Vandaag geen lange toeristische wandelingen door het koude Shanghai. Ik slaap uit tot mijn zondagmorgenbioritme me om 7u15 wekt. Na een warme douche blijf ik de hele voormiddag binnen om wat aan mijn stagewerk te werken. s Middags ga ik op mijn dooie gemak naar de shopping mall de helft van de inwoners die in Shanghai gebleven zijn voor het weekend bevinden zich nu blijkbaar in de Shopping mall in het Changning District- om er een middagmaal te veroveren. Daarna ga ik een paar verdiepingen hoger waar een massagecentrum is en voor een appel en een ei krijg ik een heerlijke warme en ontspannende massage van anderhalf uur. Ik geniet er volop van en ondervind letterlijk aan den lijve wat de chirurgen al ettelijke keren aan hun patiënten zeiden: wet warmth is better than dry warmth. Ik verklaar me even: Bij patiënten met spastische lage rugpijn, pijnlijke schouder etc. raden ze aan om er 2 of 3 keer per dag iets warms op te leggen. Daarbij zeggen ze dat een handdoek in heel warm water steken, uitwringen en op de pijnlijke plek leggen veel beter is dan een kersenpitkussentje of een cold-hot-pack en dergelijke snufjes. En inderdaad om de massageolie van je lichaam te verwijderen leggen ze eerst warmwaterhanddoeken op je rug en dat geeft bovenop de massage een extra zalig en ontspannend gevoel! Zeker en vast voor herhaling vatbaar
Helemaal relaxed spring ik nog even binnen in de drukte van de century mart om voedsel voor vanavond en voor de komende ochtenden in te slaan. Voor het eerst koop ik brood (voor zover je dat toastbrood echt brood kunt noemen) en ik krijg er nog staaltje pindakaas bovenop. Nu begrijp ik ook waarom Marleen tegen Dries gezegd had dat hij tijdens de bosklassen in Nederland geen pindakaas op zijn boterham moest vragen. Jakkes!
Beladen als een klein ezeltje (hoewel dat hier héél relatief is) ga ik hotelwaarts, waar ik me verder wat ontspan met een boek en met wat tv. Er wordt een soort spel zonder grenzen in de sneeuw en op ijs getoond. Echt wel hilarisch! Ik val een paar keer bijna om van het lachen.
Op deze ijskoude dag heb ik mijn ogen goed de kost gegeven en me tevens laten meesleuren door de immense mensenstroom
Nog voor ik mijn schoenen aan trek om naar het metrostation te vertrekken, voelen mijn voeten al als ijsklompen aan. Dat belooft voor de rest van de dag. Uit voorzorg trek ik vlug nog een 2e paar kousen aan en stap dan fris en mon(s)ter richting metrostation. Ik ben van plan om het zuidwestelijke deel van Shanghai te bezoeken: Xujiahui. Ik ontdek een metrolijn die onmiddellijk mijn favoriet wordt: een lijn waarop de metro bovengronds rijdt, ter hoogte van de elevated road zelfs hoger. Ik krijg een mooi uitzicht over de buurten rond de metro en zie al enkele gebouwen die ik straks van dichtbij ga bewonderen. In de metro is het nog vrij rustig, maar dat verandert naarmate we het Zuidelijk treinstation naderen. Halte na halte stappen 10-tallen reizigers op die allen bepakt en bezakt zijn om de stad uit te vluchten voor het weekend. Shanghai loopt naar mijn indruk helemaal leeg! Het treinstation is een bezienswaardigheid op zich. Het gebouw is rond en enorm groot en de beveiliging overstijgt die van een luchthaven. Mensen staan in lange rijen te aan te schuiven om hun ticket te kopen nu begrijp ik waarom ze ons aanraden een ticket op voorhand te kopen-, andere mensen volgen de stroom naar het perron en nog anderen zitten op hun bagage en wachten. Brussel centraal is er maar peanuts bij.
