Zondag 31 januari 2010

Hoofddoel van vandaag is zorgen dat ik alle kledij opnieuw in mijn valies en rugzak krijg, zodat ik morgen tussen de stage door kan verhuizen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, dus zorg ik dat dat gebeurd is voordat ik ook maar iets anders doe. Uiteindelijk slaag ik er toch in om mijn valies dicht te krijgen en kan ik nog iets anders doen vandaag. Het is niet echt het weer voor sightseeing –koud en motregen die mijn toeristengids en stadsplan zou beschadigen- dus doe ik een flinke wandeling naar de Hongmei Road –die Herman me getoond had. Heel opmerkelijk is dat het hier enorm rustig is. Op enkele verloren gelopen buitenlanders na, loopt er bijna geen kat. De helft van de inwoners van Shanghai zal wel weer buiten de stad gevlucht zijn en de andere helft in de shoppingcentra en in de Nanjing Road rondlopen… Bij ‘Bastiaans’ kan ik van een heerlijke portie frietjes met ketchup te smullen. Er is ook nog een warm broodje met tonijn en gesmolten kaas bij en een stuk taart, die beiden ook lekker zijn, maar die frietjes met een grote kwak ketchup smaken nu echt wel het meest. Later tijdens mijn verblijf zal ik ook nog eens naar het Belgisch restaurant gaan dat een beetje verder ligt. Ik wandel nog even rond en stap een CD/DVD winkel binnen waar DVD’s aan spotprijsjes te koop zijn. Hoewel het een echte winkel is en geen kraampje of verkoper aan de metro, twijfel ik toch aan de legaliteit ervan… een heel aantal DVD’s liggen er in 2 verschillende versies, waarvan de ene dubbel zo goedkoop is dan de andere en ook een ietwat andere cover heeft. De kwaliteit is in elk geval ok, dus ga ik niet wakker liggen over de legaliteit hoor. Mijn oog valt plots op de film ‘the lovely bones’. Dit zegt jullie wellicht niks, maar aangezien ik nog geen week geleden de laatste bladzijden van het gelijknamige boek heb verslonden, kon ik het toch niet laten om deze film te kopen. Zoals bij veel verfilmde boeken is het eerste wat je bekijkt ook het beste, en hier is dit niet anders. Naar mijn mening is het boek inhoudelijk veel sterker en ook de talrijke gevoelens van de verschillende personages zijn beter uitgedrukt in het boek. Maar goed, ik denk niet dat dit een objectieve mening is. Ik breng nog een paar andere films mee, zodat ik de komend week ook eens naar iets anders dan biljart, basket, kunstschaatsen en tennis kan kijken.

Na mijn tochtje (en na het bekijken van de film...) maak ik nog even tijd om verder te werken aan mijn stagewerk…

Ik heb nog een paar chinese interpretaties van spreekwoorden voor jullie:

-         het ziet zwart van het volk: verwijst naar de vele overbevolkte plaatsen in China waar de zwarte haarkleur van de plaatselijke bevolking de hele ruimte kleurt

-         een blauwe maandag: verwijst naar de meer zuivere lucht die hier op een maandag na een minder vervuilend weekend te snuiven valt

-         van hier tot in Tokyo: wat wij als héél groot beschrijven lijkt hier veel kleiner

-         een blauwtje lopen: reclame maken voor de wereldexpo 2010

-         ergens geen kaas van gegeten hebben: een unieke kans aan je voorbij laten gaan

-         met de rug tegen de muur gedrukt zijn: niet assertief en agressief genoeg zijn om je weg te banen in een massa mensen

-         iets met beide handen aannemen: respect tonen voor de persoon die iets met beide handen aanbiedt

31-01-2010 om 13:00 geschreven door Famke  

Zaterdag 30 januari 2010

Henin doet het net niet, maar in het eerste groot tornooi van je comeback verliezen van de nummer 1 van de wereld mag toch ook wel eervol genoemd worden vindt ik.

Hopelijk doet Ronse het vanavond (net) wel!!

