Deze weg is duidelijk veel beter onderhouden. Steeds 2 brede wegvakken, zo goed als kaarsrecht, en af en toe een uitwijkstrook voor tragere voertuigen of een rustplaats. Roadtrains mogen hier ook maximaal 80 km/uur rijden, het andere verkeer meestal 110. Roadtrains in de combinatie 3 + trekker kom ik hier voldoende tegen, ik mag er zelfs enkele inhalen.
Rond 16.30 kom ik op mijn bestemming aan. In het derde motel hebben ze nog een kamer vrij. Ik check in en doe nog enkele inkopen. Ondertussen ook enkele fotos van het centrum van het dorpje, wat bijna volledig in het teken van de dinosauriërs staat. Van hieruit begint immers een route die langs verschillende vindplaatsen van dino-restanten leidt en die mij morgen tot in Winton moet brengen.
Opstaan om 6.00 en ontbijten om 7.00. Engels ontbijt, maar op zn Australisch.
Na het ontbijt nog even skype raadplegen, ditmaal met meer succes.
Om 8.00 vertrekt de bus naar de Lava Tubes, de hoofdattractie van het park. Het zijn de restenten van een lavatunnel die ontstond nadat een lavastroom van buitenaf begon af te koelen en zo een stenen tunnel creëerde. Hier en daar is de tunnel door tijd en verwering ingestort, en zo komt het dat we delen van de tunnel kunnen betreden. Onze gids, Bram Collins, is de man die gisteren gitaar speelde aan het kampvuur, en blijkt de voorlopig laatste in lijn te zijn van de familie die vroeger dit land bezat en vandaag ook het kamp uitbaat. We krijgen een goed onderbouwde uitleg en op de tocht naar en van de grotten zien we ook nog verschillende soorten kangoeroes en wallabis.
Voor middagmaal kies ik de lokale burger. Nee, geen kangoeroe, hoewel die ook op het menu staat.
Na de middag wat rusten, lezen en het zwembad eens uitproberen, kwestie van eens deftig af te koelen.
Tegen 5.25 worden we verwacht voor de Wildlife at Sunset tour. Met de bus gaan we opnieuw naar een van de ingangen van de lava-tubes, waar bij het vallen van de duisternis honderden, zoniet duizenden vleermuizen uit de grotten komen om op insecten te jagen. Ze worden op hun beurt zelf belaagd door slangen, die zich aan de takken bij de uitgang van de grot laten hangen en zo proberen een vleermuis in de vlucht te vangen. Tijdens de heen rit zien we nog enkele soorten kangoeroes, en er wordt even halt gehouden op een heuveltje, voor een glaasje wijn en een stukje kaas. Gelukkig is er ook fruitsap en fruit.
Als we op de heuvel in het rond kijken, was alles wat we in 3 richtingen kunnen zien ooit de eigendom van de familie Collins, zon 80 000 hectare. Sinds 1989 werd het gedeelte met de toegankelijke lava-tubes afgestaan als nationaal park, maar de lodge blijft wel in hun beheer.
De vleermuizen zijn op de afspraak, alsook een 6 tal slangen. We zien er wel geen enkele een vleermuis uit de lucht plukken, maar dat is dan ook niet verwonderlijk met een dozijn flitsende cameras in de buurt.
Terug in de lodge avondmaal en nog wat bij het kampvuur zitten. Deze namiddag is een ganse bende Franse motards aangekomen, en even leek het gedaan te zijn met de rust, maar het is al bij al nog vrij goed meegevallen, wellicht omdat hun gemiddelde leeftijd toch ook al boven de 50 lag. De groep maakt een tocht doorheen het oosten van Australië, en is vrij goed geëquipeerd, compleet met volg- en bezemwagens. s Avonds helpt een van hen Bram bij het gitaarspelen.
Rond 5.30 komt er al leven in de omgeving van het motel, en blijkbaar is dit het teken om op te staan. Nog even blijven liggen heeft weinig zin, het is toch te warm om nog een uurtje verder te slapen.
Dit maakt dat ik nog voor 8.00 al kan vertrekken.
Vandaag staat er een kleine tocht van ongeveer 140 km op de agenda, en dit naar de site van The Undara Experience.
Daar zal ik de volgende 2 dagen overnachten, in een van de tot slaapkamer omgebouwde oude treinstellen van rond het begin van de vorige eeuw.
Bij het verlaten van Ravenshoe wordt duidelijk dat dit dorpje net op de grens ligt tussen tropisch regenwoud en Eucalyptus houtland (ofte bush). Geen dichtbegroeide bossen meer en steil op en neer gaande heuvels, maar een glooiende, zo goed als kaarsrechte weg met aan weerszijden de monotome begroeiing van dorre eucalyptus en kniehoog dor gras. Hier en daar vertonen de bomen nog de sporen van een vroegere brand.
Vanaf nu kom ik op de weg ook meerdere verkeersslachtoffers tegen. Van diegene die nog herkenbaar zijn vooral kangoeroes en een mierenegel. Enkele kilometers voorbij Ravenshoe, vanaf het plaatsje Innot Hot Springs, wordt aan de kant van de weg ook gewaarschuwd voor Roadtrains. Ik zal er vandaag maar 1 in de combinatie van trekker en 3 opleggers tegenkomen, maar ook de combinaties met 2 opleggers zijn redelijk indrukwekkend. Vooral omdat ze hier niet gelimiteerd zijn op 90, maar even vrolijk voorbij zoeven aan de zelfde maximumsnelheid van 100 km/uur. Nu valt dit op deze ruim voldoende brede en rechte 2vaksweg nog wel mee. Het was de voorbije dagen minder geruststellend als de 2-opligger combinaties (meestal met een mastodont van een trekker) aan 100 per uur achter je van de helling kwamen gedonderd.
