Mist en Motregen, de 2 M&Ms van vandaag, maar ze hebben me niet tegengehouden om het fascinerende Shanghai verder te exploreren. Na een ontbijt dat eigenlijk bijna brunch genoemd kan worden als ma en pa me tot 1u wakker houden via skype, dan moet ik wel lang genoeg uitslapen ;)- trek ik de stad in. Nu het metrostation onder mijn appartement ligt, is het maar een heel kleine moeite om naar de verschillende toeristische plaatsen te gaan. Ik begin in de Pearl Tower in Pudong. Met de lift naar boven gaan om de stad vanuit de hoogte te bewonderen, dat hou ik voor als ik bezoek heb en als het wat minder mistig is, want nu zit de top helemaal in de wolken. Hoewel dit dé toeristische plek is, loopt er nu bijna geen volk rond Ik blijf dus met mijn beide voeten op de grond en bezoek het Shanghai municipal history museum in de kelder/gelijkvloers van de Pearl Tower. Zoals de naam het zegt, een trip door de geschiedenis van transport en huisvesting in het oude Shanghai. Heel even waan ik me in Bokrijk als ik langs de nagebootste hutjes uit ver vervlogen tijden wandel, maar het wordt boeiender met de tijd, als de typische Chinese huisjes tevoorschijn komen. Ik loop ook langs replicas van de typische huizen van Xintiandi, waar ik gisteren was.
Ik loop daarna nog een toertje rond de reusachtige steunblokken van de Pearl Tower. Niet dat er rondom veel te beleven was, maar ik kan nu toch zeggen: ik heb rond de Pearl Tower gelopen.
Ik begeef me naar Pudong Riverside promenade. Voor de gelegenheid hadden ze de naam beter veranderd in Pudong Riverside Sliding Area ofzo, want de natte tegels zijn echt wel gevaarlijk glad. Zoals je bij ons wandelt als het geijzeld heeft, zo wandel ik op de natte promenade. Ook hier is weinig leven te bespeuren en het uitzicht op De Bund is sterk afgezwakt door de mist. Een verloren gelopen verkoper is dolgelukkig dat er een levende ziel op de promenade komt en klampt me onmiddellijk aan. In een vrijgevige bui laat ik me gaan en koop enkele van zijn decoratie-elementen. Sterretjes, kerstboomachtige figuurtjes, iets dat op een vis lijkt, in beige, groen en rood rietachtig materiaal. Eigenlijk wel nog mooi en het ruikt wel heerlijk. Ik twijfel nog even om de Bund Sightseeing tunnel binnen te gaan. Dat is een tunnel onder de rivier waarin je met een soort wagentjes van de ene kant naar de andere kunt gaan en onderweg aan sightseeing kunt doen. De toeristische gidsen zijn er niet echt vol lof over, dus ik loop voorbij en denk: later misschien. Met de metro ga ik even tot aan de maglev, zodat ik een beetje weet waar ik moet gaan als ik later mijn gasten van de luchthaven moet halen. Dan keer ik een klein stukje terug tot aan het Century Park. Daar word ik even van het kastje naar de muur gestuurd en ik ben niet alleen- omdat het niet duidelijk is of ik al dan niet een ticket nodig heb: als ik aan de kassa sta, sturen ze me naar de ingang, zonder ticket, als ik aan de ingang sta, sturen ze me naar de kassa om een ticket. En om het nog beter te maken leggen ze de kassa en de ticketverkoop een 100tal meter uit elkaar. Voor ik rondwandel in het park vlucht ik uit pure noodzaak even naar de openbare (Franse) toiletten. Niet het meest handige werkje als je een winterjas, tasje en fototoestel bij hebt, maar ja, als de nood het hoogst is
Het Century Park is een beetje De Gavers of De Brielmeersen x 10. Je kan er rondfietsen met een tandem of met een overdekte gocart, of varen op het meer, ook hier en daar wat bezoeken, er is ook ruimte voor optredentjes en een klein pretparkje. Ik denk dat het hier in de zomer serieus kan zwart zien van het volk. Maar vandaag is het park, op enkele verloren gelopen romantische zielen en joggers na, leeg en ligt het er wat mistroostig bij door de regen. Maar eigenlijk is het beter zo. Voor het eerst in een maand tijd is er rust! Geen kwetterende Chinesen, geen toeterende autos, geen wolkenkrabbers links en rechts, gewoon fluitende vogels en rust. Het is ook lang geleden dat ik natuur in bloei gezien en geroken heb. Ooohh echt zo aangenaam! Ik geniet er volop van en maak een grote langzame wandeling langsheen de plum trees, het vogeleiland, de bonzaituin, waaaaw!
