Dinsdag ben ik nog eens bij Dr. Huysmans langs geweest voor de uitslag van de NMR-scan. Het was weer eens verrassend. Blijkbaar vinden ze niets op de plek waar ik al die maanden pijn had maar was er wel iets te zien aan de bovenkant van mijn voet. Volgens de dokter van het ziekenhuis was het een stessfractuur maar volgens Dr. Huysmans was het een beenmerg-eudeem. Dit zou kunnen het gevolg zijn van de druk van de stijgbeugels bij het paardrijden. De pijn aan mijn enkel kan hiervan een gevolg zijn of omgekeerd. Een hele technische uitleg volgde. Wat het belangrijkste was is dat ik nu pijn vrij ben en groen licht kreeg van de dokter om te sporten. Papa had wel al uitgelegd dat mijn trainers kiezen voor de rustige opbouw van mijn trainingen. Woensdag deed ik mee aan de scholencross in Kapelle-op-den-Bos. Ik had er een reputatie te verdedigen maar een 1ste (kleine) wedstrijd in maanden is toch wel iets speciaal. Daar de 2de jaars met weinig waren moesten we lopen met de 1ste jaars, oa. Jente die in een goede vorm verkeerd (3.37 op de 1000m vorige week op de Nekker). We moesten 1200m lopen. Ik heb de wedstrijd goed aangepakt. Van in het begin mijn tempo opgelegd en enkel Jente en een ander meisje konden volgen. Ik hoorde ze hijgen in mijn spoor. De laatste 100m heb ik versneld en zo zuinig de overwinning binnengehaald. Jente werd 2de. Ik moest niet echt forceren maar veel overschot was er niet. Ik voelde dat de afstand niet echt het probleem was maar wel dat er nog geen panache op zat. De conditie is nog niet echt optimaal maar dat kan dan oon niet anders na amper 2 weken training. Ik voelde niets van pijn en dat is een hele geruststelling. Als opwarmertje was dit een ideale wedstrijd.
Omdat het met mijn blessure de goeie kant uitgaat kon ik gisteren eindelijk nog eens deelnemen aan een meeting. Onze eigen RAM-meeting op de Nekker. Ik ben al een 2-tal weken onder de deskundige leiding van Bruno aan het opbouwen. Ik had me on-line ingeschreven voor discus, hoogspringen en de 1000m. Eigenlijk had Bruno gezegd dat ik daar niet mocht aan deelnemen maar stiekem had ik gehoopt dat hij van gedacht was veranderd. Niet dus, ik was nog maar pas toegekomen toen ik VAN DEN BRANDE hoorde klinken. Oei, Bruno had de lijst van de on-line inschrijvingen al gezien (Bruno ziet alles, ik had het moeten weten). Ik mocht niet starten in de 1000m en als ik het toch deed nam of schoot hij me uit de wedstrijd. Eigenlijk heeft Bruno gelijk, als ik nu herval in mijn cross-seizoen ook naar de vaantjes. Maar ik heb zo'n zin in een 1000m hé, het was al zo lang geleden dat ik er nog een had gelopen en het zijn mijn laatste weken als miniem. Bij discus smeet ik 16.96, een verbetering van mijn PR. Waarschijnlijk dankzij de krachtige croque-monsieur van Hans. Ik (en papa) dacht dat ik 2de was maar om de een of andere reden ben ik 4de, terwijl mijn bordje toch duidelijk 2de stond. Bij het hoogspringen sprong ik mooi naar 1.30 en miste nipt de 1.35. Laura won met 1.50. De 1000m heb ik knarsetandend gevolgd (ik weet wel dat Bruno gelijk heeft, maar ja), de 1ste liep 3.29. Ik was wel blij dat ik nog eens de sfeer van een meeting kon meemaken ook al was het organisatorische chaos. Ik was pas om 23h00 thuis. Er liep duidelijk wat mis op het secretariaat. De 3 broers De Laet streden op alle fronten en kwamen met veel medailles naar huis. Volgende week heb ik nog een kans op een 1000m in Edegem (avondmeeting). Als het mag van Bruno. Stilletjes aan ben ik met papa mijn taktiek op punt aan het zetten voor mijn eerste veldlopen als cadet. Je zal wel zien wat het wordt, maar geen paniek voor mijn supporters : ik zal blijven knallen van in het begin al zal ik weer enkele koppen kleiner zijn dan de 2de jaars reuzen. Ik beloof vuurwerk. In Leest loop ik in oktober de laatste keer als miniem, dan via de AWE-cross naar de eerste echte test in Bonheiden.
