Soms zijn er dagen waarvan je niet erg geniet, maar die je sterker maken. De dagen dat ik onderweg was van Nepal naar India, voelde ik een soort wijsheid groeien, die niet te vatten is in woorden. Alsof je ‘lijflijk’ leert. En daardoor intenser, alsof het diepere wortels legt, een dieper begrijpen. Of misschien voelde ik het doordat het een tijd had gerijpt en de kans kreeg tot uiting te komen.

Toen ik wou vertrekken vanaf de grens, kwam ik – net op tijd – te weten dat de bus naar Gorakpur er vijf uur over zou doen in plaats van twee (wat ik in gedachten had, of wat me verteld werd in het reisbureau). Van Lumbini zou ik het dus absoluut niet gehaald hebben. Ik nam een (gedeelde) taxi en had een interessant gesprek met een man van de US over onze ‘vreemde’ ervaringen in Nepal. 

Ik weet niet waarom, maar het voelde goed terug in India te zijn. De treinreis van Gorakpur naar Kolkata was vuil en lang, maar ik had gezelschap van een lieve moeder en zoon. Ze hadden zeer lekkere zelfgemaakte snacks meegebracht die ik mocht proeven, hmm.. En onderweg was er veel te zien: aan de kant van de spoorweg lagen verroeste, omgekeerde, ingedeukte treinwagons (die me deden beseffen dat ik leefde en dat Belgie alles steeds snel opruimt), beenderige koeien, wassende mensen, plassende mensen, slapende mensen, werkende mensen, in de velden als aan de spoorweg zelf (met velen tegelijk en wat vanuit de trein zwaar (hand)werk leek), bomen in alle maten en vormen, een groot circus, koeienvlaaien in plakjes om de grond te beschermen. Ik probeerde enkele foto’s te maken van de soms interessante gebeurtenissen naast de spoorweg, maar het was niet eenvoudig door de snelheid van de trein (ja, soms rijden ze ook snel, ondanks hun vertragingen (deze trein had 7,5 uur vertraging, record!). Een man van Cyprus met een Griekse vader en een Ierse moeder die ik in de Himalaya ontmoette, vertelde me dat in het Grieks het werkwoord ‘haasten’ hetzelfde word is als ‘geweld’. Niet onlogisch, en ik denk dat Indiers vaak in deze denkwijze leven.

In de trein kwamen verschillende soorten mensen (als je mensen al in vakjes kan verdelen) dingen verkopen of om geld vragen. Een travestiet kwam geld vragen voor zijn zus, de reden was me niet duidelijk, maar ik vond het wel een orginele manier. Het was ook de eerste keer dat ik tchai kreeg in een klei potje (goed tegen de plastiekproductie en eindeloze afvalbergen naast de spoorwegen hier).

Starende mannen op de trein zijn over het algemeen erg onschuldig, alleen is het moeilijk te verdragen in de nacht. Je probeert te slapen, doet je ogen af en toe open en je kijkt recht in starende ogen, is niet echt rustgevend.

Het station van Howrah (Kolkata) was groot en het duurde even voor ik de weg vond om mijn volgend treinticket te boeken. Maar de mensen aan de loketten waren erg behulpzaam. Ik mocht zelfs binnenkomen in het loket (omdat ik westers ben?).

Indiers kennen absoluut het concept van een wachtrij niet (dat merkte ik in Tiruvanamalai ook al). Vooral de vrouwen zijn er erg goed in om voor te kruipen en te doen alsof er niets aan de hand is.

Aan het reservatieloket – dat ik dan uiteindelijk gevonden had – kwam een man naar me toe met twee formulieren (dat je moet invullen om een ticket te kunnen reserveren), een leeg en een ingevuld, een een pen. Hij wees naar de papieren en toen besefte ik dat hij niet kon schrijven. Toen ik hem dat zei, straalde zijn ogen. Ik was ontroerd door zijn reactie. Hij leek niet beschaamd om zijn niet kunnen schrijven (‘westerse’ mensen lijken snel verlegen en beschaamd als ze iets niet kunnen) en was heel gelukkig dat ik hem hielp – wat een kleine moeite was. Ik moest het formulier herschrijven, omdat er een fout was op het eerste. En uit de gegevens bleek dat hij een ticket kwam reserveren voor een oudere vrouw – waarschijnlijk zijn moeder. Ik maakte dus twee mensen blij.

