Vrijdag 29 mei 2015 Heerlijk geslapen, enerzijds door het ontbreken van snurkers, hoesters en wc-gangers. Maar ook door het wat teveel aan wijntjes die ik in mijn roes gretig door de keel heb gegoten. Maar geen last van het koppeke of de keel, prima wijn dus. Me in slow-motion klaar gemaakt om te gaan ontbijten. Nog wat gerommeld met de rugzak want die moet nu anders gepakt worden om als bagage mee te gaan met het vliegtuig. Om 9:30 naar buiten gestapt, nog wat souveniertjes gaan kopen en tegen 11.00 naar de kathedraal om me daar te zetten in de hoop een glimp van de Amerikanen of Serge op te vangen, helaas geen van beide. Er zijn dan ook twee in/uitgangen. Om 11: 30 naar binnen met het idee om een zitplaats te hebben, ja...dag Jan. Die kathedraal stak stampvol. Dan maar blijven rechtstaan, maar na 25 minuten heb ik de pijp aan Maarten gegeven, een uur rechtstaan kan mijn rug niet verdragen. Dan maar buiten gaan zitten en wachten tot de mis was afgelopen in de hoop toch nog iemand bekend te zien, maar neen hoor. Terug gewandeld naar het hotel en onderweg nog een stevig rugzakje gekocht in een mooie promotie om te dienen als handbagage omdat ik wat breekbaars bij had en dat liever in een stevig rugzakje stak...25 euro, je kan er niet voor sukkelen. Op de hotelkamer nog verder geordend in papieren, rugzakje en rugzak dat ik vanavond niet teveel meer moest puzzelen omdat ik morgen de bus van 7:00 naar de luchthaven moet hebben en ik dus graag zo goed als klaar wil zijn voor ik mijn bedstee opzoek. Dan ben ik maar gaan eten als de Spanjaarden rond 15:30 omdat ik vanavond de mis met de Butafumeiro wel wil meemaken en die is om 19: 30. Ik ga er tegen 18:00 uur naartoe en hoop dat dan nog niet alles vol zit. Soit, geroosterde tarbot met aardappelen en salade, twee witte wijntjes, een kaastaart met aardbei confituur, en een koffie...20,70 euro. Bij ons moogt ge voor tarbot al gemakkelijk 25 euro rekenen. In elk geval lekker gegeten voor weinig geld. Wat de bougiekes betreft, dat gaat hier een verlichting worden dat ge ne zonnebril moet opzetten. Helaas is ook de moderne tijd de kathedraal van Compostela binnen geslopen. Elektrische kaarsjes...10 cent voor eentje..dat zijn vijftig lichtjes ter nagedachtenis van ons Greta haar man zaliger. Ik denk dat het hem wel gaat opvallen zoveel licht. Ik ga er nog vijftig bijdoen voor iedereen die waren en zijn in mijn leven...familie, vrienden, kennissen, Voor geluk, liefde en een goede gezondheid. Zo, het is nu 17:07 en ga me stilaan klaar maken om naar de kathedraal te gaan. Daarna kan ik de blog van vandaag vervolledigen. Zo, den deze was om 18:00 in de kathedraal, anderhalf uur voor de mis begon, maar ik had een superplaats om de Butafumeiro te zien zwieren. Ik zat in de as waar het vat heen en weer zwierde. Ongelooflijk hoe ze zo'n wierookvat zo hoog kunnen zwieren, die ging tot tegen het plafond, en geloof me, het plafond van de kathedraal is hooooog. En ik was nog maar net binnen als ook de Amerikanen binnen kwamen. Samen vertrokken in Lourdes en samen aangekomen in Santiago de Compostela. En ik heb dan ook afscheid kunnen nemen van hen en vice-versa. Nog wel eerst een foto laten nemen van ons drietjes. Dan nog even een panaderia binnen gelopen om nog een kleinigheid te kopen om te eten en dan snel naar het hotel om te Skypen met die van ons, ge weet wel. Tien minuutjes later dan eerst afgesproken omdat ik wat later terug was. En morgen om 7:00 de bus op richting vliegveld, 9:35 omhoog en 11:35 terug omlaag in Zaventem. Maar eerst nog efkens zeggen tegen die van ons, ge weet wel....als er ne kleine magere neger voor de deur staat, de deur niet toekloppen, dat ben ik. En ook nog efkens meegeven wat ge zeker niet mag doen als ik thuis kom.......vragen of we een wandelingeske gaan doen, want dat komt niet goed! In elk geval, het was een onvergetelijke ervaring die je maar eens in je leven mag meemaken om het zijn waarde te laten behouden. Beste volgers....ik wens jullie een goede nacht....en droom van mij. Maar geen nachtmerrie natuurlijk. Na terug thuis te zijn sluit ik de blog af, morgenavond of zondagmorgen En dan komt er een varken met een lange snuit.....en 't vertelselke is uit. ;-)))
Donderdag 28 mei 2015 Een rustig ontwaken voor de laatste dag, geen stresserende toestanden, rustig en kalm. Om 5:45 wakker geworden, naar het toilet want de natuur riep. De Amerikaan naast me was ook al wakker en begon in te pakken stil en zeer stil. Hoe dan ook, er waren er nog meer die wakker waren maar in alle stilte hun rugzak pakten. Om 6:30 was den deze ook al onderweg, wakker, tandjes gepoetst en wat opgefrist, komaan voor de laatste 20 km. In het begin nog gas gegeven, maar dan maar hola hola joeng.....ge het nog tijd genoeg hoor. ontbeten, toast met confituur en koffie. Op zeker moment zag ik Santiago liggen, bij wijze van spreken binnen handbereik....maar nog ver weg. Er kwam een man voorbij die in volle vitesse ging....ik zei hem...hè...Santiago verschuift niet hoor, maar dat hielp niet. Hij zag zo rood als wat en mankte dat het niet mooi meer was, maar hij wilde persé in Santiago zijn. Ik ben hem niet gevolgd, maar vond hem wel sympathiek in z'n drang om Santiago te bereiken! Man man man, dat was een tgv te voet. Na het vliegveld ging het richting Monte do Gozo, waar een mooi monument staat voor de Camino. En uitgerekend daar moest ik een kleine boodschap doen, niet tegen dat monument natuurlijk, maar ergens tussen de struiken. Dan was het afdalen naar Santiago, een heel stuk door de voorstad en de stad om uiteindelijk de torens van de kathedraal in het oog te krijgen. Om 11:30 bereikte ik het plein voor de kathedraal, een enorm plein vol met mensen, toeristen en pelgrims. In één woord fantastisch gebouw. Na wat foto's genomen te hebben en te laten nemen...naar het office de peregrinos getrokken om mijn certificaat te bekomen, dat was 45 minuten aanschuiven, maar hé, wat is 45 minuten als je zeven weken onderweg bent geweest? Ik ging buiten met mijn 'Compostela' in een koker. Daar.....stopte mijn Camino. Ik heb momenten van twijfel, wanhoop en vreugde gekend. Er waren dagen dat ik het niet meer zag zitten...dat mijn voeten zo'n pijn deden dat ik er in de nacht wakker van werd. Dat mijn knie zei..genoeg, dat ik mijn hiel voelde tot in m'n tanden. Momenten dat ik dacht...ik kom er niet, om de dag erna door te gaan al fluitend alsof er niets aan de hand was. Ik leerde mensen kennen uit andere landen en andere continenten. Vriendelijke beschaafde mensen en idioten van de bovenste plank. Maar dat is niet anders dan bij ons of waar dan ook. Zij die mij het meest bijbleven waren de Amerikanen uit Winsconsin die samen met mij in Lourdes vertrokken zijn, en Serge...die lieve bebaarde clochard met het hart van goud, de Texaan van 82 en de Faroerer met de voeten vol blaren. Ik ben het office de Peregrinos meerdere malen gepasseerd om op z'n minst de Amerikanen te ontdekken, want ik denk niet dat Serge nog een 'Compostela' wil halen. Maar ik heb ze niet gezien, maar morgen om 12:00 is het de mis voor de pelgrims, en 's avons om de 19:30 de mis met de butafumeiro. En op één van de twee hoop ik hen nog te treffen om afscheid te nemen. Dat zou me nog verheugen, samen gestart en samen geëindigd zou prachtig zijn. Hoe dan ook, ik starte in Lourdes, door de Béarn, Baskenland, Navarra, Rioja, Castilla y Leon, en Galicië. Alles tesamen een 950 km bij benadering. Het moment waarop ik vertrok in Lourdes lijkt een eeuwigheid achter mij, en anderzijds is het alsof het op een twee drie voorbij was, merkwaardig gevoel. Ik besef zelf nog niet goed hoe ik het deed om 7 weken te leven als een clochard, bed in, bed uit. Goede bedden, slechte bedden. Aangename plaatsen en onaangename plaatsen. De meseta met zijn loodrechte wegen zonder dorpen, boom of schuilplaats. Acht dagen normaal, maar ik nam er negen dagen voor. De lieve zusters in Carrión de los Condes, en de geldzuigende private eigenaars van de albergue in Ledigos. Ik kwam ze allemaal tegen, de lieve mensen en de parasieten. De rustige respectvolle mensen en de mensen die om niemand wat gaven. De aandachttrekkers en de bescheiden mensen. De snoevers en de bescheiden mensen die meer presteerden dan de snoevers......zonder te snoefen. Heb ik gedaan? Neen, maar hela hola, ik verwacht die van ons, ge weet wel om te Skypen. Maar, ik kom nog terug om af te werken. Voila, het is gebeurd. Ik heb het eens goed gezegd tegen die van ons. Eigenlijk ben ik al een beetje licht beschonken, een cerveza grande gedronken , gaan eten en twee glazen goede wijn gedronken, en een fles Somontana gaan kopen, en die is ook half leeg. De ontlading...ik ben er. Ja. Ik ben er. Om eigenlijk te weten hoe ik me voel moet je naar YouTube gaan en dan ouverture 1812 inbrengen, en dan de finale beluisteren, dat is de enige manier om mijn gevoelens over deze tocht duidelijk te maken. Het was een levenservaring, woorden schieten tekort al doe ik ook zo hard mijn best, het lukt me niet. Ik dank iedereen die me gevolgd heeft, en vooral mijn buren, de lieve Greta, mijn buurvrouw en mijn trouwe en begeesterde fan Roger.....iedereen die me op op zijn manier gevolgd en gesteund heeft. Het was zwaar, het was goed, het bracht me wat bij. Het bracht me dichter bij mijn kinderen, vader en bij die van ons, ge weet wel. Het was een ongelooflijke zware ervaring die me verlichtte. Deze blog sluit ik af op 30 mei..na aankomst thuis. En zoals men wel zegt...vaya con dios amigos y amigas mio.....ti amo.
