... en zo konden we nog uuuuuren doorgaan. Maar dat doen we niet, want dat zou de verkeerde indruk wekken dat we numa fans zijn. We wilden gewoon maar aantonen: Zo'n liedje - wat je er ook mag van denken - heeft zijn wereldwijde gevolgen!
And the winner is... De versie van Jake Walmsley en Chris Green samen zijn ze Syncsta en brengen clipjes op hun eigen manier.
Het is een echte klassieker, maar tijdens een vakantie wordt wel eens opruimwerk verricht. Reeds een tijd geleden had ik beloofd de logeerkamer op te ruimen, en vandaag gebeurde dat eindelijk.
Ik schrok er zelf van hoeveel herinneringen er op zo'n enkele vierkante meters te vinden zijn. Aan elk voorwerp hangt wel een verhaal vast, over mij, mijn zus, mijn ouders, ... En aangezien mijn moeder niets, maar dan ook niets van vroeger kan weggooien, wemelt het er van de jeugdherinneringen. Ik zie beelden van mijn studententijd, van mijn beste jeugdvrienden, ...
Mijn eerste boek Engels, 'At my pace'- Ik was er zo fier op. In het tweede middelbaar kregen we onze eerste les Engels. De lerares Engels, Ann D'hondt, leerde me houden van de les Engels en ik schrik ervan dat ik nog zoveel lessen uit het hoofd ken. De Eerste Hulp, het Rode Kruis - Ik wist niet meer dat ik ooit een cursus E.H.B.O. volgde, maar blijkbaar wel want er zat nog een diploma bij het boek. Het moet zowat mijn eerste diploma geweest zijn. Colorer dessins is zo'n kleurboek met ornamenten. Ik kon er uren aan besteden om zo'n figuren in te kleuren. Het lijkt wel de voorganger van de mandala geweest te zijn. Ik merk ook op het boek dat ik mijn naam en adres erop zette. Dat was zoiets typisch voor mij. Op elk boek en schrift zette ik mijn naam en adres. Weet je, het eerste woord dat ik ooit kon schrijven was 'en'. Ik was zo fier dat ik dat kon schrijven, en ik schreef overal 'en' op: op het behang, op posters in mijn kamer, op boeken, op schriften. Het is een verhaal dat in de familie bijgebleven is. Sheila, het meisje van veertien was verplichte lectuur in de hogeschool. Van de weinige boeken dat ik ooit las moet dit wel een topper geweest zijn, want ik herinner me dat ik het op een recordtijd uitlas. Tijdens een opstelwedstrijd voor twaaljarigen in Vlaanderen, was ik één van de laureaten van een opstel over de Eerste Wereldoorlog. Ik mocht toen met mijn ouders en mijn meester van het zesde leerjaar mijn 'prijs' in ontvangst gaan nemen in de aula van de faculteit aan de Ledeganck in Gent. Die stad was toen voor mij 'de grote stad'. Mijn liefde voor Gent moet waarschijnlijk dan reeds ontstaan zijn. Mijn prijs, boeken over Gent en Londen, heb ik nooit weggedaan. Ik heb er altijd met volle bewondering naar gekeken en dat doe ik nu nog steeds. Eén van de boeken heet Gent, een stad met praal. Dat is het inderdaad - en al langer bekijk ik Gent als een stukje van mij. Tijdens dit opruimen gooi ik deze boeken beslist niet weg! Lichamelijke opvoeding in de normaalschool is een boekje dat ik kreeg van mijn peter die vroeger turnleraar was; nog een boekje uit zijn studententijd. Het leerboek vertelt alles over de anatomie - met aldus het accent op het 'lichamelijke'. Wees wegwijs was mijn leerboek voor de rijschool. De bladen in dit boek lijken me goed bewerkt. Ik wou mijn rijbewijs zeker en vast behalen en daarom zette ik alles op alles. Ik schreef na het theoretisch examen alle vragen op, en gaf die door aan vrienden. En niet te geloven, mijn eerste judoboek! Samen met Filip deden we enkele jaren judo in Herzele. Dat was nog eens een tijd. Op het laatste gingen we met tegenzin, en in plaats van naar de trainingen te gaan, reden we daarom met ons fietsje tot aan de frituur. Enkele meters verder staat een foto van Filip en mij, samen met Ingrid Berghmans. Toen 'zwom' ik van magerte in mijn kimono. Enkele goede boeken van Bart Moeyaert staan ook tussen de andere. Meestal heb ik ze niet uitgelezen. Maar bon, feit dat boeken van de betere schrijvers op de boekenplank staan, is voor mij