Mijn laatste week in het ziekenhuis gaat van start. Amai, de tijd gaat vlug! Het is blijkbaar de dag van de galcrisissen. Dat is een eigenaardig fenomeen hoor, bepaalde ziektes of types patiënten lijken dikwijls op dezelfde dag of in dezelfde week te komen. Dat is de vorige stages ook al vaker opgevallen. Je hebt hier zo de kniepijndagen, galcrisisdagen, de rugpijndagen, abcesdagen en soms ook kinderdagen of zelf belgendagen.
Nog in het ritme van gisteren, ga ik na het werk nog langs de pearlcity. Die is tot 21u open, dus dat is geen probleem om na het werk nog even te shoppen. Weerom honderden winkeltjes die allen hetzelfde verkopen (nee, ik moet echt geen LVhandtas hebben en ik heb al een uurwerk hoor!) maar ook een hele verdieping met parels, kettingen, en alle andere sierraden. Om hier te graken, moet ik wel een heksentoer uithalen met de taxi. Ik moet hem uitgelegd krijgen dat hij eerst langs het appartement moet rijden, zodat ik mijn laptop en andere onnodigheden kan achterlaten (en een lege rugzak in de plaats kan nemen) en dat hij eventjes moet wachten om dan naar de pearlcity te rijden. Manmanman tis nie simpel maar tis gelukt! (enkele gehandicapte woordjes chinees, gecombineerd met wat engels op het niveau van me Jane, you Tarzan en veel gebaren kunnen wonderen doen )
Als ik buitenkom uit de pearlcity heb ik zowat alle kadootjes die ik wil hebben. Als dat maar allemaal nog in de valies past
Mijn plan voor deze zonnige zondag: souvernirjacht en stadswandeling. Ofte het nuttige aan het aangename koppelen en ik laat het aan jullie interpretatie over of het aangename de zoektocht naar souvenirtjes is of de lichaamsbeweging of het genieten van deze grootstad.
Ik begin in het centrum van Shanghai, aan de drukte te zien, ook wel mogelijks het centrum van de wereld: Peoples square! Niet ver van deze immer fascinerende plaats is de fakemarket gehuisvestigd. Om de halve stap wordt ik door de een of andere verkoper aangesproken om even naar hun spullen te kijken (en iets te kopen natuurlijk ook). Sommige verkopers proberen me ook bij de arm vast te nemen en me quasi letterlijk naar hun winkeltje te sleuren, maar wie mij een heel klein beetje kent, weet dat dat juist het omgekeerde effect heeft bij mij. Het duurt niet lang eer ik enkele leuke ideetjes in het vizier heb. Het duurt iets langer eer ik ze ook in mijn rugzak heb. Ik wist het al op voorhand en de toeristische gids had het me ook nog eens gezegd: bargain, bargain, bargain! En tis nodig hoor! De verkopers leggen je er anders dubbel en dik op. En nog geen klein beetje iets wat ik elders al voor 10 RMB gezien had, probeert iemand mij nu aan te smeren voor meer dan 400 RMB (ik heb geen 0 teveel of te weinig gezet)! Zogezegd omdat haar koopwaar 100% echt was (het zag er nochtans perfect hetzelfde uit en het komt niet zo geloofwaardig over om in de fakemarket te vertellen dat je echte waardevolle dingen verkoopt é). Voor je daar iets koopt, is het dus beter om de prijs ervan in een gewone winkel te kennen. Afdingen vind ik best wel plezant. Het geeft je het gevoel dat je een enorm goed koopje gedaan hebt aan ongeveer een 3e van de normale prijs, maar tegelijkertijd weet je nog steeds dat de verkopers er nog een mooi centje aan over hebben en dat ze je der nog altijd een beetje opgelegd hebben een win-win situatie zou ik zeggen ;)
Vanaf de fakemarket wandel ik naar de fabricmarket. Dat wordt een fikse wandeling, maar met het zonnetje in mijn gezicht is dat geen enkel probleem. Ik passeer op een eerder toevallige manier langs de insecten- en bloememarkt. Wil iemand een krekel ofzo als huisdier? Je kunt er ook normalere huisdieren aanschaffen of toebehoren voor je geliefde pluizenbol. En damn, ik ben toch wel iets vergeten op het appartement mijn fototoestel! Terwijl ik 1001 plaatjes tegenkom die ik zou willen vastleggen L. Ook als ik langs het park passeer waar de lentekleuren hun intrede doen, is het duidelijk hoe stom ik ben geweest door dat te vergeten! Maarja, niet veel aan te doen ik zou er 2 uur over doen om het te halen en daarvoor heb ik niet de tijd. Na een gezonde wandeling kom ik in de Fabric market. Kostuum nodig? Trouwkleed? Een eigen ontworpen zomerkleedje in eigen gekozen stofjes met zelfgezochte versieringskes? Of ben je uit op een uniek bloesje? Of zoals ik gewoon eens je curiezeneus binnensteken? Dan is dat echt wel de juiste plaats. 3 verdiepingen met 100den stalletjes waar ze de kleren van jouw fantasie maken ik loop er bijna verloren tussen de vele gangetjes en de kraampjes die allen op elkaar lijken.
Van daaruit wandel ik naar de site van de wereldexpo. Ik loop doorheen enkele kleinere straatjes die verklappen dat China nog volop een ontwikkelingsland is en dat Shanghai nog niet volledig de moderne verwesterde grootstad is.
Ok, volledig wandelen naar de exposite op de plaats waar ik een kijkje wil nemen, dat is iets té ver, dus maak ik even gebruik van de metro. Ondertussen ben ik toeschouwer van een gesprek dat 3 Chinese vrouwen op een schelle toon voor de hele metro voeren. Hadden dit kinderen geweest, hun ouders zouden zeggen dat ze 20dB stiller kunnen babbelen ik kan niet zeggen dat ik mij eraan erger, maar bij ons is dat link sociaal niet echt aanvaard.
