Op de camping site staat een replica van The Old Elsey Homestead. Het was het hoofdgebouw van de farm waar Jeannie Gunn in 1902-1903 verbleef, een periode die ze later zou neerpennen in haar roman We of the Never Never. Het gebouw werd hier nagemaakt voor de verfilming van die roman.
Zon 15km buiten het dorpje ligt het oude kerkhof, waar, naast de man van Jeannie, verschillende vroegere bewoners die in de roman figureerden (onder andere namen) begraven liggen.
80km verder liggen de Cutta Cutta Caves. Grotten met de gekende kalkafzettingen. Ik ben er blijkbaar de enige bezoeker en krijg een privé-rondleiding. Door een gebrek aan luchtcirculatie en de geringe diepte is het er in de grot niet fris zoals bij ons, maar warm en klam. De kalkafzetting gebeurt hier ook veel langzamer, gewoon omdat er veel minder doorsijpeling van water is.
Volgende plaats op de route is Katherine, waar ik stop om iets te eten en wat inkopen te doen. Voor een bezoek aan het Nitmiluk Park is er vandaag geen tijd, dat is voor binnen enkele dagen, als ik hier opnieuw passeer, maar dan in de andere richting.
Ik stop wel even bij de Edith Falls, maar moet na 10 minuten al terug beschutting zoeken in de wagen als het plots hevig begint te regenen. Het onweer heeft zich vandaag niet tot de avond kunnen inhouden.
Even plots als het begonnen is stopt het een 20-tal km verder ook opnieuw met regenen.
Langs de kanten van de weg wordt het landschap nu echt wel groener. Het kniehoge hooi heeft plaatsgemaakt voor kuithoog groen gras, en ook de bomen en struiken zien er merkelijk frisser uit. Hier moet toch al wat meer regen gevallen zijn.
In Pine Creek neem ik de afslag naar Kakadu National Park, en inderdaad, net zoals de reisgids vermeldt, staan metershoge termietenheuvels mij daar langs de kant van de weg op te wachten. Maar ik moet doorrijden, want ik wil toch wel voor het begint te schemeren (en allerlei beesten de weg komen oversteken) mijn slaapplaats bereiken.
Na een rit van 360km kom ik aan bij de Gagudju Lodge. Ik krijg er mijn sleutel en boek gelijk ook een cruise voor morgenochtend. Een andere tour boeken gaat jammer genoeg niet, blijkbaar zijn er niet voldoende gidsen aanwezig. Het is mij al vroeger opgevallen, en dat zal het nog enkele keren doen, maar dit is blijkbaar echt wel het einde van het toeristisch seizoen hier in het Noorden.
Vroeg op, want om 6.25 staat de bus al klaar om ons naar de boot en Yellow Waters te voeren. Wat amper 3km verder is.
De zon is al op, maar op en langs het water zijn nog veel vogels bezig met hun ochtendritueel.
De dieren zijn de motorboten blijkbaar al goed gewoon, want de meeste blijven mooi zitten als de boot zo dicht mogelijk bij hen wordt gemanoeuvreerd.
En we komen inderdaad veel vogels tegen. Groene pygmeegans, ekstergans, Eyton fluiteend, Jabiru, verschillende reigers en ijsvogeltjes, witbuikzeearend, Brolgas
Maar ook een vijftiental krokodillen (van 1,5 tot 4,5m lang), Barramundi, enkele wilde paarden (Brumbies) en zelfs een wild varken. De 2 uur durende cruise is dus zeker geslaagd.
Terug in het resort wacht ons een uitgebreid ontbijt.
Een andere tour boeken zit er niet in, dus trek ik er dan maar zelf op uit. Het park heeft 2 bezoekerscentra, waar informatie gegeven wordt over het park (Bowali Visitors Centre) en zijn oorspronkelijke menselijke bewoners (Warradjan Cultural Centre). Beiden bieden veel informatie en die wordt goed naar voor gebracht. Ze zijn ook voorzien van airco, wat het interessant maakt voor een bezoekje op de middag.
In de namiddag staat nog een bezoek aan de rotstekeningen van Nourlangie en de uitkijkpost van Nawulandja op de agenda. Ik ben er telkens de enige bezoeker, hoewel zeker de rotstekeningen voorzien zijn op ontvangst van de grote massa. Dat maakt wel dat er een wat vreemde sfeer hangt.
Terug in de lodge is het tijd voor het avondeten, en ondertussen laat ik de wasmachine nog eens draaien. Een kleine bonte reiger komt tot aan de tafel jagen op sprinkhanen en andere insecten. En misschien lust hij ook wel een stukje Barramundi.
