Weinig nieuws onder de zon vandaag. Ergens wel logisch, want de zon heeft zich verstopt! Desondanks bereikt het lenteprikje haar hoogtepunt met 22°C.
Over de middag worden alle beschikbare dokters en verpleegkundigen verwacht in de Yurt voor een uiteenzetting over de werking van het ziekenhuis in geval van de afkondiging van een extern rampenplan. Dit staat nog in de kinderschoenen en suggesties en aanpassingen worden gegeven. Aangezien dit een plan is dat op lange termijn wordt uitgewerkt en ik hier maar een 6tal weken meer te gaan heb, zit ik er eerder bij als ramptoerist. Het interessante aan deze bijeenkomst is om te observeren hoe verschillende mensen vanuit hun eigen professionele bezigheden het plan anders benaderen en andere gaten vinden die nog opgevuld moeten worden.
Na de ziekenhuisshift maak ik een zomerse avondwandeling en doe onderweg nog wat inkopen. Bijna thuis voel ik af en toe een druppel naar beneden komen. Geen zweet de voorbode van regen! Het duurt nog een paar uur eer de druppels echt de naam regen waardig zijn en het begint ook wat te rommelen in de lucht. Nu het feu dartifice gedaan is, is het blijkbaar tijd voor feu naturelle
Op mijn appartementje doe ik een werk van barmhartigheid: de werkloze werk geven (ok, geen van de 7 officiële werken van barmhartigheid, maar laat het mij het 8e werk noemen :D)
De werkloze asbak die tot nu toe in een vergeten hoekje beland was, wordt vanaf heden steun en waterreservoir voor het rode welriekende plantje dat mijn kamer nu een mooi tintje geeft. Daarenboven heeft hij de eer om naast mijn potje snoepjes te staan als dat geen mooi werkje is!
Nog anderhalf dagje en ik krijg bezoek (hopelijk )!!
Shanghai ontwaakt in een dichte mist, maar eens de mist opklaart is het genieten van de heerlijke lentetemperaturen. Althans buiten zijn het lentetemperaturen binnen in het ziekenhuis gaan ze weer de zomerse kant op!
Ondanks het mooie weer blijven de meeste Chinezen zich warm induffelen. Ze zijn koning van de laagjesmode. Hun borstkas houden ze warm met een marcelleke, bedekt met een T-shirt met korte mouwen, een T-shirt met lange mouwen of een dunne pull of een flanellen hemd, daarboven nog een dikkere pull en liefst nog een dikke winterjas om het plaatje compleet te maken. Hun benen bedekken ze met een onderbroek met lange pijpen en daarboven nog een dikke wollen broek of zelfs een broek die de dikte van een skipak benadert is geen uitzondering. Tot een dikke week geleden kon ik hier nog inkomen, maar als het buiten 15 à 20°C is, moet je met zon pak kleren toch wel wegsmelten? Volwassenen mogen dan nog de spontane reflex hebben om een laagje af te nemen als het smeltproces zich begint in te stellen, de (kleine) kinderen hebben dit privilege niet De hele kleintjes die nog niet lopen, worden op de koop toe nog eens in een dikke plaid gedraaid.
Genoeg over het weer en de mode, terug naar het ziekenhuis. Wat een rustige dag leek te worden, werd een drukke consultatiedag met uiteenlopende ziektebeelden.
s Avonds zie ik Herman die me een verse lading Belgian Chocolate bezorgt. Samen genieten we van de lekkere Franse Cuisine (met een lekker Chinees biertje) in Mont Martre.
Intussen wordt het vertrek van mijn komend bezoek wat in de war gestuurd: eerst was er de treinramp die het TGV-verkeer sterk doet verminderen, dan komen de mannen van Air-France nog even opdagen met een 4daagse staking (een betere term is misschien dat ze niet komen opdagen). Het is alsof het niet mag zijn maar goed, als ik even terugdenk aan mijn tumultueus vertrek, heeft dat uiteindelijk geresulteerd in een vervroegde aankomst, dus wie weet
Een prachtige lentedag, zoals er nog heel veel mogen komen. In het ziekenhuis lopen de temperaturen opnieuw op. Letterlijk dan. In de gangen is het nog te doen, maar de onderzoekskamertjes waar de zon in de ruiten speelt, worden omgetoverd tot saunas. Ik zal weer eens mijn stoute schoenen moeten aantrekken en subtiel de airco aanzetten
En alsof dat nog niet genoeg is, worden onze onderzoekskamertjes gevuld met hele families. Echt wel een bizar toeval dat we vandaag doorlopend duoconsultaties voeren: vader en zoon die met een week verschil een fractuur opgelopen hebben, moeder en zoon die een uiteenlopende aandoening hebben, zo wordt het wel heel warm en druk in de kleine consultatieruimtes. Dan komt er nog eens een 6jarig hyperactief jongentje binnen dat voor de gelegenheid het hele gezin heeft meegevraagd. Zweet zweet zweet. En de dag vliegt weer voorbij.
Op weg naar mijn appartementje maak ik nog een ommetoertje om nog even te genieten van het voorjaarszonnetje.
Opstaan, een stralende zon boven de stad zien en geen enkel wolkje vinden om weg te geeuwen als dat niet heerlijk is! Ik heb weinig plannen voor vandaag en vul de uren eerst wat met chatten en wat administratief werk dat bij de stage hoort. In de namiddag ga ik naar het dichtstbijzijnde park om er de sfeer op te snuiven. En sfeer was er wel! Jong, oud en alles er tussenin komt naar het park om zich te ontspannen. Kleine kinderen huppelen voorbij met een suikerspin in de hand, koppeltjes spelen badminton, mannen met een kindsgevoel laten hun mooie vlieger op op het grasplein dat hiervoor speciaal voorbehouden is, koppels van middelbare leeftijd dansen op de muziek die uit de draagbare boxen komt, sommigen houden halt om te kijken naar een muzikaal toneeltje, grootouders nemen hun kleinkinderen mee naar de pretparkattracties, hier en daar komt een jogger voorbij, enkelen groeperen zich voor yoga of kung fu, vriendinnen van middelbare leeftijd maken een wandeling waarbij ze babbelen en afwisselend voor en achter zich met de handen klappen, hier en daar oefent een groepje muziekanten een stukje, mannen rekken zich uit door aan de tak van een boom te hangen, en nog veel meer de bizarste van al is toch wel de man die op een rustig tempo wandelt en hierbij continu zijn oren uitrekt. Ik veronderstel dat het een boeddha-wannabe is, want boeddha wordt ook afgebeeld met enorm grote oren.
Een leuk schouwspel dus!
Als de zon ondergaat en de temperatuur wat begint te zakken, zoek ik een restaurantje in de buurt. Vraag me niet wat ik gegeten heb, maar het was iets lekkers met zwarte peper op een sizzling plate en het was geen vlees.
Terug in het appartement ga ik voor nog wat fysieke activitijd en een verfrissende douche
Als mijn wekker afloopt, en ik met mijn slaperige ogen de gordijnen open, denk ik: oh nee, geen zoning weer vandaag! Pas enkele ogenblikken later realiseer ik me dat het buiten al aan het klaren is, maar dat de zon nog niet tevoorschijn gekomen is. En wat dacht je daar is de lente, daar is de zon! Het wordt een heerlijk zonnig dagje met temperaturen die de 20°C overschrijden. Wel nog behoorlijk koud s morgens en s avonds, maar dat neem ik er graag bij.
