Verleden zondag was er de AWE cross in Kapelle. Ik had van de dokter verleden vrijdag al groen licht gekregen om terug te trainen maar deze cross kwam te vroeg. Ik heb dan maar met Laura Hot-dogs verkocht. Spijtig genoeg had ik geen vervanging zodanig dat ik amper ons Julieke heb zien lopen. Ons Julieke diende ik haar 1ste wedstrijd ooit als junior samen te lopen met de masters (waaronder mama). Ook aan de start, Jenna Wijns, de 2de dit jaar op het BK juniors en nu 2de jaars. Julie nam een degelijke start als 4de. Papa riep ze nog toe dat ze geen AWE-kamikaze moest volgen die te vlug startte. Jenna Wijns nam een voorsprong en dan volgde een master en junior. En dan kwam ons Julieke. Bij het ingaan van de 2de ronde ging ze magistraal over deze twee zonder echt veel te versnellen. Ze ging ervan weg zoals Cancellara, meter per meter. Julie werd dan ook grandioos 2de. Iedereen gunde dit aan Julie (ook haar atleetjes die ze traint waren fier). Dit belooft voor de volgende crossen. Dan is de afstand nog groter en dan kan ze tenvolle haar diesel benutten. Mama liep eveneens zeer goed en kon er nog veel achter haar laten. Gisteren ben ik terug voor de 1ste keer naar de Nekker geweest. De conditie is nog niet optimaal maar ze is er nog en mijn voet deed in het begin in de bochten een beetje pijn. Magda liet me andere oefeningen doen dan de jongens, 10 piste-ronden met een sprint in de laatste rechte lijn. We zullen er staan in Bonheiden eind oktober. We zullen terug knallen van in het begin, of ..... ben ik een beetje leper geworden ? Nu Laura er niet meer zal bij zijn moet ik een andere start-techniek ontwikkelen.
Gisteren ben ik met papa naar de man van de echo's geweest. Omdat mijn voet blauwgrijs zag vreesde hij voor een breuk en nam ook een foto. Ik zag al 2 maanden inactiviteit boven mijn hoofd hangen. Er bleek echter niets gebroken te zijn. Daarna met de foto's naar de dokter. Die bekeek en betastte mijn voet en vreesde ook voor een breuk maar op de foto's was geen breuk of scheur te zien. Zij hield het op een zware verstuiking en ik moet al beginnen met 2 weken rust (maar wel naar school, dju). Dat betekent weken geen training en missen van de leuke cross van Leest en deze van Kapelle. Minder belangrijke crossen maar wel goed voor het vertrouwen. Aks ik binnen 2 weken groen licht krijg heb ik nog 2 weken voor Bonheiden. Dat wordt krap. Misschien laat ik die cross wel schieten. Anders loop ik voor een 15de plaats en denkt iedereen dat ik het niet meer kan. Het belangrijkste is goed genezen want nu doet elke beweging verschrikkelijk pijn. Dit is de 2de blessure op anderhalf jaar. Wat een kindje lijden kan.
De week begon nochtans goed. Maandag ontving ik een uitnodiging voor de provinciale talentendag voor vandaag in Herentals. Daar ging ik me eens laten zien. Ik keek er enorm naar uit. Woensdag dan won ik met ruime voorsprong de scholencross. Al de jongens van mijn jaar supporterden als was het een match van de Rode Duivels. Gisteren dan ging ik 's avonds spelen en zwemmen bij een vriendinnetje. Ik ben niet aan zwemmen toegekomen want bij het het spelen op de trampoline sloeg ik mijn voet om. De mama van mijn vriendinnetje is dokteres. Zij heeft alles bekeken en vreest voor een scheur in mijn voet. Ze heeft een voorschrift voor een echografie meegegeven. We proberen zo vlug mogelijk een afspraak te maken en dan zullen we zien hoelang deze blessure zal duren. Spijtig natuurlijk, maar eigenlijk ging ik het toch 2 weken kalm aan doen om dan naar te cross in Bonheiden toe te werken. Misschien komen enkel de veldlopen in Leest en Kapelle in het gedrang. Ik hoop het echt. Anders zal enkel Julieke onze eer van de zusjes Van den Brande moeten hoog houden. Wat ze zeker kan.
Triomftocht door eigen Mechelen in fiere Ram-kleuren
Gisteren hebben ons Julieke, mama en ik meegedaan aan de 5 km door Mechelen. Het was prachtig maar warm weer.
We hadden ons goed van voor gewrongen zodanig dat we vlug op het parcours konden.
Julieke en ik namen een vlugge start en kwamen vlug in ons ritme. Papa ging met zijn fiets naar verschillende plaatsen rijden zodanig dat hij ons veel kon zien. Hij heeft ons zeker 4 maal ergens gezien. Hij zweette zich kapot.
