Opstaan, een stralende zon boven de stad zien en geen enkel wolkje vinden om weg te geeuwen als dat niet heerlijk is! Ik heb weinig plannen voor vandaag en vul de uren eerst wat met chatten en wat administratief werk dat bij de stage hoort. In de namiddag ga ik naar het dichtstbijzijnde park om er de sfeer op te snuiven. En sfeer was er wel! Jong, oud en alles er tussenin komt naar het park om zich te ontspannen. Kleine kinderen huppelen voorbij met een suikerspin in de hand, koppeltjes spelen badminton, mannen met een kindsgevoel laten hun mooie vlieger op op het grasplein dat hiervoor speciaal voorbehouden is, koppels van middelbare leeftijd dansen op de muziek die uit de draagbare boxen komt, sommigen houden halt om te kijken naar een muzikaal toneeltje, grootouders nemen hun kleinkinderen mee naar de pretparkattracties, hier en daar komt een jogger voorbij, enkelen groeperen zich voor yoga of kung fu, vriendinnen van middelbare leeftijd maken een wandeling waarbij ze babbelen en afwisselend voor en achter zich met de handen klappen, hier en daar oefent een groepje muziekanten een stukje, mannen rekken zich uit door aan de tak van een boom te hangen, en nog veel meer de bizarste van al is toch wel de man die op een rustig tempo wandelt en hierbij continu zijn oren uitrekt. Ik veronderstel dat het een boeddha-wannabe is, want boeddha wordt ook afgebeeld met enorm grote oren.
Een leuk schouwspel dus!
Als de zon ondergaat en de temperatuur wat begint te zakken, zoek ik een restaurantje in de buurt. Vraag me niet wat ik gegeten heb, maar het was iets lekkers met zwarte peper op een sizzling plate en het was geen vlees.
Terug in het appartement ga ik voor nog wat fysieke activitijd en een verfrissende douche
Als mijn wekker afloopt, en ik met mijn slaperige ogen de gordijnen open, denk ik: oh nee, geen zoning weer vandaag! Pas enkele ogenblikken later realiseer ik me dat het buiten al aan het klaren is, maar dat de zon nog niet tevoorschijn gekomen is. En wat dacht je daar is de lente, daar is de zon! Het wordt een heerlijk zonnig dagje met temperaturen die de 20°C overschrijden. Wel nog behoorlijk koud s morgens en s avonds, maar dat neem ik er graag bij.
Dus, ik sta in het weekend vroeger op dan in de week en dan wel nog een uur! Nuja, dat uur kan ik wel recupereren tijdens het wachten op de trein. Ik zei eerder al dat de trein in China niet is zoals de trein die wij kennen. Het concept van sporen en electriciteitsdraden en wagons enzo is wel hetzelfde natuurlijk, maar het gebruik ervan is totaal anders. Ik kom toe in het station. Na een ticketcontrole, een bagagecontrole en nog een ticketcontrole, worden we voorgesorteerd in grote wachtzalen met ellenlange rijen stoeltjes. Ongeveer een kwartier voor het vertrek van de trein, worden de ticketjes nogmaals gecontroleerd en mogen we naar het perron gaan, waar we opstappen op de wagon waarvan het nummertje op het ticketje staat. Late passagiers worden aangespoord om zich te haasten (last call for passengers on flight train D4514, echt zoals in de luchtaven). In de wagon neemt iedereen plaats op zijn genummerd stoeltje. Ik had gekozen voor de soft seats en daar hoorde ook extra beenruimte bij Ik kan mijn zetel ook wat platter leggen, en het is zon systeem dat je zitting naar voor schuift ipv je leuning naar achter. Zo ambeteer je de persoon achter je ten minste niet.
De trein zoeft aan 200km/u langsheen landbouwgebieden. (Ik heb er geen idee van hoe snel een trein in België rijdt, maar de snelheid van die Chinese trein wordt getoond op een schermpje in de wagon.
