Een echte mens is iemand die constant schakelt als hij denkt en praat; van de flagrantste onzin tot de grootste diepzinnigheid, liefst binnen één zin.
20-03-2007
Don't you see?
Part of me
Don't you see? zijn de woorden uit de film I know my first name is Steven; de woorden die me altijd bijgebleven zijn, de woorden die vele mensen roepen, schreeuwen. Wij kijken maar wij zien niet. Wij stappen voorbij, wij blijven nooit eens staan. Wij dwingen vaak onszelf om met onszelf bezig te zijn, want we hebben elk zo wel onze eigen verlangens, problemen, geluk, wensen, ... Ken je het? Het beeld van een oude vrouw die door haar leeftijd zich nog moeilijk kan verplaatsen? Het beeld van een vrouw die van haar man moet zwijgen? Het beeld van een jongen die om hulp schreeuwt en niet weet waar te zoeken? Het beeld van het meisje dat niet slapen kan omdat ze vreest voor wat morgen kan gebeuren? Zij vragen, nee schreeuwen: "Don't you see?"
In de film moet Steven een nieuw leven beginnen. Dat gaat moeilijk. Iedereen verwacht dat hij doet wat past, dat hij doet wat anderen ook doen. Maar het lukt hem niet zo goed. Op een bepaald moment krijgt hij het over zijn lippen en vraagt radeloos: Don't you see?
Misschien moeten we meer zien dan gewoon maar kijken. We zijn zo bang om naast, voor en achter ons te kijken. Zo bang om mensen echt te leren kennen, zo bang om ons te geven. De diepst verborgen plaats in onszelf kunnen delen met iemand, het is het mooiste maar ook het meest kwestsbare.
En toch wil je dat het mooie in jou gezien wordt.
Steven valt in de armen van zijn moeder. "You're home now".
Overgang tussen oud, nieuw Toch blijft - hetzelfde lied.
See the stone set in your eyes See the thorn twist in your side. I wait for you. Sleight of hand and twist of fate On a bed of nails she makes me wait And I wait without you
With or without you With or without you.
Through the storm, we reach the shore You gave it all but I want more And I'm waiting for you
With or without you With or without you. I can't live with or without you.
And you give yourself away And you give yourself away And you give, and you give And you give yourself away.
My hands are tied, my body bruised She´s got me with nothing to win And nothing left to lose. With or without you.
Als een mens zich dan toch eens ergert, dan is het bijvoorbeeld dat zovelen vandaag de snelheidsbeperking tot 90 km/u aan hun laars lappen. Misschien luisteren deze niet naar de radio, kijken ze geen nieuws en begrijpen ze niet wat SMOG betekent. Dat smog te maken heeft met ondermeer ozon, stikstofdioxide e.d. gaat totaal aan hen voorbij.
Maar er was vandaag ook goed nieuws. Op de campus Schoonmeersen van de Hogeschool Gent straalde iedereen het mooie weer uit. Mensen zijn immers het saaie weer van de winter beu, en eindelijk komt de zon tevoorschijn. Lente lente lente... waarschijnlijk hebben vandaag vele songwriters een inspiratiebron gevonden voor het Vlaamse lied. Maar het is een feit... we werken allemaal op zonne-energie. Ook professor Aelterman was in een bijzondere goede, enthouasiaste stemming. Zelfs mensen in de file zijn in goede stemming! Wie nu binnen achter zijn computer zit heeft ongelijk... oeps.
