Wat zijn de mensen toch vriendelijk!    Van alle kanten hoor ik zeggen dat het bijna terug school is en dat mijn mooi leven weer eens gedaan is.    En om de geslaagde vakantie in schoonheid af te sluiten, hebben we - hoe kan het ook anders - in Gent een glas op gedronken.   Wat me de voorbije zomermaanden op televisie (Terzake en andere duidingsprogramma's) trof was het feit dat mensen eigenlijk met twee zaken te kampen hebben: met macht of met onmacht.   Bijna alle onderwerpen van de programma's kon je catalogeren binnen het misbruiken van macht of het vechten tegen de onmacht.   Je moet enorm veel geluk hebben om in een positie te zitten, waar noch macht, nocht onmacht is.  Gewoon kunnen leven, noem ik dat. 
Op politiek vlak konden we natuurlijk niet naast de gesprekken van de regeringsvorming kijken.  Frappant is de rol van de media in de anders zo sombere komkommertijd.  Sneller dan de formatiegesprekken zelf, heeft de media een eigen verhaal klaar.  Ligt Yves Leterme wel nog goed in de markt?   Wiens populariteit stijgt wel?  Op forums lees je de grootste verwijten, de clichés en de snelle conclusies.
Om nog even terug te komen op 'televisie'...   Als de films ook deze zomer iets gemeen hadden, dan was het dat jaren 80-interieur.  De goedkoopste films werden terug uit de kast gehaald en zo konden we nog eens zien uit welke tijd we komen. Ik hoop dat Canvas weldra uitpakt met programma's als Morgen Beter en Little Britain, want buiten The Vicar of Dibley viel er niet veel te beleven. 
Wat me intrigeert is de aanpak van de programma's voor en na het journaal, zoals Man Bijt Hond en de VTM-tegenganger, waarvan me de naam ontsnapt.  Ongelooflijk wat de scheefgroei van originaliteit kan veroorzaken: miss zoekt een babbel bij een familie in het zwembad in de tuin, wat neemt de BV zeker mee in zijn reiskoffer als hij/zij op reis gaat?   Voor zulke babbels is er dus veel uitzendtijd, terwijl andere programma's hun informatie moeten inkorten om binnen de tijdlimiet te blijven.
Nu hogescholen toch in de ban van competentiegericht onderwijs zijn, kunnen we ons weldra aan een postgraduaatopleiding tot belspelpresentatrice verwachten.  In de bijna onleesbare teller kunnen we zien dat nog steeds mensen graag bellen en ook de presentatrices zelf denken het beter te doen.   Tegenwoordig verwittigen ze dat je het gezond moet houden (wat je daar ook mag onder verstaan), maar dat je anderzijds wel meer moet bellen om kans te maken op een 'gunstige lijn'.    De presenatatie van een belspel moet niet eenvoudig zijn: de tijd volpraten zonder slim te doen, en tegelijk alles horen via het oortje.   Na zo'n uitzending kruipt de presentatrice naar haar auto van vermoeidheid. 
De komende maanden worden ontzettend druk.  Niet alleen hier thuis, maar ook op het werk.   Want daar staat een nieuwe uitdaging klaar, iets wat totaal nieuw voor me is.  Maar heb er eigenlijk wel zin in, het mag snel maandag zijn!

02-09-2007 om 02:44 geschreven door Gert Bourgeois