Ik verlaat het station om de Botanische tuin te bewonderen, maar dit valt dik tegen. Doorheen de omheining zie ik enkel een troosteloze bouwwerf en aan de ingang kom ik voor gesloten deuren te staan. Blijkbaar zijn er vernieuwingen, onderhoud en heraanlag bezig. Ik loop dan maar eens rond de tuin en kijk verder door de omheining. Misschien moet ik later eens terugkeren. Ik wandel verder naar Longhua tempel en Pagode (sommigen zullen die pagode wel van ergens herkennen ). Omdat ik de tempel 5 jaar geleden al bezocht heb, ga ik er niet opnieuw binnen maar kies ik voor een wandelingetje doorheen het Longhua Martyrs Cemetery, een herdenkingsplaats voor de executie van vele communisten in 1927 waar eveneens monumenten in Soviet-stijl staan. Omdat ik al een tijdje onderweg ben en wat koude voeten heb, moet ik toch wel even naar het toilet. In het Longhua Martyrs Cemetry zijn openbare toiletten aanwezig, dus ik maak daar even gebruik van. Net zoals het park zijn de toiletten heel proper en verzorgd. Maar toch kom ik voor een verrassing te staan als ik de toiletdeur opendoe: er is geen toilet. Enkel een goot van 20 cm diep en breed met stromend water. Dit is uiteraard veel hygiënischer dan een gewoon zittoilet, maar omdat ik nogal beladen ben (fototoestel, dikke winterjas, tasje, handschoenen, ) sluip ik uiterst subtiel naar het toilet voor andersvalieden waar wel een echt toilet staat.
Tot nu toe klopt mijn veronderstelling dat alle inwoners van Shanghai met de trein weggevlucht zijn.
Als ik naar het stadion en de grote sporthal van Shanghai wandel komt daar echter verandering in. Van overal komen mensen toegestroomd.
Buiten een century mart en een tijdelijke uitverkoop van kledij en accessoires valt er niet veel te beleven bij het stadium dus keer ik terug met de metro en ik besef waarom er in de toeristische gids staat: avoid Xujiahui in weekends, if possible. Een niet te beschrijven mensenmenigte slorpt mij op. Zelfs de mensenstroom naar het vuurwerk op Waregem Koerse is nog kleiner. Ik herzie dus mijn mening: de helft van de inwoners van Shanghai vlucht met de trein, de andere helft komt naar Xujiahui! Op 1 kruispunt zijn er 3 enorme shopping malls, elk in 6 verdiepingen. Het Oriental shopping center biedt onderdak voor de meer exclusieve winkels waar 1 kledingsstuk wellicht het maandloon van een normale chinees opslorpt, maar met de koopjes (nu dus) zijn ze afgeprijsd dus ziet het er geel van het volk... De Grand gateway huisvestigt de meer gewone merkwinkels en barst ook al van het volk. Het laatste is de Metro City waar GSM, computers, I-pods en zo van die dingen verkocht worden. Eveneens overbevolkt vandaag. Jammer dat er geen stoeltjes of banken zijn in de shoppingcentra, want ik zou graag eens gewoon neerzitten en de menigte bekijken. This is madness en het is niet gezeverd! Ik dacht eerst dat ik compassie moest hebben met de mannen, want aangezien er geen bankjes zijn, kunnen zij ook niet rustig zitten terwijl hun vrouw aan het shoppen is, maar bij nader inzien splitsen ze waarschijnlijk gewoon op: de vrouw pastt kleren terwijl de man aan de overkant van de straat het kind in zich weer laat ontwaken met al de electronische speeltjes
Ondertussen begint het al donker te worden en knort mijn maag. Ik kies voor een Sushibar aan de Metro City. Best wel lekker.
Met vermoeide benen keer ik terug naar het hotel. Als ik uit de metro kom, wenk ik een taxi en toon het kaartje van het hotel, waarop het adres in chinese tekens staat. De taxichauffeur beweert die straat niet te kennen (en doet teken dat ik weer moet uitstappen), maar ik weet de weg uit het hoofd (links rechts links, moeilijk is het niet, maar wel ver om na een vermoeiende dag nog te voet te doen) en als ik mijn kaart bovenhaal herinnert hij zich plots waar de Linquan road ligt en rijdt er zonder aarzelen naartoe. Den totetrekker!!