De rand van de exposite is als een nieuwe stad. Zowat alles wat je er ziet, blinkt nog van nieuwigheid of zit nog onder het stof van de bouw. Expowinkeltjes worden nog net voor de deadline uit de grond gestampt. Straten zijn nog in aanleg. Een hoopje toeristen heeft hetzelfde idee als ik en komt even loeren tussen de hekken die rond de site staan. Jammer dat ik al naar huis ben tegen dat de expo opent
Van daaruit neem ik weer de metro, al een beetje huiswaarts, maar ik stop nog even om een kijkje te nemen in de teamarket. Eigenlijk snap ik het concept niet zo goed, van 200 winkeltjes die allemaal zowat hetzelfde verkopen, onder te brengen in hetzelfde gebouw. Slechts hier en daar zit er een winkeltje tussen die wat anders verkoopt, maar nog steeds gelinkt aan thee.
En zo wordt het stilletjes aan tijd (en kouder) om mij knus in mijn appartementje te nestelen om een filmpje te bekijken.
Ik zorg dat ik voldoende uitgerust ben om deze voormiddag een allerlaatste hand te leggen aan mijn stagewerk. Als je ooit iets wil weten over de ziekte van Kawasaki, vraag maar! Maar in de eerste maand wil ik dat woord liever niet horen :D
s middags heb ik de eer en het genoegen om met Herman, Jenny en haar zoon te proeven van de heerlijke Thaise keuken. Nuja, zet die gerechtjes tussen veel Chinese gerechtjes en ik zou het verschil niet echt merken ik ben er van overtuigd dat er massas verschillen zijn, maar voor mij vallen ze nog steeds allemaal onder Oosterse Keuken. Anyway, t was lekker!!
Daarna gaan we nog een koffietje drinken. Koffietje een soepkom heeft er weinig aan. In de tasjes die we voorgeschoteld krijgen, kan minstens een halve liter! Natuurlijk drink ik geen koffie, dus ga ik voor de halve liter chocomelk die me smaakt alsof ik nog nooit chocomelk gedronken heb.
We gaan met zn allen nog een soort outlet-shoppingmall binnen, waar we schoenen zoeken voor de 2 mannen onder ons. Er staan ook duizenden paren vrouwenschoenen, maar dit laat mij volledig koud, want de kans dat ze mijn maat hebben is ongeveer even groot als de kans dat je de lotto wint zonder mee te spelen uiterst miniem dus, om niet te zeggen onbestaand.
s Avonds maak ik een klein wandelingetje en laat ik mezelf verwennen met een heerlijke Chinese massage. Ik krijg nog rillingen als ik er aan denk! Dit doe ik zeker nog 1 keer voor ik terug naar België ga!
Voor de terugweg verkies ik een iets vlugger vervoersmiddel. Ik wou wel eens de gemotoriseerde riksjas of gewoon de moto-taxis proberen, maar ik was gewaarschuwd dat ze me er gingen proberen op te leggen. Nou en of voor het zekerste vraag ik maar eens de prijs en het sluwe mannetje ging de domme toerist 20 RMB/km laten betalen (das een dikke 2 euro!) terwijl je voor een taxi maar 2.4 RMB/km betaalt (na een forfait van 12 RMB voor de eerste 2 à 3 km of minder). K zou wel helemaal zot moeten zijn om een minder comfortabel en minder veilig vervoersmiddel te kiezen en hiervoor dan nog veel meer te moeten betalen!
wegens de lage responsie wordt vorige prijsvraag verlengd tot 31 maart 23u59 belgische tijd. de vraag luidt nog steeds: waar ben ik woensdagavond naartoe geweest (zie verslag van voorbijgaande woensdag)
Het ziekenhuis leven kabbelt zo wat verder. Het lijkt of de meeste buitenlanders al andere oorden gaan opzoeken zijn, zo met de Paasdagen in zicht en dat reflecteert zich ook in het aantal patiënten. Of misschien is het gewoon de aanloop naar een rustig weekend? De vetes tussen de dokters beginnen zo wat grappige proporties aan te nemen. Waarom niet eens extra vriendelijk en correct doen tegen de persoon waarvan je weet dat ze jou hoofd niet kan zien. Ooooh, die onderlinge ruzies hebben iets gemeenschappelijk met horrorfilms: hoe beter, hoe grappiger!!!
s Avonds ga ik naar dr. Maskay. Hij heeft een van de verpleegkundigen en zijn beste nepalese vriend ook gevraagd, om de video van de nieuwjaarsreceptie te bekijken. Er wordt ook wat Chinees voedsel besteld en het wordt een gezellige boel. Er is maar een klein addertje onder het gras: Maskay is on call, dus telkens als zijn GSM gaat, kijken we allen naar hem in de hoop dat het niet het ziekenhuis is dat belt. De film wordt hier en daar wat doorgespoeld zodat we wat sneller over de saaiste delen gaan. Ondertussen bellen we een keer of 3 naar het restaurant, want dat eten blijft toch wel lang weg
Als het eten eindelijk arriveert, krijgt Maskay het noodlottig telefoontje dat de gezellige avond wat verpest alhoewel, voor mij betekent het dat ik een interessante ingreep op mijn lijstje mag bijzetten :D
Een meisje van 5 jaar was aan het skeeleren en liet zich voortrekken door de mama die met de fiets reed. Raad het plaatje daar komen brokken van! En inderdaad, een ongelukkige valpartij waarbij een of ander scherp voorwerp een gat maakt in de buik van het meisje ze mag nog van geluk spreken een mm dieper en er gingen serieuze gevolgen geweest zijn.