Vorige week waren we op sportweek met AWE in Lokeren. Heel de week heeft Steven er persoonlijk op toegezien dat ik mijn voet niet overbelaste. Ik mocht vrijdag zelfs de traditionele 1000m niet meedoen (grrrrrrrrrrrrr). Ik moet wel eerlijk zijn dat mijn voet vrijdag wel terug een beetje begon pijn te doen. Het was een heel leuke week met vele activiteiten. Vandaag moest ik om 19h00 een 1ste keer naar de kinesist Hendrik. Volgens papa een super-kinesist. Wat die allemaal met mijn voet heeft gedaan : masseren, trekken (er krakte volgens Hendrik iets los in de vork of zoiets) electriciteit, met een soort stofzuiger erop, dan met een ander machientje enz.... 1 uur aan een stuk. Tot ik moest rechtstaan en hij naar mijn bekken keek. Ik moest me op mijn rug leggen en hij maakte met een krak mijn bekken los. Toen .......was Hendrik zeker. Mijn bekken zat al maanden vast en dit maakte dat mijn voet steeds overbelast werd en reactie gaf. Ik hoop dat hij gelijk heeft en dat ik er nu vanaf ben. Het zou toch ongelofelijk zijn dat dit de oorzaak zou zijn. Nu is alles losgemaakt en volgens Hendrik is het nu de vraag hoe mijn lichaam zal reageren. Zet het bekken zich terug vast na maanden scheef en vastzitten of blijft het op zijn plaats. Ik mag nu terug niet te veel lopen maar ik mag/moet wel volop fietsen. In ieder geval schijnt er nu licht aan de horizon. Misschien is de NMR-scan nu wel overbodig maar voor alle zekerheid zullen we het resultaat met spanning afwachten. Op onze meeting in Mechelen zal ik misschien terug zonder pijn kunnen lopen en wie weet knallen.
Vandaag weer naar Dr. Huysmans geweest. Ik moest er zijn voor een prik en ondertussen heb ik mijn voet laten nakijken. Ik ben terug al 2 weken rustig aan het trainen maar de pijn is nog niet volledig weg. Volgens de dokter heeft het omslaan van de voet in Heusden het genezingsproces terug vertraagd. Daar alle pijn nog niet volledig weg is heeft hij een hele boterham voorgeschreven. Ik moet terug zalf smeren, ijs op leggen en ontstekingsremmers nemen. Bovendien moet ik minstens 5x naar de kinesist. Ook moet ik op 2 september 's morgens (tijdens de lessen, hi hi hi) naar het ziekenhuis in Mechelen voor een NMR-scan of zoiets. Dan pas gaat de dokter volledig zeker zijn dat er geen diepere reden is. Toch mag ik rustig blijven trainen. Ik heb de dokter uitgelegd dat Bruno het echt wel opvolgt, dat vond hij heel goed. Veel trainers zouden er geen rekening mee houden, zei hij. Ik hoop echt dat dit de laatste fase van volledige genezing is.
Het voelde raar aan. Vandaag stuurde Bruno de selectie door voor de 3x600m aflossingen voor miniemen. Mijn naam stond daar niet tussen. Ik was er een ogenblik niet goed van. Bruno stuurde een mooie mail met de motivatie dewelke uiteraard met mijn blessure had te maken. Eerst moet ze volledig genezen zijn om terug aan competitie mee te doen stelde Bruno om zo mijn cross-seizoen niet op de helling te zetten. Er wordt wel een opening gelaten indien ik miraculeus zou volledig genezen. Ik kon me wel vinden in de mail van Bruno, een rechtvaardig man. Toch ga ik woensdag rustig trainen op de Nekker om onder toezicht van Bruno rustig op te bouwen. In mijn binnenste hoop ik in september toch nog minstens 1 1000m te kunnen lopen en knallen. Ik moet tenslotte toch proberen een selectie voor de groep A-atleten af te dwingen hé.
We zijn juist terug van vakantie. We zijn 3 dagen in Lugano geweest in een prachtig statig hotel en 7 dagen aan het Gardameer in Desenzano in een modern superdeluxe hotel. Met een buiten- en een binnenzwembad en een privé-gedeelte aan het Gardameer zelf. Ik weet niet wat de conditie zal zijn met elke dag uitgebreid eten en dessertjes. Gaan lopen heb ik er niet echt gedaan maar wel elke dag zwemmen en aqua-jogging. Ook hebben we gaan fietsen en stevig gewandeld. Ik heb niets gevoeld aan mijn voet. Bij het fietsen heb ik op een stevige helling naar Sirmione toe onze papa er los af gefietst. Dus de conditie zal wel meevallen. Het was een echte super vakantie, spijtig van de vele filles op de terugweg. Morgen zal ik terug beginnen trainen in Mechelen en hopen dat de voet het houdt zodanig dat er kan geknald worden in September.
