Rond 5.30 komt er al leven in de omgeving van het motel, en blijkbaar is dit het teken om op te staan. Nog even blijven liggen heeft weinig zin, het is toch te warm om nog een uurtje verder te slapen.

Dit maakt dat ik nog voor 8.00 al kan vertrekken.

Vandaag staat er een kleine tocht van ongeveer xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />140 km op de agenda, en dit naar de site van The Undara Experience.

Daar zal ik de volgende 2 dagen overnachten, in een van de tot slaapkamer omgebouwde oude treinstellen van rond het begin van de vorige eeuw.

Bij het verlaten van Ravenshoe wordt duidelijk dat dit dorpje net op de grens ligt tussen tropisch regenwoud en Eucalyptus houtland (ofte “bush”). Geen dichtbegroeide bossen meer en steil op en neer gaande heuvels, maar een glooiende, zo goed als kaarsrechte weg met aan weerszijden de monotome begroeiing van dorre eucalyptus en kniehoog dor gras. Hier en daar vertonen de bomen nog de sporen van een vroegere brand.

Vanaf nu kom ik op de weg ook meerdere verkeersslachtoffers tegen. Van diegene die nog herkenbaar zijn vooral kangoeroes en een mierenegel. Enkele kilometers voorbij Ravenshoe, vanaf het plaatsje Innot Hot Springs, wordt aan de kant van de weg ook gewaarschuwd voor “Roadtrains”. Ik zal er vandaag maar 1 in de combinatie van trekker en 3 opleggers tegenkomen, maar ook de combinaties met 2 opleggers zijn redelijk indrukwekkend. Vooral omdat ze hier niet gelimiteerd zijn op 90, maar even vrolijk voorbij zoeven aan de zelfde maximumsnelheid van 100 km/uur. Nu valt dit op deze ruim voldoende brede en rechte 2vaksweg nog wel mee. Het was de voorbije dagen minder geruststellend als de 2-opligger combinaties (meestal met een mastodont van een trekker) aan 100 per uur achter je van de helling kwamen gedonderd.

Ergens halverwege de rit ligt een halte, met picnic ruimte en toilet. Hier ligt blijkbaar een zeldzaam stukje droog regenwoud. Op informatieborden wordt duidelijk gemaakt dat dit inderdaad geen contradictio in terminis hoeft te zijn.

Rond 11.00 arriveer ik op het terrein van de Undara Experience (www.undara.com.au), te vroeg om al in te checken. Ik besluit dan maar om een van de omliggende wandelingen af te stappen. Misschien niet echt een bijster snugger idee, gezien het nu net de warmste periode van de dag wordt. Maar goed, zweten doen we toch.

Ik kom onderweg niet veel dieren tegen (zij houden wel rekening met de warmte), maar kan toch enkele kangoeroes (Eastern Grey), kookaburras en parkieten op foto vastleggen. Wat ook enorm opvalt is de geur, het heeft iets weg van wierook.

Om 13.00 ben ik terug aan de receptie, net op tijd om in te checken, te douchen en te lunchen. Voor de rest van de namiddag hou ik mij kalm, en maak van de gelegenheid gebruik om de hoogdringende was te doen, kwestie van toch iets te hebben wat niet uren in de wind naar zweet ruikt.

Avondeten (maaltijden in de prijs inbegrepen) wordt een broodje met verschillende soorten boter en een T-bone met frietjes. En na het eten speelt iemand van de crew nog wat liedjes op z’n gitaar bij het kampvuur.

Het verslag kan ik pas binnen enkele dagen doorsturen, want ik krijg hier geen connectie met mijn mobiele internetprovider. Wel kan ik mij aanmelden op de internetverbinding van het park, maar om internet explorer op te starten heb ik een paswoord nodig, en ik heb geen zin om hiervoor te betalen. Skypen lukt dan wel, maar er is niemand online.