Het gebeurt trager, veel trager dan waar we elke dag aan voorbij lopen - niet eens opgemerkt wat we konden zien, afleiden uit het schijnbare gelaat van wie we ontmoetten.   Morgen gaat het trager, we nemen een niet zo hoge snelheid en zetten alles om in slowmotion.  Kijk wat je dan ziet.  De anders zo snelle flits wordt nu waarneembaar voor je ogen.  Kijk hoe zij kijkt als je haar iets zegt.   Sla die ogen gade van je collega bij wat je zegt.   En hoe kijken de mensen naar jou in die grote groep?  Een vertraagde vorm van je beweging, van zijn reactie, van haar uitdrukking.  Je ziet dan wat!  Veruiterlijking van intens geluk, schijnheiligheid in de bewegende lippen, woede in de ogen, egoïsme in de lach, hoop in de eenvoudigheid.   Wat nu nog in de snelte van het leven kan verstopt worden, wordt vertraagde realiteit.  We kunnen plots meer zien.  Maar willen we dat?

20-10-2007 om 23:53 geschreven door Gert Bourgeois