Nog voor de zon ontwaakt, staan wij al aan de lobby van het hotel om uit te checken. De eetzaal is zelfs nog niet open, dus wij krijgen een ontbijtpakketje mee. Het sneeuwtapijt is een beetje aangedikt tot een 2 à 3 cm. Genoeg dus om de voetpaden om te toveren tot schaatspistes en om op de wegen een beetje chaos te veroorzaken. We worden opgehaald door een klein busje op Chineesjesmaat. We hebben bijna een schoentrekker nodig om onze lange benen tussen de zeteltjes te krijgen. En dit is voor een ritje van 3uur! Of toch niet? Na een 10tal minuutjes mogen we uitstappen om op een groter busje te stappen. Oef! Het is geen luxecar, maar toch iets ruimer dan het kleine busje. De afstand tussen onze rugleuning en die van de zetel ervoor, is zowat exact de lengte van onze bovenbenen (hoewel Tone 10 cm langer is dan mij, zijn onze bovenbenen even lang).
Aan een gemiddelde van 25km/u rijden we naar de bergen en heuvels ten noorden van Beijing. We krijgen de tijd om wat uurtjes slaap in te halen. Rond 10u komen we aan in Jinshaning. Wonder boven wonder ligt daar geen vlokje sneeuw en is er stralende zon. De temperaturen draaien rond het nulpunt en er speelt een ijzig windje. Als vliegen op een stront komen enkelen van de lokale bevolking aandraven met mutsen, handschoenen, fotoboeken, T-shirts, Voor de rest is het hier heel rustig en is onze groep zowat het enige wat er rondloopt van toeristen. Het kabelbaantje naar de muur is out of order, dus hebben wij de eer om te voet naar de muur te klimmen. Ergens vind ik dat absoluut niet erg, aangezien mijn vertrouwen in dat kabelbaantje ook ergens rond het vriespunt ligt enkele lokale verkopers en verkoopsters proberen nogmaals vanalles te verkopen. Ze lopen zelfs honderden meters met ons mee. Uiteindelijk zou je bijna iets van hen kopen opdat ze je met rust zouden laten. Wel vervelend als ze zo blijven aanklampen, ondanks onze negerende en afwijzende houding. (je moet wel zot zijn om een dik fotoboek te kopen dat je nog 10 km bergop en bergaf moet meesleuren!)
Nog voor we de muur bereiken, vliegt de bovenste laag van de jas al uit. Dit is eigenlijk ideaal weer om de muur te beklimmen: koud en zonnig (maar door de intense inspanning krijg je zonder problemen warm). In de zomer moet dit enorm zwaar zijn!
We hebben gekozen voor een tocht van 8 à 10 km over de muur, van Jinshanling naar Simatai. De groep valt heel vlug uiteen. 3 mannen met een hoog macho gehalte gaan in een spoedtempo voorop, daarna volgen wij, ongeveer samen met een Londenaar en een Parisienne, daarna nog een paar koppeltjes, en dan volgt het gros van de groep. Allemaal westerlingen.
De uitzichten zijn adembenemend. Meerdere malen vragen we ons af welke gek het in zijn hoofd gekregen had om deze reusachtige muur te bouwen.
Tijdens het begin van de tocht lopen we op een gerestaureerd deel van de muur. Mooie trapjes, afgewerkte torens, daarna volgt een meer authentiek deel, waar het eerder lopen is tussen het puin. Goed opletten om geen misstappen te zetten, want de afgrond is dicht en diep en de muur waarop we lopen is op bepaalde stukken heel steil! Na de steilste stukken zit er meestal een oud Chineesje verstopt in een torentje, dat ons probeert te versieren om cola, water, een fris pintje of een warm koffietje te kopen. We kunnen ook batterijen, fotoboeken en T-shirts (opschrift: I climbed the great wall!) kopen uiteraard! Heel strategisch geplaatst
Ik wist al dat de Chinese muur indrukwekkend was, maar deze tocht overtreft toch nog het toertje dat we 5 jaar geleden met het gezin en Regine gedaan hebben. Waaaaaaw!! Eigenlijk kan je dat gewoon niet met woorden omschrijven. Een foto kan dit een beetje vertellen, maar dan nog heb je dat waaaaw-gevoel pas als je bezweet en naar adem happend boven in een torentje kijkt naar het landschap!
3 uurtjes later komen we aan in Simatai. Daar moeten we nog een afdaling doen, die we te voet of met een soort deadride over een stuwmeertje kunnen doen. Omdat de veiligheid niet zo overtuigend in orde is, kiezen we toch voor de minder avontuurlijke wandeling naar beneden. Daar wacht een klein camionnetje op ons. Eigenlijk een gewoon camionnetje dat wat samengeperst was (of beter: een overdekt brommertje op 4 wielen). We slagen er in om ons met 9 man in het rijtuig te persen. Lekker gezellig dicht bij elkaar gelukkig is het maar voor een kleine 5 minuutjes. We worden gedropt aan een restaurant dat meer op een schoolrefter lijkt, en krijgen er een gevarieerd buffetje aangeboden. Het is best wel lekker en overdekt met de nodige honger, smaakt het heel goed!
Voor we de busrit Beijingwaarts weer aanvatten, is het nog even tijd om de blaas te ledigen. Waar de nood het hoogst is, valt men gelukkig niet te vies. Achter een muurtje zijn 3 vieze Franse toiletten verstopt. Geen afscherming tussen de toiletten enzo, gewoon het begrip openbaar toilet letterlijk toegepast. Ochja, we zijn jong en op kamp moeten we soms ook wel eens tussen de bosjes gaan
Omdat wij niet meer in een hotel logeren, maar wel dezelfde avond nog een vlucht naar Shanghai geboekt hebben, worden we al na anderhalf uur ergens langs een grote weg gedropt, op zon 10km van de luchthaven. (met de bus naar de luchthaven rijden, zou niet geapprecieerd worden door de medereizigers en zou ook een enorme ommetoer en tijdsverlies betekend hebben). Een vriendelijke takusichauffeur zet ons een kwartiertje later af aan de luchthaven. Intussen is het 17u30 en onze vlucht is pas om 22u. We wagen het erop om te vragen of we kunnen omboeken naar een vlucht die wat vroeger vertrekt (ik had er al ervaring mee dat dit hier niet zon groot probleem is) en om 18u30 zitten we al op het vliegtuig om richting Shanghai te vliegen. We moeten niet inzitten met bagage die al dan niet zal mee zijn, want buiten een rugzak hebben we niks bij. In Shanghai nemen we de taxi naar het appartementje. Hiervoor moeten we in een enorme rij aanschuiven, zoals in een pretpark voor een van de topattracties. Door de goede organisatie hiervan veel chineesjes die aanduiden waar de taxis moeten rijden, in welke taxi de passagiers moeten zitten, enkele chineesjes die de bagagekarretjes onmiddellijk uit de weg ruimen, - zitten we een 10 minuutjes later al in een taxi! Om 22u, het uur dat we normaal zouden opstijgen, zijn we al terug op het appartement! Als dat geen luxe is!
Weekend = uitslapen! Of toch vandaag. Tone moest nog even bekomen van de jetlag en ik van de vermoeiende werkweek met korte nachtjes. Na een stevig ontbijt wordt het dan toch tijd om Tone even onder te dompelen in de drukte van de stad. De metro brengt ons naar haar drukste punt: Peoples square. Van daaruit bezoeken we Shanghai museum, wat ons een beetje deed terugdenken aan ons dagje Europalia in Brussel, waar we de tentoonstelling zoon van de hemel bezocht hebben. Na een half uurtje aanschuiven voor de security check mogen we binnen. Voor mij is het de 2e keer, maar vandaag is de tentoonstellingsruimte rond chinese minority nationalities opnieuw open, dus is ervoor mij ook wat nieuws.
