Nomen est omen, dus hoe kan het anders dat de zondag start met zonneschijn?
Ik ben van plan om vandaag de meest toeristische plekjes in Shanghai te bezoeken. De metro zal me van plaats tot plaats brengen. Op weg naar het dichtstbijzijnde metrostation merk ik al dat de zondag hier niet echt rustdag is. Er is minstens evenveel verkeer als in de week. Winkels groot en klein zijn zonder uitzondering open. Zelfs het postkantoor is open van 7u tot 19u op zondag. Zowat overal hangt de was buiten te drogen ik veronderstel dat de witte was hier nogal vlug grauw wordt als ze buiten hangt- en is iemand aan het vegen of met water aan het schoonmaken. Ondanks het poetswerk ruik ik hier en daar de geurtjes die je bij ons ook kunt ruiken na een vrijdag- of zaterdagavond.
Aan het metrostation is een apparthotel waar ik eerst nog een kijkje neem en dan laat ik me richting Oriental Pearl Radio and TV Tower rijden. Ik ben nog niet helemaal uit het metrostation en word al overweldigd door souvenirverkopers en promotors van sightseeingbussen die ik allen negeer. Na de nodige bewondering getoond te hebben voor dit toch wel speciale gebouw, wandel ik naar het Lujiazui Green. Dit park met vijver geeft me een prachtig uitzicht op de 2 hoogste gebouwen in de wijde omgeving. Het grootste gebouw, waar het World Financial Center gezeteld is, lijkt wel een flesopener (nen ullewipper :D) naast de flesvorm van zijn net iets kleinere broer. Ik blijf even genieten van dit uitzicht van op een bankje in de zon.
Daarna keer ik een stukje terug met de metro en stap af in het midden van de NanJing Pedestrian Road. Stel je voor dat je in de Kerkstraat in Blankenberge loopt op een zonovergoten zomerse vakantiedag. Vergroot alle waarden van dat plaatje met een factor 5 tot 10 en dan heb je ongeveer het beeld van de NanJing Road op een doordeweekse zondag. Zelfs het toeristentreintje was aanwezig! Echt wel impressionant!
Ik wandel door de chaos van mensen en winkels tot ik aankom bij de Bund. Ietwat ontgoocheld zag ik daar een ellenlange bouwwerf i.p.v. een mooi zicht op de overkant van Huangpu Rivier.
Langsheen de bouwwerf wandel ik naar de Ju Juan Garden. Een stukje oud China midden in deze westers uitziende stad. even terloops vermelden dat ik langs de Bund plots een gebouw met RICOH tegenkwam- Ook hier kan je over de koppen lopen. Mensen staan zelfs 10tallen meters aan te schuiven voor de dimplings. Slechts met een detectievenoog kon ik hier en daar een vis waarnemen in het water waar je het in de zomer ziet krioelen van de vissen. Ik word opnieuw 10tallen keren aangespoord tot het kopen van een L.V.-handtas of een Lolex-holloge en vele andere gadgets van o.a. de wereldexpo 2010.
Ik verlaat het oude stadsdeel en begeef me naar peoples square. De veelheid aan mensen die er komen babbelen en met kinderen komen spelen, verklaart wellicht het eerste gedeelte van de naam. Het 2e deel versta ik minder goed, aangezien het vooral uit ronde objecten bestaat.
Ik neem even plaats op een vrijstaand steentje en geniet van de drukte. Als ik even verder wandel, krijg ik opnieuw het bewijs van de hoge tewerkstelling in China: zowat 20 mensen zijn samen bezig aan de groene bekleding van een expo 2010 reclame. Teamwork noemen ze dat zeker?
Net als ik moe van het tsjollen het metrostation opnieuw wil binnengaan, bots ik op 3 Chinese studenten die Engels studeren en het ongelooflijk fantastisch vinden om een Engelssprekende Westerling met nooit eerder geziene muts tegen het lijf te lopen. Een van hen keek naar mij zoals een kindje in de zoo naar een giraf kijkt: beginnen op ooghoogte en dan omhoog, omhoog, omhoog en omhoog, tot het uiteindelijk de kop van de giraf in het vizier heeft.