Dus, ik sta in het weekend vroeger op dan in de week en dan wel nog een uur! Nuja, dat uur kan ik wel recupereren tijdens het wachten op de trein. Ik zei eerder al dat de trein in China niet is zoals de trein die wij kennen. Het concept van sporen en electriciteitsdraden en wagons enzo is wel hetzelfde natuurlijk, maar het gebruik ervan is totaal anders. Ik kom toe in het station. Na een ticketcontrole, een bagagecontrole en nog een ticketcontrole, worden we voorgesorteerd in grote wachtzalen met ellenlange rijen stoeltjes. Ongeveer een kwartier voor het vertrek van de trein, worden de ticketjes nogmaals gecontroleerd en mogen we naar het perron gaan, waar we opstappen op de wagon waarvan het nummertje op het ticketje staat. Late passagiers worden aangespoord om zich te haasten (last call for passengers on flight train D4514, echt zoals in de luchtaven). In de wagon neemt iedereen plaats op zijn genummerd stoeltje. Ik had gekozen voor de soft seats en daar hoorde ook extra beenruimte bij Ik kan mijn zetel ook wat platter leggen, en het is zon systeem dat je zitting naar voor schuift ipv je leuning naar achter. Zo ambeteer je de persoon achter je ten minste niet.
De trein zoeft aan 200km/u langsheen landbouwgebieden. (Ik heb er geen idee van hoe snel een trein in België rijdt, maar de snelheid van die Chinese trein wordt getoond op een schermpje in de wagon.
Een 40 minuutjes na het vertrek in Shanghai, sta ik in Italië en als ik dan nog eens Amsterdamse tulpen zie, ben ik toch wel even het noorden kwijt. Ik ben in Venetië Venetië van het oosten wel te verstaan. En in het Venetië van het Oosten staat een scheve oosterse toren (aka pagode) van Pisa. De naam van deze plaats? Suzhou! Een stadje (slechts een slordige 6 miljoen inwoners) op een 80 km van Shanghai verwijderd, dat doorlopen wordt met kleine riviertjes. Er is zelfs een Canal Grande met een Aquatic Bus. Een geliefkoosde toeristische plaats. Het toerisme is zowel de zege als de vloek van deze stad. De traditionele tuinen en culturele elementen worden in stand gehouden voor de toeristen, de straten worden gekleurd met riksjas en soevenirsshops, maar de rust wordt verstoord door follow the guides met microfoon, gevolgd door een kudde al dan niet geïnteresseerde toeristen. Persoonlijk vind ik het best een gezellige bedoening en ik kan goed geloven dat de Shanghainezen in het weekend graag even naar hier vluchten.
Ik besluit om eerst de Oosterse kant te bezoeken en me later op de dag toe te leggen op de italiaanse kant. Mijn eerste bezoekspunt is de Pagode in het noorden van de stad. Zoals de meeste Pagodes, kan deze mij aan de buitenkant zeker en vast behagen. De binnenkant is wat vergane glorie. Een smalle houten trap met hoge treden brengt me naar de hoogste verdieping. Hoe hoger ik kom, hoe meer ik me moet bukken om door de deuropeningen te gaan zonder mijn hoofd te stoten. Uiteindelijk krijg ik een adembenemend zicht over de stad te zien vanop de 8e verdieping. Best wel spannend, zo hoog, met enkel een krakkemikkige houten leuning als beveiliging
Na de pagode met omliggende tempel en tuin, ga ik richting Suzhou Arts en Craft Museum, waar ik geweigerd word omdat er een picknick in mijn rugzak zit. Aangezien het zonnetje toch heerlijk schijnt, doe ik geen verdere moeite om binnen te graken en wandel langs winkelstraten en talrijke tuinen naar zowat de andere kant van de stad, waar nog een resterend stukje stadsmuur te bezichtigen is. Daarbij hoort ook een mooie stuk Chinese tuin. Mooi en heel ontspannend om hier in het zonnetje even rust te houden. Wat een verschil met de mensenmassa in de Yu garden Ik ben getuige van een wonderbaarlijk visspektakel: een kindje geeft wat brood aan de enorme vissen en gooit per ongelijk een volledige minisandwich in het water. Dat ding blijft drijven en 10tallen vissen proberen het op te eten, maar het is te groot voor hun blub-mond, en ze duwen het gewoon verder, zodat meer dan de helft van de vissen meezwemt naar de andere kant van de vijver achter een sandwich die telkens verder vooruit gaat best wel grappig.
Wanneer ik terug buiten het park kom, duikt er tussen de souvenirskraampjes een man op die vraagt of ik geen Takusi moet hebben. Ik werd eerder al verschillende keren aangesproken om een Louis Vuitton sjakosj of een Leal Lolex te kopen, maar een Takusi, daar had ik nog nooit van gehoord
Uiteindelijk ga ik met de Takusi naar nog een andere kant van de stad: naar de Tijgerberg. Om als tijger in het jaar van de tijger de tijgerberg te betreden, das toch wel iets speciaals é.
De tijgerberg is een kleine 40m hoog (weerom geen typfout) en bovenaan is het graf van de stadsoprichter. Deze wilde blijkbaar volledige rust na zijn dood, want volgens de legende gaf hij een banket voor alle mannen die geholpen hadden om zijn graf op te bouwen, en hierbij vergiftigde hij hen, zodat ze de geheimen van de toegang niet zouden verklappen. Daarbij liet hij nog een scheve en uiterst fragiele toren op de graftombe plaatsen. Elke poging tot het openen van de graftombe, zou een aanleiding kunnen zijn voor het instorten van de pagode
Na een flinke wandeling tijdens de zonsondergang, kom ik terug aan bij het station, waar ik in afwachting van de trein een gezonde maaltijd neem in het klasserestaurant met de naam KFC :D.
Als ik daarna sta te wachten op de metro om met mijn vermoeide benen naar huis te gaan, word ik aangesproken door een Shanghaise computerfreak. In zijn beste Chinglisch en in mijn traagste English proberen we elkaar te verstaan. Na een 2tal zinnen komt al vlug de vraag of ik een boyfriend heb subtiel! Ik zal jullie later nog wat vertellen over de mannelijkheid van de Chinese mannen (of beter over hun gebrek daaraan), maar dit zou me nu te ver leiden-
Op de metro tatert hij wat verder. Af en toe begrijp ik een deel van de zin die hij wil zeggen en voor de rest knik ik wat en lach wat mee.
Vermoeiend, maar zeker voor herhaling vatbaar zon treinuitstapjes.
Een ochtend zonder knallen en vuurwerk het doet bijna raar na bijna 2 weken!
Hoewel het vrijdag is, is het in het ziekenhuis behoorlijk druk Ik leer wat bij over de traditionele Japanse en Chinese geneeskunde, en over het verschil tussen een plaster en een patch.
Opnieuw een chinese traiteurmaaltijd in plaats van een broodje of kookies.
Als het tijd is om huiswaarts te gaan, begint dokter Song over het restaurant dat hij recent ontdekt heeft. Hij wil me samen met enkele vrienden uitnodigen op zaterdag, maar ik heb reeds mijn treinticketjes, dus doet hij onmiddellijk wat telefoontjes en even later zitten we met zn vijven in het restaurant voor een lekkere Noord-West-Chinese maaltijd. Ik leer zo stilletjesaan de smaak van een chinees pintje bij de maaltijd appreciëren... Het is maar 1 metrostation van mijn appartementje verwijderd, dus veel kans dat ik er in de komende weken nog eens langs ga.