ook al dik in orde. Op het rek, tussen de mappen, vind ik mijn rapporten van de lagere school. Zo nog geschreven met het geschrift van een echte onderwijzer. Zo'n geschrift bestaat denk ik niet meer. Aan mijn punten te zien moet ik een goede middelmaat geweest zijn. Zing met ons mee, liederen van de CM was de liederenbijbel van ieder die op kamp ging. We trokken naar Spa en op skivakantie naar de Franse Alpen. Mooie momenten, en liedjes die iedereen kende - vooral zij die bijvoorbeeld bij de Chriro waren, waren echte kenners. Ruth was het enige meisje in het zesde leerjaar en haar zangschriftje ligt nog bij mij, gekaft met dat oud bruin kaftpapier, gekregen van de school. Zal ik het haar eens teruggeven? Het bos onze vriend doet me terugdenken aan de bosklassen naar Herentals. We hebben nooit in dat boekje gewerkt, maar we hebben er onbezorgde momenten beleefd. Juf. Marijke en meester Robert waren er bij, en we sliepen in - hoe zal ik het noemen - hutten. Ik weet niet meer hoe het juist gebeurde, maar ik herinner me dat ik samen met Eric in de eetzaal van het hoofdgebouw was. We wilden naar buiten en de automatische deuren gingen niet open. We zagen niemand meer in de eetzaal en waren in paniek. Zo'n klein feit zette toen een dumper op mijn enthousiasme. En oh ja, gelukkig was er nog iemand in de keuken, en zij liet ons buiten. Ik wil wel geloven maar wat, was het boek van onze docent godsdienst in de hogeschool. Als verplichte lectuur mochten we kiezen uit een aantal boeken. Maar omdat hij dat bepaald boek zelf geschreven had, durfden de meeste studenten geen ander boek te lezen. Wat waren we toch braafjes! Ik kom ook hier tot het besef dat mijn middelbare tijd weinig (goede?) herinneringen nalaat. Buiten mijn boek Engels vind ik weinig sporen van de middelbare school. Dit bewijst volgens mij dat ik die tijd snel gewist heb omdat ik nauwelijks een band heb/had met de middelbare school. Heb er geen tijd meegemaakt waarnaar ik terug verwijs. En dat in tegenstelling tot mijn jeugd in de lagere school. De mooiste tijd! Het meest plaats wordt ingenomen door de cursussen van de lerarenopleiding. Ik heb ze nooit willen wegdoen, maar vandaag doe ik dat voor een deel wel. Voor elke cursus maakte ik zelf een voorblad, waarbij ik de lay-out belangrijk vond; uiteraad steeds met logo (heb altijd al een speciale band gehad met logo's). Wie nu denkt dat ik enkel aandacht besteedde aan het voorblad heeft het fout. Ik stopte heel veel tijd in het maken van inhoudstafels. Voor mij was dat prioritair alvorens te starten aan het leren van de cursus. Het nadeel was echter dat ik er zoveel tijd aan investeerde, dat ik laat moest starten met het studeren van de cursus zelf. Tijdens zo'n examenperiode belden studiegenoten om te vertellen waar ze al in de leerstof 'zaten'; en ik durfde van schaamte niet durfde toe te geven dat ik pas gedaan had met het maken van de inhoudstafel. Maar soit, ik studeerde goed aan de hogeschool en dat was omdat ik het graag deed én docenten tegenkwam die in mij geloofden. Zij motiveerden me en sindsdien heb ik me geëngageerd voor het levenslang leren. Vele dingen gaan richting papierdoos. Vroeger wou ik heel veel documentatie bijhouden, maar al jaren is dit niet meer nodig. We hebben het internet en de harde schijf is een kleinere opslagruimte in vergelijking met de documappen. Uren van studeerzweet, opzoekings- en klasseerwerk zijn nu overbodig. Maar naast die mappen (meer mappen dan in een schoolwinkel op 1 september), vind ik nog een paar leuke dingen. Eigenlijk vind ik hier de evolutie: knikkers, een jojo en een rubix (noemde dat zo)? In de lagere school hadden we de rage om te knikkeren, ook al was dat reeds passé. We ruilden knikkers, en per groepje hadden we ons eigen 'knikkerkot', ons eigen territorium zeg maar. De jojo's die aansloegen waren enkel van een bepaald merk, en de rubixen waren echt de max. In die tijd onstond ook de rage van stickerboeken van voetballers.
