Ik heb besloten nog een dagje extra in het Kookaburra Lodge Motel te blijven, en hier eindelijk eens een reisplan op te stellen. Waar wil ik nog allemaal naar toe, wat zijn de afstanden en hoeveel dagen moet dit allemaal in beslag nemen? Misschien kon dit al wat vroeger gebeuren, maar het zal vandaag toch de helft van de dag regenen, en ik zit hier goed. Niet al te grote maar uiterst verzorgde kamer, ieder zn eigen balkonnetje met zicht op een netjes onderhouden tuintje, en zéér rustig gelegen. Voor wie interesse zou hebben, het motel staat te koop. De eigenaren gaan binnenkort met pensioen. Je zult wel zelf naar de prijs moeten informeren (www.kookaburra-lodge.com).
Na het ontbijt de andere helft van de wandeling langs de Peterson Creek afgestapt. Geen platypus meer gezien, wel een opossum en enkele kookaburras in de verte.
Rond 12.30 trek ik te voet naar de Vienna Inn in het centrum van het dorpje, een paar honderd meter van het motel. Ik arriveer er net op tijd, net voor het onweer losbarst. De ermee gepaard gaande wind, en de afwezigheid van de zon zorgen voor het eerst in dagen voor een normale en aangename temperatuur. Waar het anders overdag vrij rustig is wat de plaatselijke fauna betrekt (ook voor hen is het anders blijkbaar veel te warm) proberen nu de parkieten en andere vogels boven het geluid van de donder uit te stijgen met een gekrijs en gekwetter vanjewelste.
Ik zet me net als de enkele andere gasten op het terras en bestel een Schnitzel à la Vienna. En een cola natuurlijk.
De portie is ruim voldoende, en het smaakt.
Na het eten tussen de druppels door terug naar het motel en de rest van het reisprogramma samenstellen.
Nog de mails checken en een skypke doen, het verslag is voor morgen.
Voor vandaag heb ik gisteren een half-Engels ontbijt besteld: toast, eieren, spek en worstjes. Mm, lekker.
Na het uitchecken gaat het richting Atherton voor een tankbeurt en een zonnebril en daarna naar de watervallen in de buurt van Millaa Millaa. Achtereenvolgens de Millaa Millaa Falls, Zillie Falls en Ellinja Falls. De watervallen zijn makkelijk bereikbaar en worden allen gebruikt als zwemwater. Ik ben er nooit alleen, en enkele mede-toeristen kom ik zelfs meerdere keren tegen.
Ik trek nog wat verder richting kust om ook de Tchupala Falls en Wallicher Falls op te zoeken. Hier ben ik wel alleen. De Falls zijn dan ook slechts van op een afstand zichtbaar, en de wandeling ernaar toe is iets langer. Tijdens de wandeling passeer ik verschillende vlinders, sommigen de grote van mijn hand. Ze laten zich jammer genoeg niet makkelijk fotograferen.
Hierna omkeren en de steil op en neer gaande weg terug naar het binnenland intrekken, richting Ravenshoe, Queenslands Highest Town (930m boven zeeniveau).
Laatste stuk van het traject over een wegje waar geen zwaar vervoer langs mag. Het is er op vele plaatsen ook maar 1 rijstrook breed. Het landschap doet denken aan Engelse heuvels, met groene weiden en grazende koeien. Ware het niet dat de koeien niet alleen bontgevlekte Holsteiners zijn (de ook bij ons gekende melkkoeien), maar eveneens Black Angus of Brahman (ofte Zebu), dat je hier en daar wat ongewone bomen ziet staan, of dat er plots zomaar een witte kaketoe komt overvliegen. Het grootste verschil merk je echter als je de van airco voorziene ruimte van de wagen verlaat.
Rond 15.00 check ik er in in het Club Hotel/Motel. De kamers van het motel zijn gelegen achter een typische Outback pub (denk The Flying Doctors of McLeods Daughters) in het centrum van het 1-straat dorpje.