Dat meisje was link wel uitzonderlijk groot. Zet haar tussen een groep westerse 10-jarigen en ze zou zeker niet uit de boot vallen qua gewicht en lengte. Zet haar tussen een groep volwassen Chinezen en zou in de groep klein maar nog normaal vallen.
Even na middernacht kan ik het ziekenhuis verlaten en mijn bedje opzoeken
De dag begint buiten en binnen veelbelovend. Buiten schijnt het zonnetje en in het ziekenhuis worden we onmiddellijk getrakteerd op een uiterst interessante casus. ik zal het al verklappen: tis niet omdat een dag veelbelovend begint, dat het dan ook een topdag wordt
Er was s nachts een vrouw binnengebracht met een verhaal dat verdacht veel naar een of andere kwaadaardige tumor rook. De radiologist van wacht had dit met zijn slaperige ogen dan ook op de CT-scan gezien, maar de radiologist met dagdienst en goed uitgeslapen spleetoogjes is het daar niet mee eens. Bij het herbekijken van de beeldjes versla ik dr. S. tot tweemaal toe met raad het plaatje op de CT-scan. Eindscore: 0,5-2 (0,5 voor hem omdat ik de galblaas niet direct vond J) Die scan toonde echt wel een heel raar beeld, maar wanneer we -1 uur later en een heel uitgebreide anamnese rijker- uiteindelijk een andere doorsnede te zien krijgen, zien we dat het hele rare beeld veroorzaakt werd door een tampon. Manmanman, ik kan het toch even niet laten om te lachen!
Tot zover het interessante ziekenhuisnieuws.
Omdat de patiënten blijkbaar al op paasverlof vertrokken zijn, kan ik het ziekenhuis een beetje vroeger verlaten. Ideaal om tussen het werk en mijn avondplannen nog wat zweet te vergieten op de loopband.
Kunnen jullie me even helpen herinneren dat ik nog moet uitzoeken waarom de chinezen hun duim opsteken terwijl ze naar mijn Birckenstocks wijzen? 2 verschillende personen op verschillende plaatsen op nog geen 10 minuten tijd dat kan geen toeval zijn!
s Avonds heb ik afgesproken met Mark, de contactpersoon die de praktisch kant van mijn stage verzorgd heeft. Een taxi met GPS (dat is de eerste die ik hier zie) brengt me naar de plaats van afspraak. Omdat mijn chinese uitspraak niet zo goed is en omdat de tekst op het kaartje nogal klein is, mag ik gewoon mijn bestemming aanduiden op een kaartje op zijn GPS. Als dat niet gemakkelijk is! Mark neemt me mee naar een Japans waar we het buffet kiezen. restaurant behalve wat sushi heb ik nog nooit echt Japans gegeten, dus ideaal om veel verschillende dingen te proeven. Het is niet echt het buffet dat wij gewoon zijn. Voor een forfaitair bedrag kies je gewoon zoveel gerechtjes je maar wil van de menukaart. Nog voor we iets besteld hebben krijgen we al wat rauwe vis op ijs voorgeschoteld. Ondanks mijn vooroordelen hierover moet ik toegeven dat het overheerlijk is. Voor alle zekerheid vraag ik toch nog maar even of we niet van die vis krijgen die extreem giftig is als hij niet op een correcte manier bereid is naast de rauwe vis bestellen we ook wat gefrituurde groentjes, nootjes, sushi, enz. één voor één een plezier voor de smaakpapillen. Om Jelle even te doen verwateren: we bestellen ook fatty gooze liver zoals je die het allerliefste hebt: vers gebakken op een toastje! Het water komt me weer in de mond als ik er aan denk njamnjamnjam! Mijn volgende buitenlandse stage zal in Japan zijn J
Na een tijdje komt Marks vrouw er ook bij. Na enkele minuten wordt het duidelijk dat zij een klassiek koppel vormen: hij houdt zich stil, knikt en lacht zo nu en dan; zij neemt 99% van het spraakgedeelte voor zich ;)
Laat de zon maar snel weer wat energie krijgen, want zon regenachtige dagen beginnen vlug te vervelen en zijn gevaarlijk wegens het slipgevaar!
In het ziekenhuis gaat alles zijn gewone gangetje. Wat al meermaals tussen de dokters gezegd werd, wordt nogmaals bewezen: Duitsers zijn gemakkelijke goedlachse patiënten. Fransmannen (en vrouwen) zijn de lastigere types die duizendeneen overbodige vragen stellen en alles heel sceptisch bekijken. Maar het overgrappig accent dat geproduceerd wordt als die laatste groep Engels spreekt, maakt al veel goed ik moet constant aan allo allo denken als we een Franse patiënt hebben. Maar die Fransman van vandaag kan je echt wel tegen de muur plakken. Hij stond recht in mijn gezicht te liegen over wat er de vorige consultatie gebeurd was, terwijl hij heel goed wist dat ik bij die vorige consultatie ook aanwezig was mijn geheugen is nog net iets beter dan dat van een goudvis hoor! Grrr!!
Over de middag krijgen we een uiteenzetting over obesitas en de hormonale gevolgen hiervan. Interessanter dan de voorbije uiteenzettingen en toegegeven, de presentatieskills mogen er ook wel zijn. (als ik alle presentaties zou moeten beoordelen, zou deze toch wel op nr. 1 komen.)
