Vrijdag 5 maart 2010 Aangezien ik tot een gat in de nacht in de operatiezaal stond en Tone op mijn zat te wachten-, is het ons toegestaan om wat langer te slapen. We halen nog net op tijd het ontbijt.
Vanavond hebben we 4 gasten: Dr Maskay en zijn vrouw Dipika, Dr Song en zijn vriending Ella. We zullen hen verrassen met heerlijke Westerse zoetigheden: pannenkoeken met boter/suiker/confituur/chocolade, gecarameliseerde appeltjes en chocoladefondue. Hiervoor hebben we nog t een en t ander nodig, dus gaan we eerst naar de grote Carrefour. (raar maar waar, de grote Carrefour is in de week heel rustig en in het weekend heel druk, terwijl de kleinere Carrefour op week-en weekenddagen overdruk is). We trotseren de regen en de wind om te voet de winkel te bereiken. Een gezonde wandeling en een frisse neus kunnen toch geen kwaad? (ahum ahum gezond??) Onderweg houden we even halt om wat DVDs te kopen. Ik vul mijn voorraad luchtige films aan terwijl Tone op zoek gaat naar wat meer typische jongensfilms ;)
Beladen met een volle rugzak proberen we na het winkelen een takusi te bemachtigen. Niet zo evident aan een winkelcentrum op een regenachtige dag, maar na enkele minuten slagen we er toch in.
Op het appartement beginnen we onmiddellijk met pannenkoeken bakken. Na enkele probeerseltjes, toevoegen van een geheim ingrediënt en wat aanpassen van het vuur, tovert Tone opnieuw prachtige en overheerlijke pannenkoeken op tafel. En zoals een echte kok hebben we geen spatel nodig om de pannenkoeken te draaien, maar maken we gebruik van een goede polsslag (we zijn niet voor niet basketters :D) Terwijl Tone aan de pan staat, probeer ik de juiste manier te vinden om chocoladesaus te verkrijgen en snij ik het fruit voor de andere gerechtjes. One team and a little mercy in the kitchen
Onze gasten komen ietwat later dan voorzien aan, wat ons de tijd geeft om alles tiptop in orde te maken. Met beperkte middelen en een beetje creativiteit en improvisatie lukt het ook zo gebruiken we het lege glazen confituurpotje als theelichthoudertje
Beide dokters brengen een fles wijn mee, waarvan we er al eentje samen kraken. Het wordt een gezellige avond, de lekkernijen vooral alles wat met chocolade te maken heeft- worden smakelijk naar binnen gespeeld.
Op het einde nog een korte fotosessie van fotograaf Maskay en daarna keren onze gasten opnieuw huiswaarts. Tone en ik doen nog samen de afwas (liefde is samen de afwas doen?) en kijken daarna terug op een geslaagde avond.
ik was ervan overtuigd dat dit al op de blog stond... maar blijkbaar was er een foutje opgetreden....
Donderdag 4 maart 2010
Voor mij staat vandaag 1 operatie op het programma. Hoewel ik een aantal dagen congé neem nu Tone hier is, wil ik deze toch niet missen. Ik zou normaal maar een 2 à 3 uurtjes weg zijn, dus blijft Tone op het appartement. Hij leest wat, kijkt wat basket op TV, ruimt wat op en heeft de verantwoordelijkheid om iets uit te zoeken om deze avond te doen. (zijn ideetjes mogen er wel zijn.
In het ziekenhuis zijn er intussen al 3 operaties i.p.v. 1 gepland, waarvan er 2 wel heel interessant zijn. Dus, even een smsje naar Tone dat ik toch wat later dan voorzien zal terug zijn
Maar tijdens de operaties wordt de dienst spoedgevallen overrompeld en komen er operaties aan de lopende band bij. 2 appendectomieën, een meisje dat na een ongelukkige val met de fiets haar beide bovenarmen gebroken had Resultaat: het avondprogramma valt volledig in het water.
Rond 20u kan ik even ontsnappen om samen met Tone een pizza van de Pizzahut naar binnen te spelen je kunt 2 smaken op 1 pizza krijgen , wel handig als je niet kunt beslissen welke je wil- waarna ik terugkeer naar het ziekenhuis en Tone naar het appartement. Ik had voorzien dat ik dan nog een uurtje of 2 in het operatiekwartier zou staan, maar had niet verwacht dat dit TOT een uurtje of 2 in de nacht zou uitdraaien. De appendectomie verloopt wat moeizamer bij de corpulente dame, de elleboogfractuur van het meisje is gecompliceerder dan de foto liet vermoeden. Nadat de schroeven eindelijk op de juiste plaats geraakt zijn, ontdekken de chirurgen tot overmaat van ramp dat er een deel van een pin is afgekraakt. Dat stukje moet weg, maar ze vinden het niet terug. Een half uur later en na het toepassen van enkele radiologische oriëntatietrucjes, wordt de naald eindelijk uit de hooiberg gehaald. Ondertussen werden de schroeven weer verwijderd en moeten die opnieuw ingebracht worden. Zo kun je wel lang doorgaan. Na een aantal ongeruste telefoontjes ga ik dan toch maar huiswaarts voor het einde van de laatste operatie, die gerust nog een kleine 2 uur zou kunnen duren (de 2e arm van het meisjes moest ook nog een schroef krijgen, maar dit zou hopelijk vlotter kunnen verlopen, gezien de breuk niet zo gecompliceerd lijkt.) Ik heb hier nog nooit tot zo laat in het operatiekwartier gestaan en dat terwijl Tone op mij zit te wachten snorryyyy!!!
De vermoeiende uitstapjes van de afgelopen dagen hebben Tone een beetje geveld, dus moeten we het vandaag wat rustiger aan doen. Het weer nodigt ook niet echt uit om de hele dag de stad in te trekken. Terwijl Tone rust, typ ik de resterende verslagjes en ruim ik wat op. In de namiddag gaat het wat beter en trekken we naar de Carrefour in Shanghai staken ze niet- om wat inkopen te doen. Vrijdagavond zullen we bezoek hebben van Dr. Maskay en Dr. Song en daarvoor zouden we graag wat westerse lekkernijen klaarmaken, dus dat moeten we toch even uitproberen Tone profileert zichzelf als een eerste klasse pannenkoekenbakker en hij liegt er niet om! Hoewel we niet zeker zijn of de Chinese ingrediënten echt wel zijn wat we denken, en hoewel het wat roeien is met de riemen die we hebben (De kookplaat geeft om de 2 minuten een errorsignaal, de pan is niet pannenkoekvriendelijk, ) smaken de pannenkoeken heerlijk. De eerste pannenkoeken ogen wel niet zo perfect, maar eens de juiste verhoudingen van ingrediënten, bakduur, gevonden zijn, zijn ze echt wel schitterend!! Tone leert me zelfs iets nieuws: spekpannenkoeken. Ik ben niet zon vleesfan, maar de spekpannenkoeken mogen er echt wel zijn! Als dessertje tover ik gecarameliseerde appeltjes in de pan. Njamnjam!