Gisteren, na de verstuiking van mijn enkel vorige zaterdag, op de Nekker met volle moed aan de training begonnen. Jammer, maar helaas, na 10 minuten terug dezelfde pijn aan de onderkant van mijn rechtervoet. Het is echt om moedeloos van te worden. Alles gaat goed behalve wat ik het liefste doe : lopen. Bruno heeft mij dan maar een toffe privé-les speerwerpen gegeven. Zo had ik toch nog iets aan de training. Op advies van Bruno, tot einde volgende week niet lopen en dan proberen met 10 minuten. Dat zal dan op vakantie moeten gebeuren. Begin augustus moest ik voor een prik toch naar Dr. Huysmans. De vorige keer had hij gezegd indien het niet beter zou zijn dat ik dan 6 weken in de gips moest. We zullen zien. Ik vrees wel dat mijn piste-seizoen compleet in het water zal vallen. Indien ik nog op de piste zou lopen dit jaar zal dat niet voor de prijzen zijn. Tom Boonen zit een beetje met hetzelfde geval dan mij, bij hem zijn de belangen weel veel groter natuurlijk. Misschien moet ik me helemaal richten op het veldloopseizoen en de piste (tegen mijn zin) dit seizoen vergeten. Ik ben deze week ook op paardenkamp en dat gaat allemaal vlot.
Ik mocht gisteren meedoen aan de KBC-nacht in Heusden. Samen met Lars, Thijs, Jo en Lies reden papa en ik naar Heusden. Het was verschrikkelijk warm. Sven, Kevin, Kris en Wendy waren er ook. We schreven ons in en gingen naar de opwarm-zone. Lars liep een mooie wedstrijd en werd knap 4de in zijn reeks. Sven en Thijs liepen voor wat ze waard waren en eindigden rond 3.30. Jo liep, na iets mindere weken, een toptijd van 3.11. Hij liep een zeer knappe wedstrijd. Ik moest starten in de mindere van de 2 reeksen als gevolg van 1 ingezonden tijd van 3.26. Dat was de enige 1000m die ik dit seizoen normaal kon afwerken. Tijdens de opwarming kwam Joni Vandeuren al bezorgd vragen waar ik de afgelopen maanden was. Dat was zeer leuk. Toen we naar de start gingen kreeg ik ook aanmoedigingen van de vader van Lissa Van Lent. Komaan Eline, na een blessure is het normaal dat je terug moet opbouwen, riep hij mij toe. Echt tof. Toch had ik een slecht gevoel, het zit ook wat in mijn hoofd dat ik te weinig steun heb in mijn spikes aan mijn slechte voet en daardoor precies altijd pijn voel. Als ik in vorm ben is mijn start altijd super en nu was ik bij de laatste 5 weg. Na 20 meter viel er een meisje voor mij, ik moest er over springen en wat denk je ? Ik kom verkeerd neer op mijn slechte voet en ik voelde direct weer die stekende pijn. Even dacht ik aan stoppen maar direct dacht ik, dit is wel de KBC-Nacht he. Ik spurtte met de moed der waanhoop naar de 5de plaats, kon dit een ronde volhouden om dan compleet terug te vallen en met veel pijn voorlaatste te worden in 3.35. Geen tijd voor zo'n meeting. Lies, die als onze coach meemocht in de opwarmzone, ving mij op. Ik hinkte naar onze plaats in de schaduw, papa kwam mij al tegen. Ik deed er direct ijs op uit Lies haar koelzak. Het Rode Kruis was niet te vinden. Onbegrijpelijk op zo'n meeting. Na 5 minuten was de ontgoocheling weg en gingen we op zoek naar handtekeningen. Wendy had 2 stiften bij, we deden onze gekregen T-shirts aan en dokterden een plan uit. We zouden ons opstellen aan de inschrijvingszone. Het lukte, we hebben handtekeningen van alle Belgische toppers, Olivia, Hanna, Tia, Elodie, Eline enz... Ineens kregen ik telefoon van papa. Hij stond voor een privé-fotosessie bij Eline Berings, die papa toch hé, en zei dat ze ging wachten voor een foto met ons. We spurtten naar daar, iedereen moest op mij wachten want met mijn zere voet kon ik niet echt goed lopen. Om +/- 21h30 reden we vermoeid maar tevreden naar huis. Het was een zeer toffe dag waarin we ons geen minuut verveelden. Mijn piste-seizoen dreigt wel in het water te vallen.Misschien moet ik Bruno zijn raad opvolgen en alles op het cross-seizoen te zetten. In ieder geval wil ik volgend jaar bij de cadetten geselecteerd worden voor de KBC-nacht op de 800m. Vandaag doet mijn voet al minder pijn, ik hoop dat het enkel wat verstuikt is.