Het is tot nu toe de minst moderne kamer, maar wel proper. Voor het eerst ook geen airco, enkel een Fan. Die zal overuren mogen draaien. Er hangt hier wel een antiek model straalradiator, hoewel ik mij zelfs niet kan inbeelden dat ze die hier ooit nodig hebben.
Na enkele inkopen boek ik telefonisch het verblijf voor de volgende 2 dagen bij The Undara Experience.
En tegen 19.00 trek ik de pub in en bestel er een Surf & Turf: steak met zeevruchten. Beetje vreemde manier van bestellen (je leest de menu af van de muur en betaalt aan een apart loket), maar het smaakt.
Nog vlug de blog updaten, zien wie er online is en dan de oogjes toe.
Rond 5.30 komt er al leven in de omgeving van het motel, en blijkbaar is dit het teken om op te staan. Nog even blijven liggen heeft weinig zin, het is toch te warm om nog een uurtje verder te slapen.
Dit maakt dat ik nog voor 8.00 al kan vertrekken.
Vandaag staat er een kleine tocht van ongeveer 140 km op de agenda, en dit naar de site van The Undara Experience.
Daar zal ik de volgende 2 dagen overnachten, in een van de tot slaapkamer omgebouwde oude treinstellen van rond het begin van de vorige eeuw.
Bij het verlaten van Ravenshoe wordt duidelijk dat dit dorpje net op de grens ligt tussen tropisch regenwoud en Eucalyptus houtland (ofte bush). Geen dichtbegroeide bossen meer en steil op en neer gaande heuvels, maar een glooiende, zo goed als kaarsrechte weg met aan weerszijden de monotome begroeiing van dorre eucalyptus en kniehoog dor gras. Hier en daar vertonen de bomen nog de sporen van een vroegere brand.
Vanaf nu kom ik op de weg ook meerdere verkeersslachtoffers tegen. Van diegene die nog herkenbaar zijn vooral kangoeroes en een mierenegel. Enkele kilometers voorbij Ravenshoe, vanaf het plaatsje Innot Hot Springs, wordt aan de kant van de weg ook gewaarschuwd voor Roadtrains. Ik zal er vandaag maar 1 in de combinatie van trekker en 3 opleggers tegenkomen, maar ook de combinaties met 2 opleggers zijn redelijk indrukwekkend. Vooral omdat ze hier niet gelimiteerd zijn op 90, maar even vrolijk voorbij zoeven aan de zelfde maximumsnelheid van 100 km/uur. Nu valt dit op deze ruim voldoende brede en rechte 2vaksweg nog wel mee. Het was de voorbije dagen minder geruststellend als de 2-opligger combinaties (meestal met een mastodont van een trekker) aan 100 per uur achter je van de helling kwamen gedonderd.
Ergens halverwege de rit ligt een halte, met picnic ruimte en toilet. Hier ligt blijkbaar een zeldzaam stukje droog regenwoud. Op informatieborden wordt duidelijk gemaakt dat dit inderdaad geen contradictio in terminis hoeft te zijn.
Rond 11.00 arriveer ik op het terrein van de Undara Experience (www.undara.com.au), te vroeg om al in te checken. Ik besluit dan maar om een van de omliggende wandelingen af te stappen. Misschien niet echt een bijster snugger idee, gezien het nu net de warmste periode van de dag wordt. Maar goed, zweten doen we toch.
Ik kom onderweg niet veel dieren tegen (zij houden wel rekening met de warmte), maar kan toch enkele kangoeroes (Eastern Grey), kookaburras en parkieten op foto vastleggen. Wat ook enorm opvalt is de geur, het heeft iets weg van wierook.
Om 13.00 ben ik terug aan de receptie, net op tijd om in te checken, te douchen en te lunchen. Voor de rest van de namiddag hou ik mij kalm, en maak van de gelegenheid gebruik om de hoogdringende was te doen, kwestie van toch iets te hebben wat niet uren in de wind naar zweet ruikt.
Avondeten (maaltijden in de prijs inbegrepen) wordt een broodje met verschillende soorten boter en een T-bone met frietjes. En na het eten speelt iemand van de crew nog wat liedjes op zn gitaar bij het kampvuur.