Ergens halverwege de rit ligt een halte, met picnic ruimte en toilet. Hier ligt blijkbaar een zeldzaam stukje droog regenwoud. Op informatieborden wordt duidelijk gemaakt dat dit inderdaad geen contradictio in terminis hoeft te zijn.
Rond 11.00 arriveer ik op het terrein van de Undara Experience (www.undara.com.au), te vroeg om al in te checken. Ik besluit dan maar om een van de omliggende wandelingen af te stappen. Misschien niet echt een bijster snugger idee, gezien het nu net de warmste periode van de dag wordt. Maar goed, zweten doen we toch.
Ik kom onderweg niet veel dieren tegen (zij houden wel rekening met de warmte), maar kan toch enkele kangoeroes (Eastern Grey), kookaburras en parkieten op foto vastleggen. Wat ook enorm opvalt is de geur, het heeft iets weg van wierook.
Om 13.00 ben ik terug aan de receptie, net op tijd om in te checken, te douchen en te lunchen. Voor de rest van de namiddag hou ik mij kalm, en maak van de gelegenheid gebruik om de hoogdringende was te doen, kwestie van toch iets te hebben wat niet uren in de wind naar zweet ruikt.
Avondeten (maaltijden in de prijs inbegrepen) wordt een broodje met verschillende soorten boter en een T-bone met frietjes. En na het eten speelt iemand van de crew nog wat liedjes op zn gitaar bij het kampvuur.
Het verslag kan ik pas binnen enkele dagen doorsturen, want ik krijg hier geen connectie met mijn mobiele internetprovider. Wel kan ik mij aanmelden op de internetverbinding van het park, maar om internet explorer op te starten heb ik een paswoord nodig, en ik heb geen zin om hiervoor te betalen. Skypen lukt dan wel, maar er is niemand online.
Voor vandaag heb ik gisteren een half-Engels ontbijt besteld: toast, eieren, spek en worstjes. Mm, lekker.
Na het uitchecken gaat het richting Atherton voor een tankbeurt en een zonnebril en daarna naar de watervallen in de buurt van Millaa Millaa. Achtereenvolgens de Millaa Millaa Falls, Zillie Falls en Ellinja Falls. De watervallen zijn makkelijk bereikbaar en worden allen gebruikt als zwemwater. Ik ben er nooit alleen, en enkele mede-toeristen kom ik zelfs meerdere keren tegen.
Ik trek nog wat verder richting kust om ook de Tchupala Falls en Wallicher Falls op te zoeken. Hier ben ik wel alleen. De Falls zijn dan ook slechts van op een afstand zichtbaar, en de wandeling ernaar toe is iets langer. Tijdens de wandeling passeer ik verschillende vlinders, sommigen de grote van mijn hand. Ze laten zich jammer genoeg niet makkelijk fotograferen.
Hierna omkeren en de steil op en neer gaande weg terug naar het binnenland intrekken, richting Ravenshoe, Queenslands Highest Town (930m boven zeeniveau).
Laatste stuk van het traject over een wegje waar geen zwaar vervoer langs mag. Het is er op vele plaatsen ook maar 1 rijstrook breed. Het landschap doet denken aan Engelse heuvels, met groene weiden en grazende koeien. Ware het niet dat de koeien niet alleen bontgevlekte Holsteiners zijn (de ook bij ons gekende melkkoeien), maar eveneens Black Angus of Brahman (ofte Zebu), dat je hier en daar wat ongewone bomen ziet staan, of dat er plots zomaar een witte kaketoe komt overvliegen. Het grootste verschil merk je echter als je de van airco voorziene ruimte van de wagen verlaat.
Rond 15.00 check ik er in in het Club Hotel/Motel. De kamers van het motel zijn gelegen achter een typische Outback pub (denk The Flying Doctors of McLeods Daughters) in het centrum van het 1-straat dorpje.
Het is tot nu toe de minst moderne kamer, maar wel proper. Voor het eerst ook geen airco, enkel een Fan. Die zal overuren mogen draaien. Er hangt hier wel een antiek model straalradiator, hoewel ik mij zelfs niet kan inbeelden dat ze die hier ooit nodig hebben.
Na enkele inkopen boek ik telefonisch het verblijf voor de volgende 2 dagen bij The Undara Experience.
En tegen 19.00 trek ik de pub in en bestel er een Surf & Turf: steak met zeevruchten. Beetje vreemde manier van bestellen (je leest de menu af van de muur en betaalt aan een apart loket), maar het smaakt.
Nog vlug de blog updaten, zien wie er online is en dan de oogjes toe.
Ik heb besloten nog een dagje extra in het Kookaburra Lodge Motel te blijven, en hier eindelijk eens een reisplan op te stellen. Waar wil ik nog allemaal naar toe, wat zijn de afstanden en hoeveel dagen moet dit allemaal in beslag nemen? Misschien kon dit al wat vroeger gebeuren, maar het zal vandaag toch de helft van de dag regenen, en ik zit hier goed. Niet al te grote maar uiterst verzorgde kamer, ieder zn eigen balkonnetje met zicht op een netjes onderhouden tuintje, en zéér rustig gelegen. Voor wie interesse zou hebben, het motel staat te koop. De eigenaren gaan binnenkort met pensioen. Je zult wel zelf naar de prijs moeten informeren (www.kookaburra-lodge.com).