Vanaf het museum is het maar enkele minuutjes wandelen tot aan het oude stadsgedeelte, dus dit pikken we ook weer mee. Ik had gedacht dat het na de gekte rond het chinees Nieuwjaar wat rustiger zou zijn, maar het tegendeel is waar. Crowded, crowded, crowded en pas als we huiswaarts gaan om de drukte te ontvluchten, ontdekken we waarom ¾ van de inwoners van Shanghai hier aan het verzamelen zijn: het artist spring festival zou hier binnen enkele ogenblikken van start gaan. Ietwat vreemd is dat er eerst massaal veel volk rondloopt, en dat iedereen dan naar buiten moet omdat er inkom moet betaald worden voor het festival. Organisatorisch absoluut niet evident!
Een kort bezoekje nog aan de tempel van de stadsgod (chenghuang miao) om de sfeer volledig op te snuiven (letterlijk dan, met al die wierrook). Menig chinees komt er nog met late nieuwjaarswensen.
Dan is het tijd om onze rugzak klaar te maken voor de trip naar Beijing. We nemen enkel het essentiële mee, maar uitzondering hierop vormt het groen monstertje. Nuja, ook wel essentieel eigenlijk, want we kunnen hem moeilijk 2 dagen alleen achterlaten op het appartementje. Voor het vertrek eten we nog het overschotje van gisterenavond op en smeren we nog de boterhammetjes voor de volgende ochtend. Een klein uurtje later staan we in het station, wachtend op de nachttrein die ons in 11 uur tijd zon 1200 km verder zal brengen. We delen het compartimentje met een oude en jonge chinees. Vanuit ma en pa hun verhalen had ik onthouden dat dat wel eens voor een luidruchtige en slapeloze nacht zou kunnen zorgen, maar dat viel heel goed mee. Ondanks wat gesnurk van de oudste, zijn ze verbazingwekkend stil. Dat is echter geen garantie op een goede nachtrust, want zo 4 chauffages op 37°C in een kotje van zon 12 kubieke meter, zorgt toch wel voor een kleine hittegolf. Maar we zijn jong, dus we kunnen tegen een stootje en om 7u10 in de vroege morgen zetten we voet aan wal voor een trip door Beijing.
De gids pikt ons op in het station en vol zelfvertrouwen neemt hij ons mee naar de auto die ons overal zal rondvoeren. Desondanks verdwalen we een beetje in het immense station en waar we naar buiten moeten, is dat onmogelijk wegens eenrichtings security check. Wij moeten natuurlijk in de andere richting. Een vriendelijk woordje, een vette knipoog en een glimlach helpen natuurlijk om even de richting te veranderen :D
Buiten is het een stuk frisser dan in Shanghai, dus muts, sjaal en handschoenen zijn meer dan welkom. (alle, voor mij dan toch. Tones interne chauffage staat iets warmer ingesteld dan de mijne) Hoewel we geboekt hadden voor een rondrit in groep, kregen we bij gebrek aan een groep dan maar een privérondrit.
Net na openingstijd betreden we de Temple of Heaven. Wat op het eerste zicht een rustig ontspanningspark voor de lokale bevolking lijkt, verandert even later in een broeinest van prullariaverkopers en wordt uiteindelijk een reusachtig domein met een interessante en vooral symbolische achtergrond. We wanen ons even god en godin door over het middenpad van de weg naar de temple for good harvest te wandelen. Alles draait hier rond blauw en negen. Blauw: het kleur van de hemel, 9: het getal van god.
Van daaruit gaan we naar de verboden stad. 999,5 kamers, waar de meer dan 2000 concubines ondergebracht waren en waar voor elke gelegenheid een aparte troonkamer was. De keizer had continu 75 vrouwen rondom zich (den duts!) en voor een wandeling doorheen zijn hele domein kon hij beter een daguitstap plannen. Ergens moet je toch wel een beetje grootheidswaanzin hebben om dit te laten bouwen.
Net voor het verlaten van de Verboden Stad, nemen we een kijkje in de keizerlijke tuin. Dit is de enige plaats in de verboden stad waar bomen staan op alle andere plaatsen zijn de bovenste 15 meter (u leest het goed) van het bodemoppervlak bedekt met steen om van een draconische veiligheidsmaatregel te spreken! In de keizerlijke tuin staat een speciaal boomkoppeltje, niet voor niets de lovetrees genoemd: 2 bomen die naar elkaar toe gegroeid zijn en verstrengeld zijn. Picturetime dus!
We zijn nog net iets te vroeg voor het middagmaal, dus worden we getrakteerd op een traditionele theeceremonie. Een must-do voor elke toerist die zich op Chinees grondgebied waagt.
Na het middagmaal gaan we naar het zomerpaleis. Alsof de verboden stad nog niet groot genoeg was, had de keizer nog een buitenverblijfje van een slordige 350 Ha nodig. We lopen doorheen de prachtig versierde 700m lange corridor. Het schilderen hiervan moet een monnikenwerk geweest zijn. Wat verderop vinden we het marmeren schip, dat door de laagstand van het water zo goed als op het droge lag. Het nut van een schip dat niet kan varen of drijven, moet je mij toch nog eens uitleggen. Of is het enkel de pronkwaarde die telt?
Omdat we alles op een draftempo gedaan hebben niet moeilijk als je zo alle2 lange benen hebt-, grijpt de gids zijn kans om ons nog even in een zijdeshop en pearlshop te deponeren. Na een korte how its made- introductie volgt telkens snel de shop met best quality en lowest prices. Best wel eens leerrijk om dit interactief te ontdekken en om even mee te helpen om een van de vele laagjes van een zijden deken te leggen.
Deze semi-educatieve semi-commerciële uitstapjes moet je er natuurlij bijnemen als je een toeristische rondrit maakt. Zonder gids en chauffeur is het anders niet echt haalbaar om al deze dingen op 1 dag te bezichtigen. Bovendien kregen we nog de kans om even langs het olympisch domein te rijden, en een korte fotostop te maken.
Intussen heeft de gids ons nog warm gemaakt om s avonds een Kung Fu voorstelling bij te wonen. Niet echt iets waar ik voor sta te springen, maar liefde is de kleine jongen in hem ook zijn pleziertjes gunnen dus na een douche en een vlug avondmaal gaan wij richting red theatre. Dit blijkt een toeristische topattractie te zijn. We zien weinig Chinese zwarte kopjes (behalve die van de gidsen die er hun groep toeristen droppen en er dan in de speciaal ingerichte tour guide lounge kunnen relaxeren) zelfs bij de Kung Fu artisten zien we geen zwarte kopjes. Het waren wel chineesjes, maar met een scharrekopke (vertaling voor buiten west-vlaanderen: net niet kaalgeschoren).
We krijgen een mooi plaatsje op de 1e verdieping. Na wat reclame voor de giftshop en wat campagnevoering i.v.m. preventie van griep, kan de show beginnen. En eerlijk gezegd, het mag er wel zijn, dus niet alleen voor grote jongens met kleinejongensdromen :D Een goed uitgebalanceerde mengeling van acrobatie, zang, dans, choreografisch uitgedokterde gevechten die samen een verhaal met levenswijsheid brachten. Natuurlijk ook de hoogtepunten waarbij een man op 3 speerpunten gedragen wordt en waar ze ijzeren staven op hun hoofd in diggelen slaan (dat deel vind in vanuit medisch standpunt gezien echter overbodig) Een beetje cirque du soleil in het klein.