Een 40 minuutjes na het vertrek in Shanghai, sta ik in Italië en als ik dan nog eens Amsterdamse tulpen zie, ben ik toch wel even het noorden kwijt. Ik ben in Venetië Venetië van het oosten wel te verstaan. En in het Venetië van het Oosten staat een scheve oosterse toren (aka pagode) van Pisa. De naam van deze plaats? Suzhou! Een stadje (slechts een slordige 6 miljoen inwoners) op een 80 km van Shanghai verwijderd, dat doorlopen wordt met kleine riviertjes. Er is zelfs een Canal Grande met een Aquatic Bus. Een geliefkoosde toeristische plaats. Het toerisme is zowel de zege als de vloek van deze stad. De traditionele tuinen en culturele elementen worden in stand gehouden voor de toeristen, de straten worden gekleurd met riksjas en soevenirsshops, maar de rust wordt verstoord door follow the guides met microfoon, gevolgd door een kudde al dan niet geïnteresseerde toeristen. Persoonlijk vind ik het best een gezellige bedoening en ik kan goed geloven dat de Shanghainezen in het weekend graag even naar hier vluchten.
Ik besluit om eerst de Oosterse kant te bezoeken en me later op de dag toe te leggen op de italiaanse kant. Mijn eerste bezoekspunt is de Pagode in het noorden van de stad. Zoals de meeste Pagodes, kan deze mij aan de buitenkant zeker en vast behagen. De binnenkant is wat vergane glorie. Een smalle houten trap met hoge treden brengt me naar de hoogste verdieping. Hoe hoger ik kom, hoe meer ik me moet bukken om door de deuropeningen te gaan zonder mijn hoofd te stoten. Uiteindelijk krijg ik een adembenemend zicht over de stad te zien vanop de 8e verdieping. Best wel spannend, zo hoog, met enkel een krakkemikkige houten leuning als beveiliging
Na de pagode met omliggende tempel en tuin, ga ik richting Suzhou Arts en Craft Museum, waar ik geweigerd word omdat er een picknick in mijn rugzak zit. Aangezien het zonnetje toch heerlijk schijnt, doe ik geen verdere moeite om binnen te graken en wandel langs winkelstraten en talrijke tuinen naar zowat de andere kant van de stad, waar nog een resterend stukje stadsmuur te bezichtigen is. Daarbij hoort ook een mooie stuk Chinese tuin. Mooi en heel ontspannend om hier in het zonnetje even rust te houden. Wat een verschil met de mensenmassa in de Yu garden Ik ben getuige van een wonderbaarlijk visspektakel: een kindje geeft wat brood aan de enorme vissen en gooit per ongelijk een volledige minisandwich in het water. Dat ding blijft drijven en 10tallen vissen proberen het op te eten, maar het is te groot voor hun blub-mond, en ze duwen het gewoon verder, zodat meer dan de helft van de vissen meezwemt naar de andere kant van de vijver achter een sandwich die telkens verder vooruit gaat best wel grappig.
Wanneer ik terug buiten het park kom, duikt er tussen de souvenirskraampjes een man op die vraagt of ik geen Takusi moet hebben. Ik werd eerder al verschillende keren aangesproken om een Louis Vuitton sjakosj of een Leal Lolex te kopen, maar een Takusi, daar had ik nog nooit van gehoord
Uiteindelijk ga ik met de Takusi naar nog een andere kant van de stad: naar de Tijgerberg. Om als tijger in het jaar van de tijger de tijgerberg te betreden, das toch wel iets speciaals é.
De tijgerberg is een kleine 40m hoog (weerom geen typfout) en bovenaan is het graf van de stadsoprichter. Deze wilde blijkbaar volledige rust na zijn dood, want volgens de legende gaf hij een banket voor alle mannen die geholpen hadden om zijn graf op te bouwen, en hierbij vergiftigde hij hen, zodat ze de geheimen van de toegang niet zouden verklappen. Daarbij liet hij nog een scheve en uiterst fragiele toren op de graftombe plaatsen. Elke poging tot het openen van de graftombe, zou een aanleiding kunnen zijn voor het instorten van de pagode
Na een flinke wandeling tijdens de zonsondergang, kom ik terug aan bij het station, waar ik in afwachting van de trein een gezonde maaltijd neem in het klasserestaurant met de naam KFC :D.
Als ik daarna sta te wachten op de metro om met mijn vermoeide benen naar huis te gaan, word ik aangesproken door een Shanghaise computerfreak. In zijn beste Chinglisch en in mijn traagste English proberen we elkaar te verstaan. Na een 2tal zinnen komt al vlug de vraag of ik een boyfriend heb subtiel! Ik zal jullie later nog wat vertellen over de mannelijkheid van de Chinese mannen (of beter over hun gebrek daaraan), maar dit zou me nu te ver leiden-
Op de metro tatert hij wat verder. Af en toe begrijp ik een deel van de zin die hij wil zeggen en voor de rest knik ik wat en lach wat mee.