Zaterdag heb ik meegedaan aan de meeting te Humbeek. Eindelijk kon ik terug wat competitie doen. Eerst deed ik mee aan kogel. Met mijn 6.69 (Nieuw PR) kom ik in de eeuwige ranglijsten van RAM in de top-10. Dan de 1000m. Ik ben nog maar 2 weken (waarvan 1 week echt trainen) terug aan het trainen en wist dus niet waar ik stond. Papa zei dat ik me rustig moest houden. Ik liep uit voorzorg niet met mijn spikes. Er vertrok iemand met een serieuze snelheid (ze won in 3.13) en natuurlijk ik als 2de daar achter, mijn temperament he. Ik liep dus tot op 100m van de finish ruim afgescheiden als 2de. Op 100m van de finish kwamen er 2 meisjes over waardoor ik 4de werd in 3.35. Geen tijd voor mij natuurlijk en in tranen en boos direct naar de auto, nog in wedstrijdkledij. Na 2 minuten was ik al wat gekalmeerd en was ik vooral blij dat ik zonder pijn kon lopen. En 3.35 zonder veel training is natuurlijk niet slecht. De 2de en de 3de liepen ook boven de 3.30. Dus normaal klop ik die. Volgende zaterdag ben ik wel geselecteerd voor de KBC-nacht in Heusden. Een top-meeting. Ik ga nog een week goed trainen maar verwacht natuurlijk geen supertijd. Alle broertjes De Laet zijn ook uitgenodigd, voorwaar een sterke prestatie.
Nadat ik vorige week gunstig nieuws kreeg van Dr. Huysmans heb ik reeds woensdag en donderdag een rustige training afgewerkt. Deze week ga ik proberen wat meer te trainen want zaterdag zou ik graag meedoen aan de meeting te Humbeek. Vorig jaar won ik daar de 1000m. Dit jaar heb ik er nog maar 2 gelopen waarvan een zonder kracht en veel pijn. Ik heb er echt zin in maar de conditie gaat nog niet optimaal zijn natuurlijk. Lopen zonder pijn is nu het belangrijkste. Vanavond moet mama mijn rapport gaan halen en dan kunnen we het 1ste jaar Latijn ook afsluiten en genieten van 2 maanden vakantie. De 1ste week ga ik in Kapelle op sportweek en de 2de week op paardenstage. We gaan ons niet vervelen.
Terwijl mijn collega-Rammers zich klaarmaken voor het PK zit ik nog steeds thuis mijn ontgoocheling te verbijten. Voor het eerst in jaren komt mijn naam niet voor op de deelnemerslijst. Als 2de jaars miniem keek ik er wel naar uit. Morgen ga ik met papa (na weer 3 weken) naar Dr. Huysmans. Hopelijk krijg ik een absolute go om terug te kunnen lopen. Als het ok is ga woensdag al meetrainen op de Nekker, zoals Bruno al schreef, eerst 10 minuutjes en zo verder. Op 3 juli is er een meeting in Humbeek, misschien kan ik daar al mee doen. Ik ben ook ingeschreven voor de KBC-meeting in Heusden op 10 juli. Weliswaar met mijn enige tijd op de 1000m dit seizoen, 3.26. Waarschijnljk is dit niet goed genoeg om er bij te zijn. Sowieso zal ik op 10 juli nog niet top zijn, maar ik heb zo'n goesting om te lopen en te sporten. Ik kijk er wel naar uit om terug te kunnen gaan trainen in Kapelle en op de Nekker. Ik mis de sfeer heel hard. Woensdag is er ook het laatste examen, het zou samen met paardrijden en trainen op de Nekker een mooie dag kunnen worden. Allemaal duimen met mij, ik hoop het van ganser harte.