De doortocht door Mechelen (in onze herkenbare RAM-truitjes) was prachtig. Overal kreeg ik aanmoedigingen en veel mensen (her)kenden mij. Papa zie dat de speaker aan de aankomst het dikwijls had over de Van den Brande-zusters, we worden bekend.
Stefan Lauwens stond prachtig opgesteld aan de fameuze helling, man wat was dat zwaar.
Papa riep dat ik 2de vrouw was. Je hebt daar echt geen idee van, er is geen referentiepunt omdat alles door elkaar loopt. De laatste kilometer in de Bruul was afzien en genieten tegelijkertijd. Ik eindigde fantastisch 2de achter de winnares van vorig jaar (die is veel ouder dan ik) en ons Julieke fenomenaal 6de.
Ze kreeg al direct van Magda de opmerking dat ze toch 1x per week moest meer trainen met zon talent. Ons Julieke kon niet direct antwoorden want ze zag zo rood als een tomaat van de inspanning en de warmte. Ons mama eindigde 324ste van de 795 deelnemers, wat een prestatie.
Na de aankomst kreeg ik een papiertje met het uur van het podium en moest ik al direct een interview geven. Die interviewer wist alles over mijn steeple-prestaties en nog veel meer. Magda assisteerde met veel vuur bij dat interview.
In afwachting van het podium supporterden we voor alle Rammers in de 10 km. Kjell lag ruim op kop maar moest met een blessure opgeven, spijtig. Smeggie en Hans liepen in de eerste gelederen.
Om 16h10 was er het podium. Wat een pak volk stond er op de Grote Markt zeg. Ik kreeg een oorverdovend applaus als de speaker zei dat ik voor een Mechelse club liep. Ik kreeg een beker (ik heb diene nu dubbel), een enorm zware groente- en fruitmand en een fles Cava. Een geluk dat papa aan het podium stond want dat was zwaar. De aardbeien hebben we direct opgegeten, dat hadden we verdiend.
Onderweg nog een ijsje en dan moe maar tevreden naar huis.
Zondag doen mama, ons Julieke en ik mee aan de 5 km van de Dwars door Mechelen. Zoals steeds wordt dit weer goed voorbereid door papa die ons het parcours wel zal uitleggen. We starten in ieder geval op vertrouwd terrein zijnde De Nekker. Vandaag is er een bijlage bij de GVA waarin specialist 10 km Kjell alles uitlegt als een volleerde stadsgids. Ik heb al eenmaal (op onze 10 km) een 5 km gelopen. Dit is perfect op het pisteseizoen af te sluiten, we gaan dus nog 1 maal knallen van in't begin, dan nog de scholencross en dan opbouwen naar de echte veldlopen. Daartussen nog de AWE-cross maar daar moet de vorm nog niet goed zijn. Dit jaar probeer ik minstens 1 crosscup-cross mee te lopen. Misschien moet ik dan een cross schrappen van de Ram-lijst. We zien wel. Volgens papa is onze jeugdmeeting gisteren organisatorisch perfect gelopen. De medewerkers die aanwezig waren hebben zich allen dubbel geplooid en hebben er samen met de atleten een mooie meeting van gemaakt. Het was werken geblazen met de nostalgische hordens maar het is gelukt.
Mijn eerste wedstrijd ooit op een BK was zondag 04 september 2011 in Moeskroen. Om 17h moest ik lopen in de rechtstreekse finale van de 1500m steeple. Ik ging een beetje met zorgen, verleden woensdag was ik ziek geworden, keel- en neusvalling, donderdag was het echt erg maar vanf vrijdag ging het al iets beter dankzij de goede zorgen van mama en papa. Om 14h vertrok ik met papa naar Moeskroen. Het was een prachtig stadion. We waren er ruim op tijd en ik nam de tijd om mij goed op te warmen. Ik ging een aantal keren voluit en voelde al direct dat ik weinig of geen ademhalingsproblemen zou hebben, dat was al een hele geruststelling. Anthony was ook aan het opwarmen voor zijn finale 400m horden en ik deed een aantal oefeningen na. Oefenen op de horden was onmogelijk, we mochten niet op de piste. Om 16h25 deed ik mijn laatste oefeningen en om 16h45 zat ik in de oproepkamer. Alles gebeurde zeer formeel. Je moest echt een sterk minimum lopen om te mogen deelnemen dus het was een uitgelezen deelnemersveld. Ik hoorde de speaker vermelden dat ik 3de was op het Kampioenschap van Vlaanderen. Ik had de 5de tijd van de deelnemers dus ik stond op de 5de plaats aan de start. Een week vooraf waren papa en ik al gestart met de mentale voorbereiding dus ik was er klaar voor. De taktiek was redelijk duidelijk, bij de eerste drie aan de eerste balk en ook bij de eerste 4 aan de waterbak zodanig dat ik vrij kon springen. De start dan : De favoriet startte verschroeiend en ging direct naar de kop. Ik verzeilde in 6de positie maar vond na 200m mijn ritme en schoof op. Bij de eerste balk sprong ik als 5de om na de sprong al 3de te zijn. De favoriet had toen al enkele