Bij het buitenkomen merken we dat er vlokjes sneeuw uit de lucht beginnen te vallen. Alsof Tone dit in België nog niet genoeg gezien had deze winter! Dat belooft voor de uitstap naar de Great wall voor morgen!
We dachten van deze nacht wat slaap in te kunnen halen, maar daar hebben de Chinezen anders over beslist. Het is de laatste dag van de 14daagse festiviteiten rond het Chinees Nieuwjaar, en daar hoort uiteraard vuurwerk bij tot in de vroege uurtjes!!! En dan bedenken dat we de volgende dag om 6u20 door de gids worden opgepikt voor de uitstap naar de Great Wall (wat ook weer een uur vroeger is dan voorzien, omdat ze door de sneeuwval een langer durende rit voorzien!)
Nog voor de zon opkomt, loopt mijn wekker af. Aangezien het gisteren wat laas was, was het maar een kort nachtje, maar dat heb ik er uiteraard voor over vandaag komt mijn bezoek toe!
De metro brengt mij tot op 30 km van de luchthaven, en nog geen kwartier later kom ik met de maglev aan in de luchthaven zelf. Enkel een verhoog, geen electriciteitskabels, geen sporen. Het doet wel raar om op die manier tegen 300 km/h door het landschap te razen. Door een kleine vergissing van terminal, duurt het even eer ik mijn bezoek vind, maar hoewel de luchthaven groot is en het proximusnetwerk het liet afweten, hebben we elkaar uiteindelijk toch gevonden. Samen met Tone doe ik het hele maglev-metrotraject terug naar het appartement. Inchecken, installeren, bekomen van de vlucht en de jetlag, even de omgeving verkennen, rustig acclimatiseren dus. Het is ook niet echt het ideale weer om de mooiste uitzichten van Shanghai te bekijken.
Tone heeft nog een hele voorraad chocolade mee (inclusief een prachtig en heerlijk uitziend chocoladehart) en zo beschik ik nu in Chinese termen over een hele goudmijn aan chocolade op mijn appartementje!
Voor ons 1e avondmaal maken we een wandelingetje (inclusief Shanghaise verkeersles deel 1) naar de shopping mall voor een happy chili maaltijd, die iets meer chili dan happy was, maar al bij al nog gesmaakt heeft. Mijn smaakpapillen zijn blijkbaar al beter aangepast aan het spicy food dan die van Tone, maar dat went wel snel :D. Naar goede Chinese gewoonte krijgen we op het einde van de maaltijd potjes om de overschot mee te nemen naar huis...
Morgen trekken we op toeristische roundtrip en vertrekken we ook naar beijing voor een paar dagen. Het volgende blogbericht komt dus waarschijnlijk pas op maandag 1 maart.
enkelen hadden het juist... ze eet haar yoghurt met een rietje, mijn sofietje...
ik ga naar de supermarkt in Shanghai en koop een pak met 8 potjes activia van danone. (niet dat ik zo geloof in de functie daarvan, maar tussen al die potjes yoghurt met chinees opschrift, is dat wel een herkenbaar merk) Als ik op mijn appartementje het pak open om de potjes netjes in de frigo te plaatsen, vind ik binnenin een hulpmiddel om de yoghurtjes op te eten. De vraag is: wat is dit hulpmiddel?
antwoorden kan tot woensdag 24 februari, 23u59u belgische tijd, op famke_vanderhauwaert@hotmail.com met als titel 'prijsvraag' er zijn punten te verdienen voor het juiste antwoord en voor de originaliteit.
Is het het weer, collectief slechte slaap van de artsen of gewoon toeval, maar zowat alle artsen klagen over de houding van de patiënten vandaag. De fransman weigert antibiotica te nemen voor zijn zware bronchitis, de Canadees die al meer dan een jaar zijn galblaas moest laten wegnemen blijft dit uitstellen, de Brit met de overbelasting ziet het niet zitten om het wat rustiger aan te doen het loopt blijkbaar niet zoals de artsen het zouden willen. Laat het een les zijn voor later
s avonds nodig ik Dipika en dr. Maskay uit om ergens iets te gaan eten. We kiezen voor charme, waar ik eerder al eens gegeten had. Lekker en een tikkeltje atypisch chinees. Vooral de zoete kubusjes broodkruin met vanilleijs zijn niet alledaags.
Hoe kan je een heerlijk etentje beter afsluiten dan met een rustig filmpje op het nieuwe reusachtige flatscreen? Nog een zakje chips, fruitsap, vodka of een ander drankje en het plaatje is perfect. (Vicky, Christina, Barcelona. Een aanrader!)
Zo wordt het wel weer redelijk laat, en als ik thuis kom moet ik nog wat opruimen in mijn appartementje, want morgen heb ik bezoek!! Ik kan nog even het vliegtuig live volgen op een online kaartje, maar eens het te ver van Parijs verwijderd is, is dat niet meer mogelijk.
Weinig nieuws onder de zon vandaag. Ergens wel logisch, want de zon heeft zich verstopt! Desondanks bereikt het lenteprikje haar hoogtepunt met 22°C.
Over de middag worden alle beschikbare dokters en verpleegkundigen verwacht in de Yurt voor een uiteenzetting over de werking van het ziekenhuis in geval van de afkondiging van een extern rampenplan. Dit staat nog in de kinderschoenen en suggesties en aanpassingen worden gegeven. Aangezien dit een plan is dat op lange termijn wordt uitgewerkt en ik hier maar een 6tal weken meer te gaan heb, zit ik er eerder bij als ramptoerist. Het interessante aan deze bijeenkomst is om te observeren hoe verschillende mensen vanuit hun eigen professionele bezigheden het plan anders benaderen en andere gaten vinden die nog opgevuld moeten worden.
Na de ziekenhuisshift maak ik een zomerse avondwandeling en doe onderweg nog wat inkopen. Bijna thuis voel ik af en toe een druppel naar beneden komen. Geen zweet de voorbode van regen! Het duurt nog een paar uur eer de druppels echt de naam regen waardig zijn en het begint ook wat te rommelen in de lucht. Nu het feu dartifice gedaan is, is het blijkbaar tijd voor feu naturelle
Op mijn appartementje doe ik een werk van barmhartigheid: de werkloze werk geven (ok, geen van de 7 officiële werken van barmhartigheid, maar laat het mij het 8e werk noemen :D)
De werkloze asbak die tot nu toe in een vergeten hoekje beland was, wordt vanaf heden steun en waterreservoir voor het rode welriekende plantje dat mijn kamer nu een mooi tintje geeft. Daarenboven heeft hij de eer om naast mijn potje snoepjes te staan als dat geen mooi werkje is!
Nog anderhalf dagje en ik krijg bezoek (hopelijk )!!
Shanghai ontwaakt in een dichte mist, maar eens de mist opklaart is het genieten van de heerlijke lentetemperaturen. Althans buiten zijn het lentetemperaturen binnen in het ziekenhuis gaan ze weer de zomerse kant op!