Woensdag 27 mei 2105 Ik werd vanmorgen gewekt door een berichtje van Greta, mijn altijd lieve en bevallige buurvrouw. Ik dacht eerst aan een onheilsbericht in de mening dat het ergens in de nacht was tot bleek dat het 6:45 was en iedereen nog in zijn bed lag...niemand die driftig zijn rugzak aan het inpakken was, nog een paar snurkers op de achtergrond en duisternis. Hoe kan dat nu? Ik viel bijna uit mijn bed van verwondering. Of zou het feit dat Santiago binnen bereik ligt en er vandaag maar 19 km moet gedaan worden er wat mee te maken hebben? Nu ja, dus goed geslapen tot Greta mijn nachtrust verstoorde...foei Greta. Om 7:30 de rugzak opgesmeten en met de zon aan de blauwe hemel en Santiago binnen stapbereik al fluitend mijn eerste schreden van de dag gezet...even aarzelend en dan met vaste tred naar O Pedrouzo 20 km voor Santiago de Compostela. Zes km later in Calzada mijn ontbijt genomen, spek met eieren en brood met koffie lekker zittend in het zonnetje. Een beetje verder maanden mensen me aan om stil dichterbij te komen, bleek het een jong konijntje te zijn dat speels heen en weer aan het spurten was en gekke sprongen maakte en totaal geen angst had van ons, het leek wel alsof het een show opvoerde voor ons. Schattig tot en met. En nog wat verder kwam ik het Amerikaanse koppel terug tegen die samen mij in Lourdes waren vertrokken. De vrouw die het al moeilijk had verdiende een dubbele 'Compostela'. Voor haar was het veel moeilijker dan voor mij..je zag je ook aan haar dat het tijd werd dat ze Santiago bereikte..je kon het lezen op haar gelaat. Na een babbel nog de wens geuit dat we elkaar in Santiago nog zouden zien, samen starten en samen eindigen in Santiago zou mooi zijn, afwachten maar. En ik kwam ook het koppel tegen dat ik al enkele malen gezien had waarvan de man een kinderwagen voortduwde met drie wielen weliswaar die zwaarder en steviger waren dan die van een normale kinderwagen. Daar moest ik het fijne van weten. Het bleken Canadezen te zijn die met die kinderwagen in Saint-Jean-Pied-de-Port vertrokken waren om naar Santiago te gaan...chapeau zeggen ze hier. O..en in die kinderwagen zat nog een schattig ventje ook. Doe het maar eens haast 800 km een kinderwagen voortduwen over dikwijls zeer zwaar terrein. En ook de Texaan van 82 die ik enkele weken geleden tegen kwam liep ik tegen het lijf, al leek hij wat verward en niet zo alert als toen ik hem eerst tegen kwam...de warmte? Een stuk voor O Pedrouzo stond er in het bos een kast waaruit muziek kwam en een bus met folders ernaast met reclame voor een albergue genaamd Porta de Santiago met foto' en details die me wel aanspraken. Dus daarheen en de laatste herberg was echt wel de beste, een mooie ruime moderne aangename herberg met zeer vriendelijke mensen, een plezier om er te vertoeven. En....en rustige mensen, geen groep lawaaierige Italianen die ik al eerder tegen kwam en die dachten dat zij het middelpunt van de aarde waren. Neen, allemaal rustige vriendelijke mensen hier. Wat me vandaag ook was opgevallen dat veel mensen samenklitten en met elkaar spraken en lachten, de opluchting dat morgen hun eindpunt er was. Rond 18:00 uur. Zowat mijn uur om te gaan eten naar het restaurant getogen om te eten, wat dacht je anders? Na de vorige entrecote-uitspatting met toiletaire nachtelijke gevolgen de kaart maar goed gelezen, al goed want er stond een schotel bij met een stuk vlees van 600 gram. Mijn heerlijk menu vandaag bestond uit croquetten met vis, zowat als gisteren maar een trap hoger. Een sirloinsteak blue met alweer die fritten op z'n Spaans en een heerlijk zelflbereide mandarijnen crème glace...jaja Roger..' Crème glace en deze was zeker zo goed als die van de Foubert. Een glas Rioja en een koffie. Het was heerlijk!! En terwijl ik zat te eten zag ik aan de overkant Serge passeren. Had ik buiten gezeten had ik hem kunnen roepen. Maar ik zal hem morgen dan nog wel tegen komen...hoop ik. Zo, de dag begint stilaan op zijn einde te lopen en ik verwacht elk moment een telefoon van die van ons, ge weet wel. Ik zal in elk geval heerlijk slapen en ik hoop dat zulks ook met jullie zal zijn. In elk geval, vergeet niet om morgen samen met mij het laatste stuk mee te wandelen...20 km, dat gaat wel lukken hé, en ik heb nog altijd GehWohl crème voor de voeten over voor zij die dan last moesten hebben van de zere voeten. Dag lieve volgers. ;-))
Dinsdag 26 mei 2015 Redelijk geslapen, buiten een hoester en een snurker viel het mee. De groep Duitsers wilden om 5:00 beginnen met inpakken en wegwezen maar dat heb ik hen uit het hoofd gebruld. Om 5:00 ging de ene na de andere naar het toilet. Een deurtje dat ophing aan twee rollers, en dan liet er een nog de deur half open zodat het licht in mijn ogen scheen. Ik heb die kerels terug de slaapzak ingebruld want in het Duits kan ik me niet kwaad maken. Dus in het Engels....en ze verstonden het maar al te best. Maar dat is gecensureerd ingeval er kinderen zouden meelezen. Die kropen allemaal terug hun slaapzak in, om dan om zes uur stipt het licht aan te doen. Die zullen die kleine Belg niet snel vergeten. Het absurde is dat ze veertig minuten voor mij vertrokken zijn en ik ze achter me heb gelaten. Die mannen zwalpen van de ene bar naar de andere om te rusten en bier te drinken, en dan kwam ik nog een bar tegen....El Aléman...daar zullen ze nog langer blijven plakken zijn. De wiboos. In het tweede dorp gaan ontbijten, maar de man die er baas was, een vriendelijke man trouwens was totaal overstuur door de toeloop die hij net had te verwerken had en wist de voorkant van de achterkant niet te onderscheiden. Dan zijn er nog die een koffie en een water bestelden en daarna enkel maar water wilden. Ik bestelde een bocadillo met eieren en spek en hij kwam met twee bocadillos af. de man was helemaal van zijn melk. Ik heb het met een kwinkslag opgelost. En....de bocadillo was lekker. Onderweg nog een kraampje donativo tegen gekomen waar ik druifjes en een appelsien nam voor een euro en zestig cent. Het was vandaag 25,5 km en zonnig en warm. Maar het viel best mee zodat ik om 14:34 de albergue binnen stapte. Albergue Utreia... Mooie herberg en zeer vriendelijke mensen die me eerst mijn gang lieten gaan en zeiden dat ik het registreren en betalen maar moest doen als ik gedoucht had...of zou ik zo hard gestonken hebben....hahahaha. Mooie slaapzaal met veel ruimte en twee salonnetjes erin, best gezellig en een klein tuintje om buiten te zitten. Top. Om 18:00 gaan eten, en hier komen schijnbaar ook veel Duitsers, de menu was in het Spaans en Duits, en zeg nu zelf...schweinehaxe in een Spaans restaurant? Ik heb de huisgemaakte kroketten met vis, de schweinehaxe en crème glace genomen. En het was allemaal superlekker. Van de fles wijn heb ik twee glazen gedronken, men zet er altijd een volle fles bij en dat is in het menu inbegrepen. Maar dan was ik ondertussen al lang een alcoholist geworden. En ik heb ook gevraagd om gekookte aardappelen..een friet kunnen ze hier niet bakken. Even naar de supermercado geweest om twee appelsienen en een fles drinken.nog twee nachten slaapzaalgedoe, ronkers en hoesters en andere ongemakken en ik bereik Santiago. Morgen maar 19 km en donderdag 20 km. Ik verwacht donderdag tussen 11:30 en 12:00 aan te komen...en het weer? Blijft prachtig, zonnig en 25 graden voor morgen. Nu, is het enkel nog uitbollen. mag ik jullie dan ook een heerlijke nachtrust toewensen...handen boven de lakens en niet voor zes uur wakker...hahahahahaha. Goeie nootjes en tot morgen...doeiiii