Het verslag kan ik pas binnen enkele dagen doorsturen, want ik krijg hier geen connectie met mijn mobiele internetprovider. Wel kan ik mij aanmelden op de internetverbinding van het park, maar om internet explorer op te starten heb ik een paswoord nodig, en ik heb geen zin om hiervoor te betalen. Skypen lukt dan wel, maar er is niemand online.
Opstaan om 6.00 en ontbijten om 7.00. Engels ontbijt, maar op zn Australisch.
Na het ontbijt nog even skype raadplegen, ditmaal met meer succes.
Om 8.00 vertrekt de bus naar de Lava Tubes, de hoofdattractie van het park. Het zijn de restenten van een lavatunnel die ontstond nadat een lavastroom van buitenaf begon af te koelen en zo een stenen tunnel creëerde. Hier en daar is de tunnel door tijd en verwering ingestort, en zo komt het dat we delen van de tunnel kunnen betreden. Onze gids, Bram Collins, is de man die gisteren gitaar speelde aan het kampvuur, en blijkt de voorlopig laatste in lijn te zijn van de familie die vroeger dit land bezat en vandaag ook het kamp uitbaat. We krijgen een goed onderbouwde uitleg en op de tocht naar en van de grotten zien we ook nog verschillende soorten kangoeroes en wallabis.
Voor middagmaal kies ik de lokale burger. Nee, geen kangoeroe, hoewel die ook op het menu staat.
Na de middag wat rusten, lezen en het zwembad eens uitproberen, kwestie van eens deftig af te koelen.
Tegen 5.25 worden we verwacht voor de Wildlife at Sunset tour. Met de bus gaan we opnieuw naar een van de ingangen van de lava-tubes, waar bij het vallen van de duisternis honderden, zoniet duizenden vleermuizen uit de grotten komen om op insecten te jagen. Ze worden op hun beurt zelf belaagd door slangen, die zich aan de takken bij de uitgang van de grot laten hangen en zo proberen een vleermuis in de vlucht te vangen. Tijdens de heen rit zien we nog enkele soorten kangoeroes, en er wordt even halt gehouden op een heuveltje, voor een glaasje wijn en een stukje kaas. Gelukkig is er ook fruitsap en fruit.
Als we op de heuvel in het rond kijken, was alles wat we in 3 richtingen kunnen zien ooit de eigendom van de familie Collins, zon 80 000 hectare. Sinds 1989 werd het gedeelte met de toegankelijke lava-tubes afgestaan als nationaal park, maar de lodge blijft wel in hun beheer.
De vleermuizen zijn op de afspraak, alsook een 6 tal slangen. We zien er wel geen enkele een vleermuis uit de lucht plukken, maar dat is dan ook niet verwonderlijk met een dozijn flitsende cameras in de buurt.
Terug in de lodge avondmaal en nog wat bij het kampvuur zitten. Deze namiddag is een ganse bende Franse motards aangekomen, en even leek het gedaan te zijn met de rust, maar het is al bij al nog vrij goed meegevallen, wellicht omdat hun gemiddelde leeftijd toch ook al boven de 50 lag. De groep maakt een tocht doorheen het oosten van Australië, en is vrij goed geëquipeerd, compleet met volg- en bezemwagens. s Avonds helpt een van hen Bram bij het gitaarspelen.
Na het ontbijt is het opnieuw tijd om door te trekken. Ik krijg nog een lunchpakket mee, en vertrek rond 9.00 voor een tocht van zo'n 620 km, eindbestemming Hughenden. Ik kies voor de route via Charters Towers, de directe en kortere route is namelijk niet volledig geasfalteerd.
Het eerste stuk tot aan Conjuboy wordt blijkbaar intensief opgewaardeerd, want ik kom elvendertig wegwerkzaamheden tegen. Gelukkig met niet al te veel oponthoud. Sommigen zijn voorzien van verkeerslichten, op anderen houden mannen met grote lollies toezicht op welke richting kan doorrijden en wie moet wachten. Lijkt mij niet bepaald het meest plezante jobke, zo lekker in het zonnetje.