Uitslapen is vandaag wel welkom. De voorbije nachtjes hebben we weinig slaap gehad (warme trein met snurkende chinees, vuurwerk, héél vroeg opstaan, ) en onze spieren vragen ook om wat rust na de stevige wandeling/beklimming van de Chinese Muur. Enkele ongeduldige lezers vroegen al waar het verslag van de vorige dagen bleef, dus vullen we maar eerst de blog aan. Het worden lange verhalen, dus neemt dat wel een tijdje in beslag. Daarna trekken we naar Longhua (tempel van de drakenbloem). De grootste tempel van Shanghai, met bijhorende pagode. Het is er een stuk rustiger dan in de tempel van de stadsgod waar we zaterdag waren. De 14daagse na het Chinees Nieuwjaar is nu ook wel volledig gedaan, dus nieuwjaarsgebeden komen grandioos te laat. We wandelen ook nog even door het Martyrs cemetry en nemen dan de metro naar Xintiandi. Omdat het buiten wel frisjes is, houden we halt voor een Starbucks hot chocolate die ons terug op temperatuur en op krachten brengt. Nog een wandelingetje doorheen de gezellige straatjes van de Antiques Market en dan banen we ons een weg naar een restaurantje waar ik al enkele keren gegeten heb. Ondanks het feit dat het wat verscholen ligt op de 2e verdieping, is er daar altijd veel volk.
We maken nog een wandeling doorheen peoples square by night en keren dan huiswaarts.
Nog voor de zon ontwaakt, staan wij al aan de lobby van het hotel om uit te checken. De eetzaal is zelfs nog niet open, dus wij krijgen een ontbijtpakketje mee. Het sneeuwtapijt is een beetje aangedikt tot een 2 à 3 cm. Genoeg dus om de voetpaden om te toveren tot schaatspistes en om op de wegen een beetje chaos te veroorzaken. We worden opgehaald door een klein busje op Chineesjesmaat. We hebben bijna een schoentrekker nodig om onze lange benen tussen de zeteltjes te krijgen. En dit is voor een ritje van 3uur! Of toch niet? Na een 10tal minuutjes mogen we uitstappen om op een groter busje te stappen. Oef! Het is geen luxecar, maar toch iets ruimer dan het kleine busje. De afstand tussen onze rugleuning en die van de zetel ervoor, is zowat exact de lengte van onze bovenbenen (hoewel Tone 10 cm langer is dan mij, zijn onze bovenbenen even lang).
Aan een gemiddelde van 25km/u rijden we naar de bergen en heuvels ten noorden van Beijing. We krijgen de tijd om wat uurtjes slaap in te halen. Rond 10u komen we aan in Jinshaning. Wonder boven wonder ligt daar geen vlokje sneeuw en is er stralende zon. De temperaturen draaien rond het nulpunt en er speelt een ijzig windje. Als vliegen op een stront komen enkelen van de lokale bevolking aandraven met mutsen, handschoenen, fotoboeken, T-shirts, Voor de rest is het hier heel rustig en is onze groep zowat het enige wat er rondloopt van toeristen. Het kabelbaantje naar de muur is out of order, dus hebben wij de eer om te voet naar de muur te klimmen. Ergens vind ik dat absoluut niet erg, aangezien mijn vertrouwen in dat kabelbaantje ook ergens rond het vriespunt ligt enkele lokale verkopers en verkoopsters proberen nogmaals vanalles te verkopen. Ze lopen zelfs honderden meters met ons mee. Uiteindelijk zou je bijna iets van hen kopen opdat ze je met rust zouden laten. Wel vervelend als ze zo blijven aanklampen, ondanks onze negerende en afwijzende houding. (je moet wel zot zijn om een dik fotoboek te kopen dat je nog 10 km bergop en bergaf moet meesleuren!)
Nog voor we de muur bereiken, vliegt de bovenste laag van de jas al uit. Dit is eigenlijk ideaal weer om de muur te beklimmen: koud en zonnig (maar door de intense inspanning krijg je zonder problemen warm). In de zomer moet dit enorm zwaar zijn!
We hebben gekozen voor een tocht van 8 à 10 km over de muur, van Jinshanling naar Simatai. De groep valt heel vlug uiteen. 3 mannen met een hoog macho gehalte gaan in een spoedtempo voorop, daarna volgen wij, ongeveer samen met een Londenaar en een Parisienne, daarna nog een paar koppeltjes, en dan volgt het gros van de groep. Allemaal westerlingen.
De uitzichten zijn adembenemend. Meerdere malen vragen we ons af welke gek het in zijn hoofd gekregen had om deze reusachtige muur te bouwen.
Tijdens het begin van de tocht lopen we op een gerestaureerd deel van de muur. Mooie trapjes, afgewerkte torens, daarna volgt een meer authentiek deel, waar het eerder lopen is tussen het puin. Goed opletten om geen misstappen te zetten, want de afgrond is dicht en diep en de muur waarop we lopen is op bepaalde stukken heel steil! Na de steilste stukken zit er meestal een oud Chineesje verstopt in een torentje, dat ons probeert te versieren om cola, water, een fris pintje of een warm koffietje te kopen. We kunnen ook batterijen, fotoboeken en T-shirts (opschrift: I climbed the great wall!) kopen uiteraard! Heel strategisch geplaatst
Ik wist al dat de Chinese muur indrukwekkend was, maar deze tocht overtreft toch nog het toertje dat we 5 jaar geleden met het gezin en Regine gedaan hebben. Waaaaaaw!! Eigenlijk kan je dat gewoon niet met woorden omschrijven. Een foto kan dit een beetje vertellen, maar dan nog heb je dat waaaaw-gevoel pas als je bezweet en naar adem happend boven in een torentje kijkt naar het landschap!
