|
Van heel ver in een grote zwarte ruimte, een kleine aardbol. Van heel ver, als kleine stofjes: mensen... En toch zijn die kleine 'stofjes' zo complex. Ze gaan heen en weer, maken soms veel stuk. Hoe is dat toch mogelijk? Deze gedachte schiet me zo plots te binnen. Zondagavond is wel meermaals het spitsmoment van beelden, vragen, ...
Ik kende hen dan misschien niet zo goed, maar ik kende hen van vroeger of omdat ze in de buurt woonden; onlangs gestorven door een verkeersongeluk of plots. Ze reden vorige week nog voorbije je deur en voor hen stopte plots het leven. Ze zijn er niet meer bij. Het doet vreemd: je gaat een hele weg om je leven op te bouwen, je bent een deel van de bureaucratie.... maar als je sterft dan is het plots de kortste procedure die je moet afleggen. Ik weet niet hoe ik het precies moet uitdrukken, maar keer op keer verwonder ik me daarover.
Niet alleen verwondering, maar ook bewondering vandaag. Voor wat technische ondersteuning had ik me vandaag geëngageerd in Herzele. Daar was een vrouw die ik al meermaals zag, en die zich heel sterk inzet voor verenigingen. 't Is meer dan zondagen opofferen, het is een stuk van haarzelf geven door zich belangeloos in te zetten voor datgene wat ik niet zou volhouden. Moeilijke zin. Ik probeer het anders te zeggen. Wie zou vandaag nog haar eigen kookkommen meebrengen, de zaal dweilen en de mensen met taart en koffie bedienen? Ik vraag me af of zij behoort tot een (jammer genoeg) uitstervend ras. Ik heb nog niet eens verteld hoe enthousiast, gewild, ze haar werk deze namiddag deed.
Kristof, nog iemand die ik deze week tegenkwam, en bij wie ik even stil stond. Heb hem rechtuit gezegd dat hij een bijzondere (of moet ik zeggen uitzonderlijke) gave heeft: eerlijkheid, recht door zee en enthousiast. Respect!
Stapvoets konden we opschuiven. Maar het had iets: de socialising van de file op de E40 deze week. Je kijkt bij elkaar binnen in de wagen: mensen die niet met hun partner praten (momentopname?), een metser in slaap, een koppel gekleed om uit te gaan eten, ... Het feit is dat je bij elkaar de wagen inkijkt, en niet eens eraan denkt goeiedag te zeggen. Ook het speleffect in de file is groot, want je probeert te bewijzen dat jouw rij sneller vooruit gaat dan de rij naast jou, terwijl je merkt da je af en toe dezelfde wagen voorbij rijdt.
Af en toe denk ik aan Maslow. Juist, die van de behoeftenpiramide. Ik hoorde vandaag iemand zeggen: niemand is volledig gelukkig en dus moeten we misschien wel blij zijn met wat het is. Ik kan soms zo blij zijn, dat ik het aan mensen wil zeggen; zin om het te smsen. Ik lach graag omdat ik me niet alleen blij voel, maar ook blij ben. Maar tegelijk ook afvragend wat ik (en we) kunnen doen voor mensen die dat helemaal niet zijn.
24-02-2008 om 00:00
geschreven door Gert Bourgeois 
|
