In plaats van gered door de bel word ik gewekt door de bel. Nuja, het is eigenlijk al wat laat om nog in bed te liggen. Normaal zou ik al aan de ontbijttafel zitten, maar de wekfunctie van mijn GSM is vandaag in verlof of had ik gewoon vergeten om deze in te schakelen?-, dus kom ik rechtstreeks uit dromenland als ik aan de andere kant van de lijn de stem van Dr. Song hoor. Of het ok is als hij me binnen een uur komt oppikken? Euh ja, maar Ok! Tuut tuut tuut. Wat gaan we doen? Waar gaan we naartoe? Wie gaat er nog mee? Moet ik iets speciaals van kleren aantrekken of meenemen? Ik zal nog een uur in het duister tasten.
Exact een uur later mijn maag is intussen gevuld en mijn vers uit bed kapsel weer aan banden gelegd door een heerlijke douchebeurt- krijg ik opnieuw telefoon, dat hij binnen 5 minuten aan mijn appartement is, dus dat ik beter al naar beneden kom. Oja, vergeet je zonnebril niet!
We gaan dr. Maskay en zijn Nepalese vriend oppikken en daarna rijden we richting Songjiang om er te gaan vissen. Bij mijn weten was ik 6 jaar toen ik voor de laatste keer (en wellicht was dit ook de eerste keer) gaan vissen ben. Nuja, waarom niet? Ik was toch van plan om vandaag buiten in het heerlijke lentezonnetje (jaja, tis lente vandaag!) door te brengen. Een dik uur later en enkele schrikaanjagende verkeerssituaties rijker, komen we aan bij de visvijver. (Dokter Song mag dan nog beweren al 200000km gereden te hebben zonder enig accident, toen hij het rode licht negeerde om het kruispunt te dwarsen, daarbij vloekte op de bestuurders in de andere richting en ik enkele grote en kleine autos gevaarlijk snel op mij zag afkomen, dacht ik daar toch wel anders over! Maar goed, we zijn heelhuids aangekomen.)
We worden eerst getrakteerd op een uitgebreide maaltijd in een chaletachtig gebouw bij de visvijver. Als ik na vandaag geen gastro-intestinale problemen heb, durf ik een papiertje tekenen dat ik voor de rest van mijn verblijf hier geen maag-darmproblemen meer zal hebben! We krijgen eerst thee in ons bekertje, dat we dan in ons kommetje moeten gieten en daarna in een bassin. We moeten in dat kommetje ook even onze stokjes steken, zodat de eerste hete thee alle kopjes, kommetjes en stokjes kan reinigen en een beetje ontsmetten. Hm, op restaurant eerst je eetgerief moeten schoonmaken dat belooft! Voor ik van de eerste gerechtjes begin te eten, vraag ik gelukkig wat er voor onze neus staat. Darmen (die had ik zelf herkend!), de huid en het onderhuids vet van een vis en kwal. Gelukkig is er bij de eerste bakte ook nog een soort kool, zodat ik zonder iemand te beledigen subtiel enkele gerechten aan mij kan laten voorbijgaan. Daarna volgt nog een hele kip met alles erop en eraan behalve de pluimen (waar heb ik die nog gezien?? Oja, die hingen buiten onder het afdak!), een mengsel van varkensvet en paling en dan nog wat normalere (lees: voor mij eetbare) gerechten. Gelukkig is bier ook nog voedzaam! (één van de mannen drinkt geen bier, omdat hij naar eigen zeggen jicht krijgt voor sommigen beter gekend als de kozijntjes-, maar dan drinkt hij op zn eentje wel een halve fles van die hele straffe Chinese wijn uit niet echt logisch denk ik dan.) Om alles nog wat walgelijker te maken, beginnen de 5 mannen er zijn nog 2 chinese vrienden van Dr. Song bijgekomen- in mijn gezelschap nog ongegeneerd te roken tijdens het eten.