meters voorsprong. Ik bleef goed in mijn ritme en ging als 4de naar de waterbak. Concentreer u, hoorde ik papa roepen, ik sprong zeer goed (blog tip van Bruno) en de 3de haperde. Ik liep dus direct al 3de met nog 2 ronden te gaan. Het springen op de balken ging zeer goed, de waterbak ook en ik ging afgescheiden als 3de de laatste ronde in. Maar hoeveel keer heb ik de laatste ronde al overwinningen en medailles moeten afgeven ? Hier niet echter, ik diepte mijn voorsprong op de 4de uit (de mede favoriet verzeilde in de achtergrond) en zette zowaar nog druk op de 2de die haperde op de waterbak. Ik was eigenlijk ook al blij dat ik er zonder kleerscheuren overging dus ik moest ze laten gaan. Ik werd dus 3de op mijn eerste Belgisch Kampioenschap, ik kon het zelf niet geloven, ik was kapot en lag enkele momenten plat op de piste. Bij het ingaan van de laatste ronde dacht ik echt : ik loop 3de of wat, kan dat wel ? Ik was eveneens de 1ste van de eerste-jaars cadetten. Ondertussen heb ik een mooi palmares op de steeple, PK - KVV en BK medaille. Misschien inspireer ik collega leeftijdgenoten en zijn zij er volgend jaar ook, laat maar komen. We maken de steeple sexy, laat de Kenianen maar komen. Ondanks het weinige trainen deze week maar wel met een AWE-sportkamp in de benen en zaterdag een duurloop van 20 min (niet meer had Magda gezegd). Dries was er ook nog en supporterde hem de ziel uit het lijf. Ook Johan en Jasper waren er. De tantam ging vlug rond en mijne gsm ontplofte bijna van de felicitaties. De andere deelnemers zeiden me dat ze de laatste maanden bijna niets anders trainden dan op de steeple. Ik heb praktisch niets getraind daarop maar wou wel graag. Ik hoor links en rechts op de club dat RAM op bepaalde zaken niet specifiek traint. Ik denk dat dit veel gezegd wordt om eigen falen goed te praten. Om 17h45 was er het podium waarbij papa applaudiseerde voor een heel batiljon. Ik kreeg naast een schitterende medaille een zakje (ik vroeg me al een hele namiddag af wat daar in zat) met een mooie plant er in en een waardebon van een tuincentrum. Dit bleek naast de piste te zijn en het was nog open. Ik met papa daarbinnen en ze hadden prachtige tuinbotten die nu van mij zijn. Ram had met een beperkt aantal deelnemers toprendement met ook een zilveren medaille voor Robin en mooie ere-plaatsen voor Laura en Anthony. Moe maar voldaan reden we naar huis waar frietjes wachtten.
Toch nog een foto (getrokken door Jasper) gevonden van het podium op het KVV 1500 m steeple van 15 augustus. Nu terug van een week training en plezier op het AWE-kamp, dan naar school en volgende zondag 4 september pleeg ik een coup op het BK in Moeskroen op de 1500m steeple (haha).
Gisteren trok ik naar Merksem voor mijn allereerste deelname aan een Kampioenschap Van Vlaanderen. Ik zou deelnemen aan de 1500m steeple. Sinds mijn 1ste deelname in mei had ik niet specifiek meer geoefend op de balken. Vooraf had ik de 2de tijd van de deelnemers op 5 sec van de 1ste. Papa had me natuurlijk tactisch goed voorbereid en de taktiek was uitvoerig besproken. Ik wist natuurlijk ook dat de vorm nog niet optimaal is. Vrijdag had ik knalnieuwe spikes gekregen, oranje met zwart, keicool. Het was het allerlaatste nummer van de dag. We kwamen ook Jasper tegen die vanaf 's morgens was ingehuurd als fotograaf. Hij was al wat moe. Bij de start gingen we direct met 3 meisjes ervandoor. Ik hoorde speaker zeggen dat ik de jongste was van de kopgroep. Ik kon vlot het tempo volgen en ging vlot over de balken. Dan na 600m ging bij de eerste maal aan de waterbak ging het een beetje mis. Ik sprong slecht en belandde op mijn knieën in de waterbak. Direct recht, een beetje pijn en de eerste twee waren 20m weg. Mijn benen deden pijn maar ik kon toch nog verder lopen. De gewone balkjes gingen goed maar aan de waterbak was het vertrouwen wat weg. Ik had ook niet echt de benen om nog aan te dringen. Het hoogste bereikbare was de 3de plaats en ik kon die dan ook vlot vrijwaren. Een bronzen medaille op mijn 1ste Vlaams Kampioenschap. Schitterend, ik was moe maar blij want meer zat er vandaag niet in. Ik was eveneens de eerste 1ste-jaars. Moe maar tevreden (na een lekker ijsje) reden we naar huis. Jasper kreeg een lift, dat had hij verdiend na een dag foto's nemen. Mijn tijd was dan ook 9 sec meer dan de vorige keer. Ik mis nog wat ervaring op de waterbak. De volgende steeple is het BK in Moeskroen op 4 september. Volgende week is er het AWE-sportkamp. Ik zou toch graag eens specifiek trainen op de waterbak.