In Conjuboy stop ik even om te tanken.
De rest van de weg naar Charters Towers varieert van een perfect onderhouden, brede en biljartlaken effen 2 vaks weg tot een aan de randen afbrokkelende 1 vaks baan met net voldoende brede grindstroken aan beide zijden zodat 2 wagens kunnen kruisen. Ik kom er op dat moment gelukkig geen Roadtrain tegen. Er wordt in dat geval hoe dan ook aangeraden om bij het kruisen van deze gevaarten uiterst links te houden en mogelijks zelfs te stoppen. Hen het asfalt doen verlaten is geen goed idee, om het slingeren van de achterste oplegger te vermijden.
De zon schijnt ongenadig en er is geen wolkje te zien. De airco kan het nauwelijks bolwerken. Als ik even stop om het lunchpakket aan te spreken wordt het pas duidelijk hoe warm, zeg maar heet, het wel is. Gelukkig staat er wel flink wat wind, maar ik denk toch dat je effectief een ei kunt bakken op de weg.
Opnieuw kom ik vandaag ontelbare verkeersslachtoffers tegen, onder hen nu ook al een koe. Ze liggen er in allerlei stadia van ontbinding op en langs de weg, iets wat bij tijden ook een groot aantal roofvogels en aaseters aantrekt.
In Charters Towers stop ik even om enkele fotos te nemen en opnieuw te tanken (elke grote halte gebruiken om bij te tanken) en dan op weg naar Hughenden. Deze weg is duidelijk veel beter onderhouden. Steeds 2 brede wegvakken, zo goed als kaarsrecht, en af en toe een uitwijkstrook voor tragere voertuigen of een rustplaats. Roadtrains mogen hier ook maximaal 80 km/uur rijden, het andere verkeer meestal 110. Roadtrains in de combinatie 3 + trekker kom ik hier voldoende tegen, ik mag er zelfs enkele inhalen.
Rond 16.30 kom ik op mijn bestemming aan. In het derde motel hebben ze nog een kamer vrij. Ik check in en doe nog enkele inkopen. Ondertussen ook enkele fotos van het centrum van het dorpje, wat bijna volledig in het teken van de dinosauriërs staat. Van hieruit begint immers een route die langs verschillende vindplaatsen van dino-restanten leidt en die mij morgen tot in Winton moet brengen.
Gisteren zijn net voor zonsondergang de wolken gekomen en het heeft vannacht toch minstens een beetje geregend. Hier en daar nog een plas op de weg.
Na het uitchecken eerst nog een ommetje (120 km) naar Porcupine Gorge, een canyon in de buurt.
Daarna in rechte lijn naar Winton, geboorteplaats van het alom gekende volkslied Waltzing Mathilda en zelfverklaard Dinosaur Capital of Australia, 215 km. De wolken zijn nog wat blijven hangen, maar geen regenwolken meer, enkel witte schapenwolkjes. Het landschap aan beide zijden van de weg is opnieuw veranderd: een schier eindeloze vlakte met dor gras en slechts hier en daar een struik of boom.
Opnieuw verschillende dode kangoeroes op en langs de weg. Maar ze zijn blijkbaar niet de enige verkeersslachtoffers. Af en toe hangt aan een verkeerspaal een bosje plastic bloemen. Er staan nochtans voldoende infoborden die waarschuwen voor overdreven snelheid of vermoeidheid. Af en toe een pauze inlassen is inderdaad wel aan te raden, want de lange rechte en monotone weg neigt ernaar de aandacht te verslappen.
Als je dan als eens uitstapt valt opnieuw op hoe belachelijk warm het hier wel is.
Ik stop in het Mathilda Country Tourist Caravan Park, en huur er een cabin voor de volgende 2 nachten, misschien worden het er 3. De airco zal tot laat in de avond mogen draaien om de temperatuur op een comfortabele 25° te krijgen.