Vermoeiend, maar zeker voor herhaling vatbaar zon treinuitstapjes.
Een ochtend zonder knallen en vuurwerk het doet bijna raar na bijna 2 weken!
Hoewel het vrijdag is, is het in het ziekenhuis behoorlijk druk Ik leer wat bij over de traditionele Japanse en Chinese geneeskunde, en over het verschil tussen een plaster en een patch.
Opnieuw een chinese traiteurmaaltijd in plaats van een broodje of kookies.
Als het tijd is om huiswaarts te gaan, begint dokter Song over het restaurant dat hij recent ontdekt heeft. Hij wil me samen met enkele vrienden uitnodigen op zaterdag, maar ik heb reeds mijn treinticketjes, dus doet hij onmiddellijk wat telefoontjes en even later zitten we met zn vijven in het restaurant voor een lekkere Noord-West-Chinese maaltijd. Ik leer zo stilletjesaan de smaak van een chinees pintje bij de maaltijd appreciëren... Het is maar 1 metrostation van mijn appartementje verwijderd, dus veel kans dat ik er in de komende weken nog eens langs ga.
Voor ik ga slapen, maak ik dat mijn rugzak mooi klaar staat voor morgen
De eerste dag terug aan de slag. Onderweg naar het ziekenhuis worden de schoenen bijna van mijn voeten geschoten door al het vuurwerk dat om de 2 meter nog wordt afgeschoten. Toch maar een eng gevoel hoor, om die kartonnen resten op een halve meter van je voeten te zien neerkomen met een niet te onderschatten kracht en snelheid.
In het ziekenhuis is het overal goeiendag en gelukkig Nieuwjaar zeggen van de vele piepers en omhelzingen hebben de 3 aanwezige chirurgen een verkoudheid opgelopen en naar goede Chinese gewoonte lopen ze de hele dag met een mondmaskertje op. Ik vind dat toch maar een raar zicht hoor, de hele dag met een mondmasker rondlopen. En of het echt effectief is???
Voor het nieuwe jaar heb ik een kommetje chocolade meegebracht, wat natuurlijk met veel dankbaarheid werd aangenomen. In ruil kreeg ik Chinese nieuwjaarslekkernijen. Ik durf me echter nog steeds niet wagen aan dat rood dings dat eruit ziet als gedroogd vlees en verpakt is in vacuum getrokken plastiek. Aangezien het zo veelvuldig gegeten wordt, moet het wel lekker zijn, maar ik betrouw het zaakje niet hoor.
Er zijn heel wat consultaties en ook een kleine ingreep gepland op deze eerst werkdag, dus de dag gaat vlot vooruit. De mensen die in de keuken van het personeelsrestaurant werken, hebben nog een extra dagje verlof, dus krijgen wij een soort traiteurmaaltijd voorgeschoteld.
Voor de rest gebeuren er vandaag weinig noemenswaardige dingen. Mijn avond breng ik rustig door.
Na een paar nachten met ietwat bizarre dromen, volgde weer een rustiger nachtje. Ik neem de metro naar Shanghai railway station. Ik ben nog niet van plan om de trein te nemen, maar ik koop reeds mijn ticketjes voor mijn uitstap van komende zaterdag. In China is het de gewoonte dat je je treinticket enkele dagen op voorhand koopt. Je krijgt ook een genummerde zitplaats, dus wel volle treinen, maar geen overvolle! Ik denk dat de trein hier dan ook eerder een middel is om te reizen, en niet echt om dagelijks te pendelen. Omdat de ticketjes bijna belachelijk goedkoop zijn, kies ik voor de soft seat ipv de hard seat. Ik ben benieuwd wat dat zal geven het wordt zeker en vast spannend zaterdag! Naar waar ik ga? Voor jullie een vraag, voor mij een weet!