Ok, back to China:

Na de lastige werkweek en de lange filmavond, slaap ik wat uit. Ik was nog enkele kledingstukken met de hand om voldoende verse kleren te hebben tot dinsdag –maandag verhuis ik naar een appartement met wasmachine, zodat ik geen geïmproviseerde handwas meer moet doen. Ik probeer ook om de chocoladevlek uit mijn witte schort te krijgen. Voor die ene keer dat ik mijn witte jas niet af deed om iets te eten, had ik natuurlijk prijs… maar met wat waspoeder en een tandenborstel is het resultaat wel bevredigend. Ondertussen is het al bijna middag en dus trek ik de drukke stad in, waar ik eerst iets zoek om te eten. Mijn toeristische gids zou me naar een van Shangai’s beste vegetarische restaurantjes moeten brengen, maar bij het openen van de menukaart bleek dat toch niet correct te zijn. Ik heb het mij ook laten smaken natuurlijk. –ik had wel 3 dingen besteld, maar blijkbaar hebben ze er maar 2 van genoteerd en gebracht. Maar als het een geruststelling mag zijn: ik heb geen honger geleden. Daarna trek ik richting Shanghai Museum. Volgens menig toeristenboekje is dat een echte aanrader en de wachtrij om binnen te gaan bevestigt dat wel. Ik besluit om later eens terug te komen (wat vroeger op de dag dan) om de kunst te bewonderen en ik wandel door tot aan het Shanghai Urban Planning en Exhibition center. Ik had hierbij grote verwachtingen over wat ik te zien zou krijgen en ik was verre van ontgoocheld! Op vertoon van mijn studentenkaart mag ik aan halve prijs binnen, dus dat begint al goed. De eerste verdieping (2nd Floor dus) begint een beetje saai met foto’s van het oude Shanghai. Na een tijdje wordt het echter wel leuk als ik gebouwen begin te herkennen die ik de vorige weken heb bezocht. Op het 2^e verdiep krijg zie ik een heleboel informatie over hoe de expo 2010 er zal uitzien en wat de voorstellen van de andere kandidaten waren enzo. Er is ook een prachtige grote maquette van de wereldexpo. Ik heb het wellicht al gezegd, maar de chinezen zien idd alles hééééél groots. De maquette van de wereldexpo is maar een voorsmaakje, want op de 3^e verdieping volgt een maquette van … Shanghai! Ttz: het toekomstige Shanghai. Op een oppervlakte die volgens mijn inzicht een 4tal keer onze living is. De meest opvallende verandering t.o.v. het huidige Shanghai is ongetwijfeld de onmeetbaar hoge toren die naast de huidige 2 hoogste gebouwen van Shanghai zal geplant worden. De drie wijzen van het Oosten…Toch wel zotjes hoor, het hoogste gebouw is nog maar net afgewerkt en er zijn al plannen voor een nog hogere wolkenkrabber! Ik probeer wat andere herkenbare plaatsen te zoeken op de maquette. Het ziekenhuis en het hotel staan er niet op, omdat zij net buiten de ring gelegen zijn. *voor ma en pa en nonkel Filip: dit is zeker een fascinerende aanrader en ik zou voorstellen dat je dat op het einde van jullie verblijf in Shanghai bezoeken, want dat maakt het nog leuker!*

Omdat het toch vlakbij is, laat ik me nog even meeglijden met de menigte in de Nanjing Pedestrian Road. Ondanks de anonimiteit van deze enorme massa zijn er nog 2 opmerkzame chinezen die zien dat ik uit Europa kom en een babbeltje beginnen te slaan.

Ik ga nog even verder met de metro naar de ‘market’ in het metrostation van het Shanghai technology and science museum om voor een appel en een ei enkele T-shirts aan te schaffen. –aangezien ik vanaf volgende week wat sportieve uurtjes kan doorbrengen in de fitnessruimte, zal ik die nodig hebben.