Aan het loket was een apart loket voor ‘disabled people, women who are traveling only (geestige vertaling), vip’s and freedom fighters’. Ik rekende me tot elk van deze groepen (verduidelijking voor de eerste: iedereen heft beperkingen). Dus ik moest niet in een lange rij aanschuiven.

In de taxi kreeg ik een eerste indruk van Kolkata. Anders dan ik had verwacht. Ik genoot van de drukte (eerste keer denk ik) en het leek een uitgespreidenere stad dan Bangalore of Mumbai (en dus minder overweldigend, maar misschien is dat omdat ik er gewend aan geraak). ‘s Avonds kwam ik aan in de ashram waar ik zou verblijven en de volgende morgen ontmoette ik enkele van de mensen die ik in de Himalayas had ontmoet. De eerste avond werd mijn avond gevuld met (valse) westerse kinderliedjes van festiviteiten wat verderop. Zeer gek in deze context.

De volgende dag trok ik de stad in met deze mensen die ik had ontmoet. Kolkata doet me wat aan Londen denken (het was dan ook de hoofdstad van India toen de engelsen hier binnenvielen). Enkel iets drukker en vuiler waarschijnlijk. Er rijden zelfs trams hier.

We bezochten een museum. Grote zalen met eindeloos veel stenen, mineralen, fossielen,.. Sommigen van honderden miljoenen jaren terug (hoer ze dat kunnen weten blijft me nog steeds een vraag) en van de tijd van Gondwana-land – toen de wereld nog uit een landgedeelte bestond (lijkt als een begin van een sprookje..). Maar het was best indrukwekkend, zeker de fossiele skeletten van (Indische) olifanten met reusachtige tanden en van iets wat leek op een reuzenschildpad met een staart als een knuppel (zoals men die gebruikte in de middeleeuwen).

Ik had trouwens een erg oer-gevoel wanneer ik er rondwandelde. Dinakar (iemand van het gezelschap) had het gevoel herinnerd te worden (een verbinding doorheen de zoveel jaren evolutie). We ontdekten ook een steensoort waarvan er in de Himalayas veel aanwezig was. Het bestaat uit fijne lagen, je kan het eenvoudig breken en het produceert zo glinsterend stof.

Een zaal bestond uit (zeer fijne) schilderijen en kalligrafieen en een zaal had vele stenen sculpturen. Het is fascinerend hoe fijn men uit grote massieve steenmassa reliefs beeldhoudt. Didi (een Indische non) gaf wat uitleg bij de schilderijen (die allen een verhaal hebben), maar de Indische godenwereld blijft nog steeds wat vaag voor me. Een mooi beeld vond ik hoe Saraswati (god van de wijsheid) in een lotusbloem staat. Dat is omdat de lotus met haar wortels in de modder groeit en toch haar potentiele schoonheid tot uiting laat komen.

Ook was er een schilderij van een biddende vrouw. Didi vertelde ons dat in de tiende eeuw de vrouw – levend – mee verbrand werd wanneer haar man stierf. Ze zei ons dat de tijden veranderen, maar dat onderhuids (al dan niet subtiel) ideeen blijven voortleven (zoals het kastensysteem).

Enkele zalen waren gevuld met opgezette dieren van over heel de wereld en ik ontdekte dat de slang die ik in Auroville ontmoette, dat zij een (Idische) python was.

Na het museum drunken we can-juice. Het is fascinerend hoe stokken, gelijkend op bamboo, worden geperst en tien keer worden dubbel geplooid, met als resultaat een heerlijk drankje (vergelijkbaar met milkshake, maar minder zwaar en lekkerder).

