Ik ga wat later naar het ziekenhuis om eerst nog om treintickets te gaan voor een laatste uitstapje op zaterdag. Natuurlijk ben ik iets te laat hiervoor, want de trein voor de heenreis is al helemaal volzet. Dan maar een anders vervoersmiddel zoeken. Het wordt de long-distance bus! Ik kan nu al zeggen dat dit een avontuur zal worden!!
In het ziekenhuis heb ik niet zoveel gemist en ook in de namiddag volgt er weinig interessants. Het hoogtepunt van de dag is ongetwijfeld de uiteenzetting over lage rugpijn door de osteopaat/fysische therapeut Dr. Jones. Hij weet ook van aanpakken en trakteert ons op een vlot, interactief en leerrijk uurtje.
s Avonds hou ik me rustig met een filmpje. Ik heb nog enkele onbekeken dvds en placeer mezelf met een instantnoedel in de zetel voor een rustig filmavondje.
Mijn laatste week in het ziekenhuis gaat van start. Amai, de tijd gaat vlug! Het is blijkbaar de dag van de galcrisissen. Dat is een eigenaardig fenomeen hoor, bepaalde ziektes of types patiënten lijken dikwijls op dezelfde dag of in dezelfde week te komen. Dat is de vorige stages ook al vaker opgevallen. Je hebt hier zo de kniepijndagen, galcrisisdagen, de rugpijndagen, abcesdagen en soms ook kinderdagen of zelf belgendagen.
Nog in het ritme van gisteren, ga ik na het werk nog langs de pearlcity. Die is tot 21u open, dus dat is geen probleem om na het werk nog even te shoppen. Weerom honderden winkeltjes die allen hetzelfde verkopen (nee, ik moet echt geen LVhandtas hebben en ik heb al een uurwerk hoor!) maar ook een hele verdieping met parels, kettingen, en alle andere sierraden. Om hier te graken, moet ik wel een heksentoer uithalen met de taxi. Ik moet hem uitgelegd krijgen dat hij eerst langs het appartement moet rijden, zodat ik mijn laptop en andere onnodigheden kan achterlaten (en een lege rugzak in de plaats kan nemen) en dat hij eventjes moet wachten om dan naar de pearlcity te rijden. Manmanman tis nie simpel maar tis gelukt! (enkele gehandicapte woordjes chinees, gecombineerd met wat engels op het niveau van me Jane, you Tarzan en veel gebaren kunnen wonderen doen )
Als ik buitenkom uit de pearlcity heb ik zowat alle kadootjes die ik wil hebben. Als dat maar allemaal nog in de valies past
Mijn plan voor deze zonnige zondag: souvernirjacht en stadswandeling. Ofte het nuttige aan het aangename koppelen en ik laat het aan jullie interpretatie over of het aangename de zoektocht naar souvenirtjes is of de lichaamsbeweging of het genieten van deze grootstad.
Ik begin in het centrum van Shanghai, aan de drukte te zien, ook wel mogelijks het centrum van de wereld: Peoples square! Niet ver van deze immer fascinerende plaats is de fakemarket gehuisvestigd. Om de halve stap wordt ik door de een of andere verkoper aangesproken om even naar hun spullen te kijken (en iets te kopen natuurlijk ook). Sommige verkopers proberen me ook bij de arm vast te nemen en me quasi letterlijk naar hun winkeltje te sleuren, maar wie mij een heel klein beetje kent, weet dat dat juist het omgekeerde effect heeft bij mij. Het duurt niet lang eer ik enkele leuke ideetjes in het vizier heb. Het duurt iets langer eer ik ze ook in mijn rugzak heb. Ik wist het al op voorhand en de toeristische gids had het me ook nog eens gezegd: bargain, bargain, bargain! En tis nodig hoor! De verkopers leggen je er anders dubbel en dik op. En nog geen klein beetje iets wat ik elders al voor 10 RMB gezien had, probeert iemand mij nu aan te smeren voor meer dan 400 RMB (ik heb geen 0 teveel of te weinig gezet)! Zogezegd omdat haar koopwaar 100% echt was (het zag er nochtans perfect hetzelfde uit en het komt niet zo geloofwaardig over om in de fakemarket te vertellen dat je echte waardevolle dingen verkoopt é). Voor je daar iets koopt, is het dus beter om de prijs ervan in een gewone winkel te kennen. Afdingen vind ik best wel plezant. Het geeft je het gevoel dat je een enorm goed koopje gedaan hebt aan ongeveer een 3e van de normale prijs, maar tegelijkertijd weet je nog steeds dat de verkopers er nog een mooi centje aan over hebben en dat ze je der nog altijd een beetje opgelegd hebben een win-win situatie zou ik zeggen ;)
