Na een paar nachten met ietwat bizarre dromen, volgde weer een rustiger nachtje. Ik neem de metro naar Shanghai railway station. Ik ben nog niet van plan om de trein te nemen, maar ik koop reeds mijn ticketjes voor mijn uitstap van komende zaterdag. In China is het de gewoonte dat je je treinticket enkele dagen op voorhand koopt. Je krijgt ook een genummerde zitplaats, dus wel volle treinen, maar geen overvolle! Ik denk dat de trein hier dan ook eerder een middel is om te reizen, en niet echt om dagelijks te pendelen. Omdat de ticketjes bijna belachelijk goedkoop zijn, kies ik voor de soft seat ipv de hard seat. Ik ben benieuwd wat dat zal geven het wordt zeker en vast spannend zaterdag! Naar waar ik ga? Voor jullie een vraag, voor mij een weet!
Terwijl ik me nu toch in het noordelijk deel van Shanghai bevind, kan ik tegelijk ook een kijkje nemen bij de Jade Boeddha Temple (ofte Jufu). Ik sta me wat te oriënteren met het stadsplan en de toeristengids in de hand, als van achter mij een jonge Shanghainees komt opgedoken met de vraag can I help you? Tgog, eigenlijk heb ik niet echt hulp nodig ik ben misschien wel een vrouw, maar kaartlezen lukt behoorlijk goed hoor! Maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik zeg wat mijn plannen zijn en dat ik de juiste straat zoek, en na een korte blik op het stadsplan, wijst hij mij de juiste straat. Ik ga de aangewezen richting uit. Op het volgend kruispunt dubbelcheck ik even of de richting klopt en plots is daar opnieuw een stem dezelfde stem! wait, Ill go with you. Dus ietwat ongevraagd ben ik op stap met een Shanghainees die de weg naar de tempel zelf niet kent en om de 2 meter de juiste richting vraagt aan een voorbijganger. Hij zit in het 2e jaar biologie, vindt het vanzelfsprekend dat hij met glans geslaagd is in zijn voorbije examens, en begint opeens te vertellen dat zijn neef recent omgekomen is in een auto-ongeluk en dat hij zich daardoor vragen stelt over het leven, dat hij met zichzelf geen blijf meer weet en dat hij daarom de stad ingetrokken is om te zien of hij iemand kon helpen slik!
En zo komen we aan bij de Jade Boeddha Temple. Aangezien de meeste families rond Nieuwjaar naar een tempel gaan om daar te bidden voor een goed jaar voor hun familie, is het hier redelijk druk (nuja, je weet intussen al dat alles in shanghai relatief is in vergelijking met mijn uitstapje van gisteren is het hier wel rustig!). Naast de indrukwekkende en mooie Boeddhabeelden die veelvuldig aanbeden worden, staan talrijke kraampjes die wierrook en souvenirs verkopen. Gods tempel mocht geen marktplaats worden, maar Boeddha heeft hier blijkbaar heel weinig problemen mee. De koi-achtige vissen die in een klein vijvertje zwemmen, worden zelfs betaald om gefotografeerd te worden. Na een aantal mooie en minder mooie Boeddhabeelden kom ik in een soort balzaal die niet voor niets de kamer van de 1000 boeddhas genoemd wordt. Ik heb ze niet geteld, maar het zou me niet verwonderen moesten er echt wel 1000 geweest zijn of misschien 999, want 9 is een heel belangrijk cijfer.
Die zaal doet me heel veel denken aan de grote zaal waarin de Heksen uit Roald Dahls gelijknamige boek/film hun jaarlijkse bijeenkomst houden.
Uiteindelijk is het tijd voor het hoogtepunt: de Jaden Boeddha. Ondergebracht in een goed bewaakt gebouw (zonder dieren op het dak ???!!! ik dacht dat een heel belangrijke zou zijn???)is het aanschuiven om een kijkje te nemen bij het mooie, doch niet impressionante beeld. Mja, als het een écht Jaden beeld is, kan je ook niet verwachten dat het meeeters hoog is. Mensen aanbidden het beeld, offeren olie om het vuur voor het beeld brandend te houden. Het geeft me een dubbel gevoel. Enerzijds gaan de chinezen naar de tempel om vol overtuiging te bidden. Ze nemen ook geen fotos zoals de toeristen wel doen en zoals ze zelf op gelijk welke plaats anders ook overdreven doen. Anderzijds is de tempel een grote commerce .
Voor zij die dachten dat de smog over shanghai te wijten is aan de CO2 uitstoot van autos en fabrieken: op de foto zie je een andere oorzaak
In de rook en de menigte verlies ik mijn helpende hand uit het oog.
Rond de tempel zitten kreupele dametjes en verminkte kinderen te bedelen. Een kindje met klompvoeten waggelt voorbij, schuddend met zijn potje. Zoveel rijkdom en zoveel armoede, net naast elkaar
In mijn eentje keer ik terug naar het station. Onderweg wil ik nog een kijkje nemen in de art gallery van Mohanshan Lu (M50), maar hier is alles zo goed als gesloten wegens het chinees Nieuwjaar.
Vanavond wordt de oorlog die rond oudejaar begonnen is, weer wat aangewakkerd. De stad blijft wakker door de vel knallen. De lucht kleurt rood, geel, groen, blauw en wordt zienderogen gevuld met rook. Een fortuin aan vuurwerk gaat opnieuw de lucht in. Vanuit mijn bed op de 15de verdieping kijk ik naar het schouwspel. Slapen zal niet voor vannacht zijn alhoewel, vroeger had ik ook geen problemen met slapen tijdens een concert van de Brass Band waar pa in speelde eens zien of ik het nog kan!
Heb ik al gezegd dat de chinezen soms toch wel een beetje zot zijn?
Na mijn zware bergwandeling slaap ik een beetje uit mijn achillespees lijkt op het eerste zicht ook goed gerust te hebben, maar na een paar keer de afstand tussen mijn bed en de badkamer overbrugd te hebben, denk ik daar toch anders over. Ik zal mij deze week maar een beetje kalm houden, zodat ik er geen last meer van heb als we op 1 maart op de Chinese muur gaan Hiken. Dus vandaag geen musea of lange stadwandelingen. Ik ga een beetje uitrusten en souvenirtjes kopen in de idyllische Yu garden. Momenteel is er nog geen metrohalte heel dicht bij de yu garden, maar binnenkort zal daar verandering in komen. Het metronetwerk van Shanghai is al heel uitgebreid en het wordt nog geoptimaliseerd. Tegen expo 2010 zal je zowat op elk plaatsje binnen de ring een metrostation hebben in een straal van 1 of 2 km, en buiten de ring kun is er een lijn voorzien naar de meest belangrijke plaatsen.
Aan het metrostation is het nog relatief rustig, maar naarmate ik de Yu garden nader, word ik meer en meer vergezeld en omsingeld door mensen die hetzelfde idee hebben als ik. In de yu garden zelf is het volledige madness!! crowded place is zelfs nog een eufemisme. Ik kan me geen enkele situatie indenken waarmee ik dat kan vergelijken. Er is dus een enoooooorme mensenmassa en ik laat me er door opslorpen. Wat geduw links, een elleboog rechts, een al dan niet lekker ruikend kapsel onder mijn neus (soms ben ik wel blij dat ik groot ben en dat de chinezen klein zijn), mn rugzak wordt bijna van mijn schouders gerukt, mijn arm blijft af en toe ergens haperen terwijl mijn lichaam verder geduwd wordt. Eigenlijk moet ik helemaal niet stappen, ik word verplaatst. Moedige mamas proberen een buggy door de menigte te duwen, slimme papas nemen hun ukjes op de schouders, zodat die tenminste ook nog iets zien. (ik vraag me af hoe het moet voelen om daar als kind tussen te lopen enkel benen zien, verpletterd worden door buiken en billen, zou je hier een agorafobie kunnen ontwikkelen op jonge leeftijd??)
Op de crooked bridge is het al even erg! Ik waag me er zelfs niet aan. Het zou me niet verbazen moest er in zon drukte af en toe iemand in het water donderen
Ik vlucht af en toe in de winkeltjes waar het rustig is (lees: waar slechts aan 2 kanten geduwd wordt ipv aan 4 kanten). Nuja, dat was ook het doel van mijn uitstapje. Wat ik gekocht heb, verklap ik uiteraard nog niet.