In het hotel probeert de receptionist me nog iets duidelijk te maken i.v.m. het voorschot en het betaalde deel en na veel vijven en zessen kom ik er uiteindelijk achter wat hij precies bedoelt, maar gemakkelijk is anders!
Mij rest nu nog wat uitrusten, wat lezen en dan slapen en heel hard duimen voor Ronse dat het met 2 gekwetste speelsters tegen Deinze moet opnemen gogogo!! (en natuurlijk ook duimen voor Tone die het opneemt tegen de ongeslagen leider)
De dag begint een half uurtje vroeger dan gewoonlijk omdat er de vrijdag een korte bijeenkomst is met de artsen. Voor mij betekent dat dat ik op hetzelfde uur naar het ziekenhuis ga en onmiddellijk aan de ziekenhuistaken begin i.p.v. eerst mijn laptop op te starten en mijn mails te bekijken. Buiten een onschuldige verwisseling van patiënten gebeurt er niet veel speciaals. (een patiënt die een afspraak had in de namiddag, was toch al in de voormiddag afgekomen en die patiënt had toevallig dezelfde voornaam als de patiënt die op dat moment in de voormiddag al had moeten komen. De dokter stond even voor schut, maar verder had dit geen gevolgen.)
s middags was er geen broodje besteld voor mij omdat de persoon die broodjes bestelt vandaag afwezig was. Net toen ik naar het ziekenhuispersoneelscafetaria wou vertrekken, vroeg dokter Song (de nieuwe chirurg) of ik met hem en een anderder dokter wou meegaan naar een klein doch proper en lekker- restaurantje. Met zn drietjes gaan we daar naartoe en dokter Song bestelt de gerechtjes. ik kon ze in elk geval niet bestellen want er waren geen tekeningetjes noch engelse vertaling op de menukaart. Het eerste is iets pikants met biefstukplakjes en sojascheuten. Daarna komt iets waarvan ze niet wilden zeggen wat het was. Ik moest proeven en raden, maar ik weiger dit uiteraard in mijn mond te steken vooraleer ik precies weet wat het is, en maar goed ook, want het blijkt koeienmaag te zijn. Hoewel ik van jongsaf aan geleerd heb om alles te proeven, heb ik dit hier principieel niet gedaan. (ma en pa zouden het zelf niet willen proeven denk ik). Dan komt gelukkig nog iets pittigs met tofu en de intussen gekende crams die nu in een soort opgeklopt eierflansausje zitten. Achteraf bekeken twijfel ik wel serieus of het eerste gerecht echt wel biefstuk was.
Tot zover mijn middagmaal!
De namiddag breng ik door in het ziekenhuis met consultaties en daartussen plannen wat ik in het weekend kan bezoeken, doen en eten.
Voor mijn avondmaal ga ik niet naar een gewoon restaurantje maar wel naar een dessertrestaurant. Watermeloensap en een mengeling van rijst, aardappel en mais in een paarsige gelei met kokosijs en mango. Een vreemde maar lekkere combinatie! De porties van dit dessert zijn zo groot dat er geen gewone maaltijd aan vooraf moet gaan.
s Avonds kijk ik nog naar een chinese basketmatch op tv.
Koud en mistig, I dont like this! Gewapend met muts, sjaal en handschoenen vertrek ik richting het ziekenhuis, stilletjes hopend dat het in het weekend beter weer zal zijn. Onderweg merk ik opnieuw een staaltje chinese efficiëntie op: in de Linquan road worden de bomen grondig gesnoeid. In 6 opeenvolgende bomen zit een arbeider met een zaag takken af te snijden. Onder elke boom staat een andere werknemer om de afgesneden takken op te rapen en te verzamelen. Echt teamwork. Als je dit werk door evenveel Belgische gemeentewerkers zou laten uitvoeren, zou het er wellicht als volgt uitzien: 1 staat op de ladder met een elektrische zaag, 1 houdt de ladder vast, 1 zorgt er voor dat de draad van de zaag niet vernestelt, 1 houdt het verkeer in de gaten, 2 rapen de takken op, 2 zorgen ervoor dat de takken zorgvuldig gestapeld worden in de container en de 4 overige kijken toe of alles vlot verloopt en zijn klaar voor eventuele vervanging van een oververmoeide collega
In het ziekenhuis verloopt alles zoals anders. 2 kleine chirurgische ingrepen zijn geprogrammeerd en een reeks consultaties liggen vast. Daarnaast is er ook nog de zaalronde bij o.a. de o zo koddige 2-jarige Finse jongen die een nogal ambetant trauma heeft opgelopen.