Je koopt een .be naam bij een erkend agent voor de duurtijd van één jaar. Na een tijdje merk je dat op deze domeinnaam een andere site gehost wordt. Dat wil zeggen dat je je domeinnaam kwijt bent omdat hij doorverkocht werd aan een andere betaler (bv. Een hollander die een pak geld op tafel legt om toch maar de domeinnaam te verkrijgen). Op die manier gebeurde het effectief dat een .be agent mooi geld verdiende. De .be agent wijdt het hele voorval aan 'toeval' en een 'klein foutje'. Maar meer en meer eigenaars van .be namen vonden het genoeg geweest. Het overkwam ook mij. Maar op dit moment kan ik enkel toejuichen dat door het correcte optreden van dns.be dergelijke misbruiken onmogelijk zullen zijn. Eerlijkheid duurt het langst!! Zie: http://www.dns.be/nl/home.php (Bericht van 05/03/2007)
De moderne vorm van slavernij, mensenhandel - is groter dan ooit. Dit weekend toonde de film "Human Trafficking" (Canada, VS) ons een beeld van wat zich achter muren afspeelt: de weerloosheid, het misbruik, het geweld... het uitbuiten van mensen. Crimineel Sergei Karpovich lokt nietsvermoedende individuen in een internationale sekshandel. De weerloze meisjes worden gechanteerd en gehoorzamen in de hoop dat hun familie niets overkomt. Maar het tegendeel is waar... terwijl de tienermeisjes gedwongen worden om zich te prostitueren, wordt ook hun familie vaak bedreigd en afgeslagen. Kate Morozov en Bill Meehan werken voor de Amerikaanse immigratiedienst. Het duo stelt alles in het werk om het internationale seksnetwerk van Sergei Karpovich op te doeken. Het lijkt een bijna onmogelijke opdracht, omdat Sergei Karpvich verschillende dekmantels heeft, waaronder de politie zelf.
Verschillende keren heb ik me afgevraagd: wie is in staat om mee te werken aan deze handel, wie durft mensen te gebruiken, wie durft kinderen te molesteren - wie durft zichzelf in dat geval nog een mens te noemen? En het maakt me woedend omdat het effectief gebeurt. Vaak hopen kinderen en hun families op werk en een beter leven ver van huis, maar in plaats daarvan belanden ze in de handen van criminelen. Ze staan aan allerlei gevaren bloot, waaronder geweld en seksueel misbruik. Ze worden zelfs gearresteerd en behandeld als illegale vreemdelingen in het land waarin ze terecht zijn gekomen, zonder dat ze contact kunnen opnemen met hun ouders of hulpverlenende instanties.
Hoeveel kinderen worden vandaag gedwongen tot prostitutie, hoeveel kinderen zijn slachtoffer van het netwerk, hoeveel kinderen worden misbruikt, hoeveel kinderen worden als koopwaar in containers vervoerd, hoeveel kinderen kunnen niet slapen van de pijn? Zo is me het beeld bijgebleven van de arme familie, die geld ontvangt omdat ze hun kind verkopen. Het meisje krijgt na een tijd koorts en wordt onmiddellijk omgebracht. Ik blijf me constant afvragen wat achter zoveel muren gebeurt, ik voel me heel triest bij de onmacht en de nonchalance waarmee wij omgaan en tegelijk beschaamd dat mensen tot zulke dingen in staan zijn.
Wat is genieten nog... Als je op een zaterdagavond pas om halfacht 's avonds kan vertrekken naar zee, na school om 17 uur in Hasselt moet zijn en een winkeljuf je belt dat twee bestelde broeken al drie weken aan het wachten zijn... ff geen tijd; I'll be back.
Scary! Je rijdt 50 km ver zonder terwijl één kat te zien (en dat mag je zelfs letterlijk nemen). De E314 - de autosnelweg richting Hasselt is me er wel eentje. Kilometers lang lijk je de enige wakkere mens te zijn, zoekend naar iets dat nog beweegt - buiten jezelf dan, zoekend naar huizen of toch iets wat lijkt op leven. Links en rechts van je wordt het zicht belemmerd door hoge heuvels (ja zelfs in Limburg). Bij het afleggen van die weg, hoop je altijd dat de vier autobanden het perfect doen. Je spreekt je hele auto moed in: komaan maat, hier laat je me niet in de steek. Slechts één bezinestation kom je gedurende het traject tegen - en dan hoop je, als je auto toch autopech in petto zou hebben, dat het enkel en alleen dàn en daar gebeurt.