3 uurtjes later komen we aan in Simatai. Daar moeten we nog een afdaling doen, die we te voet of met een soort deadride over een stuwmeertje kunnen doen. Omdat de veiligheid niet zo overtuigend in orde is, kiezen we toch voor de minder avontuurlijke wandeling naar beneden. Daar wacht een klein camionnetje op ons. Eigenlijk een gewoon camionnetje dat wat samengeperst was (of beter: een overdekt brommertje op 4 wielen). We slagen er in om ons met 9 man in het rijtuig te persen. Lekker gezellig dicht bij elkaar gelukkig is het maar voor een kleine 5 minuutjes. We worden gedropt aan een restaurant dat meer op een schoolrefter lijkt, en krijgen er een gevarieerd buffetje aangeboden. Het is best wel lekker en overdekt met de nodige honger, smaakt het heel goed!
Voor we de busrit Beijingwaarts weer aanvatten, is het nog even tijd om de blaas te ledigen. Waar de nood het hoogst is, valt men gelukkig niet te vies. Achter een muurtje zijn 3 vieze Franse toiletten verstopt. Geen afscherming tussen de toiletten enzo, gewoon het begrip openbaar toilet letterlijk toegepast. Ochja, we zijn jong en op kamp moeten we soms ook wel eens tussen de bosjes gaan
Omdat wij niet meer in een hotel logeren, maar wel dezelfde avond nog een vlucht naar Shanghai geboekt hebben, worden we al na anderhalf uur ergens langs een grote weg gedropt, op zon 10km van de luchthaven. (met de bus naar de luchthaven rijden, zou niet geapprecieerd worden door de medereizigers en zou ook een enorme ommetoer en tijdsverlies betekend hebben). Een vriendelijke takusichauffeur zet ons een kwartiertje later af aan de luchthaven. Intussen is het 17u30 en onze vlucht is pas om 22u. We wagen het erop om te vragen of we kunnen omboeken naar een vlucht die wat vroeger vertrekt (ik had er al ervaring mee dat dit hier niet zon groot probleem is) en om 18u30 zitten we al op het vliegtuig om richting Shanghai te vliegen. We moeten niet inzitten met bagage die al dan niet zal mee zijn, want buiten een rugzak hebben we niks bij. In Shanghai nemen we de taxi naar het appartementje. Hiervoor moeten we in een enorme rij aanschuiven, zoals in een pretpark voor een van de topattracties. Door de goede organisatie hiervan veel chineesjes die aanduiden waar de taxis moeten rijden, in welke taxi de passagiers moeten zitten, enkele chineesjes die de bagagekarretjes onmiddellijk uit de weg ruimen, - zitten we een 10 minuutjes later al in een taxi! Om 22u, het uur dat we normaal zouden opstijgen, zijn we al terug op het appartement! Als dat geen luxe is!
Weekend = uitslapen! Of toch vandaag. Tone moest nog even bekomen van de jetlag en ik van de vermoeiende werkweek met korte nachtjes. Na een stevig ontbijt wordt het dan toch tijd om Tone even onder te dompelen in de drukte van de stad. De metro brengt ons naar haar drukste punt: Peoples square. Van daaruit bezoeken we Shanghai museum, wat ons een beetje deed terugdenken aan ons dagje Europalia in Brussel, waar we de tentoonstelling zoon van de hemel bezocht hebben. Na een half uurtje aanschuiven voor de security check mogen we binnen. Voor mij is het de 2e keer, maar vandaag is de tentoonstellingsruimte rond chinese minority nationalities opnieuw open, dus is ervoor mij ook wat nieuws.
Vanaf het museum is het maar enkele minuutjes wandelen tot aan het oude stadsgedeelte, dus dit pikken we ook weer mee. Ik had gedacht dat het na de gekte rond het chinees Nieuwjaar wat rustiger zou zijn, maar het tegendeel is waar. Crowded, crowded, crowded en pas als we huiswaarts gaan om de drukte te ontvluchten, ontdekken we waarom ¾ van de inwoners van Shanghai hier aan het verzamelen zijn: het artist spring festival zou hier binnen enkele ogenblikken van start gaan. Ietwat vreemd is dat er eerst massaal veel volk rondloopt, en dat iedereen dan naar buiten moet omdat er inkom moet betaald worden voor het festival. Organisatorisch absoluut niet evident!
Een kort bezoekje nog aan de tempel van de stadsgod (chenghuang miao) om de sfeer volledig op te snuiven (letterlijk dan, met al die wierrook). Menig chinees komt er nog met late nieuwjaarswensen.
Dan is het tijd om onze rugzak klaar te maken voor de trip naar Beijing. We nemen enkel het essentiële mee, maar uitzondering hierop vormt het groen monstertje. Nuja, ook wel essentieel eigenlijk, want we kunnen hem moeilijk 2 dagen alleen achterlaten op het appartementje. Voor het vertrek eten we nog het overschotje van gisterenavond op en smeren we nog de boterhammetjes voor de volgende ochtend. Een klein uurtje later staan we in het station, wachtend op de nachttrein die ons in 11 uur tijd zon 1200 km verder zal brengen. We delen het compartimentje met een oude en jonge chinees. Vanuit ma en pa hun verhalen had ik onthouden dat dat wel eens voor een luidruchtige en slapeloze nacht zou kunnen zorgen, maar dat viel heel goed mee. Ondanks wat gesnurk van de oudste, zijn ze verbazingwekkend stil. Dat is echter geen garantie op een goede nachtrust, want zo 4 chauffages op 37°C in een kotje van zon 12 kubieke meter, zorgt toch wel voor een kleine hittegolf. Maar we zijn jong, dus we kunnen tegen een stootje en om 7u10 in de vroege morgen zetten we voet aan wal voor een trip door Beijing.
De gids pikt ons op in het station en vol zelfvertrouwen neemt hij ons mee naar de auto die ons overal zal rondvoeren. Desondanks verdwalen we een beetje in het immense station en waar we naar buiten moeten, is dat onmogelijk wegens eenrichtings security check. Wij moeten natuurlijk in de andere richting. Een vriendelijk woordje, een vette knipoog en een glimlach helpen natuurlijk om even de richting te veranderen :D
Buiten is het een stuk frisser dan in Shanghai, dus muts, sjaal en handschoenen zijn meer dan welkom. (alle, voor mij dan toch. Tones interne chauffage staat iets warmer ingesteld dan de mijne) Hoewel we geboekt hadden voor een rondrit in groep, kregen we bij gebrek aan een groep dan maar een privérondrit.