Na het ontbijt de andere helft van de wandeling langs de Peterson Creek afgestapt. Geen platypus meer gezien, wel een opossum en enkele kookaburras in de verte.
Rond 12.30 trek ik te voet naar de Vienna Inn in het centrum van het dorpje, een paar honderd meter van het motel. Ik arriveer er net op tijd, net voor het onweer losbarst. De ermee gepaard gaande wind, en de afwezigheid van de zon zorgen voor het eerst in dagen voor een normale en aangename temperatuur. Waar het anders overdag vrij rustig is wat de plaatselijke fauna betrekt (ook voor hen is het anders blijkbaar veel te warm) proberen nu de parkieten en andere vogels boven het geluid van de donder uit te stijgen met een gekrijs en gekwetter vanjewelste.
Ik zet me net als de enkele andere gasten op het terras en bestel een Schnitzel à la Vienna. En een cola natuurlijk.
De portie is ruim voldoende, en het smaakt.
Na het eten tussen de druppels door terug naar het motel en de rest van het reisprogramma samenstellen.
Nog de mails checken en een skypke doen, het verslag is voor morgen.
Het is gisterennacht beginnen regenen en het regent nog als ik wakker wordt, maar tegen 7.00 stopt het.
Na het uitchecken direct naar de brug over Peterson Creek in Yungaburra waar ik gisteren het vogelbekdier spotte.
En vandaag heb ik nog meer geluk: het dier laat zich fotograferen als een volleerd model.
Hierna terug naar Lake Barrine voor een wandeling langs het meer en door een stukje regenwoud.
Allerlei vogels laten zich horen, slecht weinigen laten zich ook zien.
Na de middag naar Mount Hypipamee, korte wandeling naar de krater en de waterval.
De volgende halte is Ravenshoe, met eerst een bezoek aan het informatiecentrum. Ook hier enkele taferelen over het vroegere leven in de omgeving (houthakkersdorp) en een zeer verzorgde afdeling over de oorspronkelijke bewoners van deze regio en hun droomtijd verhalen.
Hierna naar de Millstream Falls, Australiës breedste waterval. Jammer genoeg blijkt dit, net als indertijd met de Victoria Falls in Zimbabwe, net niet het ideale seizoen voor de watervallen te zijn. Er stroomt water, en je hebt er wel een idee van wat dit moet geven als het regenseizoen uiteindelijk is aangevat, maar nu oogt het niet bijzonder spectaculair.
Op de Millaa Millaa lookout een prachtig gezicht op de omgeving, en dan vooral op het naderende onweer komende uit de richting van Cairns en de oceaan. Hier en daar al een bliksemschicht.
Nog voor ik opnieuw in Yungaburra aankom begint het al hevig te regenen en weerklinkt af en toe een donderslag.
Ik check in in het Kookaburra Lodge Motel, en kan tussen 2 buien door mijn bagage naar binnen dragen.
Vannacht was er nog een ander geluid behalve dat van de plaatselijke fauna: het gesnurk van de man in de tent naast mij, toch zeker zon 15m verder!
Het koelt s nachts niet bijster veel af, en mijn 2 (?) persoonstentje is zeker een halve meter te kort om goed te zijn. Zelfs diagonaal kan ik er met moeite in. En mijn pas aangekochte matjes zijn niets waard.
Maar al bij al toch redelijk geslapen.
Vrij vroeg op, samen met de vogeltjes. Ik sta vlug op en loop de wandeling af die vanuit het kamp langs een kabbelende beek naar de granieten rotsen leidt. Prachtige vergezichten. Het is nog vroeg, maar de zon doet al goed haar best. Enkel in de schaduw is het aangenaam.
Terug in het kamp de tent opkramen en dan terug op weg.
Het eerste dorp wat ik passeer is Mareeba. Ik stop even in de plaatselijke VVV, waar ook een heemkundig museum is ondergebracht. Er staan allerhande oude voorwerpen en onnoemelijk veel teksten en fotos. Het is vrijwilligerswerk, en je hoeft er zelfs niet te betalen.
Tabak heeft er een vooraanstaande plaats. Blijkbaar was (nu niet meer) dit gebied dé plaats voor tabaksteelt in Australië. Er is vandaag zelfs een boekpresentatie over die teelt. En er komt veel volk op af.
Hierna verder zuidwaards, richting Lake Tinaroo, en de Tinaroo Falls Dam. Een dam die indertijd werd gebouwd om de omgeving te irrigeren. Wat ze tot op de dag van vandaag dan ook nog doet.
Bij de Curtain Fig Tree heb ik (samen met een tiental anderen) geluk: enkele meter verder zitten in een boom 2 Lumholtz boomkangoeroes, een moeder en haar jong. Toch vrij zeldzame dieren.
Volgende halte is Yungaburra. Bij het binnenrijden van het historische dorpje stop ik bij Nicks Swiss-Italian restaurant en pizzeria. Ik bestel er een Yungaburra-pizza en een grote cola.
Hierna korte wandeling door het stadje en langs de rivier, waarin ik zowaar een vogelbekdier zie zwemmen. De foto is jammer genoeg maar gedeeltelijk gelukt.
Het begint te regenen, en in de verte rolt de donder.