Ik ben daarstraks naar de echografie geweest. Blijkbaar zit er ergens vocht tussen 2 gewrichten zodanig dat deze niet perfect aansluiten. De man van de echografie zei dat ik een enkelband had gelijk aan deze van iemand van 80kg, wat goed was. Hij vroeg ook enkele keren of ik me niet kon herinneren dat ik mijn voet ergens had verstuikt of dergelijke. Daarna met de platen naar Dr. Huysmans. Hij was redelijk beslist. 3 volle weken geen belasting op mijn voet, in principe zou ik van hem niet mee mogen op sportdag van school nu vrijdag (de leukste schooldag van het jaar). Mijn voet werd wederom zwaar ingetaped. Veel ijs opleggen, binnen 1 week de tape er af en dan terug insmeren met Voltaren-gel. Binnen 3 weken moet ik terug naar de dokter. Dan is het ofwel groen licht ofwel immobilisatie (gips of een sterk verband) voor 4 à 6 weken. Dan is wel helemaal mijn zomervakantie om zeep, hé. Op 26 juni is er het PK, op het palmares zal ik dit jaar zeker niet voorkomen. Ik zal wel aan Jo vragen dat hij mijn collega atleetjes van de andere clubs, zoals Jody en Lissa, inlicht over mijn afwezigheid. Misschien kan ik er wel bij zijn op de meeting in Humbeek op 3 juli. Ondertussen krijg ik vele leuke bemoedigende reacties op mijn blog : van Jasper, Bruno en Els. Dat is leuk, dat doet deugd. Je moet nu wel niet geloven dat ik hele dagen triestig rond loop, hé. Eline blijft Eline, het leven is een groot feest maar zwembadjes zullen er dit week-end spijtig genoeg niet bij zijn.
Vandaag weer met papa naar Dr. Huysmans geweest. Waarschijnlijk iets te vroeg begonnen. De dokter blijft er bij dat ik ergens een zware verrekking heb opgelopen dewelke zich vooral manifesteert bij een hevige inspanning. Ik moet woensdag een echografie laten nemen en daarna terug naar Dr. Huysmans. Dan zal er beslist worden wat er moet gebeuren. Dit is wel niet plezant, hé. Het lijkt een verloren (piste)seizoen te worden. Het PK zal waarschijnlijk te vroeg komen. Het lijkt er sterk op dat ik me er moet bij neerleggen. Bruno heeft een coole reactie geschreven op mijn vorig bericht. Volgens hem moet ik goed rusten en dan kan ik waarschijnlijk nog knalprestaties leveren in augustus en september. Ik zal dan ook de kalender eens goed uitpluizen en er enkele meetings uitnemen. Ik heb dan nog maar een paar meetings de tijd om het clubrecord op de 1000m (3.17) aan te vallen. Woensdag weten we meer.
Na goed gerust te hebben na de trainingen van dinsdag en woensdag ging ik vol hoop naar te 5-kampmeeting te Machelen. Eerst een 80m, dan kogelstoten, hoogspringen, speerwerpen en dan eindelijk nog eens een 1000m. Vooral naar dit laatste en het hoospringen keek ik uit. We waren terug met een mooie groep Rammers. Als miniemen waren Jente, Oona, Laura en ik er. Fun gegarandeerd. De grote vraag was : zal alles in orde zijn met mijn voet. De opwarming ging al goed, de 80m (ik zal wel nooit een sprinter worden) liep ik met de schrik voor pijn in de voet een beetje op reserve. Dan kogelstoten met een jury die er genoegen inschepte om nul-pogingen te geven. Bij mijn 3de worp had ik het aan mijn been. Ik passeerde hem en keek hem (volgens papa) aan met een blik dit een Tsunami zou kunnen veroorzaken. Dan het hoogspringen. Ik voelde me echt goed en sprong zowaar over 1.31. Een nieuw persoonlijk record. Maar dan : speerwerpen. Bij de aanloop van mijn 2de poging voelde ik ineens terug dezelfde stekende pijn in mijn voet. Ik zei het direct aan papa. Vlug mijn spikes uit en mijn loopschoenen aan. Ik liep een rondje met de andere meisjes om nog te proberen. Er kwam geen beterschap. Ik kon onmogelijk de 1000m lopen. Ik was echt zeer ontgoocheld en de traantjes vloeiden. Bruno en papa deden alles om te te troosten. Het PK op 26 juni zal waarschijnlijk veel te vroeg komen, de achterstand op andere meisjes wordt te groot qua training (ik hoopte daar wel op een podiumplaats). Bruno opperde al om me al te richten op het cross-seizoen en alles te doen om daarvoor klaar te zijn. Morgen terug naar de dokter, ik zal wel weer moeten rusten. Het rare is, na 1 dag is de pijn verdwenen, het is enkel bij langere inspanningen dat hij opsteekt. Misschien moet ik op het PK toekomen, opwarmen en enkel de 1000m lopen. Ik supporterde dan maar, met pijn in het hart, voor de andere Rammers op de 1000m. Ik had het moeilijk en speelde dan maar begeleider voor o.a. aangeven van trainingen. Jo liep naar een schitterende 2de plaats. Laura won de meeting, prachtig. Vandaag bleek, indien ik de 1000m had kunnen lopen, dat er een 4de plaats voor het totaalklassement van de 5-kamp in zat. Ik weet dat, papa ook, en dat is een troost. De meeting in Machelen begon om 14h00 en was gedaan om 19h15, dat is inderdaad te lang. Vrijdag was er een klein feestje in de Nekker en we kregen een mooie fleece als beloning voor onze wintertrofee. De club zorgt en denkt aan ons.
