Op de eerste dag van het jaar van de Tijger sta ik mezelf toe een beetje uit te slapen. Ik sta net op tijd op om nog een hapje van het ontbijt te kunnen meepikken. Daarna maak ik mijn picknick klaar, haal mijn wandelschoenen uit de kast en trek de mistige, motregenachtige dag in (M&Ms ). Ik had verwacht dat iedereen gezellig aan tafel zou zitten bij zijn familie en dat ik de straten voor mij alleen zou hebben. De metro brengt me tot in de Nanjin Pedestrian road. Ok, er loopt minder volk dan op andere zondagen, maar om te zeggen dat er weinig volk loopt, is ook geen waar! En mijn idee dat alle winkels zouden gesloten zijn op deze dag, is ook helemaal geen waar. Van daaruit onderneem ik een tweede poging om op de Bund te graken, maar tevergeefs wordt ik teruggefloten door een van de bewakers. Ik loop de weg langs de Bund volledig af, en er is echt wel geen enkel punt waarop je hem kunt betreden. En toch zie ik er 2 keer iemand op wandelen die niet lijkt op een bewaker. Ik zal geduld moeten hebben tot in april (hopelijk zijn de werkzaamheden dan afgelopen ). Vanaf de Bund wandel ik verder, en verder en verder. De beste beschrijving van mijn tocht is de elfwerkzaamhedentocht. Ik nader de site van expo 2010 en overal worden straten onderworpen aan vernieuwing. Extreme makeover dit moet een enorme investering zijn, maar de straten en de omgeving worden er wel veel mooier van! Ik passeer nog enkele bewakingsmannen, en een ervan begint tegen mij te babbelen. Ik denk eerst dat hij wil duidelijk maken dat ik daar niet mag lopen, maar zijn niet-verbale expressie spreekt dat tegen. Ik knik wat, luister heel geïnteresseerd, vang enkele klanken op die ik al herken en snap voor de rest geen jotta van zijn hele verhaal. Blijkbaar moet het iets grappigs geweest zijn, want op een bepaald moment begint hij zo te lachen dat het veel mee heeft van de slappe lach. ik heb een lichtbruin vermoeden dat er nog t een en t ander van gisterenavond in zijn kleren en in zijn bloed zit
Als ik verder loop kom ik een binnenpleintje met cafeetjes en restaurantjes tegen dat heel veel meeheeft van xintiandi. Ik hou er even halt in Starbucks coffee om handen en voeten te laten opwarmen aan een heerlijk kopje chocomelk! Als kleine fan van de film I am Sam, moest ik toch wel een keer binnenstappen in een Starbucks.
Weer volledig opgewarmd kan ik verder gaan via de vernieuwde straten tot aan de site van expo 2010. Van heel ver zie ik de rode constructie van het gebouw waarmee zoveel reclame gemaakt wordt. Ik stap zo ongeveer rond een vierde van de site en bewonder doorheen de omheining de gebouwen in allerlei stijlen die al dan niet al afgewerkt lijken. De straten zijn ook nog in (her?)aanleg en het is weerom aangenaam om in deze rustige straten te wandelen. Na een wandeling van een kleine 10km stap ik terug op de metro richting appartement. In de metro hangt een vies day after-geurtje.
Nog een Disney-filmpje (Enchanted) en dan niet te laat mijn bedje binnen, want morgen staat een heel zware dag op het programma: ik ga de Shanghaise bergen intrekken en klimmen naar de Kathedraal op de top van de hoogste berg (SheShan). Het zal een wandeling van een 15 à 20 km worden met een enorm hoogteverschil (hoeveel precies verklap ik morgen of jullie kunnen al een googlen om het antwoord te vinden )
Na het ontbijt ga ik met de metro naar de Carrefour om nog vers eten te halen om de nieuwjaarsdagen door te komen. In het winkelcentrum is het opvallend rustig. De meeste winkeltjes zijn nog gesloten. Ook in de Carrefour moet ik eens geen ellebogenwerk verrichten om de nodige producten in mijn wagentje te leggen ik heb al ontdekt dat een trekmandje veel handiger is dan een grote kar. Aan deze rust komt snel een einde als de klok 10 uur slaat.