Na een weekje paarden- en talenkamp in de Ardennen ben ik nu terug aan het trainen. Mijn volgende wedstrijd is de 1500m steeple op het Vlaams Kampioenschap in Merksem op 15 augustus. Dat is nog dikke 3 weken. Op onze club kunnen we niet specifiek trainen op de Steeple. Geen probleem (in tegenstelling tot sommige zogezegde vedetten maken we er dan het beste van zonder te zagen en eisen te stellen), Magda zal me wel klaarstomen om een goede 1500m te lopen. Ondertussen geniet ik volop van de vakantie.
Vorige week heeft Marthe tijdens het PK pup mijn clubrecord op de 1000m verbroken met 1 sec tot 3.27. Marthe verdient dat, ze staat er winter en zomer en records zijn er om te kloppen. Ik ben vooral blij dat de club afstandslopers blijft hebben. Ooit zullen we samen op IC's gensters slagen. Vorige dinsdag heb ik op de meeting in Vilvoorde sinds lang nog eens een 1000m gelopen. Een atlete was veel te sterk maar ik eindigde (na een hele wedstrijd alleen 2de te hebben gelopen) in 3.20 (volgens papa en Lies 3.19). Daar waar ik als min 3.24 haalde in goede bezette wedstrijden loop ik dit eigenlijk nu vlotjes. Dat belooft voor de toekomst. Jo en Nathan liepen ook de 1000m in resp. 3.09 en 3.06. Zeer knap. Ondertussen staan er ook al ranglijsten op de VAL-site van outdoor prestaties. Ik sta momenteel toch wel niet 3de zeker met mijn tijd op de 1500m steeple. Zou ik toch niet meedoen aan het BK in september ? De examens zijn gelukkig met goed gevolg voorbij en nu ga ik echt genieten van 2 maanden vakantie.
Jaren had ik er naar uitgekeken. Eindelijk zou ik als cadet een 1500m steeple kunnen lopen. Gisteren was er in Booischot het PK steeple. Mijn allereerste steeple. Dit stond al weken aangekruist. De voorbije weken moest ik er toch eens op kunnen oefenen. Na veel rondvragen in de club was Frans (onze secretaris) bereidt om Jo en mij in Willebroek een geheime training te geven. Met een geïmproviseerde horden kregen we vorige week training. Frans leerde ons enkele tricks en trucs aan want springen konden we zei hij. Dank u Frans. Jo en ik hadden er bijna met niemand over gesproken. Gisteren dan samen met Jo, Lies en papa naar Booischot, toch een beetje met een bang gevoel. Daar aangekomen liepen we direct Lissa Van Lent tegen het lijf. Deze regerende PK veldlopen en 3de op het BK bleek ook aan de steeple mee te doen. Een zware concurrent, zij liep als 4.51 op de 1500m en ik 5.15. Dat is een verschil van 24 sec, hoe maak je dat goed ? Ik warmde me samen met Jo goed op. We verkenden de horden en de waterbak, hoe gingen we springen, waar zetten we onze voet enz. Papa zei dat ik met mijn techniek het verschil kon maken, ik kan links en rechts springen en voor de waterbak hadden we de tips van Frans. Ondertussen won Nathan op een weergaloze manier de 800m. Dat was een stimulans. Papa zei ook dat ik ofwel als eerste ofwel vrij de eerste horden moest kunnen nemen. Hij zei ook als het te zwaar was ik voor de eerste keer in mijn leven zou mogen opgeven. Ik antwoordde, zijde gij zot, ik geef nooit en zeker hier niet op. De start dan. Ik nestelde me direct in 2de positie. Ik dacht dat de eerste hindernis de waterbak was, blijkbaar niet dus. Ik nam als eerste de volgende horden en blijkbaar moest iedereen al een gat toelopen. We liepen bijna 1200m met vijfen voorin, Lissa, Maya (sterke veldloopster en 800m) ik en 2 2de jaars cadetten waaronder de 3de van het BK steeple vorig jaar. Telkens ik een klein gaatje moest maken maakte ik dit goed op een horden of aan de waterbak. Maya viel letterlijk af door in de waterbak te vallen. Ze kwam klestnat nog eventjes aansluiten. Het was echt tof. Lies, Jo, Nathan en papa supporterden al waren ze met 100. Met 4 gingen we de laatste 250m in en daar haalde Lissa haar klasse boven met een verschroeiende demarrage. We moesten een gaatje laten en ik ging met de 2 2de jaarsen naar de waterbak. We gingen er bijna samen over en ik