Voor ik ga slapen, maak ik dat mijn rugzak mooi klaar staat voor morgen
De eerste dag terug aan de slag. Onderweg naar het ziekenhuis worden de schoenen bijna van mijn voeten geschoten door al het vuurwerk dat om de 2 meter nog wordt afgeschoten. Toch maar een eng gevoel hoor, om die kartonnen resten op een halve meter van je voeten te zien neerkomen met een niet te onderschatten kracht en snelheid.
In het ziekenhuis is het overal goeiendag en gelukkig Nieuwjaar zeggen van de vele piepers en omhelzingen hebben de 3 aanwezige chirurgen een verkoudheid opgelopen en naar goede Chinese gewoonte lopen ze de hele dag met een mondmaskertje op. Ik vind dat toch maar een raar zicht hoor, de hele dag met een mondmasker rondlopen. En of het echt effectief is???
Voor het nieuwe jaar heb ik een kommetje chocolade meegebracht, wat natuurlijk met veel dankbaarheid werd aangenomen. In ruil kreeg ik Chinese nieuwjaarslekkernijen. Ik durf me echter nog steeds niet wagen aan dat rood dings dat eruit ziet als gedroogd vlees en verpakt is in vacuum getrokken plastiek. Aangezien het zo veelvuldig gegeten wordt, moet het wel lekker zijn, maar ik betrouw het zaakje niet hoor.
Er zijn heel wat consultaties en ook een kleine ingreep gepland op deze eerst werkdag, dus de dag gaat vlot vooruit. De mensen die in de keuken van het personeelsrestaurant werken, hebben nog een extra dagje verlof, dus krijgen wij een soort traiteurmaaltijd voorgeschoteld.
Voor de rest gebeuren er vandaag weinig noemenswaardige dingen. Mijn avond breng ik rustig door.
Na een paar nachten met ietwat bizarre dromen, volgde weer een rustiger nachtje. Ik neem de metro naar Shanghai railway station. Ik ben nog niet van plan om de trein te nemen, maar ik koop reeds mijn ticketjes voor mijn uitstap van komende zaterdag. In China is het de gewoonte dat je je treinticket enkele dagen op voorhand koopt. Je krijgt ook een genummerde zitplaats, dus wel volle treinen, maar geen overvolle! Ik denk dat de trein hier dan ook eerder een middel is om te reizen, en niet echt om dagelijks te pendelen. Omdat de ticketjes bijna belachelijk goedkoop zijn, kies ik voor de soft seat ipv de hard seat. Ik ben benieuwd wat dat zal geven het wordt zeker en vast spannend zaterdag! Naar waar ik ga? Voor jullie een vraag, voor mij een weet!
Terwijl ik me nu toch in het noordelijk deel van Shanghai bevind, kan ik tegelijk ook een kijkje nemen bij de Jade Boeddha Temple (ofte Jufu). Ik sta me wat te oriënteren met het stadsplan en de toeristengids in de hand, als van achter mij een jonge Shanghainees komt opgedoken met de vraag can I help you? Tgog, eigenlijk heb ik niet echt hulp nodig ik ben misschien wel een vrouw, maar kaartlezen lukt behoorlijk goed hoor! Maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik zeg wat mijn plannen zijn en dat ik de juiste straat zoek, en na een korte blik op het stadsplan, wijst hij mij de juiste straat. Ik ga de aangewezen richting uit. Op het volgend kruispunt dubbelcheck ik even of de richting klopt en plots is daar opnieuw een stem dezelfde stem! wait, Ill go with you. Dus ietwat ongevraagd ben ik op stap met een Shanghainees die de weg naar de tempel zelf niet kent en om de 2 meter de juiste richting vraagt aan een voorbijganger. Hij zit in het 2e jaar biologie, vindt het vanzelfsprekend dat hij met glans geslaagd is in zijn voorbije examens, en begint opeens te vertellen dat zijn neef recent omgekomen is in een auto-ongeluk en dat hij zich daardoor vragen stelt over het leven, dat hij met zichzelf geen blijf meer weet en dat hij daarom de stad ingetrokken is om te zien of hij iemand kon helpen slik!
En zo komen we aan bij de Jade Boeddha Temple. Aangezien de meeste families rond Nieuwjaar naar een tempel gaan om daar te bidden voor een goed jaar voor hun familie, is het hier redelijk druk (nuja, je weet intussen al dat alles in shanghai relatief is in vergelijking met mijn uitstapje van gisteren is het hier wel rustig!). Naast de indrukwekkende en mooie Boeddhabeelden die veelvuldig aanbeden worden, staan talrijke kraampjes die wierrook en souvenirs verkopen. Gods tempel mocht geen marktplaats worden, maar Boeddha heeft hier blijkbaar heel weinig problemen mee. De koi-achtige vissen die in een klein vijvertje zwemmen, worden zelfs betaald om gefotografeerd te worden. Na een aantal mooie en minder mooie Boeddhabeelden kom ik in een soort balzaal die niet voor niets de kamer van de 1000 boeddhas genoemd wordt. Ik heb ze niet geteld, maar het zou me niet verwonderen moesten er echt wel 1000 geweest zijn of misschien 999, want 9 is een heel belangrijk cijfer.
Die zaal doet me heel veel denken aan de grote zaal waarin de Heksen uit Roald Dahls gelijknamige boek/film hun jaarlijkse bijeenkomst houden.
Uiteindelijk is het tijd voor het hoogtepunt: de Jaden Boeddha. Ondergebracht in een goed bewaakt gebouw (zonder dieren op het dak ???!!! ik dacht dat een heel belangrijke zou zijn???)is het aanschuiven om een kijkje te nemen bij het mooie, doch niet impressionante beeld. Mja, als het een écht Jaden beeld is, kan je ook niet verwachten dat het meeeters hoog is. Mensen aanbidden het beeld, offeren olie om het vuur voor het beeld brandend te houden. Het geeft me een dubbel gevoel. Enerzijds gaan de chinezen naar de tempel om vol overtuiging te bidden. Ze nemen ook geen fotos zoals de toeristen wel doen en zoals ze zelf op gelijk welke plaats anders ook overdreven doen. Anderzijds is de tempel een grote commerce .
Voor zij die dachten dat de smog over shanghai te wijten is aan de CO2 uitstoot van autos en fabrieken: op de foto zie je een andere oorzaak
In de rook en de menigte verlies ik mijn helpende hand uit het oog.
Rond de tempel zitten kreupele dametjes en verminkte kinderen te bedelen. Een kindje met klompvoeten waggelt voorbij, schuddend met zijn potje. Zoveel rijkdom en zoveel armoede, net naast elkaar
In mijn eentje keer ik terug naar het station. Onderweg wil ik nog een kijkje nemen in de art gallery van Mohanshan Lu (M50), maar hier is alles zo goed als gesloten wegens het chinees Nieuwjaar.
Vanavond wordt de oorlog die rond oudejaar begonnen is, weer wat aangewakkerd. De stad blijft wakker door de vel knallen. De lucht kleurt rood, geel, groen, blauw en wordt zienderogen gevuld met rook. Een fortuin aan vuurwerk gaat opnieuw de lucht in. Vanuit mijn bed op de 15de verdieping kijk ik naar het schouwspel. Slapen zal niet voor vannacht zijn alhoewel, vroeger had ik ook geen problemen met slapen tijdens een concert van de Brass Band waar pa in speelde eens zien of ik het nog kan!