Ondanks het mooie weer blijven de meeste Chinezen zich warm induffelen. Ze zijn koning van de laagjesmode. Hun borstkas houden ze warm met een marcelleke, bedekt met een T-shirt met korte mouwen, een T-shirt met lange mouwen of een dunne pull of een flanellen hemd, daarboven nog een dikkere pull en liefst nog een dikke winterjas om het plaatje compleet te maken. Hun benen bedekken ze met een onderbroek met lange pijpen en daarboven nog een dikke wollen broek of zelfs een broek die de dikte van een skipak benadert is geen uitzondering. Tot een dikke week geleden kon ik hier nog inkomen, maar als het buiten 15 à 20°C is, moet je met zon pak kleren toch wel wegsmelten? Volwassenen mogen dan nog de spontane reflex hebben om een laagje af te nemen als het smeltproces zich begint in te stellen, de (kleine) kinderen hebben dit privilege niet De hele kleintjes die nog niet lopen, worden op de koop toe nog eens in een dikke plaid gedraaid.
Genoeg over het weer en de mode, terug naar het ziekenhuis. Wat een rustige dag leek te worden, werd een drukke consultatiedag met uiteenlopende ziektebeelden.
s Avonds zie ik Herman die me een verse lading Belgian Chocolate bezorgt. Samen genieten we van de lekkere Franse Cuisine (met een lekker Chinees biertje) in Mont Martre.
Intussen wordt het vertrek van mijn komend bezoek wat in de war gestuurd: eerst was er de treinramp die het TGV-verkeer sterk doet verminderen, dan komen de mannen van Air-France nog even opdagen met een 4daagse staking (een betere term is misschien dat ze niet komen opdagen). Het is alsof het niet mag zijn maar goed, als ik even terugdenk aan mijn tumultueus vertrek, heeft dat uiteindelijk geresulteerd in een vervroegde aankomst, dus wie weet
Een prachtige lentedag, zoals er nog heel veel mogen komen. In het ziekenhuis lopen de temperaturen opnieuw op. Letterlijk dan. In de gangen is het nog te doen, maar de onderzoekskamertjes waar de zon in de ruiten speelt, worden omgetoverd tot saunas. Ik zal weer eens mijn stoute schoenen moeten aantrekken en subtiel de airco aanzetten
En alsof dat nog niet genoeg is, worden onze onderzoekskamertjes gevuld met hele families. Echt wel een bizar toeval dat we vandaag doorlopend duoconsultaties voeren: vader en zoon die met een week verschil een fractuur opgelopen hebben, moeder en zoon die een uiteenlopende aandoening hebben, zo wordt het wel heel warm en druk in de kleine consultatieruimtes. Dan komt er nog eens een 6jarig hyperactief jongentje binnen dat voor de gelegenheid het hele gezin heeft meegevraagd. Zweet zweet zweet. En de dag vliegt weer voorbij.
Op weg naar mijn appartementje maak ik nog een ommetoertje om nog even te genieten van het voorjaarszonnetje.
Opstaan, een stralende zon boven de stad zien en geen enkel wolkje vinden om weg te geeuwen als dat niet heerlijk is! Ik heb weinig plannen voor vandaag en vul de uren eerst wat met chatten en wat administratief werk dat bij de stage hoort. In de namiddag ga ik naar het dichtstbijzijnde park om er de sfeer op te snuiven. En sfeer was er wel! Jong, oud en alles er tussenin komt naar het park om zich te ontspannen. Kleine kinderen huppelen voorbij met een suikerspin in de hand, koppeltjes spelen badminton, mannen met een kindsgevoel laten hun mooie vlieger op op het grasplein dat hiervoor speciaal voorbehouden is, koppels van middelbare leeftijd dansen op de muziek die uit de draagbare boxen komt, sommigen houden halt om te kijken naar een muzikaal toneeltje, grootouders nemen hun kleinkinderen mee naar de pretparkattracties, hier en daar komt een jogger voorbij, enkelen groeperen zich voor yoga of kung fu, vriendinnen van middelbare leeftijd maken een wandeling waarbij ze babbelen en afwisselend voor en achter zich met de handen klappen, hier en daar oefent een groepje muziekanten een stukje, mannen rekken zich uit door aan de tak van een boom te hangen, en nog veel meer de bizarste van al is toch wel de man die op een rustig tempo wandelt en hierbij continu zijn oren uitrekt. Ik veronderstel dat het een boeddha-wannabe is, want boeddha wordt ook afgebeeld met enorm grote oren.
Een leuk schouwspel dus!
Als de zon ondergaat en de temperatuur wat begint te zakken, zoek ik een restaurantje in de buurt. Vraag me niet wat ik gegeten heb, maar het was iets lekkers met zwarte peper op een sizzling plate en het was geen vlees.
Terug in het appartement ga ik voor nog wat fysieke activitijd en een verfrissende douche
Als mijn wekker afloopt, en ik met mijn slaperige ogen de gordijnen open, denk ik: oh nee, geen zoning weer vandaag! Pas enkele ogenblikken later realiseer ik me dat het buiten al aan het klaren is, maar dat de zon nog niet tevoorschijn gekomen is. En wat dacht je daar is de lente, daar is de zon! Het wordt een heerlijk zonnig dagje met temperaturen die de 20°C overschrijden. Wel nog behoorlijk koud s morgens en s avonds, maar dat neem ik er graag bij.
Dus, ik sta in het weekend vroeger op dan in de week en dan wel nog een uur! Nuja, dat uur kan ik wel recupereren tijdens het wachten op de trein. Ik zei eerder al dat de trein in China niet is zoals de trein die wij kennen. Het concept van sporen en electriciteitsdraden en wagons enzo is wel hetzelfde natuurlijk, maar het gebruik ervan is totaal anders. Ik kom toe in het station. Na een ticketcontrole, een bagagecontrole en nog een ticketcontrole, worden we voorgesorteerd in grote wachtzalen met ellenlange rijen stoeltjes. Ongeveer een kwartier voor het vertrek van de trein, worden de ticketjes nogmaals gecontroleerd en mogen we naar het perron gaan, waar we opstappen op de wagon waarvan het nummertje op het ticketje staat. Late passagiers worden aangespoord om zich te haasten (last call for passengers on flight train D4514, echt zoals in de luchtaven). In de wagon neemt iedereen plaats op zijn genummerd stoeltje. Ik had gekozen voor de soft seats en daar hoorde ook extra beenruimte bij Ik kan mijn zetel ook wat platter leggen, en het is zon systeem dat je zitting naar voor schuift ipv je leuning naar achter. Zo ambeteer je de persoon achter je ten minste niet.
De trein zoeft aan 200km/u langsheen landbouwgebieden. (Ik heb er geen idee van hoe snel een trein in België rijdt, maar de snelheid van die Chinese trein wordt getoond op een schermpje in de wagon.
Een 40 minuutjes na het vertrek in Shanghai, sta ik in Italië en als ik dan nog eens Amsterdamse tulpen zie, ben ik toch wel even het noorden kwijt. Ik ben in Venetië Venetië van het oosten wel te verstaan. En in het Venetië van het Oosten staat een scheve oosterse toren (aka pagode) van Pisa. De naam van deze plaats? Suzhou! Een stadje (slechts een slordige 6 miljoen inwoners) op een 80 km van Shanghai verwijderd, dat doorlopen wordt met kleine riviertjes. Er is zelfs een Canal Grande met een Aquatic Bus. Een geliefkoosde toeristische plaats. Het toerisme is zowel de zege als de vloek van deze stad. De traditionele tuinen en culturele elementen worden in stand gehouden voor de toeristen, de straten worden gekleurd met riksjas en soevenirsshops, maar de rust wordt verstoord door follow the guides met microfoon, gevolgd door een kudde al dan niet geïnteresseerde toeristen. Persoonlijk vind ik het best een gezellige bedoening en ik kan goed geloven dat de Shanghainezen in het weekend graag even naar hier vluchten.