Vorige dinsdag mocht ik terug beginnen te trainen. Ik heb bijna de hele training op het gras gelopen ipv op de harde piste. De training was behoorlijk intensief met aflossingen op het einde. Papa vond dat ik terug mijn foulee rondkreeg. Dat had hij lang niet meer gezien, zei hij. Na de training was er een licht pijn aan de voet. Mogelijk een klein gevolg van de blessure. Woensdag op de Nekker vroeg ik preventief aan Bruno of ik mocht speerwerpen. Bruno liet het toe en samen met Jo en Laura wierpen we met de speer. Morgen is er een meeting (vijfkamp) te Machelen. Doe ik mee of niet. De drang om eindelijk nog eens een medaille te halen of goed te presteren is er maar anderzijds moet de blessure wel volledig geheeld zijn. Misschien doe ik enkel mee aan bvb. speer en hoospringen. Ik hoop in ieder geval dat ik rap van die vervelende blessure verlost ben. Vanavond is er de uitreiking van de wintertrofee. Dat zal leuk worden. Ik ga in ieder geval wel niet trainen.
Gisteren ben ik met papa naar Dr. Huysmans in Ramsdonk geweest. Papa kent deze dokter goed. Het is ook de vaste sportdokter van o.a. André en de onvolprezen Johan "marathon man" Smeyers. De dokter nam zijn tijd om me te onderzoeken. Rond alle kanten duwde en trekte hij aan mijn voet. Hij concludeerde dat ik ergens een behoorlijke verrekking of kneuzing had opgelopen. Voor de zekerheid nam hij nog 2 foto's van mijn voet. Gelukkig bleek er geen scheurtje te zijn. De dokter heeft mijn voet dan ingetaped zoals bij de echte toppers en ik moet 10 volle dagen rusten (ook geen LO op school). Indien er een scheur moest van komen zou ik 6 tot 8 weken buiten strijd zijn. Ik moet deze tape er 4 dagen aan laten en ijs opleggen. Daarna moet ik hem goed insmeren met Voltaren-gel en ik moet ook een ontstekingsremmer nemen. Als ik goed uitreken kan ik op 25 mei al de trainingen hernemen en komt de meeting in Machelen het week-end er op niet in gevaar. Ik hoop echt dat de pijn dan weg is en ik terug probleemloos kan sporten. Vandaag heeft Julie meegedaan aan de IC alle cat. voor dames. Onze dames deden het schitterend met een 2de plaats. Voor de laatste proef stonden ze gelijk met Brugge. Dus de laatste proef, 4x400 m, zou uitsluitsel geven. Eigenlijk was het simpel, ze moesten Brugge achter hen laten (in dezelde reeks). De ploeg bestond uit Sofie Daelemans, Sofie Lauwers, An Verboven en Kim (die een uur ervoor vlak na de 1500m hiervoor overtuigd werd door de afgevaardigde Lies). Dit team deed het schitterend, 1ste in de reeks voor Brugge en de beste tijd van alle ploegen. Ons Julie en papa hadden een schema uitgedokterd van 12 min. voor de 3000m. Julie moest lopen samen met o.a. Stefanie De Croock. Julie (volgens papa) liep voor wat ze waard was als jongste van het pak. Na 3 ronden moest ze een paar atleten laten gaan en vanaf dan liep ze steeds 10de van de 12. Tot 2 ronden van het einde liep ze vlugger als het 12 min. schema. In de voorlaatste ronde kon ze oprukken naar de 9de plaats maar dit meisje had een betere spurt in huis. De laatste ronde verloor ze van het schema en eindigde in 12.10. Ze pakte 3 punten, belangrijk als je weet dat RAM 2de werd met 2 punten voorsprong op Brugge. Door deze overwinning stijgt RAM naar een hogere afdeling.