Ze waren blijkbaar net op weg naar een theehuis en stonden er op dat ik hen vergezelde. Goed lettend op mijn tas en fototoestel ik had gehoord dat ik goed moest opletten met personen die al te vlug contacten legden- ga ik met hen mee een uurtje later kan ik dan toch de metro hotelwaarts nemen. Nog even langs de mall voor een ontbijt voor morgen en dan een avondmaal in het hotel.
Helemaal uitgeput laat ik me uiteindelijk op mijn bed vallen voor een matchke Chinese basket. Mijn benen voelen even zwaar als na een etappe op de 4daagse van de IJzer!
De dag begint grijs en mistig. Wat had je anders gedacht? Een prachtige zonnige week en op zaterdag: wolken en mist! Ik ga zoals elke morgen naar het ziekenhuis. Vandaag moet ik echter niet werken, ik heb er afgesproken met Mark Chen om enkele appartementjes te bekijken voor de rest van mijn verblijf. Deze keer brengt hij me van mooi naar mooier. Ik had nooit durven denken dat er in die appartementsblokken van 13 in een dozijn zon mooie en ruime appartementen gelegen lagen. Dat weerspiegelt zich uiteraard in de huurprijs, maar dat is bij ons niet anders.
Tegen de middag heeft de zon haar best gedaan om de mist te verdringen. Ik neem de metro naar de andere kant van de stad. Mark moet toevallig ook net dezelfde metro nemen naar zijn ouders, dus voor mij is dat een echte meevaller. Ik moet zelf niet uitdokteren hoe het Shanghaise metrosysteem werkt, moet ook geen Chinglisch en gebarentaal bovenhalen, ik wordt gewoonweg gegidst. Een ellenlange metro met om de 2 meter een televisiescherm, mooie zitbanken en nieuwe handvatten met reclame voor de wereldexpo brengt ons aan een hoog tempo van het ene metrostation naar het anderen. De metrostations op deze lijn zijn om het nieuws en om het mooist en hebben eerder iets mee van een luchthaven dan van een metrostation.
Na een half uurtje metro sta ik voor het Shanghai museum of science and technology. Een architecturaal pronkstuk in een mooie omgeving. Van dinosaurussen naar robotten, van de wetten van Mendel naar de wet van de sterkste, van geluidsgolven naar 4D cinema, enzovoort. Een heel gevarieerd aanbod, genoeg om er zonder moeite een hele namiddag door te brengen.
In het metrostation hou ik nog even halt bij de winkeltjes waar je alles van kledij, accessoires en nog veel meer in alle stijlen en merken en maten kunt kopen (nadat je natuurlijk eerst de prijs naar beneden gehaald hebt). Ik was gewaarschuwd dat die market behoorlijk groot was, maar ik moet toch nog even wennen aan de chinese inhoud van het begrip groot, het betekent eigenlijk enorm groot. Winkeltjes van een paar vierkante meter, volgestouwd met koopwaar, allen dicht tegen elkaar geplakt, zo ver als je maar kunt zien. En aan elk winkeltje een verkoper/verkoopster die me in zijn/haar beste engelse woordjes iets probeert aan te smeren. De doorsnee inwoner van Shanghai mag dan wel geen woord Engels verstaan, daar waar ze geldt kunnen verdienen met de toeristen, zorgen ze wel dat ze engels kunnen. Ookal zijn het maar een paar kernwoorden, waar een wil is
Ik neem de metro terug naar het Chang Ning District en zoek het hotel op. Voor het eerst deze week kies ik s avonds niet voor de biorestaurants waar ik het gisteren over had, maar wel voor het restaurant in het hotel. Een gestoomde vis, gewokte geraspte aardappelen op smaak gebracht met wat rode peper en wat rijst om de gaatjes te vullen ik kan niet zeggen dat het me niet gesmaakt heeft.