Maetreya (nog iemand van het gezelschap) wou kleren kopen en het viel ons op hoe men hier als maffiosi te werk gaat. Enkele mannen scharrelen toeristen op, nemen hen naar hun winkels, proberen hun product voor tien keer de prijs te verkopen, om dan een ‘betere’ prijs voor te stellen (‘only for you’). Hilarisch soms. Het is steeds een spel dat je lijkt te moeten spelen.

Zoals een jongen die me water wou verkopen op de trein. Toen ik hem de prijs vroeg zag ik – waarschijnlijk door zijn jonge, ondeugende ogen – dat hij me meer wou vragen dan de echte prijs. Ik zei hem de echte prijs en hij voelde zich betrapt. Maar we konden er beiden om lachen.

Het lijkt alsof ik de tijd anders lijk te ervaren hier. De tijd wordt steeds meer hier en nu.

Het voelt goed je haren af te scheren. Het brengt me dichter bij mijn mannelijke kanten, en zo ook dichter bij mijn vrouwelijkheid. Net zoals hard werken dit effect kan hebben. En het relativeert een (te sterk) identiteitsgevoel. 

Vanavond vertrek ik richting Bokaro, om te werken in een kliniek waar allophatie en homeophatie, accupunctuur, kruidengeneeskunde en preventieve educatie gecombineerd worden.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

Na een wat vreemde, toerist voelende week in Kahmandu, reide ik door naar Pokhara. Dit is de tweede grootste stad in Nepal, maar rustiger doordat het gelegen is naast een meer. Het is enkel jammer dat Nepal zijn steden organiseert naar de toeristen. Iemand maakte enklele dagen geleden het grapje: er zijn drie religies in Nepal; hindoeisme, boeddhisme en toerisme.

Een van de laatste dagen in Kathmandu ontdekte ik het ViaViaCafe en de laatste dag volgden we er een Nepalese kookles in een gezellige, lage keuken en ongelofelijk lieve mensen. We mochten alles zelf uitproberen en daarna alles zelf opeten.

De weg van Kathmandu naar Pokhara was heel mooi, en dat was nog maar een glimp van meer. De eerste avond in Pokhara ontmoette ik enkele Koreaanse mensen en gingen we Koreaans eten. Het is interessant hoe ze hun leeftijd voorstellen. Ze beginnen te tellen vanaf de bevruchting en dus negen maanden ouder dan hoe wij onze leeftijd zien.

De volgende dag ontmoette ik iemand die dezelfde trek wou maken die ik in gedachten had.  Maar na enkele dagen werd het me duidelijk dat ik me niet echt op mijn gemak voelde bij hem. Ik besloot dus de trek alleen te doen.

De eerste dag werd ik vergezeld door verschillende mensen onderweg, zoals Koreaanse mensen, een zingende man die (Everest)bier transporteerde (en er dus zo te zien zelf al wat van had gedronken), bezorgde mensen die me wilden beschermen. Ik ben vaak verrast hoe angstig mensen zijn. De weg was zeer stevig (klimmen en dalen), maar de natuur was ongelofelijk mooi. De trek was een leren aanvoelen van mijn grenzen, wat  dus ook respect inoudt. Na twee dagen wandelen, ontmoette ik enkele interessante mensen op de weg. En even later ontdekte ik dat ze een groep vormden (die van overal kwamen: Engeland, Zweden, Cyprus, Malta, Nederland, US, Colombia, Mexico, Taiwan). Mijn plan was om naar de Annapurna Base Camp te wandelen, maar ik besliste om mijn route te veranderen en hen te vergezellen. We mediteerden en zongen met de Himlayas als achtergrond en deden yoga in de wolken (na een zware beklimming). En ik ervaarde zeer veel liefde in deze groep, wat me erg deugd deed. Het is goed soms om je plannen te wijzigen, en niet zoveel mogelijk ervaringen achterna te lopen.  