Nog een woordje over die kippen: aan tafel zeggen ze dat het lekkere en gezonde biokippen zijn, dus niet uit een kipkwekerij of hoe dat ook noemt. Na het eten ontdekken we de biokippen: ze scharrelen achter de visvijver, tussen de tonnen afval die de vissers hebben achtergelaten. Een groepje kippen staat ook ijverig te pikken aan een metalen emmer. Ik dacht dat ze daar graantjes in hadden liggen, maar bij nader inzien blijkt dit een oude verfpot te zijn, waar ze de verf van afpikken. Misschien geef ik de volgende keer toch de voorkeur aan kwekerijkippetjes
Daarna gaan we met onze vieren vissen. We krijgen 3 lijnen en een overdosis voedsel en kizzige rode wormen. Ik geef toe dat ik niets van vissen afweet, en dat flatteert me terwijl de 3 mannen die doen alsof ze wekelijks gaan vissen, sukkelen en zwoegen om de haak aan de vislijn te krijgen. Ik denk even dat de chirurgen een naaldvoerder en pincet gaan bovenhalen om de nylondraad en de haakjes op de juiste plaats te krijgen, maar uiteindelijk lukt het toch zonder hulpmiddelen ;)
4 uur later de vissers links van ons zijn reeds naar huis, tevreden over hun vangst van 6 vissen. Onze rechterbuur blijft nog even doorbijten om een 10e vis te vangen. Onze netten zijn echter nog leeg. Ligt het aan de vislijnen, het voer, de handeling of een combinatie ervan? God zal het weten, maar die vissen moeten ons wel serieus goed aan het uitlachen zijn daar in de vijver! De mannen willen doordoen tot ze iets gevangen hebben, maar mijn handen zijn intussen ijskoud en zelfs lichtjes gevoelloos aan het worden, dus ik trek me even terug in de warmere auto. (het is wel een warme dag, maar er is koude wind aan de vijver en rond een uur of 4 wordt het toch wel wat frisser). Ondanks hun doorzettingsvermogen is er nog steeds geen vis die zin heeft om te bijten, dus gaan we met een heel magere buit weg. (onze buit bestond uit het camerahoesje van dr. Maskays fototoestel dat in het water gesukkeld was en dat we met een netje weer bovengehaald hebben ;)
Als het in den basket niet goed lukt, zeg ik dikwijls dat ik volgend seizoen ga gaan vissen, maar bij nader inzien zal ik toch voor pingpong of breien kiezen, want vissen is nu ook niet echt mn ding.
Ondertussen hebben we allen honger gekregen, en ik in het bijzonder, want de lekkernijen die onder het vissen door gebracht werden, bestonden uit vleesflosachtige samenraapsels die in een soort snoeppapiertje gedraaid waren. Misschien lekker voor Chinezen, maar mijn smaakpapillen konden het echt niet appreciëren. Echt walgelijk! (mijn maag keert nog als ik aan de geur en de smaak denk!)
We gaan naar het sjiek restaurant in de Thames, waar ik eerder met Dr. Song was. Het eerste wat we daar op ons bord krijgen zijn hoofdvleesachtige plakjes gemaakt van varkensoren en opnieuw zon kip met alles erop en eraan, gewoon in schijfjes gesneden. Om het plaatje volledig te maken krijgen we ook nog tofu die in bloed gebakken is. De rest was wel eetbaar en lekker en vooral mooi gepresenteerd.
Nog een uurtje terugrijden en verslagjes typen en zo is deze verrassende zondag snel voorbij. Voor herhaling vatbaar al zorg ik de volgende keer wel voor mijn eigen voorraad koekjes en snoepjes ;)
Van een hele namiddag buiten doorbrengen, wordt je wel moe hoor!
(nog even vermelden dat de meisjes van Koksijde een mooi lesje in basket gekregen hebben van Ronse en dat Ronse weer een stapje dichter is bij het behoud van de 2e plaats proficiat meisjes en Marino!)