De laatste dag van mijn eerste Chinese stageweek wordt alvast zonnig ingezet. Na goede nachtrust (ondanks een uiterst rare droom waarin Waregem het doelwit was van een bizar grootschalig crimineel gebeuren) doe ik mijn gebruikelijke wandelingetje richting SUFH. De voormiddag bestaat uit New employee orientation, part II. A.d.h.v. een quiz wordt getest hoe goed we gisteren hebben opgelet. Nuja, tegen dat ik het chinglish via het English naar het nederlandish vertaald had en mijn antwoord in de omgekeerde richting vorm gegeven had, was het antwoord al lang door iemand anders gegeven. Dokter Song, de nieuwe chirurg, sleepte een typische decoratie voor het chinese Nieuwjaar in de wacht en overhandigde dat aan mij. Als blijk van dank heb ik hem laten proeven van de heerlijke Belgische chocolade. over chocolade gesproken je vindt hier ook de lekkere Belgische en Zwitserse chocolade, maar voor de chinezen zijn deze peperduur. Om je een idee te geven: een reep van 200g chocolade kost hier ongeveer evenveel als een etentje op restaurant.
Een 4-tal filmpjes met vragenlijst vullen de rest van de voormiddag en daarna krijgen we nog een huiswerk mee dat we tegen 16u moeten binnenbrengen. (had ik gisteren niet gezegd dat ik een lagere-school-gevoel had?)
Onze broodjes zijn te laat besteld, dus moeten we het vanmiddag redden met cookies. 4 van die meergranencookies van 10cm diameter en 1cm dikte, rijkelijke gevuld met rozijnen, dat vult al minstens even goed als een sandwich met sla.
De namiddag belooft in elk geval spannend te worden: er is een operatieve behandeling van een niet goed herstellende sleutelbeenfractuur gepland. Weinig snijden en veel boren en schroeven indraaien met een echte boor en toernevis. Orthopedisch chirurg, dat is gewoonweg de universitaire variant van mechanicien of meubelmaker. Ongetwijfeld de jongensdroom van menig man!
En alsof dat nog niet genoeg is, is er nog een kleinere ingreep bij een jongen van ongeveer 12 jaar.
Na de operaties zit ik nog even bij Dr Maskay (de Nepalees uit Zuid-Amerika) die me even helpt om wat tips te geven voor het weekend. Niet dat ik niet weet wat te bezoeken in Shanghai, maar vooral omdat ik niet weet waar eerst begonnen.
Daarna ga ik zoals gewoonlijk via de mall naar het hotel. Bij de mall kijk ik even de ogen uit mijn lijf. Restaurantjes waar op andere dagen geen kat zat, zitten nu bomvol en er stonden mensen in de hal te wachten tot er een tafeltje vrij kwam. Gezinnetjes lopen de McD, KFC, PH, en dergelijke biorestaurants (:D) plat en groepjes vrienden en ouderen zoeken de meer klassiekere restaurants op. Er is geen twijfel mogelijk: Friday night!
Ik heb ontdekt dat er veel basket wordt uitgezonden op tv, dus trek ik mij rustig terug op mijn hotelkamertje, waar eens chinese competitie i.p.v. NBA getoond wordt.
Morgen ga ik een 2e appartementje bezoeken, iets dichter bij het ziekenhuis en daarna ga ik (dat lezen jullie morgen wel é!!)