Rond 17u probeer ik me een weg te banen richting metro, want om 18u is er een feestje bij dr. Maskay: hij heeft de Nepalese studenten geneeskunde die hun studies in Shanghai doen, uitgenodigd voor een Nepalees diner. Op deze manier wil hij tijdens de feestperiode een beetje papa zijn voor de studenten die zo lang van huis weg zijn. En voor dit papa-gevoel mag zijn vrouw 2 dagen van haar vakantie opofferen om het eten klaar te maken
Op een uurtje tijd naar de andere kant van de stad trekken is toch wel wat té optimistisch, dus kom ik een half uurtje te laat toe. Beleefd als ik ben heb ik hiervoor wel verwittigd. In tegenstelling tot de nepalese studenten die ongegeneerd anderhalf uur te laat toekomen. Na een westers-chinese aperitief (tsingtao met chips en lookbroodjes) is het tijd voor de Nepalese keuken. Je moet wel aan pikant eten zijn om het graag te eten maar bij mij is dat dus geen probleem. Bloemkool, gekookte eitjes, kippebouten, rijst, spinazie, koude patatjes, allemaal bekende dingen. Wat nieuw is zijn de sausjes waarin ze klaargemaakt zijn. Spicy!! Volgens Nepalese normen eigenlijk nog niet zooo pikant, maar voor mij is het net gepast. Er wordt nog wat bier bijgehaald, en na het eten zitten we met 19 man (en vrouw) gezellig te praten rond de salontafel. (dus ma, als er nog eens een verjaardagsfeestje is met een man of 20, kan dat zonder probleem rond de salontafel gebeuren hoor lekker gezellig )
Omstreeks middernacht is het tijd om richting mn eigen bedje te trekken.
Met picknick, fototoestel en zelfgetekend kaartje neem ik de metro richting Shashan, een 30 km buiten het stadscentrum en niet zo ver van het ziekenhuis dat ik met Dr. Song bezocht heb. Mijn stadsplan reikt niet zover, en ik heb geen printer om een google-kaartje af te drukken. (trouwens, google.com en google.be werken hier niet, dus moet ik het met google.cn doen en daar staan enkel chinese karakters op het kaartje, of gewoon kotjes, zoals op mijn computer, dus daar ben ik helemaal niks mee ik vind het wel een beetje kinderachtig gedoe hoor, maar soit, ik zal daar niet veel aan kunnen veranderen) Mijn creatief kaartje heb ik niet echt nodig gehad, want het is nu ook niet zooo moeilijk om vanaf een enorme vlakte naar een berg van 100m hoog met bovenop een kathedraal te stappen. Je kunt niet veel missen! Een mooie vernieuwde laan brengt me via een pretpark, een golfterrein, een vijver/meertje met aangelegd strandje tot aan de voet van de hoogste berg. Na een half rondje rond de voet van de berg, betreed ik het natuurgebied om de beklimming te beginnen. Een kronkelend wegje doorheen het bamboebos brengt me tot bij de middle chruch. Enkele groepjes chinezen mompelen luidkeels gebedjes en gezangen, kaarsen worden weelderig geofferd op plaatsen waar kaarsvet de aanwezigheid van duizenden voorgangers verraadt. Van hieruit vertrekt de kruisweg naar de kathedraal. Net voor de kathedraal bots ik op een gesloten omheining: renovaties. (het mevrouwtje dat tickets verkocht heeft me wel iets in die aard gezegd, en de stellingen heb ik al gezien voor ik de voet van de berg bereikte, dus het is geen verrassing). Ik kijk wat rond over de vlakte die gehuld is in de mist en neem een vluchtig kijkje in het astrologiemuseum dat niet veel voorstelt. Het doel van mijn tochtje heb ik toch al bereikt: de top!
Terwijl ik mijn picknick verorber, wandel ik rustig weer naar beneden (het is iets te koud om gezellig op een bankje te picknicken en hoewel dit een klein bedevaartsoord is, is er weinig commercieel gedoe rond). Na een dik uurtje wandelen kom ik terug aan het metrostation. Tijdens de metrowissel in Peoples square (het heeft zijn naam niet gestolen!!) proef ik nog even het chinese ongedulde en straight forward denken en doen: terwijl we met zon 20 mensen een poging ondernemen om UIT de overvolle metro te stappen, worden we tegengewerkt door een ongeveer even grote groep die zo vlug mogelijk IN de metro wil stappen. Maar mensen, puur uit fysisch oogpunt, dat GAAT NIET! Waar 1 object is, kan geen ander zijn, dus ookal wil je je haasten om een eventueel vrijgekomen stoeltje te bemachtigen, als je niet eerst mensen laat uitstappen, graak je er zelf niet op!!! En een van die deed dan nog boos naar ons omdat we drumden om uit te stappen! Manmanman ik heb nochtans onlangs ook een filmpje gezien in de metro waarin ze dat toonden dat je eerst mensen moet laten uitstappen. En aan de andere kant, als ze dan een plaatsje bemachtigd hebben en er komt een oud dametje of een mama met kind op de arm af, dan springen ze recht om hun plaats af te staan rare jongens die chinezen :D
Na dit incidentje laat ik me meestromen met de mensenmassa tot bij volgende lijn die me onder aan het appartementje deponeert. Even rusten van de wandeling, andere schoenen aantrekken in de hoop dat mijn achillespees dan wat minder pijnlijk is. Voor mijn avondmaal kies ik voor een soort Koreaans noedelgerechtje en als dessertje koop ik me een gebakje van bladerdeeg met een soort eierflan in. De juiste naam ontsnapt me, maar het lijkt hier wel een specialiteit te zijn. Nog een filmpje om de avond af te sluiten en zo zit mijn 37ste Shanghaise dag er ook op!
Op de eerste dag van het jaar van de Tijger sta ik mezelf toe een beetje uit te slapen. Ik sta net op tijd op om nog een hapje van het ontbijt te kunnen meepikken. Daarna maak ik mijn picknick klaar, haal mijn wandelschoenen uit de kast en trek de mistige, motregenachtige dag in (M&Ms ). Ik had verwacht dat iedereen gezellig aan tafel zou zitten bij zijn familie en dat ik de straten voor mij alleen zou hebben. De metro brengt me tot in de Nanjin Pedestrian road. Ok, er loopt minder volk dan op andere zondagen, maar om te zeggen dat er weinig volk loopt, is ook geen waar! En mijn idee dat alle winkels zouden gesloten zijn op deze dag, is ook helemaal geen waar. Van daaruit onderneem ik een tweede poging om op de Bund te graken, maar tevergeefs wordt ik teruggefloten door een van de bewakers. Ik loop de weg langs de Bund volledig af, en er is echt wel geen enkel punt waarop je hem kunt betreden. En toch zie ik er 2 keer iemand op wandelen die niet lijkt op een bewaker. Ik zal geduld moeten hebben tot in april (hopelijk zijn de werkzaamheden dan afgelopen ). Vanaf de Bund wandel ik verder, en verder en verder. De beste beschrijving van mijn tocht is de elfwerkzaamhedentocht. Ik nader de site van expo 2010 en overal worden straten onderworpen aan vernieuwing. Extreme makeover dit moet een enorme investering zijn, maar de straten en de omgeving worden er wel veel mooier van! Ik passeer nog enkele bewakingsmannen, en een ervan begint tegen mij te babbelen. Ik denk eerst dat hij wil duidelijk maken dat ik daar niet mag lopen, maar zijn niet-verbale expressie spreekt dat tegen. Ik knik wat, luister heel geïnteresseerd, vang enkele klanken op die ik al herken en snap voor de rest geen jotta van zijn hele verhaal. Blijkbaar moet het iets grappigs geweest zijn, want op een bepaald moment begint hij zo te lachen dat het veel mee heeft van de slappe lach. ik heb een lichtbruin vermoeden dat er nog t een en t ander van gisterenavond in zijn kleren en in zijn bloed zit
Als ik verder loop kom ik een binnenpleintje met cafeetjes en restaurantjes tegen dat heel veel meeheeft van xintiandi. Ik hou er even halt in Starbucks coffee om handen en voeten te laten opwarmen aan een heerlijk kopje chocomelk! Als kleine fan van de film I am Sam, moest ik toch wel een keer binnenstappen in een Starbucks.
Weer volledig opgewarmd kan ik verder gaan via de vernieuwde straten tot aan de site van expo 2010. Van heel ver zie ik de rode constructie van het gebouw waarmee zoveel reclame gemaakt wordt. Ik stap zo ongeveer rond een vierde van de site en bewonder doorheen de omheining de gebouwen in allerlei stijlen die al dan niet al afgewerkt lijken. De straten zijn ook nog in (her?)aanleg en het is weerom aangenaam om in deze rustige straten te wandelen. Na een wandeling van een kleine 10km stap ik terug op de metro richting appartement. In de metro hangt een vies day after-geurtje.