Vanaf de fakemarket wandel ik naar de fabricmarket. Dat wordt een fikse wandeling, maar met het zonnetje in mijn gezicht is dat geen enkel probleem. Ik passeer op een eerder toevallige manier langs de insecten- en bloememarkt. Wil iemand een krekel ofzo als huisdier? Je kunt er ook normalere huisdieren aanschaffen of toebehoren voor je geliefde pluizenbol. En damn, ik ben toch wel iets vergeten op het appartement mijn fototoestel! Terwijl ik 1001 plaatjes tegenkom die ik zou willen vastleggen L. Ook als ik langs het park passeer waar de lentekleuren hun intrede doen, is het duidelijk hoe stom ik ben geweest door dat te vergeten! Maarja, niet veel aan te doen ik zou er 2 uur over doen om het te halen en daarvoor heb ik niet de tijd. Na een gezonde wandeling kom ik in de Fabric market. Kostuum nodig? Trouwkleed? Een eigen ontworpen zomerkleedje in eigen gekozen stofjes met zelfgezochte versieringskes? Of ben je uit op een uniek bloesje? Of zoals ik gewoon eens je curiezeneus binnensteken? Dan is dat echt wel de juiste plaats. 3 verdiepingen met 100den stalletjes waar ze de kleren van jouw fantasie maken ik loop er bijna verloren tussen de vele gangetjes en de kraampjes die allen op elkaar lijken.
Van daaruit wandel ik naar de site van de wereldexpo. Ik loop doorheen enkele kleinere straatjes die verklappen dat China nog volop een ontwikkelingsland is en dat Shanghai nog niet volledig de moderne verwesterde grootstad is.
Ok, volledig wandelen naar de exposite op de plaats waar ik een kijkje wil nemen, dat is iets té ver, dus maak ik even gebruik van de metro. Ondertussen ben ik toeschouwer van een gesprek dat 3 Chinese vrouwen op een schelle toon voor de hele metro voeren. Hadden dit kinderen geweest, hun ouders zouden zeggen dat ze 20dB stiller kunnen babbelen ik kan niet zeggen dat ik mij eraan erger, maar bij ons is dat link sociaal niet echt aanvaard.
De rand van de exposite is als een nieuwe stad. Zowat alles wat je er ziet, blinkt nog van nieuwigheid of zit nog onder het stof van de bouw. Expowinkeltjes worden nog net voor de deadline uit de grond gestampt. Straten zijn nog in aanleg. Een hoopje toeristen heeft hetzelfde idee als ik en komt even loeren tussen de hekken die rond de site staan. Jammer dat ik al naar huis ben tegen dat de expo opent
Van daaruit neem ik weer de metro, al een beetje huiswaarts, maar ik stop nog even om een kijkje te nemen in de teamarket. Eigenlijk snap ik het concept niet zo goed, van 200 winkeltjes die allemaal zowat hetzelfde verkopen, onder te brengen in hetzelfde gebouw. Slechts hier en daar zit er een winkeltje tussen die wat anders verkoopt, maar nog steeds gelinkt aan thee.
En zo wordt het stilletjes aan tijd (en kouder) om mij knus in mijn appartementje te nestelen om een filmpje te bekijken.
Ik zorg dat ik voldoende uitgerust ben om deze voormiddag een allerlaatste hand te leggen aan mijn stagewerk. Als je ooit iets wil weten over de ziekte van Kawasaki, vraag maar! Maar in de eerste maand wil ik dat woord liever niet horen :D
s middags heb ik de eer en het genoegen om met Herman, Jenny en haar zoon te proeven van de heerlijke Thaise keuken. Nuja, zet die gerechtjes tussen veel Chinese gerechtjes en ik zou het verschil niet echt merken ik ben er van overtuigd dat er massas verschillen zijn, maar voor mij vallen ze nog steeds allemaal onder Oosterse Keuken. Anyway, t was lekker!!