moest nog 1 meisje laten gaan maar eindigde wel 3de (blijkbaar kan ik wel sprinten na een zware race) voor de 3de van het BK van vorig jaar in een tijd van 5.34.73, 4 sec achter Lissa (die voorlopig 24 sec rapper is op de 1500m vlak) en 2 sec achter de 2de. Mijn tijd zou vorig jaar in de ranglijsten goed zijn geweest voor een 8ste tijd nationaal. Schitterend, bij het podium bleek ik 2de te zijn gezien de 2 2de jaarsen van een andere provincie bleken te zijn. Ik vond het nog toffer dan ik had gedacht, dit is mijn ding, springen en water. Dankzij de trukken van Frans had ik zeker wat kennis meer dan de anderen. Mijn 1ste medaille op een PK. Jo moest zoals steeds opboksen tegen reuzen en eindigde als 2de 1ste jaars in een schitterende 5.24, voorwaar een sterke prestatie. Tijdens het wachten op het podium aten Nathan, Jo en ik een reuze doos koekjes op terwijl papa genoot van een lekker pintje, glimmend van trots. We waren pas na 23h00 terug thuis maar we hadden genoten. 3 Rammers overvielen een meeting, ons groen viel op. Nu ga ik een tijdje geen meetings meer doen, het waren er de laatste maand veel. Misschien doen we er nog eentje begin juli.
Zaterdag hebben we met de AC dames meegedaan aan de hoogste klasse IC in Vlaanderen. In het zog van onze toppers (Sofie L, Sofie D., An, Kim, Katrien en de anderen) moesten Laura en ik enkel ervaring opdoen. En of dat gelukt is. Laura pakte natuurlijk 10 punten bij het hoogspringen in dezelfde hoogte als de 2 eersten. Ik moest aantreden in de 1500m. Met jaren voorsprong de jongste van het pak. Papa had gezegd direct vanachter aan te sluiten en mijn eigen tempo te lopen. Mijn start was zeer goed, ik liet me niet wegduwen en was direct in mijn tempo. Ik keek even rond en nestelde mij in 3de laatste positie. Onze supporters moedigden mij aan en riepen dat ik niet over mijn toeren moest gaan, maar het vlotte. Bij het ingaan van de laatste rond ontploften ook de 2 dames in mijn buurt en liepen mij eraf. Wat was dat. Ik verloor 13 sec in de laatste ronde en finishte in 5.15. Een verbetering van 6 sec tov Mechelen 2 weken geleden. Jasper en papa en begeleiders van Duffel kwamen we toch gelukwensen. Ik was wat ongelukkig omdat ik de ploeg maar 1 punt had gegeven maar ik kan alleen maar sterker worden. Ook medelopers aan de 1500m kwamen me nog aanspreken en tips geven, tof. Samen met Laura, Emma en laura liepen we als jongste ploeg nog de 4x100m waar we nipt laatste werden. Men een spetterende 4x400 namen An, Sofie, Kim en Sofie de laatste twijfels weg. We werden knap 9ste en kunnen de volgende jaren enkel beter worden.
De ontgoocheling van de IC is al wat verteerd. We mogen normaal nooit zakken met zo een generatie. Maar ze moeten er wel zijn,he. De jongens hadden maar 2 scholieren en zakten dus ook. Ze kwamen na een heroïsche strijd toch maar 4 punten tekort. Wat betekent het eigenlijk als je denkt aan Wouter Weylandt. WW Special zal nooit meer vlammen. Zaterdag ben ik geselecteerd bij de dames AC te Izegem. Onze dames zijn vorig jaar gepromoveerd naar de ere-afdeling en is dus een zeer goede ploeg. Ik dien de 1500m te lopen en ook de 4x100m o.a. met Laura. Niets moet, alles mag en ik zal heel hard mijn best doen. Papa zal er wel voor zorgen dat ik niet onder de indruk ben. Ik laat alvast mijn kop niet zot maken en ben er in principe enkel bij om 1 punt te pakken, alles meer is fantastisch. De vorm is ook niet top. De taktiek ligt vast en is zo simpel als de relativiteitstheorie. Gisteren heb ik voor een speciale missie in het geheim getraind met Jo. Einde mei kom je er meer over te weten. Daarna ga ik het iets rustiger aan doen en de examens voorbereiden. We zien wel of we nog andere meetings meedoen. Oh ja, toch een resultaat van de IC : mijn allereerste 300m horden (zonder specifieke training) tegen niets anders doende atleten klokte af op 53sec goed voor een top 7 in de eeuwige ranglijst van Ram.