Ik doe vandaag wat overuren om nog een kleine ingreep van dichtbij mee te maken. (die mijns inziens echt geen uur hoefde te duren, maar soit). Als ik naar huis ga, zijn alle chirurgen intussen ook al de piste in
s Avonds doe ik wat ik thuis al lang eens wou doen, maar wat ik meestal niet nodig vond, of waarvoor er dan geen tijd was als het wel eens nodig kon zijn of wat dan weer te ver was, eigenlijk zijn er thuis nooit concrete plannen geweest hiervoor en bleef het altijd bij ik zou dat graag eens doen. En bij deze heb ik het gedaan. Na een kort metroritje en een heel kort wandelingetje door de regen, stap ik binnen en word ik zoals alle andere die binnenstapten- behandeld als een potentiële dief.Ik ben wel behoorlijk onder de indruk eigenlijk wel een beetje waaaw en groot en ook wel leuk
Ik weet niet meer aan de hoeveelste vraag ik intussen zit, maar bij deze is dit de volgende vraag van vandaag: waar ben ik geweest of wat heb ik gedaan vanavond??
(antwoord voor zondag 28 maart 23u59 Belgisch zomeruur naar Famke_vanderhauwaert@hotmail.com met als titel prijsvraag. 3 punten voor een fout antwoord, 10 punten voor een juist antwoord. max 3 verschillende mogelijkheden per persoon.)
Het zonnetje van de afgelopen dagen heeft wellicht al een burn out van het zware werk en laat de wolken en de regendruppels zegevieren. De temperaturen blijven hierdoor steken op een dikke 10 graden. Achja, in het ziekenhuis blijven de tropische temperaturen aan de orde, dus zoveel doet het weer buiten er niet toe.
De dag verloopt zoals er wel vele stagedagen verlopen, zonder echte bijzonderheden. Of toch eentje: hoeveel pech kun je hebben? Een vrouw bezocht 5 jaar geleden haar zus in Shanghai en eindigde toen met haar voet in de plaaster na een auto-ongeluk. Nu is ze weer op bezoek in Shanghai en je gelooft het of niet, maar tijdens het dansen in een bar liep ze een knieblessure op zoals menig sportman/vrouw wel kent (meniscus en kruisbanden) misschien nog een geluk bij een ongeluk: voor haar terugvlucht zal ze op kosten van de verzekering business mogen vliegen i.p.v. economy, al is dat misschien maar een heel magere troost.
s Avonds blijven de druppels maar naar beneden komen en installeer ik me na wat fysieke activitijd en bijhorende douche- gezellig warmpjes in de zetel om een filpje te bekijken.
Een heerlijke dag, al zeg ik het zelf en ik heb het deze keer niet over het weer. Nuja, het weer mag er ook zijn, al was het gisteren beter.
Ik vul mijn voormiddag met afwisselend consultaties bij Dr. Song en Dr. Maskay en vlieg hierbij van het één naar het ander. De 2 opmerkelijkste patiënten waren een meisje van 7 maanden en een vrouw van middelbare leeftijd. Bij het koddig babytje was het achterdeel van de oorring helemaal in het oorlelletje gegroeid. Toeval lukt nu dat die mama getrouwd is met een Belg en dat ze behoorlijk goed Nederlands kan spreken (echt sjapoo, zowat 5 jaar geleden heeft ze voor 2.5jaar in België gewoond en je hoort wel dat het nederlands niet haar moedertaal is, maar der zouden der veel allochtonen een voorbeeld aan kunnen nemen zonder ook maar enigszins racistisch te zijn). Tolk Famke mag dus optreden, want haar Engels is iets minder goed dan haar Nederlands Het leuke aan die hele kleine kindjes is dat je ze mag pijn doen (in dit geval om dat stuk van de oorring te verwijderen) en dat ze 5 minuten later weer aan het lachen zijn naar jou. Ooohh mijn hart lag in een 1000tal stukjes!
En dan de minder gelukkige dame van middelbare leeftijd Na een ietwat ongelukkige val met dubbele onderbeenbreuk en bijhorende operatie in Hongkong, komt ze bij ons om de wonden te verzorgen, maar het ziet er niet uit zoals eender welke dokter zou willen. Een groenzwartachtig kleur op de pleister en een geur die je liever niet rond het middaguur ruikt daar zitten met quasi zekerheid bacterietjes achter! Iets wat je liever niet hebt op een wonde waaronder platen en vijzen aangebracht zijn (wordt vervolgd ;)
In de namiddag ronden we alles tegen een heel voortreffelijk uur af.
Tussendoor babbel ik nog wat met dr. Maskay over het eten van gisteren. Zelfs voor iemand die al 8 jaar in Shanghai woont, en zelfs vanuit het thuisfront heel wat bizarre gerechten gewend is, waren de gerechtjes van gisteren net een stadium te ver en dat hebben zijn darmen geweten ;). Ikzelf heb er eigenlijk heel weinig tot geen last van gehad wonder boven wonder J. En terwijl we toch over voedsel bezig zijn, wisselen we wat ervaringen uit over het meest walgelijke dat we ooit gegeten hebben. Na de halflevende kreeft en de nog helemaal levende dronken garnalen, kwamen voor hem de escargots. Over smaken en kleuren discussieert men dus niet, want dat laatste is nu iets wat ik zelf wél eet. Terwijl hij dan weer geen probleem heeft met varkensoren die vooral kraakbeen bevatten en kipkraakbeentjes bwaaaaaak! (das echt kizzig, dat kraakt zo nog in je mond zonder dat het breekt)
Na de werkdag begeef ik me nogmaals naar de fitnessruimte om mn conditie verder op peil te houden en ter voorbereiding van de 20km van Brussel
In plaats van gered door de bel word ik gewekt door de bel. Nuja, het is eigenlijk al wat laat om nog in bed te liggen. Normaal zou ik al aan de ontbijttafel zitten, maar de wekfunctie van mijn GSM is vandaag in verlof of had ik gewoon vergeten om deze in te schakelen?-, dus kom ik rechtstreeks uit dromenland als ik aan de andere kant van de lijn de stem van Dr. Song hoor. Of het ok is als hij me binnen een uur komt oppikken? Euh ja, maar Ok! Tuut tuut tuut. Wat gaan we doen? Waar gaan we naartoe? Wie gaat er nog mee? Moet ik iets speciaals van kleren aantrekken of meenemen? Ik zal nog een uur in het duister tasten.
