|
Het verhaal speelt zich af in het Franse dorpje Lansquenet. Het leven daar is de laatste 100 jaar niet veranderd. Traditioneel. De burgemeester dicteert de preek van de pastoor, de vastentijd is er heilig in de letterlijke betekenis.
Ik heb vanavond genoten van de film Chocolat (2000).
Puur als chocolade, zo kunnen ook mensen zijn, zo kan het leven smaken. Het gaat niet om wie je moet zijn, maar om wie je mag zijn. Wie willen we zijn voor onszelf, voor vrienden, voor familie, ... Het is heerlijk voor mensen iets te betekenen, het is pijnlijk je geluk niet door te geven.
Op het einde van de film, noteerde ik enkele woorden uit de preek van de pastoor: creëren, goedheid, verdraagzaamheid en menselijkheid. We kunnen gelovig zijn of niet, maar mens zijn we met z'n allen. Die smaak van mens te zijn: genietend, welkom, stralend... die smaak is puur.
De laatste dagen staat aartsbisschop Léonard in de kijker. Door velen omstreden door zijn opvattingen over abortus, homo's, condoomgebruik, embryonaal stamcelonderzoek,... Hoe jammer zijn uitspraken ook zijn, ze raken me niet. Ik word geraakt door mensen die betekenis hebben voor anderen. Misschien ligt de puurheid in de basis. Goedheid ligt niet in opvattingen die een individuele mens gebruikt, noch om anderen te beoordelen. Maar wel in vrijheid om iemand te mogen zijn.
Net zoals in de film moeten we meer dansen, ja in het midden van het plein. Onze deuren (ook letterlijk) durven open te zetten, zoeken naar mensen om anderen te verbinden. Het verlengt ons leven in intens geluk, elke dag.
31-01-2010 om 00:49
geschreven door Gert Bourgeois 
|