Terwijl ik me nu toch in het noordelijk deel van Shanghai bevind, kan ik tegelijk ook een kijkje nemen bij de Jade Boeddha Temple (ofte Jufu). Ik sta me wat te oriënteren met het stadsplan en de toeristengids in de hand, als van achter mij een jonge Shanghainees komt opgedoken met de vraag can I help you? Tgog, eigenlijk heb ik niet echt hulp nodig ik ben misschien wel een vrouw, maar kaartlezen lukt behoorlijk goed hoor! Maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik zeg wat mijn plannen zijn en dat ik de juiste straat zoek, en na een korte blik op het stadsplan, wijst hij mij de juiste straat. Ik ga de aangewezen richting uit. Op het volgend kruispunt dubbelcheck ik even of de richting klopt en plots is daar opnieuw een stem dezelfde stem! wait, Ill go with you. Dus ietwat ongevraagd ben ik op stap met een Shanghainees die de weg naar de tempel zelf niet kent en om de 2 meter de juiste richting vraagt aan een voorbijganger. Hij zit in het 2e jaar biologie, vindt het vanzelfsprekend dat hij met glans geslaagd is in zijn voorbije examens, en begint opeens te vertellen dat zijn neef recent omgekomen is in een auto-ongeluk en dat hij zich daardoor vragen stelt over het leven, dat hij met zichzelf geen blijf meer weet en dat hij daarom de stad ingetrokken is om te zien of hij iemand kon helpen slik!
En zo komen we aan bij de Jade Boeddha Temple. Aangezien de meeste families rond Nieuwjaar naar een tempel gaan om daar te bidden voor een goed jaar voor hun familie, is het hier redelijk druk (nuja, je weet intussen al dat alles in shanghai relatief is in vergelijking met mijn uitstapje van gisteren is het hier wel rustig!). Naast de indrukwekkende en mooie Boeddhabeelden die veelvuldig aanbeden worden, staan talrijke kraampjes die wierrook en souvenirs verkopen. Gods tempel mocht geen marktplaats worden, maar Boeddha heeft hier blijkbaar heel weinig problemen mee. De koi-achtige vissen die in een klein vijvertje zwemmen, worden zelfs betaald om gefotografeerd te worden. Na een aantal mooie en minder mooie Boeddhabeelden kom ik in een soort balzaal die niet voor niets de kamer van de 1000 boeddhas genoemd wordt. Ik heb ze niet geteld, maar het zou me niet verwonderen moesten er echt wel 1000 geweest zijn of misschien 999, want 9 is een heel belangrijk cijfer.
Die zaal doet me heel veel denken aan de grote zaal waarin de Heksen uit Roald Dahls gelijknamige boek/film hun jaarlijkse bijeenkomst houden.
Uiteindelijk is het tijd voor het hoogtepunt: de Jaden Boeddha. Ondergebracht in een goed bewaakt gebouw (zonder dieren op het dak ???!!! ik dacht dat een heel belangrijke zou zijn???)is het aanschuiven om een kijkje te nemen bij het mooie, doch niet impressionante beeld. Mja, als het een écht Jaden beeld is, kan je ook niet verwachten dat het meeeters hoog is. Mensen aanbidden het beeld, offeren olie om het vuur voor het beeld brandend te houden. Het geeft me een dubbel gevoel. Enerzijds gaan de chinezen naar de tempel om vol overtuiging te bidden. Ze nemen ook geen fotos zoals de toeristen wel doen en zoals ze zelf op gelijk welke plaats anders ook overdreven doen. Anderzijds is de tempel een grote commerce .
Voor zij die dachten dat de smog over shanghai te wijten is aan de CO2 uitstoot van autos en fabrieken: op de foto zie je een andere oorzaak
In de rook en de menigte verlies ik mijn helpende hand uit het oog.
Rond de tempel zitten kreupele dametjes en verminkte kinderen te bedelen. Een kindje met klompvoeten waggelt voorbij, schuddend met zijn potje. Zoveel rijkdom en zoveel armoede, net naast elkaar
In mijn eentje keer ik terug naar het station. Onderweg wil ik nog een kijkje nemen in de art gallery van Mohanshan Lu (M50), maar hier is alles zo goed als gesloten wegens het chinees Nieuwjaar.
Vanavond wordt de oorlog die rond oudejaar begonnen is, weer wat aangewakkerd. De stad blijft wakker door de vel knallen. De lucht kleurt rood, geel, groen, blauw en wordt zienderogen gevuld met rook. Een fortuin aan vuurwerk gaat opnieuw de lucht in. Vanuit mijn bed op de 15de verdieping kijk ik naar het schouwspel. Slapen zal niet voor vannacht zijn alhoewel, vroeger had ik ook geen problemen met slapen tijdens een concert van de Brass Band waar pa in speelde eens zien of ik het nog kan!