30-01-2010 om 16:05 geschreven door Famke  

Vrijdag 29 januari 2010

De dag begint onmiddellijk met een behoorlijk dringende operatie. Eigenlijk had de man die gisteren al moeten krijgen, maar hij wou dit niet –tegen medisch advies in. Aangezien zijn toestand ondanks de medicatie toch zienderogen blijft achteruit gaan, staat hij nu met de rug tegen de muur (en tegelijk ligt hij met zijn rug tegen de operatietafel). De chirurgen natuurlijk dolgelukkig, want dit is de eerste ‘serieuze’ operatie deze week.

Het geluk van de chirurgen blijft duren, want niet veel later komt een jongedame binnen met appendicitis. Een klassieke appendectomie bij een jonge, verder perfect gezonde vrouw zonder enige risicofactor… iedereen is er héél gerust in, tot de vrouw plots een wat tragere hartslag krijgt. 45 slagen per minuut bij iemand die dagelijks behoorlijk intens sport en nu helemaal in rust is, is natuurlijk nog niet alarmerend. Maar 45 wordt al snel 40 en 35 en 30 en naarmate haar hartslag daalt, stijgt die van de anesthesiste! Zeker wanneer de pols onder de 20 zakt! Gelukkig ligt de dosis adrenaline altijd klaar om onmiddellijk ingespoten te worden en binnen een paar seconden is de hartslag van de vrouw gelijk aan die van de anesthesiste. Dat was wel even spannend… (alhoewel, op het moment van de laagste hartslag, werd de vrouw wakker door al het lawaai om haar heen en vroeg ze wat er aan de hand was, dus ik was er redelijk gerust in)

Tussen de operaties door zijn er nog wat consultaties en zo gaat de dag heel vlug voorbij.

Daarna ga ik met dokter Maskay en een vriend mee eten in een soort barbecue restaurant. Lekker en pikant. (hm, de gebakken kippekraakbeentjes zou ik wel geen tweede keer proberen. Maar voor de rest was het wel lekker)

Dan gaan we nog voor een mini filmmarathon in de knusjes ingerichte home-cinema op het appartement van Dr. Maskay. Na 2,5 films is het al laat geworden en vallen alle oogjes zowat toe… dus tijd om naar huis te gaan. Ondanks het late uur hoor je hier en daar nog getoeter van een auto. De straten zelf zijn echter zo goed als leeg. Ik kan gewoon een zebrapad oversteken zonder overal te moeten rondkijken en alle kanten op te moeten springen om niet tegen een auto of (brom)fietser te zitten. Amai, dat is lang geleden!

30-01-2010 om 03:48 geschreven door Famke  

Donderdag 28 januari 2010            

Voor ik vertel over mijn dag, wil ik eerst een gelukkige verjaardag wensen aan Dries en alvast ook een dikke proficiat sturen naar Justine Henin. Toen ze in de voorrondes (of was het al de 8^e finale?) een set verloren had en 3-0 ofzo achterstond, dacht ik: game over, maar door voor elke bal te blijven gaan en het kopke niet te laten hangen, staat ze nu in de finale tegen de nummer 1. Om van een geslaagde come-back te spreken! Maar tennis, basket, of zelf buiten elke context van sport, we kunnen er iets van leren: never, never, never give up…

Gezien ik nu in China zit, ook nog een proficiat aan de 2 chinese tennisters voor wie het avontuur nu over is.

Over mijn dagje dan: tijdens mijn ontbijt zie en hoor ik tijdens het dagelijkse sportweerbericht op tv: shanghai 17 – 23°C. Ik val zowat omver, want dat zou toch wel héél warm zijn voor de tijd van het jaar. Ik veronderstel dat dit ergens binnen in een sporthal zal zijn, want als ik dat online wil checken vind ik voor de komende 14 dagen geen temperaturen boven de 10°C. In het ziekenhuis wordt het nog wat tropischer wat de temperaturen betreft, maar vandaag vindt iemand net op tijd de knop van de airco!