Een warme mistige dag, die ruikt naar het China dat ik me herinner van 5 jaar geleden het valt me onmiddellijk op als ik s morgens de gordijnen en het raam open. Maar wat voor weer het vandaag wordt, kan me eigenlijk bitter weinig schelen, want ik spendeer zowat de hele dag achter mijn computer om een voorlaatste hand te leggen aan mijn stagewerk. Af en toe wordt ik opgeschrikt door een toetersymfonie die soms wel wat hallucinante proporties aanneemt (is het nu echt nodig om een minuut lang te claxoneren terwijl je voor een rood licht moet wachten? Dat helpt je toch geen centimeter vooruit? Das alsof je een wiskundeprobleem zou oplossen door een liedje te zingen dat werkt toch niet??) Tussendoor nog even skypen met het thuisfront en veel meer valt er niet te zeggen over deze dag. s Avonds ga ik me nog wat afreageren in de fitnesszaal, want anders zit de kans er wel eens in dat ik wortel schiet aan mijn computer! jullie mogen me dan om de beurt een beetje water komen geven ;)
Zoals gewoonlijk op vrijdag is het behoorlijk rustig in het ziekenhuis. Welke zot wil nu ziek zijn of zich laten opereren als het weekend voor de deur staat? Ideaal voor mij om tussen 2 patiënten door even mijn stagewerk bij de hand te nemen en hier en daar wat aan te passen. Maar in de late namiddag slaat de rust plots om in drukte. Het begint met een patiënt die een half uur te laat toekomt, waardoor 2 patiënten tegelijk op het uurrooster geplaatst worden. Beiden hebben dan nog eens een radiografie nodig, waardoor ze een half uur later nog eens moeten gezien worden door de dokter. En intussen zitten de volgende 2 patiënten ook al in de wachtzaal. Dan komt er bij dat de toestand van een opgenomen patiënt er niet echt op verbeterd, en er contact moet opgenomen worden met een tertiair ziekenhuis, omdat ons ziekenhuis de middelen niet heeft voor zijn behandeling en voor de opvolging in de eerste uren erna. Het tertiair ziekenhuis ligt echter al boemvol, dus die willen de operatie doen, maar willen de patiënt onmiddellijk erna naar ons terugbrengen. Discussie alom dus. Dan de komt de verzekeringsmaatschappij van dat arme schaap ook nog eens roet in het eten strooien manmanman, als ik ooit dringend een operatie moet ondergaan, hoop ik toch dat ik op dat moment in Vlaanderen ben hoor! En alsof dat allemaal nog niet genoeg is voor Dr. Song (die op dat moment de enige officieel aanwezige chirurg is in het ziekenhuis), komt er in de ER nog een kleuter binnen met een raar verhaal van braken en diarree (de spoedarts vindt het iets te verdacht om het gewoon gastro-enteritis te noemen en vraagt er dus de chirurg bij). Als we na de 2 dringende gevallen teruggaan naar 1 van de wachtende out-patiënts, blijkt die intussen verdwenen te zijn nuja, ver kon hij onopgemerkt niet geraakt zijn, zo met 2 krukken en een gips om zijn been ;)
Vandaag is het tijd om opnieuw naar het ziekenhuis te trekken. Ik wordt opnieuw met open armen ontvangen. De verpleegkundigen vroegen zich al af waar ik de afgelopen week was ze waren wellicht bang dat ik vertrokken was zonder Belgian Chocolate achter te laten ;)
De dag wordt gevuld met een gezonde portie drukte en chaos en een nieuw patiëntsteelavontuur tussen de chirurgen. Hoewel ik weinig in de interne keukenpotten te roeren heb, blijken ze wel blij te zijn dat ze bij mij even hun hart kunnen luchten over het onethisch handelen van hun medecollegas ofwel doen ze dat juist omdàt ik weinig met de interne keuken te zien heb en bitter weinig eigen belangen heb binnen de ziekenhuispolitiek, zodat ik eigenlijk een beetje neutraal persoon ben. Ze weten intussen ook dat ik niet de roddeltante van t stad ben en dat ze gerust iets tegen mij mogen zeggen dat binnen de 4 muren van het lokaal blijft.