Vrij goed geslapen, was al een tijdje geleden. De kamer in het resort heeft wat weg van een huisje in centerparcs, geriefelijk en zeer verzorgd.
Vandaag rij ik door naar Darwin (370km), met nog enkele stops onderweg.
Om 9.00 uitchecken en dan op weg.
In Jabiru nog enkele inkopen doen en tanken.
Een bezoek aan Ubirr (uitzicht + rotstekeningen) zit er jammer genoeg niet in, de toegang opent pas om 14.00 en dat is te laat om daarna nog naar Darwin te rijden. Dan maar even stoppen bij de Mamukala Wetlands uitkijkpost.
Zicht op een waterpoel met opnieuw veel vogels, hoofdzakelijk de zelfde soorten als gisteren, hier ook lepelaars.
Zon 120km van Jabiru verlaat ik het Kakadu National Park. Het landschap aan beide zijden van de weg verandert eerst niet veel, maar iets verder wordt een tiental meter van de weg alweer een prikkeldraad zichtbaar en duiken de eerste Brahman-koeien opnieuw op.
De weg blijft nog een heel eind de rivierendelta van het noorden kruisen. Sommige stukken zijn nationaal park, andere gewoon weideland of woongebied. Ik stop nog enkele keren, oa bij het centrum Window on the Wetlands, wat naast een informatieve tentoonstelling ook een prachtig uitzicht over de Adelaide River vlakte biedt.
Nog 60km naar Darwin, en plots doemt er rook op langs de weg. Wat verder staat de wegberm in brandt. Geen grote brand, en wellicht bewust aangestoken in het kader van het gecontroleerd afbranden van het dorre gras. Maar toch iets wat je bij ons niet alle dagen tegenkomt.
Even later vallen enkele spetters, maar een echte regenbui blijft uit en rond 17.30 rij in de voorsteden van Darwin binnen. De drukte wordt weer even wennen, het is geleden van toen ik Cairns verlaten heb.
Ik rij helemaal door tot de uiterste tip van de stad, waar ik voor de volgende 2 nachten een kamer huur in de Value Inn, een van de vele budget-hotel/motels. Kleine maar nette kamer, en de airco draait al op volle toeren.
Die airco is ook hier weer geen overbodige luxe, want hoewel Darwin vlakbij de zee ligt, van een koele zeebries is hier helemaal geen sprake. Het stadje is broeierig warm, zelfs na zonsondergang.
Nog even checken waar de afdeling van TAB zich bevindt en wat te eten halen.
TAB gaat om 9.00u open, dus op het gemakske opstaan.
Ik zou het al moeten gewoon zijn, maar toch laat ik mij er telkens weer door verrassen: bij het buitenstappen valt de vochtige hitte op je als een natte dweil.
Bij TAB krijg ik het adres van een garage enkele straten verderop. De wagen gaat binnen voor zn 5000km onderhoud (is in feite al 5500km) en men zal mij opbellen als hij klaar is. Ik besluit wat rond te wandelen, richting esplanade (park langs de kust). Zelfs vlakbij het water is er van een zeebries geen sprake. Van tot de garage tot het park is misschien 500m, maar het zweet loopt al in dikke druppels over mijn gezicht. Ik besluit verder te wandelen tot mijn hotelkamer. Als ik daar aankom kan ik mijn T-shirt al uitwringen.
Tegen 11.30 heb ik nog niets gehoord van de mensen van de garage (zou maar een uurtje duren), dus ik bel zelf even. De wagen is klaar. Typisch.
De rekening is wat hoger dan wat ze volgens de handleiding van TAB zou moeten zijn, maar niet veel hoger dan wat ik had verwacht. Wie tegenwoordig denkt goedkoop gediend te zijn bij een kleine zelfstandige heeft duidelijk zelf nog niet veel rekeningen moeten betalen.
In Darwin zelf is niet zo spectaculair veel te zien, en het is echt niet te doen om van een wandeling in de stad te genieten. Ik ben trouwens niet de enige die daar zo over denkt, want er is opmerkelijk weinig volk in dit toch wel toeristisch georiënteerde kuststadje. Bij ons zou je er over de koppen moeten lopen.
En niet enkel de mensen schuwen de hitte, ook de dieren zoeken verkoeling in de schaduw: net voor mijn raam zit een muskaatduif, en als ik dan toch even een 2 tal uur de kamer verlaat (eten, post en bezoek aan de VVV) zit ze nog steeds op dezelfde plaats als ik terugkom.