’s Middags nuttig ik een chinese maaltijd. De mevrouw die de broodjes bestelt is wel aanwezig, maar blijkbaar zijn de broodjes uitverkocht. Tijdens het middagmaal kunnen we zien hoe de chinese tennisster goed weerstand biedt tegen de oudste van de 2 gorilla’s , maar alsnog het onderspit moet delven.

In de namiddag vertrek is wat vroeger uit het ziekenhuis. Na een tocht van meer dan een uur met taxi en metro sta ik helemaal aan de andere kant van de stad. –ik toon tegenwoordig mijn stadsplan in chinees en in engels om aan te duiden waar ik naartoe wil. Dan is het wel héél moeilijk om te zeggen dat ze niet weten waar dat is :D

Op aanraden van Herman beland ik bij het CEIBS (China Europe International Business School). Onze welbekende Guy Verhofstadt komt daar zijn boek over de financiële crisis voorstellen. Rondom mij hoor ik Nederlands, Vlaams en zelfs plat West-vlaams spreken. Tis eens iets anders dan Chinees en Chinglisch!! Zo kan ik even gewoon goeiendag zeggen tegen een student economie die voor een uitwisselingsproject 6 maanden in Shanghai doorgebracht heeft.

Wat mij onmiddellijk opvalt als Verhofstadt begint te spreken, is dat hij wel wat mag werken aan zijn presentatieskills (over zijn tanden, bril en haartooi spreek ik niet… des couleurs et des goûts… je weet wel é). Een voorgetypte speech aflezen is nu niet zo moeilijk é. Gezien ik niet zo goed thuis ben in financiële en economische wereld, zal ik hier niet te ver uitweiden over het inhoudelijk aspect. De moraal van het verhaal denk ik wel verstaan te hebben: slechts door samen te werken kun je een crisis te boven komen. In je eentje lukt dat niet. Eigenlijk komt het er op neer dat Verhofstadt zou willen dat in Europa gebeurt wat er in België niet mogelijk is: eenheid en samenwerking. En onmiddellijk geeft hij het grootste probleem hierbij aan: opportunisme. Op Europees niveau betekent dat dat de vertegenwoordigers van de verschillende landen enkel akkoord zijn als hun eigen land daaruit voordelen haalt; Op Belgisch niveau betekent dat dat de politiekers kijken naar hun eigen postje en portefeuille. (dat laatste zegt hij er natuurlijk niet bij, maar het is niet zo moeilijk om de redenering door te trekken). Na de lezing met tijd voor discussie kan er nog wat nagepraat worden bij een hapje en een drankje (o.a. Stella Artois).

Met taxi en metro keer ik terug naar het hotel. Onderweg passeer ik nog een fruitwinkel waar de bananen toch wel een stuk mooier zijn dan in de supermarkt en ik stop nog even om mijn voorraad gezond krachtvoer in te slaan.

28-01-2010 om 15:18 geschreven door Famke  

Woensdag 27 januari 2010      

De dag begint mistig en regenachtig. Ik moet het gevoeld of geroken hebben, want om de een of andere reden ben ik een half uur voor het aflopen van mijn wekker al klaarwakker. In het hotel is de gladde vloer van de benedenverdieping bedekt met lakens om het slibgevaar wat te beperken. Ik dacht dat ze hier in de zomer veel regen gewoon zijn en daar dan ook goed op voorzien zijn, maar blijkbaar hebben ze daar bij de vloerkeuze niet aan gedacht. Het is niet alleen in het hotel dat je kan schaatsen op de natte vloertegels. Op het voetpad, in de shopping mall en zelfs in het ziekenhuis is het opletten geblazen! (nuja, in het ziekenhuis kun je dat nog als ‘zelfbedruipend’ benoemen ;)

Er komt een kindje van een dik jaar naar de consultatie om het draadje uit zijn hoofdwonde te verwijderen. De verpleegkundigen steken hem op een ludieke manier in een operatieschort die de proporties van een dwangbuis aanneemt en de kleine uk vindt dat zo plezant dat hij niet eens door heeft dat de arts het draadje uithaalt. Een beetje gezonde fantasie kan toch wonderen doen…