Maandag 25 mei 2015 Prima geslapen, in deze herberg mochten de lichten pas om 7:00 aan. Er was een school met Britse kinderen, maar die slapen snel...en lang! Rustig ingepakt en ontbeten, maar onderweg ontbijten is nog altijd het beste inzake prijs-kwaliteitverhouding. Nog wat mist over het water, maar het zag ernaar uit dat ook deze dag een zomerse dag zou worden. Direct het bos in en redelijk wat stijgen aangezien ik van 350 naar 565 meter moest. Ook vandaag, en dat zal wel zo zijn tot Santiago veel volk op de weg. Aanzienlijk drukker dan voor Sarria. Ik heb dan maar voor alle zekerheid voor morgen in Arzúa al een bed gereserveerd...onderaan. Goed dat de natuur hier zo mooi is..dan concentreer ik me daar maar op. In Ventas de Narón op 700 meter hoogte een koffie gedronken en de voeten even laten rusten. Niemand in voor een gesprek..een totaal andere sfeer nu met de nieuwkomers die een totaal andere mentaliteit hebben. Maar ja, ook dat is een onderdeel van de Camino.Het stuk van Airexe naar Palas de Rei zou vijf km zijn, maar dat boekje van Michelin mag je ook met een zak zout nemen. Meermaals kwam ik tot de conclusie dat afstanden niet altijd correct zijn. Ik deed 5 km in 1uur een 35 minuten....no way! Maar de eerste dag van Saint Jean Pied de Port naar Roncevalles was 27 km en zou volgens Michelin maar 4 uur in beslag nemen. Grapjassen! Enfin, ik kwam uiteindelijk aan in Palas de Rei en ging direct op zoek naar de albergue die ik op voorhand al had opgezocht..Albergue Buen Camino. Kleding assen was niet voor vandaag...morgen is er nog een dag en heb heb nog twee paar propere kousen en twee proper onderbroeken. Op het terras een cerveza gaan drinken en dan een wandeling gaan maken om eigenlijk weinig te zien. Me dan als nen ouwen bompa op een bankje gaan zetten om de lelijke en mooie pelgrims voorbij te zien komen. Ik dacht dat ik in Blankenberge op een terras zat om mensen gade te slaan, ook een leuke bezigheid. En geloof me, je ziet wat wat voorbij komen. Van het wandelen en het bier lui geworden en een dutje gaan doen op het tweede verdiep in mijn bed 1 hoog. Heerlijk zou lekker lui lui liggen zijn. Na een tijdje wat gaan surfen en eens gaan zoeken naar het bureel voor pelgrims om je aan te melden als je aankomt in Santiago om je 'Compostela' te bekomen, het certificaat dat je de Camino daadwerkelijk gelopen hebt. En dan merk ik dat je sowieso de laatste 100 km minstens twee of drie stempels per dag moet hebben als bewijs dat je de bus niet hebt genomen. Dat heb ik nergens gedaan, ik stapte elke dag en bij elke Albergue liet ik een stempel zetten en in de kathedralen en sommige kerken waar een stempel lag ook. Ik wil het zien dat de man achter de tafel me komt zeggen dat ik mijn 'Compostela' niet krijg omdat ik de laatste honderd km geen twee stempels per dag heb laten zetten. Dat.....gaat in de gazet komen en dat bureel gaat efkens serieus te klein worden peis ik. Maar dat betwijfel ik, ik mag wel verwachten dat de mensen daar over een degelijke portie gezond verstand beschikken! Wat heb ik hier gegeten, fritten met steak die ook met het machine gesneden lijkt te zijn en daar twee paardenogen op met salade en tomaat, en in dit warme weer had hij niet eens crème glace als dessert. Dan maar aan mijn dagelijkse taak begonnen, deze blog. Het is nu 19:33 en verwacht tegen 20:00 mijn wettelijke echtgenote aan het scherm om te skypen. Ik ga me daar geestelijk al op voorbereiden. Moest er nog iets opzienbarends of wat anders gebeuren laat ik het nog wel weten...btw, het stikt hier van de Duitsers...zou het alweer zo ver zijn? Ik heb een keer een selfie gemaakt, plaats ik hem....en staat ie op z'n kop. En zo blijft hij ook staan. ;-)
Zondag 24 mei 2015 Twee nachten achter elkaar goed uitslapen....heeeeeeeerrlijk. Vandaag 21,5 km. Rustige dag vandaag. Nog lekker uitgebold in mijn rustige verblijf, en om 8:30 buiten gestapt. Helderblauwe lucht, zon en fris uitgerust en Santiago in de buurt. Vooruit met de geit. Vrij snel in de natuur terug..ik zat aan de buitenrand van de stad. Wat me al vrij snel opviel was dat er veel volk onderweg was, en plots viel mijne frank... het is te zeggen, mijn 0,025 eurocent. Van Sarria naar Santiago is 108 km, en hier beginnen de easy-stappers voor de Compostela. Met 100 km op het conto krijgen ze de Compostela al. Het was een groep die begeleid werd en waarvoor ze 360 euro betaalden om die tocht te doen in 6 dagen, hotel en eten en transfer van de bagage inbegrepen... zodat ze enkel een klein rugzakje moesten dragen. Hoe ik dat weet? Een gesprekje gedaan met twee van hen, twee Ierse meiden. Effe de vis uit hun neus gepeuterd. En ze doen er zes dagen over, alhoewel het in vijf dagen kan...maar zes dagen brengt uiteraard meer op. Bussenis is bussenis zou Boma zeggen! Maar zoals al gezegd...ieder zijn Camino. Maar de Duitsers zeggen..."Der weg is das ziel". En zo is het ook....de weg naar Santiago is het doel...zonder die weg, heb je geen Camino de Santiago gedaan. Hoe dan ook, ik was zo uitgerust dat ik de eerste 13 km in één trek deed omdat als je een bar voorbij kwam die al vol zat met de easy-stappers. Ik schoof dus maar telkens door tot ik aan een bar kwam in Ferreiros om daar een bocadillo te eten met Galliciër ham en koffie. Er zat een Franse bulldog die mij wel zag zitten, en ik hem. "Streel me" stond er in zijn ogen te lezen..ok. Jij vraagt, ik streel. De tranen stonden in zijn ogen als ik vertrok. Verderop in Vilachá, een dorp voor Portomarin stond er een huis Casa Suzanne. Die vrouw had ik gisteren ontmoet in Sarria en was een Australische die in dat dorp een huis had gekocht...en ze vertelde me dat als ik aankwam maar eens Suzanne moest roepen, eens daar aangekomen zag ik het raam openstaan en riep ik Suzanne, maar ze zal het niet gehoord hebben want er kwam geen reactie. En ik durfde niet harder te roepen...stel je voor dat die andere Suzanne het zou horen. Ik dus maar een watertje genomen à la donativo. Maw, er stond een tafel met vanalles en nog wat en je kon nemen wat je wilde en zelf in de bus steken wat je kwijt wilde. Zo zijn er ook albergues die je vrij laten wat je wil betalen, of niet wil betalen. Vandaar nog 1,5 km naar Portomarin. Daar aangekomen direct naar de albergue die ik genoteerd had en waar het 10 euro was om te slapen, Albergue Ferramenteiro. Een private herberg maar modern en superproper. Met een fantastisch zicht op het meer beneden en de groene omgeving. Het was trouwens een zeer mooie en zeer aangename wandeling vandaag. Een romantisch landschap met loof, naaldbossen en weiden. Ok, me geïnstalleerd zoals al zo dikwijls met douche en de was, en me dan op het terras met mooi uitzicht gezet met een biertje uit de automaat. Ik werd zo loom van het biertje en de warmte dat ik mezelf moest dwingen om recht te staan, dik tegen mijn goesting. Dan maar naar het centrum gewandeld, ttz, een lange straat met halfweg een plein met een tempel..geen kerk dus. Een supermarkt, banken, bars en restaurants en een souvenierwinkel. In het terug komen een crème glace gekocht...warm weer hé...en me dan nog wat op mijn gat gezet om dan maar eens een pizza te gaan eten, dat was lang geleden en ik had er dik genoeg mee met een caña cerveza. Ik zat zo vol als een ei...zware pizza!! Volledig voldaan ben ik dan maar aan de blog begonnen..en ik moest me vandaag niet haasten, want die van ons, ge weet wel...zit in de sauna Katara in Belsele. Ik zal ik mijn voeten wel afdraaien...hahahahahaha. Neen hoor, ze mag ook al eens naar andere knappe mannen kijken als ik niet thuis ben. Zo beste mensen, het weekeinde zit er alweer bijna op. En voor mij, net zoals ik klein was en als Sint Niklaas kwam....Nog 4 keer slapen. Buenos noches y hasta la mañana...besos à todo. Yo.