De rit gaat verder naar Lake Barrine en Lake Eeacham. Maar ik stel de wandelingen uit, want het regent nog steeds, en ik heb geen zin in een tropisch onweer terecht te komen ergens halverwege een 5km lange tocht. Ik blijf vandaag toch in de buurt en probeer morgen eens opnieuw.
Na een bezoek aan de waterval bij Malanda zoek ik in de buurt van Atherton een motel, want de wolken zijn er nog steeds en na de onheilspellende berichten over het onweer in Brisbane op de radio zie ik het niet zitten om mijn tentje op waterdichtheid te testen.
Bij het Atherton Hinterland Motel hebben ze nog een kamer vrij ($100).
Een verslag, een boterhammeke, een doucheke en dan naar bed.
Rond 9.30 verlaat ik mijn ondertussen reeds vertrouwde kamer 204 in het Cairns Gateway Resort. Een nieuwe fase van de reis breekt aan. Tot Melbourne en Sydney op het einde van de reis is het de bedoeling niet langer dan enkele dagen op 1 en dezelfde locatie te blijven overnachten. Ik neem nog enkele fotos van Cairns en rij dan even naar het noorden om zon 10 à 20 km verder van de kust weg het binnenland in te trekken. Net voor ik van de Cook Highway de afrit richting Kuranda neem stop ik nog even in het Smitfield Shopping Centre om er nog enkele inkopen te doen en wat te eten. De grote shopping-malls liggen hier niet dun gezaaid. Er was er een vlakbij het vorige motel, enkele in het centrum van Cairns, en dit eveneens op (naar Australische normen) vrij korte afstand van de stad.
Je vindt er telkens een paar vestigingen van de grote supermarktketens (Coles, Woolworths, K-Mart, BigW) en verschillende kleinere winkeltjes, die ook al dan niet tot een keten behoren. En telkens zijn er ook verschillende eetgelegenheden. Variatie en keuze genoeg.
Na de middag naar het centrum van Kuranda. De winkeltjes zijn open, maar het is er geen markt (woensdag en zondag), en dus is er veel minder drukte dan 12 jaar geleden.
Daarna een wandeling naar Barron Falls, waar duidelijk is dat het regenseizoen nog moet beginnen: de waterval is slechts een zielig streepje water.
Ik besluit vandaag de tent die bij de wagen kwam eens uit te testen en op zoek te gaan naar een camping. Ik vind er eentje zon kleine 10km buiten het centrum van het dorpje/stadje Mareebe: Granite Gorge Nature Park. De laatste 2 km naar de camping gaat over gravel: de rode, met kiezel verharde zandwegen die we ons allemaal voor de geest kunnen halen als we aan Australië denken. De camping heeft plaatsjes met en zonder stroomvoorziening, en cabines die je kunt huren. Er is een sanitaire blok, waar je ook de typische gas-BBQ terug vindt en eveneens een wasmachine en droger. Dit heeft duidelijk zn beste tijd gehad, maar blijkbaar werkt alles wel. Het receptiegebouwtje is wel netjes en verzorgd, en in typische outback stijl. De mensen zijn vriendelijk en geven een korte uitleg over het terrein en de mogelijke wandelingen en zwemgelegenheden. Prijs voor een kampeerplaats met stroom: $16. En slechts $2 voor een blik cola.
Ik zet mn tentje op en ga dan nog even de omgeving verkennen. Het kamp ligt vlak bij een aantal granieten rotsblokken (daaraan dankt het wellicht ook zn naam) en die net naast het kamp zijn bezaaid met rotswalabis.
Blijkbaar worden ze regelmatig door de gasten gevoederd, en de dieren zijn dan ook vrij makkelijk te benaderen. Als ze al niet zelf op je afkomen.
Rond 19.30 is het stikdonker. De meeste andere bewoners (er zijn hier wel een 30-tal mensen) zijn koppels of gezinnen die bij of in hun eigen tentje zitten, socializen zit er vandaag niet in. Dan maar eens kijken of ik hier verbinding kan krijgen, en dat blijkt helemaal geen probleem. Wel een beetje raar om hier in the middle of nowhere zomaar een babbeltje te slaan met het thuisfront aan de andere kant van deze planeet.
Nog een verslagje, wat opfrissen en dan gaan slapen.
Vandaag geen drukke autoweg maar krekels en andere diergeluiden op de achtergrond.
De eclips is ook vandaag nog hot op de lokale radio. Blijkbaar hebben enkele mensen naar de zon gekeken zonder beschermend brilletje, en daar dragen ze nu de gevolgen van. De radio waarschuwt om iedereen die problemen met de ogen zou hebben, onmiddellijk hun dokter of oogarts te raadplegen. Het bericht wordt enkele malen herhaald met een toon die veel te veel doet denken aan de gekende Amerikaanse vorm van betutteling en overreactie. Het is mij al eerder opgevallen dat ze hier wat dat betreft niet goed bezig zijn. Wij hebben eerder een beeld van de nuchtere Australiër met het gezonde boerenverstand, maar de Amerikanisering is hier duidelijk al verder gevorderd dan bij ons. En dan heb ik het niet alleen over de reclameblokken die elk tv programma om de tien minuten (als het al niet om de vijf is) onderbreken. Onlangs werd er gedebatteerd over een wettelijk verbod op frisdrank en fruitsap (!) voor kinderen.
Ik ga er mij niet druk in maken en rij vandaag naar het noorden tot in Cape Tribulation.