Ik besluit om eerst de Oosterse kant te bezoeken en me later op de dag toe te leggen op de italiaanse kant. Mijn eerste bezoekspunt is de Pagode in het noorden van de stad. Zoals de meeste Pagodes, kan deze mij aan de buitenkant zeker en vast behagen. De binnenkant is wat vergane glorie. Een smalle houten trap met hoge treden brengt me naar de hoogste verdieping. Hoe hoger ik kom, hoe meer ik me moet bukken om door de deuropeningen te gaan zonder mijn hoofd te stoten. Uiteindelijk krijg ik een adembenemend zicht over de stad te zien vanop de 8e verdieping. Best wel spannend, zo hoog, met enkel een krakkemikkige houten leuning als beveiliging
Na de pagode met omliggende tempel en tuin, ga ik richting Suzhou Arts en Craft Museum, waar ik geweigerd word omdat er een picknick in mijn rugzak zit. Aangezien het zonnetje toch heerlijk schijnt, doe ik geen verdere moeite om binnen te graken en wandel langs winkelstraten en talrijke tuinen naar zowat de andere kant van de stad, waar nog een resterend stukje stadsmuur te bezichtigen is. Daarbij hoort ook een mooie stuk Chinese tuin. Mooi en heel ontspannend om hier in het zonnetje even rust te houden. Wat een verschil met de mensenmassa in de Yu garden Ik ben getuige van een wonderbaarlijk visspektakel: een kindje geeft wat brood aan de enorme vissen en gooit per ongelijk een volledige minisandwich in het water. Dat ding blijft drijven en 10tallen vissen proberen het op te eten, maar het is te groot voor hun blub-mond, en ze duwen het gewoon verder, zodat meer dan de helft van de vissen meezwemt naar de andere kant van de vijver achter een sandwich die telkens verder vooruit gaat best wel grappig.
Wanneer ik terug buiten het park kom, duikt er tussen de souvenirskraampjes een man op die vraagt of ik geen Takusi moet hebben. Ik werd eerder al verschillende keren aangesproken om een Louis Vuitton sjakosj of een Leal Lolex te kopen, maar een Takusi, daar had ik nog nooit van gehoord
Uiteindelijk ga ik met de Takusi naar nog een andere kant van de stad: naar de Tijgerberg. Om als tijger in het jaar van de tijger de tijgerberg te betreden, das toch wel iets speciaals é.
De tijgerberg is een kleine 40m hoog (weerom geen typfout) en bovenaan is het graf van de stadsoprichter. Deze wilde blijkbaar volledige rust na zijn dood, want volgens de legende gaf hij een banket voor alle mannen die geholpen hadden om zijn graf op te bouwen, en hierbij vergiftigde hij hen, zodat ze de geheimen van de toegang niet zouden verklappen. Daarbij liet hij nog een scheve en uiterst fragiele toren op de graftombe plaatsen. Elke poging tot het openen van de graftombe, zou een aanleiding kunnen zijn voor het instorten van de pagode
Na een flinke wandeling tijdens de zonsondergang, kom ik terug aan bij het station, waar ik in afwachting van de trein een gezonde maaltijd neem in het klasserestaurant met de naam KFC :D.
Als ik daarna sta te wachten op de metro om met mijn vermoeide benen naar huis te gaan, word ik aangesproken door een Shanghaise computerfreak. In zijn beste Chinglisch en in mijn traagste English proberen we elkaar te verstaan. Na een 2tal zinnen komt al vlug de vraag of ik een boyfriend heb subtiel! Ik zal jullie later nog wat vertellen over de mannelijkheid van de Chinese mannen (of beter over hun gebrek daaraan), maar dit zou me nu te ver leiden-
Op de metro tatert hij wat verder. Af en toe begrijp ik een deel van de zin die hij wil zeggen en voor de rest knik ik wat en lach wat mee.
Vermoeiend, maar zeker voor herhaling vatbaar zon treinuitstapjes.
Een ochtend zonder knallen en vuurwerk het doet bijna raar na bijna 2 weken!
Hoewel het vrijdag is, is het in het ziekenhuis behoorlijk druk Ik leer wat bij over de traditionele Japanse en Chinese geneeskunde, en over het verschil tussen een plaster en een patch.
Opnieuw een chinese traiteurmaaltijd in plaats van een broodje of kookies.
Als het tijd is om huiswaarts te gaan, begint dokter Song over het restaurant dat hij recent ontdekt heeft. Hij wil me samen met enkele vrienden uitnodigen op zaterdag, maar ik heb reeds mijn treinticketjes, dus doet hij onmiddellijk wat telefoontjes en even later zitten we met zn vijven in het restaurant voor een lekkere Noord-West-Chinese maaltijd. Ik leer zo stilletjesaan de smaak van een chinees pintje bij de maaltijd appreciëren... Het is maar 1 metrostation van mijn appartementje verwijderd, dus veel kans dat ik er in de komende weken nog eens langs ga.
Voor ik ga slapen, maak ik dat mijn rugzak mooi klaar staat voor morgen
De eerste dag terug aan de slag. Onderweg naar het ziekenhuis worden de schoenen bijna van mijn voeten geschoten door al het vuurwerk dat om de 2 meter nog wordt afgeschoten. Toch maar een eng gevoel hoor, om die kartonnen resten op een halve meter van je voeten te zien neerkomen met een niet te onderschatten kracht en snelheid.
In het ziekenhuis is het overal goeiendag en gelukkig Nieuwjaar zeggen van de vele piepers en omhelzingen hebben de 3 aanwezige chirurgen een verkoudheid opgelopen en naar goede Chinese gewoonte lopen ze de hele dag met een mondmaskertje op. Ik vind dat toch maar een raar zicht hoor, de hele dag met een mondmasker rondlopen. En of het echt effectief is???
Voor het nieuwe jaar heb ik een kommetje chocolade meegebracht, wat natuurlijk met veel dankbaarheid werd aangenomen. In ruil kreeg ik Chinese nieuwjaarslekkernijen. Ik durf me echter nog steeds niet wagen aan dat rood dings dat eruit ziet als gedroogd vlees en verpakt is in vacuum getrokken plastiek. Aangezien het zo veelvuldig gegeten wordt, moet het wel lekker zijn, maar ik betrouw het zaakje niet hoor.
Er zijn heel wat consultaties en ook een kleine ingreep gepland op deze eerst werkdag, dus de dag gaat vlot vooruit. De mensen die in de keuken van het personeelsrestaurant werken, hebben nog een extra dagje verlof, dus krijgen wij een soort traiteurmaaltijd voorgeschoteld.
Voor de rest gebeuren er vandaag weinig noemenswaardige dingen. Mijn avond breng ik rustig door.
Na een paar nachten met ietwat bizarre dromen, volgde weer een rustiger nachtje. Ik neem de metro naar Shanghai railway station. Ik ben nog niet van plan om de trein te nemen, maar ik koop reeds mijn ticketjes voor mijn uitstap van komende zaterdag. In China is het de gewoonte dat je je treinticket enkele dagen op voorhand koopt. Je krijgt ook een genummerde zitplaats, dus wel volle treinen, maar geen overvolle! Ik denk dat de trein hier dan ook eerder een middel is om te reizen, en niet echt om dagelijks te pendelen. Omdat de ticketjes bijna belachelijk goedkoop zijn, kies ik voor de soft seat ipv de hard seat. Ik ben benieuwd wat dat zal geven het wordt zeker en vast spannend zaterdag! Naar waar ik ga? Voor jullie een vraag, voor mij een weet!
