De eclips is ook vandaag nog hot op de lokale radio. Blijkbaar hebben enkele mensen naar de zon gekeken zonder beschermend brilletje, en daar dragen ze nu de gevolgen van. De radio waarschuwt om iedereen die problemen met de ogen zou hebben, onmiddellijk hun dokter of oogarts te raadplegen. Het bericht wordt enkele malen herhaald met een toon die veel te veel doet denken aan de gekende Amerikaanse vorm van betutteling en overreactie. Het is mij al eerder opgevallen dat ze hier wat dat betreft niet goed bezig zijn. Wij hebben eerder een beeld van de nuchtere Australiër met het gezonde boerenverstand, maar de Amerikanisering is hier duidelijk al verder gevorderd dan bij ons. En dan heb ik het niet alleen over de reclameblokken die elk tv programma om de tien minuten (als het al niet om de vijf is) onderbreken. Onlangs werd er gedebatteerd over een wettelijk verbod op frisdrank en fruitsap (!) voor kinderen.
Ik ga er mij niet druk in maken en rij vandaag naar het noorden tot in Cape Tribulation.
De Captain Cook Highway is bij momenten echt fantastisch: een dertig kilometen ten noorden van Cairns beperkt ze zich tot een twee-vaks weg die bij tijden vlak naast de grillige kust kronkelt. Het gaat op en af en heen en weer. En het is wel de bedoeling er een zekere snelheid in te houden, het blijft immers een snelweg. Hier en daar liggen er aan de kant van de weg wel parkeerplaatsen of stroken waar je even halt kunt houden mocht je toch eens van de vele schitterende panoramas willen genieten.
Een ponton met sleepkabel brengt ons over de Daintree rivier.
Enkele honderden meter verder op de andere oever staat iemand te liften. Ik stop, en help hem zn rugzak in te laden.
De man heet Tim, van oorsprong Brit, maar woont nu in Japan. Heeft nog in Australië gewoond, en is nu op weg naar een vriend, nog verder dan Cape Tribulation naar het noorden woont. Ook hij was hier voor de eclips.
Hij rijdt mee tot Cape Trib, en probeert van daaruit een nieuwe lift te versieren in een 4x4, want vanaf daar is de weg niet langer geasfalteerd.
Onderweg naar Cape Trib zijn we enkele aangegeven wandelingen tegengekomen, en de bedoeling is deze nu in het terugkeren allemaal aan te doen. Achtereenvolgens de Dubuji Boardwalk, Marrdja Botanical Walk en Coopers Creek Wilderness Walk. Telkens een wandeling door een stukje regenwoud. Indrukwekkend, jammer genoeg niet al te veel fauna.
Net voor het veer is er ook een interessant lijkend park met verschillende aangelegde wandelingen, maar hier valt te betalen, en het park sluit binnen een uur, onvoldoende om alle wandelingen uit te stappen. Ik pas.
Als we met het veer terugkeren zie ik aan de zuidelijke oever nog de wagentjes van de Daintree River Train liggen.
12 jaar geleden gingen we nog mee op een tochtje over de rivier met deze treinboot of boottrein, op zoek naar krokodillen, maar nu ligt het er troosteloos en verwaarloosd bij. Enkele dagen geleden kwam ik op het internet de reden hiervoor tegen. In 2003 kochten Steve en Sharon Doble deze attractie over. Zij baatten dit lokale icoon met succes verder uit tot in 2009, het jaar waarin op 8 februari hun toenmalige vijfjarige zoontje Jeremy door een krokodil werd gedood. Kort daarna verkochten ze hun huis aan de rivier en de River Train. De tochten op de rivier worden nu door iemand anders uitgebaat, met behulp van een conventionele boot.
Terug in het motel nog vlug een verslag en al een beetje het vertrek voor morgen voorbereiden.
Wakker geworden net na 3.00, nog voor het alarm is afgegaan. Ik had gisteren alles al klaargezet, en nog vóór 3.30 kan ik vertrekken. Het is zeker nog niet druk op de weg, maar ik ben toch niet alleen.
En in Palm Cove, het plaatsje dat ik zondag had uitgekozen, al helemaal niet. Parkeren net aan het strand zit er niet meer in, maar gelukkig lukt het enkele straten verder wel.
Hoewel het nog maar gewillig 4.00 is, langs het strand hebben er al velen hun statief opgesteld en stoeltje neer geplant. Ik volg hun voorbeeld.