Opnieuw een zonnige koude Shanghaise dag. Vandaag staan voor mij geen medische activiteiten op het programma. Samen met een 10-tal anderen word ik naar de Yurt (= Mongoolse tent) verbannen voor de new employee orientation. Zoals de naam al doet vermoeden: uiterst interessant en slaapverwekkend. De locatie is wel prachtig. (Ik probeer later een fotootje van de Yurt te tonen). In de met parket afgewerkte binnenruimte staan enkele tafels en comfortabele stoelen, een sofa, een computer met beamer, een tafel met thee, koffie en versnaperingen en 2 verwarmtoestellen die ze voor de gezelligheid op 25°C zetten. Mijn lotgenoten zijn zeer diverse personen: 2 dokters, 2 andere interns, enkele verpleegkundigen voor verschillende departementen en dan nog enkele die administratief werk zullen verrichten. Na een kort voorstellingsrondje met beleefd applaus na elke persoon, passeert een heel leger personen die elk aan het hoofd staan van een of andere dienst van het ziekenhuis en die elk kort hun dienst komen voorstellen en hiervoor een sociaal applaus terugkrijgen. We worden grondig geïnformeerd over de filosofie van het ziekenhuis en maken per foto kennis met zowat elk lid van het ziekenhuispersoneel. Met de nodige korte breaks ertussen komen we uiteindelijk aan het video-gedeelte. We krijgen een 7-tal fragmenten van een 10-tal minuutjes voorgeschoteld met telkens bijhorend meerkeuzevragenlijst. De vraagjes bespreken we daarna per 5. Het deed even denken aan een luisterproef in het lager onderwijs.
Om 16u kan ik met medeplichtigheid van mijn lotgenoot en tevens beginnend chirurg ontsnappen aan de zoveelste rondleiding in het ziekenhuis. Morgen volgt deel 2 van de orientation. Ik kijk er al naar uit :D
Na nog wat opzoekwerk, verlaat ik uiteindelijk het ziekenhuis en ga via de mall naar mijn hotelkamertje.
Omdat ik over vandaag niet zoooo veel te vertellen heb, zal ik jullie wat bezighouden met wat practische informatie: 5 words to survive China:
1)goedendag (nihau)
2)goedkoper (pianyide)
3)water (shui)
4)eten (shiwu)
5)bier (pijiu)
Tot slot wil ik nog volgend tafereel beschrijven. Ik kom het minstens elke dag tegen en jullie hebben het vast ook al gezien in een of andere powerpoint die via mail wordt doorgestuurd:
Stel je maar voor, je hebt een fiets -2 wielen, pedalen, zadel, ketting, stuur, geen motortje- en daarachter hang je een aanhangwagentje en dat stapel je vol met karton. Maar dan echt wel vol, aan elke zijde van het wagentje 1 meter uitstekend, minstens 2 meter in de hoogte gestapeld. En daarmee rijd je dan over de drukke wegen, tussen de autos en busssen.
Je mag je ook het volgende voorstellen: je hebt dezelfde fiets, met dito aanhangwagentje en daarin stapel je 15 bidons van 20l water. Het is al een heldendaad om die 15 bidons op het wagentje te krijgen laat staan dat je dat rijtuig dan nog vooruit moet krijgen door op 2 pedalen te stampen!! En toch is het niet verzonnen Die man die met de fiets rijdt moet in elk geval héél veel Chinese soep gedronken hebben! (Belgische soep die aan de rebben plakt is water in vergelijking met de Chinese soep!!)