s Avonds haal ik wat heerlijke patisserie bij paris baguette. Niet omdat ik het Belgisch brood al mis, maar wel omdat ik de afgelopen week de european-like chinese gebakjes gemist heb J -en omdat ik geen zin had in instantnoedels Voor de rest is mijn lichaam nog iets te veel onder de indruk van de jetlag om nog veel nuttige dingen uit te steken ;)
Om een minder prettige reden kan ik even weer proeven van wat België te bieden heeft. Ik kan meegenieten van de laatste koude dagen voor er een eerste lentebriesje door het land waait (terwijl het in Shanghai intussen 20°C en meer is ). Een lekkere restaurantsteak van chez mama en appelmoes van onze eigen heerlijke bio-appeltjes. t Is maar wanneer je dat moet missen dat je weet hoe lekker het wel is;).
Ik maak ook van de gelegenheid gebruik om weer wat basketenergie op te doen, zowel passief als actief: ik help van op de tribune mee om Desselgem 2 en Lubbeek een overwinning te bezorgen jammer dat de match van Ronse niet doorging- en ik peil even naar de toestand van mijn conditie op de training (als aandenken hiervan neem ik 2 mooie blaren mee naar China).
Ik had verwacht dat ik het leven thuis wat zou verleerd zijn, maar nee hoor, zelfs na 2 maanden voelt mijn eigen bedje nog steeds heerlijk aan en klinkt de trein in de vroege ochtenduren nog even vertrouwd. Zelfs autorijden blijkt nog geen probleem te zijn (alhoewel ik het toch even moeilijk heb om de Belgische verkeersreglementen toe te passen J je mag toch rechts afslaan als het rood is?? :D)
Het enige wat veranderd lijkt te zijn, is de staat van de wegen. Deze harde winter heeft letterlijk de stenen uit de grond doen vriezen en wegen die vroeger nog behoorlijk waren, liggen er nu bij met grote putten. Goed voor de werkgelegenheid van de wegenwerkers??
Na een ietwat hectische voormiddag is het tijd om België weer te verlaten en warme oorden op te zoeken (alhoewel het er voor de komende dagen in België ook niet zo slecht uitziet).
Een mini vliegtuigje waar we met 30 man inzitten brengt ons in een dik half uur tot in Amsterdam. Dit is waarschijnlijk de kortste vlucht die ik ooit gemaakt heb. En dan kregen we aan boord nog een drankje en een koekje!
De veiligheidscontroles in België en Nederland zijn naar mijn gevoel veel strenger dan in China. Je moet je schoenen en riem uittrekken, vloeistofzakjes worden gecontroleerd, laptop moet volledig uit de hoes, in China controleren ze véél meer, maar lang niet zo grondig! (weerom rijst de vraag: wat is het nut er dan van??)
In Amsterdam mag ik naar de andere kant van de luchthaven peddelen om er de aansluiting naar Shanghai te hebben. In tegenstelling tot de eerste vlucht krijgen we nu een héél groot vliegtuig met héél veel mensen misschien is dat op het Shanghaigevoel wat in te oefenen?- op een vlucht die héél lang duurt. De stewards en stewardessen zijn vriendelijk, het eten is lekker en daarmee is zowat al het positieve over deze vlucht gezegd. Geen individuele schermpjes, geen vrije stoeltjes om wat meer bewegingsruimte te geven, kapotte armleuning, gelukkig heb ik een goed (Engels!) boek bij en ben ik moe genoeg om enkele uurtjes al slapend te doden.