Zaterdag 23 mei 2015 Wat kan er eigenlijk gezegd worden van een rustdag in een klein stadje zonder noemenswaardige bezienswaardigheden? Niet echt heel veel dus. Om 7:43 wakker geworden...hoor ik daar iemand luiaard roepen? Ik was volledig alleen op het appartementje en kon rustig alles doen wat en wanneer ik het wilde doen. Met m'n luie krent op een stoel gezeten en naar het nieuws van de Redactie gekeken. Naar youtube een aflevering van De Kampioenen gekeken, en dan mezelf naar het sanitaire gedeelte van het appartement verschoven. Mijn broodjes met jamon de Serano verorberd met koffie. En dan wat gaan opzoeken wat betreft de komende albergues en inzake mijn vlucht van de 30e en de bagage. Na 12 een wandeling gaan doen, geld afgehaald uit de muur, wat in de zon gezeten op een bank en dan gaan eten bij de eigenaar van mijn onderkomen die tevens een Italiaans restaurant uitbaat. Een vriendelijke spontane man die zelfs Engels kan..praat gemakkelijker hoor. Ondertussen was er een stevige Duitse meid aangekomen die hier al had geslapen, maar met de bus naar Samos was gereden om het klooster te bezoeken. En te voet was terug gekomen. En nog wat later een echtpaar uit Nieuw-Zeeland die zoals zovelen het stuk Burgos/Leon hadden overgeslagen. Of zoals Serge zegt.."The easy way to Compostela". Ze nemen bussen of taxi's om de zwaarste en vervelendste stukken te vermijden. Nou ja, ieder zijn Camino. Ik zit hier nu lui te bedenken wat ik voor de moment nog zou kunnen neerpennen, maar deze dag was zo'n zware rustdag dat ik zowat niets belangrijks heb meegemaakt. Eigenlijk had ik onder de titel gewoon moeten plaatsen.... Rustdag..zonder meer. Ik denk dat ik in afwachting dat mijn halve trouwboek verschijnt om te Skypen, ik maar eens bij wijze van uitzondering een dutje ga doen. Dus...misschien tot later, als ik nog bij de mijne ben. Nou ja, dutje gedaan en naar een paar afleveringen van Lili en Marleen gekeken, ik ben daar zo moe van geworden dat ik moe ben. Oei...skypetijd. Op de foto staat een bord met ontbijt...toast, spek en eieren.
Vrijdag 22 mei 2015 Een wereld van verschil, ik was onder normale mensen. Ik werd wakker om 6:07, en iedereen lag nog in zijn bed. Even naar het toilet en terug de slaapzak in. Om 6:50 hoorde ik gapen en uitrekken en stak ik mijn benen uit bed. En langzaam kwam iedereen tot ontwaken. Ik had geslapen als een engel...wat logisch is gezien ik ook een engel ben. Ja hoera....weer normale mensen ontmoet! Twee koffie's gemaakt en dan de rugzak gemaakt en rustig aan om 7:30 vertrokken, oorspronkelijk zou het 21,5 km worden, maar ik koos voor de langere maar tevens de mooiste route over de heuvels die 24,5 km bedroeg. De andere route ging grotendeels langs de weg zonder grote hoogteverschillen. En ik moet zeggen....het was een prachtwandeling dwars door de natuur over heuvels en door dalen. En veel volk was er niet op die route. Het eerste gedeelte en ook dat van gisteren kan je wat vergelijken met de Vogezen...maar hoe dichter ik naar Sarria kwam, hoe meer het de Elzas werd. Eerst steile hellingen en hoog, om dan te veranderen in lagere heuvels die bol stonden en minder steil. Op gebied van natuurschoon was het vandaag top! In Samos waar een klooster was dat zeker de moeite was om te bezoeken maar waar ik geen tijd voor had, heb ik ontbeten, er stond een strakke wind maar de zon scheen. En na Samos kwam in in het mooiste stuk terecht, verlaten en haast geen mens te zien. Na een tweetal uren kwam ik uit op de samenkomst van de lange en de korte weg, en plots zag ik terug mensen. Dan was het het laatste stuk richting Sarria, en alweer kwam ik Serge tegen volop vuil aan het rapen, samen met de kleine Japanner. Koddig zicht Serge die groot en zwaargebouwd is en daarnaast de kleine tengere Japanner. OK, afzakken naar Sarria dus, een moderne stad met enkele oudere straatjes. Bij het binnenkomen van Sarria stapte ik het toeristenbureel binnen voor een plan en informatie over het pension waar ik een kamertje had geboekt...en wie kwam daar binnen? Over een ongelooflijk toeval gesproken, het Amerikaanse koppel dat samen met mij in Lourdes gestart was en die ik sind Burgos niet meer gezien had, we vlogen elkaar om de hals omdat we dat niet meer verwacht hadden. En normaal gaan zij samen met mij de 28e in Santiago de Compostela aankomen, so...hope to see you again in Santiago!! Het lijkt een eeuwigheid geleden sinds het vertrek in Lourdes. Uiteindelijk in het pension terecht gekomen en dat viel reuze mee. Het was een soort appartement met vier kamers, een keuken en badkamer die gedeeld werden. Maar ik was er alleen met een Franstalige die niet echt het begrip 'sociaal zijn' kende. Die man heeft bij het binnenkomen enkel een korte groet gegeven, voor de rest zat hij een uur in de badkamer of op zijn kamer. Hij had totaal geen zin in contact..soit...zijn camino. Ik ben dan naar de supermercado geweest en me een kotelet gekocht, boter en rijst met groenten, een fles Marqués de Caceres, dessert, brood en jamon de serrano voor morgenvroeg, een snoepje en twee alcoholvrije biertjes voor morgen. En ik zat gerust. De rijst met groentjes en kotelet en saus heeft me goed gesmaakt. Die van ons, ge weet wel, kan natuurlijk veel beter en lekkerder koken. Maar ik was happy. Miljoenen die zouden vechten voor wat ik vanavond gegeten heb. Morgen dus nog een rustdag...en dan nog 5 dagen wandelen. De weersvooruitzichten zijn prima. Zon en geen regen met temperaturen tot 24 graden. Voor de rest..bijna vergeten...maar nog steeds geldig....Leen(tje) verjaart vandaag, al heb ik wel te doen met haar. Haar man trapt namelijk redelijk door. Hij trapte eens van Sint-Niklaas helemaal naar Santiago de Compostela met de fiets....trapt ge dan door, of trapt ge dan door? Natuurlijk trapt ge dan door. Daarom Leen(tje)....in eerste instantie mijn oprecht medeleven, en anderzijds mijn hartelijke gelukwensen met je 45e verjaardag. Hip hip hip...en ja hoor, de rest kennen jullie wel zeker! So folks.....see you later....alligators en kus kus kus. Btw...op de foto....Serge en ik.
Donderdag 21 mei 2015 Een heerlijke nacht gehad. Geslapen van 21:30 tot 7:00 uur. Mijn alarm moest me wekken of ik had om 8:00 misschien nog in mijn bed gelegen. Lekker uitgerekt en om 7:30 mijn rechterbeen, en om 7:32 mijn linkerbeen uit bed gehesen. Dan een goede lekker uitgebreide douche en om 8:10 gaan ontbijten. Om 8:40 sleurde den deze zijn rugzak op de rug, en met nieuwe en volle moed terug op pad naar Triacastela, 22 km verder. O Cobreiro zat in de wolken, maar die gingen wel weg bij het dalen. Ik moest dalen van 1330 naar 650 meter, maar niet alvorens nog enkele pittige klims te doen. Eerst naar de Alto de San Roque, en daarna naar de Alto do Poio op 1337, en dan pas kon het dalen beginnen. Het ging me goed af, goed geslapen, goed gehumeurd. Onderweg nog een Duitse tegen gekomen....Cornelia, die ik al regelmatig in harmonica gepasseerd was. Het was mooi weer, alhoewel nog niet echt warm. Maar de schoonheid van de natuur deed me dat vergeten. Een golvend landschap met veel groen en...en...loofbomen. Berken en boterbloemen. En in de straatjes van de dorpjes waar ik langs kwam, kon je best kijken waar je liep. De koeien liepen er namelijk ook door de straatjes. En voor je het beseft roep je plots...."shit". 4 km voor Triacastela kwam ik Serge nog tegen die plastiek uit prikkeldraad aan het halen was. Voor het dorp stond een massieve 800jarige kastanjeboom...een reus van een boom, ik verzonk in het niets ermee, zowel wat ouderdom als omvang betrof. Ik bereikte om 14:10 de albergue Aitzenea, privaat uitgebaat aan het einde van het dorp. Ruime kamers en deftig sanitair. Wasje gedaan en de hospita stak mijn was in een zwierder zodat die er haast. Zo goed als droog uit kwam. Een kleine wandeling en ik kwam tot de conclusie dat net achter de hoek een bar en twee restaurants waren met terrasjes op de straat. Een jawel...alcoholvrije San Miguel gedronken en dan naar de supermercado voor twee heerlijke Spaanse naranjas...twee blikjes cola light...en een crème glace. Dat naar de ijskast gebracht en gaan eten, waar ik den Antwerpenaar terug tegen kwam....en de Serge die naar de mis van 18:00 uur ging. Heerlijk gegeten, mixt salade, tong met frietjes en flan. Wijn en koffie erbij en 11 euro. Ik heb proberen Skypen met ge weet wel...die van ons, maar dat lukte niet al te best, het was geen al te snelle verbinding. Dus maar getelefoneerd. Ook het plaatsen van een foto die ik eerst nog moet verkleinen lukt niet door de te langzame verbinding. Die plaats ik morgen dan hopelijk wel, naargelang de kwaliteit van de WiFi-verbinding. Galicië...een prachtige natuur, het mooiste wat ik tot nu toe van heel Spanje gezien heb. Behalve dat wat ik in de spiegel zie natuurlijk. Hahahahahahaha. Morgen naar Sarria, een stadje waar ik misschien, als het een aangenaam stadje is, mijn laatste rustdag neem.wens me een goede nacht, dat ik goed mag slapen en dromen over die van ons en mijn heerlijke bed thuis...alleen spijtig dat die van ons al wel eens ronkt. Doe goe doedoe en toedeloe. Yo.