Opnieuw een prachtige winterdag aan de andere kant van de wereld. We starten de dag met een liesbreukoperatie en daarna worden rustige consultaties op het OPD verstoord door een japanner die het ziekenhuis bij elkaar schreeuwde van de pijn. Voor de patiënt zelf, die noch engels, noch chinees verstond en alles via een tolk moest regelen, moet dit nogal overweldigend geweest zijn: na een hele reeks verpleegkundigen te hebben gepasseerd, komt dokter 1 hem kort onderzoeken. Dokter 1 is er niet gerust in, maar moet zelf dringend een voordracht gaan geven, dus roept hij dokter 2, die van wacht is erbij en levert de patiënt aan hem over. Ondertussen wordt hij naar de echografie op gynaecologie gestuurd. Omdat hij op de OPD stond, maar eigenlijk bij de ER moest zijn, werd hij nog eens van afdeling gewisseld. Op de ER kwamen opnieuw een 5tal verpleegsters hem bestoken met vragen, mondmaskertjes, zuurstofmeting en heel de winkel. Dokter 2 is echter nog maar aan zijn 2e week in het SUFHospital bezig en is nog niet goed op de hoogte van heel de papierwinkel en voelt zich nog ietwat onzeker, dus hij haalt er de ER-dokter bij. Van daaruit wordt hij naar de radiologie gesleurd voor een RX in de ene zaal en een CT in de andere zaal en ondertussen ontmoet hij 2 radiologen en een andere kudde verpleegkundigen. Daarna terug naar de ER, waarna hij opnieuw naar radiologie vliegt voor een andere CT. Enkele uren en onderzoeken later vonden we uiteindelijk wat er aan de hand was. (de diagnose mag ik uiteraard niet zeggen). Dit vereiste dringende sterk gespecialiseerde chirurgie die niet in dit ziekenhuis kon plaatsvinden. Dus werd onze patiënt in de ambulance gesleept voor een sightseeing door Shanghai, op naar een groter ziekenhuis, nieuwe dokters en verpleegsters
Dan vergat ik nog te zeggen dat hij tussendoor van rolstoel naar bed naar onderzoekstafel werd gesmeten, telkens geassisteerd door min ik had niet graag in zijn kousen gelegen (hij kon niet staan en had geen schoenen aan J)
Daarna kabbelt de dag gewoon verder lunchtijd is al een tijdje voorbij, maar mijn sandwich ligt nog op mij te wachten, want door de emergency case had ik nog geen tijd om het te verorberen. Een zachte pistolet, wat groentjes en een kwak mayonaise, veel meer is het niet, maar het smaakt toch beter dan de chinese lunch. (de bollen die voor gehakt moesten doorgaan heb ik uiteraard vakkundig verwijderd)
Net als ik bepakt en bezakt en bejast en besjaald klaar sta om naar huis te gaan, kom ik dokter 2 in de gang tegen die vraagt of ik de uiteindelijke diagnose van de emergency patiënt ken, waarop nog een hele theoretische uitleg volgt, vergezeld van de nodige tekeningetjes. Wel interessant uiteraard gelukkig had ik de lessen daarover goed gevolgd en kon ik scoren met wat intuele vragen :D
Op weg naar huis stop ik nog even om mijn maag bij te vullen en zie ik tot mijn uiterste verbazing een agent staan in het midden van het enorme kruispunt van de sjansjaloe. Bij ons zouden ze deze opdracht in een bongobon steken: Bongo adrenaline of Bongo ultieme kick. Veel meer geordend loopt het verkeer daardoor in elk geval niet.
Wekker, verwarming aan, opstaan, dat verhaaltje kennen jullie intussen al. Nieuw vandaag is dat de zon er alleen voor stond. Regen, mist en smog hebben blijkbaar een gezamenlijk dagje verlof genomen. Het is wel even wennen aan het felle zonlicht, maar ze hult Shanghai in elk geval in een mooi kleedje. Dat de temperaturen daardoor dalen tot onder het vriespunt, heb ik vandaag tot vervelends toe mogen horen. Oh its so cold today its even tellible cold!! Je mag dat gerust met een dik korreltje zout nemen, want ik, beter gekend als Famke die het altijd en overal koud heeft, vind het niet zooooo koud. Muts, sjaal en handschoenen volstaan echt wel om het goed warm te hebben.
Om een kort verhaal in 3 woorden samen te vatten: een zonnige winterdag.