Destijds nam mijn vader mij en mijn zus mee naar zijn kamer bij mijn meter. Hij toonde zijn vroegere boeken van de Franse grammatica en een blikken doos, vol met oude foto's. Ik vond dat een fantastisch gevoel te weten hoe de jeugd van mijn vader en moeder was. En hoewel ik nog maar een dertiger ben, ik besef nu dat ik ook reeds kan grijpen naar dingen van vroeger. De tijd vliegt snel, maar eigenlijk heb ik ook heel wat mogen genieten, heel wat opgebouwd, op vele plaatsen geweest, vele mensen gekend. Dat heb ik te danken aan vele mensen, maar vooral aan fantatische ouders en uitstekende vrienden. Niemand wordt graag ouder, maar als ik naar die dingen terug kijk, dan ben ik blij dat ik reeds heel wat mocht opbouwen en nog zoveel dingen mag doen. Wat ik reeds kreeg wil ik nog vele jaren delen.
Een ander besef groeit ook nog sterker aan. Mijn moeder houdt alles bij, maar dan ook alles. Zij is iemand met zin voor orde, maar tevens slaagt ze erin, alles mooi bij te houden. Zij kan niets weggooien. Toch heb ik enkele dozen goed kunnen vullen en vervolgens met tape dichtgekleefd - klaar voor de papierophaling. Die tape is noodzakelijk, want anders zal mijn ma alle dingen terug naar de oorspronkelijke plaats verhuizen.
Traditioneel zijn wij er ook bij tijdens de opening van de Gentse Feesten. En deze keer, was dat wel anders. Tegenwoordig zijn te veel mensen in de ban van de Gentse Feesten. De stad waar mijn hart ligt, lijkt dan wel van iedereen te zijn. Ik ben al geen kuddedier, en nam daarom met plezier de uitnodiging voor een avondje Kortrijk aan. Een gezellig etentje in de tuin van een restaurant, gezellig praten over koetjes en kalfjes, en soms ook over een onderwerp waar ik mijn tanden dan in zet, van mij mogen er nog vele van deze avonden volgen. Het is immers het moment waarop ik besef hoe blij ik ben met goede vrienden rondom mij. Clichés als 'vrienden heb je nooit te veel' en 'echte vrienden zijn er altijd voor je', komen dan steeds in mij naar boven. Maar tevens maak ik er mij dan telkens alert op: 't Is vakantie... YES!!! Op die manier doe ik mezelf beseffen dat het echt vakantie is. Hoewel Kortrijk die avond niet op een mierrennest leek, toch kwamen heel wat mensen opdagen voor Kortrijk Congé. De organisatie noemt het een zinderende avond, en dat was het eigenlijk ook wel. Het is immers niet de gewoonte om 's nachts musea te bezoeken, maar in Kortrijk kon het wel. Om nog maar te zwijgen over de lichtgevende 'tentjes' op het water en de fanfare. Niet in elke stad zijn er Fata Morganatoestanden, maar misschien juist daarom was het net zo gezellig.
