Na het dagelijkse ritueel (ontbijt uitchecken tanken) opnieuw op weg naar Tennant Creek.
Ook hier ben ik al eens in de tegenovergestelde richting gepasseerd, en veel is er in die week tijd nog niet veranderd. Het weelderige groen van het noorden verdwijnt langzaam en wordt in hoofdzaak opnieuw droog gras en dorstig ogende bomen en struiken. Nu en dan een stuk waar blijkbaar nog niet lang voorheen een brand heeft gewoed. De ene keer links, de andere keer rechts van de weg.
In Elliot stop ik opnieuw om iets te eten, maar deze keer ben ik er alleen, op enkele rondhangende aboriginals na. Geen Franse of andere toeristen.
In de namiddag komen de wolken opnieuw opzetten, maar er valt vandaag niets uit. Ook geen gerommel in de lucht.
Ik boek in Tennant Creek een kamer in de Eldorado Motor Inn, matige kamer, zon beetje tussen de twee.
Pas s avonds zal mij opvallen dat hier geen verduisterend gordijn voor het venster hangt, enkel een soort voile en een rolgordijn met een zeer lichte stof (soort goedkope Trevira uitvoering). Dat belooft voor morgenochtend.
Na het inchecken doe ik nog enkele inkopen en trek dan richting Bill Allen lookout om er de zonsondergang mee te maken.
O ja, ook dit nog.
Vorige week vrijdag heeft in Engeland een verpleegster zelfmoord gepleegd, blijkbaar omdat ze door 2 Australische DJs (die zich uitgaven voor de Queen en prins Charles) werd beetgenomen.
Dat de twee erin slaagden informatie te bemachtigen is hier inderdaad even ik het nieuws geweest. Maar met de zelfmoord staat blijkbaar opeens heel de media in rep en roer. Iedereen vindt het zijn of haar plicht om met grote woorden en gebaren schande! te roepen. Verontwaardiging alom over de zeer ongepaste grap. En wie is de schuldige? De 2 DJs? De media in Engeland die het voorval zodanig opklopten als had men een staatsgeheim kunnen ontfrutselen? Het radiostation dat het telefoongesprek uitzond (want iemand moet altijd die gesprekken screenen voor uitzending). Kortom, enorm veel geblaat en veel 20/20 hindsight (kennis na de feiten). Want laat ons eerlijk zijn, wie zou dit niet willen uitzenden? En wie vindt het niet grappig dat het hun met die belachelijke accenten gelukt is binnen te geraken? Maar nu komt natuurlijk de grote hysterische, puriteinse verontwaardiging, en moet iedereen hier natuurlijk direct over twitteren en facebook-en. De hypocrisie. Terwijl wij natuurlijk nooit zullen weten wat hier allemaal meespeelde, en dat ook niet hoeven te weten.
Gezien mijn raam geen verduisterend gordijn heeft, vandaag opnieuw vroeg op. Niet erg, want er staat opnieuw een lange rit op de agenda. 510km.
Na het ontbijt ook de tank van de wagen vullen, nog even het stadje bekijken van op de plaatselijke Anzac heuvel, en dan op weg. Het is kwart voor acht.
Het lijkt druk op de weg, en dat zal de hele dag zo blijven. Er zit nooit meer dan tien minuten tussen 2 wagens die mij tegemoet komen, en dat is toch heel wat meer dan vorige dagen, en zeker meer dan op de ritten naar bijvoorbeeld Winton en Boulia.
Het vroege uur en de rijrichting zorgen er ook voor dat de airco de wagen de gehele dag moeiteloos op een comfortabele temperatuur kan houden. En vreemd genoeg valt het buiten ook nog mee, hoewel het volgens de weerberichten net een paar graden warmer zou moeten zijn. Maar naarmate ik meer naar het zuiden rij wordt de lucht droger, en er staat ook meer wind. Beiden zorgen ervoor dat een mens niet in zweet uitbreekt door gewoon de ene voet voor de andere te zetten.
Na een 100km, een eerste stopplaats: de Devils Marbles. Grote granieten rosten, velen bijna perfecte bollen, liggen rondgestrooid in het landschap, op een relatief kleine oppervlakte te midden van de uitgestrekte bush. Net alsof het inderdaad een knikkerbaan van reuzen of zelfs de duivel zou zijn. Op zoek naar de perfecte foto.
Het landschap verandert niet al te veel, soms komen er eens meer heuvels, soms verdwijnen bomen en struiken om enkele kilometer verder opnieuw op te duiken. Ook hier is de omgeving bijlange nog geen groene oase, maar schuchter probeert vooral het gras langs de bermen een extra kleur aan het landschap te geven. En hier en daar bloeien zowaar bloemen langs de weg.
Verdere stopplaatsen zijn de ruines van een oude homestead, een waterput, en het overschrijden van de steenbokskeerkring.
Rond 14.00 rij in Alice Springs binnen.
Ook deze stad lijkt te zijn gegroeid.