De Captain Cook Highway is bij momenten echt fantastisch: een dertig kilometen ten noorden van Cairns beperkt ze zich tot een twee-vaks weg die bij tijden vlak naast de grillige kust kronkelt. Het gaat op en af en heen en weer. En het is wel de bedoeling er een zekere snelheid in te houden, het blijft immers een snelweg. Hier en daar liggen er aan de kant van de weg wel parkeerplaatsen of stroken waar je even halt kunt houden mocht je toch eens van de vele schitterende panoramas willen genieten.
Een ponton met sleepkabel brengt ons over de Daintree rivier.
Enkele honderden meter verder op de andere oever staat iemand te liften. Ik stop, en help hem zn rugzak in te laden.
De man heet Tim, van oorsprong Brit, maar woont nu in Japan. Heeft nog in Australië gewoond, en is nu op weg naar een vriend, nog verder dan Cape Tribulation naar het noorden woont. Ook hij was hier voor de eclips.
Hij rijdt mee tot Cape Trib, en probeert van daaruit een nieuwe lift te versieren in een 4x4, want vanaf daar is de weg niet langer geasfalteerd.
Onderweg naar Cape Trib zijn we enkele aangegeven wandelingen tegengekomen, en de bedoeling is deze nu in het terugkeren allemaal aan te doen. Achtereenvolgens de Dubuji Boardwalk, Marrdja Botanical Walk en Coopers Creek Wilderness Walk. Telkens een wandeling door een stukje regenwoud. Indrukwekkend, jammer genoeg niet al te veel fauna.
Net voor het veer is er ook een interessant lijkend park met verschillende aangelegde wandelingen, maar hier valt te betalen, en het park sluit binnen een uur, onvoldoende om alle wandelingen uit te stappen. Ik pas.
Als we met het veer terugkeren zie ik aan de zuidelijke oever nog de wagentjes van de Daintree River Train liggen.
12 jaar geleden gingen we nog mee op een tochtje over de rivier met deze treinboot of boottrein, op zoek naar krokodillen, maar nu ligt het er troosteloos en verwaarloosd bij. Enkele dagen geleden kwam ik op het internet de reden hiervoor tegen. In 2003 kochten Steve en Sharon Doble deze attractie over. Zij baatten dit lokale icoon met succes verder uit tot in 2009, het jaar waarin op 8 februari hun toenmalige vijfjarige zoontje Jeremy door een krokodil werd gedood. Kort daarna verkochten ze hun huis aan de rivier en de River Train. De tochten op de rivier worden nu door iemand anders uitgebaat, met behulp van een conventionele boot.
Terug in het motel nog vlug een verslag en al een beetje het vertrek voor morgen voorbereiden.
Wakker geworden net na 3.00, nog voor het alarm is afgegaan. Ik had gisteren alles al klaargezet, en nog vóór 3.30 kan ik vertrekken. Het is zeker nog niet druk op de weg, maar ik ben toch niet alleen.
En in Palm Cove, het plaatsje dat ik zondag had uitgekozen, al helemaal niet. Parkeren net aan het strand zit er niet meer in, maar gelukkig lukt het enkele straten verder wel.
Hoewel het nog maar gewillig 4.00 is, langs het strand hebben er al velen hun statief opgesteld en stoeltje neer geplant. Ik volg hun voorbeeld.
Bij mijn aankomst was het nog donker, maar nu begint het in de verte al op te lichten. Daarbij worden ook de wolken net boven de horizon duidelijk. Rond 5.30 stijgt de zon langzaam op uit de oceaan, om daarna terug achter die wolken te verdwijnen. Waar er een uur geleden nog een heldere strook boven ons lag, zien we nu enkel hier en daar enkele stralen zonlicht aan de horizon. De spanning is te snijden, en iedereen hoopt dat het tij nog zal keren.
En we hebben geluk. Het begin van de eclips krijgen we niet te zien, maar de hemel trekt open als de maan ongeveer al de helft van de zon bedekt. Nu en dan komt nog een sliert even de pret bederven, maar net voor totaliteit klaart het volledig uit. Iedereen kijkt met ingehouden adem naar het spektakel. En dan komt het: de parels van Bailey, de diamanten ring en uiteindelijk totaliteit. Gejuich alom. Wie dit ooit heeft mogen aanschouwen zal het beamen: dit is absoluut het meest spectaculaire natuurfenomeen.
Een kleine 2 minuten later opnieuw de diamanten ring en de parels en opnieuw gejuich. Het heeft geen haar gescheeld, maar iedereen is duidelijk overgelukkig dat de wolken net lang genoeg uit de buurt zijn gebleven.
Ik besluit te wachten tot de zon opnieuw haar volledige cirkelvorm heeft gekregen, maar net op het einde zijn de wolken daar terug. Het kan ons niet meer schelen.
In het passeren nog enkele inkopen en dan naar Tjapukai, een park waar de geschiedenis en levenswijze van de oorspronkelijke inwoners van deze regio naar voor wordt gebracht in enkele optredens en demonstraties. In vergelijking met 12 jaar geleden is hier blijkbaar weinig veranderd. Niet dat dit slecht is, maar hier en daar mag al eens iets worden opgewaardeerd. Toch nog de moeite. Evenals het buffet voor net geen 20.
Op weg naar het motel stop ik nog even bij de Botanische tuin, en worden ook nog enkele kampeerspullen aangekocht.
s Avonds nog een waske doen, enkele boterhammekes eten en een verslag uittikken.