Woensdag 20 mei 2015 Deze morgen alweer om 5:30 wakker, de meute was schijnbaar bang dat Compostela ging verhuizen en vond het nodig om en masse de zak te pakken alsof hun leven ervan afhing...om 5:30! De spirit van de Camino is hier ver te zoeken. Dan nog de veelvuldige toiletbezoeken en mijn nachtrust was alweer niet van de beste kwaliteit. Als ze dan allemaal de kamer verlaten in hun rush naar O Cebreiro, kwam ik al mopperend de bedstee uit. Gepakt en gezakt naar beneden om in de ijskast mijn kaas en yoghurt te halen, bleek die deur op slot en bleek dat de hospice maar om 8:00 zou komen, hadden ze wel op de ijskast kunnen kleven. Alweer mopperend om mijn verloren kaas en yoghurt dan maar op weg naar O Cebreiro 12 km verder en 700 mtr hoger. De Antwerpenaar wist me gisteren te vertellen dat vandaag een zware dag zou zijn zelfs met maar 12 km voor de boeg, hij is schijnbaar niet veel gewend...piesofekeek...er werd 4 uur voor aangegeven en ik deed het in drie uur. Kwestie van gedoseerd te lopen en de ademhaling te synchroniseren met de tred die je hebt. Het was mooi, maar bij het naderen van O Cebreiro bleek dat ik in de wolken zou terecht komen. Dan krijg je de kilte en de vochtigheid over je, echt onaangenaam. Gezien de slechte nachten en het gebrek aan een degelijke slaap besloot ik in een klein hotelletje een kamer te nemen. De bar restaurant was gezellig, maar de kamers lagen in een apart gebouw schuin over de bar. Het was een degelijke kamer met een moderne badkamer en superdouche. Na de douche een dutje gedaan en dan het dorpje in om een bocadillo con queso te eten, en daarna in de bar twee glazen wijn gaan drinken omdat daar WiFi is en ik mijn e-mails kon nakijken wat al twee dagen geleden was. Dan terug naar mijn kamer waar ik terug plat op mijn bed ging liggen en in de diepe slaap geraakte...zo diep dat toen ik opgebeld werd door nonkel Marcel ik verdwaasd wakker schoot en het haast een minuut duurde eer ik tot het besef kwam dat het mijn smartphone was die me wekte. O...het was om te zeggen dat we aan zee zitten en het weer nog niet vet was geweest maar dat de zon er nu wat door kwam. Is het geen Italiaanse die me stoort in mijn slaap is het nonkel Marcel wel die de juiste moment weet uit te kiezen om me te bellen. Die sloeber! Ik heb dan nog een tijdje dwaas op mijn bed gezeten om dan mezelf recht te hijsen om iets te gaan eten. De dagmenu voor 10 euro met een koffie bij het dessert. En dan verkast naar de bar om de eters plaats te geven. Hier werk ik dan ook aan de blog onder het genieten van een lekker glas witte wijn. Die van ons. ge weet wel... Belde me op om te vragen of er geen WiFi was, oeps, vergeten dat we om 19:00 zouden skypen ipv 20:00. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa...als da maar goed komt. In elk geval, Santiago komt nu dicht bij, deze morgen Galicië binnen gewandeld en nog maar zeven dagen voor de boeg. Met één rustdag achter de hand in Sarria. En nog 1 ding weet ik zeker, als mijn wijn leeg is naar mijn kamer en maffen dat ik morgen eens een keer zonder gemopper en met muizenogen op stap hoef te gaan. Bij deze dus...vanuit Galicië...een even diepe nachtrust gewenst, als ik mezelf toewens. À todo....yo
Dinsdag 19 mei 2015 Om 5:15 ontwaakt, een snuggere Italiaanse had haar alarm op 5:15 gezet. Was wakker geworden voor haar alarm af ging en is dan uitvoerig haar toilet gaan maken. Dus...5:15 alarm maar niemand om het af te zetten, gevloek en gekreun alom. Tot het stopte om enkele minuten in herhaling te gaan...drie maal achter elkaar. Dan ben ik haar toestel buiten op de bank gaan leggen, maar iedereen was ondertussen klaar wakker. Toen ze terug kwam na een tijd ze eens duidelijk proberen maken wat ik ervan dacht. Maar die Italianen zijn taalonkundig en kennen enkel Italiaans. Maar ik denk dat mijn lichaamstaal en vlammende blikken wel één en ander duidelijk gemaakt hebben. Elke morgen zijn er wel mensen die geen respect hebben voor de rust van anderen. Ok, klaarwakker om 5:15, dan maar een koffie uit de automaat gaan halen, en mijn toilet gemaakt wat maar een fractie van de tijd vergde die Miss Italië nodig had om dat te doen. Om 6:33 dan vertrokken naar Vega de Valcarce een 25 km verder. In Villafranca de Bierzo waar ik gisteren oorspronkelijk wilde stoppen heb ik ontbeten en nog wat nagemompeld in mezelf om die dwaze Italiaanse griet. Zulke dingen komen mijn humeur niet ten goede. Het traject naar Vega was zeer mooi en ging door het gebergte..helaas over asfalt naast de weg die gelukkig niet druk bereden was. Toen ik in Trabadelo stopte om een koffie te drinken trof ik daar de Antwerpenaar aan die daar bleef slapen...ik ging nog 8,5 km verder. Normaal is het morgen dan maar 12 km maar met een stevige stijging, maar dat zal ik morgen wel zien. Sneller dan verwacht kwam ik aan in Vega de Valcarce. Een albergue municipale in al zijn eenvoud, maar met een prachtig uitzicht. En voor 5 euro kan je niet echt gaan klagen hé. 😄 Wat boodschappen gaan doen want in de albergue was niets te krijgen, wat ice tea en alcoholvrij bier en perzikken. Na wat genoten te hebben van het uitzicht en de zon naar het restaurant gewandeld om te eten. Maar pas om 19:00 uur, het gros van de pelgrims daar eet vroeger en ging zijn eten dus halen in 1 van de 2 winkels die het dorp rijk was. Als ik daar een restaurant had zou ik mijn hersenen gebruiken en vroeger beginnen. Die gaat niet veel volk in haar restaurant hebben. In een klein dorpje als dit gaan de meeste pelgrims niet meer laat buiten, er is toch niets te zien. Ik heb mezelf dan maar brood en ja Greta...schapenkaas gekocht en Griekse youghort. Een simpele maaltijd als dit kan ook best smaken. Ik denk dat ik er maar snel aan ga beginnen voor Renée...mijn wettelijke echtgenote en halve trouwboek mij gaat skypen.Maar toch nog 1tje van mijn buurvrouw. "Wanneer jij op 'n vriend se skouers staan, is meer dinge vir jou sigbaar. Wanneer jullie rug aan rug staan, isl daar minder om te vrees. Wanneer jullie skouer aan skouer staan, is die las ligter. En wanneer jullie saam opkijk, is die prag en grootsheid van die hemelruim.....asemrovend". Voor zij die het niet doorhebben...dit is dus Zuid-Afrikaans. Een lekkere nacht zonder Italiaanse vrouwen en mooi weer wens ik jullie toe....Yo. 😉
Maandag 18 mei 2015 Ik stond deze morgen op, en van de 12 bedden waren er al 10 leeg. Er zijn aardig wat opgefokte figuren die de Camino de Santiago verwarren met de marathon de Santiago. Nu ja, rustig ingepakt en vertrokken met de bedoening van 31 km te doen. Maar gezien de onaangename weg, hoofdzakelijk asfalt, begon en door de stad...Ponferrada plus de warmte 30 graden besliste ik om te stoppen in Cacabelo na 24 km, en morgen dan 25 km te doen. Ik had het zo warm dat ik na de dagelijkse rituelen op mijn bed ben gaan liggen en zo'n twee uur heb liggen maffen...ik moest mezelf uit m'n bed hijsen of ik had er nog in gelegen. Het was een mooie albergue rond om een kerk gebouwd en allemaal compartimenten met 2 bedden. Modern sanitair en veel ruimte en buiten het stadje...rustig dus. Ook Serge was er plots weer nadat ik hem gisteren niet gezien had. Hij had een nieuwe grijparm gekocht om het vuil op te rapen....made in Taiwán...de SergeoMatic..... Met wat moeite mezelf naar het stadje begeven om te eten, eerst in een albergue terecht gekomen waar ik vroeg om welk uur het eten was...om 19:00 uur, ok, geef me dan maar een alcoholvrij bier, flesje open getrokken plop op den toog, een glas ging er niet vanaf. Ok, leeg gedronken uit het flesje en naar een restaurant getrokken waar ik mijn drinken in een glas kreeg. Daar heb ik lekker gegeten, vriendelijke man en 12,40 euro voor een degelijke maaltijd. Daar nog een praatje gedaan met een Japanner van 74 die de camino in stukken deed en nu vertrokken was uit León. Aangename man die blij was met een praatje...Shake hands and hope to see you again 😆 terug naar de albergue waar het nu de zon weg was zelfs wat fris werd. Morgen maar 18 graden maar prima om te wandelen, maar overmorgen terug naar 24 graden. Hoe dan ook, de tientallen zijn eraf...begonnen aan 42 wandeldagen die er 43 werden...en nu resten er enkel nog eenheden. Maw... vanaf morgen nog 9 dagen wandelen. Wat ik nog niet vermeld heb, is dat ik al voor Burgos enorm veel ooievaars gezien heb die hun nesten overwegend in kalme dorpjes bouwen op kerktorens en zelfs op lichtpalen. Nog nooit zoveel ooievaars gezien in mijn hele leven. En ik heb een nieuw woord geleerd van Serge...Ik ga het fonetisch schrijven...het zou Frans zijn voor klaprozen.....kokkeriko....Alweer wat geleerd. 😜 ik ga er mee stoppen en plaats morgen wel een foto...het begint hier fris te worden. Zo...slaap ze en droom van kokkeriko's. 😜