Na de dagtaak vraagt dokter Maskay of ik zin heb om samen met zijn vrouw (eveneens werkend in het ziekenhuis) ergens iets te gaan eten. Ik zeg hier geen nee tegen. Voor mij is het een ideale kans om wat meer te leren over de chinese eetgewoontes. Voor we iets gaan eten, nemen we eerst nog een kijkje in een appartement dat Dr. Maskay en zijn vrouw op het oog hebben (voor zichzelf of voor een vriend). Een mooi drieslaapkamerappartement met dito prijs. Dan gaan we naar het restaurant waar ik eergisteren al gegeten heb en kiezen voor enkele lekkere en pikante gerechtjes. Tussen pot en pint leer ik nog heel wat bij over de interne keuken van het ziekenhuis. De spanningen tussen de verschillende dokters, vooral chinees niet chinees en meer nog shanghais niet shanghais! Ik had mij al afgevraagd waarom er 2 doctors offices waren en waarom niet alle dokters van dezelfde discipline in dezelfde office zaten. Zon zaken heb je bij ons in de ziekenhuizen ook hoor
Daarna koop ik nog de nodige ingrediënten voor mijn ontbijt van de volgende dagen en trek ik ook naar mijn hotelkamer.
Woensdag 20 januari 2010 Mistig maar warm in de zomer zouden we het laf of doef noemen, maar in de winter noemen we het gewoon de warm voor de tijd van het jaar. De verkeerslichten in de Linquan road hebben het nu al begeven onder de warmte en zo wordt mijn dagelijks ochtendwandelingetje een serieus avontuur. Voorrang van rechts bij defecte verkeerslichten is hier nog ongekend. De eerste 2 kruispunten zijn nog behoorlijk gemakkelijk te kruisen zonder verkeerslichten. Het kruispunt met de drukke Xianxia road is een heel ander paar mouwen. Ik zie de plaatselijke bevolking heldhaftig manoeuvreren tussen de autos, bussen, bromfietsen, fietsen, en allerlei andere voertuigen die van alle kanten komen aangezoefd, maar zelf waag ik me daar niet aan. Ik maak een klein ommetoertje tot aan een punt waar ik ook op een zebrapad- maar 1 straat met middenberm moet oversteken.
De ochtend vult zich met consultaties, de middag met een broodje met rosbief dat net iets teveel op een schoenzool lijkt en de namiddag is opnieuw goed gevuld met consultaties en een zaalronde. Hét gespreksonderwerp van vandaag was de patiënte wiens toestand met het uur achteruitgaat en die behoorlijk dringend een operatie nodig heeft, maar dit weigert omdat ze enkele jaren geleden slechte ervaringen had met het SUFH. Ze wil per se dat de operatie in Hongkong uitgevoerd wordt, maar dit neemt redelijk veel tijd in beslag (een 6 tal uur, waarvan 2 uur in het vliegtuig, waar helemaal geen mogelijkheid tot acuut ingrijpen is). Op de koop toe wil ze nog geen attest van ondertekenen om het ziekenhuis tegen medisch advies te verlaten. Ik ben benieuwd of ze nog in Hongkong geraakt is (wordt vervolgd :D)
Ik moet nog uitdokteren waarom de patiënten die geen operatie in het SUFH willen allemaal naar Hongkong willen gaan. Ik bedoel: dat ze voor een ingreep naar hun geboorteland terugkeren, versta ik volledig. Maar dat ze naar Hongkong gaan i.p.v. bij ons, dat begrijp ik nog niet helemaal.
