Dag Dirk,
Vanavond , terug zo'n moment
dat ik hier in huis bleef staan en even aan jou moest denken.
Dit huis, waar jij twee jaar geleden mee aan gebouwd hebt,
staat er nog altijd: stevig en er komt veel licht binnen.
Het huis, waarin jij, als architect,
nauwkeurig alles nakeek of het volgens plan verliep.
Ik herinner me nog de uren dat we praatten,
meer uren over leven en mensen,
dan over het bouwen.
"Leven" en "mensen",
toevallig de twee grootste woorden.
In juni kwam je naar onze nocturne
en we waren eigenlijk wel fier op "onze" architect:
de man met een mening,
de architect met de moto.
En plots vertrok je bij ons,
met het droevige nieuws.
Hoewel je veel zin had om te strijden,
konden we de angst in je ogen lezen.
Het doet pijn,
dat onze architect,
die mee tekende en bouwde aan één van onze dromen,
er nu niet meer is.
Jouw warmte, bezieling, moed en enthousiasme,
zijn echter in ons huis gebleven.
Dat borgen we.
29-10-2009 om 00:00
geschreven door Gert Bourgeois 
|