Zo wordt het vlug dinertime en ik wandel via een ander parkje naar de metro. Toch wel zotjes hoor, ze bouwen de hele stad boem boem vol, en dan zon grote groene ruimte er middenin, met net daarnaast nog eens een ander park, alsof ze meer dan plaats genoeg hebben
Ik probeer een restaurantje uit de fodors toeristengids en het mag er wel zijn. Rijst met allerlei champignons in een lekker sausje en dan nog wat andere groentjes het vlees denk ik er wel bij :D
Net voor ik bijna terug thuis ben, stop ik nog even aan een winkelcentrum om een chinamobile verkoopspunt te zoeken, want ik krijg al enkele dagen berichtjes dat mijn belwaarde zo goed als op is. Ik maak van de gelegenheid gebruik om ook een enorme boekenwinkel binnen te sluipen om me een DVDtje aan te schaffen om een mondje Chinees te leren (hm, das niet voor tijd!)
Het is vrijdag, dus sta ik een beetje vroeger op om het dokterskransje bij te wonen. Het leuke in het ziekenhuis is dat, hoe saai de dag ook mag zijn, er gebeurt altijd wel iets spannends. Zo is er vandaag de patiënt met acuut leverfalen. Nuja, acuut laat ons zeggen: een acute episode op een chronisch probleem. En dat het probleem chronisch is, is eigenlijk een beetje zijn eigen fout, want hij weigert al meer dan een jaar om een noodzakelijke operatie te ondergaan. Al die dingen gebeuren natuurlijk altijd op vrijdagavond om 17u J
Als het leverprobleem opgelost is, ga ik even mee naar de repetitie voor het dansje op de nieuwjaarsparty. Na een korte babysitsessie waarin ik de creatieve tekenaar in mij laat bovenkomen (ahum ahum) word ik ingeschakeld om een afwezige te vervangen. (enkel voor de repetitie uiteraard. Ik heb geen ambities om op het podium te staan zingen en dansen als daar 100 man op staat te kijken). Daarna nemen we de taxi naar Blue Frog. Ik had er al veel van gehoord, maar het blijkt een veredelde hamburgertent te zijn, waar het op vrijdagavond stikt van de buitenlandse jongeren. We komen toe in het enorm hectische happy hour. Ik waag me aan een hamburger die zelfs voor mijn mond veel te groot is! Ma zou er niet eens aan moeten beginnen
Nadat onze maag gevuld is met vettig voedsel en de nodige drank om door te spoelen de dokter die on call is heeft intussen ook al 3 pintjes van 33cl binnen en wordt een beetje licht- Besluiten ze om nog te gaan snoockeren en tafelvoetbal te spelen in een bar. Ik beslis om naar huis te gaan aangezien ik zo al stilletjesaan aan het indommelen ben.
Om 23u blijken er niet zoveel taxis meer rond te toeren maar wel nog veel mensen te zijn die een taxi willen nemen. Een grotere vraag dan aanbod geeft wel leuke scenarios. Tijdens het wachten graak ik aan de praat met een Zuid-Afrikaanse businessman. Als blijkt dat zijn sjiek appartementje net tegenover het ziekenhuis ligt en dat dit toevallig op de weg naar mijn appartementje ligt, besluiten we om een taxi te delen. Als er uiteindelijk een vrije taxi langskomt, proberen een paar chinezen ons nog voor te zijn. Zij staan nog maar net te wachten, terwijl wij daar toch wel al een half uurtje staan, dus de businessman staat op zijn strepen en bemachtigt met wat elleboogwerk en wat chinees scheldwoordengebruik toch de taxi. In mn eentje had ik daar nog lang kunnen staan vrees ik.