Een verslag over mijn prestaties op de IC volgt. Ik ben nu te ontgoocheld om veel te schrijven en ik zou dingen schrijven die ik niet wil schrijven. Ik kan wel zeggen dat we door de vele afzeggingen en afwezigheden (!!!!!!) laatste werden en dus zakken. Iedereen die er wel was heeft heel hard zijn best gedaan.
Gisteren namen Julie en ik deel aan onze meeting in Mechelen. We gingen juist 1 nummer meedoen gezien we nog naar een communiefeest moesten. Het ging mijn allereerste 1500m worden. Hoe moest ik het aanpakken. Ik kwam er vlug uit met papa, aangezien het geen 1000m meer was geen volle sprint van in het begin maar een beetje (tegen mijn natuur in) tactisch lopen. Papa had een schema opgesteld maar dit had geen nut gezien de klok niet werkte, een fout van de jury. Het was enorm goed weer en ik had er zin in maar juist voor de start begon mijn voet weer pijn te doen. Daar er maar 2 cadetten waren moest ik meelopen samen met de scholieren waaronder ons Julieke. Deze waren dus min. 2 jaar ouder dan ik. Waarom is er bij ons altijd zo weinig opkomst ondanks de goede organisatie ? Magda zei nog dat het mijn eerste 1500m was en dat ik vooral moest leren en genieten. Bij de start gingen er direct 3 scholieren naar de kop en ik volgde als kleinste als 4de. A ha, ik moest eens de wedstrijd niet maken, dat zal volgende week op de IC wel anders zijn. Er stond wel een behoorlijke wind. Ik volgde vlot tot bij het ingaan van de laatste ronde de 3 scholieren. Bij de bel voor de laatste ronde versnelde de 3 scholieren en ik drong niet echt aan, ik ga in het begin van het seizoen mijn nog niet opblazen en bovenal wou ik niet forceren met mijn voet. Ik werd veel aangemoedigd door iedereen (André, Sarah, Veerle, Kris,....) en eindigde in een mooie 5.21, goed voor al een 14de plaats in de eeuwige Ramlijsten. Ik kreeg een supercoole Ram-medaille. Ons Julieke eindigde in 5.36, dit is 9 sec. beter als vorig jaar. Mijn vorm is nog in volle opbouw na een volledig cross-seizoen. Leuk was na de wedstrijd toen Magda ons Julieke apart nam en vroeg waar ze woonde en waarom ze niet naar de Nekker kwam trainen. Magda was zeer verwonderd toen ik zei dat Julie mijn zus was. Er zit potentieel in Julie, zei Magda, maar ze moet meer trainen. Ons Julieke nam dit op haar eigen lakonieke manier op. Volgende week zaterdag is er de IC, ik doe waarschijnlijk de 300m horden, de 1500m en nog een nummer. De week daarna loop ik op de ic alle cat. of de 800m of de 1500m. Volgens papa (die meer en meer denkt dat ik een goeie 800m in de benen heb, met een wereldkampioen als trainer) zou ik op de 1500m meer als 1 punt kunnen halen.
Verleden zaterdag was er onze fameuze 10 km van Mechelen. Ik zou deelnemen aan de 5 km. Ik had de vorige weken wegens examens wat minder getraind. Magda zei dat we dit als een training moesten zien en dat het een goede test was. De organisatie o.l.v. Jasper en Sofie was schitterend. Het evenement is klaar voor veel meer deelnemers. Ook ons Julieke en mama startten in de 5 km, we moesten 3 ronden in de Nekker lopen en een ronde op de piste. Jo vloog er direct vandoor in het spoor van 2 volwassenen. Ik onderhield een goed tempo en liep na de 1ste ronde op kop met Julie in mijn spoor. Papa dacht dat ons Julieke mij zaterdag zou kunnen kloppen. In de 2de ronde lag mijn tempo iets te hoog voor Julie en moest ze eraf. Ik bouwde mijn voorsprong nog wat uit om te winnen in 21.34. Ons Julieke maakte er nog een spannende strijd van met Kris Van den Bergh. Kris was iets sterker maar Julie werd toch 2de bij de vrouwen. Ook mama liep onder de 30 min. Jo won spectaculair bij de mannen. Na de wedstrijd moesten we een interview geven aan een reporter van GVA. Maandag stond er dan ook een klein artikel over ons in de GVA, leuk. Ook in de Atletiekleven van deze maand wordt er over mij geschreven. Ik heb er dan ook mijn best voor gedaan. Ook van Sofie en Robin staat er een foto in Atletiekleven. RAM is goed bezig. We hebben ons na de wedstrijd nog goed geamuseerd op het gigantische springkasteel met als resultaat dat mijne singlet compleet kapot is. De volgende wedstrijd is de 1500m op onze meeting van 1 mei op de Nekker. André nam op de 10 km van alles foto's ondanks zijn zichtbare pijn en moeite om te bewegen. Onderaan ook een foto van de aankomst van een van de maten van onze papa : de Jarno.