Nog een Disney-filmpje (Enchanted) en dan niet te laat mijn bedje binnen, want morgen staat een heel zware dag op het programma: ik ga de Shanghaise bergen intrekken en klimmen naar de Kathedraal op de top van de hoogste berg (SheShan). Het zal een wandeling van een 15 à 20 km worden met een enorm hoogteverschil (hoeveel precies verklap ik morgen of jullie kunnen al een googlen om het antwoord te vinden )
Na het ontbijt ga ik met de metro naar de Carrefour om nog vers eten te halen om de nieuwjaarsdagen door te komen. In het winkelcentrum is het opvallend rustig. De meeste winkeltjes zijn nog gesloten. Ook in de Carrefour moet ik eens geen ellebogenwerk verrichten om de nodige producten in mijn wagentje te leggen ik heb al ontdekt dat een trekmandje veel handiger is dan een grote kar. Aan deze rust komt snel een einde als de klok 10 uur slaat.
Terug op mijn appartement verdiep ik me in de toeristische gidsen om uit te zoeken wat ik de komende weken kan uitspoken. De toeristische toppers binnen Shanghai heb ik nu zowat allemaal gezien, dus tijd om mijn grenzen te verleggen naar minder toeristische attracties en naar regios aan de rand van of buiten de stad. Het ziet er naar uit dat ik mij de komende weken nog niet zal vervelen!
Na het middagmaal en een kort siësta heb ik nog wat fysieke activitijd en dan is het tijd om me klaar te maken voor het grote feest
Om 19u heb ik afgesproken met Maskay en zijn Nepalese vrienden om Hotpot te gaan eten. Het is een beetje vergelijkbaar met fondue, maar toch anders. We krijgen een grote kom op het vuurtje midden op de tafel. Daarin zitten 2 soepen, gescheiden door een tussenschot. De ene is pikant, de andere niet pikant. We krijgen ook een karretje met rauw vlees, groenten en aardappelschijfjes. Deze worden een voor een verdeeld over de 2 kokende soepen. Als ze gaar zijn worden ze nog even in een pittig sausje gedrenkt en verorberd. Best wel lekker en gezellig en ik verleg opnieuw mijn grenzen op het gebied van vlees eten (Eens in België zullen die grenzen vlug weer naar hun normale waarden terugkeren hoor J)
Rond 21u30 zijn al onze potjes leeg en is het restaurant al lang gesloten. Ondertussen is er voor het personeel een nieuwjaarsfeest aan de gang. Eigenlijk was dit een beetje de reden waarom we niet vroeger naar het restaurant gegaan zijn De personeelsleden, die ver van hun familie verwijderd zijn, krijgen een uitgebreid etentje met de nodige drank al vlug zien we enkele van hen wat van kleur veranderen. Ondertussen wordt de grote oudejaarsshow op groot scherm getoond en gaan de personeelsleden een voor een met hun al dan niet zatte botten- zelf op het podium om een of ander liedje te zingen. Ambiance à volonté. Omdat 2 van ons (ik niet, gelukkig!!) het ook wagen om onder lichte druk het podium op te gaan, krijgen we er nog een schaal met nootjes, snoepjes en fruit bovenop.
fotos hiervan volgen-Af en toe komt een van hen naar ons om ons een goed Nieuwjaar te wensen: iedereen van de tafel staat recht, de wensen worden uitgesproken, de glazen worden getikt, en iedereen neemt een slokje. Als blijk van respect voor de gasten, doet de persoon die naar de tafel gekomen is een salamandertje. Blijkbaar een beleefde manier om jezelf zat te drinken Van sommigen zal hun haar toch wat pijn doen als ze morgenmiddag opnieuw moeten werken!
Wij verleggen ons naar een klein cafeetje. Geen grootse oudejaarspartys dus, maar minstens even gezellig. Om de 2 minuten wordt er een toast gedaan om de een of andere reden. Het lijkt wel een nieuwe vorm van fitness om de 2 minuten rechtspringen! Zo nadert het stilletjesaan middernacht en met elke minuut stijgt het aantal decibels in de stad, om om middernacht volledig te ontploffen in oorverdovend vuurwerk. Het lijkt wel alsof er een nieuwe oorlog uitgebroken is! Van alle kanten komen de knallen naar ons toegevlogen. We weten niet waar eerst gekeken. Een heel fortuin wordt zomaar de lucht in geschoten die chinezen zijn toch wel een beetje getikt hoor. Eigenlijk vind ik het behoorlijk gevaarlijk om zomaar tussen de gebouwen, bomen en electriciteitskabels wat vuurwerk af te schieten. Daar moeten toch ongelukken van komen??
Alsof het vuurwerk gaten in de wolken geschoten heeft, begint het omstreeks middernacht lichtjes te sneeuwen. Na een klein uurtje verlaten we het cafeetje. Sommigen, waaronder ik, gaan huiswaarts, anderen trekken de stad verder in om nog tot in de vroege uurtjes te drinken en te dansen
Als ik op mijn appartementje ben, hoor ik hier en daar nog wat late knallen. nuja, de komende dagen zullen er nog heel wat knallen volgen!
Een vrije dag voor het begin van alle gekte van het Chinees Nieuwjaar. Ik maak er heel handig gebruik van om de eerste versie van mijn stagewerk af te maken. Veel boeiends valt er dus niet over mijn dag te zeggen. (tenzij jullie een uitgebreide beschrijving willen van de houdingen die ik aanneem achter mijn bureautje? Of misschien willen jullie wel een korte uiteenzetting over de atypische ziekte van Kawasaki?? Hehe, ik denk het niet )
s avonds is er opnieuw movie-night bij dokter Maskay. Ik trotseer de ijzige wind en ga te voet. Na een half uurtje wandelen kom ik half bevroren aan maar ik heb ten minste een beetje beweging gehad voor vandaag. De nepalese vriend van de vorige keer is ook weer van de partij. Na lekker aan huis geleverd chinees gegeten te hebben, kijken we naar up in the air. Best wel een aanrader. Het is vandaag blijkbaar een speciale dag in Nepal, dus wordt dat ook een beetje gevierd. Een glaasje zoete wijn (in elk geval geen chinese wijn) en voor de mannen een echte cubaanse sigaar. In Nepal zouden ze wat marihuana gerookt hebben, want op deze dag wordt dat toegelaten op andere dagen is het verboden- maar goed, wij zitten in China
Was het enkele dagen geleden ongelooflijk warm, dan is het vandaag echt wel koud hoor. Een ijzige wind, geen zon en wat flauwe regen moet ik trotseren om in het ziekenhuis te raken.
Er is een kleine ingreep gepland vandaag. Nuja, de ingreep houdt niet veel in, maar de gevolgen zijn toch niet te onderschatten ik heb het over de sterilisatie van een man. Knip links, knip rechts En er komen geen kindjes meer van. Het ergste van al is nog dat de man enkel in slaap gedaan is en verder geen verdoving krijgt. Poor guy
Met de nieuwjaarsdagen voor de boeg is het heel rustig in het ziekenhuis. De Chinesen vluchten de stad uit op weg naar hun familie en omdat het bedrijfsleven daardoor ook zo goed als plat ligt, maken de buitenlanders die hier werken er maar al te graag gebruik van om een weekje op reis te gaan of om ook naar hun familie te gaan. En trouwens, wie is nu ziek met de feestdagen?? En je moet al helemaal gek zijn om je dan te laten opereren! Shanghai zal heel eventjes half leeglopen, het verkeer zal niet meer zo fascinerend chaotisch zijn, de 'crowded places' zullen rustig zijn... en toch... het vuurwerk zal overdonderend zijn!
Ik loop na het werk nog even langs de dvd-shop om mijn voorraad films voor de komende dagen in te slaan. Omdat er wereldwijd zoooveel gesproken wordt over avatar, wil ik me er toch aan wagen jaja, hij is nog steeds in de bioscoop maar hier kun je al legale gefilmde bioscoopversies kopen dat heeft een speciale naam zeker? Na een looptochtje van 11km op de loopband en een verfrissende douche, begin ik te kijken naar de fameuze film. Op het doosje staat uiteraard niet dat het een chinese gedubde versie is. Maar Chinees of Engels, de film kan me weinig boeien, en al vlug ben ik wat aan het surfen op het internet en een bezig met de was uit te hangen enzo. Een futuristische versie van Jurasic Parc vind ik. Al even langdradig en onwaarschijnlijk.
De zonneschijn was een eendagsvlieg en vandaag overheersen de wolken boven Shanghai.
De ziekenhuisdag gaat vlotjes voorbij. Vandaag geen speciale spoedgevallen of agressieve patiënten. Wel een ietwat corpulente claustrofobische francaise die een MRI-scan nodig heeft voor haar ernstige heuppijn. Maar claustrofobie en MRI gaan niet echt samen é. Een uitdaging voor de psychologe van het ziekenhuis Ik ben benieuwd of het zal helpen! ik heb al een aantal MRI-toestellen gezien en weet dus dat dat een lange smalle koker is, maar die van het SUFHospital lijkt nog veel nauwer! Zelfs zonder claustrofobie is dat waarschijnlijk al een beangstigende ervaring.