Exact een uur later mijn maag is intussen gevuld en mijn vers uit bed kapsel weer aan banden gelegd door een heerlijke douchebeurt- krijg ik opnieuw telefoon, dat hij binnen 5 minuten aan mijn appartement is, dus dat ik beter al naar beneden kom. Oja, vergeet je zonnebril niet!
We gaan dr. Maskay en zijn Nepalese vriend oppikken en daarna rijden we richting Songjiang om er te gaan vissen. Bij mijn weten was ik 6 jaar toen ik voor de laatste keer (en wellicht was dit ook de eerste keer) gaan vissen ben. Nuja, waarom niet? Ik was toch van plan om vandaag buiten in het heerlijke lentezonnetje (jaja, tis lente vandaag!) door te brengen. Een dik uur later en enkele schrikaanjagende verkeerssituaties rijker, komen we aan bij de visvijver. (Dokter Song mag dan nog beweren al 200000km gereden te hebben zonder enig accident, toen hij het rode licht negeerde om het kruispunt te dwarsen, daarbij vloekte op de bestuurders in de andere richting en ik enkele grote en kleine autos gevaarlijk snel op mij zag afkomen, dacht ik daar toch wel anders over! Maar goed, we zijn heelhuids aangekomen.)
We worden eerst getrakteerd op een uitgebreide maaltijd in een chaletachtig gebouw bij de visvijver. Als ik na vandaag geen gastro-intestinale problemen heb, durf ik een papiertje tekenen dat ik voor de rest van mijn verblijf hier geen maag-darmproblemen meer zal hebben! We krijgen eerst thee in ons bekertje, dat we dan in ons kommetje moeten gieten en daarna in een bassin. We moeten in dat kommetje ook even onze stokjes steken, zodat de eerste hete thee alle kopjes, kommetjes en stokjes kan reinigen en een beetje ontsmetten. Hm, op restaurant eerst je eetgerief moeten schoonmaken dat belooft! Voor ik van de eerste gerechtjes begin te eten, vraag ik gelukkig wat er voor onze neus staat. Darmen (die had ik zelf herkend!), de huid en het onderhuids vet van een vis en kwal. Gelukkig is er bij de eerste bakte ook nog een soort kool, zodat ik zonder iemand te beledigen subtiel enkele gerechten aan mij kan laten voorbijgaan. Daarna volgt nog een hele kip met alles erop en eraan behalve de pluimen (waar heb ik die nog gezien?? Oja, die hingen buiten onder het afdak!), een mengsel van varkensvet en paling en dan nog wat normalere (lees: voor mij eetbare) gerechten. Gelukkig is bier ook nog voedzaam! (één van de mannen drinkt geen bier, omdat hij naar eigen zeggen jicht krijgt voor sommigen beter gekend als de kozijntjes-, maar dan drinkt hij op zn eentje wel een halve fles van die hele straffe Chinese wijn uit niet echt logisch denk ik dan.) Om alles nog wat walgelijker te maken, beginnen de 5 mannen er zijn nog 2 chinese vrienden van Dr. Song bijgekomen- in mijn gezelschap nog ongegeneerd te roken tijdens het eten.
Nog een woordje over die kippen: aan tafel zeggen ze dat het lekkere en gezonde biokippen zijn, dus niet uit een kipkwekerij of hoe dat ook noemt. Na het eten ontdekken we de biokippen: ze scharrelen achter de visvijver, tussen de tonnen afval die de vissers hebben achtergelaten. Een groepje kippen staat ook ijverig te pikken aan een metalen emmer. Ik dacht dat ze daar graantjes in hadden liggen, maar bij nader inzien blijkt dit een oude verfpot te zijn, waar ze de verf van afpikken. Misschien geef ik de volgende keer toch de voorkeur aan kwekerijkippetjes
Daarna gaan we met onze vieren vissen. We krijgen 3 lijnen en een overdosis voedsel en kizzige rode wormen. Ik geef toe dat ik niets van vissen afweet, en dat flatteert me terwijl de 3 mannen die doen alsof ze wekelijks gaan vissen, sukkelen en zwoegen om de haak aan de vislijn te krijgen. Ik denk even dat de chirurgen een naaldvoerder en pincet gaan bovenhalen om de nylondraad en de haakjes op de juiste plaats te krijgen, maar uiteindelijk lukt het toch zonder hulpmiddelen ;)
4 uur later de vissers links van ons zijn reeds naar huis, tevreden over hun vangst van 6 vissen. Onze rechterbuur blijft nog even doorbijten om een 10e vis te vangen. Onze netten zijn echter nog leeg. Ligt het aan de vislijnen, het voer, de handeling of een combinatie ervan? God zal het weten, maar die vissen moeten ons wel serieus goed aan het uitlachen zijn daar in de vijver! De mannen willen doordoen tot ze iets gevangen hebben, maar mijn handen zijn intussen ijskoud en zelfs lichtjes gevoelloos aan het worden, dus ik trek me even terug in de warmere auto. (het is wel een warme dag, maar er is koude wind aan de vijver en rond een uur of 4 wordt het toch wel wat frisser). Ondanks hun doorzettingsvermogen is er nog steeds geen vis die zin heeft om te bijten, dus gaan we met een heel magere buit weg. (onze buit bestond uit het camerahoesje van dr. Maskays fototoestel dat in het water gesukkeld was en dat we met een netje weer bovengehaald hebben ;)
Als het in den basket niet goed lukt, zeg ik dikwijls dat ik volgend seizoen ga gaan vissen, maar bij nader inzien zal ik toch voor pingpong of breien kiezen, want vissen is nu ook niet echt mn ding.
