Nog voor de zon opkomt, loopt mijn wekker af. Aangezien het gisteren wat laas was, was het maar een kort nachtje, maar dat heb ik er uiteraard voor over vandaag komt mijn bezoek toe!
De metro brengt mij tot op 30 km van de luchthaven, en nog geen kwartier later kom ik met de maglev aan in de luchthaven zelf. Enkel een verhoog, geen electriciteitskabels, geen sporen. Het doet wel raar om op die manier tegen 300 km/h door het landschap te razen. Door een kleine vergissing van terminal, duurt het even eer ik mijn bezoek vind, maar hoewel de luchthaven groot is en het proximusnetwerk het liet afweten, hebben we elkaar uiteindelijk toch gevonden. Samen met Tone doe ik het hele maglev-metrotraject terug naar het appartement. Inchecken, installeren, bekomen van de vlucht en de jetlag, even de omgeving verkennen, rustig acclimatiseren dus. Het is ook niet echt het ideale weer om de mooiste uitzichten van Shanghai te bekijken.
Tone heeft nog een hele voorraad chocolade mee (inclusief een prachtig en heerlijk uitziend chocoladehart) en zo beschik ik nu in Chinese termen over een hele goudmijn aan chocolade op mijn appartementje!
Voor ons 1e avondmaal maken we een wandelingetje (inclusief Shanghaise verkeersles deel 1) naar de shopping mall voor een happy chili maaltijd, die iets meer chili dan happy was, maar al bij al nog gesmaakt heeft. Mijn smaakpapillen zijn blijkbaar al beter aangepast aan het spicy food dan die van Tone, maar dat went wel snel :D. Naar goede Chinese gewoonte krijgen we op het einde van de maaltijd potjes om de overschot mee te nemen naar huis...
Morgen trekken we op toeristische roundtrip en vertrekken we ook naar beijing voor een paar dagen. Het volgende blogbericht komt dus waarschijnlijk pas op maandag 1 maart.
enkelen hadden het juist... ze eet haar yoghurt met een rietje, mijn sofietje...
ik ga naar de supermarkt in Shanghai en koop een pak met 8 potjes activia van danone. (niet dat ik zo geloof in de functie daarvan, maar tussen al die potjes yoghurt met chinees opschrift, is dat wel een herkenbaar merk) Als ik op mijn appartementje het pak open om de potjes netjes in de frigo te plaatsen, vind ik binnenin een hulpmiddel om de yoghurtjes op te eten. De vraag is: wat is dit hulpmiddel?
antwoorden kan tot woensdag 24 februari, 23u59u belgische tijd, op famke_vanderhauwaert@hotmail.com met als titel 'prijsvraag' er zijn punten te verdienen voor het juiste antwoord en voor de originaliteit.
Is het het weer, collectief slechte slaap van de artsen of gewoon toeval, maar zowat alle artsen klagen over de houding van de patiënten vandaag. De fransman weigert antibiotica te nemen voor zijn zware bronchitis, de Canadees die al meer dan een jaar zijn galblaas moest laten wegnemen blijft dit uitstellen, de Brit met de overbelasting ziet het niet zitten om het wat rustiger aan te doen het loopt blijkbaar niet zoals de artsen het zouden willen. Laat het een les zijn voor later
s avonds nodig ik Dipika en dr. Maskay uit om ergens iets te gaan eten. We kiezen voor charme, waar ik eerder al eens gegeten had. Lekker en een tikkeltje atypisch chinees. Vooral de zoete kubusjes broodkruin met vanilleijs zijn niet alledaags.
Hoe kan je een heerlijk etentje beter afsluiten dan met een rustig filmpje op het nieuwe reusachtige flatscreen? Nog een zakje chips, fruitsap, vodka of een ander drankje en het plaatje is perfect. (Vicky, Christina, Barcelona. Een aanrader!)
Zo wordt het wel weer redelijk laat, en als ik thuis kom moet ik nog wat opruimen in mijn appartementje, want morgen heb ik bezoek!! Ik kan nog even het vliegtuig live volgen op een online kaartje, maar eens het te ver van Parijs verwijderd is, is dat niet meer mogelijk.
Weinig nieuws onder de zon vandaag. Ergens wel logisch, want de zon heeft zich verstopt! Desondanks bereikt het lenteprikje haar hoogtepunt met 22°C.