Als ik het ziekenhuis wil verlaten, loop ik dokter Song tegen het lijf. Hij is ook net vertrekkensklaar en staat er op mij een lift te geven naar mijn appartementje. Hij vindt dat het koud is (10 graden alles is relatief é) en dat het serieus regent (mijns inziens een heel lichte motregen). Als ik zeg dat hij me gerust op de hoek van de straat mag droppen, wil hij me per se aan de deur afzetten het is zon drukke straat met middenberm, dus moet je eerst voorbijrijden en wat verderop een U-turn maken, echt wel een ommetoer!
Ik vraag hem nog even binnen op mijn appartementje, maar hij heeft daar absoluut geen tijd voor, want hij moet nog vanalles inpakken en klaarmaken voor het chinees Nieuwjaar Ik verdiep me dan maar wat in het Chinees ('t is een kort verslagje geworden, maar het is al laat aan het worden en ik wil nog even mijn eerste woordjes recapituleren
de dag begint met stalende zon. Dat was ook eventjes geleden, maar als ik het belgisch weerbericht hoor, kan ik blijkbaar niet klagen nog een extra winterprikje! Wel jammer dat ik de sneeuw moet missen, maar misschien wordt er dan nog een basketmatch afgelast en verzet naar midden april??
De zonneschijn duurt niet te lang, want tegen de middag heeft ze al plaats gemaakt voor regendruppels. Maar het is geen regen zoals wij die kennen, het is de regen die ik me herinner van mijn vorig bezoek aan Shanghai: warme regen. Regen die alle geuren vasthoudt, zon typische geur die je niet kunt omschrijven en die je nergens anders vindt!
Zon of regen, in het ziekenhuis gaat de dag gewoon verder. Ik maak verder kennis met de sympathieke spoedarts Dr. Miller. Buiten het feit dat hij veel en goed uitleg geeft, en dat hij me ook roept als hij een interessante casus heeft, heeft hij zon prachtig Brits accent. Zo echt met een hete patat in zijn mond.
In het verpleeglokaal, komt plots een dame binnengelopen die zich tot dokter Wang richt en zegt: you make me very angry. De manier waarop ze het zei, de prachtige manier waarop ze het acteerde, deed mij vermoeden dat het een collega was die een of andere boodschap op een ludieke manier kwam brengen. Mijn vermoeden was echter fout want het was haar patiënte die serieus over haar toeren was! Even wordt fluisterend overwogen om code yellow (agressieve patiënt) in te roepen, maar het incident wordt met de mantel der liefde en met de communicatieskills van Dr. Maskay bedekt.
Ik stap door de regen terug naar het appartement en zweet me bijna te pletter. Het is volgens mij minstens 15°C en ik loop daar met mijn winterjas en souspull
Ik ga nog even met de metro naar de Carrefour om wat voorraad in te slaan, want blijkbaar is dat aangeraden met de feestdagen voor de deur.
Op weg naar de fitnesszaal voor mijn fysieke activitijd ontdek ik de camerakamer. Ik vroeg me enkele dagen geleden af wat er gebeurde met al die cameras in het appartement nu heb ik het antwoord: er bestaat daadwerkelijk een kamer met enorm veel schermen waar alle beeldjes op getoond worden en waar enkele mannen constant naar de schermpjes zitten kijken. Deze job moet echt wel voldoening geven!!! (ahum ahum) Misschien moet ik eens testen hoe efficiënt het is door, als ik alleen ben in de fitnesszaal, eens te vallen ofzo en dan zien hoe lang het duurt voor iemand te hulp komt
Maandag 08 februari 2010 Vermoeid van het weekend begin ik aan de nieuwe ziekenhuisweek. Zoals dikwijls begint de dag heel rustig en wordt de namiddag hectisch. Als ik iets voor 17u naar de emergency room ga om gewoon wat bij te leren over gipsen aanleggen, wordt ik plots bij de kraag gevat: een vlaamse patiënt met koliekachtige pijn wie kan daar nu beter mee communiceren dan een vlaamse intern? Tot overmaat van toeval bleek de man nog een broer te hebben die ik tijdens mijn volgende stage wel eens tegen het lijf zou kunnen lopen. Voor de spoedarts kwam ik als een geschenk uit de hemel, want hij wist op dat moment niet echt waar zijn hoofd stond.
Ik moet even de stellingen van de afgelopen dagen nuanceren. Op het werkterrein zijn de chinezen absoluut niet straight forward. Ze staan hun plaats af, laten je voor in de lift, doen de taxideur open, ik moet nu nog uitzoeken of het om 2 types chinezen gaat of dat de chinezen zich anders gedragen op hun werk dan op de straat. Ik heb een licht vermoeden dat het het 2e is, maar verder onderzoek is nodig om dit te bewijzen.
En zo kom ik bijna te laat voor de nieuwjaarsparty. Samen met nog enkele late vogels prop ik mezelf in een taxi en rijden we naar het restaurant. (toevallig in de straat van mijn appartement t is nog gemakkelijk zo!) Een trouwzaal heeft er niet veel aan. Een 40tal ronde draaitafels waar overal een 10tal mensen aan zitten. Ik wist niet dat er zoooveel volk werkte in het SUFH. Vooraan is er, net tegenover de VIP-tafels ook nog wat plaats gemaakt voor een klein podium met muziekinstallatie. Ik vind een plaatsje naast wat bekenden en minder bekenden.
Alle tafels staan vol met koude gerechtjes. Een heel aantal zou ik nooit bestellen, laat staan opeten, maar eigenlijk zijn ze best wel lekker. Tijdens het eten zijn er wat sketchkes, dansjes en liedjes die aan elkaar gepraat worden door Maskay en een Chinese vrouw die ik bij mijn weten nog niet ken. De 8-jarige dochter van een dokter brengt vol zelfvertrouwen een kattevalse versie van Imagine, verschillende departementen hebben een dansje of een liedje voorbereid, een quizje voor de verandering, verloten van enkele prijzen, de tijd vliegt voorbij. En intussen passeert zowat de hele menukaart voor ons neus. Ik dacht dat het bij de koude zou blijven dat was al voldoende- maar daarna kwamen er minstens evenveel warme schotels en tot slot nog red bean soup (weet je nog toe ik in dat dessertrestaurant iets gegeten heb dat ik totaal niet wist wat het was? dat was een soort dikke confituur van diezelfde red beans, heb ik intussen ontdekt. Zoals je bij ons chocoladekoeken hebt, heb je hier ook gelijkaardige koeken met red bean pasta in ). Als ik tijdens het eten aan de andere werknemers vraag wat we aan het eten zijn, is het antwoord meestal: I dont know of I guess its but Im nog sure just try it. Als de Chinezen zelf al niet weten wat ze eten, hoe moet ik dat dan weten?? Ik laat het mij smaken en sta er niet bij stil dat ik mogelijks wel eens gefrituurde koeienmaag of varkensdarmen naar binnen gespeeld heb. Het meest verrassende is toch wel de wortelaardappel: iets met de mooie kleur van rijp mangovlees, de textuur van aardappel en de smaak van gestoofde worteltjes met suiker.
Als drank krijgen we cola, sprite of warm water. Slechts de VIPs krijgen eenmalig een glaasje chinese rode wijn. (niets om jaloers op te zijn dus) voordeel hiervan is dat het geen zatte bedoening wordt en dat er morgen geen personeel rondloopt met een houten kop.
Na het eten wat ongeveer overeen komt met het einde van de showkes- gaat iedereen in een grote mensenstroom weg. Een beetje zoals de boeren dus
Mist en Motregen, de 2 M&Ms van vandaag, maar ze hebben me niet tegengehouden om het fascinerende Shanghai verder te exploreren. Na een ontbijt dat eigenlijk bijna brunch genoemd kan worden als ma en pa me tot 1u wakker houden via skype, dan moet ik wel lang genoeg uitslapen ;)- trek ik de stad in. Nu het metrostation onder mijn appartement ligt, is het maar een heel kleine moeite om naar de verschillende toeristische plaatsen te gaan. Ik begin in de Pearl Tower in Pudong. Met de lift naar boven gaan om de stad vanuit de hoogte te bewonderen, dat hou ik voor als ik bezoek heb en als het wat minder mistig is, want nu zit de top helemaal in de wolken. Hoewel dit dé toeristische plek is, loopt er nu bijna geen volk rond Ik blijf dus met mijn beide voeten op de grond en bezoek het Shanghai municipal history museum in de kelder/gelijkvloers van de Pearl Tower. Zoals de naam het zegt, een trip door de geschiedenis van transport en huisvesting in het oude Shanghai. Heel even waan ik me in Bokrijk als ik langs de nagebootste hutjes uit ver vervlogen tijden wandel, maar het wordt boeiender met de tijd, als de typische Chinese huisjes tevoorschijn komen. Ik loop ook langs replicas van de typische huizen van Xintiandi, waar ik gisteren was.