De duidingsprogramma's van de VRT nieuwsdienst verdienden al langer mijn voorkeur, en voor een deel is dit te verklaren aan een misschien wel subjectief gegeven. Het is namelijk zo dat mijn aandacht aanzienlijk verscherpt wanneer Kathleen Cools of Goede Devroy het nieuws brengen. Ik kan niet ontkennen dat deze dames grote klasse hebben. Kathleen Cools, studeerde filosofie en startte haar journalistencarrière bij Studio Brussel. Ze passeerde ondermeer langs Villa Politica en Morgen Beter - het discussieprogramma met het zuinig lachje van Tim Pauwels (onder het motto: Ik vind het zelf een goede vraag) en de indringende ogen van Kathleen Cools (onder het motto: ik heb je in mijn macht, je kan niet meer ontsnappen). Morgen Beter was voor mij de afsluiter van vele avonden. Maar hoewel ik me zelden aan iemand stoor, is toen pannellid Christine Hemmerechts er toch in geslaagd me te doen ergeren aan haar ongefundeerde woorden en haar onbeschrijflijk gedrag. Ik herinner me nog de commentaar van Filip Dewinter toen hij Kathleen Cools een uitbrander gaf: "Mevrouw je hebt je huiswerk niet goed gemaakt"; gelukkig was Tim Pauwels na enkele pijnlijke seconden de reddende engel. En ze heeft zo haar eigen tactiek met zinnen als "Laat het ons misschien even anders zeggen" en "Ik heb mij laten vertellen dat...", om nog maar te zwijgen over het lachje wanneer iemand naast de kwestie blijft antwoorden. Fantastisch. Een andere dame van hetzelfde kaliber is Goedele Devroy. Ze is germaniste van opleiding en heeft sindsdien als journaliste haar tent opgezet in de Wetstraat. Met haar blik doorboort ze iedere geïnterviewde en zet ze geen stap achteruit . Zij is een echte dame met .... (hoe zeg je dat)! Een dame met de uitstraling van een echte journaliste. Zo ken ik er weinig. Bij haar herinner ik me nog één pijnpunt: het verhoor met de kopstukken van de politieke partijen. Ze zweeg en zweeg midden in een onverstaanbare discussie terwijl de regie in haar oortje riep: "Grijp toch in en zeg iets".
Frank Vanderlinden zou wellicht in deze woorden beginnen: "Twee klassedames waar geen man op de VRT nieuwsdienst kan aan weerstaan, vrouwen die (ook) de kijkcijfers doen stijgen. Het hoeft niet altijd Sigrid Spruyt of Martine Tanghe te zijn...."
And I'd give up forever to touch you Cause I know that you feel me somehow You're the closest to heaven that I'll ever be And I don't want to go home right now
And all I can taste is this moment And all I can breathe is your life Cause sooner or later it's over I just don't want to miss you tonight
And I don't want the world to see me Cause I don't think that they'd understand When everything's made to be broken I just want you to know who I am
And you can't fight the tears that ain't coming Or the moment of truth in your lies When everything seems like the movies Yeah you bleed just to know your alive I don't want the world to see me Cause I don't think that they'd understand When everything's made to be broken I just want you to know who I am
Heel dicht bij ons - hebben we mensen nodig om naar op te kijken. Het zijn vaak mensen die niet in het middelpunt staan, maar die wel iets uitstralen. Zo herinner ik mij een pedagoge. Ze verdiende alle respect en waardering, waardoor ik gemotiveerd was om verder te studeren. Maar zo échte (dit woord staat in mijn lijst 'meest gebruikte woorden') mensen vind je niet vaak. Dat is wat vele mensen (moeten) missen. Je kan opkijken naar een song van Jasper Steverlinck, een gedicht van Simon Van Buyten en het acteertalent van Tom Van Dyck, maar heb je ook echte mensen rondom jou? Mensen die je waardeert voor wie ze zijn, voor hoe ze zich tonen, voor hun puurheid? Opkijken naar iemand geeft je zoveel meer wilskracht, zoveel meer zekerheid.