Gisteren werd met Stefan van TAB afgesproken dat ik rond 11.00 zou binnenspringen om alles in werking te zetten.
Ik heb ondertussen wat rondgekeken en -gesurft, en op 50m van het motel stopt een bus die rechtstreeks tot in het centrum van Cairns rijdt. Eindbestemming op nog geen 500m van TAB.
Ik stap op rond 10.00, en een half uur later ben ik ter plaatse. De bus neemt niet zomaar in rechte lijn de grote baan naar het centrum, onderweg passeert ze door enkele mooie buurten.
Bij TAB staat de auto al te wachten.
Er worden wat papieren ingevuld, die moeten nog ter goedkeuring naar een of andere overheidsinstelling. Rond 15.00 zou alles in orde moeten zijn. In ga in de stad iets eten en heb daarna nog tijd om enkele papieren na te lezen.
Ik denk het Chinese restaurantje van 12 geleden terug te hebben gevonden, maar hun Honey Chicken lijkt helemaal niet meer wat ik mij ervan herinner.
Op het afgesproken uur sta ik terug bij TAB, en enkele handtekeningen en een hele resem uitleg later kan ik wegrijden in mijn eigenste Ford Falcon (ja, ik weet het, maar dit model werd toch al niet in Genk gemaakt).
De witte stationwagon wordt volgend jaar in mei 14 jaar en heeft 326500 km op de klok staan. Blinken doet hij niet echt, maar afgezien van enkele kleine deuken en krassen valt hij nog best mee. Hij rijdt soepel, en de automatische versnelling is een handig extraatje als je hier toch al op zoveel andere dingen moet letten. En de airco werkt.
In het passeren nog enkele inkopen gedaan, en dan op tijd naar bed, want men verwacht morgen een drukke ochtendspits.
Vannacht heeft het gegoten, maar rond 6.00 houdt het op.
Om 6.50 pikt een minibus mij en daarna nog enkele anderen op en zet ons af aan de jachthaven.
Ik boekte bij Compass, maar ter plaatse blijkt dat wij aan boord van de Reef Experience worden verwacht. De reden wordt ons niet meegedeeld, misschien niet voldoende volk voor beide tochten?
Nu, achteraf blijk dit geen slechte zaak, de cruise bij Reef Experience kost normaal zon $ 30 meer, en het enige verschil is blijkbaar een ontbijtbroodje wat je als Compass-reiziger ook kan aankopen voor $ 5. De catamaran doet 2 locaties aan op het rif, vrij ver van de kust (buitenste deel van het rif).
Vrij snorkelen is in de prijs inbegrepen, een initiatie duiken kost extra. Ik boekte er 1 in de voormiddag, en besloot het resultaat af te wachten om dan eventueel in de namiddag een 2de te boeken.
De tocht naar de locatie is nogal onrustig. De zee lijkt nochtans vrij kalm, maar er staat toch een strakke wind, en de boot is niet al te groot. Gevoelige maagjes proberen een frisse neus te halen op het bovendek (waar ze natuurlijk nog meer heen en weer worden geslingerd) en hier en daar wordt een kotszakje gevuld.
Op de locaties wordt het schip ook niet echt aangemeerd, maar vastgeklonken aan een permanente kabel die verankerd is op de zeebodem. Dit maakt dat op het schip steeds een zekere deining voelbaar blijft.
Het snorkelen vergt wat gewenning, maar daarna is het genieten. Net alsof je in een groot zee-aquarium rondzwemt.
Honderden verschillende vissen in allerlei kleuren en groottes.
De deining van de zee maakt het fotograferen wat moeilijk, maar sinds het digitale tijdperk zijn enkele mislukte opnames geen ramp meer. Tussen die andere honderd zullen er wel een paar treffelijke tussen zitten.
De duikinitiatie duurt zon 20 minuten en is de max. Enkele meter onder het oppervlakte heb je veel minder last van de deining, je voelt je er veel vrijer. Opnames maken is iets moeilijker, je wordt immers veronderstelt in de buurt van de instructeur te blijven en hem of haar te volgen.
s Middags een buffetje en daarna naar de 2de locatie.
Ik besluit om ook hier een duiktocht te boeken.
Rond 15.00 keren we voldaan terug naarhet vasteland. De tocht is nog iets heftiger dan in het doorgaan, maar rond 16.00 lopen we toch veilig de haven binnen. De minibus wacht ons al op en brengt ons terug naar onze slaapplaatsen.
Ondanks het gehuurde wetsuite en de zonnecrème ben ik toch een beetje verbrand, en verschillende tenen missen een stukje vel (maat 49 is ook voor flippers geen courante maat) maar deze dag was zeker geslaagd. En na een telefoontje naar TAB blijkt dat ik morgen misschien al de wagen kan oppikken.
De wekker loopt af om 4.00u en een half uur later ben ik op weg, op zoek naar een geschikte locatie voor het bekijken van de eclips. Zon half uurtje ten noorden van Cairns, in Palm Cove, vind ik een perfecte locatie. Vrij zicht op de opkomende zon. Enige spelbreker zijn de wolken net boven de horizon. Hopelijk zijn die woensdag niet van de partij.
Terug in Cairns blijkt dat dit inderdaad niet de meest ideale plaats is voor de eclips: de zonsopkomst wordt hier belemmert door de in zee uitlopende heuvels net ten zuiden van de haven. Dit maakt dat de start van de eclips wellicht niet zichtbaar is, ook als er géén wolken zouden zijn. Voor de totaliteit van de eclips is er geen probleem, tegen dan is de zon al boven de heuvels uit geklommen.