Ik loop daarna nog een toertje rond de reusachtige steunblokken van de Pearl Tower. Niet dat er rondom veel te beleven was, maar ik kan nu toch zeggen: ik heb rond de Pearl Tower gelopen.
Ik begeef me naar Pudong Riverside promenade. Voor de gelegenheid hadden ze de naam beter veranderd in Pudong Riverside Sliding Area ofzo, want de natte tegels zijn echt wel gevaarlijk glad. Zoals je bij ons wandelt als het geijzeld heeft, zo wandel ik op de natte promenade. Ook hier is weinig leven te bespeuren en het uitzicht op De Bund is sterk afgezwakt door de mist. Een verloren gelopen verkoper is dolgelukkig dat er een levende ziel op de promenade komt en klampt me onmiddellijk aan. In een vrijgevige bui laat ik me gaan en koop enkele van zijn decoratie-elementen. Sterretjes, kerstboomachtige figuurtjes, iets dat op een vis lijkt, in beige, groen en rood rietachtig materiaal. Eigenlijk wel nog mooi en het ruikt wel heerlijk. Ik twijfel nog even om de Bund Sightseeing tunnel binnen te gaan. Dat is een tunnel onder de rivier waarin je met een soort wagentjes van de ene kant naar de andere kunt gaan en onderweg aan sightseeing kunt doen. De toeristische gidsen zijn er niet echt vol lof over, dus ik loop voorbij en denk: later misschien. Met de metro ga ik even tot aan de maglev, zodat ik een beetje weet waar ik moet gaan als ik later mijn gasten van de luchthaven moet halen. Dan keer ik een klein stukje terug tot aan het Century Park. Daar word ik even van het kastje naar de muur gestuurd en ik ben niet alleen- omdat het niet duidelijk is of ik al dan niet een ticket nodig heb: als ik aan de kassa sta, sturen ze me naar de ingang, zonder ticket, als ik aan de ingang sta, sturen ze me naar de kassa om een ticket. En om het nog beter te maken leggen ze de kassa en de ticketverkoop een 100tal meter uit elkaar. Voor ik rondwandel in het park vlucht ik uit pure noodzaak even naar de openbare (Franse) toiletten. Niet het meest handige werkje als je een winterjas, tasje en fototoestel bij hebt, maar ja, als de nood het hoogst is
Het Century Park is een beetje De Gavers of De Brielmeersen x 10. Je kan er rondfietsen met een tandem of met een overdekte gocart, of varen op het meer, ook hier en daar wat bezoeken, er is ook ruimte voor optredentjes en een klein pretparkje. Ik denk dat het hier in de zomer serieus kan zwart zien van het volk. Maar vandaag is het park, op enkele verloren gelopen romantische zielen en joggers na, leeg en ligt het er wat mistroostig bij door de regen. Maar eigenlijk is het beter zo. Voor het eerst in een maand tijd is er rust! Geen kwetterende Chinesen, geen toeterende autos, geen wolkenkrabbers links en rechts, gewoon fluitende vogels en rust. Het is ook lang geleden dat ik natuur in bloei gezien en geroken heb. Ooohh echt zo aangenaam! Ik geniet er volop van en maak een grote langzame wandeling langsheen de plum trees, het vogeleiland, de bonzaituin, waaaaw!
Zo wordt het vlug dinertime en ik wandel via een ander parkje naar de metro. Toch wel zotjes hoor, ze bouwen de hele stad boem boem vol, en dan zon grote groene ruimte er middenin, met net daarnaast nog eens een ander park, alsof ze meer dan plaats genoeg hebben
Ik probeer een restaurantje uit de fodors toeristengids en het mag er wel zijn. Rijst met allerlei champignons in een lekker sausje en dan nog wat andere groentjes het vlees denk ik er wel bij :D
Net voor ik bijna terug thuis ben, stop ik nog even aan een winkelcentrum om een chinamobile verkoopspunt te zoeken, want ik krijg al enkele dagen berichtjes dat mijn belwaarde zo goed als op is. Ik maak van de gelegenheid gebruik om ook een enorme boekenwinkel binnen te sluipen om me een DVDtje aan te schaffen om een mondje Chinees te leren (hm, das niet voor tijd!)
Het is vrijdag, dus sta ik een beetje vroeger op om het dokterskransje bij te wonen. Het leuke in het ziekenhuis is dat, hoe saai de dag ook mag zijn, er gebeurt altijd wel iets spannends. Zo is er vandaag de patiënt met acuut leverfalen. Nuja, acuut laat ons zeggen: een acute episode op een chronisch probleem. En dat het probleem chronisch is, is eigenlijk een beetje zijn eigen fout, want hij weigert al meer dan een jaar om een noodzakelijke operatie te ondergaan. Al die dingen gebeuren natuurlijk altijd op vrijdagavond om 17u J
Als het leverprobleem opgelost is, ga ik even mee naar de repetitie voor het dansje op de nieuwjaarsparty. Na een korte babysitsessie waarin ik de creatieve tekenaar in mij laat bovenkomen (ahum ahum) word ik ingeschakeld om een afwezige te vervangen. (enkel voor de repetitie uiteraard. Ik heb geen ambities om op het podium te staan zingen en dansen als daar 100 man op staat te kijken). Daarna nemen we de taxi naar Blue Frog. Ik had er al veel van gehoord, maar het blijkt een veredelde hamburgertent te zijn, waar het op vrijdagavond stikt van de buitenlandse jongeren. We komen toe in het enorm hectische happy hour. Ik waag me aan een hamburger die zelfs voor mijn mond veel te groot is! Ma zou er niet eens aan moeten beginnen
Nadat onze maag gevuld is met vettig voedsel en de nodige drank om door te spoelen de dokter die on call is heeft intussen ook al 3 pintjes van 33cl binnen en wordt een beetje licht- Besluiten ze om nog te gaan snoockeren en tafelvoetbal te spelen in een bar. Ik beslis om naar huis te gaan aangezien ik zo al stilletjesaan aan het indommelen ben.
Om 23u blijken er niet zoveel taxis meer rond te toeren maar wel nog veel mensen te zijn die een taxi willen nemen. Een grotere vraag dan aanbod geeft wel leuke scenarios. Tijdens het wachten graak ik aan de praat met een Zuid-Afrikaanse businessman. Als blijkt dat zijn sjiek appartementje net tegenover het ziekenhuis ligt en dat dit toevallig op de weg naar mijn appartementje ligt, besluiten we om een taxi te delen. Als er uiteindelijk een vrije taxi langskomt, proberen een paar chinezen ons nog voor te zijn. Zij staan nog maar net te wachten, terwijl wij daar toch wel al een half uurtje staan, dus de businessman staat op zijn strepen en bemachtigt met wat elleboogwerk en wat chinees scheldwoordengebruik toch de taxi. In mn eentje had ik daar nog lang kunnen staan vrees ik.
Na een ietwat korte nacht, verfrissende douche en stevig ontbijt trek ik naar Peoples Square om te doen wat me vorige week niet gelukt is: een kijkje nemen in Shanghai Museum. De wachtrij is een meter of 50 korter dan vorige week, dus waag ik mij en schuif aan. Wonder boven wonder gaat het vrij vlot en de enige reden van de wachtrij is dat er controle is voor je het museum binnengaat dus niet voor de ticketverkoop, want toegang is gratis. Zoals in de luchthaven moet je je rugzak op een lopende band plaatsen en zelf door een detector lopen en als die piept omdat er toevallig een rits aan je broek zit, word je nog eens extra manueel gescand. Ik denk dat je in België enkel zo gecontroleerd wordt als je in de luchthaven bent of als je een bezoek brengt aan de gevangenis (en dan nog ) maar hier wordt je hele zak gescand als je de metro neemt, als je een museum bezoekt, enz. Enkele Chinezen tonen zich weer van hun mooiste kant door ongegeneerd te drummen en voor te steken. Soms hebben ze toch wel weinig manieren hoor. Of misschien is het niet echt gebrek aan manieren maar eerder te eng perspectief: hun doel is recht vooruit en dan gaan ze ook rechtstreeks op hun doel af, zoals met een paardenbril op, en ze wijken voor niks of niemand. Dat is zo als ze ergens aanschuiven, bv aan een kassa of een museum of een taxi, maar ook als ze de metro nemen (eerst mensen laten uitstappen, dan zelf instappen is hier absoluut geen regel. Als je moet uitstappen maak je best dat je uit de metro springt van het moment dat de deuren open zijn, anders word je gewoon weer naar binnen geduwd) of als ze met de auto of de fiets rijden (zoals ik eerder al beschreven heb). Maar goed, voor mij is het goed om mijn reflexen te onderhouden en mijn ellebogenwerk te oefenen
Ok, terug naar het museum. Als ik binnen ben begrijp ik wel waarom er meestal een enorme wachtrij staat, want het is echt wel de moeite waard. Beeldhouwwerken, porselein, jade, kalligrafie, munten, interieur, brons, best wel leuk om zo een reisje te maken door de chinese geschiedenis en af en toe verwonderd te zijn over hoe ze dat zoveel honderden jaren geleden al konden maken. Bv, hoe ze in jade wat extreem hard is- zon mooie en fijne sierraden kunnen maken of hoe ze zon mooi versierde wijnvaatjes in brons maakten (nuja, bij de functionaliteit ervan stel ik me wel vragen). Zelfs een prehistorische versie van een overheadprojector uit het tijdperk dat er nog geen elektriciteit bestond!