Terug op mijn appartement verdiep ik me in de toeristische gidsen om uit te zoeken wat ik de komende weken kan uitspoken. De toeristische toppers binnen Shanghai heb ik nu zowat allemaal gezien, dus tijd om mijn grenzen te verleggen naar minder toeristische attracties en naar regios aan de rand van of buiten de stad. Het ziet er naar uit dat ik mij de komende weken nog niet zal vervelen!
Na het middagmaal en een kort siësta heb ik nog wat fysieke activitijd en dan is het tijd om me klaar te maken voor het grote feest
Om 19u heb ik afgesproken met Maskay en zijn Nepalese vrienden om Hotpot te gaan eten. Het is een beetje vergelijkbaar met fondue, maar toch anders. We krijgen een grote kom op het vuurtje midden op de tafel. Daarin zitten 2 soepen, gescheiden door een tussenschot. De ene is pikant, de andere niet pikant. We krijgen ook een karretje met rauw vlees, groenten en aardappelschijfjes. Deze worden een voor een verdeeld over de 2 kokende soepen. Als ze gaar zijn worden ze nog even in een pittig sausje gedrenkt en verorberd. Best wel lekker en gezellig en ik verleg opnieuw mijn grenzen op het gebied van vlees eten (Eens in België zullen die grenzen vlug weer naar hun normale waarden terugkeren hoor J)
Rond 21u30 zijn al onze potjes leeg en is het restaurant al lang gesloten. Ondertussen is er voor het personeel een nieuwjaarsfeest aan de gang. Eigenlijk was dit een beetje de reden waarom we niet vroeger naar het restaurant gegaan zijn De personeelsleden, die ver van hun familie verwijderd zijn, krijgen een uitgebreid etentje met de nodige drank al vlug zien we enkele van hen wat van kleur veranderen. Ondertussen wordt de grote oudejaarsshow op groot scherm getoond en gaan de personeelsleden een voor een met hun al dan niet zatte botten- zelf op het podium om een of ander liedje te zingen. Ambiance à volonté. Omdat 2 van ons (ik niet, gelukkig!!) het ook wagen om onder lichte druk het podium op te gaan, krijgen we er nog een schaal met nootjes, snoepjes en fruit bovenop.
fotos hiervan volgen-Af en toe komt een van hen naar ons om ons een goed Nieuwjaar te wensen: iedereen van de tafel staat recht, de wensen worden uitgesproken, de glazen worden getikt, en iedereen neemt een slokje. Als blijk van respect voor de gasten, doet de persoon die naar de tafel gekomen is een salamandertje. Blijkbaar een beleefde manier om jezelf zat te drinken Van sommigen zal hun haar toch wat pijn doen als ze morgenmiddag opnieuw moeten werken!
Wij verleggen ons naar een klein cafeetje. Geen grootse oudejaarspartys dus, maar minstens even gezellig. Om de 2 minuten wordt er een toast gedaan om de een of andere reden. Het lijkt wel een nieuwe vorm van fitness om de 2 minuten rechtspringen! Zo nadert het stilletjesaan middernacht en met elke minuut stijgt het aantal decibels in de stad, om om middernacht volledig te ontploffen in oorverdovend vuurwerk. Het lijkt wel alsof er een nieuwe oorlog uitgebroken is! Van alle kanten komen de knallen naar ons toegevlogen. We weten niet waar eerst gekeken. Een heel fortuin wordt zomaar de lucht in geschoten die chinezen zijn toch wel een beetje getikt hoor. Eigenlijk vind ik het behoorlijk gevaarlijk om zomaar tussen de gebouwen, bomen en electriciteitskabels wat vuurwerk af te schieten. Daar moeten toch ongelukken van komen??
