Vogue opteert voor het eerst op een Vlaams talent.

Na al die buitenlandse optredens terug in Vlaanderen bracht Bylois mij in contact met Louis Maréchal. Die zat tijdens een optreden ten bate van de RMS Blankenberge met twee vertegenwoordigers van Vogue in de zaal. Gelukkig was ik daarvan niet op de hoogte en verliep mijn optreden zonder trac.

Nieuw talent loopt in de kijker (Humo)

Het gratis optreden van Marva ging door in het Casino van Blankenberge. Zonder dat Marva er ook maar iets van wist had Robert Bylois mensen van een platenfirma uitgenodigd. In eerste instantie Louis Maréchal, de man die het toenmalige bestsellersucces ‘Boerinnekensdans’ had gecomponeerd. Maréchal was eveneens artistiek directeur van Vogue en zou wellicht wel geïnteresseerd zijn in dit jonge, frisse zangeresje. Dat het meteen ernst was, werd duidelijk geïllustreerd door het feit dat de grote baas van Vogue in België, Guy Khavessian, ook aanwezig was. Na haar optreden legden ze meteen de kaarten op tafel : er werd Marva een platencontract aangeboden. Vader Mollet was echter niet van gisteren en verzocht hen om hem het contract te geven : alles scheen van A tot Z te kloppen. Daags nadien was hij samen met Marva present bij Vogue,  werd het contract getekend en kon aan een eerste plaatopname gewerkt worden. Voor het eerst in zijn geschiedenis in Vlaanderen had Vogue een Vlaamse artieste een contract aangeboden.

LATER MEER OVER MARVA op deze blog ...

Eind september 1962 behoorde het contract in Travemünde ook tot het verleden en Marva keerde terug naar België. Want eigenlijk wou Marva een carrière uitbouwen in Vlaanderen.

Impressario Bylois beloofde mij voortaan hier aan het werk te zetten en er werd gedacht aan een eerste plaatopname. Het échte werk zou nu pas beginnen, alhoewel ik overal in het buitenland was voorgesteld als een hele bekende Belgische zangeres, die al veel populaire platen op haar naam had. Nu ja, wie kon het ginds ook controleren ? In het buitenland zong ik trouwens ‘Harlekijn’ in het Vlaams, een nummer dat speciaal voor mij was geschreven en dat zogezegd mijn eerste plaatopname was. Die ‘Harlekijn’ zou pas veel later inderdaad mijn eerste plaatje worden. Maar het zou de ommekant ‘Geef mij nog een kans’ zijn die mij aan de hittop bracht.  

Foto : Marva trad in Bern op met groot orkest van Alfons Böhme

Van Châteauroux ging het naar Bern, Zurich en Travemünde, een aaneenschakeling van nieuwe avonturen (1961). De enige bijval die ik in deze buitenlandse amusementsoorden oogstte, had ik overigens te danken aan mijn jeugdige leeftijd. Een zangeresje van 18 jaar was toen een hoogsteigenaardige verschijning. Ik kreeg dan ook uitnodigingen voor een nachtje uit bij de vleet, van playboys van het meest diverse pluimage. Maar vake had me verwittigd : één wanklank, één dwaas slippertje en ik vloog zo meteen een kostschool in. Maar ik kon de vele verzoekjes vernuftig afwimpelen. In elk van de drie orkesten waarmee ik in het buitenland optrad, was ik goede maatjes met een oudere muzikant die bovendien een dochter had van mijn leeftijd en waartegen ik pappie kon zeggen. Een geruststelling want zo kon ik flierefluiters meedelen : ‘Opgelet jongen, want pappie is er bij’.