Voor ik het besef is het 13u en begint mijn maag te knorren. Bij het verlaten van het museum bewonder ik nog even de vliegers die de mensen op Peoples Square oplaten (ik weet het juiste woord niet, maar het zijn van die vliegers die ze bij ons op het strand oplaten, maar hier dan veel mooier natuurlijk). Dan zoek ik een restaurantje en daarna ga ik naar de Dongtai Lu Antique Market. De regen komt echter wat spelbreker spelen, wat wel een heel stuk afbreuk doet aan deze straatjes. Ik passeer ook nog even langs Xintiandi maar ook daar is er weinig te beleven door de regen. Dus die twee vliegen op mijn lijnstje to repeat. (ik zal die zowieso nog eens herhalen als mijn bezoek hier is uiteraard)
Ik besluit om stilletjes aan op mijn stappen terug te keren ga richting metro. In de metro krijg ik eens geen nieuwsflash of basketmatch te zien, maar een korte educatie done en not done in en rond de metro. Zitplaats afstaan aan zwangeren, niet skaten op het perron, als iets op de sporen valt ga je dat niet oprapen, wat te doen en te laten bij brand, hoe neem je kinderen mee op de roltrap, wat als je een verdacht kofferje vindt, eigenlijk zouden ze dit nog verder kunnen doordrijven: als je bedenkt dat dagelijks miljoenen chinezen de metro nemen en die videootjes bekijken, hebben ze toch een heel grote doelgroep om meer educatieve filmpjes te tonen! Ik stel voor dat ze volgende elementen ook opnemen: fluimen opgorgelen doe je op een subtiele manier, ze uitspuwen doe je nog subtieler; eerst mensen uit de metro laten stappen eer je opstapt, geduldig je beurt afwachten in een rij; voorrang van rechts en voorrang voor de zwakke weggebruiker. Of misschien kunnen ze zelfs een basis engelse les geven via de metrotelevisie? Ze tonen dat op tv voor de kindjes, dus in de metro moet dat ook lukken!
Ok, na de les in goed gedrag op de metro stap ik af aan de Jingan tempel, ofte tempel van de rust en vrede. Omsingeld door winkelcentra staat daar plots een boeddhistische tempel. Best wel een niet-alledaags beeld. Aan de yu-garden is de tempel omringd door typische chinese gebouwen, maar de Jingan tempel is echt wel in scherp contrast met de omgeving. De tempel heeft haar naam niet gestolen. Rust en vrede geen kwetterende chinezen, geen gedrum, gewoon rust, de geur van wierrook en eerbied. Alsof ze bij het betreden van de tempel een metamorfose ondergaan stil, sereen en vol eerbied en ontzag knielen voor een reusachtig Boeddhabeeld het boeddhisme is typisch iets voor hier: alles heel groots, het opperste van het opperste
Voor ik terugkeer naar het hotel geniet ik in alle rust nog even van de drukte: ik koop me een halve liter coconuttheemetmelk (kleiner hadden ze niet) en placeer me in een zeteltje om de hectische mensenmassa rond de metro te bekijken.
Nog een uurtje fysieke activitijd, een verfrissende douche, een welverdiend diner met film, wat skype en zo wordt het weer snel laat
Na een stevig ontbijt dat de hele voormiddag op mijn maag blijft liggen en een stevige wandeling naar het ziekenhuis volgt een weinig spannende voormiddag. Alhoewel, ik krijg privéles in de verfijnde technieken van het hechten met geleide oefensessie op de doktersjas van een langdurig afwezige dokter- en in het chirurgmatig hanteren van instrumenten. Ik krijg ook wat taalles en muziekles onder de vorm van een chinees nieuwjaarsliedje.
s Middags vraagt dokter Song, die zijn vrije dag heeft na zijn 24h on call, of ik geen zin heb om mee te gaan naar het ziekenhuis waar hij tot in december gewerkt heeft. Uiteraard doe ik dat! Na een klein uurtje rijden in de splinternieuwe Volkswagen komen we aan in SongJiang, waar het Shanghai Jiaotong University Affiliated First Peoples Hospital Song Jiang New Hospital ligt. Een hele boterham, maar kort gezegd: een van de Gasthuisbergen van Shanghai. nog even iets over onze rit: wat doe je als je de verkeerde afslag van de autosnelweg neemt? Inderdaad, pinkers aan, in achteruit en de juiste afslag nemen!-
Het ziekenhuis dat 3000 bedden telt- staat op een redelijk groot domein en bestaat uit 4 gebouwen. Eerst denk ik waaaauuuw maar uiteindelijk blijkt slechts 1 gebouw echt ziekenhuis te zijn. 1 gebouw biedt onderdak aan conferentieruimtes en auditoria, 1 gebouw bestaat uit studios voor de interns en 1 gebouw is volledig voor het Outpatient Department. Alles verbonden met wegen en parking, een beekje en hier en daar wat parkjes. Het gebouw dat het echte ziekenhuis (met operatieruimtes, IZ, spoed, verpleegeenheden, ) bevat vind ik wel wat ontgoochelend. Alles is redelijk nieuw, goed onderhouden, proper en modern. Dus zeker geen ziekenhuis voor een ontwikkelingsland! Tja, het is dan ook wel niet voor niets een tertiair ziekenhuis. Het enige verschil met een ziekenhuis bij ons is dat de kamers iets meer bedden bevatten, dat er overal in het ziekenhuis gerookt worden en dat de lift op zn chinees gebruikt wordt. Drummen om de lift binnen te kunnen, zonder eerst de mensen die moeten uitstappen buiten te laten dezelfde truck die ze gebruiken in de metro! Gelukkig ben ik dan groot en kan ik tijdens het gedrum nog ademen!
Nadat dokter Song zijn electische bistouris met ingebouwd afzuigsysteem in ontvangst genomen heeft, rijdt hij nog even naar The Thames. Jaja, we begeven ons even in Londen. Midden in Songjiang ligt een klein dorpje in Engelse stijl, met een eigen kerkje, en meer. De bewakers die er rondlopen dragen zelfs een Engelse outfit. De huisjes worden vooral gebruikt door steenrijke businessmensen als buitenverblijfje voor de weekends en de vakanties. Kostprijs van een huisje: 15 miljoen RMB. Kandidaten? Het hele dorpje ligt er nu dus ietwat verlaten bij, maar het is wel heel mooi en rustig.
Daarna keren we terug, in de hoop nog net voor de avondspits Shanghai binnen te rijden. Nuja, als je geen file wil hebben moet je natuurlijk tussen 00u00 en 04u00 ofzo rijden. We zien nog het hoogste heuveltje van de omgeving van Shanghai met een kerkje er bovenop.
Dr. Song zet me weer af aan mijn appartementje, waar ik iets eet en een filmpje bekijk. Daarna neem ik nog even de metro nu ik alleen de lift moet nemen en geen half uur meer moet wandelen om aan het metrostation te komen, is dat wel gemakkelijk- op zoek naar den carrefour. Niet dat ik iets nodig heb, maar eerder uit curieusitiet. Ik weet dat het niet ver van het metrostation ligt, maar daar aangekomen vind ik het niet onmiddellijk. Wie had nu ook gedacht dat het in het gebouw van het metrostation zelf zou zijn?? Ik kon nog lang lopen zoeken! J In de rekken van de Carrefour ontdek ik nutella!! in de century mart hebben ze dat niet-
Gewekt door rijdende en toeterende autos ik ben nog steeds in Shanghai!! Een stevig chinees-westers ontbijt is een goede start van de dag. Bij het checken van mijn mails kom ik voor een aangename verrassing te staan: ik krijg eind februari bezoek! Dat Herman af en toe in Shanghai zou zijn en dat ma, pa en nonkel Filip begin april naar China afzakke, dat wist ik al, maar het bezoek eind februari is toch wel een leuke verrassing. Nuja, er was wel al eens sprake van geweest, maar nu is het definitief :D
De dag verloopt vlotjes. Ik word als witness bij een rectaal onderzoek geroepen mannelijke dokters mogen dit blijkbaar niet doen bij een vrouwelijke patiënte als er geen vrouwelijke getuige bij is. Ik word eveneens ingeschakeld om een kindje van 1 jaar in bedwang te houden terwijl er een kleine cyste aan zijn voet wordt verwijderd. Als 1-jarige door 4 man (alle, vrouw) worden vastgeketend moet toch wel een psychologisch litteken achterlaten.