Het is nog vrij vroeg, en de wagen moet maar om 10.00u terug, dus nog even een kort bezoek aan de botanische tuinen. Mooi aangelegd park, met oa een korte wandeling door een stukje regenwoud.
Nog enkele boodschappen en de wagen voltanken.
Van het verhuurdepot met de taxi terug naar het motel. Omdat dit toch een eindje uit het centrum ligt besluit ik de rest van de dag daar te blijven, en ondertussen al eens een verdere planning uit te werken.
s Avonds nog eens mails checken en een Skype-ke doen en alles klaarleggen voor morgen.
Niet te lang, want rond 5.30 komt de zon op, en die wordt verwelkomd door tientallen verschillende vogels.
Het blijft vreemd om vogels die je bij ons alleen in de tropische volières van Pairi Daiza of Plankendaal terugvindt hier te zien rondhuppelen als ordinaire straatmussen. Om over de overvliegende kaketoes maar te zwijgen.
Na het ontbijt eerst naar de mangrove wandeling bij de luchthaven. Jammer: het is laag tij, en er zijn weinig dieren te zien. Misschien later nog eens proberen.
Daarna een wandeling langs den dijk van Cairns. De Australiërs zijn ondertussen ook al wakker en lopen hun rondje of doen hun yoga oefeningen. De aanblik van het centrum lijkt nog iet of wat herkenbaar. Maar Cairns is zeker gegroeid in die 12 jaar. De stad breidt langzaam uit, vooral in de richting van het motel waar ik verblijf.
Ik spring nog even binnen bij TAB om te horen of er al nieuws is over de Ford.
Hij is terug van de garage, maar moet wel nog naar de keuring, en die werken niet in het weekend. Dit is voor maandag, en ze hopen hem tegen dinsdag dan te kunnen verkopen, maar niets is zeker. Ze bellen zelf nog eens rond om te informeren of iemand nog ergens een wagen te huur heeft voor de periode van zondag tot dinsdag, maar vangen ook overal bot.
Alle wagens in Cairns zijn verhuurd, alle slaapplaatsen bezet. Het stadje heeft wellicht nog nooit zo vol gezeten. En allemaal hopen we dat de weersvoorspelling toch nog zal veranderen.
Nog enkele inkopen en een lichte lunch.
s Middags terug naar het centrum om er een trip naar het Groot Barrière Rif te boeken en een plaatsje uit te zoeken voor de eclips. Cairns ligt in de zone van de totale verduistering, maar niet in het centrum. Daarvoor trek je beter nog enkele kilometers naar het noorden. Ik kom enkele prachtige plekjes tegen, maar besluit om morgen vroeg nog eens terug te komen om te checken of je er ook daadwerkelijk de zon kan zien opkomen. Wel belangrijk, want de kust is helemaal geen rechte lijn en misschien wordt het uitzicht wel belemmerd door één van de vele kapen die uitlopen in de oceaan. Op de terugweg nog eens gekeken waar het verhuurdepot van de wagen ook alweer lag en waar ik morgen nog kan tanken.
Vandaag iets meer bewolking en enkele spetters regen. Maar toch ruim 20°.
Naar het winkelcentrum om de GSM en Internet problemen recht te trekken. Dit duurt een tijdje, maar alles raakt opgelost.
Daarna naar het centrum en de Travellers Auto Barn. Kijken of ze er nog een wagen in stock hebben. Na wat opzoekingwerk is immers gebleken dat het overschrijven van een wagen uit een andere staat en het veranderen van eigenaar toch niet zo eenvoudig is. Bij de TAB regelen ze dit allemaal zelf, en je hebt een terugkoopgarantie, wat ook handig is op het einde van de rit. In feite komt dit meer neer op huren van een wagen waar niet te veel naar de schoonheidsfoutjes wordt gekeken. De wagen heeft wel een keuring ondergaan, en krijgt een garantieperiode mee, maar koetswerk en bekleding zijn niet meer tip-top.
De optie zelf een wagen te kopen, te registreren en te verkopen is zeker iets wat op zich wel te proberen valt, maar het vraagt toch iets meer voorbereiding (lees: opzoekingwerk op het net), voorbereiding die best vóór het vertrek wordt verricht.
Ze hebben bij TAB nog 1 wagen beschikbaar, een Ford Falcon stationwagon. Maar hij staat op dit moment nog in de garage voor onderhoud. Ze zullen me bellen wanneer hij terug is. Ik zal er wel nog niet mee kunnen rijden voor ik zondag de huurwagen moet terugbrengen, maar goed, dit is geen onoverkomelijk probleem.
Hierna niet veel meer gedaan, behalve het inhalen van wat slaap.
Tegen 19u de GSM en internettoegang uitgetest en alles werkt perfect.
Nog vlug een verslag opstellen en doorsturen, en een filmpje meepikken.
We landen te Melbourne, een 10 minuten voor het voorziene uur van 7.25, donderdag 08-11. Hoewel deze vlucht slechts half zolang duurde als de vorige, het interieur van het vliegtuig ziet er nog smeriger uit. Overal papiertjes en plastiek, maar ook platgestampte chips en aanverwanten.
Ik heb 2 uur om in te checken op de binnenlandse vlucht naar Cairns. Voldoende, maar zeker nodig, want het aanschuiven naar customs alleen al duurt net iets meer dan een half uur. Ik neem afscheid van mijn reisgezel en check in op vlucht QF 702, een Boeing 737, zo goed als volzet.