Heb ik al gezegd dat de chinezen soms toch wel een beetje zot zijn?
Na mijn zware bergwandeling slaap ik een beetje uit mijn achillespees lijkt op het eerste zicht ook goed gerust te hebben, maar na een paar keer de afstand tussen mijn bed en de badkamer overbrugd te hebben, denk ik daar toch anders over. Ik zal mij deze week maar een beetje kalm houden, zodat ik er geen last meer van heb als we op 1 maart op de Chinese muur gaan Hiken. Dus vandaag geen musea of lange stadwandelingen. Ik ga een beetje uitrusten en souvenirtjes kopen in de idyllische Yu garden. Momenteel is er nog geen metrohalte heel dicht bij de yu garden, maar binnenkort zal daar verandering in komen. Het metronetwerk van Shanghai is al heel uitgebreid en het wordt nog geoptimaliseerd. Tegen expo 2010 zal je zowat op elk plaatsje binnen de ring een metrostation hebben in een straal van 1 of 2 km, en buiten de ring kun is er een lijn voorzien naar de meest belangrijke plaatsen.
Aan het metrostation is het nog relatief rustig, maar naarmate ik de Yu garden nader, word ik meer en meer vergezeld en omsingeld door mensen die hetzelfde idee hebben als ik. In de yu garden zelf is het volledige madness!! crowded place is zelfs nog een eufemisme. Ik kan me geen enkele situatie indenken waarmee ik dat kan vergelijken. Er is dus een enoooooorme mensenmassa en ik laat me er door opslorpen. Wat geduw links, een elleboog rechts, een al dan niet lekker ruikend kapsel onder mijn neus (soms ben ik wel blij dat ik groot ben en dat de chinezen klein zijn), mn rugzak wordt bijna van mijn schouders gerukt, mijn arm blijft af en toe ergens haperen terwijl mijn lichaam verder geduwd wordt. Eigenlijk moet ik helemaal niet stappen, ik word verplaatst. Moedige mamas proberen een buggy door de menigte te duwen, slimme papas nemen hun ukjes op de schouders, zodat die tenminste ook nog iets zien. (ik vraag me af hoe het moet voelen om daar als kind tussen te lopen enkel benen zien, verpletterd worden door buiken en billen, zou je hier een agorafobie kunnen ontwikkelen op jonge leeftijd??)
Op de crooked bridge is het al even erg! Ik waag me er zelfs niet aan. Het zou me niet verbazen moest er in zon drukte af en toe iemand in het water donderen
Ik vlucht af en toe in de winkeltjes waar het rustig is (lees: waar slechts aan 2 kanten geduwd wordt ipv aan 4 kanten). Nuja, dat was ook het doel van mijn uitstapje. Wat ik gekocht heb, verklap ik uiteraard nog niet.
Rond 17u probeer ik me een weg te banen richting metro, want om 18u is er een feestje bij dr. Maskay: hij heeft de Nepalese studenten geneeskunde die hun studies in Shanghai doen, uitgenodigd voor een Nepalees diner. Op deze manier wil hij tijdens de feestperiode een beetje papa zijn voor de studenten die zo lang van huis weg zijn. En voor dit papa-gevoel mag zijn vrouw 2 dagen van haar vakantie opofferen om het eten klaar te maken
Op een uurtje tijd naar de andere kant van de stad trekken is toch wel wat té optimistisch, dus kom ik een half uurtje te laat toe. Beleefd als ik ben heb ik hiervoor wel verwittigd. In tegenstelling tot de nepalese studenten die ongegeneerd anderhalf uur te laat toekomen. Na een westers-chinese aperitief (tsingtao met chips en lookbroodjes) is het tijd voor de Nepalese keuken. Je moet wel aan pikant eten zijn om het graag te eten maar bij mij is dat dus geen probleem. Bloemkool, gekookte eitjes, kippebouten, rijst, spinazie, koude patatjes, allemaal bekende dingen. Wat nieuw is zijn de sausjes waarin ze klaargemaakt zijn. Spicy!! Volgens Nepalese normen eigenlijk nog niet zooo pikant, maar voor mij is het net gepast. Er wordt nog wat bier bijgehaald, en na het eten zitten we met 19 man (en vrouw) gezellig te praten rond de salontafel. (dus ma, als er nog eens een verjaardagsfeestje is met een man of 20, kan dat zonder probleem rond de salontafel gebeuren hoor lekker gezellig )
Omstreeks middernacht is het tijd om richting mn eigen bedje te trekken.
Met picknick, fototoestel en zelfgetekend kaartje neem ik de metro richting Shashan, een 30 km buiten het stadscentrum en niet zo ver van het ziekenhuis dat ik met Dr. Song bezocht heb. Mijn stadsplan reikt niet zover, en ik heb geen printer om een google-kaartje af te drukken. (trouwens, google.com en google.be werken hier niet, dus moet ik het met google.cn doen en daar staan enkel chinese karakters op het kaartje, of gewoon kotjes, zoals op mijn computer, dus daar ben ik helemaal niks mee ik vind het wel een beetje kinderachtig gedoe hoor, maar soit, ik zal daar niet veel aan kunnen veranderen) Mijn creatief kaartje heb ik niet echt nodig gehad, want het is nu ook niet zooo moeilijk om vanaf een enorme vlakte naar een berg van 100m hoog met bovenop een kathedraal te stappen. Je kunt niet veel missen! Een mooie vernieuwde laan brengt me via een pretpark, een golfterrein, een vijver/meertje met aangelegd strandje tot aan de voet van de hoogste berg. Na een half rondje rond de voet van de berg, betreed ik het natuurgebied om de beklimming te beginnen. Een kronkelend wegje doorheen het bamboebos brengt me tot bij de middle chruch. Enkele groepjes chinezen mompelen luidkeels gebedjes en gezangen, kaarsen worden weelderig geofferd op plaatsen waar kaarsvet de aanwezigheid van duizenden voorgangers verraadt. Van hieruit vertrekt de kruisweg naar de kathedraal. Net voor de kathedraal bots ik op een gesloten omheining: renovaties. (het mevrouwtje dat tickets verkocht heeft me wel iets in die aard gezegd, en de stellingen heb ik al gezien voor ik de voet van de berg bereikte, dus het is geen verrassing). Ik kijk wat rond over de vlakte die gehuld is in de mist en neem een vluchtig kijkje in het astrologiemuseum dat niet veel voorstelt. Het doel van mijn tochtje heb ik toch al bereikt: de top!