Om 8u30 stap ik het dokterslokaal binnen en de enige aanwezige dokter valt bijna van zijn stoel: ik ben véél te vroeg. Om 9u aankomen is meer dan tijdig genoeg. Ik kan moeilijk zeggen dat ik daarmee niet akkoord ga nog een half uur langer slapen :D
In de voormiddag help ik opnieuw om het OPD (outpatient department) onveilig te maken. Over de middag neem ik een extra lange middagpauze om samen met Mark Chen naar een appartement te gaan kijken om mogelijks de rest van mijn verblijf door te brengen. Na een korte wachttijd op de afgesproken plaats, gaat mijn GSM en een stem zegt: hello Fanky, its Malk, look at youl light side en aan mijn rechterkant stond een man in rode jas half in half uit de taxi te zwaaien. Samen springen we in de taxi en enkele ogenblikken later staan we voor een appartementsgebouw zoals je er hier wel 13 in een dozijn vindt. We gaan via een smal poortje de mensen die daar dagelijks moeten passeren moeten noodgedwongen hun BMI onder de 20 houden- naar de achterkant, waar de ingang zich bevindt. Een koude, grijze, betonnen traphal leidt ons naar het 2e verdiep. We komen binnen in een vuile keuken, waar hier en daar nog wat restanten van de vorige huurders te vinden zijn. Van daaruit zie ik een kale badkamer die al ietwat properder is, doch, het is niet om van de grond te eten. En daarna gaan we binnen in de living/slaapkamer, die in tegenstelling tot de keuken/badkamer echt wel mooi en netjes is. Achteraf hoor ik van een Chinese dokter dat de keuken (die ik op foto had laten zien) ook écht wel proper is naar Chinese normen
Na ons appartementsbezoekje zet Mark me opnieuw in de taxi en ik vertrouw er op dat hij het juiste adres heeft doorgeeft aan de taxichauffeur. Nuja, tussen al het chinees gekwetter hoor ik hem iets in de aard van sjansjaloe zeggen, en ik veronderstel dat dat op xianxia lu, de straat van het ziekenhuis, wijst.
Een rustige namiddag waarin ik verschillende keren aangespoord word tot have a break en take some coffee. Om 16u is er uiteindelijk nog een laparoscopische appendectomie (in het nederlands: den appendiciet der uit met een kijkoperatie) en om 17u03 vraagt diezelfde dokter van vanmorgen me wat ik nog in het ziekenhuis doe trouwens, dat is diezelfde dokter waarvan ik eerder zijn zuid-amerikaanse roots vermoedde. Blijkbaar heb ik me vergist, want zijn echte roots liggen in Nepal (maar zo ziet hij er echt niet uit)
En nog zoiets: om 17u00 zegt de hoofdchirurge dat ze naar huis gaat en de volgende 2 dagen vrijaf heeft, dus dat ik in principe ook niet aanwezig moet zijn helemaal uit mijn lood geslagen heb ik gezegd dat ik wel zou komen natuurlijk, wat voor haar zeker ook ok was ;)
Ik maak nog een ommetje langs de shopping mall om een avondmaal te verorberen in een van de vele restaurantjes en ga dan rustig naar het hotel.
Terwijl jullie nog maar pas diep in slaap zijn, loopt hier de wekker al af. Ondanks het keiharde bed en het in de war gebrachte bioritme, heb ik toch goed geslapen. Nuja, na de lange reis was ik zo moe dat ik waarschijnlijk zelfs op een ijskoude stenen vloer in slaap gevallen was. Vanuit mijn bed leg ik de chauffage aan (hm, heel handig!) en sta dan op. Ik open de gordijnen en het raam en snuif de heerlijke chinese grootstadlucht op. Enkele regendruppels doen hun best om naar beneden te vallen en in de verte hoor ik het vrolijk getoeter van autos. ik denk dat de autos hier een 4e pedaal hebben: eentje voor de claxon! Trouwens, ze gebruiken die niet om andere chauffeurs op hun fouten te wijzen, maar wel om anderen te waarschuwen dat ze zelf iets gevaarlijks gaan doen.
De zon is ook al wakker en speelt al verstoppertje met de smog.
Na een verfrissende douche en een koninklijk ontbijt van chococornflakes met fruitsap, vertrek ik richting Quankou Lu, waar ik een afspraak heb met Elly Zhang van het SHUF hospital. Het stadsplan brengt mij snel in de juiste straat, maar de verwarrende nummering van de huizen doet me toch even verkeerd lopen. Gelukkig had ik genoeg tijd voorzien.