Na een ietwat korte nacht, verfrissende douche en stevig ontbijt trek ik naar Peoples Square om te doen wat me vorige week niet gelukt is: een kijkje nemen in Shanghai Museum. De wachtrij is een meter of 50 korter dan vorige week, dus waag ik mij en schuif aan. Wonder boven wonder gaat het vrij vlot en de enige reden van de wachtrij is dat er controle is voor je het museum binnengaat dus niet voor de ticketverkoop, want toegang is gratis. Zoals in de luchthaven moet je je rugzak op een lopende band plaatsen en zelf door een detector lopen en als die piept omdat er toevallig een rits aan je broek zit, word je nog eens extra manueel gescand. Ik denk dat je in België enkel zo gecontroleerd wordt als je in de luchthaven bent of als je een bezoek brengt aan de gevangenis (en dan nog ) maar hier wordt je hele zak gescand als je de metro neemt, als je een museum bezoekt, enz. Enkele Chinezen tonen zich weer van hun mooiste kant door ongegeneerd te drummen en voor te steken. Soms hebben ze toch wel weinig manieren hoor. Of misschien is het niet echt gebrek aan manieren maar eerder te eng perspectief: hun doel is recht vooruit en dan gaan ze ook rechtstreeks op hun doel af, zoals met een paardenbril op, en ze wijken voor niks of niemand. Dat is zo als ze ergens aanschuiven, bv aan een kassa of een museum of een taxi, maar ook als ze de metro nemen (eerst mensen laten uitstappen, dan zelf instappen is hier absoluut geen regel. Als je moet uitstappen maak je best dat je uit de metro springt van het moment dat de deuren open zijn, anders word je gewoon weer naar binnen geduwd) of als ze met de auto of de fiets rijden (zoals ik eerder al beschreven heb). Maar goed, voor mij is het goed om mijn reflexen te onderhouden en mijn ellebogenwerk te oefenen
Ok, terug naar het museum. Als ik binnen ben begrijp ik wel waarom er meestal een enorme wachtrij staat, want het is echt wel de moeite waard. Beeldhouwwerken, porselein, jade, kalligrafie, munten, interieur, brons, best wel leuk om zo een reisje te maken door de chinese geschiedenis en af en toe verwonderd te zijn over hoe ze dat zoveel honderden jaren geleden al konden maken. Bv, hoe ze in jade wat extreem hard is- zon mooie en fijne sierraden kunnen maken of hoe ze zon mooi versierde wijnvaatjes in brons maakten (nuja, bij de functionaliteit ervan stel ik me wel vragen). Zelfs een prehistorische versie van een overheadprojector uit het tijdperk dat er nog geen elektriciteit bestond!
Voor ik het besef is het 13u en begint mijn maag te knorren. Bij het verlaten van het museum bewonder ik nog even de vliegers die de mensen op Peoples Square oplaten (ik weet het juiste woord niet, maar het zijn van die vliegers die ze bij ons op het strand oplaten, maar hier dan veel mooier natuurlijk). Dan zoek ik een restaurantje en daarna ga ik naar de Dongtai Lu Antique Market. De regen komt echter wat spelbreker spelen, wat wel een heel stuk afbreuk doet aan deze straatjes. Ik passeer ook nog even langs Xintiandi maar ook daar is er weinig te beleven door de regen. Dus die twee vliegen op mijn lijnstje to repeat. (ik zal die zowieso nog eens herhalen als mijn bezoek hier is uiteraard)
Ik besluit om stilletjes aan op mijn stappen terug te keren ga richting metro. In de metro krijg ik eens geen nieuwsflash of basketmatch te zien, maar een korte educatie done en not done in en rond de metro. Zitplaats afstaan aan zwangeren, niet skaten op het perron, als iets op de sporen valt ga je dat niet oprapen, wat te doen en te laten bij brand, hoe neem je kinderen mee op de roltrap, wat als je een verdacht kofferje vindt, eigenlijk zouden ze dit nog verder kunnen doordrijven: als je bedenkt dat dagelijks miljoenen chinezen de metro nemen en die videootjes bekijken, hebben ze toch een heel grote doelgroep om meer educatieve filmpjes te tonen! Ik stel voor dat ze volgende elementen ook opnemen: fluimen opgorgelen doe je op een subtiele manier, ze uitspuwen doe je nog subtieler; eerst mensen uit de metro laten stappen eer je opstapt, geduldig je beurt afwachten in een rij; voorrang van rechts en voorrang voor de zwakke weggebruiker. Of misschien kunnen ze zelfs een basis engelse les geven via de metrotelevisie? Ze tonen dat op tv voor de kindjes, dus in de metro moet dat ook lukken!