Bij mijn aankomst was het nog donker, maar nu begint het in de verte al op te lichten. Daarbij worden ook de wolken net boven de horizon duidelijk. Rond 5.30 stijgt de zon langzaam op uit de oceaan, om daarna terug achter die wolken te verdwijnen. Waar er een uur geleden nog een heldere strook boven ons lag, zien we nu enkel hier en daar enkele stralen zonlicht aan de horizon. De spanning is te snijden, en iedereen hoopt dat het tij nog zal keren.
En we hebben geluk. Het begin van de eclips krijgen we niet te zien, maar de hemel trekt open als de maan ongeveer al de helft van de zon bedekt. Nu en dan komt nog een sliert even de pret bederven, maar net voor totaliteit klaart het volledig uit. Iedereen kijkt met ingehouden adem naar het spektakel. En dan komt het: de parels van Bailey, de diamanten ring en uiteindelijk totaliteit. Gejuich alom. Wie dit ooit heeft mogen aanschouwen zal het beamen: dit is absoluut het meest spectaculaire natuurfenomeen.
Een kleine 2 minuten later opnieuw de diamanten ring en de parels en opnieuw gejuich. Het heeft geen haar gescheeld, maar iedereen is duidelijk overgelukkig dat de wolken net lang genoeg uit de buurt zijn gebleven.
Ik besluit te wachten tot de zon opnieuw haar volledige cirkelvorm heeft gekregen, maar net op het einde zijn de wolken daar terug. Het kan ons niet meer schelen.
In het passeren nog enkele inkopen en dan naar Tjapukai, een park waar de geschiedenis en levenswijze van de oorspronkelijke inwoners van deze regio naar voor wordt gebracht in enkele optredens en demonstraties. In vergelijking met 12 jaar geleden is hier blijkbaar weinig veranderd. Niet dat dit slecht is, maar hier en daar mag al eens iets worden opgewaardeerd. Toch nog de moeite. Evenals het buffet voor net geen 20.
Op weg naar het motel stop ik nog even bij de Botanische tuin, en worden ook nog enkele kampeerspullen aangekocht.
s Avonds nog een waske doen, enkele boterhammekes eten en een verslag uittikken.
Gisteren werd met Stefan van TAB afgesproken dat ik rond 11.00 zou binnenspringen om alles in werking te zetten.
Ik heb ondertussen wat rondgekeken en -gesurft, en op 50m van het motel stopt een bus die rechtstreeks tot in het centrum van Cairns rijdt. Eindbestemming op nog geen 500m van TAB.
Ik stap op rond 10.00, en een half uur later ben ik ter plaatse. De bus neemt niet zomaar in rechte lijn de grote baan naar het centrum, onderweg passeert ze door enkele mooie buurten.
Bij TAB staat de auto al te wachten.
Er worden wat papieren ingevuld, die moeten nog ter goedkeuring naar een of andere overheidsinstelling. Rond 15.00 zou alles in orde moeten zijn. In ga in de stad iets eten en heb daarna nog tijd om enkele papieren na te lezen.
Ik denk het Chinese restaurantje van 12 geleden terug te hebben gevonden, maar hun Honey Chicken lijkt helemaal niet meer wat ik mij ervan herinner.
Op het afgesproken uur sta ik terug bij TAB, en enkele handtekeningen en een hele resem uitleg later kan ik wegrijden in mijn eigenste Ford Falcon (ja, ik weet het, maar dit model werd toch al niet in Genk gemaakt).
De witte stationwagon wordt volgend jaar in mei 14 jaar en heeft 326500 km op de klok staan. Blinken doet hij niet echt, maar afgezien van enkele kleine deuken en krassen valt hij nog best mee. Hij rijdt soepel, en de automatische versnelling is een handig extraatje als je hier toch al op zoveel andere dingen moet letten. En de airco werkt.
In het passeren nog enkele inkopen gedaan, en dan op tijd naar bed, want men verwacht morgen een drukke ochtendspits.
Vannacht heeft het gegoten, maar rond 6.00 houdt het op.
Om 6.50 pikt een minibus mij en daarna nog enkele anderen op en zet ons af aan de jachthaven.
Ik boekte bij Compass, maar ter plaatse blijkt dat wij aan boord van de Reef Experience worden verwacht. De reden wordt ons niet meegedeeld, misschien niet voldoende volk voor beide tochten?
Nu, achteraf blijk dit geen slechte zaak, de cruise bij Reef Experience kost normaal zon $ 30 meer, en het enige verschil is blijkbaar een ontbijtbroodje wat je als Compass-reiziger ook kan aankopen voor $ 5. De catamaran doet 2 locaties aan op het rif, vrij ver van de kust (buitenste deel van het rif).