Terwijl ik mijn picknick verorber, wandel ik rustig weer naar beneden (het is iets te koud om gezellig op een bankje te picknicken en hoewel dit een klein bedevaartsoord is, is er weinig commercieel gedoe rond). Na een dik uurtje wandelen kom ik terug aan het metrostation. Tijdens de metrowissel in Peoples square (het heeft zijn naam niet gestolen!!) proef ik nog even het chinese ongedulde en straight forward denken en doen: terwijl we met zon 20 mensen een poging ondernemen om UIT de overvolle metro te stappen, worden we tegengewerkt door een ongeveer even grote groep die zo vlug mogelijk IN de metro wil stappen. Maar mensen, puur uit fysisch oogpunt, dat GAAT NIET! Waar 1 object is, kan geen ander zijn, dus ookal wil je je haasten om een eventueel vrijgekomen stoeltje te bemachtigen, als je niet eerst mensen laat uitstappen, graak je er zelf niet op!!! En een van die deed dan nog boos naar ons omdat we drumden om uit te stappen! Manmanman ik heb nochtans onlangs ook een filmpje gezien in de metro waarin ze dat toonden dat je eerst mensen moet laten uitstappen. En aan de andere kant, als ze dan een plaatsje bemachtigd hebben en er komt een oud dametje of een mama met kind op de arm af, dan springen ze recht om hun plaats af te staan rare jongens die chinezen :D
Na dit incidentje laat ik me meestromen met de mensenmassa tot bij volgende lijn die me onder aan het appartementje deponeert. Even rusten van de wandeling, andere schoenen aantrekken in de hoop dat mijn achillespees dan wat minder pijnlijk is. Voor mijn avondmaal kies ik voor een soort Koreaans noedelgerechtje en als dessertje koop ik me een gebakje van bladerdeeg met een soort eierflan in. De juiste naam ontsnapt me, maar het lijkt hier wel een specialiteit te zijn. Nog een filmpje om de avond af te sluiten en zo zit mijn 37ste Shanghaise dag er ook op!
Op de eerste dag van het jaar van de Tijger sta ik mezelf toe een beetje uit te slapen. Ik sta net op tijd op om nog een hapje van het ontbijt te kunnen meepikken. Daarna maak ik mijn picknick klaar, haal mijn wandelschoenen uit de kast en trek de mistige, motregenachtige dag in (M&Ms ). Ik had verwacht dat iedereen gezellig aan tafel zou zitten bij zijn familie en dat ik de straten voor mij alleen zou hebben. De metro brengt me tot in de Nanjin Pedestrian road. Ok, er loopt minder volk dan op andere zondagen, maar om te zeggen dat er weinig volk loopt, is ook geen waar! En mijn idee dat alle winkels zouden gesloten zijn op deze dag, is ook helemaal geen waar. Van daaruit onderneem ik een tweede poging om op de Bund te graken, maar tevergeefs wordt ik teruggefloten door een van de bewakers. Ik loop de weg langs de Bund volledig af, en er is echt wel geen enkel punt waarop je hem kunt betreden. En toch zie ik er 2 keer iemand op wandelen die niet lijkt op een bewaker. Ik zal geduld moeten hebben tot in april (hopelijk zijn de werkzaamheden dan afgelopen ). Vanaf de Bund wandel ik verder, en verder en verder. De beste beschrijving van mijn tocht is de elfwerkzaamhedentocht. Ik nader de site van expo 2010 en overal worden straten onderworpen aan vernieuwing. Extreme makeover dit moet een enorme investering zijn, maar de straten en de omgeving worden er wel veel mooier van! Ik passeer nog enkele bewakingsmannen, en een ervan begint tegen mij te babbelen. Ik denk eerst dat hij wil duidelijk maken dat ik daar niet mag lopen, maar zijn niet-verbale expressie spreekt dat tegen. Ik knik wat, luister heel geïnteresseerd, vang enkele klanken op die ik al herken en snap voor de rest geen jotta van zijn hele verhaal. Blijkbaar moet het iets grappigs geweest zijn, want op een bepaald moment begint hij zo te lachen dat het veel mee heeft van de slappe lach. ik heb een lichtbruin vermoeden dat er nog t een en t ander van gisterenavond in zijn kleren en in zijn bloed zit
Als ik verder loop kom ik een binnenpleintje met cafeetjes en restaurantjes tegen dat heel veel meeheeft van xintiandi. Ik hou er even halt in Starbucks coffee om handen en voeten te laten opwarmen aan een heerlijk kopje chocomelk! Als kleine fan van de film I am Sam, moest ik toch wel een keer binnenstappen in een Starbucks.
Weer volledig opgewarmd kan ik verder gaan via de vernieuwde straten tot aan de site van expo 2010. Van heel ver zie ik de rode constructie van het gebouw waarmee zoveel reclame gemaakt wordt. Ik stap zo ongeveer rond een vierde van de site en bewonder doorheen de omheining de gebouwen in allerlei stijlen die al dan niet al afgewerkt lijken. De straten zijn ook nog in (her?)aanleg en het is weerom aangenaam om in deze rustige straten te wandelen. Na een wandeling van een kleine 10km stap ik terug op de metro richting appartement. In de metro hangt een vies day after-geurtje.
Nog een Disney-filmpje (Enchanted) en dan niet te laat mijn bedje binnen, want morgen staat een heel zware dag op het programma: ik ga de Shanghaise bergen intrekken en klimmen naar de Kathedraal op de top van de hoogste berg (SheShan). Het zal een wandeling van een 15 à 20 km worden met een enorm hoogteverschil (hoeveel precies verklap ik morgen of jullie kunnen al een googlen om het antwoord te vinden )
Na het ontbijt ga ik met de metro naar de Carrefour om nog vers eten te halen om de nieuwjaarsdagen door te komen. In het winkelcentrum is het opvallend rustig. De meeste winkeltjes zijn nog gesloten. Ook in de Carrefour moet ik eens geen ellebogenwerk verrichten om de nodige producten in mijn wagentje te leggen ik heb al ontdekt dat een trekmandje veel handiger is dan een grote kar. Aan deze rust komt snel een einde als de klok 10 uur slaat.
Terug op mijn appartement verdiep ik me in de toeristische gidsen om uit te zoeken wat ik de komende weken kan uitspoken. De toeristische toppers binnen Shanghai heb ik nu zowat allemaal gezien, dus tijd om mijn grenzen te verleggen naar minder toeristische attracties en naar regios aan de rand van of buiten de stad. Het ziet er naar uit dat ik mij de komende weken nog niet zal vervelen!
Na het middagmaal en een kort siësta heb ik nog wat fysieke activitijd en dan is het tijd om me klaar te maken voor het grote feest
Om 19u heb ik afgesproken met Maskay en zijn Nepalese vrienden om Hotpot te gaan eten. Het is een beetje vergelijkbaar met fondue, maar toch anders. We krijgen een grote kom op het vuurtje midden op de tafel. Daarin zitten 2 soepen, gescheiden door een tussenschot. De ene is pikant, de andere niet pikant. We krijgen ook een karretje met rauw vlees, groenten en aardappelschijfjes. Deze worden een voor een verdeeld over de 2 kokende soepen. Als ze gaar zijn worden ze nog even in een pittig sausje gedrenkt en verorberd. Best wel lekker en gezellig en ik verleg opnieuw mijn grenzen op het gebied van vlees eten (Eens in België zullen die grenzen vlug weer naar hun normale waarden terugkeren hoor J)
Rond 21u30 zijn al onze potjes leeg en is het restaurant al lang gesloten. Ondertussen is er voor het personeel een nieuwjaarsfeest aan de gang. Eigenlijk was dit een beetje de reden waarom we niet vroeger naar het restaurant gegaan zijn De personeelsleden, die ver van hun familie verwijderd zijn, krijgen een uitgebreid etentje met de nodige drank al vlug zien we enkele van hen wat van kleur veranderen. Ondertussen wordt de grote oudejaarsshow op groot scherm getoond en gaan de personeelsleden een voor een met hun al dan niet zatte botten- zelf op het podium om een of ander liedje te zingen. Ambiance à volonté. Omdat 2 van ons (ik niet, gelukkig!!) het ook wagen om onder lichte druk het podium op te gaan, krijgen we er nog een schaal met nootjes, snoepjes en fruit bovenop.
fotos hiervan volgen-Af en toe komt een van hen naar ons om ons een goed Nieuwjaar te wensen: iedereen van de tafel staat recht, de wensen worden uitgesproken, de glazen worden getikt, en iedereen neemt een slokje. Als blijk van respect voor de gasten, doet de persoon die naar de tafel gekomen is een salamandertje. Blijkbaar een beleefde manier om jezelf zat te drinken Van sommigen zal hun haar toch wat pijn doen als ze morgenmiddag opnieuw moeten werken!