Ik blijf voor de rest van de dag op de kamer en maak van de gelegenheid gebruik om enkele verslagen te schrijven en de route voor de volgende dagen te plannen. En ik besluit nog 1 nacht extra te boeken.
Pas als het donker wordt lijkt er wat leven in de stad te komen. De buurt waar ik verblijf moet zowat de uitgangsbuurt van de stad zijn, en verschillende bars proberen de toeristen naar binnen (de meesten hebben een groot terras met verschillende ventilators) te lokken. Dames (sommigen toch) krijgen een gratis drankje.
Met het ontbreken van de verzengende zon is het ietsje koeler geworden, maar het blijft broeierig zwoel.
Vanuit Darwin is het net geen 100km tot Batchelor.
Het dorpje ligt aan de ingang van het Litchfield National Park, waar enkele interessante en makkelijk toegankelijke plekjes moeten liggen. Dat laatste is wel belangrijk, want vele niet geasfalteerde wegen werden reeds afgesloten voor het natte seizoen. Wellicht meer als voorzorgsmaatregel dan omwille van een onmogelijke doorgang, want zo nat ligt het hier nu ook weer niet.
In het dropje zelf is niet veel te zien, behalve misschien de miniatuur replica van het Tsjechische kasteel Karlstein, dat hier toch wel een beetje verloren gelopen oogt tussen de plaatselijke flora. Blijkbaar heeft een Tsjechische immigrant het hier neergezet tijdens zn pensioenjaren.
Langs de 90km lange weg door het park liggen verschillende haltes voor enkele watervallen, een verlaten tin-mijn site en een veld vol termietenheuvels. Dat laatste heeft wat weg van het menhirveld van Carnac. Vele van de bouwsels zijn vlak en staan blijkbaar perfect noord-zuid gericht.
Was het in de voormiddag nog bewolkt en daardoor iets minder warm, tegen de middag zijn bijna alle wolken verdwenen en is het opnieuw puffen geblazen. De radio waarschuwt voor een UV-index van 14 (!!!). Je voelt je vel gewoon braden in de zon.
Ik besluit de wandelingen maar te laten voor wat ze zijn, en het voorbeeld van de andere toeristen te volgen. De Buley Rockholes zijn een serie achter elkaar liggende rotspoelen met telkens een klein watervalletje tussen, en blijkbaar ideaal om een frisse duik te nemen. In plaats van mijn zwembroek aan te trekken spring ik er gewoon met mijn kleren in, ze zijn nu toch al kletsnat. Mijn zwembroek kan ik dan droog aandoen om terug naar Darwin te rijden.
Hoewel dit stromend water is, en glashelder, toch voelt het helemaal niet koud, zelfs niet frisjes aan. Net een verwarmd zwembad. Maar wel zalig. Als rond 16.30 de onweerswolken dichterbij komen, en af en toe al een wat gedonder klinkt in de verte, besluit ik om het water uit te kruipen en terug naar het hotel te rijden.
Ik ben nog zon 60km van Darwin verwijderd als het onweer me tegemoet komt. Indrukwekkende bliksemschichten, en net erna een hevige plensbui, maar zon 20km verder is het alweer voorbij. Het onweer heeft Darwin blijkbaar gemist, want daar is nog alles droog. Het waait wel flink, wat het toch een stuk aangenamer maakt om eens tot aan de zee te wandelen.
In de verte is de bliksem nog steeds actief.
Een hapje eten bij de Thai, een ijsje als dessert en dan terug naar de kamer. Ik moet dringend nog eens enkele verslagen doorsturen.
Hoewel ze hier natuurlijk niet bekent zijn met de bisschop van Myra, en dus ook geen besef hebben waar de benaming Santa Claus oorspronkelijk vandaan komt.
Maar de kerstman kennen ze wel, en hij is steeds meer in het straatbeeld terug te vinden.
Vandaag verlaat ik Darwin, een tocht van 320km terug naar Katherine.
Ik moet eerst nog eens langs bij TAB, want ik ben nog een sticker verwachtende die ik in principe op de voorruit van de wagen moet kleven, om aan te geven dat die geregistreerd is. De sticker werd vorige week vanuit Cairns naar Darwin gestuurd, maar was dinsdag nog niet aangekomen.
