Geestig Vlissegem

Weergoden krijgen Tweedaagse niet klein

De slechte weersomstandigheden en -voorspellingen ten spijt, kan de eerste dag van de Tweedaagse toch geslaagd genoemd worden. Gedreven wandelaars laten zich immers niet afschrikken door wat druppels en we telden dan ook net geen 5.000 wandelaars op deze eerste wandeldag. Toch waren het niet alleen de routinewandelaars die men op het parcours kon terugvinden, ook veel jeugdbewegingen waren paraat en lieten zich maar al te graag gaan in het Funpark De Voetjes, het kinderdorp dat speciaal voor onze jongere deelnemers werd ingericht in park De Craene. Heel wat van de jonge stappers kwamen dan ook terug met een 'gek' kapsel of een geschminkt gezicht.

Qua nationaliteiten konden we op deze dag al deelnemers uit 26 verschillende landen ontwaren. Zo kwamen naast de ondertussen gekende nationaliteiten als Japanners, Chinezen en Taiwanezen ook mensen uit Armenië, Bosnië en Canada aan de streep voorbij. De delegaties uit onze buurlanden Nederland (622) en Duitsland (603) kunnen vanzelfsprekend ook niet genegeerd worden.

Ook nationaal was het deelnemersveld heel divers, wat ook blijkt uit het feit dat de grootste wandelclub op deze eerste wandeldag uit het Waalse landgedeelte komt, met name de club "Marcheurs de l'Amitié" uit Landenne in de provincie Namen.

Het volledige artikel uit de Krant Van West-Vlaanderen editie Zeewacht - 20-04-2012 kan je hieronder lezen

'Muziek is het zout in mijn leven'

VLISSEGEM - Vijfentwintig jaar geleden begon Monique Van Dormael als dirigente bij het Parochiaal Vlissegems Zangkoor. Ze staat nog steeds begeesterd vooraan.
Die begeestering staat in contrast met haar bescheidenheid.
Op de foto zien we de dirigente helemaal links terwijl het zangkoor 'Dit is Geestig Vlissegem' brengt.

Monique wil liever niet veel zeggen. 'Het kan in één zin', bezweert ze ons. 'Ik ben blij en dankbaar dat ik dit kan doen voor de parochie! En dan nog met muziek, want muziek is het zout in mijn leven.'

Maar na die zin volgt nog een zin en nog één. Als Monique over haar muziek spreekt dan is ze niet te stoppen. 'Het is een plezier om met niet-professionelen te werken die er zelf iets aan hebben en ook iets kunnen geven aan de luisteraars. Ik zie dat als een geschenk.'

Muzikale familie

Monique Van Dormael is van Heverlee afkomstig. Haar vader heeft als architect het schooltje nog getekend waar de kinderen die betrokken waren in het busongeval in Zwitserland school liepen. Het heeft haar duidelijk geraakt. 'Het is waar ik vandaan kom en nog familie heb, dan zit het dicht op je vel.'

'In mijn familie was muziek nooit ver weg. Ook nu nog zingen we als we samen zijn, al was het maar 'Bim bam Beieren...' Er waren ook wel enkele muzikale talenten, zoals mijn tante die prachtig kon zingen', herinnert Monique zich. 'Ook de jongere generatie heeft haar talenten. Kleinzoon Thomas Rudberg die in Stockholm woont, zat al een paar keer aan de piano voor de begeleiding van het koor. In Zweden speelt hij samen met twee muzikanten in TRIO91. 'Door de muzikale voorbeelden uit mijn jeugd ben ik zeer sterk beïnvloed en van in de jeugdbeweging dirigeerde ik al.'

Aan het conservatorium in Oostende volgde Monique les als vrije leerling piano en legde examen muziekgeschiedenis af. Daarnaast volgde ze heel veel cursussen voor koorwerk en alles wat daarmee te maken heeft. Ze leerde ook enorm veel door andere dirigenten te observeren. Ook nu nog, ze is senior plus, is ze ingeschreven voor een cursus in Brugge.

Voorbeelden

'Ik heb een paar goede voorbeelden, die mij blijvend inspireren; dat zijn ondermeer Michaël Scheck, Juliaan Wilmots, Stephan Dombrecht en Ludo Claesen. Arnold Flamant is mij zeer dierbaar want hij is een grote hulp. Hij schreef als componist voor ons koor, net als Stephan Dombrecht trouwens. Arnold komt zelfs ons koor versterken als het nodig is en voor het voorbereiden van de partituren is hij van onschatbare waarde. Van hem kan ik nog veel van leren', lacht ze.

'Het koor in Vlissegem is niet mijn verdienste. Het werd destijds opgericht door pastoor Vanhaecke. 25 jaar geleden vielen ze zonder dirigent, ik heb toen zelf aangeboden om die taak op mij te nemen. En eerlijk, ik ben nog steeds blij dat ik het mag doen, ik ben nog steeds even gemotiveerd.'

Dat zien we ook aan de stapel partituren die ze liggen heeft. 'Ach ja, meiske, zie hoeveel werk ik nog heb want ik zou al die partituren nog willen uitvoeren (lacht).'

Kerstconcert

Meermaals vraagt ze of het wel 'nodig' is dat zij in de krant komt. 'Ik ben wel de dirigent maar zonder de steun van Trees en Christiaan Beirens zou het nooit lukken', weet Monique. 'Christiaan als voorzitter is er altijd geweest op moeilijke en mooie momenten.

Trees, de vrouw van orgelist en onze begeleider Guido Beirens, zingt mee maar ze is ook secretaresse van dienst.'

Monique ziet zeker nog toekomst voor een parochiekoor. 'Het blijft inderdaad een parochiekoor, dat is een bewuste keuze, ter afwisseling brengen we profane liederen. De bedoeling is dat het zingen aanzet tot het beleven van de liturgie, maar ook dat we gewoon plezier beleven aan de zang. Het is ook van ontzettend groot belang dat de kern van de leden uit de parochie zelf komen, daar waar er gestart werd.'

Eind vorig jaar stond ze met haar koor samen met Koen Crucke, Tenor Fréderic Sempels en gitarist Sjoerd Van Mol, pianist Pietro Raman in een kerstconcert in de Monicakerk in De Haan. 'Dat was een van de hoogtepunten. Dat is iets wat ik zeker nog eens wil doen, misschien geen kerstconcert het mag gerust iets anders zijn. Dat geeft ons een duw in de goede richting, je kunt altijd net iets meer voor zo'n gelegenheid', besluit Monique ons gesprek filosofisch.

Door Ann Vanneste