Vrij snorkelen is in de prijs inbegrepen, een initiatie duiken kost extra. Ik boekte er 1 in de voormiddag, en besloot het resultaat af te wachten om dan eventueel in de namiddag een 2de te boeken.
De tocht naar de locatie is nogal onrustig. De zee lijkt nochtans vrij kalm, maar er staat toch een strakke wind, en de boot is niet al te groot. Gevoelige maagjes proberen een frisse neus te halen op het bovendek (waar ze natuurlijk nog meer heen en weer worden geslingerd) en hier en daar wordt een kotszakje gevuld.
Op de locaties wordt het schip ook niet echt aangemeerd, maar vastgeklonken aan een permanente kabel die verankerd is op de zeebodem. Dit maakt dat op het schip steeds een zekere deining voelbaar blijft.
Het snorkelen vergt wat gewenning, maar daarna is het genieten. Net alsof je in een groot zee-aquarium rondzwemt.
Honderden verschillende vissen in allerlei kleuren en groottes.
De deining van de zee maakt het fotograferen wat moeilijk, maar sinds het digitale tijdperk zijn enkele mislukte opnames geen ramp meer. Tussen die andere honderd zullen er wel een paar treffelijke tussen zitten.
De duikinitiatie duurt zon 20 minuten en is de max. Enkele meter onder het oppervlakte heb je veel minder last van de deining, je voelt je er veel vrijer. Opnames maken is iets moeilijker, je wordt immers veronderstelt in de buurt van de instructeur te blijven en hem of haar te volgen.
s Middags een buffetje en daarna naar de 2de locatie.
Ik besluit om ook hier een duiktocht te boeken.
Rond 15.00 keren we voldaan terug naarhet vasteland. De tocht is nog iets heftiger dan in het doorgaan, maar rond 16.00 lopen we toch veilig de haven binnen. De minibus wacht ons al op en brengt ons terug naar onze slaapplaatsen.
Ondanks het gehuurde wetsuite en de zonnecrème ben ik toch een beetje verbrand, en verschillende tenen missen een stukje vel (maat 49 is ook voor flippers geen courante maat) maar deze dag was zeker geslaagd. En na een telefoontje naar TAB blijkt dat ik morgen misschien al de wagen kan oppikken.
De wekker loopt af om 4.00u en een half uur later ben ik op weg, op zoek naar een geschikte locatie voor het bekijken van de eclips. Zon half uurtje ten noorden van Cairns, in Palm Cove, vind ik een perfecte locatie. Vrij zicht op de opkomende zon. Enige spelbreker zijn de wolken net boven de horizon. Hopelijk zijn die woensdag niet van de partij.
Terug in Cairns blijkt dat dit inderdaad niet de meest ideale plaats is voor de eclips: de zonsopkomst wordt hier belemmert door de in zee uitlopende heuvels net ten zuiden van de haven. Dit maakt dat de start van de eclips wellicht niet zichtbaar is, ook als er géén wolken zouden zijn. Voor de totaliteit van de eclips is er geen probleem, tegen dan is de zon al boven de heuvels uit geklommen.
Het is nog vrij vroeg, en de wagen moet maar om 10.00u terug, dus nog even een kort bezoek aan de botanische tuinen. Mooi aangelegd park, met oa een korte wandeling door een stukje regenwoud.
Nog enkele boodschappen en de wagen voltanken.
Van het verhuurdepot met de taxi terug naar het motel. Omdat dit toch een eindje uit het centrum ligt besluit ik de rest van de dag daar te blijven, en ondertussen al eens een verdere planning uit te werken.
s Avonds nog eens mails checken en een Skype-ke doen en alles klaarleggen voor morgen.
Niet te lang, want rond 5.30 komt de zon op, en die wordt verwelkomd door tientallen verschillende vogels.
Het blijft vreemd om vogels die je bij ons alleen in de tropische volières van Pairi Daiza of Plankendaal terugvindt hier te zien rondhuppelen als ordinaire straatmussen. Om over de overvliegende kaketoes maar te zwijgen.
Na het ontbijt eerst naar de mangrove wandeling bij de luchthaven. Jammer: het is laag tij, en er zijn weinig dieren te zien. Misschien later nog eens proberen.
Daarna een wandeling langs den dijk van Cairns. De Australiërs zijn ondertussen ook al wakker en lopen hun rondje of doen hun yoga oefeningen. De aanblik van het centrum lijkt nog iet of wat herkenbaar. Maar Cairns is zeker gegroeid in die 12 jaar. De stad breidt langzaam uit, vooral in de richting van het motel waar ik verblijf.
Ik spring nog even binnen bij TAB om te horen of er al nieuws is over de Ford.