Voor mijn avondmaal ga ik naar mijn geliefkoosde stekje. Ik probeer eens een groot restaurant waar altijd behoorlijk veel volk zit. Een groot restaurant dus, vol met kwetterende chinezen. Rustig is anders, maar het is er wel lekker en proper. Een ideetje om te herhalen als ma, pa en nonkel Filip in Shanghai zijn. Als ik hotelwaarts wil keren zie ik enkele koppels in de hal van het restaurant zitten, wachtend op een vrij tafeltje
Dinsdag 20 januari 2010 De wolken zijn terug van hun vakantie en de zon probeert de hele dag tevergeefs om hen te verdringen. Niettegenstaande wordt het behoorlijk warm (lees: geen muts en handschoenen nodig).
De dag in het ziekenhuis begint behoorlijk kalmpjes, maar in de namiddag komt daar serieus verandering in. Hoewel er slechts een aantal consultaties gepland waren, stromen de niet geplande patiënten toe. Over de middag heb ik heel even tijd om naar de bank te lopen om nog wat EUROs om te wisselen. Nuja, die heel even loopt door de administratieve rompslomp toch wel uit tot een klein uurtje. Bureaucratie was het woord zeker? Of was het kafka? Wellicht wel beiden! In de bank werken ze hier met nummertjes, zoals in de beenhouwerij. Die worden dan afgeroepen. Ik krijg nummertje 1127 en bereid me helemaal voor om recht te springen als ik yi yi èr qi hoor (naar analogie van mijn voorgangers: yi yi èr yi, yi yi èr èr, ) maar ik val helemaal uit de lucht wanneer ik one one two seven hoor omroepen!! Wat een service! Niet moeilijk dat het in de juiste taal was, bij het nemen van je cijfertje moet je je taal kiezen maar ik had daar niet bij stilgestaan.
Na het werk in het ziekenhuis ga ik zoals gewoonlijk richting Shopping Mall voor mijn avondmaal. Omdat ik niet goed weet welk restaurantje goed is en welk minder, probeer ik ze één voor één. Of ik probeer momenteel toch tenminste de restaurantjes met menukaart met fotos en/of engelse vertaling. Vandaag stel ik me ook iets strategischer op om de andere aanwezigen subtiel te observeren :D. Een pikant noedelgerecht, vis en zeewierchampignons vullen vandaag mijn maagje. Ik ontdek vandaag dat crams een soort zeevruchten zijn zoals mossels -en dus niet de gekookte insecten die ik initieel vermoedde als ik ze voor het eerst in mijn bord zag rondzwemmen.
Opgelucht en voldaan keer ik hotelwaarts waar een zoveelste NBA-basketmatch op me wacht.
Even nog een handig weetje vertellen: Wat wij kennen als gelijkvloers, is hier de 1st Floor ofte F1. Het eerste verdiep is dan F2, enz. De kelderverdiepingen zijn niet min zoveel, maar wel bv. B1 of B2. Vooral het feit dat er geen 0 is en dat het eerste verdiep al nummer 2 zorgt voor nogal wat verwarring!
Na het drukke weekend is het weer tijd voor een rustige maandag. De zon is nog steeds van de partij. De dag kabbelt voorbij en op het eind van de dag heb ik weer een aantal heel mooie aandoeningen gezien. Dat is wellicht het voordeel van stage te lopen in een privéziekenhuis waar alles nogal duur is en waar de meeste patiënten niet tot de inheemse bevolking behoren. Mensen komen naar ons ziekenhuis omdat ze écht wel medische hulp nodig hebben: ze zakken door hun benen van de rugpijn, ze hebben een abces waar de etter uit spuit als je erin prikt (ik hoop dat jullie niet onmiddellijk van plan waren om te eten :p), enz. Het nadeel hiervan is natuurlijk dat je slechts een heel beperkte selectie van de bevolking ziet en dat je de banale huis-, tuin- en keukenpathologie mist, maar die komen rijkelijk aan bod in de andere delen van mijn stagejaar.