Daarna gaan we nog een koffietje drinken. Koffietje een soepkom heeft er weinig aan. In de tasjes die we voorgeschoteld krijgen, kan minstens een halve liter! Natuurlijk drink ik geen koffie, dus ga ik voor de halve liter chocomelk die me smaakt alsof ik nog nooit chocomelk gedronken heb.
We gaan met zn allen nog een soort outlet-shoppingmall binnen, waar we schoenen zoeken voor de 2 mannen onder ons. Er staan ook duizenden paren vrouwenschoenen, maar dit laat mij volledig koud, want de kans dat ze mijn maat hebben is ongeveer even groot als de kans dat je de lotto wint zonder mee te spelen uiterst miniem dus, om niet te zeggen onbestaand.
s Avonds maak ik een klein wandelingetje en laat ik mezelf verwennen met een heerlijke Chinese massage. Ik krijg nog rillingen als ik er aan denk! Dit doe ik zeker nog 1 keer voor ik terug naar België ga!
Voor de terugweg verkies ik een iets vlugger vervoersmiddel. Ik wou wel eens de gemotoriseerde riksjas of gewoon de moto-taxis proberen, maar ik was gewaarschuwd dat ze me er gingen proberen op te leggen. Nou en of voor het zekerste vraag ik maar eens de prijs en het sluwe mannetje ging de domme toerist 20 RMB/km laten betalen (das een dikke 2 euro!) terwijl je voor een taxi maar 2.4 RMB/km betaalt (na een forfait van 12 RMB voor de eerste 2 à 3 km of minder). K zou wel helemaal zot moeten zijn om een minder comfortabel en minder veilig vervoersmiddel te kiezen en hiervoor dan nog veel meer te moeten betalen!
wegens de lage responsie wordt vorige prijsvraag verlengd tot 31 maart 23u59 belgische tijd. de vraag luidt nog steeds: waar ben ik woensdagavond naartoe geweest (zie verslag van voorbijgaande woensdag)
Het ziekenhuis leven kabbelt zo wat verder. Het lijkt of de meeste buitenlanders al andere oorden gaan opzoeken zijn, zo met de Paasdagen in zicht en dat reflecteert zich ook in het aantal patiënten. Of misschien is het gewoon de aanloop naar een rustig weekend? De vetes tussen de dokters beginnen zo wat grappige proporties aan te nemen. Waarom niet eens extra vriendelijk en correct doen tegen de persoon waarvan je weet dat ze jou hoofd niet kan zien. Ooooh, die onderlinge ruzies hebben iets gemeenschappelijk met horrorfilms: hoe beter, hoe grappiger!!!
s Avonds ga ik naar dr. Maskay. Hij heeft een van de verpleegkundigen en zijn beste nepalese vriend ook gevraagd, om de video van de nieuwjaarsreceptie te bekijken. Er wordt ook wat Chinees voedsel besteld en het wordt een gezellige boel. Er is maar een klein addertje onder het gras: Maskay is on call, dus telkens als zijn GSM gaat, kijken we allen naar hem in de hoop dat het niet het ziekenhuis is dat belt. De film wordt hier en daar wat doorgespoeld zodat we wat sneller over de saaiste delen gaan. Ondertussen bellen we een keer of 3 naar het restaurant, want dat eten blijft toch wel lang weg
Als het eten eindelijk arriveert, krijgt Maskay het noodlottig telefoontje dat de gezellige avond wat verpest alhoewel, voor mij betekent het dat ik een interessante ingreep op mijn lijstje mag bijzetten :D
Een meisje van 5 jaar was aan het skeeleren en liet zich voortrekken door de mama die met de fiets reed. Raad het plaatje daar komen brokken van! En inderdaad, een ongelukkige valpartij waarbij een of ander scherp voorwerp een gat maakt in de buik van het meisje ze mag nog van geluk spreken een mm dieper en er gingen serieuze gevolgen geweest zijn.
Dat meisje was link wel uitzonderlijk groot. Zet haar tussen een groep westerse 10-jarigen en ze zou zeker niet uit de boot vallen qua gewicht en lengte. Zet haar tussen een groep volwassen Chinezen en zou in de groep klein maar nog normaal vallen.
Even na middernacht kan ik het ziekenhuis verlaten en mijn bedje opzoeken