’s middags eet ik een broodje en drink ik thee. Op een kleine 3 weken tijd heb ik die gewoonte ook al overgenomen… al is het maar om niet de hele dag water te moeten drinken. Of misschien is het door de alom aanwezigheid van die warmwatertappen, waardoor thee maken eigenlijk heel weinig moeite vergt? Momenteel heb ik voor de heerlijk ruikende Jasmijnthee gekozen. Ik heb al geleerd om het builtje niet te lang te laten ‘trekken’ want dan krijg je een te straffe en bittere nasmaak, maar die kan dan weer verholpen worden door een zakje melkpoeder en wat suiker.

Na mijn ziekenhuisshift ga ik mijn voorraad banaan inslaan in de century mart. –naast de nunnescheetachtige koekjes, met chocolade bedekte centwafers en honeypopsrepen eet ik wel degelijk ook gezonde tussendoortjes… De bananenvoorraad valt echter wat tegen vandaag en ik kies dan maar voor appel en appelsien. Ik wil ook nog een paar brikjes kokossap kopen, maar blijkbaar heeft de drankafdeling een extreme makeover doorgemaakt en mag ik serieus zoeken naar de zwarte brikjes en blikjes. (Die verkoopstruc kennen ze hier dus ook al).

Voor mijn avondmaal kies ik een typisch gerechtje in een bepaald restaurant: een grote kom heet water (een beetje bouillonachtig) waarin rijstnoedels en een 15 tal kleine potjes met worst, ei, mini gedroogde garnaltjes, soja, champignon, … worden gedumpt. Het is best lekker maar je kan het enkel volgens de chinese etiquette opeten: al slurpend en al morsend. In dat opzicht is de droge plakkerige rijst wel iets handiger en beleefder om op te eten.

–Dat ei is eigenlijk wel verrassend lekker: gewoon een rauw ei zoals je voor een koeioog zou gebruiken in het hete water laten plonzen en na een tijdje heb je een grillig gevormd zachtgekookt eitje.

Terug in het hotel bekijk ik hoeveel chocolade ik in voorraad heb na de levering van gisteren en bereken ik hoe groot mijn dagelijks rantsoen is om te overleven tot aan de volgende bevoorrading.

27-01-2010 om 14:36 geschreven door Famke  

Dinsdag 26 januari 2010

De zon schijnt fel doorheen de smoglaag die de horizon een grauwe tint geeft. Ik weet niet of het aan de zon of aan de verwarming ligt, maar in het ziekenhuis krijgen alle kamertjes een tropische temperatuur. Terwijl iedereen zweet en puft, is er niemand die op het idee komt om de verwarming wat zachter te zetten, de airco in te schakelen of een venster open te zetten.

De spanningen tussen de chirurgen worden wat bijgeladen en het ziekenhuis wordt even opgeschrikt door de omroep van ‘code yellow’. Deze staat voor een agressieve patiënt. Dit blijkt echter een onaangekondigde oefening te zijn die goed geacteerd is heel goed wordt opgelost. Een geslaagde oefening dus.

Verder weinig nieuws onder de zon in het ziekenhuis.

Na de werkuren blijf ik nog een beetje langer om te skypen met Jelle. Skype is echt een prachtige uitvinding! Terwijl je met de GSM 1 à 2 euro per minuut moet neertellen om even een verbinding tussen China en België te hebben, kan je met skype gemakkelijk een uur lang babbelen zonder één cent te moeten betalen!

Daarna ontmoet ik Herman en gaan we samen iets eten. Een goed gevuld buffet met Chinese en Westerse lekkernijen –en overheerlijke dessertjes- staat op ons te wachten. We vullen onze magen, praten over de ervaringen in Shanghai, … daarna gaan we nog even langs de Hongmei road –of ten minste een autoloze zijstraat daarvan- waar bars en restaurants van alle culturen vredig naast elkaar liggen. Een perzisch drankje, spaanse tapas, vlaams stoofvlees (met bijhorende vlaamse muziek), … een hele wereldreis in een paar stappen. Er is eveneens een Hollandse bakker waar ik eens langs kan gaan als ik de cornflakes of het papperig croque monsieurbrood beu ben.