Na de boeiende werkdag waag ik me aan een echt chinees restaurant in de shopping mall. Ik selecteer uiteraard eentje waar de menukaart ook engelse ondertiteling heeft en waar fotos ook een idee geven van het gerecht. Ik bestel via het point-it principe en knik heel overtuigd als de opdienster de chinese naam op een vragende toon zegt. Blijkbaar was ik iets té overtuigend, want daarna begint ze een hele vertelling in het chinees en val ik helemaal door de mand. Ze wou waarschijnlijk vragen of ik het niet erg vond als het kokossap niet uit de frigo kwam, besef ik achteraf. Ik waag me aan jonge bamboescheuten, champignons en iets wat op prinsessenboontjes lijkt, maar dat toch niet blijkt te zijn. Het andere bestelde schoteltje bestaat uit gebakken tofu, zeewierchampignons, paprika en iets heel pikants. De tofu doet me denken aan een overschot fishsteaks van het middagmaal die je s avonds in de microgolf opwarmt. Maar het is echt wel lekker hoor! Ik heb geen strategische plaats ingenomen: ik zie enkel een uitgang en lege tafeltjes voor me. Had ik me aan de andere kant van de tafel gezet, dan kon ik stiekem observeren hoe de chinezen zelf eten. Ik weet bv niet of het onbeleefd is om gewoon met mijn stokjes iets uit de kom te nemen en op te eten en of het lepeltje en het kommetje enkel voor soep zijn of ook voor rijst en of ze het vochtige doekje gebruiken voor hun handen of hun gezicht, voor of na of tijdens de maaltijd. Ik zal toch eens een chinees moeten meevragen om wat tafelmanieren te leren
Tijdens het eten besef ik waarom champignons die ze hier in alle vormen, maten en kleuren serveren- zon ideaal voedsel zijn: door hun grillige vorm zijn ze gemakkelijk te grijpen met stokjes! Dat in tegenstelling tot gladde bamboescheuten en bonen of rijst.
Ik vraag me eigenlijk af of de chinese keuken gezonder is dan de westerse. Aan de ene kant heb je weinig vlees en veel groenten, dus dat is toch positief, maar aan de andere kant wordt alles in een vettig sausje of in olie op je bord gelegd. Intuïtief en veronderstellend dat de gebruikte vetten plantaardig zijn, zou ik dus stellen dat de chinese keuken gezonder is omdat ze meer plantaardige en minder dierlijke vetten bevat. Maar verder onderzoek is nodig om dit te bewijzen
lieve geïnteresseerden, hiernaast zien jullie het logo van de United Family Hospitals. De vraag luidt: waarvoor staat het logo of wat zie je er in? Antwoorden kan tot en met 16/01/2010 23u59 (Belgium time) via mail op famke_vanderhauwaert@hotmail.com of via SMS op mijn gebruikelijke nummer. Je mag je antwoord ook in een commentaar op deze post zetten, maar dan kunnen de andere deelnemers het ook lezen. Er is een prijsje voor de winnaar en een troostprijsje voor het meest originele antwoord voorzien. voor alle duidelijkheid: het gaat om de figuur in het donkerblauw BOVEN 'united family healthcare'. De figuurtjes eronder zijn chinese tekens :D Be cleative and answel!!
gloetjes, Famke
en dan nu... HET ANTWOORD Het meest juiste antwoord -en tevens het minst creatieve- kwam van Jelle Vanderhauwaert die het gewoon van de site gehaald heeft: jonge moeder met kind en partner, verwijst naar ervaring van oprichtster Roberta Lipson bij geboorte van kind van een chinese vriendin in Bejing Hospital.
het meest creatieve antwoord kwam van Veerle Polfliet: Blauwe achtergrond doet me denken aan de vorm van een niet elektronische weegschaal vroeger gebruikt bij de kruidenier, de bakker, .De witte tekens op de blauwe achtergrond een 9, een raar vraagteken (mssh van de chinezen die de buitenlanders niet verstaan en vice versa)
Jullie antwoorden met het kerststalletje of de echografie vond ik ook wel goed gevonden. Daarom reken ik alle antwoorden waarin 'mama, papa en kindje' stonden ook goed.
Ik heb het concept een heel klein beetje veranderd: In plaats van 1 vraag, heb ik beslist om af en toe een vraag te posten. Bij elke vraag kunnen jullie punten verdienen. Ik zal een scorelijst bijhouden. Doel is om tegen 11 april (= einde van mijn stage) zoveel mogelijk punten te hebben...