Zondag 17 mei 2014 Prima geslapen vannacht, even wakker geweest door een gestoorde geest die om 4:48 het nodig vond om al te vertrekken. Ik wilde hem nog de raad geven om zichzelf te laten nakijken, maar ach...zulke mensen maak je niets duidelijk. Om 6:08 uit mijn bed gekomen en om 6:58 vertrokken. 24,5 km en aangegeven als moeilijk. Eerst 365 meter klimmen en dan 925 meter dalen. Het eerste deel ging tot Foncebadón op 1440 meter en vertrokken op 1150 meter. Daar heb ik ontbeten, dan was het nog maar 75 meter te klimmen.Naar het Cruz Ferro was het 64 meter klimmen. Het Cruz Ferro waar pelgrims hun ballast figuurlijk en letterlijk achterlaten. Dat gaat van een oude drinkbus, tot een hoed, oude kousen maar ook foto's van geliefden die nog leven of al overleden zijn. Of gewoon een steentje dat ze van huís hebben meegenomen. Het mijne heb ik een kruis te vroeg achergelaten. 😜 In Manjarin kwam ik de man tegen die Serge beschreven had en die gekleed loopt als een ridder van de Tempeliers en die in een zelfgebouwd hutje woont in het midden van nergens. Want Manjarin is niets meer dan het midden van nergens. Onderweg in het bos stond een man die versgeperst appelsiensap verkocht...hij perste het waar je bij stond. Lekker en koel voor 1 euro. Maar hoe kwam die man daar met z'n hebben en houden. Na Collado de las Antenas begon de daling. Een daling van 925 mtr. Het dalen op zich was niet het ergste, het ergste was de moeilijke toestand van de weg. Overwegend met rotsen en losliggende keien en stenen. Ik heb al 33 wandeldagen achter me, en wilde niet het risico lopen me te bezeren, mijn voet om te slaan of iets te breken, ook mijn linkerknie moest ik in acht nemen bij de afdaling...met nog maar 10 dagen voor me zou het een ramp zijn moest ik iets breken of mijn voet omslaan. Zeer geconcentreerd wandelen was dus de boodschap. Acebo was het volgende dorp...doorgaan maar, en ook het volgende dorp liet ik aan me voorbijgaan. Ik zag enkel het doel nog...Molinaseca. Maar zelfs de laatste drie km voor Molinaseca waren nog in zeer slechte staat. Ik was dan ook ongelooflijk blij als ik aan Moleniseca kwam. Terug normale weg. Het is een mooi dorp gelegen aan een riviertje. Voor de Albergue Santa Marina moest ik het hele dorp door, een 500 mtr voorbij het dorp lag de Albergue. Ok, ik was nog vroeg...14:07 en kon zelf mijn bed kiezen...onderaan. Na het nodige werk, ondertussen haast een ritueel me op het terras gezet. Ik bestelde een alcoholvrij bier. Maar dat stond niet koel, dus maar met alcohol. Met deze warmte en na de inspanning komt het sneller in het hoofd. 1 ding is zeker, het was een wandeling met ontzettend mooi natuurschoon. Bergen en heuvels met struiken vol paarse, gele en witte bloemen. Praaaaaacchhttig. Eten kan ik hier niet, ik zal met mijn getergde voeten dus naar het dorp moeten door de brandende zon. Wat kan een pelgrim toch afzien. 😛 Ik ga nu dus kijken of iets iets te eten kan vinden en liefst zonder fritten. Tot na het eten dan. Ok, terug van weg geweest en goed gegeten. Geen fritten...mixt salade, kabeljauw met aardappeltjes en hoe kan het ook anders met 29 graden, cremeglace en een koffie. Goed en voldoende. Op tijd terug om te skypen met die van ons, ge weet wel. Mijne was afgedaan en binnen een uur en 7 minuten moet ik slapen gaan. Morgen 31 km en 27 graden. Maar dat zijn zorgen voor morgen. En popol.....ik snurk nooit.....NOOIT. 😀 ik ben die van Antwerpen ook nog tegen gekomen, die was een klein rugzakje vergeten onder zijn matras. Maar ze gingen het hem terug bezorgen voor de som van 14 euro. Die zal dat niet meer vergeten denk ik. Soit, Ik ga nog wat rusten voor Ik ga slapen en wens iedereen een goede nachtrust en kussen voor mijn dochter en zoon. En ne pol aan mijn schoonzoon. En Amber staat toch voor de spiegel, die zal er geen erg in hebben. 😅 SLAAP LEKKER.
Zaterdag 16 mei 2015 Prima geslapen vannacht, geen snurkers en geen blaffende honden.rustig wakker geworden en een tas je koffie gedronken alvorens te vertrekken. Nog koud maar niet zo koud als vorige morgen. In Murias de Rechivaldo gaan ontbijten in een wel zeer speciaal eethuisje. Een eethuisje waar klassieke muziek uit de boxen kwam, een vriendelijke dame in het wit gekleed als een kok beheerde de zaak. Als je binnen kwam werden je ogen direkt aangetrokken door al het lekkers wat uitgestald stond, het water kwam uit m'n mondhoeken. Maar ik moest kiezen, het werd een broodje dubbele grootte van bij ons. Krokant en met een spiegelei en dungesneden spek ertussen. Het beste broodje dat ik al gegeten heb. Het kostte dan ook meer dan de traditionele bocadillos met chorizo of queso. Maar het was dan ook kwaliteit en superlekker. De volgende stop was in El ganso...een bar waar men aangaf ook Frans te spreken. Een grote koffie, mijn schoenen en sokken uit en mijn voeten warmte en frisse lucht gegeven. Ze huilden van blijdschap. Het was ondertussen al goed warm geworden, een blauwe lucht en 28 graden vandaag. De natuur begint mooier en mooier te worden, en om 12:30 arriveerde ik in Rabanal del Camino..een rustig mooi dorpje gelegen in een prachtig natuurkader. Een zeer vriendelijke hospita ontving me en zei dat ik eerst mijn bed mocht kiezen...ze deed met aan Nele denken...ze had er veel van weg, alleen wat kleiner..maar ook zo'n los joviaal mens. 😜 ik koos dan maar het bed dichtst bij de deur waar het meeste plaats was om mijn spullen te zetten. Wie eerst komt....eerst maalt. Ik heb hier een zeer uitgebreid waske geslagen dat in amper twee uur volledig droog was, logisch gezien de temperatuur daar. Dan naar de tienda die ook eigendom is van de hospita..twee appelsienen en een fles aquarius gekocht maar een cremeke had ze niet..maar 100 meter verder kon ik dat wel krijgen. Bij het terugkomen stond er een motorhome van formaat met een Belgische nummerplaat en het deurtje stond open. Ik informeerde aan de vrouw die ik binnen zag hoe ze hier verzeild waren, bleek dat haar man, die net als mijn vader keelkanker had gehad....de camino ook aan het lopen was en zij volgde met de motorhome. Ook kwam er in de albergue een Belg binnen...en nog een goede ook. Een Antwerpenaar..en dat zijn de goei. Ik ga even onderbreken, want ik kan in de winkel van de hospita een maaltijd met kip krijgen voor 10 euro, en die ga ik afhalen om 18:00 uur. Dus...tot later. Ja voila, ik heb het binnen. Een heel kieken en fritten voor twee man. Maar die fritten heb ik niet allemaal opgegeten. Maar dat kieken eindigt deze nacht of morgenvroeg in den beerput. En als dessert mocht ik een stuk fruit kiezen,en aangezien ik al twee appelsienen gekocht had, koos ik nu maar voor een banaan. Bij het eten van dat kieken had ik wel gespetterd op mijn Tshirt en heb ik dat dan maar snel gewassen zodat dat nog kon drogen...vuilaard toch met dat gesmos altijd. Het is hier heerlijk rustig, in het groen en tussen kwetterende vogels, en ik verwacht tussen dit en 8 minuten een telefoon van Renée, ge weet wel....die van ons. Morgen zal een zware dag worden met een steile klim en afdaling lastig door de steenachtige ondergrond. Volgens de man in de motorhome zwaarder dan de eerste dag van Saint Jean Pied de Port naar Roncevalles. Hoe dan ook, ik zal erdoor moeten. Maar het moet enorm mooi zijn. Zo, ik ga hier nog wat genieten van de rust en me geestelijk voorbereiden op morgen. Nog een prettige avond en ontspannen zondag wens ik jullie uit Spanje waar de lucht azuurblauw is en de temperatuur vlot de 28 graden bereikte. 😜 Yo
Vrijdag 15 mei 2015 ik ga de naam van mijn blog veranderen denk ik. Waaimie.....misschien. In de herberg waar ik verleden nacht geslapen heb, nou ja, slapen is een groot woord. Waren er twee soorten slaapplaatsen. De gang rechts ging naar een grote zaal vol bedden...de gang links naar vier aparte compartimenten met elk 2 stapelbedden. In mijn compartiment lagen we maar met twee....voelt ge hem komen? Toen ik om 21:30 wilde gaan slapen lag die kerel al goed te ronken...en niet als een Singer hoor. De geluiden die de kerel voortbracht waren niet te definiëren. En of ik nu kuchte, hoeste, met mijn sandalen op de grond sloeg, of met het laddertje tegen het bed sloeg...ijzer op ijzer, niets hielp. Het was een zo ongelooflijk irriterend geluid dat als ik dat de hele nacht moest aanhoren, rijp was voor de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis in Leòn. Er restte me niet anders dan uit bed te komen en die kerel een duwtje of twee te geven. Dat heb ik driemaal moeten herhalen, de laatste maal om 3 uur in de nacht, dan spanden ook de honden in de buurt mee door tegen elkaar aan op te blaffen. Die kerel mocht blij zijn dat het bij wet verboden is om iemand te vermoorden. Anders had men na het vertrek van alle pelgrims nog iemand in bed gevonden. Tja, den deze om 5:30 klaar wakker en om 6:30 met een versuft hoofd het duister en de