Ook deze vlucht passeert zonder problemen of al te veel turbulentie. Aan boord een kleine lunch.
In Cairns is het licht bewolkt, maar warm. Zon 25° C, nog net doenbaar.
Een busje pikt mij en enkele anderen op en voert ons naar het verhuurbedrijf. En een kwartiertje later ben ik op weg naar het motel (Cairns Gateway Resort). Het links rijden, maar vooral het stuur aan de rechterkant, is toch alweer een tijdje geleden en vraagt wat gewenning. De ruitenwissers zwiepen enkele malen onbedoeld heen en weer, maar verder geen problemen.
Het motel ligt net aan de rand van de stad. Het heeft zn beste jaren al een tijdje achter zich, maar is, in de mate van het mogelijke, wel verzorgd.
Een lik verf, en hier en daar wat herstellingen Nu goed, tegen die prijs moet je natuurlijk ook geen luxehotel verwachten. En de airco is wat luidruchtig, maar ze werkt.
Na het inchecken en uitladen op zoek naar een winkel. Vlakbij ligt een winkelcentrum, dus dit is mooi meegenomen.
Enkele boodschappen bij Coles en een sim kaart en mobiel internet van Telstra.
In het motel het nieuwe GSM-nummer en mobiele internet geprobeerd, jammer genoeg zonder succes. Morgen terug naar de winkel om dit op te lossen. Via de wifi-provider van het motel toch op het internet geraakt en nog een en andere opgezocht ivm de aankoop van een wagen.
En dan gaan slapen, want dat is nu toch al een tijdje geleden.
Voor de geïnteresseerden: het nieuwe GSM-nummer is +61 447 56 66 14 , e-mail blijft mail@hbggs.be en skypen kan naar HBGGSnauwaert. Maar gelieve rekening te houden met een tijdsverschil van 9 uur.
De vlucht vertrekt op tijd (18.40), en de Airbus A319 zit vol.
Aankomst en transfer te Heathrow verlopen vlot. Veel volk in de terminal.
En rond 22.00 mogen we inschepen op de A380 naar Melbourne.
Aan boord avondeten en ontbijt.
Ik heb een zitje aan een nooduitgang, en dus voldoende beenruimte. Mijn buurman is een Brit op weg naar zn broer in de buurt van Adelaide, en het huwelijk van zn nicht. Hij is duidelijk niet geïnteresseerd in het onboard entertainment package, maar maakt liever een praatje. Jammer genoeg bestaat dit meestal uit opmerkingen en commentaar op van alles en nog wat.
De vlucht verloop vlot. Op de individuele schermen is er keuzen tussen film (véél film oa Red Dog), tv-comedy, nieuws, spelletjes en de vluchtroute. Je kan ook beelden bekijken van een camera op de staart van het vliegtuig. Leuk, maar niet de beste beeldkwaliteit en in het donker is er natuurlijk helemaal niets te zien buiten het knipperlicht van het vliegtuig. En tijdens de interessante passages, het opstijgen en landen, moeten diegenen die aan een uitgang zitten het scherm terugklappen in de armleuning van hun zetel L.
In Singapore is er dan toch een tussenstop voorzien. Rond 20.00u plaatselijke tijd landen we en moet iedereen uitstappen. Velen hebben Singapore als eindbestemming of tussenstop naar een andere vlucht.
Het vliegtuig wordt bijgetankt en schoon gemaakt. En dat laatste is zeker niet overbodig.
Anderhalf uur en 3 security-checks (!) later kunnen we opnieuw aan boord.
We krijgen er opnieuw avondeten en ontbijt. Ergens onderweg zijn we blijkbaar niet alleen wat tijd, maar ook een middagmaal verloren.
De crew werd vervangen, en bestaat nu enkel uit Australiërs.
Nog 1 keer slapen. Nu wordt het toch een beetje spannend. Nog enkele zaken regelen, sleutels bezorgen, beetje opkuisen... Ik heb nu pas de link kunnen doorsturen (druk, druk, druk), dus vanaf nu kan wie wil de route volgen. Ik weet niet of het lukt om alle dagen een verslag te maken en te posten, maar ik probeer dit toch bij te houden. We zien wel. Grtz, H.
Nog 5 keer slapen. Het begint nu wel echt te naderen. En er moet nog van alles gedaan worden: blog opstarten, mails versturen, wagens prospecteren, betalingsmogelijkheden en andere formaliteiten mbt de aankoop van een wagen uitvissen, verblijf in Cairns confirmeren, route uitstippelen, huurwagen voor de eerste dagen... Nu goed, hierbij kan ik al het eerste puntje van de lijst schrappen. Ik heb het mij niet te moeilijk gemaakt. Na een korte zoektocht ben ik bij Bloggen.be uitgekomen voor de aanmaakt en het online zetten van een eenvoudige en gratis blog. Niet al te veel toeters en bellen, het is uiteindelijk niet de bedoeling om hier uren tijd in te steken. Het voornaamste is dat het thuisfront toch een beetje een idee heeft van mijn "whereabouts", zonder dat ik daarom elke dag een uur moet telefoneren. En de blog kan ook gaandeweg nog worden aangepast. Morgen eens kijken hoe ik de foto's best online zet. Groetjes, en tot het volgende berichtje. H.
. Ze zijn te bekijken op 