Net na openingstijd betreden we de Temple of Heaven. Wat op het eerste zicht een rustig ontspanningspark voor de lokale bevolking lijkt, verandert even later in een broeinest van prullariaverkopers en wordt uiteindelijk een reusachtig domein met een interessante en vooral symbolische achtergrond. We wanen ons even god en godin door over het middenpad van de weg naar de temple for good harvest te wandelen. Alles draait hier rond blauw en negen. Blauw: het kleur van de hemel, 9: het getal van god.
Van daaruit gaan we naar de verboden stad. 999,5 kamers, waar de meer dan 2000 concubines ondergebracht waren en waar voor elke gelegenheid een aparte troonkamer was. De keizer had continu 75 vrouwen rondom zich (den duts!) en voor een wandeling doorheen zijn hele domein kon hij beter een daguitstap plannen. Ergens moet je toch wel een beetje grootheidswaanzin hebben om dit te laten bouwen.
Net voor het verlaten van de Verboden Stad, nemen we een kijkje in de keizerlijke tuin. Dit is de enige plaats in de verboden stad waar bomen staan op alle andere plaatsen zijn de bovenste 15 meter (u leest het goed) van het bodemoppervlak bedekt met steen om van een draconische veiligheidsmaatregel te spreken! In de keizerlijke tuin staat een speciaal boomkoppeltje, niet voor niets de lovetrees genoemd: 2 bomen die naar elkaar toe gegroeid zijn en verstrengeld zijn. Picturetime dus!
We zijn nog net iets te vroeg voor het middagmaal, dus worden we getrakteerd op een traditionele theeceremonie. Een must-do voor elke toerist die zich op Chinees grondgebied waagt.
Na het middagmaal gaan we naar het zomerpaleis. Alsof de verboden stad nog niet groot genoeg was, had de keizer nog een buitenverblijfje van een slordige 350 Ha nodig. We lopen doorheen de prachtig versierde 700m lange corridor. Het schilderen hiervan moet een monnikenwerk geweest zijn. Wat verderop vinden we het marmeren schip, dat door de laagstand van het water zo goed als op het droge lag. Het nut van een schip dat niet kan varen of drijven, moet je mij toch nog eens uitleggen. Of is het enkel de pronkwaarde die telt?
Omdat we alles op een draftempo gedaan hebben niet moeilijk als je zo alle2 lange benen hebt-, grijpt de gids zijn kans om ons nog even in een zijdeshop en pearlshop te deponeren. Na een korte how its made- introductie volgt telkens snel de shop met best quality en lowest prices. Best wel eens leerrijk om dit interactief te ontdekken en om even mee te helpen om een van de vele laagjes van een zijden deken te leggen.
Deze semi-educatieve semi-commerciële uitstapjes moet je er natuurlij bijnemen als je een toeristische rondrit maakt. Zonder gids en chauffeur is het anders niet echt haalbaar om al deze dingen op 1 dag te bezichtigen. Bovendien kregen we nog de kans om even langs het olympisch domein te rijden, en een korte fotostop te maken.
Intussen heeft de gids ons nog warm gemaakt om s avonds een Kung Fu voorstelling bij te wonen. Niet echt iets waar ik voor sta te springen, maar liefde is de kleine jongen in hem ook zijn pleziertjes gunnen dus na een douche en een vlug avondmaal gaan wij richting red theatre. Dit blijkt een toeristische topattractie te zijn. We zien weinig Chinese zwarte kopjes (behalve die van de gidsen die er hun groep toeristen droppen en er dan in de speciaal ingerichte tour guide lounge kunnen relaxeren) zelfs bij de Kung Fu artisten zien we geen zwarte kopjes. Het waren wel chineesjes, maar met een scharrekopke (vertaling voor buiten west-vlaanderen: net niet kaalgeschoren).
We krijgen een mooi plaatsje op de 1e verdieping. Na wat reclame voor de giftshop en wat campagnevoering i.v.m. preventie van griep, kan de show beginnen. En eerlijk gezegd, het mag er wel zijn, dus niet alleen voor grote jongens met kleinejongensdromen :D Een goed uitgebalanceerde mengeling van acrobatie, zang, dans, choreografisch uitgedokterde gevechten die samen een verhaal met levenswijsheid brachten. Natuurlijk ook de hoogtepunten waarbij een man op 3 speerpunten gedragen wordt en waar ze ijzeren staven op hun hoofd in diggelen slaan (dat deel vind in vanuit medisch standpunt gezien echter overbodig) Een beetje cirque du soleil in het klein.
Bij het buitenkomen merken we dat er vlokjes sneeuw uit de lucht beginnen te vallen. Alsof Tone dit in België nog niet genoeg gezien had deze winter! Dat belooft voor de uitstap naar de Great wall voor morgen!
We dachten van deze nacht wat slaap in te kunnen halen, maar daar hebben de Chinezen anders over beslist. Het is de laatste dag van de 14daagse festiviteiten rond het Chinees Nieuwjaar, en daar hoort uiteraard vuurwerk bij tot in de vroege uurtjes!!! En dan bedenken dat we de volgende dag om 6u20 door de gids worden opgepikt voor de uitstap naar de Great Wall (wat ook weer een uur vroeger is dan voorzien, omdat ze door de sneeuwval een langer durende rit voorzien!)
Nog voor de zon opkomt, loopt mijn wekker af. Aangezien het gisteren wat laas was, was het maar een kort nachtje, maar dat heb ik er uiteraard voor over vandaag komt mijn bezoek toe!
De metro brengt mij tot op 30 km van de luchthaven, en nog geen kwartier later kom ik met de maglev aan in de luchthaven zelf. Enkel een verhoog, geen electriciteitskabels, geen sporen. Het doet wel raar om op die manier tegen 300 km/h door het landschap te razen. Door een kleine vergissing van terminal, duurt het even eer ik mijn bezoek vind, maar hoewel de luchthaven groot is en het proximusnetwerk het liet afweten, hebben we elkaar uiteindelijk toch gevonden. Samen met Tone doe ik het hele maglev-metrotraject terug naar het appartement. Inchecken, installeren, bekomen van de vlucht en de jetlag, even de omgeving verkennen, rustig acclimatiseren dus. Het is ook niet echt het ideale weer om de mooiste uitzichten van Shanghai te bekijken.