De aanleiding van deze gedachte komt omdat ik spontaan aan Lieve begon te denken. Samen met nog andere docenten begeleidt zij onze groep. Ze is rond de 50 en is de minst opvallende van de groep. Al kan ik het niet volledig onder woorden brengen, maar ze heeft iets. In die mate dat ik uitkijk naar morgen om bij haar een hele dag les te volgen.
Misschien denk je tijdens het lezen: weird wat hier te lezen staat. Maar 'opkijken naar iemand' vind ik een sleutel om te houden van 'waarom je hier bent'. In welke mate we iemand willen zijn voor anderen, in welke mate we fier zijn dat we mogen gezien worden zodat anderen ook naar ons opkijken, is een vaak onbeantwoorde vraag. Sommige mensen vinden dat 'opkijken naar' een negatieve betekenis kan hebben (idealiseren, misleiden), maar dat is enkel maar in die mate waarin wij ons tonen.
Laat het ons zo zeggen: als je een grote building vanuit een minder bekeken gezichtshoek fotografeert, dan ziet het gebouw er totaal anders uit. Reactie: "Waaw zo schoon". Het is ook aan ons om ons te laten zien van een totaal andere en betere kant.
ps: Ik heb eigenlijk zin om morgen naar Lieve toe te stappen en te zeggen: Je bent fantastisch! Maar ik vrees dat het raar gaat overkomen! :- )
Plots valt het je te binnen dat je - de songs waar je heel erg van houdt - in maanden niet meer beluisterde. Hoe is het toch mogelijk? Misschien omdat je ze niet wil grijs draaien, omdat je ze niet beu wil worden? Het zijn zo van die liedjes waar je in de verste verte nog niet durft aan te denken ze te downloaden van het internet, want ze klinken enkel echt als je de echte originele CD koopt. Naast Mad about you en The world is mine -is ook Eden van Hooverphonic er zo eentje. Bij dat liedje horen beelden, hoort een geschiedenis. Ik herinner me zo ondermeer het optreden van Hooverphonic in CC De Werf - Aalst, met het orkest in een halve cirkel in een knalrood decor. Ik - die er maar niet in slaag een heel optreden te blijven stilzitten, zat toen aan mijn stoel gekluisterd! Het klassewerk van Hooverphonic doet ons wegsmelten. En met Eden werd een inhoud neergezet waar ik nog stil van word.
Mensen die zich kunnen veranderen als een kameleon. Ik kan er niet bij. Wat drijft mensen om over Pol te roddelen tegen Jan maar wanneer ze in het gezelschap van Pol zijn nog eens extra de Pol in de bloemetjes zetten. Met mijn mond open sta ik er op te kijken. Wat voor een schijnheilig iemand kan je zijn als je jezelf zou verkopen met een façade voor je eigen persoonlijheid.
Nou ja, meestal laat ik zulke mensen aan mij voorbij gaan. Ik heb er geen nood aan om er mij druk in te maken omdat ik er niet echt persoonlijk bij betrokken ben (lees: ik neem er gewoonweg afstand van). Maar als je dan op één of andere manier toch heel even naar kijkt, heel even naar luistert, dan moeten wij de vinger niet meer wijzen naar 'de politiek'.
Wij tierend, lachend, vaak in groep of toch met twee. Als ontspanning of uitkijkend, met plannen voor langer dan morgen.
Jij, zo stil onopgemerkt, onzichtbaar tussen de menigte. Met moed, met wil, heel vaak alleen - en zo stil. doen wat moet gedaan worden.
Je bent zo mooi - ook oud, maar je hebt iets. Je bezit verhaal je ziet en luistert om je heen.
Jij om je heen tussen anderen met toekomstwensen onwaarschijnlijk ook onbenulligheden. Waar zijn die vandaag toch mee bezig? Dat zijn wij.
Je bent zo mooi - ik wil niet over je heen kijken. ik vind je echt zo dapper. Alsof wij alleen vragen hebben. Hoe is het met jou, wat weet je, denk je en zie je?