Elly was om persoonlijke redenen afwezig, dus werden de papieren formaliteiten afgehandeld met haar collega. Een badge met volunteer (??!!) om de nek en we zijn klaar om naar het ziekenhuis zelf te gaan. Bij de inkom van het ziekenhuis krijgt iedereen een thermometer in zijn oor en bij afwezigheid van koorts krijg je een plakkertje (zon gekleurd bolletje uit de lagere school) op je jas en mag je binnen gaan. Heel efficiënt in de preventie van de verspreiding van H1N1A griep (ahum) en nog efficiënter in de preventie van werkloosheid!
Het is zelfs nog ingewikkelder: elke dag een ander kleurtje, zodat je met het stickertje van gisteren niet binnen graakt!
Uiteindelijk word ik bij de chirurgen gedeponeerd. Een jonge chirurg met vermoedeijk spaanse/Portugese/zuid-amerikaanse roots en een hoog playergehalte offert zichzelf op om mij een uitgebreide rondleiding te geven en me voor te stellen aan al de knappe verpleegsters en dokter(es)s(en). De naam Famke is blijkbaar niet zo gemakkelijk om met een chinese tongval uit te spreken. Het klinkt eerder als Fanky.
Uit een mail die ik van Elly gekregen had, wist ik dat het very busy was op de afdeling chirurgie, dus ik had me al verwacht aan operaties aan de lopende band, nauwelijks tijd om te eten en lange werkdagen. Maar het chinese busy betekent iets anders dan het kortrijkse busy: ik moet werken van 9 tot 17u en heb middagpauze van 11u30 to 13u. Vandaag waren er enkel consultaties aan een heel gezapig tempo en 1 niet geplande operatie van een heupfractuur. Tja, dat ik niet de hele dag in het OK (OR of OT of hoe je het ook wil noemen) moet staan, is voor mij natuurlijk absoluut geen straf :D
Het ziekenhuis voorziet lunch voor het personeel, dus ook voor mij. Vandaag was dit een typische chinese maaltijd: noedels zwemmend in het water, gekookte groenten zonder zichtbaar origine en gefrituurde vis waarvan ik ook eerst niet gezien had dat het vis was. Verrukkelijk dus!! De verpleegster die me meenam naar het personeelsrestaurant vertelde er vol medelijden bij dat ik vanaf morgen een broodje kan bestellen als ik het voor 10u laat weten. (oef!) Met wat betterfood en chocolade op zak, heb ik het ook overleefd.
In de namiddag heb ik ontdekt waarom er zoveel inwoners nodig zijn in China. Enkele voorbeelden:
Het binnenpostsysteem van het ziekenhuis: stop de te verzenden voorwerpen (papier, labostalen, ) in een tuperware doos, neem de walky-talky en spreek een boodschap in.
-Ergens in het ziekenhuis is een kamertje met een 5tal mensen elk zittend op een stoel en met de andere helft van de walky-talky. Bij ontvangst van het bericht springt 1 van die 5 mensen recht, haast zich om de doos af te halen, naar de juiste bestemming te dragen en de lege doos terug te brengen. Daarna gaat hij terug naar het lokaaltje.
-Hoeveel man is er nodig om een persoon in de juiste positie op de operatietafel te leggen? 9! Alle 9 door elkaar in het chinees aan het kwetteren. Het was een filmpje waard! En t is niet dat het vlotter ging met zoveel mankracht.
-in het OK worden stoffen afdekdoeken en schorten gebruikt. Dit zorgt voor een berg minder afval, maar voor een hele hoop was dus weer werk! (tss haakjes: de vertaling van medisch afval is hier medical waste, vandaar dat ze hun doeken hergebruiken, dan is het geen verspilling )
En zo zat mijn eerste werkdag er op. Ietwat chaotisch en overweldigen, but I liked it!
Op de terugweg naar het hotel nog even gestopt om mn maag te vullen met pizza van de pizzahut. Mmm!!
Daarna ben ik nog bijna omvergereden geweest door een gemotoriseerde riksja die door het rood licht op het verkeerde rijvak door het rood licht het kruispunt opreed om dan vervolgens als spookrijder de volgende straat in te slaan. En dat terwijl ik gewoon op het zebrapad bij groen licht overstak!