Tone heeft nog een hele voorraad chocolade mee (inclusief een prachtig en heerlijk uitziend chocoladehart) en zo beschik ik nu in Chinese termen over een hele goudmijn aan chocolade op mijn appartementje!
Voor ons 1e avondmaal maken we een wandelingetje (inclusief Shanghaise verkeersles deel 1) naar de shopping mall voor een happy chili maaltijd, die iets meer chili dan happy was, maar al bij al nog gesmaakt heeft. Mijn smaakpapillen zijn blijkbaar al beter aangepast aan het spicy food dan die van Tone, maar dat went wel snel :D. Naar goede Chinese gewoonte krijgen we op het einde van de maaltijd potjes om de overschot mee te nemen naar huis...
Morgen trekken we op toeristische roundtrip en vertrekken we ook naar beijing voor een paar dagen. Het volgende blogbericht komt dus waarschijnlijk pas op maandag 1 maart.
enkelen hadden het juist... ze eet haar yoghurt met een rietje, mijn sofietje...
ik ga naar de supermarkt in Shanghai en koop een pak met 8 potjes activia van danone. (niet dat ik zo geloof in de functie daarvan, maar tussen al die potjes yoghurt met chinees opschrift, is dat wel een herkenbaar merk) Als ik op mijn appartementje het pak open om de potjes netjes in de frigo te plaatsen, vind ik binnenin een hulpmiddel om de yoghurtjes op te eten. De vraag is: wat is dit hulpmiddel?
antwoorden kan tot woensdag 24 februari, 23u59u belgische tijd, op famke_vanderhauwaert@hotmail.com met als titel 'prijsvraag' er zijn punten te verdienen voor het juiste antwoord en voor de originaliteit.
Is het het weer, collectief slechte slaap van de artsen of gewoon toeval, maar zowat alle artsen klagen over de houding van de patiënten vandaag. De fransman weigert antibiotica te nemen voor zijn zware bronchitis, de Canadees die al meer dan een jaar zijn galblaas moest laten wegnemen blijft dit uitstellen, de Brit met de overbelasting ziet het niet zitten om het wat rustiger aan te doen het loopt blijkbaar niet zoals de artsen het zouden willen. Laat het een les zijn voor later
s avonds nodig ik Dipika en dr. Maskay uit om ergens iets te gaan eten. We kiezen voor charme, waar ik eerder al eens gegeten had. Lekker en een tikkeltje atypisch chinees. Vooral de zoete kubusjes broodkruin met vanilleijs zijn niet alledaags.
Hoe kan je een heerlijk etentje beter afsluiten dan met een rustig filmpje op het nieuwe reusachtige flatscreen? Nog een zakje chips, fruitsap, vodka of een ander drankje en het plaatje is perfect. (Vicky, Christina, Barcelona. Een aanrader!)
Zo wordt het wel weer redelijk laat, en als ik thuis kom moet ik nog wat opruimen in mijn appartementje, want morgen heb ik bezoek!! Ik kan nog even het vliegtuig live volgen op een online kaartje, maar eens het te ver van Parijs verwijderd is, is dat niet meer mogelijk.
Weinig nieuws onder de zon vandaag. Ergens wel logisch, want de zon heeft zich verstopt! Desondanks bereikt het lenteprikje haar hoogtepunt met 22°C.
Over de middag worden alle beschikbare dokters en verpleegkundigen verwacht in de Yurt voor een uiteenzetting over de werking van het ziekenhuis in geval van de afkondiging van een extern rampenplan. Dit staat nog in de kinderschoenen en suggesties en aanpassingen worden gegeven. Aangezien dit een plan is dat op lange termijn wordt uitgewerkt en ik hier maar een 6tal weken meer te gaan heb, zit ik er eerder bij als ramptoerist. Het interessante aan deze bijeenkomst is om te observeren hoe verschillende mensen vanuit hun eigen professionele bezigheden het plan anders benaderen en andere gaten vinden die nog opgevuld moeten worden.
Na de ziekenhuisshift maak ik een zomerse avondwandeling en doe onderweg nog wat inkopen. Bijna thuis voel ik af en toe een druppel naar beneden komen. Geen zweet de voorbode van regen! Het duurt nog een paar uur eer de druppels echt de naam regen waardig zijn en het begint ook wat te rommelen in de lucht. Nu het feu dartifice gedaan is, is het blijkbaar tijd voor feu naturelle
Op mijn appartementje doe ik een werk van barmhartigheid: de werkloze werk geven (ok, geen van de 7 officiële werken van barmhartigheid, maar laat het mij het 8e werk noemen :D)
De werkloze asbak die tot nu toe in een vergeten hoekje beland was, wordt vanaf heden steun en waterreservoir voor het rode welriekende plantje dat mijn kamer nu een mooi tintje geeft. Daarenboven heeft hij de eer om naast mijn potje snoepjes te staan als dat geen mooi werkje is!
Nog anderhalf dagje en ik krijg bezoek (hopelijk )!!
Shanghai ontwaakt in een dichte mist, maar eens de mist opklaart is het genieten van de heerlijke lentetemperaturen. Althans buiten zijn het lentetemperaturen binnen in het ziekenhuis gaan ze weer de zomerse kant op!
Ondanks het mooie weer blijven de meeste Chinezen zich warm induffelen. Ze zijn koning van de laagjesmode. Hun borstkas houden ze warm met een marcelleke, bedekt met een T-shirt met korte mouwen, een T-shirt met lange mouwen of een dunne pull of een flanellen hemd, daarboven nog een dikkere pull en liefst nog een dikke winterjas om het plaatje compleet te maken. Hun benen bedekken ze met een onderbroek met lange pijpen en daarboven nog een dikke wollen broek of zelfs een broek die de dikte van een skipak benadert is geen uitzondering. Tot een dikke week geleden kon ik hier nog inkomen, maar als het buiten 15 à 20°C is, moet je met zon pak kleren toch wel wegsmelten? Volwassenen mogen dan nog de spontane reflex hebben om een laagje af te nemen als het smeltproces zich begint in te stellen, de (kleine) kinderen hebben dit privilege niet De hele kleintjes die nog niet lopen, worden op de koop toe nog eens in een dikke plaid gedraaid.
Genoeg over het weer en de mode, terug naar het ziekenhuis. Wat een rustige dag leek te worden, werd een drukke consultatiedag met uiteenlopende ziektebeelden.
s Avonds zie ik Herman die me een verse lading Belgian Chocolate bezorgt. Samen genieten we van de lekkere Franse Cuisine (met een lekker Chinees biertje) in Mont Martre.
