Mag ik bij dit artikel even mijn mening kwijt?
Al zeg ik het zelf, ik vind dat onze Vlaamse lerarenopleidingen goed bezig zijn maar er kunnen zeker en vast bepaalde zaken veranderd of geoptimaliseerd worden.
Maar mocht ik minister zijn
Dan zou ik het traject van de lerarenopleiding behouden als een driejarige bacheloropleiding (modeltraject). Tijdens die drie jaar moeten studenten meer kansen krijgen te groeien vanuit verschillende vormen van praktijkleren, waaronder werkplekleren. Het leren van de praktijk zou reeds in het eerste jaar bijna op wekelijkse basis mogelijk moeten zijn, waarbij de stagiair in het derde jaar verbonden wordt aan een ankerschool. Wie wilt kan zich nadien een jaar langer professionliseren met een professionele master (zoals in Nederland) en wordt daar ook naar verloond. In dat jaar zitten dan vier elementen: wekelijkse praktijk via werkplekleren in verschillende onderwijsvormen/onderwijscontexten, zorgmodule, praktijkonderzoek en een verdiepende module naar keuze/nood. Enkele van deze modules kunnen eventueel gevolgd worden binnen een banaba-opleiding, een academische opleiding, een postgraduaat, in e-learning,... Aangezien lerarenopleidingen nu in associaties zitten, lijkt mij dit haalbaar. Het 60 studiepuntenprogramma kan dan samengesteld worden door de student in samenspraak met de trajectbegeleider.
Of de lat hoger moet liggen, hangt er van af hoe men dit interpreteert. De uitdagingen in 2014 liggen hoger dan ooit: sociale vaardigheden, ICT, mediaopvoeding, omgaan met diversiteit.... zijn allemaal zaken waar men jaren geleden minder mee geconfronteerd werd. Dus op dat gebied is er een groter aanbod en een betere training noodzakelijk. De lerarenopleiding kan daarvoor beroep doen op externe organisaties, experten, ervaringsdeskundigen, pedagogisch begeleiders... Ook binnen de hogeschool kunnen studenten en docenten uit de verschillende opleidingen hun expertise delen, denk maar aan dwarsverbanden tussen de lerarenopleidingen onderling, en de dwarsverbanden tussen onderwijsopleidingen, orthopedagogie en sociaal werk. Ondermeer de agogische vaardigheden (bv. gespreksvoering met ouders) krijgen zo bredere ontwikkelingskansen bij leerkrachten in wording.
Met veel bewondering kijk ik naar de studenten die anno 2014 voor het onderwijs kiezen. Geef hen meer kansen tot leren van elkaar en van het werkveld d.m.v. hospiteren, teamteaching, supervisiegroepen samengesteld uit stagiairs en ervaren leerkrachten e.a. Een warme oproep aan de opleiding om veel meer het werkveld in te schakelen; het werkveld en de lerarenopleiding zouden met elkaar versmolten moeten zijn. Daarmee is de kous nog niet af, want er moeten na het afstuderen ook voldoende leerkansen zijn op het werkveld. Bied daarom beginnende en ervaren leerkrachten de mogelijkheid om zich verder (intern) te professionaliseren op school. Een schoolontwikkelaar kan een schakel vormen tussen stageschool en hogeschool, kan mentoren coachen en het professionaliseringsbeleid coördineren op niveau van de scholengemeenschap. Zo krijgen we operationele klasmentoren met sterke coachingsvaardigheden tegenover stagiairs en beginnende leerkrachten.
Last but not least: dat studenten uit verschillende niveaus van het secundair onderwijs instromen in de opleiding is goed en mag er zeker niet toe leiden dat de lat lager gelegd zou worden. In een school zit er veel diversiteit in de leerlingenpopulatie. Laat ook het schoolteam die diversiteit uitstralen. Ook op die manier wordt er geleerd van elkaar. Ik herinner me een uitspraak van een tiener: Mijn lerares in het vijfde leerjaar had Latijn gestudeerd en sprak ook Latijn (in de figuurlijke betekenis) tijdens de les.
De maatschappij zit in de school en de school is een onderdeel van de maatschappij. Laat de school dan ook mee bewegen met die maatschappij.
Gert Bourgeois
Met één been in het werkveld en één been in de lerarenopleiding
03/01/2014
05-01-2014 om 21:42
geschreven door Gert Bourgeois 
|