Foto : Een heerlijke leerschool kreeg Marva van Maurice Dean in Frankrijk

Enkele dagen na Tienerklanken zond Bylois mij dus al naar Châteauroux (Frankrijk). Samen met een orkest en Maurice Dean trad ik gedurende enkele maanden op voor het Amerikaanse leger. Makkelijk was anders : ik moest voor Amerikaanse toeschouwers optreden, stond daar moederziel alleen; jazz en blues en evergreens zingen. Dat was mijn ding niet. Gelukkig kon mijn versie van ‘Romeo’ (Petula Clark) de Amerikanen bekoren en zo zong ik het nummer wel tot acht keer per avond. Een Amerikaan stuurde me een foto en schreef op de keerzijde in zijn taal : “Jouw wonderlijke glimlach alleen was meer waard dan miljoenen lieve woorden”.

Ik werd er als jong zangeresje prompt de mascotte van de troepen. Logeren deed ik er in het hoofdkwartier zelf, in de afdeling van de verpleegsters. En om 10 uur ’s avonds moesten alle meisjes in hun kamer zijn. Aan de ingang zat een portier, een vrouw als een kleerkast. Zij moest erover waken dat er geen soldaten naar binnen glipten. Toen er op een dag toch eentje in slaagde het gebouw binnen te dringen en ontdekt werd, mocht hij meteen voor enkele dagen naar het cachot verhuizen.

Op de basis was ik vooral goed bevriend geraakt met een verpleger, lid van de club der officieren. Hij was veertig en behandelde me als zijn dochter. Hij had een boontje voor me maar bleef steeds fair en correct. Ik beleefde er dank zij hem twee zorgeloze maanden. Hij gaf mij Engelse les en leerde me bowlen. Uit zijn thuisland Mexico liet hij geregeld geschenken versturen. Ik betekende voor hem meer dan zomaar een ‘aangenomen dochter’.

Het orkest in Châteauroux viel reuze mee. Maurice Dean zorgde goed voor haar en leerde Marva heel veel bij. Een tijd lang is ze trouwens op hem verliefd geweest.

Ik besefte dat ik nog alles te leren had : stemtechniek, houding, beweging, … Maar ik heb volgehouden, avond na avond, en het is voor mij uiteindelijk de beste leerschool geworden.

Foto: Moeke was een engel voor mij, hielp me waar ze maar kon en maakte zelf o.m. alle cocktailkleedjes voor mijn optredens. Hier zie je Marva met Vlissegemnaar Raymond Pruvost.

Sinds mijn contract had ik zo’n twee optredens per maand en verdiende toen 750 frank per optreden wat ik door drie moest delen : 250 frank voor Bylois, evenveel voor mezelf en voor mijn vader, voor de benzine om me doorheen het Vlaamse land te rijden. In datzelfde jaar maakte ik ook mijn tv-debuut in Tienerklanken. Ik kreeg er als laureate een puike onderscheiding voor een Franse chachacha.

Foto : Bij impressario Robert Bylois

De dag na Lokeren trad ik op in dancing ‘Orly’ in het Leuvense. Robert Bylois van Beneluxtheater, één der grootste impressario’s van die tijd, was daar ook en als mijn optreden meeviel, zou hij mijn artistiek lot in handen nemen en mij een contract aanbieden. Ik kreeg geweldige plankenkoorts… “Het orkest Keereman is goed, maar ik wil met jou een contract”, zei Bylois op het einde van de avond. Het orkest werd naar huis gestuurd, Marva ook maar … met een fantastisch contract..

“Maar er is nog veel werk voor de boeg want zoals jij daar op het podium staat, kom je er nooit. Je staat er als een Tineke van Heule, niet geschminkt en met roze, blozende kaken, onhandig en stuntelig. Kom deze week maar naar mijn kantoor om over een contract te praten en naar iemand te zoeken die je de knepen van het vak kan aanbrengen”.

En vake was mee en die ging discussiëren; hij wist dat het mijn droom was om zangeres te worden. Mijn vake was er altijd bij totdat ik getrouwd was en hielp ook nummers uitkiezen. Van Bylois kreeg ik een contract voor één jaar en was beroeps voor ik het goed en wel wist. Ik heb toen de school verlaten en werd er eigenlijk ingegooid. Mijn ouders steunden me écht.

Foto onderaan : Pianist, zanger en orkestleider Roland Keereman met Marva: “Ik wil zoveel mogelijk een zangeres voor iedereen worden”