Intussen wordt het vertrek van mijn komend bezoek wat in de war gestuurd: eerst was er de treinramp die het TGV-verkeer sterk doet verminderen, dan komen de mannen van Air-France nog even opdagen met een 4daagse staking (een betere term is misschien dat ze niet komen opdagen). Het is alsof het niet mag zijn maar goed, als ik even terugdenk aan mijn tumultueus vertrek, heeft dat uiteindelijk geresulteerd in een vervroegde aankomst, dus wie weet
Een prachtige lentedag, zoals er nog heel veel mogen komen. In het ziekenhuis lopen de temperaturen opnieuw op. Letterlijk dan. In de gangen is het nog te doen, maar de onderzoekskamertjes waar de zon in de ruiten speelt, worden omgetoverd tot saunas. Ik zal weer eens mijn stoute schoenen moeten aantrekken en subtiel de airco aanzetten
En alsof dat nog niet genoeg is, worden onze onderzoekskamertjes gevuld met hele families. Echt wel een bizar toeval dat we vandaag doorlopend duoconsultaties voeren: vader en zoon die met een week verschil een fractuur opgelopen hebben, moeder en zoon die een uiteenlopende aandoening hebben, zo wordt het wel heel warm en druk in de kleine consultatieruimtes. Dan komt er nog eens een 6jarig hyperactief jongentje binnen dat voor de gelegenheid het hele gezin heeft meegevraagd. Zweet zweet zweet. En de dag vliegt weer voorbij.
Op weg naar mijn appartementje maak ik nog een ommetoertje om nog even te genieten van het voorjaarszonnetje.
Opstaan, een stralende zon boven de stad zien en geen enkel wolkje vinden om weg te geeuwen als dat niet heerlijk is! Ik heb weinig plannen voor vandaag en vul de uren eerst wat met chatten en wat administratief werk dat bij de stage hoort. In de namiddag ga ik naar het dichtstbijzijnde park om er de sfeer op te snuiven. En sfeer was er wel! Jong, oud en alles er tussenin komt naar het park om zich te ontspannen. Kleine kinderen huppelen voorbij met een suikerspin in de hand, koppeltjes spelen badminton, mannen met een kindsgevoel laten hun mooie vlieger op op het grasplein dat hiervoor speciaal voorbehouden is, koppels van middelbare leeftijd dansen op de muziek die uit de draagbare boxen komt, sommigen houden halt om te kijken naar een muzikaal toneeltje, grootouders nemen hun kleinkinderen mee naar de pretparkattracties, hier en daar komt een jogger voorbij, enkelen groeperen zich voor yoga of kung fu, vriendinnen van middelbare leeftijd maken een wandeling waarbij ze babbelen en afwisselend voor en achter zich met de handen klappen, hier en daar oefent een groepje muziekanten een stukje, mannen rekken zich uit door aan de tak van een boom te hangen, en nog veel meer de bizarste van al is toch wel de man die op een rustig tempo wandelt en hierbij continu zijn oren uitrekt. Ik veronderstel dat het een boeddha-wannabe is, want boeddha wordt ook afgebeeld met enorm grote oren.
Een leuk schouwspel dus!
Als de zon ondergaat en de temperatuur wat begint te zakken, zoek ik een restaurantje in de buurt. Vraag me niet wat ik gegeten heb, maar het was iets lekkers met zwarte peper op een sizzling plate en het was geen vlees.
Terug in het appartement ga ik voor nog wat fysieke activitijd en een verfrissende douche
Als mijn wekker afloopt, en ik met mijn slaperige ogen de gordijnen open, denk ik: oh nee, geen zoning weer vandaag! Pas enkele ogenblikken later realiseer ik me dat het buiten al aan het klaren is, maar dat de zon nog niet tevoorschijn gekomen is. En wat dacht je daar is de lente, daar is de zon! Het wordt een heerlijk zonnig dagje met temperaturen die de 20°C overschrijden. Wel nog behoorlijk koud s morgens en s avonds, maar dat neem ik er graag bij.
Dus, ik sta in het weekend vroeger op dan in de week en dan wel nog een uur! Nuja, dat uur kan ik wel recupereren tijdens het wachten op de trein. Ik zei eerder al dat de trein in China niet is zoals de trein die wij kennen. Het concept van sporen en electriciteitsdraden en wagons enzo is wel hetzelfde natuurlijk, maar het gebruik ervan is totaal anders. Ik kom toe in het station. Na een ticketcontrole, een bagagecontrole en nog een ticketcontrole, worden we voorgesorteerd in grote wachtzalen met ellenlange rijen stoeltjes. Ongeveer een kwartier voor het vertrek van de trein, worden de ticketjes nogmaals gecontroleerd en mogen we naar het perron gaan, waar we opstappen op de wagon waarvan het nummertje op het ticketje staat. Late passagiers worden aangespoord om zich te haasten (last call for passengers on flight train D4514, echt zoals in de luchtaven). In de wagon neemt iedereen plaats op zijn genummerd stoeltje. Ik had gekozen voor de soft seats en daar hoorde ook extra beenruimte bij Ik kan mijn zetel ook wat platter leggen, en het is zon systeem dat je zitting naar voor schuift ipv je leuning naar achter. Zo ambeteer je de persoon achter je ten minste niet.
De trein zoeft aan 200km/u langsheen landbouwgebieden. (Ik heb er geen idee van hoe snel een trein in België rijdt, maar de snelheid van die Chinese trein wordt getoond op een schermpje in de wagon.
Een 40 minuutjes na het vertrek in Shanghai, sta ik in Italië en als ik dan nog eens Amsterdamse tulpen zie, ben ik toch wel even het noorden kwijt. Ik ben in Venetië Venetië van het oosten wel te verstaan. En in het Venetië van het Oosten staat een scheve oosterse toren (aka pagode) van Pisa. De naam van deze plaats? Suzhou! Een stadje (slechts een slordige 6 miljoen inwoners) op een 80 km van Shanghai verwijderd, dat doorlopen wordt met kleine riviertjes. Er is zelfs een Canal Grande met een Aquatic Bus. Een geliefkoosde toeristische plaats. Het toerisme is zowel de zege als de vloek van deze stad. De traditionele tuinen en culturele elementen worden in stand gehouden voor de toeristen, de straten worden gekleurd met riksjas en soevenirsshops, maar de rust wordt verstoord door follow the guides met microfoon, gevolgd door een kudde al dan niet geïnteresseerde toeristen. Persoonlijk vind ik het best een gezellige bedoening en ik kan goed geloven dat de Shanghainezen in het weekend graag even naar hier vluchten.