Wij verleggen ons naar een klein cafeetje. Geen grootse oudejaarspartys dus, maar minstens even gezellig. Om de 2 minuten wordt er een toast gedaan om de een of andere reden. Het lijkt wel een nieuwe vorm van fitness om de 2 minuten rechtspringen! Zo nadert het stilletjesaan middernacht en met elke minuut stijgt het aantal decibels in de stad, om om middernacht volledig te ontploffen in oorverdovend vuurwerk. Het lijkt wel alsof er een nieuwe oorlog uitgebroken is! Van alle kanten komen de knallen naar ons toegevlogen. We weten niet waar eerst gekeken. Een heel fortuin wordt zomaar de lucht in geschoten die chinezen zijn toch wel een beetje getikt hoor. Eigenlijk vind ik het behoorlijk gevaarlijk om zomaar tussen de gebouwen, bomen en electriciteitskabels wat vuurwerk af te schieten. Daar moeten toch ongelukken van komen??
Alsof het vuurwerk gaten in de wolken geschoten heeft, begint het omstreeks middernacht lichtjes te sneeuwen. Na een klein uurtje verlaten we het cafeetje. Sommigen, waaronder ik, gaan huiswaarts, anderen trekken de stad verder in om nog tot in de vroege uurtjes te drinken en te dansen
Als ik op mijn appartementje ben, hoor ik hier en daar nog wat late knallen. nuja, de komende dagen zullen er nog heel wat knallen volgen!
Een vrije dag voor het begin van alle gekte van het Chinees Nieuwjaar. Ik maak er heel handig gebruik van om de eerste versie van mijn stagewerk af te maken. Veel boeiends valt er dus niet over mijn dag te zeggen. (tenzij jullie een uitgebreide beschrijving willen van de houdingen die ik aanneem achter mijn bureautje? Of misschien willen jullie wel een korte uiteenzetting over de atypische ziekte van Kawasaki?? Hehe, ik denk het niet )
s avonds is er opnieuw movie-night bij dokter Maskay. Ik trotseer de ijzige wind en ga te voet. Na een half uurtje wandelen kom ik half bevroren aan maar ik heb ten minste een beetje beweging gehad voor vandaag. De nepalese vriend van de vorige keer is ook weer van de partij. Na lekker aan huis geleverd chinees gegeten te hebben, kijken we naar up in the air. Best wel een aanrader. Het is vandaag blijkbaar een speciale dag in Nepal, dus wordt dat ook een beetje gevierd. Een glaasje zoete wijn (in elk geval geen chinese wijn) en voor de mannen een echte cubaanse sigaar. In Nepal zouden ze wat marihuana gerookt hebben, want op deze dag wordt dat toegelaten op andere dagen is het verboden- maar goed, wij zitten in China
Was het enkele dagen geleden ongelooflijk warm, dan is het vandaag echt wel koud hoor. Een ijzige wind, geen zon en wat flauwe regen moet ik trotseren om in het ziekenhuis te raken.
Er is een kleine ingreep gepland vandaag. Nuja, de ingreep houdt niet veel in, maar de gevolgen zijn toch niet te onderschatten ik heb het over de sterilisatie van een man. Knip links, knip rechts En er komen geen kindjes meer van. Het ergste van al is nog dat de man enkel in slaap gedaan is en verder geen verdoving krijgt. Poor guy
Met de nieuwjaarsdagen voor de boeg is het heel rustig in het ziekenhuis. De Chinesen vluchten de stad uit op weg naar hun familie en omdat het bedrijfsleven daardoor ook zo goed als plat ligt, maken de buitenlanders die hier werken er maar al te graag gebruik van om een weekje op reis te gaan of om ook naar hun familie te gaan. En trouwens, wie is nu ziek met de feestdagen?? En je moet al helemaal gek zijn om je dan te laten opereren! Shanghai zal heel eventjes half leeglopen, het verkeer zal niet meer zo fascinerend chaotisch zijn, de 'crowded places' zullen rustig zijn... en toch... het vuurwerk zal overdonderend zijn!
Ik loop na het werk nog even langs de dvd-shop om mijn voorraad films voor de komende dagen in te slaan. Omdat er wereldwijd zoooveel gesproken wordt over avatar, wil ik me er toch aan wagen jaja, hij is nog steeds in de bioscoop maar hier kun je al legale gefilmde bioscoopversies kopen dat heeft een speciale naam zeker? Na een looptochtje van 11km op de loopband en een verfrissende douche, begin ik te kijken naar de fameuze film. Op het doosje staat uiteraard niet dat het een chinese gedubde versie is. Maar Chinees of Engels, de film kan me weinig boeien, en al vlug ben ik wat aan het surfen op het internet en een bezig met de was uit te hangen enzo. Een futuristische versie van Jurasic Parc vind ik. Al even langdradig en onwaarschijnlijk.
De zonneschijn was een eendagsvlieg en vandaag overheersen de wolken boven Shanghai.
De ziekenhuisdag gaat vlotjes voorbij. Vandaag geen speciale spoedgevallen of agressieve patiënten. Wel een ietwat corpulente claustrofobische francaise die een MRI-scan nodig heeft voor haar ernstige heuppijn. Maar claustrofobie en MRI gaan niet echt samen é. Een uitdaging voor de psychologe van het ziekenhuis Ik ben benieuwd of het zal helpen! ik heb al een aantal MRI-toestellen gezien en weet dus dat dat een lange smalle koker is, maar die van het SUFHospital lijkt nog veel nauwer! Zelfs zonder claustrofobie is dat waarschijnlijk al een beangstigende ervaring.
Als ik het ziekenhuis wil verlaten, loop ik dokter Song tegen het lijf. Hij is ook net vertrekkensklaar en staat er op mij een lift te geven naar mijn appartementje. Hij vindt dat het koud is (10 graden alles is relatief é) en dat het serieus regent (mijns inziens een heel lichte motregen). Als ik zeg dat hij me gerust op de hoek van de straat mag droppen, wil hij me per se aan de deur afzetten het is zon drukke straat met middenberm, dus moet je eerst voorbijrijden en wat verderop een U-turn maken, echt wel een ommetoer!
Ik vraag hem nog even binnen op mijn appartementje, maar hij heeft daar absoluut geen tijd voor, want hij moet nog vanalles inpakken en klaarmaken voor het chinees Nieuwjaar Ik verdiep me dan maar wat in het Chinees ('t is een kort verslagje geworden, maar het is al laat aan het worden en ik wil nog even mijn eerste woordjes recapituleren
de dag begint met stalende zon. Dat was ook eventjes geleden, maar als ik het belgisch weerbericht hoor, kan ik blijkbaar niet klagen nog een extra winterprikje! Wel jammer dat ik de sneeuw moet missen, maar misschien wordt er dan nog een basketmatch afgelast en verzet naar midden april??