Terwijl ik me nu toch in het noordelijk deel van Shanghai bevind, kan ik tegelijk ook een kijkje nemen bij de Jade Boeddha Temple (ofte Jufu). Ik sta me wat te oriënteren met het stadsplan en de toeristengids in de hand, als van achter mij een jonge Shanghainees komt opgedoken met de vraag can I help you? Tgog, eigenlijk heb ik niet echt hulp nodig ik ben misschien wel een vrouw, maar kaartlezen lukt behoorlijk goed hoor! Maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik zeg wat mijn plannen zijn en dat ik de juiste straat zoek, en na een korte blik op het stadsplan, wijst hij mij de juiste straat. Ik ga de aangewezen richting uit. Op het volgend kruispunt dubbelcheck ik even of de richting klopt en plots is daar opnieuw een stem dezelfde stem! wait, Ill go with you. Dus ietwat ongevraagd ben ik op stap met een Shanghainees die de weg naar de tempel zelf niet kent en om de 2 meter de juiste richting vraagt aan een voorbijganger. Hij zit in het 2e jaar biologie, vindt het vanzelfsprekend dat hij met glans geslaagd is in zijn voorbije examens, en begint opeens te vertellen dat zijn neef recent omgekomen is in een auto-ongeluk en dat hij zich daardoor vragen stelt over het leven, dat hij met zichzelf geen blijf meer weet en dat hij daarom de stad ingetrokken is om te zien of hij iemand kon helpen slik!
En zo komen we aan bij de Jade Boeddha Temple. Aangezien de meeste families rond Nieuwjaar naar een tempel gaan om daar te bidden voor een goed jaar voor hun familie, is het hier redelijk druk (nuja, je weet intussen al dat alles in shanghai relatief is in vergelijking met mijn uitstapje van gisteren is het hier wel rustig!). Naast de indrukwekkende en mooie Boeddhabeelden die veelvuldig aanbeden worden, staan talrijke kraampjes die wierrook en souvenirs verkopen. Gods tempel mocht geen marktplaats worden, maar Boeddha heeft hier blijkbaar heel weinig problemen mee. De koi-achtige vissen die in een klein vijvertje zwemmen, worden zelfs betaald om gefotografeerd te worden. Na een aantal mooie en minder mooie Boeddhabeelden kom ik in een soort balzaal die niet voor niets de kamer van de 1000 boeddhas genoemd wordt. Ik heb ze niet geteld, maar het zou me niet verwonderen moesten er echt wel 1000 geweest zijn of misschien 999, want 9 is een heel belangrijk cijfer.
Die zaal doet me heel veel denken aan de grote zaal waarin de Heksen uit Roald Dahls gelijknamige boek/film hun jaarlijkse bijeenkomst houden.
Uiteindelijk is het tijd voor het hoogtepunt: de Jaden Boeddha. Ondergebracht in een goed bewaakt gebouw (zonder dieren op het dak ???!!! ik dacht dat een heel belangrijke zou zijn???)is het aanschuiven om een kijkje te nemen bij het mooie, doch niet impressionante beeld. Mja, als het een écht Jaden beeld is, kan je ook niet verwachten dat het meeeters hoog is. Mensen aanbidden het beeld, offeren olie om het vuur voor het beeld brandend te houden. Het geeft me een dubbel gevoel. Enerzijds gaan de chinezen naar de tempel om vol overtuiging te bidden. Ze nemen ook geen fotos zoals de toeristen wel doen en zoals ze zelf op gelijk welke plaats anders ook overdreven doen. Anderzijds is de tempel een grote commerce .
Voor zij die dachten dat de smog over shanghai te wijten is aan de CO2 uitstoot van autos en fabrieken: op de foto zie je een andere oorzaak
In de rook en de menigte verlies ik mijn helpende hand uit het oog.
Rond de tempel zitten kreupele dametjes en verminkte kinderen te bedelen. Een kindje met klompvoeten waggelt voorbij, schuddend met zijn potje. Zoveel rijkdom en zoveel armoede, net naast elkaar
In mijn eentje keer ik terug naar het station. Onderweg wil ik nog een kijkje nemen in de art gallery van Mohanshan Lu (M50), maar hier is alles zo goed als gesloten wegens het chinees Nieuwjaar.
Vanavond wordt de oorlog die rond oudejaar begonnen is, weer wat aangewakkerd. De stad blijft wakker door de vel knallen. De lucht kleurt rood, geel, groen, blauw en wordt zienderogen gevuld met rook. Een fortuin aan vuurwerk gaat opnieuw de lucht in. Vanuit mijn bed op de 15de verdieping kijk ik naar het schouwspel. Slapen zal niet voor vannacht zijn alhoewel, vroeger had ik ook geen problemen met slapen tijdens een concert van de Brass Band waar pa in speelde eens zien of ik het nog kan!
Heb ik al gezegd dat de chinezen soms toch wel een beetje zot zijn?
Na mijn zware bergwandeling slaap ik een beetje uit mijn achillespees lijkt op het eerste zicht ook goed gerust te hebben, maar na een paar keer de afstand tussen mijn bed en de badkamer overbrugd te hebben, denk ik daar toch anders over. Ik zal mij deze week maar een beetje kalm houden, zodat ik er geen last meer van heb als we op 1 maart op de Chinese muur gaan Hiken. Dus vandaag geen musea of lange stadwandelingen. Ik ga een beetje uitrusten en souvenirtjes kopen in de idyllische Yu garden. Momenteel is er nog geen metrohalte heel dicht bij de yu garden, maar binnenkort zal daar verandering in komen. Het metronetwerk van Shanghai is al heel uitgebreid en het wordt nog geoptimaliseerd. Tegen expo 2010 zal je zowat op elk plaatsje binnen de ring een metrostation hebben in een straal van 1 of 2 km, en buiten de ring kun is er een lijn voorzien naar de meest belangrijke plaatsen.
Aan het metrostation is het nog relatief rustig, maar naarmate ik de Yu garden nader, word ik meer en meer vergezeld en omsingeld door mensen die hetzelfde idee hebben als ik. In de yu garden zelf is het volledige madness!! crowded place is zelfs nog een eufemisme. Ik kan me geen enkele situatie indenken waarmee ik dat kan vergelijken. Er is dus een enoooooorme mensenmassa en ik laat me er door opslorpen. Wat geduw links, een elleboog rechts, een al dan niet lekker ruikend kapsel onder mijn neus (soms ben ik wel blij dat ik groot ben en dat de chinezen klein zijn), mn rugzak wordt bijna van mijn schouders gerukt, mijn arm blijft af en toe ergens haperen terwijl mijn lichaam verder geduwd wordt. Eigenlijk moet ik helemaal niet stappen, ik word verplaatst. Moedige mamas proberen een buggy door de menigte te duwen, slimme papas nemen hun ukjes op de schouders, zodat die tenminste ook nog iets zien. (ik vraag me af hoe het moet voelen om daar als kind tussen te lopen enkel benen zien, verpletterd worden door buiken en billen, zou je hier een agorafobie kunnen ontwikkelen op jonge leeftijd??)
Op de crooked bridge is het al even erg! Ik waag me er zelfs niet aan. Het zou me niet verbazen moest er in zon drukte af en toe iemand in het water donderen
Ik vlucht af en toe in de winkeltjes waar het rustig is (lees: waar slechts aan 2 kanten geduwd wordt ipv aan 4 kanten). Nuja, dat was ook het doel van mijn uitstapje. Wat ik gekocht heb, verklap ik uiteraard nog niet.