Ondertussen hebben we allen honger gekregen, en ik in het bijzonder, want de lekkernijen die onder het vissen door gebracht werden, bestonden uit vleesflosachtige samenraapsels die in een soort snoeppapiertje gedraaid waren. Misschien lekker voor Chinezen, maar mijn smaakpapillen konden het echt niet appreciëren. Echt walgelijk! (mijn maag keert nog als ik aan de geur en de smaak denk!)
We gaan naar het sjiek restaurant in de Thames, waar ik eerder met Dr. Song was. Het eerste wat we daar op ons bord krijgen zijn hoofdvleesachtige plakjes gemaakt van varkensoren en opnieuw zon kip met alles erop en eraan, gewoon in schijfjes gesneden. Om het plaatje volledig te maken krijgen we ook nog tofu die in bloed gebakken is. De rest was wel eetbaar en lekker en vooral mooi gepresenteerd.
Nog een uurtje terugrijden en verslagjes typen en zo is deze verrassende zondag snel voorbij. Voor herhaling vatbaar al zorg ik de volgende keer wel voor mijn eigen voorraad koekjes en snoepjes ;)
Van een hele namiddag buiten doorbrengen, wordt je wel moe hoor!
(nog even vermelden dat de meisjes van Koksijde een mooi lesje in basket gekregen hebben van Ronse en dat Ronse weer een stapje dichter is bij het behoud van de 2e plaats proficiat meisjes en Marino!)
Een warme mistige dag, die ruikt naar het China dat ik me herinner van 5 jaar geleden het valt me onmiddellijk op als ik s morgens de gordijnen en het raam open. Maar wat voor weer het vandaag wordt, kan me eigenlijk bitter weinig schelen, want ik spendeer zowat de hele dag achter mijn computer om een voorlaatste hand te leggen aan mijn stagewerk. Af en toe wordt ik opgeschrikt door een toetersymfonie die soms wel wat hallucinante proporties aanneemt (is het nu echt nodig om een minuut lang te claxoneren terwijl je voor een rood licht moet wachten? Dat helpt je toch geen centimeter vooruit? Das alsof je een wiskundeprobleem zou oplossen door een liedje te zingen dat werkt toch niet??) Tussendoor nog even skypen met het thuisfront en veel meer valt er niet te zeggen over deze dag. s Avonds ga ik me nog wat afreageren in de fitnesszaal, want anders zit de kans er wel eens in dat ik wortel schiet aan mijn computer! jullie mogen me dan om de beurt een beetje water komen geven ;)
Zoals gewoonlijk op vrijdag is het behoorlijk rustig in het ziekenhuis. Welke zot wil nu ziek zijn of zich laten opereren als het weekend voor de deur staat? Ideaal voor mij om tussen 2 patiënten door even mijn stagewerk bij de hand te nemen en hier en daar wat aan te passen. Maar in de late namiddag slaat de rust plots om in drukte. Het begint met een patiënt die een half uur te laat toekomt, waardoor 2 patiënten tegelijk op het uurrooster geplaatst worden. Beiden hebben dan nog eens een radiografie nodig, waardoor ze een half uur later nog eens moeten gezien worden door de dokter. En intussen zitten de volgende 2 patiënten ook al in de wachtzaal. Dan komt er bij dat de toestand van een opgenomen patiënt er niet echt op verbeterd, en er contact moet opgenomen worden met een tertiair ziekenhuis, omdat ons ziekenhuis de middelen niet heeft voor zijn behandeling en voor de opvolging in de eerste uren erna. Het tertiair ziekenhuis ligt echter al boemvol, dus die willen de operatie doen, maar willen de patiënt onmiddellijk erna naar ons terugbrengen. Discussie alom dus. Dan de komt de verzekeringsmaatschappij van dat arme schaap ook nog eens roet in het eten strooien manmanman, als ik ooit dringend een operatie moet ondergaan, hoop ik toch dat ik op dat moment in Vlaanderen ben hoor! En alsof dat allemaal nog niet genoeg is voor Dr. Song (die op dat moment de enige officieel aanwezige chirurg is in het ziekenhuis), komt er in de ER nog een kleuter binnen met een raar verhaal van braken en diarree (de spoedarts vindt het iets te verdacht om het gewoon gastro-enteritis te noemen en vraagt er dus de chirurg bij). Als we na de 2 dringende gevallen teruggaan naar 1 van de wachtende out-patiënts, blijkt die intussen verdwenen te zijn nuja, ver kon hij onopgemerkt niet geraakt zijn, zo met 2 krukken en een gips om zijn been ;)
Vandaag is het tijd om opnieuw naar het ziekenhuis te trekken. Ik wordt opnieuw met open armen ontvangen. De verpleegkundigen vroegen zich al af waar ik de afgelopen week was ze waren wellicht bang dat ik vertrokken was zonder Belgian Chocolate achter te laten ;)
De dag wordt gevuld met een gezonde portie drukte en chaos en een nieuw patiëntsteelavontuur tussen de chirurgen. Hoewel ik weinig in de interne keukenpotten te roeren heb, blijken ze wel blij te zijn dat ze bij mij even hun hart kunnen luchten over het onethisch handelen van hun medecollegas ofwel doen ze dat juist omdàt ik weinig met de interne keuken te zien heb en bitter weinig eigen belangen heb binnen de ziekenhuispolitiek, zodat ik eigenlijk een beetje neutraal persoon ben. Ze weten intussen ook dat ik niet de roddeltante van t stad ben en dat ze gerust iets tegen mij mogen zeggen dat binnen de 4 muren van het lokaal blijft.