De avonden, de dagen het huis, de stilte. De beelden de wereld ook van jou.
Je kan meer dan ons - ouder dan - maar zoveel meer Ik vind je zo mooi!
Verschillende gezichten andere mensen verschillende gevoelens andere plaatsen verschillende verhalen maar dezelfde vragen.
Jij weet niet van mij, ik niet van jou, waar ben je, wat denk je, wat zie je? Kijk je soms naar diezelfde maan?
Wat kan en wat niet meer kan, wat was en wat nieuw wordt Wat geen herhaling vraagt en toch niet uit te wissen valt.
De leegte is kil, de warmte met verlangen. Het eindeloos stappen riching verderaf of dichterbij. Niet weten maar zoeken? Jij van bij jou, ik van bij mij kijken we naar dezelfde maan.
Don't you see? zijn de woorden uit de film I know my first name is Steven; de woorden die me altijd bijgebleven zijn, de woorden die vele mensen roepen, schreeuwen. Wij kijken maar wij zien niet. Wij stappen voorbij, wij blijven nooit eens staan. Wij dwingen vaak onszelf om met onszelf bezig te zijn, want we hebben elk zo wel onze eigen verlangens, problemen, geluk, wensen, ... Ken je het? Het beeld van een oude vrouw die door haar leeftijd zich nog moeilijk kan verplaatsen? Het beeld van een vrouw die van haar man moet zwijgen? Het beeld van een jongen die om hulp schreeuwt en niet weet waar te zoeken? Het beeld van het meisje dat niet slapen kan omdat ze vreest voor wat morgen kan gebeuren? Zij vragen, nee schreeuwen: "Don't you see?"
In de film moet Steven een nieuw leven beginnen. Dat gaat moeilijk. Iedereen verwacht dat hij doet wat past, dat hij doet wat anderen ook doen. Maar het lukt hem niet zo goed. Op een bepaald moment krijgt hij het over zijn lippen en vraagt radeloos: Don't you see?
Misschien moeten we meer zien dan gewoon maar kijken. We zijn zo bang om naast, voor en achter ons te kijken. Zo bang om mensen echt te leren kennen, zo bang om ons te geven. De diepst verborgen plaats in onszelf kunnen delen met iemand, het is het mooiste maar ook het meest kwestsbare.
En toch wil je dat het mooie in jou gezien wordt.
Steven valt in de armen van zijn moeder. "You're home now".
Overgang tussen oud, nieuw Toch blijft - hetzelfde lied.
See the stone set in your eyes See the thorn twist in your side. I wait for you. Sleight of hand and twist of fate On a bed of nails she makes me wait And I wait without you
With or without you With or without you.
Through the storm, we reach the shore You gave it all but I want more And I'm waiting for you
With or without you With or without you. I can't live with or without you.
And you give yourself away And you give yourself away And you give, and you give And you give yourself away.
My hands are tied, my body bruised She´s got me with nothing to win And nothing left to lose. With or without you.
Als een mens zich dan toch eens ergert, dan is het bijvoorbeeld dat zovelen vandaag de snelheidsbeperking tot 90 km/u aan hun laars lappen. Misschien luisteren deze niet naar de radio, kijken ze geen nieuws en begrijpen ze niet wat SMOG betekent. Dat smog te maken heeft met ondermeer ozon, stikstofdioxide e.d. gaat totaal aan hen voorbij.
Maar er was vandaag ook goed nieuws. Op de campus Schoonmeersen van de Hogeschool Gent straalde iedereen het mooie weer uit. Mensen zijn immers het saaie weer van de winter beu, en eindelijk komt de zon tevoorschijn. Lente lente lente... waarschijnlijk hebben vandaag vele songwriters een inspiratiebron gevonden voor het Vlaamse lied. Maar het is een feit... we werken allemaal op zonne-energie. Ook professor Aelterman was in een bijzondere goede, enthouasiaste stemming. Zelfs mensen in de file zijn in goede stemming! Wie nu binnen achter zijn computer zit heeft ongelijk... oeps.