Maar het moet een mens maar eens overkomen. In the middle of nowhere krijg je autopech. Je staat tussen twee heuvels. Links en rechts van jou zie je dus niets, tenzij je figuren in de donkerte van de heuvels herkent. Ligt er achter die heuvels een open vlakte, staan er huizen, is er een rivier of is het een groot stort? Je GSM is 24 op 24 uur jouw reisgezel, maar net die ene keer ben je hem thuis vergeten. So what? Wie ga je bellen? Misschien stuurt de verzekering enkel bij ongeval een takeldienst?
Maar met 1347 staan ze in Vlaanderen en Brussel: de praatpalen. Neen ze zijn niet roze, geel of bruin. Die kleur kregen ze omdat ze al jaren staan te schitteren in wind en weer. Om de twee kilometer vind je ze. Dus eigenlijk hoef je maximum één kilometer te stappen - tenminste als je de pijltjes op de kilometerpalen volgt. Nog zo'n 70 keer per dag worden ze gebruikt voor autopech, ongevallen, .... Een druk op de knop en je bent direct gelokaliseerd én bovendien wordt dat het moment: ik sta hier niet alleen In gedachte geef je misschien de ongelooflijke onbekende uitvinder der praatpalen de grootste omhelzing - wees je er wel van bewust dat je op dat moment enkel een praatpaal voor je staan hebt.
Die uitleg stelt je misschien gerust, en... nou ja, met wat gegoole vindt iedereen wat hierboven staat. Maar is deze uitleg even geruststellend - als jij je auto in de stilte van de nacht achterlaat, om duizend meter ver te stappen naar zo'n praatpaal. Duizend meter waarbij de stilte je begeleidt, elke heuvel jou ziet stappen,elke zucht jou hoort? Van achter jou zie je lichten komen van een enkeling als weggebruiker. Hoop je dat hij stopt of hoop je angstvallig dat de onbekende toch maar doorrijdt? Je zou haast denken dat enkel legubere personen stoppen. Wees nu eerlijk, wie heeft zin om jou, verlaten op een donkere weg te helpen? En dan nog te helpen met autopech?
Je mag jezelf een geluksvogel noemen als je terug thuis bent. Geef maar een motorkapklopje aan je wagen omdat hij het deed. Na het lezen van deze tekst krijg je de smaak te pakken? Je maakt graag dergelijke proefritten? Dan heb je ook nog de baan naar Zelzate via de Beekstraat. Kilometers lang in het donker, zonder straatverlichting - tenzij een achterligger je al uren de stuipen op het lijf jaagt, blijf je rijden langsheen de binnenvaart. Het lijkt wel of je er op rollen rijdt, want een einde is (niet) in zicht.
De drie Zusters naar Tsjechov (Arenbergschouwburg, Antwerpen)
Een hele tijd geen idee gehad waarom ik tóch nog een keer naar Antwerpen zou gaan. Maar het theaterstuk van gisteren in de Arenbergschouwburg stond reeds lang in mijn agenda gepland! De drie Zusters (naar Anton P. Tsjechov) werd er door Simon Van Buyten, Thomas Jannssens en Hans Mortelmans gespeeld. Dat we van het talentvolle werk van Simon niet meer hoeven te schrikken, was ook gisteren niet anders. In een eigen stijl brachten zij als dochters van een overleden officier een stuk over het hunkeren naar een beter leven. Maar om de stilte, de verveling en de vele confrontaties met de anderen en zichzelf te ontlopen, zoeken de Bühnehasen een vlucht in werk, drank en overspel. Zelf dacht ik er nooit bij na, maar het is waar... alles is met twee. Niet alleen twee armen, twee ogen en twee voeten, maar ook lelijk kan je pas afwegen tegenover iets moois. Nooit krijg ik het gezegd in dezelfde woorden, nooit krijg ik het gezegd als iemand die de woorden zelf schreef. En dat was het ultieme bewijs van een engagement in hun eigen werk: eigen bewerking en eigen stijl. De stiltes in de uitverkochte zaal, het lachen met wat herkenbaar is, ... maar vooral het delen van woorden die ik zelf nooit zo mooi gezegd krijg ... maakte het tot een professioneel geheel. Ik werd ontroerd door inhoud, door talent, door woorden...