Hij is terug van de garage, maar moet wel nog naar de keuring, en die werken niet in het weekend. Dit is voor maandag, en ze hopen hem tegen dinsdag dan te kunnen verkopen, maar niets is zeker. Ze bellen zelf nog eens rond om te informeren of iemand nog ergens een wagen te huur heeft voor de periode van zondag tot dinsdag, maar vangen ook overal bot.
Alle wagens in Cairns zijn verhuurd, alle slaapplaatsen bezet. Het stadje heeft wellicht nog nooit zo vol gezeten. En allemaal hopen we dat de weersvoorspelling toch nog zal veranderen.
Nog enkele inkopen en een lichte lunch.
s Middags terug naar het centrum om er een trip naar het Groot Barrière Rif te boeken en een plaatsje uit te zoeken voor de eclips. Cairns ligt in de zone van de totale verduistering, maar niet in het centrum. Daarvoor trek je beter nog enkele kilometers naar het noorden. Ik kom enkele prachtige plekjes tegen, maar besluit om morgen vroeg nog eens terug te komen om te checken of je er ook daadwerkelijk de zon kan zien opkomen. Wel belangrijk, want de kust is helemaal geen rechte lijn en misschien wordt het uitzicht wel belemmerd door één van de vele kapen die uitlopen in de oceaan. Op de terugweg nog eens gekeken waar het verhuurdepot van de wagen ook alweer lag en waar ik morgen nog kan tanken.
Vandaag iets meer bewolking en enkele spetters regen. Maar toch ruim 20°.
Naar het winkelcentrum om de GSM en Internet problemen recht te trekken. Dit duurt een tijdje, maar alles raakt opgelost.
Daarna naar het centrum en de Travellers Auto Barn. Kijken of ze er nog een wagen in stock hebben. Na wat opzoekingwerk is immers gebleken dat het overschrijven van een wagen uit een andere staat en het veranderen van eigenaar toch niet zo eenvoudig is. Bij de TAB regelen ze dit allemaal zelf, en je hebt een terugkoopgarantie, wat ook handig is op het einde van de rit. In feite komt dit meer neer op huren van een wagen waar niet te veel naar de schoonheidsfoutjes wordt gekeken. De wagen heeft wel een keuring ondergaan, en krijgt een garantieperiode mee, maar koetswerk en bekleding zijn niet meer tip-top.
De optie zelf een wagen te kopen, te registreren en te verkopen is zeker iets wat op zich wel te proberen valt, maar het vraagt toch iets meer voorbereiding (lees: opzoekingwerk op het net), voorbereiding die best vóór het vertrek wordt verricht.
Ze hebben bij TAB nog 1 wagen beschikbaar, een Ford Falcon stationwagon. Maar hij staat op dit moment nog in de garage voor onderhoud. Ze zullen me bellen wanneer hij terug is. Ik zal er wel nog niet mee kunnen rijden voor ik zondag de huurwagen moet terugbrengen, maar goed, dit is geen onoverkomelijk probleem.
Hierna niet veel meer gedaan, behalve het inhalen van wat slaap.
Tegen 19u de GSM en internettoegang uitgetest en alles werkt perfect.
Nog vlug een verslag opstellen en doorsturen, en een filmpje meepikken.
We landen te Melbourne, een 10 minuten voor het voorziene uur van 7.25, donderdag 08-11. Hoewel deze vlucht slechts half zolang duurde als de vorige, het interieur van het vliegtuig ziet er nog smeriger uit. Overal papiertjes en plastiek, maar ook platgestampte chips en aanverwanten.
Ik heb 2 uur om in te checken op de binnenlandse vlucht naar Cairns. Voldoende, maar zeker nodig, want het aanschuiven naar customs alleen al duurt net iets meer dan een half uur. Ik neem afscheid van mijn reisgezel en check in op vlucht QF 702, een Boeing 737, zo goed als volzet.
Ook deze vlucht passeert zonder problemen of al te veel turbulentie. Aan boord een kleine lunch.
In Cairns is het licht bewolkt, maar warm. Zon 25° C, nog net doenbaar.
Een busje pikt mij en enkele anderen op en voert ons naar het verhuurbedrijf. En een kwartiertje later ben ik op weg naar het motel (Cairns Gateway Resort). Het links rijden, maar vooral het stuur aan de rechterkant, is toch alweer een tijdje geleden en vraagt wat gewenning. De ruitenwissers zwiepen enkele malen onbedoeld heen en weer, maar verder geen problemen.
Het motel ligt net aan de rand van de stad. Het heeft zn beste jaren al een tijdje achter zich, maar is, in de mate van het mogelijke, wel verzorgd.
