In deze zomervakantie zijn verscheidene beelden uit de actualiteiten me bijgebleven. Daarvan heeft één beeld me gegrepen. Het is dat van een gewonde jongen, die door anderen schijnbaar geholpen wordt. Maar terwijl wordt hij beroofd van zijn bezittingen in zijn rugzak. Wat voor zijn ogen gebeurt, verschilt letterlijk van wat achter zijn rug zich afspeelt. Op het moment dat hij iets merkt, is hij weerloos tegen de sterkte van de groep. (Zie deze link: http://www.deredactie.be/permalink/1.1084615). Ik werd woedend toen ik dit fragment zag. Herkenbaar of niet? Hoe blij zouden we zijn als iemand ons kwam helpen als we met autopech op de pechstrook van de autosnelweg staan? En hoe snel slaat die blijheid over naar angst en schrik als blijkt dat we op dat moment overvallen worden en alle geld moeten afgeven? De ontgoocheling in onze medemensen wordt zo vergroot en we krijgen het gevoel van wantrouwen.
Ik vraag me af wat dergelijke situaties bij mensen teweeg brengt. Het doet me denken aan een tijdje geleden, wanneer een videojournaliste me een vraag stelde. Zo in het midden van de straat. "En meneer, wat betekent voor jou gelukkig zijn, en vooral: ben jij gelukkig?". Voor mij was het heel raar om te zeggen: "Ja, ik ben gelukkig." Want wanneer je hierop positief antwoordt, besef je dat vele mensen pijn lijden. Of anders gezegd: kunnen we zomaar gelukkig zijn op het moment dat anderen dat totaal niet zijn?
Ik denk dat ik blij ben met mensen rondom mij, die beschikken over een portie echtheid. Vrienden die niet weglopen voor de waarheid, maar die voor zichzelf en anderen iets willen betekenen. Niet de perfectie, maar wel de sterkte. En met die sterke mensen lukt het ons alvast om vooruit te gaan!