Heb ik al gezegd dat de chinezen soms toch wel een beetje zot zijn?
Na mijn zware bergwandeling slaap ik een beetje uit mijn achillespees lijkt op het eerste zicht ook goed gerust te hebben, maar na een paar keer de afstand tussen mijn bed en de badkamer overbrugd te hebben, denk ik daar toch anders over. Ik zal mij deze week maar een beetje kalm houden, zodat ik er geen last meer van heb als we op 1 maart op de Chinese muur gaan Hiken. Dus vandaag geen musea of lange stadwandelingen. Ik ga een beetje uitrusten en souvenirtjes kopen in de idyllische Yu garden. Momenteel is er nog geen metrohalte heel dicht bij de yu garden, maar binnenkort zal daar verandering in komen. Het metronetwerk van Shanghai is al heel uitgebreid en het wordt nog geoptimaliseerd. Tegen expo 2010 zal je zowat op elk plaatsje binnen de ring een metrostation hebben in een straal van 1 of 2 km, en buiten de ring kun is er een lijn voorzien naar de meest belangrijke plaatsen.
Aan het metrostation is het nog relatief rustig, maar naarmate ik de Yu garden nader, word ik meer en meer vergezeld en omsingeld door mensen die hetzelfde idee hebben als ik. In de yu garden zelf is het volledige madness!! crowded place is zelfs nog een eufemisme. Ik kan me geen enkele situatie indenken waarmee ik dat kan vergelijken. Er is dus een enoooooorme mensenmassa en ik laat me er door opslorpen. Wat geduw links, een elleboog rechts, een al dan niet lekker ruikend kapsel onder mijn neus (soms ben ik wel blij dat ik groot ben en dat de chinezen klein zijn), mn rugzak wordt bijna van mijn schouders gerukt, mijn arm blijft af en toe ergens haperen terwijl mijn lichaam verder geduwd wordt. Eigenlijk moet ik helemaal niet stappen, ik word verplaatst. Moedige mamas proberen een buggy door de menigte te duwen, slimme papas nemen hun ukjes op de schouders, zodat die tenminste ook nog iets zien. (ik vraag me af hoe het moet voelen om daar als kind tussen te lopen enkel benen zien, verpletterd worden door buiken en billen, zou je hier een agorafobie kunnen ontwikkelen op jonge leeftijd??)
Op de crooked bridge is het al even erg! Ik waag me er zelfs niet aan. Het zou me niet verbazen moest er in zon drukte af en toe iemand in het water donderen
Ik vlucht af en toe in de winkeltjes waar het rustig is (lees: waar slechts aan 2 kanten geduwd wordt ipv aan 4 kanten). Nuja, dat was ook het doel van mijn uitstapje. Wat ik gekocht heb, verklap ik uiteraard nog niet.
Rond 17u probeer ik me een weg te banen richting metro, want om 18u is er een feestje bij dr. Maskay: hij heeft de Nepalese studenten geneeskunde die hun studies in Shanghai doen, uitgenodigd voor een Nepalees diner. Op deze manier wil hij tijdens de feestperiode een beetje papa zijn voor de studenten die zo lang van huis weg zijn. En voor dit papa-gevoel mag zijn vrouw 2 dagen van haar vakantie opofferen om het eten klaar te maken
Op een uurtje tijd naar de andere kant van de stad trekken is toch wel wat té optimistisch, dus kom ik een half uurtje te laat toe. Beleefd als ik ben heb ik hiervoor wel verwittigd. In tegenstelling tot de nepalese studenten die ongegeneerd anderhalf uur te laat toekomen. Na een westers-chinese aperitief (tsingtao met chips en lookbroodjes) is het tijd voor de Nepalese keuken. Je moet wel aan pikant eten zijn om het graag te eten maar bij mij is dat dus geen probleem. Bloemkool, gekookte eitjes, kippebouten, rijst, spinazie, koude patatjes, allemaal bekende dingen. Wat nieuw is zijn de sausjes waarin ze klaargemaakt zijn. Spicy!! Volgens Nepalese normen eigenlijk nog niet zooo pikant, maar voor mij is het net gepast. Er wordt nog wat bier bijgehaald, en na het eten zitten we met 19 man (en vrouw) gezellig te praten rond de salontafel. (dus ma, als er nog eens een verjaardagsfeestje is met een man of 20, kan dat zonder probleem rond de salontafel gebeuren hoor lekker gezellig )
Omstreeks middernacht is het tijd om richting mn eigen bedje te trekken.