Een lik verf, en hier en daar wat herstellingen Nu goed, tegen die prijs moet je natuurlijk ook geen luxehotel verwachten. En de airco is wat luidruchtig, maar ze werkt.
Na het inchecken en uitladen op zoek naar een winkel. Vlakbij ligt een winkelcentrum, dus dit is mooi meegenomen.
Enkele boodschappen bij Coles en een sim kaart en mobiel internet van Telstra.
In het motel het nieuwe GSM-nummer en mobiele internet geprobeerd, jammer genoeg zonder succes. Morgen terug naar de winkel om dit op te lossen. Via de wifi-provider van het motel toch op het internet geraakt en nog een en andere opgezocht ivm de aankoop van een wagen.
En dan gaan slapen, want dat is nu toch al een tijdje geleden.
Voor de geïnteresseerden: het nieuwe GSM-nummer is +61 447 56 66 14 , e-mail blijft mail@hbggs.be en skypen kan naar HBGGSnauwaert. Maar gelieve rekening te houden met een tijdsverschil van 9 uur.
De vlucht vertrekt op tijd (18.40), en de Airbus A319 zit vol.
Aankomst en transfer te Heathrow verlopen vlot. Veel volk in de terminal.
En rond 22.00 mogen we inschepen op de A380 naar Melbourne.
Aan boord avondeten en ontbijt.
Ik heb een zitje aan een nooduitgang, en dus voldoende beenruimte. Mijn buurman is een Brit op weg naar zn broer in de buurt van Adelaide, en het huwelijk van zn nicht. Hij is duidelijk niet geïnteresseerd in het onboard entertainment package, maar maakt liever een praatje. Jammer genoeg bestaat dit meestal uit opmerkingen en commentaar op van alles en nog wat.
De vlucht verloop vlot. Op de individuele schermen is er keuzen tussen film (véél film oa Red Dog), tv-comedy, nieuws, spelletjes en de vluchtroute. Je kan ook beelden bekijken van een camera op de staart van het vliegtuig. Leuk, maar niet de beste beeldkwaliteit en in het donker is er natuurlijk helemaal niets te zien buiten het knipperlicht van het vliegtuig. En tijdens de interessante passages, het opstijgen en landen, moeten diegenen die aan een uitgang zitten het scherm terugklappen in de armleuning van hun zetel L.
In Singapore is er dan toch een tussenstop voorzien. Rond 20.00u plaatselijke tijd landen we en moet iedereen uitstappen. Velen hebben Singapore als eindbestemming of tussenstop naar een andere vlucht.
Het vliegtuig wordt bijgetankt en schoon gemaakt. En dat laatste is zeker niet overbodig.
Anderhalf uur en 3 security-checks (!) later kunnen we opnieuw aan boord.
We krijgen er opnieuw avondeten en ontbijt. Ergens onderweg zijn we blijkbaar niet alleen wat tijd, maar ook een middagmaal verloren.
De crew werd vervangen, en bestaat nu enkel uit Australiërs.
Nog 1 keer slapen. Nu wordt het toch een beetje spannend. Nog enkele zaken regelen, sleutels bezorgen, beetje opkuisen... Ik heb nu pas de link kunnen doorsturen (druk, druk, druk), dus vanaf nu kan wie wil de route volgen. Ik weet niet of het lukt om alle dagen een verslag te maken en te posten, maar ik probeer dit toch bij te houden. We zien wel. Grtz, H.
Nog 5 keer slapen. Het begint nu wel echt te naderen. En er moet nog van alles gedaan worden: blog opstarten, mails versturen, wagens prospecteren, betalingsmogelijkheden en andere formaliteiten mbt de aankoop van een wagen uitvissen, verblijf in Cairns confirmeren, route uitstippelen, huurwagen voor de eerste dagen... Nu goed, hierbij kan ik al het eerste puntje van de lijst schrappen. Ik heb het mij niet te moeilijk gemaakt. Na een korte zoektocht ben ik bij Bloggen.be uitgekomen voor de aanmaakt en het online zetten van een eenvoudige en gratis blog. Niet al te veel toeters en bellen, het is uiteindelijk niet de bedoeling om hier uren tijd in te steken. Het voornaamste is dat het thuisfront toch een beetje een idee heeft van mijn "whereabouts", zonder dat ik daarom elke dag een uur moet telefoneren. En de blog kan ook gaandeweg nog worden aangepast. Morgen eens kijken hoe ik de foto's best online zet. Groetjes, en tot het volgende berichtje. H.
. Ze zijn te bekijken op 