Gisteren was er de RAM-meeting in Willebroek. Het weer was niet echt goed, maar ja, dit is België. Er waren vele Rammers aanwezig, dat was echt cool. Daar de 150m niet mag gecombineerd worden switchte ik naar kogel. Al enige weken heb ik een licht pijn aan mijn rechtervoet. Dit vooral als ik loop. Gisteren was de pijn eigenlijk niet te harden. Toch deed ik mee aan de 60m horden. Ik werd 3de op 3, de laatste 2 horden verkrampte ik echt van de pijn. Zou ik wel meedoen aan de 1000m. Topopverleg met Bruno, André en papa, ik moest zelf beslissen. Bij kogel moet ik niet lopen en wonder boven wonder wierp ik nu boven de 7m. Ik won deze proef dan ook. Blijkbaar moet ik me iets meer toeleggen op de krachtnummers. Bij de 1000m waren Jente en ik de enige deelnemers. De pijn ging niet echt weg maar ik besloot toch te starten, tegen beter weten in en voor Jente. Anders moest ze alleen lopen. Van Bruno moest ik wel lopen zonder spikes. Bij de start voelde ik het al. De pijn werd harder en harder, ik kon geen macht en geen tempo ontwikkelen. Ik was dan ook de perfecte haas voor Jente. De laatste ronde was de pijn echt niet te doen en Jente ging me voorbij. Lang geleden dat iemand van Ram me klopte op de 1000m. Ik eindigde in 3.51, dat was geleden van mijn 1ste 1000m ooit, als 1ste jaars pupil. Eigenlijk had ik moeten opgeven, maar een Van den Brande doet dat niet zeker. Een beetje karakter tonen in moeilijke omstandigheden kan geen kwaad. Na de wedstrijd kon ik bijna niet meer gaan van de pijn. Op aanraden van Bruno en André gaat papa zo vlug mogelijk een afspraak maken bij de (sport)dokter. Het piste-seizoen was buiten de IC nog niet echt denderend. Oh ja, ons Julie is gevraagd om zaterdag in Lokeren op de IC bij de alle categorieën de 3000m te lopen. Julie tegen grotere, ervaren en oudere kleppers in haar 1ste 3000m ooit. Papa zal wel een plannetje uitdokteren. Ze zal in ieder geval de jongste wel zijn.
Vanavond is er de Ram-meeting in Willebroek. Na mijn mindere prestaties in Duffel wil ik een en ander rechtzetten. Ik doe mee aan de 60m horden, de 150m (voor de eerste maal) en natuurlijk de 1000m. Het zal blijkbaar wel wat koud zijn. Ik weet niet wat de concurrentie zal zijn op de 1000m maar ik wil wel een mooie tijd lopen. We zullen er met veel Rammers zijn, dus veel plezier maar ik ga wel trachten de concentratie erbij te houden.
De tijden van de Interclub zijn binnen. Ik loop op de 1000m wel 3.26.67. Mijn 2de beste tijd ooit zonder echt in conditie te zijn. Bruno had wel zo'n vermoeden want hij zei dat ik fantastisch had gelopen. Dit belooft voor de rest van het seizoen. Ook een antwoord aan papa, hij heeft me scherp gekregen. Met onze 45.97 op de 4x80 m komen we in de eeuwige ranglijst van Ram op de 5de plaats, beter als een team met Sofie Lauwers en Sofie Daelemans. Met mijn 17.39 op de speer kom ik op de 6de plaats. En dit zonder echte specifieke training. 11.73 op de 60m horden is een verbetering met 1/100ste van mijn besttijd, niet veel maar toch. We bereiken de finale niet, dat hadden we ook niet vooropgesteld. De jongens werden eveneens knap 2de vandaag op 5 punten van de eersten. Dat is gewoon iemand die bvb. 1 cm verkeerd gemeten heeft bij het verspringen.