De zonneschijn duurt niet te lang, want tegen de middag heeft ze al plaats gemaakt voor regendruppels. Maar het is geen regen zoals wij die kennen, het is de regen die ik me herinner van mijn vorig bezoek aan Shanghai: warme regen. Regen die alle geuren vasthoudt, zon typische geur die je niet kunt omschrijven en die je nergens anders vindt!
Zon of regen, in het ziekenhuis gaat de dag gewoon verder. Ik maak verder kennis met de sympathieke spoedarts Dr. Miller. Buiten het feit dat hij veel en goed uitleg geeft, en dat hij me ook roept als hij een interessante casus heeft, heeft hij zon prachtig Brits accent. Zo echt met een hete patat in zijn mond.
In het verpleeglokaal, komt plots een dame binnengelopen die zich tot dokter Wang richt en zegt: you make me very angry. De manier waarop ze het zei, de prachtige manier waarop ze het acteerde, deed mij vermoeden dat het een collega was die een of andere boodschap op een ludieke manier kwam brengen. Mijn vermoeden was echter fout want het was haar patiënte die serieus over haar toeren was! Even wordt fluisterend overwogen om code yellow (agressieve patiënt) in te roepen, maar het incident wordt met de mantel der liefde en met de communicatieskills van Dr. Maskay bedekt.
Ik stap door de regen terug naar het appartement en zweet me bijna te pletter. Het is volgens mij minstens 15°C en ik loop daar met mijn winterjas en souspull
Ik ga nog even met de metro naar de Carrefour om wat voorraad in te slaan, want blijkbaar is dat aangeraden met de feestdagen voor de deur.
Op weg naar de fitnesszaal voor mijn fysieke activitijd ontdek ik de camerakamer. Ik vroeg me enkele dagen geleden af wat er gebeurde met al die cameras in het appartement nu heb ik het antwoord: er bestaat daadwerkelijk een kamer met enorm veel schermen waar alle beeldjes op getoond worden en waar enkele mannen constant naar de schermpjes zitten kijken. Deze job moet echt wel voldoening geven!!! (ahum ahum) Misschien moet ik eens testen hoe efficiënt het is door, als ik alleen ben in de fitnesszaal, eens te vallen ofzo en dan zien hoe lang het duurt voor iemand te hulp komt
Maandag 08 februari 2010 Vermoeid van het weekend begin ik aan de nieuwe ziekenhuisweek. Zoals dikwijls begint de dag heel rustig en wordt de namiddag hectisch. Als ik iets voor 17u naar de emergency room ga om gewoon wat bij te leren over gipsen aanleggen, wordt ik plots bij de kraag gevat: een vlaamse patiënt met koliekachtige pijn wie kan daar nu beter mee communiceren dan een vlaamse intern? Tot overmaat van toeval bleek de man nog een broer te hebben die ik tijdens mijn volgende stage wel eens tegen het lijf zou kunnen lopen. Voor de spoedarts kwam ik als een geschenk uit de hemel, want hij wist op dat moment niet echt waar zijn hoofd stond.
Ik moet even de stellingen van de afgelopen dagen nuanceren. Op het werkterrein zijn de chinezen absoluut niet straight forward. Ze staan hun plaats af, laten je voor in de lift, doen de taxideur open, ik moet nu nog uitzoeken of het om 2 types chinezen gaat of dat de chinezen zich anders gedragen op hun werk dan op de straat. Ik heb een licht vermoeden dat het het 2e is, maar verder onderzoek is nodig om dit te bewijzen.
En zo kom ik bijna te laat voor de nieuwjaarsparty. Samen met nog enkele late vogels prop ik mezelf in een taxi en rijden we naar het restaurant. (toevallig in de straat van mijn appartement t is nog gemakkelijk zo!) Een trouwzaal heeft er niet veel aan. Een 40tal ronde draaitafels waar overal een 10tal mensen aan zitten. Ik wist niet dat er zoooveel volk werkte in het SUFH. Vooraan is er, net tegenover de VIP-tafels ook nog wat plaats gemaakt voor een klein podium met muziekinstallatie. Ik vind een plaatsje naast wat bekenden en minder bekenden.
Alle tafels staan vol met koude gerechtjes. Een heel aantal zou ik nooit bestellen, laat staan opeten, maar eigenlijk zijn ze best wel lekker. Tijdens het eten zijn er wat sketchkes, dansjes en liedjes die aan elkaar gepraat worden door Maskay en een Chinese vrouw die ik bij mijn weten nog niet ken. De 8-jarige dochter van een dokter brengt vol zelfvertrouwen een kattevalse versie van Imagine, verschillende departementen hebben een dansje of een liedje voorbereid, een quizje voor de verandering, verloten van enkele prijzen, de tijd vliegt voorbij. En intussen passeert zowat de hele menukaart voor ons neus. Ik dacht dat het bij de koude zou blijven dat was al voldoende- maar daarna kwamen er minstens evenveel warme schotels en tot slot nog red bean soup (weet je nog toe ik in dat dessertrestaurant iets gegeten heb dat ik totaal niet wist wat het was? dat was een soort dikke confituur van diezelfde red beans, heb ik intussen ontdekt. Zoals je bij ons chocoladekoeken hebt, heb je hier ook gelijkaardige koeken met red bean pasta in ). Als ik tijdens het eten aan de andere werknemers vraag wat we aan het eten zijn, is het antwoord meestal: I dont know of I guess its but Im nog sure just try it. Als de Chinezen zelf al niet weten wat ze eten, hoe moet ik dat dan weten?? Ik laat het mij smaken en sta er niet bij stil dat ik mogelijks wel eens gefrituurde koeienmaag of varkensdarmen naar binnen gespeeld heb. Het meest verrassende is toch wel de wortelaardappel: iets met de mooie kleur van rijp mangovlees, de textuur van aardappel en de smaak van gestoofde worteltjes met suiker.
Als drank krijgen we cola, sprite of warm water. Slechts de VIPs krijgen eenmalig een glaasje chinese rode wijn. (niets om jaloers op te zijn dus) voordeel hiervan is dat het geen zatte bedoening wordt en dat er morgen geen personeel rondloopt met een houten kop.
Na het eten wat ongeveer overeen komt met het einde van de showkes- gaat iedereen in een grote mensenstroom weg. Een beetje zoals de boeren dus
Mist en Motregen, de 2 M&Ms van vandaag, maar ze hebben me niet tegengehouden om het fascinerende Shanghai verder te exploreren. Na een ontbijt dat eigenlijk bijna brunch genoemd kan worden als ma en pa me tot 1u wakker houden via skype, dan moet ik wel lang genoeg uitslapen ;)- trek ik de stad in. Nu het metrostation onder mijn appartement ligt, is het maar een heel kleine moeite om naar de verschillende toeristische plaatsen te gaan. Ik begin in de Pearl Tower in Pudong. Met de lift naar boven gaan om de stad vanuit de hoogte te bewonderen, dat hou ik voor als ik bezoek heb en als het wat minder mistig is, want nu zit de top helemaal in de wolken. Hoewel dit dé toeristische plek is, loopt er nu bijna geen volk rond Ik blijf dus met mijn beide voeten op de grond en bezoek het Shanghai municipal history museum in de kelder/gelijkvloers van de Pearl Tower. Zoals de naam het zegt, een trip door de geschiedenis van transport en huisvesting in het oude Shanghai. Heel even waan ik me in Bokrijk als ik langs de nagebootste hutjes uit ver vervlogen tijden wandel, maar het wordt boeiender met de tijd, als de typische Chinese huisjes tevoorschijn komen. Ik loop ook langs replicas van de typische huizen van Xintiandi, waar ik gisteren was.