Nog even het centrum van het stadje in en wat inkopen doen, maar dat is het dan wel voor vandaag.
Morgen om 9.00 gaat het infocentrum open, en dan zien we wat er de volgende dagen op het programma staat.
Uitslapen zit er hier blijkbaar niet in. Om 5.30-6.00 komt de zon op en blijkbaar is dat het sein om eraan te beginnen. Begrijpelijk, de temperatuur is dan nog enigszins doenbaar.
Het informatiecentrum opent pas om 9.00, dus ga ik ervoor nog even op verkenning in het dorpje. Elke bezienswaardigheid, allemaal mooi voorzien van een bord met de nodige uitleg, gaat op de foto.
In het informatiecentrum koop ik een pas die toegang geeft tot alle hoofdattracties die het dorpje rijk is. Die kunnen in 2 groepen worden onderverdeeld: de geschiedenis van het dorp en dinosaurussen (dus in feite ook geschiedenis). Vandaag zijn sommigen gesloten of ze gaan vroeger dicht. Ik besluit er maar 1 te bezoeken, wel diegene die het verst van het centrum verwijderd is. Het wordt een rit van 110 km enkele richting (ja, dit valt nog steeds onder hetzelfde dorpje), waarvan 60 over unsealed roads. De mensen in het informatiecentrum verzekeren mij dat het traject doenbaar is voor niet 4x4 voertuigen en dat de huidige wegcondities ok zijn, maar ik moet natuurlijk wel opletten.
Nog even de tank vullen, en dan begin ik aan mijn tocht.
De eerste 50 km over asfaltweg vallen goed mee, de weg is in goede conditie. Ik kom kangoeroes tegen (levende en dode), een dingo (te snel om te kunnen fotograferen), en verschillende roofvogels (dankzij de dode kangoeroes).
En plots stopt het asfalt en begint de gravel. De grintweg varieert onderweg van 4 tot 10 meter breed, soms zijn er rijstroken zichtbaar, op andere stukken zoek je gewoon de weg die jou het beste lijkt, ook al is die dan aan de rechterkant. Nu en dan ligt er toch een stuk asfalt tussen, wat dan aangegeven staat als mogelijke inhaalplaats (of als noodlandingsbaan). De toestand van de weg varieert ook. Soms een hard wasbord, soms met diepe groeven. Bij die laatste komt het er vooral op aan om zo dicht mogelijk bij de bult tussen de 2 groeven te rijden, zodat deze de onderkant van de wagen (vooral de onderkant van de bumper) niet te veel beschadigd. Zo nu en dan hoor ik het wel eens schuren, maar het valt nog mee.
Veel tegenliggers kom ik niet tegen. 2 Toyota 4x4s, waarvan de bestuurders telkens de hand opsteken in het passeren. Dat groeten gebeurt regelmatig, maar toch niet altijd. De enige 2 roadtrains langs de weg staan gelukkig beiden geparkeerd.
Tegen 11.00 kom ik aan op het Lark Quarry Conservation Park. Daar werd speciaal een gebouw opgetrokken om de prehistorische site te beschermen. De site bestaat uit een groot aantal afdrukken van verschillende dinosaurussen, en zou de momentopname zijn van een stampede: verschillende kleinere dinos zouden er op de vlucht geslagen zijn voor een grotere belager. De vondst is enig in zijn soort, een speciale samenloop van omstandigheden. De makers van Jurassic Park zouden hier zelfs naar toe getrokken zijn om een scène uit de eerste film op te baseren.
Na de rondleiding (ik en nog een koppel zijn de enige bezoekers) stap ik nog de korte wandeling rond de omgeving van het gebouw af. Het is er wellicht meer dan 40° (in de schaduw), zelfs de wind is warm.
De weg terug verloopt ook zonder al te veel problemen. Een tussenstop bij Old Cork Station, een omweg van zon 120 km wordt mij afgeraden (enkel voor 4x4). Jammer. Niet dat er veel speciaals te zien is, maar de mythische site uit het lied Diamantina Drover, had ik graag op de lijst gezet.