s Avonds haal ik wat heerlijke patisserie bij paris baguette. Niet omdat ik het Belgisch brood al mis, maar wel omdat ik de afgelopen week de european-like chinese gebakjes gemist heb J -en omdat ik geen zin had in instantnoedels Voor de rest is mijn lichaam nog iets te veel onder de indruk van de jetlag om nog veel nuttige dingen uit te steken ;)
Om een minder prettige reden kan ik even weer proeven van wat België te bieden heeft. Ik kan meegenieten van de laatste koude dagen voor er een eerste lentebriesje door het land waait (terwijl het in Shanghai intussen 20°C en meer is ). Een lekkere restaurantsteak van chez mama en appelmoes van onze eigen heerlijke bio-appeltjes. t Is maar wanneer je dat moet missen dat je weet hoe lekker het wel is;).
Ik maak ook van de gelegenheid gebruik om weer wat basketenergie op te doen, zowel passief als actief: ik help van op de tribune mee om Desselgem 2 en Lubbeek een overwinning te bezorgen jammer dat de match van Ronse niet doorging- en ik peil even naar de toestand van mijn conditie op de training (als aandenken hiervan neem ik 2 mooie blaren mee naar China).
Ik had verwacht dat ik het leven thuis wat zou verleerd zijn, maar nee hoor, zelfs na 2 maanden voelt mijn eigen bedje nog steeds heerlijk aan en klinkt de trein in de vroege ochtenduren nog even vertrouwd. Zelfs autorijden blijkt nog geen probleem te zijn (alhoewel ik het toch even moeilijk heb om de Belgische verkeersreglementen toe te passen J je mag toch rechts afslaan als het rood is?? :D)
Het enige wat veranderd lijkt te zijn, is de staat van de wegen. Deze harde winter heeft letterlijk de stenen uit de grond doen vriezen en wegen die vroeger nog behoorlijk waren, liggen er nu bij met grote putten. Goed voor de werkgelegenheid van de wegenwerkers??
Na een ietwat hectische voormiddag is het tijd om België weer te verlaten en warme oorden op te zoeken (alhoewel het er voor de komende dagen in België ook niet zo slecht uitziet).
Een mini vliegtuigje waar we met 30 man inzitten brengt ons in een dik half uur tot in Amsterdam. Dit is waarschijnlijk de kortste vlucht die ik ooit gemaakt heb. En dan kregen we aan boord nog een drankje en een koekje!
De veiligheidscontroles in België en Nederland zijn naar mijn gevoel veel strenger dan in China. Je moet je schoenen en riem uittrekken, vloeistofzakjes worden gecontroleerd, laptop moet volledig uit de hoes, in China controleren ze véél meer, maar lang niet zo grondig! (weerom rijst de vraag: wat is het nut er dan van??)
In Amsterdam mag ik naar de andere kant van de luchthaven peddelen om er de aansluiting naar Shanghai te hebben. In tegenstelling tot de eerste vlucht krijgen we nu een héél groot vliegtuig met héél veel mensen misschien is dat op het Shanghaigevoel wat in te oefenen?- op een vlucht die héél lang duurt. De stewards en stewardessen zijn vriendelijk, het eten is lekker en daarmee is zowat al het positieve over deze vlucht gezegd. Geen individuele schermpjes, geen vrije stoeltjes om wat meer bewegingsruimte te geven, kapotte armleuning, gelukkig heb ik een goed (Engels!) boek bij en ben ik moe genoeg om enkele uurtjes al slapend te doden.
Uiteindelijk zetten we voet aan wal op Chinese bodem. Ik doorloop de hele pasport-visum-healtdeclarance-papier-en-controle-molen op kousevoeten (letterlijk dan, want de blaar op mijn voet is serieus gegroeid afgelopen nacht en ik kan niet normaal wandelen met mijn schoen aan).
De maglev en de metro brengen me weer tot bij het appartement, maar blijkbaar had ik ook enkel de metro kunnen nemen, want die zou nu ook tot in het vliegveld moeten rijden.
Hoe onveranderd België was na 2 maanden, des te meer is Shanghai veranderd in 1 week. Het dorre gras heeft wat meer lentekleurtjes gekregen door het zonnetje van afgelopen week, er zijn weer enkele metrostations uit de grond gerezen, de bestaande metrostations zijn vernieuwd of bijgewerkt, wat voorheen een sloppenwijk in afbraak was is nu opgeruimd en omhuld met een muur, maar één ding is in elk geval onveranderd gebleven: de drukte!
Op mijn appartement haal ik nog wat extra uurtjes slaap in en maak ik alles in gereedheid om er morgen weer helemaal in te vliegen!
Intussen ken ik de weg naar de luchthaven al goed en op een dik uur tijd hebben de metro en de maglev mij tot in de luchthaven gebracht. (Omdat ik alleen ben en een grote valies meesleur, ging ik eigenlijk een taxi nemen om naar de luchthaven te gaan, maar aangezien deze hierover een 2,5u zou doen, heb ik toch maar gekozen voor een klein beetje getsjol in de metro.) Ik ben een uurtje later dan maandag en dat betekent toch wel enkele honderden chinezen minder op de metro. Oef!