Ok, na de les in goed gedrag op de metro stap ik af aan de Jingan tempel, ofte tempel van de rust en vrede. Omsingeld door winkelcentra staat daar plots een boeddhistische tempel. Best wel een niet-alledaags beeld. Aan de yu-garden is de tempel omringd door typische chinese gebouwen, maar de Jingan tempel is echt wel in scherp contrast met de omgeving. De tempel heeft haar naam niet gestolen. Rust en vrede geen kwetterende chinezen, geen gedrum, gewoon rust, de geur van wierrook en eerbied. Alsof ze bij het betreden van de tempel een metamorfose ondergaan stil, sereen en vol eerbied en ontzag knielen voor een reusachtig Boeddhabeeld het boeddhisme is typisch iets voor hier: alles heel groots, het opperste van het opperste
Voor ik terugkeer naar het hotel geniet ik in alle rust nog even van de drukte: ik koop me een halve liter coconuttheemetmelk (kleiner hadden ze niet) en placeer me in een zeteltje om de hectische mensenmassa rond de metro te bekijken.
Nog een uurtje fysieke activitijd, een verfrissende douche, een welverdiend diner met film, wat skype en zo wordt het weer snel laat
Na een stevig ontbijt dat de hele voormiddag op mijn maag blijft liggen en een stevige wandeling naar het ziekenhuis volgt een weinig spannende voormiddag. Alhoewel, ik krijg privéles in de verfijnde technieken van het hechten met geleide oefensessie op de doktersjas van een langdurig afwezige dokter- en in het chirurgmatig hanteren van instrumenten. Ik krijg ook wat taalles en muziekles onder de vorm van een chinees nieuwjaarsliedje.
s Middags vraagt dokter Song, die zijn vrije dag heeft na zijn 24h on call, of ik geen zin heb om mee te gaan naar het ziekenhuis waar hij tot in december gewerkt heeft. Uiteraard doe ik dat! Na een klein uurtje rijden in de splinternieuwe Volkswagen komen we aan in SongJiang, waar het Shanghai Jiaotong University Affiliated First Peoples Hospital Song Jiang New Hospital ligt. Een hele boterham, maar kort gezegd: een van de Gasthuisbergen van Shanghai. nog even iets over onze rit: wat doe je als je de verkeerde afslag van de autosnelweg neemt? Inderdaad, pinkers aan, in achteruit en de juiste afslag nemen!-
Het ziekenhuis dat 3000 bedden telt- staat op een redelijk groot domein en bestaat uit 4 gebouwen. Eerst denk ik waaaauuuw maar uiteindelijk blijkt slechts 1 gebouw echt ziekenhuis te zijn. 1 gebouw biedt onderdak aan conferentieruimtes en auditoria, 1 gebouw bestaat uit studios voor de interns en 1 gebouw is volledig voor het Outpatient Department. Alles verbonden met wegen en parking, een beekje en hier en daar wat parkjes. Het gebouw dat het echte ziekenhuis (met operatieruimtes, IZ, spoed, verpleegeenheden, ) bevat vind ik wel wat ontgoochelend. Alles is redelijk nieuw, goed onderhouden, proper en modern. Dus zeker geen ziekenhuis voor een ontwikkelingsland! Tja, het is dan ook wel niet voor niets een tertiair ziekenhuis. Het enige verschil met een ziekenhuis bij ons is dat de kamers iets meer bedden bevatten, dat er overal in het ziekenhuis gerookt worden en dat de lift op zn chinees gebruikt wordt. Drummen om de lift binnen te kunnen, zonder eerst de mensen die moeten uitstappen buiten te laten dezelfde truck die ze gebruiken in de metro! Gelukkig ben ik dan groot en kan ik tijdens het gedrum nog ademen!
Nadat dokter Song zijn electische bistouris met ingebouwd afzuigsysteem in ontvangst genomen heeft, rijdt hij nog even naar The Thames. Jaja, we begeven ons even in Londen. Midden in Songjiang ligt een klein dorpje in Engelse stijl, met een eigen kerkje, en meer. De bewakers die er rondlopen dragen zelfs een Engelse outfit. De huisjes worden vooral gebruikt door steenrijke businessmensen als buitenverblijfje voor de weekends en de vakanties. Kostprijs van een huisje: 15 miljoen RMB. Kandidaten? Het hele dorpje ligt er nu dus ietwat verlaten bij, maar het is wel heel mooi en rustig.
Daarna keren we terug, in de hoop nog net voor de avondspits Shanghai binnen te rijden. Nuja, als je geen file wil hebben moet je natuurlijk tussen 00u00 en 04u00 ofzo rijden. We zien nog het hoogste heuveltje van de omgeving van Shanghai met een kerkje er bovenop.