Ik boek een kamer in Alice in the Territory, het complex waar we ook 12 jaar geleden verbleven ($89). Het lijkt nog steeds hetzelfde. De kamer is ruim, en goed onderhouden. Ik blijf de rest van de namiddag op de kamer om wat te rusten en een en ander op te zoeken voor de volgende dagen. En tegen 18.00 trek ik opnieuw naar Anzac Hill om te zien of de zonsondergang hier een mooi plaatje oplevert. De heuvel is hier aanzienlijk hoger en biedt ook effectief een goed uitzicht op de stad en zn omgeving. En ik ben er niet de enige: enkele locals, wat toeristen, en het obligate koppeltje Nederlanders.
Op de terugweg nog even passeren bij Hungry Jacks, de Australische variant van Burger King.
Voor de volgende 3 nachten heb ik ergens anders een kamer geboekt, voor een iets gunstiger prijs.
Inchecken kan pas na 14.00, dus tijd genoeg voor wat sightseeing.
Maar eerst op zoek naar een garage waar ik de volgende check-up kan laten uitvoeren. Ik heb nog wel wat kms te gaan, maar anders passeer ik de 5000km grens ergens halverwege Coober Pedy en Adelaide, en waar vind ik daar ergens een garage?
Op het adres dat ik van TAB in Darwin heb meegekregen kunnen ze mij niet helpen: ze zitten volgeboekt tot 7 januari. Ze sturen me door naar een collega en daar heb ik meer geluk. Ik maak een afspraak voor vrijdag morgen.
Daarna nog maar eens tanken, en dan even een kijkje nemen bij de gebouwen van het vroegere telegraafkantoor.
De site is duidelijk beter onderhouden dan die van Tennant Creek, maar er wordt deze keer ook een inkomprijs gevraagd. Ik pas, en maak enkel een wandeling in de omgeving. De temperatuur valt nog net mee.
Hierna is het bijna middag, en ik trek te voet het stadje in.
Even rondwandelen en een hapje eten bij de Chinees in het winkelcentrum. Daarna nog even langs de VVV en dan richting Heavitree Gap Outback Lodge. In die richting rij ik verder naar de Eastern MacDonnell Ranges. Daar stop ik bij de Emily en Jessie Gaps en de Corroboree Rock. Het rood van de rotsen tegen de diepblauwe lucht, de uitgestrekte rotspartijen Geen enkele foto kan dit ooit recht aan doen.
Na het inchecken een brood en soep (mmm, soepje, lang geleden) kopen in het supermarktje van de camping en dan voor het eten nog enkele fotos van de plaatselijke rostwalabis die hier residentiële gasten zijn. Een kleine déjà vu.
De camping ligt net naast de opening (Gap) tussen de ranges waar de Stuart Highway, de enige toegangsweg naar Alice Springs, door passeert. Maar zodra het donker wordt zie je de weinige wagens die er nog rijden passeren aan een slakkengangetje van nog geen 60 per uur. Allemaal bang van de kangoeroes.
Ook de spoorweg loopt door de spleet, en de trein rijdt er nog langzamer. Na vijftig wagons ben ik gestopt met tellen.
Vandaag staat de westelijke kant van de MacDonnell Ranges op de agenda. Ik vertrek iets later dan gepland, en het zonnetje is al van de partij.
Het eerste deel van de rit volgt de Namatjira Drive, waarlangs een vijftal stopplaatsen liggen.
Het landschap is even magistraal als gisteren.
Eerste halte is Ellery Creek Big Hole, een poel vlakbij een doorgang in de heuvelkam. Ik ben er niet alleen, een gezin zwemt er al vrolijk rond. Nu ja, vrolijk? Een van de kinderen zet het plots op een huilen. Hier zullen geen dieren gezien worden.
Een tiental kilometer verder ligt Ochre Pits. Een plaats waar aboriginals rode oker verzamelen die ze vervolgens vermalen en gebruiken als verf, voor tekeningen of op zichzelf. Hier ben ik wel de enige bezoeker. En op de korte wandeling valt mij plots iets op: het is hier muisstil. Enkel het geluid van de wind in de struiken, en heel af en toe een vogeltje. Maar anders niets, helemaal niets. Dit is de eerste keer deze reis. In de steden en dorpjes is er altijd wel wat verkeer, of gepraat (soms geroep) van mensen, maar overal sjirpen er wel krekels of cicaden. Soms (vooral net voor het echt donker wordt) met een oorverdovende hevigheid. Het getsjirpt gaat ook s nachts onverstoorbaar verder.
Maar hier is het stil. Zalig.
Ormiston Gorge is de volgende halte. Hoewel het al bijna middag is besluit ik toch de Ghost Gum wandeling te volgen. Ik zal het geweten hebben.
De wandeling is maar 4 km lang, en leidt naar een uitkijkpost die vrij zicht geeft over opnieuw een opening in de ranges. De tocht naar de lookout is goed uitgebouwd en loopt over een hele reeks betonnen trappen. Prachtig uitzicht. Het pad aan de andere kant terug naar beneden en langs de ook daar aanwezige poel is veel minder evident. Hier en daar is het improviseren over keien en rotsen. Beneden, beschut van ieder zuchtje wind door de steile wanden, is het snikheet. Een groepje wandelaars die blijkbaar het zelfde idee hadden ligt te puffen in de schaduw van een van de schaarse bomen. Ik stap door, maar ben wat later toch ook blij als ik terug bij de wagen ben. Het is niet meer die vochtige serre-hitte van het noorden, maar het is net alsof je in een oven zit. Zelfs de lucht die je inademt is warm.