Alsof het vuurwerk gaten in de wolken geschoten heeft, begint het omstreeks middernacht lichtjes te sneeuwen. Na een klein uurtje verlaten we het cafeetje. Sommigen, waaronder ik, gaan huiswaarts, anderen trekken de stad verder in om nog tot in de vroege uurtjes te drinken en te dansen
Als ik op mijn appartementje ben, hoor ik hier en daar nog wat late knallen. nuja, de komende dagen zullen er nog heel wat knallen volgen!
Een vrije dag voor het begin van alle gekte van het Chinees Nieuwjaar. Ik maak er heel handig gebruik van om de eerste versie van mijn stagewerk af te maken. Veel boeiends valt er dus niet over mijn dag te zeggen. (tenzij jullie een uitgebreide beschrijving willen van de houdingen die ik aanneem achter mijn bureautje? Of misschien willen jullie wel een korte uiteenzetting over de atypische ziekte van Kawasaki?? Hehe, ik denk het niet )
s avonds is er opnieuw movie-night bij dokter Maskay. Ik trotseer de ijzige wind en ga te voet. Na een half uurtje wandelen kom ik half bevroren aan maar ik heb ten minste een beetje beweging gehad voor vandaag. De nepalese vriend van de vorige keer is ook weer van de partij. Na lekker aan huis geleverd chinees gegeten te hebben, kijken we naar up in the air. Best wel een aanrader. Het is vandaag blijkbaar een speciale dag in Nepal, dus wordt dat ook een beetje gevierd. Een glaasje zoete wijn (in elk geval geen chinese wijn) en voor de mannen een echte cubaanse sigaar. In Nepal zouden ze wat marihuana gerookt hebben, want op deze dag wordt dat toegelaten op andere dagen is het verboden- maar goed, wij zitten in China
Was het enkele dagen geleden ongelooflijk warm, dan is het vandaag echt wel koud hoor. Een ijzige wind, geen zon en wat flauwe regen moet ik trotseren om in het ziekenhuis te raken.
Er is een kleine ingreep gepland vandaag. Nuja, de ingreep houdt niet veel in, maar de gevolgen zijn toch niet te onderschatten ik heb het over de sterilisatie van een man. Knip links, knip rechts En er komen geen kindjes meer van. Het ergste van al is nog dat de man enkel in slaap gedaan is en verder geen verdoving krijgt. Poor guy
Met de nieuwjaarsdagen voor de boeg is het heel rustig in het ziekenhuis. De Chinesen vluchten de stad uit op weg naar hun familie en omdat het bedrijfsleven daardoor ook zo goed als plat ligt, maken de buitenlanders die hier werken er maar al te graag gebruik van om een weekje op reis te gaan of om ook naar hun familie te gaan. En trouwens, wie is nu ziek met de feestdagen?? En je moet al helemaal gek zijn om je dan te laten opereren! Shanghai zal heel eventjes half leeglopen, het verkeer zal niet meer zo fascinerend chaotisch zijn, de 'crowded places' zullen rustig zijn... en toch... het vuurwerk zal overdonderend zijn!
Ik loop na het werk nog even langs de dvd-shop om mijn voorraad films voor de komende dagen in te slaan. Omdat er wereldwijd zoooveel gesproken wordt over avatar, wil ik me er toch aan wagen jaja, hij is nog steeds in de bioscoop maar hier kun je al legale gefilmde bioscoopversies kopen dat heeft een speciale naam zeker? Na een looptochtje van 11km op de loopband en een verfrissende douche, begin ik te kijken naar de fameuze film. Op het doosje staat uiteraard niet dat het een chinese gedubde versie is. Maar Chinees of Engels, de film kan me weinig boeien, en al vlug ben ik wat aan het surfen op het internet en een bezig met de was uit te hangen enzo. Een futuristische versie van Jurasic Parc vind ik. Al even langdradig en onwaarschijnlijk.
De zonneschijn was een eendagsvlieg en vandaag overheersen de wolken boven Shanghai.