Dr. Song zet me weer af aan mijn appartementje, waar ik iets eet en een filmpje bekijk. Daarna neem ik nog even de metro nu ik alleen de lift moet nemen en geen half uur meer moet wandelen om aan het metrostation te komen, is dat wel gemakkelijk- op zoek naar den carrefour. Niet dat ik iets nodig heb, maar eerder uit curieusitiet. Ik weet dat het niet ver van het metrostation ligt, maar daar aangekomen vind ik het niet onmiddellijk. Wie had nu ook gedacht dat het in het gebouw van het metrostation zelf zou zijn?? Ik kon nog lang lopen zoeken! J In de rekken van de Carrefour ontdek ik nutella!! in de century mart hebben ze dat niet-
Gewekt door rijdende en toeterende autos ik ben nog steeds in Shanghai!! Een stevig chinees-westers ontbijt is een goede start van de dag. Bij het checken van mijn mails kom ik voor een aangename verrassing te staan: ik krijg eind februari bezoek! Dat Herman af en toe in Shanghai zou zijn en dat ma, pa en nonkel Filip begin april naar China afzakke, dat wist ik al, maar het bezoek eind februari is toch wel een leuke verrassing. Nuja, er was wel al eens sprake van geweest, maar nu is het definitief :D
De dag verloopt vlotjes. Ik word als witness bij een rectaal onderzoek geroepen mannelijke dokters mogen dit blijkbaar niet doen bij een vrouwelijke patiënte als er geen vrouwelijke getuige bij is. Ik word eveneens ingeschakeld om een kindje van 1 jaar in bedwang te houden terwijl er een kleine cyste aan zijn voet wordt verwijderd. Als 1-jarige door 4 man (alle, vrouw) worden vastgeketend moet toch wel een psychologisch litteken achterlaten.
Dan nog een patiënt die niet moet opgenomen worden maar die dat per se wel wil, een andere patiënte die in ontslag mag gaan maar nog een dagje wil blijven en zelf haar behandeling bepaalt, een oersaaie presentatie over cardiale diagnostische middelen (De cardioloog mag samen met Verhofstadt op presentatiecursus gaan), een veel te dikke parisienne in kledij die absoluut niet bij haar figuur past en die naast de chirurgische consultatie ook best eens een psychologische check-up zou krijgen de dag is goed gevuld en ik begrijp weeral een beetje meer waarom artsen grijs haar krijgen!
Op mijn terugweg koop ik nog wat fruit. Ik probeer ook eens de chinese meloen. Een rugbybalvormige meloen zoals je in het zuiden van Frankrijk veel vindt met de smaak en kleur van een kruising tussen honingmeloen en cavaillon. Best wel lekker!
Een regenachtige dag in shanghai. Na het douchen ontdek ik de speciale warmtegevende lichten in de badkamer. Heerlijk! Sinds het tijdperk van de spaarlampen was ik al vergeten dat lampen ook warmte konden geven mijn ontbijt is ietwat verrassend. Ik had al gezien hoeveel tafels klaarstonden voor het buffet, maar de verrassing was dat ze vooral gevuld waren met vooral warm- chinees eten. Niet bepaald wat de meeste westerlingen op hun nuchtere maag willen: gebakken noedels, rijst met groenten en ei, warm hespachtig vlees, dumplings, rijstsoep met toe te voegen smaakgevers, komkommer en kerstomaatjes. In een klein verdoken hoekje stond ook wat toastbrood en confituur en cornflakes. Ik kan in elk geval niet zeggen dat ik geen stevig ontbijt naar binnen gespeeld heb
Een fikse wandeling naar het ziekenhuis waar vandaag niet veel te beleven valt. Er zijn zo van die dagen wel een enorm contrast met gisteren! Na mijn werkdag ga ik nog naar de supermall om mijn inkopen te doen. Aangezien dit niet meer op mijn weg naar huis ligt, doe ik wat grotere inkopen zodat ik niet elke 2 dagen iets moet halen. Behoorlijk bepakt en bezakt probeer ik in de regen een taxi te nemen. Niet echt een goed idee op een regenachtig spitsuur, maar uiteindelijk slaag ik er toch in en een paar minuten later sta ik in mijn appartementje op de 15e verdieping. Als je in Waregem een gebouw met 15 verdiepingen vindt en daar op de hoogste verdieping een kijkje gaat nemen, heb je een prachtig uitzicht over de wijde omgeving. (zelfs op de 9e verdieping van de blokken in t Torenhof heb je een beeld dat fotos waard is) In Shanghai geldt dat dus niet. Vanop de 15e verdieping kijk je neer op de oneindig veel grijze appartementsblokken die maar 10 verdiepingen hoog zijn en als je een goede bril hebt, kijk je binnen in de even hoge appartementen die wat verderop staan. De bekendste wolkenkrabbers kan ik van hieruit niet zien. Enerzijds omdat ze op ongeveer 9u liggen en dat is nogal moeilijk om uit een raam te kijken en anderzijds omdat de smog ze verbergt denk ik.