En jammer genoeg nu ook nog niet. De post komt hier aan rond 11u en ik besluit nog even in de omgeving te blijven tot de middag. Maar helaas, de sticker zal ook vandaag niet aankomen. Ik ga niet langer te wachten. Het is helemaal niet zeker dat hij er morgen wel bij zal zijn, en in het weekend wordt hier ook geen post geleverd. De verantwoordelijke van TAB te Darwin zal mij opbellen als de sticker is aangekomen, en dan zien we wel verder. Voor alle zekerheid vraag ik ook zijn nummer, want ik heb die belofte nog gehoord. Ik heb hoe dan ook nog een papier als bewijs van registratie, dus als ze mij zouden tegenhouden is er geen probleem.
Ik vertrek hierdoor iets later dan voorzien uit Darwin. Geen probleem, er zijn toch geen grote trekpleisters op de route.
In Adelaide River stop ik even om te eten en bezoek er ondertussen ook de oorlogsbegraafplaats. Hier liggen gesneuvelden van WOII uit de omgeving, velen slachtoffer bij de bombardementen op Darwin.
Ik verlaat er ook even de meestal saaie, rechte Stuart Highway en neem de scenic route (wordt hier ook effectief zo aangegeven). De weg kronkelt zich door de glooiende heuvels, en het in overvloed aanwezige groene gras tussen de bomen maakt het toch enigszins begrijpelijker dat men ooit het idee heeft opgevat hier grazend vee naar toe te slepen.
Terug op de nr 1 passer ik een 100km verder opnieuw het dorpje Pine Creek. Een kort bezoek aan het openlucht museum (eerder eufemisme voor schroothoop) over de vroegere goudontginning en spoorweg.
Net voor 17.00 kom ik aan in Katherine en boek een kamer in het Palm Court Motel. Rudimentaire kamer, met (héél rudimentaire) kookfaciliteiten. Ik kook vanavond zelf en ga nog enkele inkopen doen.
s Avonds bekijk ik eens wat hier de mogelijkheden zijn voor als ik er binnen enkele dagen nog eens langskom.
Ik maak mezelf een ontbijt en gelijk ook enkele broodjes met ei en spek voor deze middag.
Boven de afwasbak voor het keukengerief hangt maar 1 kraantje, maar dat maakt niet uit. Want ook uit alle koud-water-kraantjes komt hier warm water.
Het is net 8.00 als ik vertrek richting Kununurra, een rit van 520km. Nog eerst eens voltanken en dan weg.
Het beloofd opnieuw een snikhete dag te worden, en op de radio wordt weer gewaarschuwd voor een UV-index van 14.
Het landschap zal onderweg enkele keren veranderen. Maar vanaf iets voor Timber Creek en het oversteken van de Victoria River zal het frisse groen van de laatste dagen toch een stuk minder ogen. Hier is misschien minder regen gevallen, en sommige stukken lijken ook nog maar recent afgebrand. Ik passeer zelfs nog enkele smeulende boomstammen. Er komen ook meer heuvels in het landschap, en meer rotsen.
Ik vul de tank bij in Timber Creek (een 1-wegs dorp), hoewel dit niet echt nodig was. De benzine is hier iets duurder dan in Katherine, waar ze dan ook weer goedkoper was dan in Darwin, en in Kununurra zal ze nog duurder zijn dan in alle vorige locaties. Er is niet echt een logica in te zien, want blijkbaar is het niet zo dat de meest veraf gelegen plaatsen het duurst zijn. En het verschil kan meer dan 0.5 $ bedragen. Ik denk dat ze op de duurste plaatsen even veel kost als bij ons, wat toch wel een heel verschil is met 12 jaar terug.
Onderweg wordt een paar keer gestopt voor de obligate fotos en het opeten van de boterhammekes, maar meer ook niet. De landschappen zijn wel indrukwekkend.
Een 70km voor Kununurra steek ik de grens met West Australia over, de grootste van de 7 deelstaten. Ik moet een appeltje achterlaten bij de grenspost, ik kon het jammer genoeg niet meer tijdig opeten (heb mij al moeten forceren met een ander appeltje en ¼ watermeloen). Terwijl ik er geld durf op zetten dat ze hier dezelfde appeltjes, in dezelfde winkelketen, van dezelfde leverancier verkopen. Ik moet er mijn gsm (heb geen uurwerk) ook 1.5 uur achter zetten. Het verschil met het thuisfront is nu maar 7 uur meer.
Dat maakt dat ik rond 14.00 aankom in Kununurra. Op het eerste adres waar ik een kamer wou vragen is de receptie gesloten, en dat blijkbaar al van 12.00. Vreemd.
Het volgende adres heeft wel nog een kamer, wel met gemeenschappelijke badkamers (geen ensuite).