kou ingetrokken. Het was 2 graden en er stond een strakke wind, zonder handschoenen was het niet te doen en de kap op. De eerste 11 van de 28 km liepen nog parralel langs de baan. Maar aan Puente de Orbigo boog de camino weg...van de weg om eerst langs een lange en mooie brug te gaan, het dorp door en we kwamen in een heel andere natuur. Heuvelachtig, groen en met bos.Wat een verademing na de Meseta, de stad en de haast 50 km langs de weg. In Puente de Orbigo ontbeten. Een reuze croissant opgevuld met hesp en kaas en in de oven gestoken. Een aparte smaak dat zoete van de croissant en het zoute van de kaas en de hesp..de uitbater was een zeer vriendelijke man, wat niet altijd zo was. Soms waren er bij die zo kort van stof waren dat je ze niet zag...doordenkertje. ;-) Enfin, nog 17 km naar Astorga door een mooie natuur. Rond 13:30 kwam ik aan de albergue aan. Een nette heldere kamer met een mooi zicht. En, een bed vanonder. Afwachten wat de volgende nacht zal brengen. Ondertussen was de wind gaan liggen en was het warm geworden, hoogzomer. Naar het Palacio de Gaudi getrokken, een prachtig zeer speciaal gebouw met Gaudi als architect, en een kathedraal die heel anders was dan wat ik tot nu toe gezien heb. Zeer mooi. Een caña cerveza gedronken, en rustig terug gewandeld naar de albergue...maar niet zonder eerst de specialiteit te kopen in Astorga waar ik de naam al van vergeten ben, en wat ik nog moet proeven, aardbeienchocolade, en een ijscreme om direkt op te eten. En ongelooflijk maar waar, wie kwam er de kamer binnen.....Serge, de Fransman die ik laatst nog in Burgos zag, 12 dagen geleden. De man zonder woonst die met de vuilzak het vuil opraapte onderweg wat vuilaarden van pelgrims langs de weg smeten. Het was een hartelijk en onverwacht weerzien. Een babbel over vanalles en nog wat in een mix van Frans en Engels. Het is ondertussen 18:55 en tijd om een eetgelegenheid op te zoeken. Straks de rest doen....hier zijn we terug...Het was nogal druk in de restaurants en ik passeerde een echte supermercado, ik kocht me daar brood en kaas, worstjes en een dessert en twee Maredsous...en ik had eten en drinken. Het was wel een drukke bedoening in de keuken maar ik had daar niet veel last van. Die twee Maredsous waren voor mij en Serge, drinkt die toch geen bier of wijn, heb ik. Ze zelf maar soldaat gemaakt....dik tegen mijn goesting.😁 . Renée heeft me nog gebeld....ge weet wel, die van ons. En deze mooie dag was alweer bijna voorbij. Binnen een uur doedoeke doen....btw, ik heb mijn smilies eindelijk gevonden. 😛. Het was goed en ik wens jullie allen het beste Wat een mens een ander wensen kan. Vooral ons Lou wens ik veel sterke toe en ook Erik natuurlijk. De moed niet opgeven, de wereld is aan de vechters¡ yo
Donderdag 14 mei 2015 Gisterenavond gaan slapen om 20:30 en geslapen tot 5:40, of 9 uur geslapen. De avond ervoor ook 9 uren, en in de dag nog eens een dutje van 2 uur.Samen heb ik in die twee dagen dus 20 uur geslapen. Had ik het nodig of had ik het nodig? Deze morgen om 6:50 vertrokken naar Villadangos del Paramo 22 km verder. Ontbeten in La virgen del Camino en dan gezapig en rustig zonder stoppen naar Villadangos. De weg liep parralel met de weg Leon-Astorga.Niet mooi en rechtdoor. Morgen na een 10tal km zal het veranderen en splitst de camino zich van de weg.Na Astorga begint het dan heuvelachtiger en groener te worden.Om 11:50 aangekomen in de albergue municipal. Ik was de derde..een bed onderaan voor mij dus.Na het douchke en de was beginnen lezen in een Nederlandstalige Readers Digest uit 1997. En dan op de computer hier begonnen aan de blog in afwachting dat de wind gaat liggen. Er is een mooie plaats om buiten te zitten maar er staat nog wat veel wind. Enkel mijn was zal er gebaat mee zijn. Ondertussen eens gaan zien wat er te ontdekken valt in het dorp. Een bodega, enkele bars. Een beenhouwer en een bakker. Niet echt iets om opgewonden van te raken dus. Me dan maar op een stoel gezet in de zon, maar de kille wind joeg me uiteindelijk terug naar binnen.Een kinderbueno uit de automaat gehaald en dan maar wat surfen zeker. Een Franse vrouw die me een tijd onderhouden heeft over het weer bij haar thuis in Bretagne, het weer voor morgen en hoe het weer was bij mij thuis als ik vertrok deed me de bedenking maken dat ook hier geen opwinding te rapen viel. Het leek wel de weervrouw. Dan ging ze op zoek naar een supermarkt die hier ergens in de buurt moest zijn, nu anderhalf uur later is ze nog niet terug. Ofwel is ze verloren gelopen, of wel is ze de cassiere in de supermarkt over het weer aan 't vertellen, en laat ze nu toch wel juist binnenkomen zeker. Als ge van den duvel spreekt enz enz. Blijkt die supermarkt een klein winkeltje te zijn waar de keuze dan ook in evenredigheid is tot het aantal m2 dat de supermarkt..ahum telt. Ok, mezelf dan maar naar de (supermarkt) begeven.Je moest eerst bellen en dan kwam het dochtertje de deur opendoen alsof het de goudbank was. Ruw geschat bedroeg de oppervlakte van de (supermarkt) een 12 vierkante meter. Ik kocht me daar paëlla om in de microgolf te steken, 1 youghort, 2 appelsienen, een gebakje voor bij de koffie en een ronde koek met chocolade om onderweg op te smikkelen. En die was nog lekker ook.Mijn eten was in elk geval snel klaar, 3 minuten in de microgolf en ik kon eten. Die andere sukkelaars met hun spaghetti stonden veel langer in de keuken.Ok, het was geen entrecote, maar mijn buikje was gevuld. Trouwens over buikje gesproken, mijn broek begint stilaan af te zakken. Ze blijft nog hangen maar ik vertik het om ze constant op te trekken. Afgezakt komt ze onder mijn knieën, opgetrokken erboven. Ik heb in elk geval bretellen mee voor ingeval ik met de broek op de enkels zou komen te lopen.Binnen een half uurtje gaat die van ons, ge weet wel op skype verschijnen. Dat zal ver het meest opwindende van deze dag zijn. Behalve natuurijk de verjaardag van tante Fabienne die er net 65 is geworden...hiep hiep hiep..HOERA¡¡ En dat ze ze nog lang mag meuge meuge. ;-) Nog een kleintje van de buurvrouw..in het Frans..maar ik denk niet dat het een probleem zal zijn om dat te begrijpen....anders..Google vertaler. "Aimer vraiment, c'est ne plus vouloir changer l'autre." Ik wens jullie het allerbeste, een goe lief, een goei vrouw en ne goeie vent, veel geld, eten en drinken. Maar vooral een goede nachtrust.Hasta la mañana.....yo
Woensdag 13 mei 2015 De overvloedige maaltijd van gisterenavond heeft ervoor gezorgd dat ik me midden in de nacht naar het arme toilet moest begeven. Een extreem uitzonderlijk iets, wat aantoont dat te....altijd te is. Gelukkig was ik vergeten de deur van het toilet dicht te doen tijdens het natuurgeweld dat het toilet teisterde, de aroma's die daarna de slaapkamer rondzweefden zorgden ervoor dat ik bewelmd geraakte waardoor ik snel terug in slaap viel. Tot 8 uur geslapen en om 8:45 besliste ik uit de bedstee te komen. Met de snelheid van een slak met reuma begon ik aan een uitgebreid 'mezelf fatsoeneren'. Douche, scheren, tandjes poetsen, nagels knippen en vijlen, wat bodylotion aan armen en benen en een cremeke aan mijn gelaat. Voila, ik kon terug buiten komen. Een kleine wandeling gaan doen om kaartjes te bussen en oordopjes te halen, want de andere waren al te dikwijls gebruikt. Een koffie en een broodje als ontbijt en in het toeristisch centrum een stempel gaan halen. Rond 11:30 ging ik dan afrekenen in het hotel die me 10 euro teveel rekenden. Geen probleem aangezien ik elke reservatie zorgvuldig bijhoud op mijn smartphone. Zonder dat had ik 10 euro meer moeten ophoesten. Vlotjes naar het andere hotel gestapt ingecheckt en ineens betaald zodat ik morgen direkt kan vertrekken. Wat deed ik vervolgens...Niks nada. Gesurft en nog een dutje gedaan van twee uur. Om 18:15 besloot ik om iets te gaan eten en niet te ver aub. Dag Jan, eten...om 20......20:30. Nu ja, na de overdaad van gisteren en de honger nu stapte ik een panaderia binnen en bestelde me twee koeken met ham en kaas die opgewarmd werden en een zoete koek. Zo overvloedig als het gisteren was, zo sober was het nu. Maar mijn honger was gestild..en goedkoop ook nog, 2,45 euro. Mijn líeve buurvouw gaf me een pakketje mee met kaartjes met allerlei spreuken en overdenkingen. Er was een lachertje bij wat ik jullie niet wil onthouden. " Toen ze 60 werd, besloot mijn oma om elke dag 5 km te gaan stappen. Ze is nu 78, we weten bij God niet waar ze is" Voor de rest ben ik de luiaard tot ik ga slapen en nog luier ben. Om één of andere reden kan ik nog geen emails verzenden, wel ontvangen. Met deze aan Karin, bedankt voor je líeve email. ;-) Die van ons, ge weet wel, heeft juist gebeld, blog af...ik kan men lichaam terug te ruste leggen. Een goede nachtrust aan iedereen van den deze en......tot morgen.