Met picknick, fototoestel en zelfgetekend kaartje neem ik de metro richting Shashan, een 30 km buiten het stadscentrum en niet zo ver van het ziekenhuis dat ik met Dr. Song bezocht heb. Mijn stadsplan reikt niet zover, en ik heb geen printer om een google-kaartje af te drukken. (trouwens, google.com en google.be werken hier niet, dus moet ik het met google.cn doen en daar staan enkel chinese karakters op het kaartje, of gewoon kotjes, zoals op mijn computer, dus daar ben ik helemaal niks mee ik vind het wel een beetje kinderachtig gedoe hoor, maar soit, ik zal daar niet veel aan kunnen veranderen) Mijn creatief kaartje heb ik niet echt nodig gehad, want het is nu ook niet zooo moeilijk om vanaf een enorme vlakte naar een berg van 100m hoog met bovenop een kathedraal te stappen. Je kunt niet veel missen! Een mooie vernieuwde laan brengt me via een pretpark, een golfterrein, een vijver/meertje met aangelegd strandje tot aan de voet van de hoogste berg. Na een half rondje rond de voet van de berg, betreed ik het natuurgebied om de beklimming te beginnen. Een kronkelend wegje doorheen het bamboebos brengt me tot bij de middle chruch. Enkele groepjes chinezen mompelen luidkeels gebedjes en gezangen, kaarsen worden weelderig geofferd op plaatsen waar kaarsvet de aanwezigheid van duizenden voorgangers verraadt. Van hieruit vertrekt de kruisweg naar de kathedraal. Net voor de kathedraal bots ik op een gesloten omheining: renovaties. (het mevrouwtje dat tickets verkocht heeft me wel iets in die aard gezegd, en de stellingen heb ik al gezien voor ik de voet van de berg bereikte, dus het is geen verrassing). Ik kijk wat rond over de vlakte die gehuld is in de mist en neem een vluchtig kijkje in het astrologiemuseum dat niet veel voorstelt. Het doel van mijn tochtje heb ik toch al bereikt: de top!
Terwijl ik mijn picknick verorber, wandel ik rustig weer naar beneden (het is iets te koud om gezellig op een bankje te picknicken en hoewel dit een klein bedevaartsoord is, is er weinig commercieel gedoe rond). Na een dik uurtje wandelen kom ik terug aan het metrostation. Tijdens de metrowissel in Peoples square (het heeft zijn naam niet gestolen!!) proef ik nog even het chinese ongedulde en straight forward denken en doen: terwijl we met zon 20 mensen een poging ondernemen om UIT de overvolle metro te stappen, worden we tegengewerkt door een ongeveer even grote groep die zo vlug mogelijk IN de metro wil stappen. Maar mensen, puur uit fysisch oogpunt, dat GAAT NIET! Waar 1 object is, kan geen ander zijn, dus ookal wil je je haasten om een eventueel vrijgekomen stoeltje te bemachtigen, als je niet eerst mensen laat uitstappen, graak je er zelf niet op!!! En een van die deed dan nog boos naar ons omdat we drumden om uit te stappen! Manmanman ik heb nochtans onlangs ook een filmpje gezien in de metro waarin ze dat toonden dat je eerst mensen moet laten uitstappen. En aan de andere kant, als ze dan een plaatsje bemachtigd hebben en er komt een oud dametje of een mama met kind op de arm af, dan springen ze recht om hun plaats af te staan rare jongens die chinezen :D
Na dit incidentje laat ik me meestromen met de mensenmassa tot bij volgende lijn die me onder aan het appartementje deponeert. Even rusten van de wandeling, andere schoenen aantrekken in de hoop dat mijn achillespees dan wat minder pijnlijk is. Voor mijn avondmaal kies ik voor een soort Koreaans noedelgerechtje en als dessertje koop ik me een gebakje van bladerdeeg met een soort eierflan in. De juiste naam ontsnapt me, maar het lijkt hier wel een specialiteit te zijn. Nog een filmpje om de avond af te sluiten en zo zit mijn 37ste Shanghaise dag er ook op!