Dank zij de chip is er een gedetailleerde uitslag van het BK per ronde. Wat blijkt : de 1ste ronde liep ik de 10de tijd en de 2de ronde de 11ste. Dit bewijst wat we al langer weten, nl. dat ik steeds op het einde wat terugval. Dit heeft me in het verleden al menig overwinning of podiumplaatsen gekost. We weten waaran we moeten werken.
Ons Julieke daarentegen : op 48 deelnemers, de 1ste ronde de 42ste tijd, de 2de ronde de 29ste tijd om in de 3de ronde de 25ste tijd te lopen. Als Julie haar diesel op gang is, is ze niet meer te stoppen. Laat de langere afstanden maar komen.
Hierna vindt u het uitgebreide verslag van de voorbereiding naar en het verloop van het BK te Oostende.
Wat voorafging :
Ik was mezelf een revanche verschuldigd sinds het desastreuze BK van vorig jaar (22ste) waar ik compleet uitgeblust aan de start kwam.
Onder impuls van papa lag sinds de laatste cross te Kessel drie weken geleden (na een minder PK door ziekte) de focus volledig op het BK.
Stefan Lauwens werd bereid gevonden om ons (Julie, Robin en ik) klaar te stomen op het BK. We oefenden de laatste weken nog volop op bergop lopen gezien volgens papa daar wel eens de sleutel van de wedstrijd kon liggen.
Stefan geloofde echt in ons, zie maar naar zijn reactie op een vorig blog-artikel.
Ook Magda liet ons s zondags lopen in voorbereiding op dit BK.
Vorige woensdag namen Sarah en Kris de BK-lopers apart om eveneens specifiek te trainen. Vorige week dreigde de voorbereiding wat mis te lopen door te trainen op verspringen op de Nekker wat me 3 dagen pijn in de knieën bezorgde. Net op tijd was de pijn weg.
Thuis drukte papa de uitslagen nog eens af van de vorige 2 BK s. Ik was 11de in 2009 en 22ste in 2010 (oneven jaren liggen me). Papa stelde na analyse van vele crossen dat er 7 atleten waren die ik normaal voorlopig niet aankan. De andere kon ik kloppen op een super dag, dus zei hij : top 8 is mogelijk.
Ik ken vele atleten en de anderen werden opgezocht via fotos op internet edg.
Het parcours hing reeds 2 weken thuis uit.
Vrijdag werd alles ingepakt en nagekeken door papa (tot ergernis van mama) om zaterdag onbezorgd naar Oostende te kunnen vertrekken waar we een druk programma hadden.
Iets voor de middag kwamen we zaterdag aan en omdat routine (volgens papa) belangrijk is deden we hetzelfde als altijd : lekkere broodjes kopen en een goei pint drinken in een typisch Oostends café.
Om 14h (we mochten ons in het hotel omkleden in de sauna-ruimte) hadden we op het parcours afgesproken met de familie De Laet. Nathan, Benedikte en Marthe waren er ook, tof.
Het parcours werd grondig verkend, in het bijzonder de dubbele helling. We kwamen Kjell, Patrick en Els tegen die ons als ervaren atleten nog veel tips gaven.
Daarna gingen we met de familie De Laet naar hun vakantieadres waar we konden zwemmen, keicool.
Dan vlug naar het hotel, we werden om 18h verwacht bij Patrick en Viviane op te aperitieven en daarna met de familie De Laet traditioneel te gaan wokken bij de Efteling Kok van de Wok On Fire.
De ambities werden eveneens uitgesproken : top 30 voor ons Julieke en top 10 voor mij gewaagd maar ne mens moet toch ambitie hebben hé.
Zondagmorgen werden de spikes nog vervangen gezien het vlugge parcours, spijtig voor mij te weinig modder.
We waren ruim op tijd op het parcours. Ik moest lopen om 11h55 en ik begon tijdig en onder toezicht van papa (die hem niet moeide) met mijn opwarming. Ik voelde dat de benen goed waren en ik had er zin in. Er werden nog voldoende calorieën ingeslagen (banaan en rijsttaartjes). Mama en papa zorgen echt voor alles.
Ik zag de concurrentie een voor een toekomen en ik straalde echt zelfvertrouwen uit. Goed op tijd ging ik met papa naar de start. De taktiek was duidelijk. Bij de eerste 5 aan de bocht en dan eigen tempo knallen.