Dinsdag 12 mei 2015 Deze nacht goed geslapen ondanks mijn angst dat de corpulente man een snurkconcert van jewelste zou geven, maar het is beperkt gebleven tot wat licht gegrom en het niet willen starten van een oude diesel. Een ontbijt en de stoffige schoenen aan en op pad naar León 20 km van hier. Een belangrijke fase in de camino voor mij, 2/3 van de tocht van Lourdes naar Santiago ligt achter mij, en hiermee ook de Meseta met zijn kale landschappen en eindeloze haast loodrechte wegen. Het landschap gaat nu veranderen en ook het terrein. Gedaan met het plat, het klimmen en dalen kan en mag terug beginnen¡ Bij het binnenkomen van León stond er een ploeg klaar om de pelgrims welkom te heten en hen informatie te verschaffen wat betreft hun overnachtingsplaats. Toffe ontvangst. Om 12:30 kwam ik aan de kathedraal, een mooie kathedraal maar ze kon helemaal niet wedijveren met die van Burgos die veel grootser en mooier was. Anderzijds had León dan weer een wirwar van kleine oude straatjes waar je moeiteloos verloren kon lopen. Daarom bij het toeristisch centrum een degelijk stadsplan gaan halen. Deze nacht slaap ik in Hostal Boccalino omdat in het andere hotel geen plaats meer was voor deze nacht, het andere hotel heet Q¡H hotel, wat luxueuzer met binnenzwembad, helaas heb ik dat niet voorzien in mijn kleerkast. Maar och, als er niemand is kan ik misschien in mijn net gewassen onderbroek zwemmen....hahahahaha. Om 18:45 spoedde ik me naar het restaurant van het hostal aan de overkant van de straat.Ik heb daar entrecote archiduc besteld. Mo wa was da seg. Er lagen twee entrecotes op genoeg voor drie man, dik, sappig en lekker. Ik denk dat dat 400 gram vlees was...de wc-pot zal ogen trekken morgen vroeg. En nog was ik niet verzadigd...doe er nog maar een bananasplit bij met een koffie....ondertussen die van ons...ge weet wel...aan de skype tussen een bol vanille en chocoladeijs en een schijfje banaan. Het was een dessertgesprek. En dan terug naar de hostal om aan de blog te beginnen....beneden want boven is het signaal wat zwak. Ik ga ermee stoppen en wat rusten, naar het Spaanse nieuws kijken, de rest van mijn was binnen halen...en lang opblijven, ik moet hier morgen toch maar tegen 12:00 buiten....wat een heerlijk pelgrimleven. Ik wens iedereen een goede nacht toe...btw, ik kreeg een paar emails binnen die om welke reden dan ook niet verzonden worden, ik krijg wel emails binnen, maar ze willen hier niet weg. Dus Karin...wat geduld en hopelijk komt dat in orde...ook Greta en Roger kunnen nog wat verwachten...hoop ik. Zo Belgisch volk, kort gezegd, maf ze. ;-))
Maandag 11 mei 2015 Gisteravond nog een uitgebreid gesprek gehad met een Texaan van 80 jaar. Zijn vader was een Ierse immigrant. Maar hij ging nog geregeld naar Dublin op bezoek bij familie. Zijn vrouw was jong gestorven en daarna had hij een lat-relatie...hij had de camino al langs verschillende kanten gedaan. Mem vraagt mij wel eens of het mijn eerste keer is...natuurlijk, waarom zou ik hem meerdere keren doen denk ik dan. Ik heb hem na die avond niet meer gezien, hij ging vandaar met de bus naar León. Het eerste stuk vandaag was 13 km rechtdoor zonder enig dorp of huís ertussen. Ik heb die 13 km in één keer afgelopen, en in het eerste dorp 45 minuten rust genomen met een bocadillo en twee koffie's. Hierna was het nog maar 6 km, die ik rustig uitliep om aan te komen in de albergue...el jardín del camino.mooie albergue...met een grote tuin...el jardín. Een luie namiddag gehad, eens naar het dorp gewandeld, een dutje gedaan en wat gesurft. Het was mooi weer, 28 graden en velen liepen hier met een creme glace rond om af te koelen. Na mijn dutje merkte ik dat men een matras op de grond had gelegd voor een vrij corpulente man die niet in het bovenste bed geraakte...daarom legde men zijn matras aan mijn hoofdeind. Een man die zo corpulent is gaat gegarandeerd voor een snurkconcert zorgen. Ik heb in eerste instantie mijn hoofkussen al aan de andere kant gelegd en ga mijn oordopjes maar al klaar leggen. Al goed dat ik de twee komende nachten een hotelkamer heb, de eerste nacht zal ik kunnen slapen tot 9 uur als ik er zin in heb. León is een drempel die ik overschrijd..de laatste 14 wandeldagen...met nog drie zware dagen erin. Ertussen in neem ik nog één dag rust. Na berekening zal ik met de rustdag inbegrepen in Santiago de Compostela aankomen op 28 mei rond de middag. De 29e blijft ik nog, en de 30e vertrok ik met een vlucht van Iberia naar Brussel om daar aan te komen om 11:35. Het ticket heb ik gekocht met annulatieverzekering in geval er iets zou gebeuren waardoor ik toch niet op tijd zou aankomen. Het menu hier was goed, ik had een schotel met eigenbereide worsten en ham...een bord vol en lekker. Lomo en creme glace...alles overgoten met................water. Geen wijn vandaag. Gegeten in gezelschap van een vrouw uit Californië...het moeten niet altijd Texanen van 80 zijn hé. En zo werd het langzaam maar zeker 21:15, binnen 45 minuten moet ik in mijn slaapzak liggen. Hopelijk zaagt die kerel de poten niet vanonder mijn bed. Ik ga hier voor vandaag afscheid nemen...oogjes dicht en....... ;-)
Zondag 10 mei 2015 Na een heerlijke nachtrust in een heerlijk bed ben ik om 8:02 ontspannen op weg gegaan. Vandaag 18,5 km...relaxt met de mp3 in de zak onder de klanken van Beethoven en Mireille Mathieu de dag in naar El Burgo Raneros. Rechte weg naast de baan zonder afwisseling. Maar de muziek en het líeve bericht van mijn dochter maakte de dag lichter. Onderweg bij een vriendelijke man een bocadillo met chorizo gaan eten...ik word er nog verslaafd aan...en...Het is een half Frans of moet ik zeggen Spaans brood. In elk geval lekker en genoeg om te honger weg te houden tot de avond. Daar moest ik nog 8 km gaan, nog steeds recht door. Ik stapte uiteindelijk het dorp binnen...splinternieuwe asfalt, zouden ze dat voor mij gelegd hebben...wat een eer. Best een gezellig dorpje en de albergue municipal was pas om 13:00 open, en ik was er om 12:30. Nu ja, het zal niet op een half uurtje steken zeker als je minstens 7 weken van huís bent. Ok, om 13:00 gaat de deur open, ik als een beschaafd mens aanschuiven, laat ik nog een veertiger voor met de opmerking older people first, heeft die kerel toch het onderste bed en ik kan naar boven kruipen...stoemerik, ik ben veel tegoed voor deze wereld. Wat gelanterfanterd, naar de winkel voor fruitsap, wasspelden en een creme glace die ik op een bankje in de schaduw opat ondertussen pratende met een vrouw uit Hamburg...een andere dan de vorige. Ik lijk vrouwen uit Hamburg aan te trekken. En neen, ze woonden niet op de Reeperbahn. Om 18:30 naar de bar/restaurant aan de overkant getrokken omdat ze daar een goede internetverbinding hadden om te skypen met die van ons....ge weet wel. En om 19:00 was het etenstijd, het pelgrimsmenu, soep van de streek, merluzza en citroencreme...lekker en ik liet me eens goed gaan aan drie glazen heerlijke wijn. Het mag al eens feest zijn hé. Het was in elk geval een aangename dag in een aangenaam dorpje in een aangenaam restaurant en nu hoop ik dat er geen onaangename snurkers op het toneel verschijnen. Het doet al eens deugd als alles meevalt....wat líeve woorden van je dochter, een lieflijk dorpje, een smakelijk restaurant....ja....Het was een heerlijke dag vandaag. Het weekeinde is bijna voorbij....voor zij die nog niet op pensioen zijn...een stevige werkweek toegewenst...de pensionistas....geniet van het leven zo lang het kan. Het is het waard. Salud y hasta la próxima vez. Yo.
Vrijdag 29 mei 2015
Donderdag 28 mei 2015
Woensdag 27 mei 2105
Dinsdag 26 mei 2015
Maandag 25 mei 2015
Zondag 24 mei 2015
Zaterdag 23 mei 2015
Vrijdag 22 mei 2015
Donderdag 21 mei 2015
Woensdag 20 mei 2015
Dinsdag 19 mei 2015
Maandag 18 mei 2015
Zondag 17 mei 2014
Zaterdag 16 mei 2015
Vrijdag 15 mei 2015
Donderdag 14 mei 2015
Woensdag 13 mei 2015
Dinsdag 12 mei 2015
Zondag 10 mei 2015