Over de middag worden alle beschikbare dokters en verpleegkundigen verwacht in de Yurt voor een uiteenzetting over de werking van het ziekenhuis in geval van de afkondiging van een extern rampenplan. Dit staat nog in de kinderschoenen en suggesties en aanpassingen worden gegeven. Aangezien dit een plan is dat op lange termijn wordt uitgewerkt en ik hier maar een 6tal weken meer te gaan heb, zit ik er eerder bij als ramptoerist. Het interessante aan deze bijeenkomst is om te observeren hoe verschillende mensen vanuit hun eigen professionele bezigheden het plan anders benaderen en andere gaten vinden die nog opgevuld moeten worden.
Na de ziekenhuisshift maak ik een zomerse avondwandeling en doe onderweg nog wat inkopen. Bijna thuis voel ik af en toe een druppel naar beneden komen. Geen zweet de voorbode van regen! Het duurt nog een paar uur eer de druppels echt de naam regen waardig zijn en het begint ook wat te rommelen in de lucht. Nu het feu dartifice gedaan is, is het blijkbaar tijd voor feu naturelle
Op mijn appartementje doe ik een werk van barmhartigheid: de werkloze werk geven (ok, geen van de 7 officiële werken van barmhartigheid, maar laat het mij het 8e werk noemen :D)
De werkloze asbak die tot nu toe in een vergeten hoekje beland was, wordt vanaf heden steun en waterreservoir voor het rode welriekende plantje dat mijn kamer nu een mooi tintje geeft. Daarenboven heeft hij de eer om naast mijn potje snoepjes te staan als dat geen mooi werkje is!
Nog anderhalf dagje en ik krijg bezoek (hopelijk )!!
Shanghai ontwaakt in een dichte mist, maar eens de mist opklaart is het genieten van de heerlijke lentetemperaturen. Althans buiten zijn het lentetemperaturen binnen in het ziekenhuis gaan ze weer de zomerse kant op!
Ondanks het mooie weer blijven de meeste Chinezen zich warm induffelen. Ze zijn koning van de laagjesmode. Hun borstkas houden ze warm met een marcelleke, bedekt met een T-shirt met korte mouwen, een T-shirt met lange mouwen of een dunne pull of een flanellen hemd, daarboven nog een dikkere pull en liefst nog een dikke winterjas om het plaatje compleet te maken. Hun benen bedekken ze met een onderbroek met lange pijpen en daarboven nog een dikke wollen broek of zelfs een broek die de dikte van een skipak benadert is geen uitzondering. Tot een dikke week geleden kon ik hier nog inkomen, maar als het buiten 15 à 20°C is, moet je met zon pak kleren toch wel wegsmelten? Volwassenen mogen dan nog de spontane reflex hebben om een laagje af te nemen als het smeltproces zich begint in te stellen, de (kleine) kinderen hebben dit privilege niet De hele kleintjes die nog niet lopen, worden op de koop toe nog eens in een dikke plaid gedraaid.
Genoeg over het weer en de mode, terug naar het ziekenhuis. Wat een rustige dag leek te worden, werd een drukke consultatiedag met uiteenlopende ziektebeelden.
s Avonds zie ik Herman die me een verse lading Belgian Chocolate bezorgt. Samen genieten we van de lekkere Franse Cuisine (met een lekker Chinees biertje) in Mont Martre.
Intussen wordt het vertrek van mijn komend bezoek wat in de war gestuurd: eerst was er de treinramp die het TGV-verkeer sterk doet verminderen, dan komen de mannen van Air-France nog even opdagen met een 4daagse staking (een betere term is misschien dat ze niet komen opdagen). Het is alsof het niet mag zijn maar goed, als ik even terugdenk aan mijn tumultueus vertrek, heeft dat uiteindelijk geresulteerd in een vervroegde aankomst, dus wie weet
Een prachtige lentedag, zoals er nog heel veel mogen komen. In het ziekenhuis lopen de temperaturen opnieuw op. Letterlijk dan. In de gangen is het nog te doen, maar de onderzoekskamertjes waar de zon in de ruiten speelt, worden omgetoverd tot saunas. Ik zal weer eens mijn stoute schoenen moeten aantrekken en subtiel de airco aanzetten
En alsof dat nog niet genoeg is, worden onze onderzoekskamertjes gevuld met hele families. Echt wel een bizar toeval dat we vandaag doorlopend duoconsultaties voeren: vader en zoon die met een week verschil een fractuur opgelopen hebben, moeder en zoon die een uiteenlopende aandoening hebben, zo wordt het wel heel warm en druk in de kleine consultatieruimtes. Dan komt er nog eens een 6jarig hyperactief jongentje binnen dat voor de gelegenheid het hele gezin heeft meegevraagd. Zweet zweet zweet. En de dag vliegt weer voorbij.
Op weg naar mijn appartementje maak ik nog een ommetoertje om nog even te genieten van het voorjaarszonnetje.