Alle sprankels naar hoop doofden één voor één uit, en toch is er iets dat hen samenhoudt. En toeval of niet, die avond keerden we met drie terug naar huis. "Er is er één jarig, hoera hoera, dat kunt ge wel zien: dat zijt gij!" werd het lied dat wij konden voelen.
Aan de andere kant van de Gentse Vooruit, op de kruising van de Sint-Pietersnieuwstraat en de Lammerstraat staat voor mij één van de mooiste gebouwen van Gent. Het grote theater met een prachtige koepel is meer dan 100 jaar oud, en uniek in haar aantal want in België zijn maar 8 dergelijke stenen cirucsgebouwen, waarvan slechts twee in Vlaanderen. Noem het een unicum! Maar sinds 1978 deed men de deuren voorgoed dicht, en sindsdien is een juweel van Gent geruild voor een gebouw waarvan de toestand lammenadig is. In 1920 werd het gebouw door een brand verwoest en in 1923 heropend als een nieuw circusgebouw (Het Huis van Alijn). Na meer dan 20 jaren stopte het circus en in 1947 werd het gebouw gemetamorfoseerd tot een garage. Garage Mahy sloot haar deuren in 1978. Sindsdien werd het gebouw geëmballeerd met reclameaffiches en graffiti. Niemand begrijpt hoe men zo'n gebouw jarenlang liet verkrotten. De alomtegenwoordige plakmuur is een tijdje geleden verdwenen want enkele keren gingen de deuren terug open. Toeschouwers konden ondermeer tijdens de Open Monumentendag met lede ogen aanschouwen wat men zovele jaren verborgen heeft. Wat de nieuwe herbestemming van het circusgebouw wordt, is zelfs voor architecten, het Forum, het stadsbestuur en de Vlaamse Gemeenschap een dilemma. Er zijn verschillende scenario's: een bioscoopcomplex, een culinaire tempel, een concertzaal, een bibliotheek... Maar steeds opnieuw rijst de vraag of het gebouw al dan niet geheel of gedeeltelijk gesloopt zal moeten worden. Sommige plaatselijke politici maken zich sterk dat het slopen van de site slechts gebeurt in het geval dat het niet anders kan. Het wordt een project waar vele bevoegde instanties nog zullen over palaveren, maar het lijkt steeds meer en meer in de richting te gaan van een cultuurtempel met internationale allures. Of het enkel gaat om megalomanie is nog een groot vraagteken. De dag dat de cultuurtempel opnieuw zal open gaan, zal ook de dag zijn waarop ik als laatste het gebouw verlaat.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
De moderne vorm van slavernij, mensenhandel - is groter dan ooit. Dit weekend toonde de film "Human Trafficking" (Canada, VS) ons een beeld van wat zich achter muren afspeelt: de weerloosheid, het misbruik, het geweld... het uitbuiten van mensen. Crimineel Sergei Karpovich lokt nietsvermoedende individuen in een internationale sekshandel. De weerloze meisjes worden gechanteerd en gehoorzamen in de hoop dat hun familie niets overkomt. Maar het tegendeel is waar... terwijl de tienermeisjes gedwongen worden om zich te prostitueren, wordt ook hun familie vaak bedreigd en afgeslagen.
Binnenkort terug zomer!!! Yes... 't leven is mooi!
In gedachte geef je misschien de ongelooflijke onbekende uitvinder der praatpalen de grootste omhelzing - wees je er wel van bewust dat je op dat moment enkel een praatpaal voor je staan hebt.