De start ging bijna mis. Een jurylid kwam vlak waar ik stond tussen de atleten en op dat moment werd er geschoten. Ik verloor een fractie van een seconde omdat ik moest uitwijken en moest dus echt vlammen (dit is een BK). Ik was volgens papa 15de aan de eerste bocht. Ik was echter nooit in paniek want de benen (in tegenstelling tot het PK) voelden super.
Bij het ingaan van de 2de ronde riep papa dat ik 10de liep, er liepen 4 atleten voor mij die ik kon pakken. Ik wachtte een beetje af maar naderde cm per cm. Ineens riep er iemand op een atleet dat ze 8ste liep. Ik er voorbij, ik dus 8ste (je weet dat dus niet, hé). Dan zag ik ineens Floor Michielsen voor mij, tot vorig jaar onklopbaar in onze reeks. Vlam, er voorbij.
Papa stond op de 2de helling en zag ons eindelijk komen. Er passeerden 5 atleten en ik liep als 6de eerste helling op. Van 10 naar 6 op een BK, volgens papa fenomenaal. De vermoeidheid begon te wegen. Papa had ingecalculeerd dat ik 5 plaatsen zou kunnen verliezen op de 2de helling. Ik vloog er op als 6de maar moest 2 atleten laten voorgaan. Dus 8ste boven op de helling. Dan nog 250 meter tot de finish waar ik normaal nog plaatsen verlies. Papa en andere supporters (Julieke, mama, Jentje, Thijs, Lies, .) riepen me vooruit. Ik sprintte voor wat ik waard was en kon mijn 8ste plaats vasthouden.
Schit-te-rend een 8ste plaats op het BK. Papa had gelijk. Na analyse bleek dat ik 2 onklopbaren achter mij had gelaten en dat de vorm-van de dag van 2 anderen ook super was. Dit was waarschijnlijk mijn beste cross ooit.
Ik was 2de van de provincie Antwerpen, wat heb ik op het PK laten liggen zeg.
De eerste van Kessel, ons Liezeke, was 18de en de 3de (Jody) 27ste. Ik was daar 3de. Als het niveau hoger ligt kan ik dat dus blijkbaar aan.
Ik was dolgelukkig, de trainingen rendeerden maar je moet het toch maar doen hé.
De felicitaties kwamen van overal, iedereen vloog me om de nek. Ook de sms-en kwamen binnen, André, Kjell, Smeggie, Edgard, Ben. Gisteren al Jasper op mijn blog en Stefan (super-trainer) via msn.
Ook spraken er een aantal mensen van andere clubs papa aan.
Dan ons Julieke. Ook zij warmde goed en gedisciplineerd op. Traditioneel was ze derde laatste weg. Ze stormde als een flandrien naar voren en riep onderweg vele lijken op waaronder Jenthe Adriaens (veelwinnaar en vorig jaar 5de). Ze werd na een heroïsche wedstrijd (2 trainingen per week) fantastisch 29ste.
Papa had gelijk met de doelstellingen.
Ook Lars en Thijs liepen een fenomenale wedstrijd. Jenthe liep eveneens voor wat ze waard was en dat is heel wat. En wat gezegd van Marthe, 3de na een thriller, wat een prestatie. Nathan werd 19de. Jo, die al een paar weken achter zijn goede vorm zoekt liep wat minder.
Onze andere protegé van super-trainer Stefan, Robin werd weergaloos 2de. Man man man.
Kjell liep bij de senioren naar een knappe 10de plaats als Belg. Kim moest spijtig genoeg forfait geven.
Tot supporter van het week-end roep ik Eva (zusje van Jo) uit. Roepen en supporteren en meelopen. Ze deed alles.
Na het BK gingen we nog wat inkopen doen in Oostende. Voor de 1ste maal in jaren wilden Julie en ik de straten niet onveilig maken met Go-carts. We waren gewoon doodop. Na lang zoeken vonden we onderstaande foto terug op de website van Hamme (spijtig andré of Johan er niet waren). Dit is vlak voor het moment ik mijn aanval op de drie voor mij inzette.
Als reactie op mijn vorig artikel ontving ik reeds aanmoedigingen van Jasper en Stefan (de koning van de bergop-trainingen). Dat is cool. De zusjes Van den Brande zullen knallen in Oostende. Vorige week hebben we verspringen gedaan op training. Ik ben dat niet meer gewoon en heb 3 dagen pijn aan mijn knieën gehad. Deze week ga ik enkel lopen. Gisteren hebben we leuk getraind met Magda in het Vrijbroekpark. Ook Magda wenste ons veel succes in Oostende.
Ik ben Eline
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwenrode () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 09/05/1997 en ben nu dus 28 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Atletiek, paardrijden, skieën.