Rond 17u probeer ik me een weg te banen richting metro, want om 18u is er een feestje bij dr. Maskay: hij heeft de Nepalese studenten geneeskunde die hun studies in Shanghai doen, uitgenodigd voor een Nepalees diner. Op deze manier wil hij tijdens de feestperiode een beetje papa zijn voor de studenten die zo lang van huis weg zijn. En voor dit papa-gevoel mag zijn vrouw 2 dagen van haar vakantie opofferen om het eten klaar te maken
Op een uurtje tijd naar de andere kant van de stad trekken is toch wel wat té optimistisch, dus kom ik een half uurtje te laat toe. Beleefd als ik ben heb ik hiervoor wel verwittigd. In tegenstelling tot de nepalese studenten die ongegeneerd anderhalf uur te laat toekomen. Na een westers-chinese aperitief (tsingtao met chips en lookbroodjes) is het tijd voor de Nepalese keuken. Je moet wel aan pikant eten zijn om het graag te eten maar bij mij is dat dus geen probleem. Bloemkool, gekookte eitjes, kippebouten, rijst, spinazie, koude patatjes, allemaal bekende dingen. Wat nieuw is zijn de sausjes waarin ze klaargemaakt zijn. Spicy!! Volgens Nepalese normen eigenlijk nog niet zooo pikant, maar voor mij is het net gepast. Er wordt nog wat bier bijgehaald, en na het eten zitten we met 19 man (en vrouw) gezellig te praten rond de salontafel. (dus ma, als er nog eens een verjaardagsfeestje is met een man of 20, kan dat zonder probleem rond de salontafel gebeuren hoor lekker gezellig )
Omstreeks middernacht is het tijd om richting mn eigen bedje te trekken.
Met picknick, fototoestel en zelfgetekend kaartje neem ik de metro richting Shashan, een 30 km buiten het stadscentrum en niet zo ver van het ziekenhuis dat ik met Dr. Song bezocht heb. Mijn stadsplan reikt niet zover, en ik heb geen printer om een google-kaartje af te drukken. (trouwens, google.com en google.be werken hier niet, dus moet ik het met google.cn doen en daar staan enkel chinese karakters op het kaartje, of gewoon kotjes, zoals op mijn computer, dus daar ben ik helemaal niks mee ik vind het wel een beetje kinderachtig gedoe hoor, maar soit, ik zal daar niet veel aan kunnen veranderen) Mijn creatief kaartje heb ik niet echt nodig gehad, want het is nu ook niet zooo moeilijk om vanaf een enorme vlakte naar een berg van 100m hoog met bovenop een kathedraal te stappen. Je kunt niet veel missen! Een mooie vernieuwde laan brengt me via een pretpark, een golfterrein, een vijver/meertje met aangelegd strandje tot aan de voet van de hoogste berg. Na een half rondje rond de voet van de berg, betreed ik het natuurgebied om de beklimming te beginnen. Een kronkelend wegje doorheen het bamboebos brengt me tot bij de middle chruch. Enkele groepjes chinezen mompelen luidkeels gebedjes en gezangen, kaarsen worden weelderig geofferd op plaatsen waar kaarsvet de aanwezigheid van duizenden voorgangers verraadt. Van hieruit vertrekt de kruisweg naar de kathedraal. Net voor de kathedraal bots ik op een gesloten omheining: renovaties. (het mevrouwtje dat tickets verkocht heeft me wel iets in die aard gezegd, en de stellingen heb ik al gezien voor ik de voet van de berg bereikte, dus het is geen verrassing). Ik kijk wat rond over de vlakte die gehuld is in de mist en neem een vluchtig kijkje in het astrologiemuseum dat niet veel voorstelt. Het doel van mijn tochtje heb ik toch al bereikt: de top!
Terwijl ik mijn picknick verorber, wandel ik rustig weer naar beneden (het is iets te koud om gezellig op een bankje te picknicken en hoewel dit een klein bedevaartsoord is, is er weinig commercieel gedoe rond). Na een dik uurtje wandelen kom ik terug aan het metrostation. Tijdens de metrowissel in Peoples square (het heeft zijn naam niet gestolen!!) proef ik nog even het chinese ongedulde en straight forward denken en doen: terwijl we met zon 20 mensen een poging ondernemen om UIT de overvolle metro te stappen, worden we tegengewerkt door een ongeveer even grote groep die zo vlug mogelijk IN de metro wil stappen. Maar mensen, puur uit fysisch oogpunt, dat GAAT NIET! Waar 1 object is, kan geen ander zijn, dus ookal wil je je haasten om een eventueel vrijgekomen stoeltje te bemachtigen, als je niet eerst mensen laat uitstappen, graak je er zelf niet op!!! En een van die deed dan nog boos naar ons omdat we drumden om uit te stappen! Manmanman ik heb nochtans onlangs ook een filmpje gezien in de metro waarin ze dat toonden dat je eerst mensen moet laten uitstappen. En aan de andere kant, als ze dan een plaatsje bemachtigd hebben en er komt een oud dametje of een mama met kind op de arm af, dan springen ze recht om hun plaats af te staan rare jongens die chinezen :D
Na dit incidentje laat ik me meestromen met de mensenmassa tot bij volgende lijn die me onder aan het appartementje deponeert. Even rusten van de wandeling, andere schoenen aantrekken in de hoop dat mijn achillespees dan wat minder pijnlijk is. Voor mijn avondmaal kies ik voor een soort Koreaans noedelgerechtje en als dessertje koop ik me een gebakje van bladerdeeg met een soort eierflan in. De juiste naam ontsnapt me, maar het lijkt hier wel een specialiteit te zijn. Nog een filmpje om de avond af te sluiten en zo zit mijn 37ste Shanghaise dag er ook op!
Op de eerste dag van het jaar van de Tijger sta ik mezelf toe een beetje uit te slapen. Ik sta net op tijd op om nog een hapje van het ontbijt te kunnen meepikken. Daarna maak ik mijn picknick klaar, haal mijn wandelschoenen uit de kast en trek de mistige, motregenachtige dag in (M&Ms ). Ik had verwacht dat iedereen gezellig aan tafel zou zitten bij zijn familie en dat ik de straten voor mij alleen zou hebben. De metro brengt me tot in de Nanjin Pedestrian road. Ok, er loopt minder volk dan op andere zondagen, maar om te zeggen dat er weinig volk loopt, is ook geen waar! En mijn idee dat alle winkels zouden gesloten zijn op deze dag, is ook helemaal geen waar. Van daaruit onderneem ik een tweede poging om op de Bund te graken, maar tevergeefs wordt ik teruggefloten door een van de bewakers. Ik loop de weg langs de Bund volledig af, en er is echt wel geen enkel punt waarop je hem kunt betreden. En toch zie ik er 2 keer iemand op wandelen die niet lijkt op een bewaker. Ik zal geduld moeten hebben tot in april (hopelijk zijn de werkzaamheden dan afgelopen ). Vanaf de Bund wandel ik verder, en verder en verder. De beste beschrijving van mijn tocht is de elfwerkzaamhedentocht. Ik nader de site van expo 2010 en overal worden straten onderworpen aan vernieuwing. Extreme makeover dit moet een enorme investering zijn, maar de straten en de omgeving worden er wel veel mooier van! Ik passeer nog enkele bewakingsmannen, en een ervan begint tegen mij te babbelen. Ik denk eerst dat hij wil duidelijk maken dat ik daar niet mag lopen, maar zijn niet-verbale expressie spreekt dat tegen. Ik knik wat, luister heel geïnteresseerd, vang enkele klanken op die ik al herken en snap voor de rest geen jotta van zijn hele verhaal. Blijkbaar moet het iets grappigs geweest zijn, want op een bepaald moment begint hij zo te lachen dat het veel mee heeft van de slappe lach. ik heb een lichtbruin vermoeden dat er nog t een en t ander van gisterenavond in zijn kleren en in zijn bloed zit
Als ik verder loop kom ik een binnenpleintje met cafeetjes en restaurantjes tegen dat heel veel meeheeft van xintiandi. Ik hou er even halt in Starbucks coffee om handen en voeten te laten opwarmen aan een heerlijk kopje chocomelk! Als kleine fan van de film I am Sam, moest ik toch wel een keer binnenstappen in een Starbucks.