Dan nog een patiënt die niet moet opgenomen worden maar die dat per se wel wil, een andere patiënte die in ontslag mag gaan maar nog een dagje wil blijven en zelf haar behandeling bepaalt, een oersaaie presentatie over cardiale diagnostische middelen (De cardioloog mag samen met Verhofstadt op presentatiecursus gaan), een veel te dikke parisienne in kledij die absoluut niet bij haar figuur past en die naast de chirurgische consultatie ook best eens een psychologische check-up zou krijgen de dag is goed gevuld en ik begrijp weeral een beetje meer waarom artsen grijs haar krijgen!
Op mijn terugweg koop ik nog wat fruit. Ik probeer ook eens de chinese meloen. Een rugbybalvormige meloen zoals je in het zuiden van Frankrijk veel vindt met de smaak en kleur van een kruising tussen honingmeloen en cavaillon. Best wel lekker!
Een regenachtige dag in shanghai. Na het douchen ontdek ik de speciale warmtegevende lichten in de badkamer. Heerlijk! Sinds het tijdperk van de spaarlampen was ik al vergeten dat lampen ook warmte konden geven mijn ontbijt is ietwat verrassend. Ik had al gezien hoeveel tafels klaarstonden voor het buffet, maar de verrassing was dat ze vooral gevuld waren met vooral warm- chinees eten. Niet bepaald wat de meeste westerlingen op hun nuchtere maag willen: gebakken noedels, rijst met groenten en ei, warm hespachtig vlees, dumplings, rijstsoep met toe te voegen smaakgevers, komkommer en kerstomaatjes. In een klein verdoken hoekje stond ook wat toastbrood en confituur en cornflakes. Ik kan in elk geval niet zeggen dat ik geen stevig ontbijt naar binnen gespeeld heb
Een fikse wandeling naar het ziekenhuis waar vandaag niet veel te beleven valt. Er zijn zo van die dagen wel een enorm contrast met gisteren! Na mijn werkdag ga ik nog naar de supermall om mijn inkopen te doen. Aangezien dit niet meer op mijn weg naar huis ligt, doe ik wat grotere inkopen zodat ik niet elke 2 dagen iets moet halen. Behoorlijk bepakt en bezakt probeer ik in de regen een taxi te nemen. Niet echt een goed idee op een regenachtig spitsuur, maar uiteindelijk slaag ik er toch in en een paar minuten later sta ik in mijn appartementje op de 15e verdieping. Als je in Waregem een gebouw met 15 verdiepingen vindt en daar op de hoogste verdieping een kijkje gaat nemen, heb je een prachtig uitzicht over de wijde omgeving. (zelfs op de 9e verdieping van de blokken in t Torenhof heb je een beeld dat fotos waard is) In Shanghai geldt dat dus niet. Vanop de 15e verdieping kijk je neer op de oneindig veel grijze appartementsblokken die maar 10 verdiepingen hoog zijn en als je een goede bril hebt, kijk je binnen in de even hoge appartementen die wat verderop staan. De bekendste wolkenkrabbers kan ik van hieruit niet zien. Enerzijds omdat ze op ongeveer 9u liggen en dat is nogal moeilijk om uit een raam te kijken en anderzijds omdat de smog ze verbergt denk ik.
Na een hapje met zicht op de omgeving ga ik voor een kort fysiek activitijdje. Ondertussen vraag ik me af wat ze hier doen met al die cameras. Zou er in elk gebouw een videokamer zijn? Waar een (of wellicht meerdere) chinees naar een oneindig lange rij schermen zit te kijken? Dag in dag uit? Met achter de deur enkele securitymannen klaar om in te grijpen indien er iets gebeurt? Of zouden ze die beelden opnemen en alleen bekijken als er iets gebeurd is om de dader te identificeren? Ter illustratie: het appartementsgebouw waar ik nu zit, heeft 2 ingangen, elk met camera. Op elke verdieping (een 18-tal) is er een camera gericht op de deuren naar de kamers en een op de liften. In elk van de 6 liften hangt een camera, in de receptie en in de eetzaal 1 (of meer, maar zo goed heb ik nog niet gekeken), in de fitnessruimte hangen er 2. Dat zijn al minstens 48 cameras en er hangen er ongetwijfeld nog meer! Het is toch onmogelijk dat iemand een hele dag naar die beelden moet zitten kijken???
In het ziekenhuis is het hetzelfde liedje hoor, en gelijk welk gebouw, metrostation, waar je ook binnengaat: cameras. In België geven cameras me een veilig gevoel, maar hier zijn ze zo alomaanwezig ik zoek een goed klinkende vertaling voor ubiquitous dat ze me eerder een big brother gevoel geven!
De nieuwe maand brengt een heleboel nieuwigheden met zich mee. Het sombere weer is zowat de enige constante.
Ik sta wat vroeger op dan andere maandagen om de laatste kledingstukken en toiletgerief in mijn valies te proppen. Als alles mooi vertrekkensklaar staat, ga ik naar het ziekenhuis. Het maandagochtendkransje van de artsen is afgelast de dokter die dit leidt zit tijdelijk in de VS- dus heb ik wat meer tijd om mijn mails te checken. De ochtend is goed gevuld met consultaties en emergencies. Tijdens de middagpauze rush ik op mijn gemak naar het hotel om af te rekenen mijn mastercard laat me weer in de steek en dat is behoorlijk vervelend als je een hotel moet betalen L- en dan ga ik per taxi naar mijn nieuwe stekje. Een véél grotere kamer, een zachter bed, kasten om mijn kledij en ander gerief op te bergen, een wasmachine, strijkijzer en strijkplank, een klein keukentje met wat kookgerief, tv-hoekje met sofa, een heel verschil met het hotel! Het ziet er in elk geval goed uit! Daarbij is er nog een fitnessruimte beschikbaar waar ik mijn conditie wat kan opkrikken, want na een maand van bitter weinig fysieke activiteit is dat wel nodig. Ik moet jullie wellicht niet vertellen dat Shanghai niet echt de stad is waar je zomaar je loopschoenen aantrekt en op straat je longen laat opentrekken. Eerst en vooral laat het drukke verkeer dat nauwelijks toe je moet al naar een park gaan om niet constant overreden te worden- en de buitenlucht is nu ook niet bepaald wat je in de diepste puntjes van je longen wil
Na een kleine verkenning haast ik me weer naar het ziekenhuis, waar de immer vertederende Finse peuter opnieuw staat om zijn verbandjes te verversen. Het leuke aan die jongen is dat hij zo redelijk is: hij weent en is boos als het pijn doet, als het gedaan is, stopt hij met wenen en lacht hij opnieuw, zelfs met de dokters die hem enkele seconden ervoor pijn deden. Kortom, hij heeft enkel heel kortdurende blacklists.
Verder is de namiddag goed gevuld met consultaties en opgenomen patiënten die moeilijk doen. Om naar huis te gaan ben ik nu iets langer onderweg en de supermall ligt ook niet meer op mijn weg, maar er zijn talrijke andere winkels en restaurantjes die mijn pad kruisen, dus ik zal wel niet verhongeren
Op het appartementje maak ik mijn valiezen leeg en begin aan de hoop was van 3 weken ver daarna is het tijd voor wat fysieke activiteit (kort gezegd: fysieke activitijd :D) en een verfrissende douche.
