Mijn moeder, de moeder van tante Fabienne, nonkel Andre, Guido, de vrouw van Philippe.
En ook voor hen die ontredderd achter bleven. De tweede voor zij die gezondheidsproblemen hebben waardoor het leven wat moeilijker is. Ik denk aan hen op deze tocht.
Het zal een zware tocht worden..maar hé..moeilijk gaat ook.
Een tocht vol overpeinzingen over wat ik goed, en ja, ook slecht deed.
Ik bedoel maar, hopelijk kom ik als een beter mens terug.
Dit wat betreft de zieleroerselen.
Het weer was mooi, zelfs warm, petje af en jasje uit dan maar. 16 km op zich is niet echt een zware wandeling, maar het tekort aan slaap werd gauw merkbaar.
Het was 15:30 toen ik aankwam aan het klooster.
En dan duurde het nog 45 minuten alvorens ik op de juiste plaats was en
de juiste broeder vond om mijn slaapplaats aan te wijzen.
Eens ik die had eerste werk een goede douche nemen en bed in.
Na een uurtje werd er aan de deur geklopt.
Twee pelgrims uit Amerika Wisconsin.
Beiden diepgelovig, echte pelgrims dus.
Hoe dan ook, ik was de Benjamin..de jongste. De man was 67, de vrouw 68.
En ik was de jonge snaak met amper 66 op de rekening van het leven.
Eten om 20:00 soep, aardappelen met groenten en een echte varkenspoot.
Ik zei haast..OMG.
Maar wist me nog tijdig te beheersen.
Na deze copieuze maaltijd de bedstee opgezocht en om 21:03 ging effectief het licht uit. Oef!