De check-in balie waar ik moet zijn ligt op zowat het verste punt van de luchthaven. Als ik er aankom, is mijn arm enkele cm uitgerokken ;) en zie ik dat ik absoluut niet té vroeg ben. Een lange rij Chinezen, Hollanders en allerlei nationaliteiten die ertussen liggen vormen al een meterslange rij. Geduld is een mooie deugd en met een goed boek in de hand is het wachten nog niet zo erg. Bij het inchecken vraag ik een plaatsje aan de gangkant, zodat ik tijdens de vlucht af en toe mijn lange benen kan ontplooien, maar dat is niet meer mogelijk (ik was natuurlijk vergeten om online mijn plaatsje te reserveren ) maar de vriendelijke mevrouw biedt me een plaatsje aan ter hoogte van de nooduitgang. Dit sla ik natuurlijk niet af, want dat betekent dat ik zonder enig probleem gedurende de hele vlucht mijn benen kan strekken (en daarbij nog anderhalve meter over heb), dat ik zonder iemand te storen kan rechtspringen en een wandelingetje kan maken op het kleine marktplein dat voor mijn voeten ligt. Ideaal dus! Nadeel is dat de zeteltjes een paar cm smaller zijn, maar ondanks de paar bijgekomen chinese kilootjes, ben ik nog niet té dik hiervoor.
We worden goed verwend op de vlucht zo goed zelfs dat ik nauwelijks kan slapen- en een halve dag later landen we in Schiphol. Na alle Shanghaise luchthaven look-a-like metrostations, is de Amsterdamse luchthaven wel wat ontgoochelend, doch niet minder efficiënt. Nog geen half uur na het verlaten van het vliegtuig sta ik al met pak en zak al op het perron te wachten op de Thalys naar Antwerpen. Het station van Antwerpen het is geleden van mijn laatste zoobezoek dat ik daar nog was, en in mijn herinnering situeert zich dat rond de eerste communie van Jelle In contrast met de moderne Shanghaise stationsgebouwen is dit een oud, historisch gebouw, maar ik durf niet zeggen welkeen ik nu het mooist zou vinden: een gebouw dat getuigt van een rijke geschiedenis of een gebouw dat een reflectie is van een uit zijn voegen barstende stad?
Hier wordt ik opgewacht door pa (wat een toeval dat hij juist die avond in Antwerpen moet zijn voor zijn werk) om samen naar huis te gaan.
Een normale dag in het ziekenhuis, zonder veel dieptepunten en hoogtepunten. Alhoewel het dieptepunt in de relatie tussen de chirurgen bereikt zo stilaan toch haar hoogtepunt! Patiënten stelen van elkaar zonder de patiënt en behandelende arts te informeren is toch geen voorbeeld van professionaliteit. Zeker niet als de patiënt daarna nog eens naar de oorspronkelijke arts persoonlijk opbelt met enig misnoegen waarom ze hem ondanks de geplande afspraak niet gezien heeft. Het zijn allemaal mijn zaken niet, maar ik leer er mijn les uit: interne politiek is van niet te onderschatten belang en met handelingen achter de rug laai je de vuurtjes enkel op
Na het ziekenhuiswerk neem ik tijd om nog wat inkopen te doen. Ik ga hiervoor naar het oude stadsgedeelte en ontdek er winkeltjes en winkelcentra die ik eerder nog niet opgemerkt had. Het valt ook op dat het hier in de week aangenaam druk is, en dus niet de onvoorstelbare drukte die er in het weekend de boel komt verpesten.
Op mijn appartementje maak ik alles klaar voor de terugreis van morgen.
Bij het opstaan heb ik moeite om mijn ogen open te houden. Niet omdat ik zo moe ben of slecht geslapen heb, maar wel omdat de zon fel schijnt. Het is lang geleden dat er zon zonovergoten ochtend was. Eigenlijk wel jammer dat Tone er net een weekje met slechter weer had uitgekozen.
Weer even een normale werkdag in het ziekenhuis. Veel consultaties met nieuwe patiënten en met oude bekenden.
Rond de middag is er een geplande rampenplanoefening. Het schema dat enkele weken terug werd uitgelegd, wordt nu getoetst aan de praktijk. Later kunnen de puntjes die fout lopen besproken en gecorrigeerd worden. Omdat ik er wellicht niet zal bij zijn als er ooit een echte ramp in de buurt van het ziekenhuis gebeurt, was ik gevraagd om als journalist op te treden. Aan deze rol kan ik echter ontsnappen omdat ik met hoge dringendheid moet kijken om mijn visum in orde te krijgen. Aangezien ik onverwachts voor een weekje naar huis moet keren en ik slechts een single entry visum heb, kan dat wel een probleem opleveren. Ik vul dus mijn tijd met telefoneren naar de Foreign Affairs en met een wandelingetje tot bij de Human Resources van het ziekenhuis. Eigenlijk is dit allemaal overbodige rompslomp, want ik had oorspronkelijk een double entry visum aangevraagd, maar de mensen van de Chinese ambassade waren zo vriendelijk geweest mij een single entry te bedelen. (Van sommige dingen zou je toch echt wel groen worden de hele visumrompslomp is er wel één van!)
s avonds heb ik afgesproken met Griet. Zij is eveneens een Vlaamse studente die voor een 3 tal maandjes stage komt lopen in Shanghai, zij het dan wel in een compleet andere richting: internationaal management. We gaan samen voor een Chinese maaltijd in de buurt van Peoples Square en praten intussen wat over onze ervaringen en indrukken, waaawomenten en ieuw-momenten etc. Daarna trotseren we nog even de ijskoude avondwind (ondanks mijn tussenseizoenhandschoenen en winterbotten worden mijn handen en voeten omgetoverd tot ijsklompjes) om even lang Xintiandi te passeren.
Wanneer ik de metro instap, is er buiten geen vuiltje aan de lucht (hm, bij nader inzien is dit niet de juiste uitspraak om in Shanghai te gebruiken ). Des te groter is mijn verwondering als ik een klein half uurtje later en enkele km verder uit de metro stap en in een halve cm sneeuw terecht kom! Maartse sneeuwbuien??