Wat voorafging : Vorige week zaterdag was er 10 lm van Mechelen waar ik deelnam aan de 3 km. Sinds het BK in Oostende zit ik nog steeds in een decompressie-periode en is de focus er nog niet echt. Toch kon ik met een mindere vorm vlot bij de meisjes winnen met een 7de plaats in totaal. Jo werd knap 3de bij de mannen en in totaal. Het was een goede training, achteraf bekeken. Mama liep haar 10 km zoals steeds in een uur. Papa was de barman van dienst en om af en toe iets van de wedstrijd te zien liep van binnen naar buiten. Resultaat : hij is al een hele week serieus ziek. Ook is hij, wegens overdreven snelheid ergens in 2009, vanaf donderdag 8 dagen zijn rijbewijs kwijt. Dus moesten we voor de allereerste keer beroep doen op iemand anders om zaterdag in Bornem te geraken voor de Interclub. Johan Smeyers was de reddende engel, je kan altijd wel op Johan rekenen. Met Laura en Brent in een wagen naar Bornem, hilariteit en plezier natuurlijk verzekerd. Onze tegenstanders op de Interclub waren best wel gerenomeerde clubs zoals : Waasland, Hamme, Zele, Kapellen, Bornem enz. Maar dit was mijn 4de IC en ik ben wel een en ander gewoon. Ik werd wel een beetje bijgevijsd door papa. Hij weet, zei hij, dat de conditie nog bijlange niet top was maar hij verwachtte wel een gedreven Eline. Onze ploeg bestond uit een aantal nieuwelingen, een goed middenveld, en met als speerpunt Laura aangevuld met Marian en ik. De trainers van dienst waren Steven (die alles tot in de puntjes had voorbereid) bijgestaan door de onovertroffen Bruno. Dan voel ik me altijd iets sterker. Er werd wat peptalk uitgewisseld : amuseer jullie maar doe wel je best. Elke cm en elke honderste van een seconde zijn belangrijk want punten. Bruno stelde een 5de plaats voorop. Ik deed eerst voor de 1ste maal speer. Mijn eerste worp +/- 18m, tussendoor ging ik oefenen voor de 60m horden. Mijn 2de worp was bijna 20m maar ongeldig en bij de 3de worp was de macht wat weg. Ik haalde naast enkele opgeblazen beren wel een knappe 5de plaats. Met mijn worpen in combinatie met met fijne armpjes en kleine gestalte oogstte ik wel wat bewondering. De 60 m horden ging eveneens vlot, tijden ken ik nog niet, ik werd 3de in mijn reeks en in totaal. Dan moest ik 2h wachten tot de 1000m en ik gebruikte deze tijd om iedereen te gaan aanmoedigen. Laura vloog over 1.53, verpletterde iedereen op de 150m en sprong bijna over de bak in het verspringen met een tussendoor sprong, vlak achter de 150m, van 4.80. Een verpulvering van haar eigen clubrecord. Marian deed haar werk op de 300m en op de 80m. De andere meisjes streden voor wat ze waard waren en dat was heel wat. Livia bvb. verraste in het kogelstoten, Eva ging over 1.30, Redeat vloog in de sprintnummers,..... Dan de 1000m. Traditioneel een aantal toppers, de zusjes Van Cauteren, Lissa Van Lent, Denis Jolien, Ruth Huyghe (altijd leuk Ruth tegen te komen, een echte vriendin en we warmden samen op). Van Cauteren en Van Lent vlogen er van door met een te stevig tempo. Ik liep lange tijd 3de maar moest een andere Van Cauteren en de laatste 150 m Jolien laten gaan. Toch een mooie 5de plaats in denk ik 3.30. Traditioneel wat traantjes maar dan focus op de 4x80. Ondertussen waren er tussenstanden bekend, soms stonden we 4de, dan weer 3de, dan weer 4de. Onze pupillen liepen zich de ziel uit hun lijf op de 4x60m. Wij moesten de 4x80m lopen. Livia probeerde de schade te beperken als 1ste loper, Marian nam over en vloog er een 3-tal voorbij, ik consolideerde in de bocht en Laura stormde naar de finish. Een 4de plaats was het hoogst haalbare. We dachten hierdoor wat plaatsen te verliezen voor de eindstand. Na enige minuten bang afwachten kwam de uitslag. Geen 5de plaats, geen 4de plaats, geen 3de plaats MAAR een weergaloze 2de plaats. Wat een prestatie. We waren dolgelukkig, Laura zorgde waarschijnlijk voor de prestaties van de dag. De uitslag staat nog niet op de site van de VAL, misschien maken we nog een kans op de finale. Vandaag is het aan de jongens, Bruno gaat voor niet minder dan de 1ste plaats. Duimen maar.
Ik ben Eline
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwenrode () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 09/05/1997 en ben nu dus 28 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Atletiek, paardrijden, skieën.