De ziekenhuisdag gaat vlotjes voorbij. Vandaag geen speciale spoedgevallen of agressieve patiënten. Wel een ietwat corpulente claustrofobische francaise die een MRI-scan nodig heeft voor haar ernstige heuppijn. Maar claustrofobie en MRI gaan niet echt samen é. Een uitdaging voor de psychologe van het ziekenhuis Ik ben benieuwd of het zal helpen! ik heb al een aantal MRI-toestellen gezien en weet dus dat dat een lange smalle koker is, maar die van het SUFHospital lijkt nog veel nauwer! Zelfs zonder claustrofobie is dat waarschijnlijk al een beangstigende ervaring.
Als ik het ziekenhuis wil verlaten, loop ik dokter Song tegen het lijf. Hij is ook net vertrekkensklaar en staat er op mij een lift te geven naar mijn appartementje. Hij vindt dat het koud is (10 graden alles is relatief é) en dat het serieus regent (mijns inziens een heel lichte motregen). Als ik zeg dat hij me gerust op de hoek van de straat mag droppen, wil hij me per se aan de deur afzetten het is zon drukke straat met middenberm, dus moet je eerst voorbijrijden en wat verderop een U-turn maken, echt wel een ommetoer!
Ik vraag hem nog even binnen op mijn appartementje, maar hij heeft daar absoluut geen tijd voor, want hij moet nog vanalles inpakken en klaarmaken voor het chinees Nieuwjaar Ik verdiep me dan maar wat in het Chinees ('t is een kort verslagje geworden, maar het is al laat aan het worden en ik wil nog even mijn eerste woordjes recapituleren
de dag begint met stalende zon. Dat was ook eventjes geleden, maar als ik het belgisch weerbericht hoor, kan ik blijkbaar niet klagen nog een extra winterprikje! Wel jammer dat ik de sneeuw moet missen, maar misschien wordt er dan nog een basketmatch afgelast en verzet naar midden april??
De zonneschijn duurt niet te lang, want tegen de middag heeft ze al plaats gemaakt voor regendruppels. Maar het is geen regen zoals wij die kennen, het is de regen die ik me herinner van mijn vorig bezoek aan Shanghai: warme regen. Regen die alle geuren vasthoudt, zon typische geur die je niet kunt omschrijven en die je nergens anders vindt!
Zon of regen, in het ziekenhuis gaat de dag gewoon verder. Ik maak verder kennis met de sympathieke spoedarts Dr. Miller. Buiten het feit dat hij veel en goed uitleg geeft, en dat hij me ook roept als hij een interessante casus heeft, heeft hij zon prachtig Brits accent. Zo echt met een hete patat in zijn mond.
In het verpleeglokaal, komt plots een dame binnengelopen die zich tot dokter Wang richt en zegt: you make me very angry. De manier waarop ze het zei, de prachtige manier waarop ze het acteerde, deed mij vermoeden dat het een collega was die een of andere boodschap op een ludieke manier kwam brengen. Mijn vermoeden was echter fout want het was haar patiënte die serieus over haar toeren was! Even wordt fluisterend overwogen om code yellow (agressieve patiënt) in te roepen, maar het incident wordt met de mantel der liefde en met de communicatieskills van Dr. Maskay bedekt.
Ik stap door de regen terug naar het appartement en zweet me bijna te pletter. Het is volgens mij minstens 15°C en ik loop daar met mijn winterjas en souspull
Ik ga nog even met de metro naar de Carrefour om wat voorraad in te slaan, want blijkbaar is dat aangeraden met de feestdagen voor de deur.
Op weg naar de fitnesszaal voor mijn fysieke activitijd ontdek ik de camerakamer. Ik vroeg me enkele dagen geleden af wat er gebeurde met al die cameras in het appartement nu heb ik het antwoord: er bestaat daadwerkelijk een kamer met enorm veel schermen waar alle beeldjes op getoond worden en waar enkele mannen constant naar de schermpjes zitten kijken. Deze job moet echt wel voldoening geven!!! (ahum ahum) Misschien moet ik eens testen hoe efficiënt het is door, als ik alleen ben in de fitnesszaal, eens te vallen ofzo en dan zien hoe lang het duurt voor iemand te hulp komt
Maandag 08 februari 2010 Vermoeid van het weekend begin ik aan de nieuwe ziekenhuisweek. Zoals dikwijls begint de dag heel rustig en wordt de namiddag hectisch. Als ik iets voor 17u naar de emergency room ga om gewoon wat bij te leren over gipsen aanleggen, wordt ik plots bij de kraag gevat: een vlaamse patiënt met koliekachtige pijn wie kan daar nu beter mee communiceren dan een vlaamse intern? Tot overmaat van toeval bleek de man nog een broer te hebben die ik tijdens mijn volgende stage wel eens tegen het lijf zou kunnen lopen. Voor de spoedarts kwam ik als een geschenk uit de hemel, want hij wist op dat moment niet echt waar zijn hoofd stond.