Uiteindelijk zetten we voet aan wal op Chinese bodem. Ik doorloop de hele pasport-visum-healtdeclarance-papier-en-controle-molen op kousevoeten (letterlijk dan, want de blaar op mijn voet is serieus gegroeid afgelopen nacht en ik kan niet normaal wandelen met mijn schoen aan).
De maglev en de metro brengen me weer tot bij het appartement, maar blijkbaar had ik ook enkel de metro kunnen nemen, want die zou nu ook tot in het vliegveld moeten rijden.
Hoe onveranderd België was na 2 maanden, des te meer is Shanghai veranderd in 1 week. Het dorre gras heeft wat meer lentekleurtjes gekregen door het zonnetje van afgelopen week, er zijn weer enkele metrostations uit de grond gerezen, de bestaande metrostations zijn vernieuwd of bijgewerkt, wat voorheen een sloppenwijk in afbraak was is nu opgeruimd en omhuld met een muur, maar één ding is in elk geval onveranderd gebleven: de drukte!
Op mijn appartement haal ik nog wat extra uurtjes slaap in en maak ik alles in gereedheid om er morgen weer helemaal in te vliegen!
Intussen ken ik de weg naar de luchthaven al goed en op een dik uur tijd hebben de metro en de maglev mij tot in de luchthaven gebracht. (Omdat ik alleen ben en een grote valies meesleur, ging ik eigenlijk een taxi nemen om naar de luchthaven te gaan, maar aangezien deze hierover een 2,5u zou doen, heb ik toch maar gekozen voor een klein beetje getsjol in de metro.) Ik ben een uurtje later dan maandag en dat betekent toch wel enkele honderden chinezen minder op de metro. Oef!
De check-in balie waar ik moet zijn ligt op zowat het verste punt van de luchthaven. Als ik er aankom, is mijn arm enkele cm uitgerokken ;) en zie ik dat ik absoluut niet té vroeg ben. Een lange rij Chinezen, Hollanders en allerlei nationaliteiten die ertussen liggen vormen al een meterslange rij. Geduld is een mooie deugd en met een goed boek in de hand is het wachten nog niet zo erg. Bij het inchecken vraag ik een plaatsje aan de gangkant, zodat ik tijdens de vlucht af en toe mijn lange benen kan ontplooien, maar dat is niet meer mogelijk (ik was natuurlijk vergeten om online mijn plaatsje te reserveren ) maar de vriendelijke mevrouw biedt me een plaatsje aan ter hoogte van de nooduitgang. Dit sla ik natuurlijk niet af, want dat betekent dat ik zonder enig probleem gedurende de hele vlucht mijn benen kan strekken (en daarbij nog anderhalve meter over heb), dat ik zonder iemand te storen kan rechtspringen en een wandelingetje kan maken op het kleine marktplein dat voor mijn voeten ligt. Ideaal dus! Nadeel is dat de zeteltjes een paar cm smaller zijn, maar ondanks de paar bijgekomen chinese kilootjes, ben ik nog niet té dik hiervoor.
We worden goed verwend op de vlucht zo goed zelfs dat ik nauwelijks kan slapen- en een halve dag later landen we in Schiphol. Na alle Shanghaise luchthaven look-a-like metrostations, is de Amsterdamse luchthaven wel wat ontgoochelend, doch niet minder efficiënt. Nog geen half uur na het verlaten van het vliegtuig sta ik al met pak en zak al op het perron te wachten op de Thalys naar Antwerpen. Het station van Antwerpen het is geleden van mijn laatste zoobezoek dat ik daar nog was, en in mijn herinnering situeert zich dat rond de eerste communie van Jelle In contrast met de moderne Shanghaise stationsgebouwen is dit een oud, historisch gebouw, maar ik durf niet zeggen welkeen ik nu het mooist zou vinden: een gebouw dat getuigt van een rijke geschiedenis of een gebouw dat een reflectie is van een uit zijn voegen barstende stad?