Hoofddoel van vandaag is zorgen dat ik alle kledij opnieuw in mijn valies en rugzak krijg, zodat ik morgen tussen de stage door kan verhuizen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, dus zorg ik dat dat gebeurd is voordat ik ook maar iets anders doe. Uiteindelijk slaag ik er toch in om mijn valies dicht te krijgen en kan ik nog iets anders doen vandaag. Het is niet echt het weer voor sightseeing koud en motregen die mijn toeristengids en stadsplan zou beschadigen- dus doe ik een flinke wandeling naar de Hongmei Road die Herman me getoond had. Heel opmerkelijk is dat het hier enorm rustig is. Op enkele verloren gelopen buitenlanders na, loopt er bijna geen kat. De helft van de inwoners van Shanghai zal wel weer buiten de stad gevlucht zijn en de andere helft in de shoppingcentra en in de Nanjing Road rondlopen Bij Bastiaans kan ik van een heerlijke portie frietjes met ketchup te smullen. Er is ook nog een warm broodje met tonijn en gesmolten kaas bij en een stuk taart, die beiden ook lekker zijn, maar die frietjes met een grote kwak ketchup smaken nu echt wel het meest. Later tijdens mijn verblijf zal ik ook nog eens naar het Belgisch restaurant gaan dat een beetje verder ligt. Ik wandel nog even rond en stap een CD/DVD winkel binnen waar DVDs aan spotprijsjes te koop zijn. Hoewel het een echte winkel is en geen kraampje of verkoper aan de metro, twijfel ik toch aan de legaliteit ervan een heel aantal DVDs liggen er in 2 verschillende versies, waarvan de ene dubbel zo goedkoop is dan de andere en ook een ietwat andere cover heeft. De kwaliteit is in elk geval ok, dus ga ik niet wakker liggen over de legaliteit hoor. Mijn oog valt plots op de film the lovely bones. Dit zegt jullie wellicht niks, maar aangezien ik nog geen week geleden de laatste bladzijden van het gelijknamige boek heb verslonden, kon ik het toch niet laten om deze film te kopen. Zoals bij veel verfilmde boeken is het eerste wat je bekijkt ook het beste, en hier is dit niet anders. Naar mijn mening is het boek inhoudelijk veel sterker en ook de talrijke gevoelens van de verschillende personages zijn beter uitgedrukt in het boek. Maar goed, ik denk niet dat dit een objectieve mening is. Ik breng nog een paar andere films mee, zodat ik de komend week ook eens naar iets anders dan biljart, basket, kunstschaatsen en tennis kan kijken.
Na mijn tochtje (en na het bekijken van de film...) maak ik nog even tijd om verder te werken aan mijn stagewerk
Ik heb nog een paar chinese interpretaties van spreekwoorden voor jullie:
-het ziet zwart van het volk: verwijst naar de vele overbevolkte plaatsen in China waar de zwarte haarkleur van de plaatselijke bevolking de hele ruimte kleurt
-een blauwe maandag: verwijst naar de meer zuivere lucht die hier op een maandag na een minder vervuilend weekend te snuiven valt
-van hier tot in Tokyo: wat wij als héél groot beschrijven lijkt hier veel kleiner
-een blauwtje lopen: reclame maken voor de wereldexpo 2010
-ergens geen kaas van gegeten hebben: een unieke kans aan je voorbij laten gaan
-met de rug tegen de muur gedrukt zijn: niet assertief en agressief genoeg zijn om je weg te banen in een massa mensen
-iets met beide handen aannemen: respect tonen voor de persoon die iets met beide handen aanbiedt
Henin doet het net niet, maar in het eerste groot tornooi van je comeback verliezen van de nummer 1 van de wereld mag toch ook wel eervol genoemd worden vindt ik.
Hopelijk doet Ronse het vanavond (net) wel!!
Ok, back to China:
Na de lastige werkweek en de lange filmavond, slaap ik wat uit. Ik was nog enkele kledingstukken met de hand om voldoende verse kleren te hebben tot dinsdag maandag verhuis ik naar een appartement met wasmachine, zodat ik geen geïmproviseerde handwas meer moet doen. Ik probeer ook om de chocoladevlek uit mijn witte schort te krijgen. Voor die ene keer dat ik mijn witte jas niet af deed om iets te eten, had ik natuurlijk prijs maar met wat waspoeder en een tandenborstel is het resultaat wel bevredigend. Ondertussen is het al bijna middag en dus trek ik de drukke stad in, waar ik eerst iets zoek om te eten. Mijn toeristische gids zou me naar een van Shangais beste vegetarische restaurantjes moeten brengen, maar bij het openen van de menukaart bleek dat toch niet correct te zijn. Ik heb het mij ook laten smaken natuurlijk. ik had wel 3 dingen besteld, maar blijkbaar hebben ze er maar 2 van genoteerd en gebracht. Maar als het een geruststelling mag zijn: ik heb geen honger geleden. Daarna trek ik richting Shanghai Museum. Volgens menig toeristenboekje is dat een echte aanrader en de wachtrij om binnen te gaan bevestigt dat wel. Ik besluit om later eens terug te komen (wat vroeger op de dag dan) om de kunst te bewonderen en ik wandel door tot aan het Shanghai Urban Planning en Exhibition center. Ik had hierbij grote verwachtingen over wat ik te zien zou krijgen en ik was verre van ontgoocheld! Op vertoon van mijn studentenkaart mag ik aan halve prijs binnen, dus dat begint al goed. De eerste verdieping (2nd Floor dus) begint een beetje saai met fotos van het oude Shanghai. Na een tijdje wordt het echter wel leuk als ik gebouwen begin te herkennen die ik de vorige weken heb bezocht. Op het 2e verdiep krijg zie ik een heleboel informatie over hoe de expo 2010 er zal uitzien en wat de voorstellen van de andere kandidaten waren enzo. Er is ook een prachtige grote maquette van de wereldexpo. Ik heb het wellicht al gezegd, maar de chinezen zien idd alles hééééél groots. De maquette van de wereldexpo is maar een voorsmaakje, want op de 3e verdieping volgt een maquette van Shanghai! Ttz: het toekomstige Shanghai. Op een oppervlakte die volgens mijn inzicht een 4tal keer onze living is. De meest opvallende verandering t.o.v. het huidige Shanghai is ongetwijfeld de onmeetbaar hoge toren die naast de huidige 2 hoogste gebouwen van Shanghai zal geplant worden. De drie wijzen van het Oosten Toch wel zotjes hoor, het hoogste gebouw is nog maar net afgewerkt en er zijn al plannen voor een nog hogere wolkenkrabber! Ik probeer wat andere herkenbare plaatsen te zoeken op de maquette. Het ziekenhuis en het hotel staan er niet op, omdat zij net buiten de ring gelegen zijn. *voor ma en pa en nonkel Filip: dit is zeker een fascinerende aanrader en ik zou voorstellen dat je dat op het einde van jullie verblijf in Shanghai bezoeken, want dat maakt het nog leuker!*
Omdat het toch vlakbij is, laat ik me nog even meeglijden met de menigte in de Nanjing Pedestrian Road. Ondanks de anonimiteit van deze enorme massa zijn er nog 2 opmerkzame chinezen die zien dat ik uit Europa kom en een babbeltje beginnen te slaan.
Ik ga nog even verder met de metro naar de market in het metrostation van het Shanghai technology and science museum om voor een appel en een ei enkele T-shirts aan te schaffen. aangezien ik vanaf volgende week wat sportieve uurtjes kan doorbrengen in de fitnessruimte, zal ik die nodig hebben.
De dag begint onmiddellijk met een behoorlijk dringende operatie. Eigenlijk had de man die gisteren al moeten krijgen, maar hij wou dit niet tegen medisch advies in. Aangezien zijn toestand ondanks de medicatie toch zienderogen blijft achteruit gaan, staat hij nu met de rug tegen de muur (en tegelijk ligt hij met zijn rug tegen de operatietafel). De chirurgen natuurlijk dolgelukkig, want dit is de eerste serieuze operatie deze week.
Het geluk van de chirurgen blijft duren, want niet veel later komt een jongedame binnen met appendicitis. Een klassieke appendectomie bij een jonge, verder perfect gezonde vrouw zonder enige risicofactor iedereen is er héél gerust in, tot de vrouw plots een wat tragere hartslag krijgt. 45 slagen per minuut bij iemand die dagelijks behoorlijk intens sport en nu helemaal in rust is, is natuurlijk nog niet alarmerend. Maar 45 wordt al snel 40 en 35 en 30 en naarmate haar hartslag daalt, stijgt die van de anesthesiste! Zeker wanneer de pols onder de 20 zakt! Gelukkig ligt de dosis adrenaline altijd klaar om onmiddellijk ingespoten te worden en binnen een paar seconden is de hartslag van de vrouw gelijk aan die van de anesthesiste. Dat was wel even spannend (alhoewel, op het moment van de laagste hartslag, werd de vrouw wakker door al het lawaai om haar heen en vroeg ze wat er aan de hand was, dus ik was er redelijk gerust in)
Tussen de operaties door zijn er nog wat consultaties en zo gaat de dag heel vlug voorbij.
Daarna ga ik met dokter Maskay en een vriend mee eten in een soort barbecue restaurant. Lekker en pikant. (hm, de gebakken kippekraakbeentjes zou ik wel geen tweede keer proberen. Maar voor de rest was het wel lekker)
Dan gaan we nog voor een mini filmmarathon in de knusjes ingerichte home-cinema op het appartement van Dr. Maskay. Na 2,5 films is het al laat geworden en vallen alle oogjes zowat toe dus tijd om naar huis te gaan. Ondanks het late uur hoor je hier en daar nog getoeter van een auto. De straten zelf zijn echter zo goed als leeg. Ik kan gewoon een zebrapad oversteken zonder overal te moeten rondkijken en alle kanten op te moeten springen om niet tegen een auto of (brom)fietser te zitten. Amai, dat is lang geleden!