Ik moet even de stellingen van de afgelopen dagen nuanceren. Op het werkterrein zijn de chinezen absoluut niet straight forward. Ze staan hun plaats af, laten je voor in de lift, doen de taxideur open, ik moet nu nog uitzoeken of het om 2 types chinezen gaat of dat de chinezen zich anders gedragen op hun werk dan op de straat. Ik heb een licht vermoeden dat het het 2e is, maar verder onderzoek is nodig om dit te bewijzen.
En zo kom ik bijna te laat voor de nieuwjaarsparty. Samen met nog enkele late vogels prop ik mezelf in een taxi en rijden we naar het restaurant. (toevallig in de straat van mijn appartement t is nog gemakkelijk zo!) Een trouwzaal heeft er niet veel aan. Een 40tal ronde draaitafels waar overal een 10tal mensen aan zitten. Ik wist niet dat er zoooveel volk werkte in het SUFH. Vooraan is er, net tegenover de VIP-tafels ook nog wat plaats gemaakt voor een klein podium met muziekinstallatie. Ik vind een plaatsje naast wat bekenden en minder bekenden.
Alle tafels staan vol met koude gerechtjes. Een heel aantal zou ik nooit bestellen, laat staan opeten, maar eigenlijk zijn ze best wel lekker. Tijdens het eten zijn er wat sketchkes, dansjes en liedjes die aan elkaar gepraat worden door Maskay en een Chinese vrouw die ik bij mijn weten nog niet ken. De 8-jarige dochter van een dokter brengt vol zelfvertrouwen een kattevalse versie van Imagine, verschillende departementen hebben een dansje of een liedje voorbereid, een quizje voor de verandering, verloten van enkele prijzen, de tijd vliegt voorbij. En intussen passeert zowat de hele menukaart voor ons neus. Ik dacht dat het bij de koude zou blijven dat was al voldoende- maar daarna kwamen er minstens evenveel warme schotels en tot slot nog red bean soup (weet je nog toe ik in dat dessertrestaurant iets gegeten heb dat ik totaal niet wist wat het was? dat was een soort dikke confituur van diezelfde red beans, heb ik intussen ontdekt. Zoals je bij ons chocoladekoeken hebt, heb je hier ook gelijkaardige koeken met red bean pasta in ). Als ik tijdens het eten aan de andere werknemers vraag wat we aan het eten zijn, is het antwoord meestal: I dont know of I guess its but Im nog sure just try it. Als de Chinezen zelf al niet weten wat ze eten, hoe moet ik dat dan weten?? Ik laat het mij smaken en sta er niet bij stil dat ik mogelijks wel eens gefrituurde koeienmaag of varkensdarmen naar binnen gespeeld heb. Het meest verrassende is toch wel de wortelaardappel: iets met de mooie kleur van rijp mangovlees, de textuur van aardappel en de smaak van gestoofde worteltjes met suiker.
Als drank krijgen we cola, sprite of warm water. Slechts de VIPs krijgen eenmalig een glaasje chinese rode wijn. (niets om jaloers op te zijn dus) voordeel hiervan is dat het geen zatte bedoening wordt en dat er morgen geen personeel rondloopt met een houten kop.
Na het eten wat ongeveer overeen komt met het einde van de showkes- gaat iedereen in een grote mensenstroom weg. Een beetje zoals de boeren dus