Hier wordt ik opgewacht door pa (wat een toeval dat hij juist die avond in Antwerpen moet zijn voor zijn werk) om samen naar huis te gaan.
Een normale dag in het ziekenhuis, zonder veel dieptepunten en hoogtepunten. Alhoewel het dieptepunt in de relatie tussen de chirurgen bereikt zo stilaan toch haar hoogtepunt! Patiënten stelen van elkaar zonder de patiënt en behandelende arts te informeren is toch geen voorbeeld van professionaliteit. Zeker niet als de patiënt daarna nog eens naar de oorspronkelijke arts persoonlijk opbelt met enig misnoegen waarom ze hem ondanks de geplande afspraak niet gezien heeft. Het zijn allemaal mijn zaken niet, maar ik leer er mijn les uit: interne politiek is van niet te onderschatten belang en met handelingen achter de rug laai je de vuurtjes enkel op
Na het ziekenhuiswerk neem ik tijd om nog wat inkopen te doen. Ik ga hiervoor naar het oude stadsgedeelte en ontdek er winkeltjes en winkelcentra die ik eerder nog niet opgemerkt had. Het valt ook op dat het hier in de week aangenaam druk is, en dus niet de onvoorstelbare drukte die er in het weekend de boel komt verpesten.
Op mijn appartementje maak ik alles klaar voor de terugreis van morgen.
Bij het opstaan heb ik moeite om mijn ogen open te houden. Niet omdat ik zo moe ben of slecht geslapen heb, maar wel omdat de zon fel schijnt. Het is lang geleden dat er zon zonovergoten ochtend was. Eigenlijk wel jammer dat Tone er net een weekje met slechter weer had uitgekozen.
Weer even een normale werkdag in het ziekenhuis. Veel consultaties met nieuwe patiënten en met oude bekenden.
Rond de middag is er een geplande rampenplanoefening. Het schema dat enkele weken terug werd uitgelegd, wordt nu getoetst aan de praktijk. Later kunnen de puntjes die fout lopen besproken en gecorrigeerd worden. Omdat ik er wellicht niet zal bij zijn als er ooit een echte ramp in de buurt van het ziekenhuis gebeurt, was ik gevraagd om als journalist op te treden. Aan deze rol kan ik echter ontsnappen omdat ik met hoge dringendheid moet kijken om mijn visum in orde te krijgen. Aangezien ik onverwachts voor een weekje naar huis moet keren en ik slechts een single entry visum heb, kan dat wel een probleem opleveren. Ik vul dus mijn tijd met telefoneren naar de Foreign Affairs en met een wandelingetje tot bij de Human Resources van het ziekenhuis. Eigenlijk is dit allemaal overbodige rompslomp, want ik had oorspronkelijk een double entry visum aangevraagd, maar de mensen van de Chinese ambassade waren zo vriendelijk geweest mij een single entry te bedelen. (Van sommige dingen zou je toch echt wel groen worden de hele visumrompslomp is er wel één van!)
s avonds heb ik afgesproken met Griet. Zij is eveneens een Vlaamse studente die voor een 3 tal maandjes stage komt lopen in Shanghai, zij het dan wel in een compleet andere richting: internationaal management. We gaan samen voor een Chinese maaltijd in de buurt van Peoples Square en praten intussen wat over onze ervaringen en indrukken, waaawomenten en ieuw-momenten etc. Daarna trotseren we nog even de ijskoude avondwind (ondanks mijn tussenseizoenhandschoenen en winterbotten worden mijn handen en voeten omgetoverd tot ijsklompjes) om even lang Xintiandi te passeren.
Wanneer ik de metro instap, is er buiten geen vuiltje aan de lucht (hm, bij nader inzien is dit niet de juiste uitspraak om in Shanghai te gebruiken ). Des te groter is mijn verwondering als ik een klein half uurtje later en enkele km verder uit de metro stap en in een halve cm sneeuw terecht kom! Maartse sneeuwbuien??