Ik besluit om eerst de Oosterse kant te bezoeken en me later op de dag toe te leggen op de italiaanse kant. Mijn eerste bezoekspunt is de Pagode in het noorden van de stad. Zoals de meeste Pagodes, kan deze mij aan de buitenkant zeker en vast behagen. De binnenkant is wat vergane glorie. Een smalle houten trap met hoge treden brengt me naar de hoogste verdieping. Hoe hoger ik kom, hoe meer ik me moet bukken om door de deuropeningen te gaan zonder mijn hoofd te stoten. Uiteindelijk krijg ik een adembenemend zicht over de stad te zien vanop de 8e verdieping. Best wel spannend, zo hoog, met enkel een krakkemikkige houten leuning als beveiliging
Na de pagode met omliggende tempel en tuin, ga ik richting Suzhou Arts en Craft Museum, waar ik geweigerd word omdat er een picknick in mijn rugzak zit. Aangezien het zonnetje toch heerlijk schijnt, doe ik geen verdere moeite om binnen te graken en wandel langs winkelstraten en talrijke tuinen naar zowat de andere kant van de stad, waar nog een resterend stukje stadsmuur te bezichtigen is. Daarbij hoort ook een mooie stuk Chinese tuin. Mooi en heel ontspannend om hier in het zonnetje even rust te houden. Wat een verschil met de mensenmassa in de Yu garden Ik ben getuige van een wonderbaarlijk visspektakel: een kindje geeft wat brood aan de enorme vissen en gooit per ongelijk een volledige minisandwich in het water. Dat ding blijft drijven en 10tallen vissen proberen het op te eten, maar het is te groot voor hun blub-mond, en ze duwen het gewoon verder, zodat meer dan de helft van de vissen meezwemt naar de andere kant van de vijver achter een sandwich die telkens verder vooruit gaat best wel grappig.
Wanneer ik terug buiten het park kom, duikt er tussen de souvenirskraampjes een man op die vraagt of ik geen Takusi moet hebben. Ik werd eerder al verschillende keren aangesproken om een Louis Vuitton sjakosj of een Leal Lolex te kopen, maar een Takusi, daar had ik nog nooit van gehoord
Uiteindelijk ga ik met de Takusi naar nog een andere kant van de stad: naar de Tijgerberg. Om als tijger in het jaar van de tijger de tijgerberg te betreden, das toch wel iets speciaals é.
De tijgerberg is een kleine 40m hoog (weerom geen typfout) en bovenaan is het graf van de stadsoprichter. Deze wilde blijkbaar volledige rust na zijn dood, want volgens de legende gaf hij een banket voor alle mannen die geholpen hadden om zijn graf op te bouwen, en hierbij vergiftigde hij hen, zodat ze de geheimen van de toegang niet zouden verklappen. Daarbij liet hij nog een scheve en uiterst fragiele toren op de graftombe plaatsen. Elke poging tot het openen van de graftombe, zou een aanleiding kunnen zijn voor het instorten van de pagode
Na een flinke wandeling tijdens de zonsondergang, kom ik terug aan bij het station, waar ik in afwachting van de trein een gezonde maaltijd neem in het klasserestaurant met de naam KFC :D.
Als ik daarna sta te wachten op de metro om met mijn vermoeide benen naar huis te gaan, word ik aangesproken door een Shanghaise computerfreak. In zijn beste Chinglisch en in mijn traagste English proberen we elkaar te verstaan. Na een 2tal zinnen komt al vlug de vraag of ik een boyfriend heb subtiel! Ik zal jullie later nog wat vertellen over de mannelijkheid van de Chinese mannen (of beter over hun gebrek daaraan), maar dit zou me nu te ver leiden-
Op de metro tatert hij wat verder. Af en toe begrijp ik een deel van de zin die hij wil zeggen en voor de rest knik ik wat en lach wat mee.
Vermoeiend, maar zeker voor herhaling vatbaar zon treinuitstapjes.
Een ochtend zonder knallen en vuurwerk het doet bijna raar na bijna 2 weken!
Hoewel het vrijdag is, is het in het ziekenhuis behoorlijk druk Ik leer wat bij over de traditionele Japanse en Chinese geneeskunde, en over het verschil tussen een plaster en een patch.
Opnieuw een chinese traiteurmaaltijd in plaats van een broodje of kookies.
Als het tijd is om huiswaarts te gaan, begint dokter Song over het restaurant dat hij recent ontdekt heeft. Hij wil me samen met enkele vrienden uitnodigen op zaterdag, maar ik heb reeds mijn treinticketjes, dus doet hij onmiddellijk wat telefoontjes en even later zitten we met zn vijven in het restaurant voor een lekkere Noord-West-Chinese maaltijd. Ik leer zo stilletjesaan de smaak van een chinees pintje bij de maaltijd appreciëren... Het is maar 1 metrostation van mijn appartementje verwijderd, dus veel kans dat ik er in de komende weken nog eens langs ga.
Voor ik ga slapen, maak ik dat mijn rugzak mooi klaar staat voor morgen
De eerste dag terug aan de slag. Onderweg naar het ziekenhuis worden de schoenen bijna van mijn voeten geschoten door al het vuurwerk dat om de 2 meter nog wordt afgeschoten. Toch maar een eng gevoel hoor, om die kartonnen resten op een halve meter van je voeten te zien neerkomen met een niet te onderschatten kracht en snelheid.
In het ziekenhuis is het overal goeiendag en gelukkig Nieuwjaar zeggen van de vele piepers en omhelzingen hebben de 3 aanwezige chirurgen een verkoudheid opgelopen en naar goede Chinese gewoonte lopen ze de hele dag met een mondmaskertje op. Ik vind dat toch maar een raar zicht hoor, de hele dag met een mondmasker rondlopen. En of het echt effectief is???
Voor het nieuwe jaar heb ik een kommetje chocolade meegebracht, wat natuurlijk met veel dankbaarheid werd aangenomen. In ruil kreeg ik Chinese nieuwjaarslekkernijen. Ik durf me echter nog steeds niet wagen aan dat rood dings dat eruit ziet als gedroogd vlees en verpakt is in vacuum getrokken plastiek. Aangezien het zo veelvuldig gegeten wordt, moet het wel lekker zijn, maar ik betrouw het zaakje niet hoor.