Ik loop daarna nog een toertje rond de reusachtige steunblokken van de Pearl Tower. Niet dat er rondom veel te beleven was, maar ik kan nu toch zeggen: ik heb rond de Pearl Tower gelopen.
Ik begeef me naar Pudong Riverside promenade. Voor de gelegenheid hadden ze de naam beter veranderd in Pudong Riverside Sliding Area ofzo, want de natte tegels zijn echt wel gevaarlijk glad. Zoals je bij ons wandelt als het geijzeld heeft, zo wandel ik op de natte promenade. Ook hier is weinig leven te bespeuren en het uitzicht op De Bund is sterk afgezwakt door de mist. Een verloren gelopen verkoper is dolgelukkig dat er een levende ziel op de promenade komt en klampt me onmiddellijk aan. In een vrijgevige bui laat ik me gaan en koop enkele van zijn decoratie-elementen. Sterretjes, kerstboomachtige figuurtjes, iets dat op een vis lijkt, in beige, groen en rood rietachtig materiaal. Eigenlijk wel nog mooi en het ruikt wel heerlijk. Ik twijfel nog even om de Bund Sightseeing tunnel binnen te gaan. Dat is een tunnel onder de rivier waarin je met een soort wagentjes van de ene kant naar de andere kunt gaan en onderweg aan sightseeing kunt doen. De toeristische gidsen zijn er niet echt vol lof over, dus ik loop voorbij en denk: later misschien. Met de metro ga ik even tot aan de maglev, zodat ik een beetje weet waar ik moet gaan als ik later mijn gasten van de luchthaven moet halen. Dan keer ik een klein stukje terug tot aan het Century Park. Daar word ik even van het kastje naar de muur gestuurd en ik ben niet alleen- omdat het niet duidelijk is of ik al dan niet een ticket nodig heb: als ik aan de kassa sta, sturen ze me naar de ingang, zonder ticket, als ik aan de ingang sta, sturen ze me naar de kassa om een ticket. En om het nog beter te maken leggen ze de kassa en de ticketverkoop een 100tal meter uit elkaar. Voor ik rondwandel in het park vlucht ik uit pure noodzaak even naar de openbare (Franse) toiletten. Niet het meest handige werkje als je een winterjas, tasje en fototoestel bij hebt, maar ja, als de nood het hoogst is
Het Century Park is een beetje De Gavers of De Brielmeersen x 10. Je kan er rondfietsen met een tandem of met een overdekte gocart, of varen op het meer, ook hier en daar wat bezoeken, er is ook ruimte voor optredentjes en een klein pretparkje. Ik denk dat het hier in de zomer serieus kan zwart zien van het volk. Maar vandaag is het park, op enkele verloren gelopen romantische zielen en joggers na, leeg en ligt het er wat mistroostig bij door de regen. Maar eigenlijk is het beter zo. Voor het eerst in een maand tijd is er rust! Geen kwetterende Chinesen, geen toeterende autos, geen wolkenkrabbers links en rechts, gewoon fluitende vogels en rust. Het is ook lang geleden dat ik natuur in bloei gezien en geroken heb. Ooohh echt zo aangenaam! Ik geniet er volop van en maak een grote langzame wandeling langsheen de plum trees, het vogeleiland, de bonzaituin, waaaaw!
Zo wordt het vlug dinertime en ik wandel via een ander parkje naar de metro. Toch wel zotjes hoor, ze bouwen de hele stad boem boem vol, en dan zon grote groene ruimte er middenin, met net daarnaast nog eens een ander park, alsof ze meer dan plaats genoeg hebben
Ik probeer een restaurantje uit de fodors toeristengids en het mag er wel zijn. Rijst met allerlei champignons in een lekker sausje en dan nog wat andere groentjes het vlees denk ik er wel bij :D
Net voor ik bijna terug thuis ben, stop ik nog even aan een winkelcentrum om een chinamobile verkoopspunt te zoeken, want ik krijg al enkele dagen berichtjes dat mijn belwaarde zo goed als op is. Ik maak van de gelegenheid gebruik om ook een enorme boekenwinkel binnen te sluipen om me een DVDtje aan te schaffen om een mondje Chinees te leren (hm, das niet voor tijd!)
Het is vrijdag, dus sta ik een beetje vroeger op om het dokterskransje bij te wonen. Het leuke in het ziekenhuis is dat, hoe saai de dag ook mag zijn, er gebeurt altijd wel iets spannends. Zo is er vandaag de patiënt met acuut leverfalen. Nuja, acuut laat ons zeggen: een acute episode op een chronisch probleem. En dat het probleem chronisch is, is eigenlijk een beetje zijn eigen fout, want hij weigert al meer dan een jaar om een noodzakelijke operatie te ondergaan. Al die dingen gebeuren natuurlijk altijd op vrijdagavond om 17u J
Als het leverprobleem opgelost is, ga ik even mee naar de repetitie voor het dansje op de nieuwjaarsparty. Na een korte babysitsessie waarin ik de creatieve tekenaar in mij laat bovenkomen (ahum ahum) word ik ingeschakeld om een afwezige te vervangen. (enkel voor de repetitie uiteraard. Ik heb geen ambities om op het podium te staan zingen en dansen als daar 100 man op staat te kijken). Daarna nemen we de taxi naar Blue Frog. Ik had er al veel van gehoord, maar het blijkt een veredelde hamburgertent te zijn, waar het op vrijdagavond stikt van de buitenlandse jongeren. We komen toe in het enorm hectische happy hour. Ik waag me aan een hamburger die zelfs voor mijn mond veel te groot is! Ma zou er niet eens aan moeten beginnen
Nadat onze maag gevuld is met vettig voedsel en de nodige drank om door te spoelen de dokter die on call is heeft intussen ook al 3 pintjes van 33cl binnen en wordt een beetje licht- Besluiten ze om nog te gaan snoockeren en tafelvoetbal te spelen in een bar. Ik beslis om naar huis te gaan aangezien ik zo al stilletjesaan aan het indommelen ben.
Om 23u blijken er niet zoveel taxis meer rond te toeren maar wel nog veel mensen te zijn die een taxi willen nemen. Een grotere vraag dan aanbod geeft wel leuke scenarios. Tijdens het wachten graak ik aan de praat met een Zuid-Afrikaanse businessman. Als blijkt dat zijn sjiek appartementje net tegenover het ziekenhuis ligt en dat dit toevallig op de weg naar mijn appartementje ligt, besluiten we om een taxi te delen. Als er uiteindelijk een vrije taxi langskomt, proberen een paar chinezen ons nog voor te zijn. Zij staan nog maar net te wachten, terwijl wij daar toch wel al een half uurtje staan, dus de businessman staat op zijn strepen en bemachtigt met wat elleboogwerk en wat chinees scheldwoordengebruik toch de taxi. In mn eentje had ik daar nog lang kunnen staan vrees ik.