Intussen begint het al wat laat te worden, waardoor mijn dagelijks berichtje met wat vertraging op de blog verschijnt

27-01-2010 om 05:14 geschreven door Famke  

26-01-2010 om 00:00 geschreven door Famke  

Maandag 25 januari 2010        

Een koude winterdag in Shanghai. Het ziekenhuisleven gaat rustig verder. De uiterst koddige Finse 2 jarige jongen komt op controleraadpleging en het kleine onderzoekskamertje vult zich plots met 6 supporters (naast zijn ouders, de dokter en ikzelf komen nog 2 verpleegkundigen vertederd kijken). Wie zou nu niet smelten voor een kleine ukkepuk met een jommekeskapsel die buiten een zachte kreun bijna geen krimp geeft tijdens de verzorging van zijn wonde en die daarna lacht en weghuppelt? En dan nog een blondje tussen al die Chinese zwartharigen… De mevrouw die normaal mijn broodje bestelt is nog steeds afwezig en ik ga met de nurses mee naar het personeelsrestaurant om van een heerlijke chinese grootkeukenmaaltijd te smullen. (je kent mijn tactiek al, het vlees van ongekende oorsprong laat ik links liggen en de zwarte dingen die vis zouden moeten voorstellen laat ik rechts liggen. Hetgeen ertussen eet ik op :D)

Na de maaltijd zit ik wat op mijn laptop te tokkelen tot een van de minder sympathieke chirurgen mij doet opschrikken met een oorverdovende boer die blijkbaar van héél diep kwam. Bijna zeg ik reflexmatig ‘pardon’ in zijn plaats, maar net op tijd realiseer ik me dat boeren in China sociaal wel toegelaten is. Ondanks de pogingen om bevolking wat deftige manieren aan te leren, wordt er toch nog frequent zonder enige gène in het openbaar geboerd en gerocheld. Het zomaar spuwen van fluimen hebben ze wel al een beetje afgeleerd (dankzij de komst van SARS en grote evenementen zoals de olympische spelen). De meesten zoeken een vuilbak, een klein hoekje of een zakdoekje op om hun fluimen te deponeren, doch is het niet zooo uitzonderlijk dat er plots iemand zomaar voor je voeten een dikke vette fluim tegen de grond kwakt.

Buiten hier en daar een fluimspoor, moet ik wel zeggen dat de straten, zowel grote als kleinere, er properder bijliggen dat in België dikwijls het geval is. Ik had het eerder al over de tewerkstelling in China, wel het schoonmaken van de straten is daar weer zo’n voorbeeld van. Om de 10 stappen kom je wel een man of vrouw in blauw pak met gele fluostroken tegen die met een bezem en een karretje de straten proper houden. Jaja, met een echte bezem, zo’n stok met takken aan, waarmee ze wat vuil samenvegen dat ze dan met de hand of met een schop ofzo opnemen en in hun karretje gooien. Dus geen gesofesticeerde grijptoestelletjes of klapvuilblikken met verlengstuk waarbij hun handen niet vuil worden, ook geen bladstofzuigers zoals de onderhoudsmannen van Leuven hebben, maar gewoon een ouderwetse bezem. En het werkt… want de straten zijn proper!

En nu terug naar mijn werkdag… na de daverende boer gebeurt er niet veel indrukwekkends meer. De dag kabbelt wat voort en rond 18u ga ik mijn maagje vullen in de pizzahut. (ik heb ’s middags als gezond chinees gegeten, dus kan er ’s avonds wel een vettige pizza bij…)

25-01-2010 om 14:28 geschreven door Famke  

Bijlagen:
RESULTAAT PRIJSVRAAG.xls (14.5 KB)