Er zijn heel wat consultaties en ook een kleine ingreep gepland op deze eerst werkdag, dus de dag gaat vlot vooruit. De mensen die in de keuken van het personeelsrestaurant werken, hebben nog een extra dagje verlof, dus krijgen wij een soort traiteurmaaltijd voorgeschoteld.
Voor de rest gebeuren er vandaag weinig noemenswaardige dingen. Mijn avond breng ik rustig door.
Na een paar nachten met ietwat bizarre dromen, volgde weer een rustiger nachtje. Ik neem de metro naar Shanghai railway station. Ik ben nog niet van plan om de trein te nemen, maar ik koop reeds mijn ticketjes voor mijn uitstap van komende zaterdag. In China is het de gewoonte dat je je treinticket enkele dagen op voorhand koopt. Je krijgt ook een genummerde zitplaats, dus wel volle treinen, maar geen overvolle! Ik denk dat de trein hier dan ook eerder een middel is om te reizen, en niet echt om dagelijks te pendelen. Omdat de ticketjes bijna belachelijk goedkoop zijn, kies ik voor de soft seat ipv de hard seat. Ik ben benieuwd wat dat zal geven het wordt zeker en vast spannend zaterdag! Naar waar ik ga? Voor jullie een vraag, voor mij een weet!
Terwijl ik me nu toch in het noordelijk deel van Shanghai bevind, kan ik tegelijk ook een kijkje nemen bij de Jade Boeddha Temple (ofte Jufu). Ik sta me wat te oriënteren met het stadsplan en de toeristengids in de hand, als van achter mij een jonge Shanghainees komt opgedoken met de vraag can I help you? Tgog, eigenlijk heb ik niet echt hulp nodig ik ben misschien wel een vrouw, maar kaartlezen lukt behoorlijk goed hoor! Maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik zeg wat mijn plannen zijn en dat ik de juiste straat zoek, en na een korte blik op het stadsplan, wijst hij mij de juiste straat. Ik ga de aangewezen richting uit. Op het volgend kruispunt dubbelcheck ik even of de richting klopt en plots is daar opnieuw een stem dezelfde stem! wait, Ill go with you. Dus ietwat ongevraagd ben ik op stap met een Shanghainees die de weg naar de tempel zelf niet kent en om de 2 meter de juiste richting vraagt aan een voorbijganger. Hij zit in het 2e jaar biologie, vindt het vanzelfsprekend dat hij met glans geslaagd is in zijn voorbije examens, en begint opeens te vertellen dat zijn neef recent omgekomen is in een auto-ongeluk en dat hij zich daardoor vragen stelt over het leven, dat hij met zichzelf geen blijf meer weet en dat hij daarom de stad ingetrokken is om te zien of hij iemand kon helpen slik!
En zo komen we aan bij de Jade Boeddha Temple. Aangezien de meeste families rond Nieuwjaar naar een tempel gaan om daar te bidden voor een goed jaar voor hun familie, is het hier redelijk druk (nuja, je weet intussen al dat alles in shanghai relatief is in vergelijking met mijn uitstapje van gisteren is het hier wel rustig!). Naast de indrukwekkende en mooie Boeddhabeelden die veelvuldig aanbeden worden, staan talrijke kraampjes die wierrook en souvenirs verkopen. Gods tempel mocht geen marktplaats worden, maar Boeddha heeft hier blijkbaar heel weinig problemen mee. De koi-achtige vissen die in een klein vijvertje zwemmen, worden zelfs betaald om gefotografeerd te worden. Na een aantal mooie en minder mooie Boeddhabeelden kom ik in een soort balzaal die niet voor niets de kamer van de 1000 boeddhas genoemd wordt. Ik heb ze niet geteld, maar het zou me niet verwonderen moesten er echt wel 1000 geweest zijn of misschien 999, want 9 is een heel belangrijk cijfer.
Die zaal doet me heel veel denken aan de grote zaal waarin de Heksen uit Roald Dahls gelijknamige boek/film hun jaarlijkse bijeenkomst houden.
Uiteindelijk is het tijd voor het hoogtepunt: de Jaden Boeddha. Ondergebracht in een goed bewaakt gebouw (zonder dieren op het dak ???!!! ik dacht dat een heel belangrijke zou zijn???)is het aanschuiven om een kijkje te nemen bij het mooie, doch niet impressionante beeld. Mja, als het een écht Jaden beeld is, kan je ook niet verwachten dat het meeeters hoog is. Mensen aanbidden het beeld, offeren olie om het vuur voor het beeld brandend te houden. Het geeft me een dubbel gevoel. Enerzijds gaan de chinezen naar de tempel om vol overtuiging te bidden. Ze nemen ook geen fotos zoals de toeristen wel doen en zoals ze zelf op gelijk welke plaats anders ook overdreven doen. Anderzijds is de tempel een grote commerce .
Voor zij die dachten dat de smog over shanghai te wijten is aan de CO2 uitstoot van autos en fabrieken: op de foto zie je een andere oorzaak
In de rook en de menigte verlies ik mijn helpende hand uit het oog.
Rond de tempel zitten kreupele dametjes en verminkte kinderen te bedelen. Een kindje met klompvoeten waggelt voorbij, schuddend met zijn potje. Zoveel rijkdom en zoveel armoede, net naast elkaar
In mijn eentje keer ik terug naar het station. Onderweg wil ik nog een kijkje nemen in de art gallery van Mohanshan Lu (M50), maar hier is alles zo goed als gesloten wegens het chinees Nieuwjaar.
Vanavond wordt de oorlog die rond oudejaar begonnen is, weer wat aangewakkerd. De stad blijft wakker door de vel knallen. De lucht kleurt rood, geel, groen, blauw en wordt zienderogen gevuld met rook. Een fortuin aan vuurwerk gaat opnieuw de lucht in. Vanuit mijn bed op de 15de verdieping kijk ik naar het schouwspel. Slapen zal niet voor vannacht zijn alhoewel, vroeger had ik ook geen problemen met slapen tijdens een concert van de Brass Band waar pa in speelde eens zien of ik het nog kan!
Heb ik al gezegd dat de chinezen soms toch wel een beetje zot zijn?