Laatste stop op dit deel van de route: de Glen Helen Gorge. Een vrij grote poel deze keer, en ook een mogelijkheid om iets te drinken te kopen. Een mogelijkheid die ik niet voorbij laat gaan.
Het tweede deel van de met 2-wiel aangedreven voertuigen bereikbare West Macs leidt naar het dorp Hermannsburg, waar een oude missiepost zou staan, waar oa ook werk te bekijken is van Albert Namatjira, een van de eerste aboriginals die schilderde in een figuratieve stijl en niet de symbolische stijl waarvoor de aboriginals meestal gekend zijn. Hij is er ook vrij bekend door geworden.
Maar ik heb geen geluk. Hoewel een bord vermeldt dat de site alle dagen behalve kerstdag open is van 9.00 tot 16.00 (er staat in feite 4pm, want ze tellen hier maar tot 12), én het pas 15.00 gepasseerd is, hangt er ook een 2de bordje: Sorry, closed. Daar heb je dan 112km voor gereden!
Op de terugweg nog even stoppen bij de Simpsons Gap.
Opnieuw een gat in de bergketen, maar het is al iets later in de namiddag, dus iets koeler, en ik ben ook hier helemaal alleen. Hier laten zich dan wel enkele vogeltjes fotograferen.
Terug op de camping vlug een doucheke en dan naar de nabijgelegen Tavern, die elke dag een zeer prijsvriendelijke dagschotel serveert.
Om 9.00 doe ik de wagen binnen voor zn 2de onderhoud.
Deze keer ruim voor de vastgelegde termijn van 5000km, maar die verstrijkt anders ergens in the middle of nowhere, en als ik ze nu laat uitvoeren moet ik normaal gezien al in Sydney zijn tegen dat de volgende termijn verstrijkt. De wagen zal tegen de middag klaar zijn, men zal mij opbellen ;)
Ik trek te voet het stadje in en maak er een wandeling langs de plaatselijke bezienswaardigheden. Het waait nogal, en dat maakt de temperatuur iets draaglijker.
Eerste halte is het gebouw van de RFDS: Royal Flying Doctors Service. Voor een schappelijke prijs een korte film en een kleine tentoonstelling over dit Australische icoon. Ik ben er een uurtje zoet mee.
Terug buiten is de wind al een heel stuk afgenomen. Jammer.
Ook een wandeling langs de Todd Mall (plaatselijk winkelstraatje) staat op de agenda. Als het meezit kom ik hier vanavond nog eens terug, want er staat een Christmas Carnaval gepland, met als hoogtepunt het aansteken van de lichtjes in de kerstboom. Ik blijf het hilarisch vinden.
Net voor 12.00 bel ik even naar de garage. Deze keer ben ik net iets te vlug: de wagen zal binnen een half uurtje klaar zijn. Nog net de tijd om iets te eten (KFC).
Met een klein hartje stap ik het kantoor binnen, maar de prijs valt deze keer goed mee en komt nu wel overeen met wat TAB als richtprijs vooropstelt. Oef. Geen grote gebreken, en dus kan de reis worden verder gezet.
De rest van de namiddag blijf ik op de kamer en maak ik de achterstand in het bloggen goed, terwijl er ook nog maar eens een wasje wordt gedaan. Niet dat je je hier zo makkelijk vuil maakt, maar vooral om de emmers zweet weg te spoelen.
Tegen 18.00 terug naar het centrum. Er is al redelijk wat volk op de been. Voor de gelegenheid is de winkel-wandel-straat van het stadje (de Todd Mall) voorzien van verschillende kraampjes waar snuisterijen worden verkocht, kunstwerkjes en lekkers allerhande. Net Moerkerke kermis, maar dan warmer.
Er blijft volk bijkomen en rond de namaak kerstboom van zon goeie 10m verzamelen al redelijk wat mensen.
Tegen kwart na zeven is het dan zover, en de burgemeester, in vol ornaat, wordt naar voor geroepen. Hij krijgt de micro in de hand geduwd. De geluidsinstallatie laat het een beetje afweten, niet alles komt verstaanbaar over. Maar blijkbaar zijn er weinigen rondom mij die zich daaraan storen.
Nog enkele plichtplegingen (uitreiking best versierde etalage ) en dan mag het meisje dat de wedstrijd badge-versieren gewonnen heeft de knop indrukken. Of liever de hefboom, als van een dynamietlading.
De lichtjes floepen aan, en vuurwerk schiet van achter het stadhuis de lucht in. Bewonderende blikken en enkele Achs en Ohs.
Een kleine 10 minuten later is het alweer gedaan, en na het applaus keren velen zich al om om terug weg te gaan. Ik volg hun voorbeeld. Het was niet spectaculair, maar ik ben toch blij dat ik dit heb meegenomen. Kerstmarkt in korte broek en bij dertig graden, het is eens iets anders.
