Zondag 17 mei 2014 Prima geslapen vannacht, even wakker geweest door een gestoorde geest die om 4:48 het nodig vond om al te vertrekken. Ik wilde hem nog de raad geven om zichzelf te laten nakijken, maar ach...zulke mensen maak je niets duidelijk. Om 6:08 uit mijn bed gekomen en om 6:58 vertrokken. 24,5 km en aangegeven als moeilijk. Eerst 365 meter klimmen en dan 925 meter dalen. Het eerste deel ging tot Foncebadón op 1440 meter en vertrokken op 1150 meter. Daar heb ik ontbeten, dan was het nog maar 75 meter te klimmen.Naar het Cruz Ferro was het 64 meter klimmen. Het Cruz Ferro waar pelgrims hun ballast figuurlijk en letterlijk achterlaten. Dat gaat van een oude drinkbus, tot een hoed, oude kousen maar ook foto's van geliefden die nog leven of al overleden zijn. Of gewoon een steentje dat ze van huís hebben meegenomen. Het mijne heb ik een kruis te vroeg achergelaten. 😜 In Manjarin kwam ik de man tegen die Serge beschreven had en die gekleed loopt als een ridder van de Tempeliers en die in een zelfgebouwd hutje woont in het midden van nergens. Want Manjarin is niets meer dan het midden van nergens. Onderweg in het bos stond een man die versgeperst appelsiensap verkocht...hij perste het waar je bij stond. Lekker en koel voor 1 euro. Maar hoe kwam die man daar met z'n hebben en houden. Na Collado de las Antenas begon de daling. Een daling van 925 mtr. Het dalen op zich was niet het ergste, het ergste was de moeilijke toestand van de weg. Overwegend met rotsen en losliggende keien en stenen. Ik heb al 33 wandeldagen achter me, en wilde niet het risico lopen me te bezeren, mijn voet om te slaan of iets te breken, ook mijn linkerknie moest ik in acht nemen bij de afdaling...met nog maar 10 dagen voor me zou het een ramp zijn moest ik iets breken of mijn voet omslaan. Zeer geconcentreerd wandelen was dus de boodschap. Acebo was het volgende dorp...doorgaan maar, en ook het volgende dorp liet ik aan me voorbijgaan. Ik zag enkel het doel nog...Molinaseca. Maar zelfs de laatste drie km voor Molinaseca waren nog in zeer slechte staat. Ik was dan ook ongelooflijk blij als ik aan Moleniseca kwam. Terug normale weg. Het is een mooi dorp gelegen aan een riviertje. Voor de Albergue Santa Marina moest ik het hele dorp door, een 500 mtr voorbij het dorp lag de Albergue. Ok, ik was nog vroeg...14:07 en kon zelf mijn bed kiezen...onderaan. Na het nodige werk, ondertussen haast een ritueel me op het terras gezet. Ik bestelde een alcoholvrij bier. Maar dat stond niet koel, dus maar met alcohol. Met deze warmte en na de inspanning komt het sneller in het hoofd. 1 ding is zeker, het was een wandeling met ontzettend mooi natuurschoon. Bergen en heuvels met struiken vol paarse, gele en witte bloemen. Praaaaaacchhttig. Eten kan ik hier niet, ik zal met mijn getergde voeten dus naar het dorp moeten door de brandende zon. Wat kan een pelgrim toch afzien. 😛 Ik ga nu dus kijken of iets iets te eten kan vinden en liefst zonder fritten. Tot na het eten dan. Ok, terug van weg geweest en goed gegeten. Geen fritten...mixt salade, kabeljauw met aardappeltjes en hoe kan het ook anders met 29 graden, cremeglace en een koffie. Goed en voldoende. Op tijd terug om te skypen met die van ons, ge weet wel. Mijne was afgedaan en binnen een uur en 7 minuten moet ik slapen gaan. Morgen 31 km en 27 graden. Maar dat zijn zorgen voor morgen. En popol.....ik snurk nooit.....NOOIT. 😀 ik ben die van Antwerpen ook nog tegen gekomen, die was een klein rugzakje vergeten onder zijn matras. Maar ze gingen het hem terug bezorgen voor de som van 14 euro. Die zal dat niet meer vergeten denk ik. Soit, Ik ga nog wat rusten voor Ik ga slapen en wens iedereen een goede nachtrust en kussen voor mijn dochter en zoon. En ne pol aan mijn schoonzoon. En Amber staat toch voor de spiegel, die zal er geen erg in hebben. 😅 SLAAP LEKKER.