Ik merk dat ik steeds voor keuzes word gesteld. Of ik merk ze op omdat ik er moeite mee heb. Maar ik merkte ook dat verschillende wegen steeds moeilijk en goed zijn. Dus elke keuze is verrijkend. Ik denk dat ik vaak een halve keuze maak, alsof de andere helft in de andere keuzehelft blijft steken (hoewel beseffend dat beide keuzes goed zijn). De eerste dag van de trek ontmoette ik een man die gras ging snijden voor zijn buffalo's. Hij was zelf gids enkele jaren geleden en toen ik hij een weg koos bij een splitsing, vroeg ik hem hoe hij wist welke weg hij moest nemen. Natuurlijk wist hij dat, omdat hij zelf gids was. Maar hij vertelde me dat splitsende wegen vaak later weer samenkomen. Je komt dus steeds terecht waar je moet terecht komen.

De natuur onderweg was vaak onbeschrijfelijk mooi. Bergen (in alle maten en vormen), zeer fascinerende bomen, van jungle met een blauwe rivier en watervallen, tot sprookjesbossen, over stoffige paden en eindeloze stenen trappen, tot in en boven de wolken en met een zeer mooi uitzicht over de Himalayas (die soms erg dichtbij waren). Het is zeer indrukwekkend hoe wolken op je kunnen afkomen. En het is een speciale ervaring om in de wolken te zijn. Iemand van de groep vertelde me dat ze als kind de wens had om in de wolken te zijn, en dat die eindelijk was uitgekomen.

Sommige avonden waren erg koud, maar met een open haard in een kleine hut en veel mensen, warme soep, wat muziek, geen electriciteit, werd het erg gezellig en winters.

Aangekomen bij Poonhill (het hoogste punt dat we bereikten), stonden we vroeg in de ochtend op, beklommen we de top en kregen we een zeer mooie zonsopgang te zien. Er waren teveel wolken om de Himalayarange te zien, maar het was toch zeer mooi. Het was ook erg koud, met de wind die door je heen blies, maar met een warme thee werden we wat opgewarmd.

Op dit punt wou ik terugkeren en mijn geplande route weer opnemen (aangezien ik tijd had), maar door de weersomstandigheden (veel bewolking, regen en een reeele kans op sneeuw) besloot ik mee af te dalen. Het zou te risicovol zijn om alleen te gaan, en met de zware bewolking zou het zicht op het Base Camp niet open zijn. Ik liet mijn moed geen overmoed worden en we begonnen de afdaling (die best zwaar was). Enkele mensen van de groep deden de pas in een dag, maar door vermoeide benen, knieeen en voeten, werd ik verplicht te stoppen. Deze laatste nacht in de bergen werd ik wakker gehouden door een gevechtsfilm en technomuziek (wat absurd leek in de bergen) en door het orginele gesnurk van mijn trekgezelschap op dat moment, maar de volgende ochtend hadden we nog een zeer mooie wandeling.

Het was aangenaam en niet aangenaam om terug in Pokhara te zijn. Ik werd warm verwelkomt door de mensen van mijn guest house waar ik vorige week was, maar ik miste de bergen en werd ergens agressief door het geniepige gedrag van de businessmensen. Ze verkleinen mijn vertrouwen.

Het is een interessante ervaring om jezelf op vele verschillende manieren te ervaren.  

When we dare to see things diffently, life opens up to our eyes.   

Mijn tijd hier in Nepal is erg bijzonder. Alsof ik me hier duidelijker voel groeien. Ik denk dat het belangrijk is naiviteit te leren toelaten. Het is een soort liefde. En liefde is zoveel sterker dan angst. En het brengt mensen bij elkaar.

Ik merk nu, na enkele maanden op reis te zijn, dat het goed is om een tijd op zo'n grote afstand van het 'bekende' te zijn. Op momenten word je op jezelf terug geworpen en word je verplicht je eigen wijheid en kracht aan te spreken (wat niet altijd eenvoudig is).

Enkele uren geleden heb ik mijn haar laten afscheren (na eerst enkele hippe kapsels uitgeprobeerd te hebben). Het was een heerlijke ervaring. Alsof ik iets achterlaat. En ik hoef geen energie meer te besteden aan hoe mijn haar erbij ligt. En de wind speelt anders door mijn haren.