Ik informeer hier en bij de VVV naar mogelijke tours naar bv de Bungle Bungles, maar velen zijn al gesloten omwille van het wet season. Het is me al vroeger opgevallen dat ze hier wel zéér voorzichtig zijn met hun maatregelen voor het natte seizoen. Wellicht sluiten ze liever de wegen af dan het risico te nemen een gestrande toerist uit de modder te moeten trekken.
Dan maar enkele plekjes die wel toegankelijk zijn in de nabije omgeving gaan verkennen.
Beginnende met Lake Argyle, maar ik wil wachten tot zonsondergang, want het felle licht overdag maakt niet echt zeer interessante fotos. Ik vertrek rond 16.30 en kom er net op tijd aan. Ja, zonsondergang begint hier al om 17.30 en tegen 18.30 is het hier pikdonker. Het loont de moeite. Prachtige kleuren en dito landschappen.
Maar dit betekent wel dat ik moet oppassen in het terugkeren, want met de koelte en de schemering komen ook meer dieren de weg op. Ik moet afremmen voor een kangoeroe, even uitwijken voor een slang, en als ik bijna terug in het stadje ben vliegen honderden vrij grote vleermuizen de weg over.
In het passeren nog even een hamburger halen bij Chickentreat (soort plaatselijke KFC variant) en dan het verslag opstellen.
Omdat de meeste wegen naar de nabij gelegen nationale parken afgesloten zijn, en de interessante begeleide rondritten hun zomerslaap houden besluit ik niet langer te blijven, en vandaag al terug naar Katherine te rijden.
Maar eerst nog een bezoek aan de Mirima Hidden Valley.
En dan de lange weg terug. Een beetje jammer, maar het uizicht maakt veel goed.
Het is natuurlijk wel dezelfde weg als gisteren, al bekijk ik nu alles van langs de andere kant.
Geen problemen, zelfs geen controle bij het oversteken van de grens met The Northern Territory.
De branden hebben de weg nog niet bereikt, al ligt het smeulende hout nog steeds te smeulen.
Terug even halt houden in Timber Creek.
En tegen 16.30 (de GSM werd weer 1.5 uur later ingesteld) ben ik terug in Katherine, en ga er op zoek naar de Ibis Style Katherine, die net buiten het stadje blijkt te liggen. Voor een kleinigheid meer dan eergisteren heb ik mooie, nette kamer, én een ontbijt. Tja, het kan verkeren.
Ik probeer nog online een tour te boeken in het Nitmiluk Park voor morgen, maar geraak niet binnen. Morgen dan maar op goed geluk ter plaatse proberen.
Net na zonsondergang laat een nieuw onweer opnieuw van zich horen: kletterende donder, en voor zon half uurtje BAKKEN water. Als ik onder het afdak voor mijn kamer naar de bliksem sta te kijken geraak ik aan de praat met een buurvrouw, die Nederlandse blijkt ze zijn. Ze is aan het wachten op de wegenwacht, want ze heeft per ongeluk haar sleutels in haar wagen opgesloten. Zij heeft wel een tour voor morgenochtend kunnen boeken, wat mij toch al de zekerheid geeft dat de tours hier wel doorgaan. Duimen voor morgen dus.
Na het ontbijt ga ik op goed geluk naar het Nitmiluk Visitors Center om te zien of ze nog een plaatsje vrij hebben op de 9.00 tour. En dat hebben ze. Ik kom er mijn buurvrouw opnieuw tegen, en samen met nog een tiental anderen vertrekken we op een cruise door de twee eerste delen van de Nitmiluk Gorge. Je kunt er ook een kano huren, maar in deze temperaturen zie ik dat niet echt zitten. We zullen er ook maar 2 tegenkomen.
Het landschap en de rotsen zijn indrukwekkend. Jammer genoeg is het al te laat om nog veel dieren te zien. Die zitten er sowieso al minder omdat er terug voldoende water is in het noorden.
Na de cruise wens ik mijn tijdelijke metgezel nog een goede reis, zij trekt door naar Darwin.
Ikzelf bezoek nog enkele plaatselijke bezienswaardigheden en blijf daarna op de site van het motel, waar onder andere nog een wasje wordt gedaan.
Het is al de hele dag licht bewolkt geweest, en deze keer breekt het onweer al om 15.00 uit. Opnieuw een grote hoeveelheid regen op korte tijd, alleen ziet de bliksem er nu niet zo indrukwekkend uit, gezien het nog niet donker is.
Door de wolken en het onweer is het vandaag ook iets minder warm, wellicht slechts 35°.
Diner in het restaurant van het motel, en dan op tijd gaan slapen, want morgen staat weer een fikse rit op de agenda.