Na een hapje met zicht op de omgeving ga ik voor een kort fysiek activitijdje. Ondertussen vraag ik me af wat ze hier doen met al die cameras. Zou er in elk gebouw een videokamer zijn? Waar een (of wellicht meerdere) chinees naar een oneindig lange rij schermen zit te kijken? Dag in dag uit? Met achter de deur enkele securitymannen klaar om in te grijpen indien er iets gebeurt? Of zouden ze die beelden opnemen en alleen bekijken als er iets gebeurd is om de dader te identificeren? Ter illustratie: het appartementsgebouw waar ik nu zit, heeft 2 ingangen, elk met camera. Op elke verdieping (een 18-tal) is er een camera gericht op de deuren naar de kamers en een op de liften. In elk van de 6 liften hangt een camera, in de receptie en in de eetzaal 1 (of meer, maar zo goed heb ik nog niet gekeken), in de fitnessruimte hangen er 2. Dat zijn al minstens 48 cameras en er hangen er ongetwijfeld nog meer! Het is toch onmogelijk dat iemand een hele dag naar die beelden moet zitten kijken???
In het ziekenhuis is het hetzelfde liedje hoor, en gelijk welk gebouw, metrostation, waar je ook binnengaat: cameras. In België geven cameras me een veilig gevoel, maar hier zijn ze zo alomaanwezig ik zoek een goed klinkende vertaling voor ubiquitous dat ze me eerder een big brother gevoel geven!
De nieuwe maand brengt een heleboel nieuwigheden met zich mee. Het sombere weer is zowat de enige constante.
Ik sta wat vroeger op dan andere maandagen om de laatste kledingstukken en toiletgerief in mijn valies te proppen. Als alles mooi vertrekkensklaar staat, ga ik naar het ziekenhuis. Het maandagochtendkransje van de artsen is afgelast de dokter die dit leidt zit tijdelijk in de VS- dus heb ik wat meer tijd om mijn mails te checken. De ochtend is goed gevuld met consultaties en emergencies. Tijdens de middagpauze rush ik op mijn gemak naar het hotel om af te rekenen mijn mastercard laat me weer in de steek en dat is behoorlijk vervelend als je een hotel moet betalen L- en dan ga ik per taxi naar mijn nieuwe stekje. Een véél grotere kamer, een zachter bed, kasten om mijn kledij en ander gerief op te bergen, een wasmachine, strijkijzer en strijkplank, een klein keukentje met wat kookgerief, tv-hoekje met sofa, een heel verschil met het hotel! Het ziet er in elk geval goed uit! Daarbij is er nog een fitnessruimte beschikbaar waar ik mijn conditie wat kan opkrikken, want na een maand van bitter weinig fysieke activiteit is dat wel nodig. Ik moet jullie wellicht niet vertellen dat Shanghai niet echt de stad is waar je zomaar je loopschoenen aantrekt en op straat je longen laat opentrekken. Eerst en vooral laat het drukke verkeer dat nauwelijks toe je moet al naar een park gaan om niet constant overreden te worden- en de buitenlucht is nu ook niet bepaald wat je in de diepste puntjes van je longen wil
Na een kleine verkenning haast ik me weer naar het ziekenhuis, waar de immer vertederende Finse peuter opnieuw staat om zijn verbandjes te verversen. Het leuke aan die jongen is dat hij zo redelijk is: hij weent en is boos als het pijn doet, als het gedaan is, stopt hij met wenen en lacht hij opnieuw, zelfs met de dokters die hem enkele seconden ervoor pijn deden. Kortom, hij heeft enkel heel kortdurende blacklists.
Verder is de namiddag goed gevuld met consultaties en opgenomen patiënten die moeilijk doen. Om naar huis te gaan ben ik nu iets langer onderweg en de supermall ligt ook niet meer op mijn weg, maar er zijn talrijke andere winkels en restaurantjes die mijn pad kruisen, dus ik zal wel niet verhongeren
Op het appartementje maak ik mijn valiezen leeg en begin aan de hoop was van 3 weken ver daarna is het tijd voor wat fysieke activiteit (kort gezegd: fysieke activitijd :D) en een verfrissende douche.