Weer volledig opgewarmd kan ik verder gaan via de vernieuwde straten tot aan de site van expo 2010. Van heel ver zie ik de rode constructie van het gebouw waarmee zoveel reclame gemaakt wordt. Ik stap zo ongeveer rond een vierde van de site en bewonder doorheen de omheining de gebouwen in allerlei stijlen die al dan niet al afgewerkt lijken. De straten zijn ook nog in (her?)aanleg en het is weerom aangenaam om in deze rustige straten te wandelen. Na een wandeling van een kleine 10km stap ik terug op de metro richting appartement. In de metro hangt een vies day after-geurtje.
Nog een Disney-filmpje (Enchanted) en dan niet te laat mijn bedje binnen, want morgen staat een heel zware dag op het programma: ik ga de Shanghaise bergen intrekken en klimmen naar de Kathedraal op de top van de hoogste berg (SheShan). Het zal een wandeling van een 15 à 20 km worden met een enorm hoogteverschil (hoeveel precies verklap ik morgen of jullie kunnen al een googlen om het antwoord te vinden )
Na het ontbijt ga ik met de metro naar de Carrefour om nog vers eten te halen om de nieuwjaarsdagen door te komen. In het winkelcentrum is het opvallend rustig. De meeste winkeltjes zijn nog gesloten. Ook in de Carrefour moet ik eens geen ellebogenwerk verrichten om de nodige producten in mijn wagentje te leggen ik heb al ontdekt dat een trekmandje veel handiger is dan een grote kar. Aan deze rust komt snel een einde als de klok 10 uur slaat.
Terug op mijn appartement verdiep ik me in de toeristische gidsen om uit te zoeken wat ik de komende weken kan uitspoken. De toeristische toppers binnen Shanghai heb ik nu zowat allemaal gezien, dus tijd om mijn grenzen te verleggen naar minder toeristische attracties en naar regios aan de rand van of buiten de stad. Het ziet er naar uit dat ik mij de komende weken nog niet zal vervelen!
Na het middagmaal en een kort siësta heb ik nog wat fysieke activitijd en dan is het tijd om me klaar te maken voor het grote feest
Om 19u heb ik afgesproken met Maskay en zijn Nepalese vrienden om Hotpot te gaan eten. Het is een beetje vergelijkbaar met fondue, maar toch anders. We krijgen een grote kom op het vuurtje midden op de tafel. Daarin zitten 2 soepen, gescheiden door een tussenschot. De ene is pikant, de andere niet pikant. We krijgen ook een karretje met rauw vlees, groenten en aardappelschijfjes. Deze worden een voor een verdeeld over de 2 kokende soepen. Als ze gaar zijn worden ze nog even in een pittig sausje gedrenkt en verorberd. Best wel lekker en gezellig en ik verleg opnieuw mijn grenzen op het gebied van vlees eten (Eens in België zullen die grenzen vlug weer naar hun normale waarden terugkeren hoor J)
Rond 21u30 zijn al onze potjes leeg en is het restaurant al lang gesloten. Ondertussen is er voor het personeel een nieuwjaarsfeest aan de gang. Eigenlijk was dit een beetje de reden waarom we niet vroeger naar het restaurant gegaan zijn De personeelsleden, die ver van hun familie verwijderd zijn, krijgen een uitgebreid etentje met de nodige drank al vlug zien we enkele van hen wat van kleur veranderen. Ondertussen wordt de grote oudejaarsshow op groot scherm getoond en gaan de personeelsleden een voor een met hun al dan niet zatte botten- zelf op het podium om een of ander liedje te zingen. Ambiance à volonté. Omdat 2 van ons (ik niet, gelukkig!!) het ook wagen om onder lichte druk het podium op te gaan, krijgen we er nog een schaal met nootjes, snoepjes en fruit bovenop.
fotos hiervan volgen-Af en toe komt een van hen naar ons om ons een goed Nieuwjaar te wensen: iedereen van de tafel staat recht, de wensen worden uitgesproken, de glazen worden getikt, en iedereen neemt een slokje. Als blijk van respect voor de gasten, doet de persoon die naar de tafel gekomen is een salamandertje. Blijkbaar een beleefde manier om jezelf zat te drinken Van sommigen zal hun haar toch wat pijn doen als ze morgenmiddag opnieuw moeten werken!
Wij verleggen ons naar een klein cafeetje. Geen grootse oudejaarspartys dus, maar minstens even gezellig. Om de 2 minuten wordt er een toast gedaan om de een of andere reden. Het lijkt wel een nieuwe vorm van fitness om de 2 minuten rechtspringen! Zo nadert het stilletjesaan middernacht en met elke minuut stijgt het aantal decibels in de stad, om om middernacht volledig te ontploffen in oorverdovend vuurwerk. Het lijkt wel alsof er een nieuwe oorlog uitgebroken is! Van alle kanten komen de knallen naar ons toegevlogen. We weten niet waar eerst gekeken. Een heel fortuin wordt zomaar de lucht in geschoten die chinezen zijn toch wel een beetje getikt hoor. Eigenlijk vind ik het behoorlijk gevaarlijk om zomaar tussen de gebouwen, bomen en electriciteitskabels wat vuurwerk af te schieten. Daar moeten toch ongelukken van komen??
Alsof het vuurwerk gaten in de wolken geschoten heeft, begint het omstreeks middernacht lichtjes te sneeuwen. Na een klein uurtje verlaten we het cafeetje. Sommigen, waaronder ik, gaan huiswaarts, anderen trekken de stad verder in om nog tot in de vroege uurtjes te drinken en te dansen
Als ik op mijn appartementje ben, hoor ik hier en daar nog wat late knallen. nuja, de komende dagen zullen er nog heel wat knallen volgen!
Een vrije dag voor het begin van alle gekte van het Chinees Nieuwjaar. Ik maak er heel handig gebruik van om de eerste versie van mijn stagewerk af te maken. Veel boeiends valt er dus niet over mijn dag te zeggen. (tenzij jullie een uitgebreide beschrijving willen van de houdingen die ik aanneem achter mijn bureautje? Of misschien willen jullie wel een korte uiteenzetting over de atypische ziekte van Kawasaki?? Hehe, ik denk het niet )
s avonds is er opnieuw movie-night bij dokter Maskay. Ik trotseer de ijzige wind en ga te voet. Na een half uurtje wandelen kom ik half bevroren aan maar ik heb ten minste een beetje beweging gehad voor vandaag. De nepalese vriend van de vorige keer is ook weer van de partij. Na lekker aan huis geleverd chinees gegeten te hebben, kijken we naar up in the air. Best wel een aanrader. Het is vandaag blijkbaar een speciale dag in Nepal, dus wordt dat ook een beetje gevierd. Een glaasje zoete wijn (in elk geval geen chinese wijn) en voor de mannen een echte cubaanse sigaar. In Nepal zouden ze wat marihuana gerookt hebben, want op deze dag wordt dat toegelaten op andere dagen is het verboden- maar goed, wij zitten in China
